Voor alle informatie over dit proces verwijs ik met plezier naar indymedia.
Naar aanleiding van dit proces schreven verschillende allochtone jongeren, zoals Nadia Fadil, Keltoum Belorf, Mohamed El Omari en anderen een opmerkelijk opiniestuk: de AEL generatie. Daarin beschrijven ze voor een deel de impact die AEL had op jongeren en de positieve effecten die deze organisatie had. "Voor een belangrijk deel van de minderheidsgroepen betekent AEL een politieke emancipatiebeweging die op een krachtige wijze een aantal punten heeft geagendeerd, gaande van het racisme en discriminatie in de samenleving, de sociaal-economische achterstelling van minderheidsgroepen, het principe van gelijk burgerschap."Natuurlijk is AEL een controversiële organisatie die te veel de confrontatie aanging en daarmee veel mensen tegen zich in het harnas joeg. Maar dit proces is uiteraard niet de gelegenheid om het proces van AEL te maken, hiervoor is een genuanceerd en gegrond debat nodig. Het proces tegen de AEL is overduidelijk een politiek proces (als Ward de Wever het al zegt, voor ne keer dat we hem gelijk kunnen geven) en een directe bedreiging voor de democratie.
De AEL generatie:
Door menige politici en opiniemakers werd de Arabisch Europese Liga verfoeid, en Dyab Abou Jahjah tot persona non grata uit- geroepen. Maar voor een belangrijk deel van de minderheidsgroepen betekent AEL een politieke emancipatiebeweging die op een krachtige wijze een aantal punten heeft geagendeerd, gaande van het racisme en discriminatie in de samenleving, de sociaal-economische achterstelling van minderheidsgroepen, het principe van gelijk burgerschap. Deze tekst werd geschreven naar aanleiding van het nakend proces van Dyab Abou Jahjah en Ahmed Azzuz, maandag 26 mei a.s. De ondertekenaars spreken niet in naam van een beweging, organisatie of partij. Het zijn vooral vrouwen en mannen met uiteenlopende professionele profielen en culturele achtergronden, maar die doorheen het AEL gedachtegoed en het debat dat het heeft losgemaakt tot zelfbewuste en gepolitiseerde burgers zijn uitgegroeid.
Wij behoren tot de eerste of tweede generatie. Tot de kinderen van hard werkende vaders en kinderen barende moeders die Europa nodig had.
Wij behoren tot een generatie die deel uitmaakt van het ‘integratie-probleem’, die behoort tot de groep van ‘allochtonen’.
Wij behoren tot een generatie die het Nederlands vreemd is, of juist omgekeerd, die steeds opnieuw wordt gecomplimenteerd met de kwaliteit van haar Nederlands.
Wij behoren tot een geschieds-loze generatie, een generatie zonder geschiedenis, of althans: één die niet goed genoeg was voor de boekjes op school.
Wij behoren tot de AEL generatie.
Wij behoren tot een generatie die zich niet langer beperkt tot de plaats die haar toegekend is, een generatie die mee de krijtlijnen van haar traject, haar toekomst, haar zelfbeeld wil bepalen.
Wij behoren tot een generatie die verburgerlijkt is, maar haar eigen verburgerlijking stelselmatig en persistent als uitzondering ziet, kadert en duidt.
Wij behoren tot een generatie die zich ervan bewust is dat 30 % van haar generatiegenoten werkloos is, dat 50% van haar ‘soortgenoten’ onder de armoedegrens leeft, en dit verhaal, deze realiteit, als een voortdurende verantwoordelijkheid draagt.
Wij behoren tot een generatie die zich niet kan, noch wil, ontdoen van haar sociale achtergrond, van haar gemeenschap, van haar geschiedenis, van haar identiteit.
Wij behoren tot een generatie die geleidelijk aan is gaan inzien dat de ‘Moren’ die Karel Martel – godzijdank – had tegengehouden in Poitier meer waren dan enkel vechtlustige barbaren.
Wij behoren tot een generatie die haar twee-, drie- en zelfs viertaligheid als een verrijking is gaan zien, eerder dan als handicap, of een reden voor achterstelling.
Wij behoren tot een generatie wiens strijd niet enkel tot het hier en nu beperkt blijft, maar die zichzelf plaatst in een globale strijd voor rechtvaardigheid, tegen imperialisme.
Wij behoren tot een generatie die solidair is met haar broeders en zusters in Palestina en andere postkoloniale verdrukten, en hun verzet ondubbelzinnig steunt.
Wij behoren tot een generatie die de schijnheiligheid van de Europese staten alsook het despotisme van Arabische en Afrikaanse regimes voortdurend aanziet, aanvoelt en aanklaagt.
Wij behoren tot een generatie die zich niet kan of wil ontdoen van haar geschiedenis, noch die van haar ouders.
Wij behoren tot een generatie die deze geschiedenis als een Europese erfenis beschouwt. Als een onderdeel van het Joods-Christelijk-Islamitisch Europa.
Wij behoren tot de AEL generatie
Ons schrijven is niet enkel een blijk van solidariteit met of steun voor AEL.
Ons betoog is niet enkel een protest of een verzet tegen een onrechtmatige veroordeling, een veroordeling die aantoont dat de basisprincipes van onze rechtsstaat niet altijd en niet voor iedereen gelden.
Ondergetekenden behoren tot de AEL generatie. Een generatie die dankzij AEL het gedachtegoed van gelijk burgerschap en volwaardige inclusie is gaan begrijpen. Een generatie die in AEL haar verzuchtingen heeft herkend. Een generatie die ook zag dat dergelijke idealen geen vanzelfsprekendheid zijn, maar een strijd behoeven.
De veroordeling van AEL gaat niet enkel om de veroordeling van een organisatie.
Het gaat om de afwijzing van een strijd, een strijd van een generatie die niet langer het lijdend voorwerp wil zijn, noch van haar geschiedenis, noch van haar heden, noch van haar toekomst.
Een generatie die niet langer als een ‘te integreren’ doelgroep wil worden gezien, die het statuut van ‘allochtoon’ krachtigdadig verwerpt, en zich als volwaardige en onvervreemdbare onderdeel, als burger, van deze samenleving inschrijft.
Deze AEL generatie overstijgt de leden van AEL. Het is een generatie van vrouwen en mannen die intussen actief zijn in verschillende segmenten van de samenleving, en het principe van gelijk burgerschap, met behoud van identiteit en achtergrond, opeisen en toepassen.
Deze generatie is hier, en blijft hier. Ze is hier, niet enkel om te luisteren maar ook om te praten. Ze blijft hier, niet enkel om geïntegreerd te worden maar ook om anderen te integreren aan onze multiculturele realiteit.
Wij zijn hier en wij blijven hier. Het is te nemen, of te nemen. Want laten is geen optie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten