7.30.2012

Muppet - pubers

Het is wederom maandag, en dat betekent tijd voor een filmpje. Vandaag een tamelijk onnozele video van CollegeHumor, over de rebelse puberjaren van de enige echte Muppets.

7.29.2012

Gentse toegankelijkheid

Het tijdschrift Weliswaar heeft, naar aanleiding van de aankomende gemeenteraadsverkiezingen, een reeks lopen over het toegankelijkheidsbeleid in verschillende steden en gemeenten.

Het artikel over Gent nemen we hier, zonder blozen, integraal over:

Een man steekt de Korenmarkt over, met zijn witte stok voor zich uit tastend. Dat moet Herman Caulier zijn, voorzitter van de werkgroep Toegankelijkheid binnen de Gentse Adviesraad voor personen met een handicap. Hij is uit ervaring bekend met het shared space concept dat ervan uitgaat dat de gebruikers van de publieke ruimte meer rekening houden met de anderen als er geen signalisatie is. "Maar voor blinden kan het de hel zijn."

We hebben afgesproken voor de ingang van het vroegere postgebouw, nu shoppingcenter Post Plaza. “Het is moeilijk om van de tramhalte rechtstreeks naar de Plaza te gaan, je vindt op deze vlakte geen enkele referentie”, zegt Herman Caulier na de begroeting. “Natuurlijk is het voor rolstoelgebruikers beter als alles plat is. Maar om oriëntatiepunten te hebben, moet je als slechtziende al rond de Sint-Niklaaskerk gaan. Dit plein is een shared space en dat is voor slechtziende en blinde mensen altijd problematisch.”

Het shared space concept is bedacht door Nederlandse urbanisten. Het gaat ervan uit dat de gebruikers van de publieke ruimte meer rekening houden met de anderen als er geen verkeerssignalisatie en geen afbakeningen zijn. “Als er ook auto’s toegelaten zijn in de shared space, zoals op het Leuvense Martelarenplein, is het voor blinden helemaal een hel”, zegt Caulier. “Maar we zijn ook op onze hoede voor fietsers. Een auto hoor ik van ver, een fietser pas als hij vlak voor mij is.”

Shared space versus oriëntatie

“Geef mij maar een stoeprand om me te oriënteren. Ribbellijnen zijn ook een goede referentie, maar als er op een plein te veel zijn aangebracht, verlies je je oriëntatie. Leesbaarheid, daar gaat het om. Niet alleen van pleinen, ook van gebouwen. Als regelmatig bezoeker van Bozar vind ik in dat zalencomplex perfect mijn weg omdat de circulatie logisch en leesbaar is.”
Terwijl we praten, wandelen we over de Korenmarkt. Op de dubbele rij ribbeltegels langsheen de terrassen staat hier en daar een bord. “Dat hoeft geen probleem te zijn”, meent Caulier, “net zoals de ribbels vertellen die reclamepanelen ook waar je loopt.”

Op andere Gentse pleinen vindt hij makkelijker referentiepunten. De Kouter is hem vertrouwd, want hij heeft er 35 jaar bij een bank gewerkt. Op de Vrijdagsmarkt valt iets af te dingen. “Er is nauwelijks een hoogteverschil tussen het plein en de rijweg die er rondom in geïntegreerd is. Dat is gevaarlijk voor iemand die blind is. Het Sint-Pietersplein? Ik kom er niet vaak, maar de laatste keer ondervond ik geen problemen. Ik kon de gevelrij als gidslijn gebruiken omdat ik in de kerk moest zijn. Weet u, iemand die blind is, steekt nooit diagonaal een plein over.”

We besluiten een koffie te drinken. “Ik bezoek zelden cafés als ik alleen ben”, zegt Herman Caulier terwijl hij zijn speciale portemonnee bovenhaalt waarin de muntstukken gesorteerd zitten. “Alleen als ik lang moet wachten op een treinverbinding, ga ik soms iets drinken.”

Elke dag de trein

Herman Caulier is met pensioen, maar neemt zowat elke dag de trein in het Sint-Pietersstation. “Ik ben nu voltijds met toegankelijkheid bezig, mijn werkterrein ligt tussen De Panne en Lanaken. Ik rij nooit mijn bestemming voorbij. Als ik twijfel, bel ik 02 432 00 00 en via het treinnummer weet ik dan waar ik mij op dat moment bevind.”
Ook een labyrint als Brussel-Centraal schrikt hem niet af: de ribbellijnen leiden hem altijd naar de lokettenzaal. “Dan weet ik dat rechts de metro is en links het Europaplein.”

‘s Ochtends neemt hij in zijn woonplaats Oostakker de bus naar het Sint-Pietersstation. Over de buschauffeurs klaagt hij niet, ze gunnen hem de tijd om op te stappen. “Ze kennen me. Ik zeg altijd goedemorgen en dan zijn die mensen ook vriendelijk.”
“Wist je dat Gent systematisch de bus en tramhaltes aanpast als er ergens werken uitgevoerd worden. Niet alleen in het centrum, maar onlangs ook in Oostakker. Wat ook verbeterd is, is de manier waarop de werven afgezet zijn. Ook aan het Sint-Pietersstation, inderdaad. Daar zit ik in de klankbordgroep en ik ben ook betrokken bij het nieuwe Arteveldestadion dat volledig toegankelijk zal worden.”

Gent loopt voorop

“Onlangs vroeg iemand van het expertisecentrum Enter waarom onze stad altijd voorop loopt als het over toegankelijkheid en inclusief beleid gaat. Het antwoord is simpel: de adviesraad en de toegankelijkheidsambtenaar gaan niet met elkaar in de clinch, maar vragen zich af hoe ze de problemen kunnen oplossen. Belangrijk daarbij is dat schepen Guy Reynebeau van Gelijkekansenbeleid en de schepen van Mobiliteit, Martine De Regge, de toegankelijkheidsambtenaar ernstig nemen. Gent mag zich trouwens gelukkig prijzen met zo’n bekwame toegankelijkheidsambtenaar. Als architecte ziet zij dingen die mensen die dagelijks met mobiliteit bezig zijn niet opmerken.”

“Natuurlijk kan het beter, daarvoor bestaat ook het meldpunt handicap@gent.be. De toegankelijkheidsambtenaar lost de gemelde problemen zo snel mogelijk op. Als dat niet lukt, komt de kwestie op de agenda van de werkgroep.”

“Momenteel bereiden we een experiment voor waarbij slechtzienden op cruciale punten auditieve informatie kunnen opvragen. Dat bestaat al in het station van Namen. Soms kunnen we ook nog leren van voorbeelden in het buitenland. In Almere, boven Amsterdam, krijg je op alle trams en bussen visuele en auditieve informatie over het traject. Dat is voor iedereen interessant, niet alleen voor slechtzienden en doven.”

Universal design

Ook Toegankelijkheidsambtenaar Marie-Andrée Avraam is geen voorstander van shared spaces omdat blinden er zich niet kunnen oriënteren. “Blinde personen verkiezen ook natuurlijke gidslijnen zoals de gevelrij of een trottoirboord boven geleide lijnen via ribbeltegels. Voor de Korenmarkt hebben we gepleit voor een klein opstandje aan bijvoorbeeld de tramlijnen, maar in een stad als Gent is het ontwerp van een plein een moeilijke oefening omdat er zoveel diensten bij betrokken zijn. In kleinere gemeenten is het makkelijker om de betrokkenen op een lijn te krijgen.”

“Een van de belangrijkste knelpunten zijn de kasseien. Monumentenzorg wil die behouden in de historische kern, maar rolstoelgebruikers worden door elkaar geschud. Als je last hebt aan je rug is het nog erger. Daarnaast zijn ook de niveauverschillen in Gent niet te onderschatten.”

“Positief is de samenwerking vanuit verschillende disciplines met het beleid en de gebruikers. Een goed voorbeeld zijn de projecten Universal design in de hogeschool Sint-Lucas. Studenten werken samen met doelgroepen om tot een concrete output te komen. Dat levert bruikbaar materiaal op dat we in toekomstige projecten meenemen.”


Fiche Gent

Toegankelijkheidsambtenaar: Marie-Andrée Avraam
Bevoegde schepen: Guy Reynebeau
Klachten: 09 210 10 10 (centraal aanspreekpunt), handicap@gent.be
Aantal personen met een beperking: Integraal geschat op 16%.
Budget toegankelijkheid: Nominatief niet bepaald; toegankelijkheidsambtenaar wil strategische doelstellingen in de nabije toekomst koppelen aan budgetten
Belangrijke verwezenlijking: Geprinte reliëfplannen zijn grote hulp voor blinden (ook voor mensen met een verstandelijke beperking).
Grootste knelpunt: Kasseien


Een beetje te veel goed nieuws naar mijn mening. De stad dient nog heel wat dingen aan te pakken om onze stad werkelijk toegankelijk en gastvrij te maken. Ik denk maar aan de toegankelijk van de openbare gebouwen. Om over de stations nog maar te zwijgen.

7.27.2012

Higgs Boson Particle en waarom het er toe doet

Tussen alle vakantiepret door, tijd voor wat reflexie over fundamenteel onderzoek. Het 'Higgs Boson Particle', zeer interessante materie, maar o zo moeilijk om te begrijpen. Prof. Strassler doet een verdienstelijke poging om in elk geval het belang van deze ontdekking te duiden.

Why the Higgs Particle Matters

Most of us learned in school, or from books, that all the materials around us — everything we eat, drink and breathe, all living creatures, and the very earth itself — are made from atoms. These come in about 100 types, called “the chemical elements”, and are typically found arranged into molecules, as letters can be arranged into words. Such facts about the world we take almost for granted, but they were still hotly debated late into the 19th century. Only around 1900, when the actual size of atoms could finally be inferred from multiple lines of reasoning, and the electron, the subatomic particle that inhabits the outskirts of atoms, was discovered, did the atomic picture of the world come into focus.

But even today, some lines in this picture are still fuzzy. Puzzles dating back a century still remain unresolved. And the “Higgs boson” hullabaloo that you’ve been hearing about has everything to do with these deep questions at the heart of our own existence. Some of these blurry areas may soon become clearer, revealing details about the world that we cannot yet discern.

We learned in school that the mass of an atom comes mostly from its tiny nucleus; the electrons that form a broad cloud around the nucleus contribute less than a thousandth of an atom’s mass. But what most of us didn’t learn, unless we took a college class in physics, is that an atom’s size — the distance across it — depends mainly on the electron’s mass. If you managed somehow to decrease the mass of the electron, and you’d find atoms would grow larger, and much more fragile. Reduce the electron’s mass by more than a factor of a thousand or so, and atoms would be so delicate that even the leftover heat from the Big Bang that launched our universe could break them apart. And so the very structure and survival of ordinary materials is tied to a seemingly esoteric question: why does the electron have a mass at all?

The mass of the electron, and its origin, has puzzled and troubled physicists since it was first measured. Complicating and enriching the puzzle are the many discoveries, over the past century, of other apparently elementary particles. First it was learned that light is made from particles too, called photons, that have no mass at all; then it was learned that atomic nuclei are made from particles, called quarks, that do have mass; and recently we found strong indications that neutrinos, elusive particles that stream from the sun in droves, have masses too, albeit very small ones. And so the question about the electron became subsumed in larger questions: Why do particles like electrons, quarks and neutrinos have mass, while photons do not?

In the middle of the last century, physicists learned how to write equations that predicted and described how electrons behaved. Even though they didn’t know where the electron’s mass came from, they found it easy to put the mass, by hand, into their equations, figuring that a full explanation of its origin would turn up later. But as they began to learn more about the weak nuclear force, one of the four known forces of nature, a serious problem emerged.

The physicists already knew that electric forces are related to photons, and then they realized further that the weak nuclear force is related, similarly, to so-called “W” and “Z” particles. However, the W and Z differ from the photon, in that they do have a mass — they are as massive as an atom of tin, over a hundred thousand times heavier than are electrons. Unfortunately, the physicists found they could not put masses for the W and Z particles by hand into their equations; the resulting equations gave nonsensical predictions. And when they looked at how the weak nuclear force affected electrons and quarks and neutrinos, they discovered that the old way of putting in the electron mass by hand wouldn’t work anymore; it too would break the equations.

To explain how the known elementary particles could possibly have mass at all required fresh ideas.

This conundrum emerged gradually in the late 1950s and early 1960s. Already in the early 1960s a possible solution emerged — and here we meet Peter Higgs, and the others (Brout, Englert, Guralnik, Hagen and Kibble.) They suggested what we now call the “Higgs mechanism.” Suppose, they said, there is an as yet unknown field of nature — like all fields, a sort of substance present everywhere in space — that is not zero, and uniform across all of space and time. If this field — now called the Higgs field — were of the right type, its presence would then cause the W and Z particles to develop masses, and also would allow physicists to put the electron mass back into their equations — still putting off the question of why the electron’s mass is what it is, but at least allowing equations to be written down in which the electron’s mass isn’t zero!

Over the ensuing decades the idea of the Higgs mechanism was tested in many different ways. We know, today, through exhaustive studies of the W and Z particles, among other things, that something like this is the right solution to the conundrum posed by the weak nuclear force. But the details? We don’t know them at all.

What is the Higgs field, and how should we conceive of it? It is as invisible to us, and as unnoticed by us, as air is to a child, or water to a fish; in fact even more so, because although we learn, as we grow up, to become conscious of the flow of air over our bodies, as detected by our sense of touch, none of our senses provide us with any access to the Higgs field. Not only do we lack a means to detect it with our senses, it proves impossible to detect directly with scientific instruments. So how can we hope to tell for sure that it is there? And how can we hope to learn anything about it?

There is one additional way in which the analogy between air and the Higgs field works well: if you disturb either of them, they will vibrate, forming waves. In the case of air, it’s easy to make these waves — just shout, or clap your hands — and our ears can easily detect these waves, in the form of sound. In the case of the Higgs field, it’s harder to create the waves, and harder to observe them. To make them requires a giant particle accelerator, called the Large Hadron Collider or LHC, at the CERN laboratory outside Geneva, Switzerland; and to detect them demands the use of building-sized scientific instruments, which go by the names of ATLAS and CMS.

How is it done? Clapping your hands will reliably make loud sound waves. Smashing two very energetic protons together, using the LHC, can make very quiet Higgs waves, and very unreliably — only about one in every ten billion collisions will do this. The wave that emerges is the quietest possible wave in the Higgs field (technically, a single “quantum” of this type of wave.) We call this quietest possible wave a “Higgs particle”, or “Higgs boson”.

Sometimes you will see the media call this the “God particle”. This term was invented by a publisher to sell a book, and thus has its origin in advertising, not in science or religion. Scientists do not use the term.

Making a Higgs particle is the relatively easy half of the process; detecting the Higgs particle is the hard part. While a sound wave will travel freely from your clapping hands across a room to someone else’s ear, a Higgs particle disintegrates into other particles faster than you can say “Higgs boson”… in fact, in less time than it takes for light to travel across an atom. All that ATLAS and CMS can do is measure the debris from the exploding Higgs particle as carefully as possible, and try to work backwards, like detectives using clues to solve a crime, to determine whether a Higgs particle could have been the source of that debris.

It’s even harder than this. It’s not enough to make one Higgs particle, because its debris isn’t sufficiently distinctive; often a collision of two protons will in some other way create debris that resembles what might emerge from a fragmenting Higgs particle. So how can we hope to determine that Higgs particles have been formed? The key is that Higgs particles are rare but their debris is relatively regular in appearance, while the other processes are common but more random; and just as your ear can gradually pick out the singing tone of a human voice even above heavy static on a radio, so experimenters can pick out the regular ringing of the Higgs field amid the random cacophony created by the other similar-looking processes.

Carrying this out is extremely complex and difficult. But in a triumph of collective human ingenuity, it has been done.

Why was this Herculean task even attempted? Because the profound importance of the Higgs field for our very existence is matched by our profound ignorance of its origin and properties. We do not even know that there is only one such field; there may be several. The Higgs field may itself be a complicated thing, built somehow out of other fields. We do not know why it is not zero, and we do not know why it interacts differently with different particles, giving the electron a very different mass from, say, the type of quark we call the “top quark”. Given the importance of mass not only in determining the size of atoms but in a whole host of other properties of nature, our understanding of our universe and ourselves cannot be complete and satisfactory while the Higgs field remains so mysterious. Studying the Higgs particle — the waves in the Higgs field — will give us our first profound insights into the nature of this field, just as one can learn about air from its sound waves, about rock by studying earthquakes, and about the sea by watching waves upon the beach.

Some of you will inevitably (and fairly) ask: This may be inspirational, but what good is all this to society, in a practical sense? You may not like the answer, but you should. History shows that the societal benefits of research into fundamental questions often do not emerge for decades, even a century. I suspect you used a computer today; I doubt that, when Thompson discovered the electron in 1897, anyone around him could have guessed at the huge change in society that electronics would bring about. We cannot hope to imagine the technology of the next century, or to envision how seemingly esoteric knowledge gained today may impact the distant future. An investment into fundamental research is always a bit of an educated gamble. But at worst, we are very likely to learn something about nature that is deep, and has many unforeseen implications. Such knowledge, though without clear monetary value, is (in both senses) priceless.

In the interest of brevity, I have oversimplified; things needn’t have turned out quite this way. It was possible that the waves in the Higgs field wouldn’t have been discoverable, much as an attempt to make waves in a lake of asphalt or thick syrup will end in failure, for the waves will die away before they ever really form. But we know enough about the particles of nature to know this could only have happened if there were other particles and forces as yet undiscovered, and some of these would have been accessible to the LHC. Alternatively, even though the Higgs particle (or particles) existed, they might have been somewhat harder to produce than expected, or might have typically disintegrated in somewhat unexpected ways. In all of these cases, it might have been several more years before the Higgs field began to reveal its secrets. So we were prepared to be patient, though hoping we wouldn’t have to explain these complexities to the media.

But we needn’t have worried.

The discovery of the Higgs particle represents a historic turning point — a triumph for those who proposed the Higgs mechanism, and for those who operate the LHC and the ATLAS and CMS detectors. Yet it does not represent the end to our puzzles about the masses of the known particles, only the beginning of our hope of solving them. As the energy and collision rate at the LHC increase over the coming years, ATLAS and CMS will be pursuing exhaustive and systematic studies of the Higgs particle. What they learn may allow us to resolve the mysteries of this mass-giving ocean in which we swim, and will propel us forward on our epic journey begun over a century ago, whose end may yet lie decades, perhaps centuries, beyond our current horizon.




7.26.2012

vakantie: een recht én een plicht

Vakantietijd. Soms is het goed om even stil te staan bij die vakantie. Het waarom, het hoe en waar het vandaag komt. Wim Vandewiele, zingevingscoördinator van het ACW, heeft daarover het volgende te vertellen:

We hebben niet alleen het recht om vakantie op te nemen, maar ook de verdomde plicht om vakantie te houden.



1936

Als werknemersbeweging hebben we fel gestreden voor het recht op vakantie. In 1936, na de Grote Staking in juni, werd het recht op één week betaald verlof ingevoerd. Een overwinning voor de vakbonden die het leven van de mensen ingrijpend veranderde. Doorheen de jaren werd het recht uitgebreid en sinds 1975 kan iedere werknemer in België twintig dagen vakantie opnemen. Zonder twijfel is dit duur bevochten recht op vakantie zinvol. Alleen vraag ik me af of we vandaag wel zo zinnig met die vrije tijd omspringen.

Onderdruk

Vakantie is: tijd vacant - of beschikbaar - hebben voor jezelf, voor je gezin, familie en vrienden. Het is tijd om te ontspannen, door op reis te gaan, klusjes op te knappen, een spannend boek te lezen, uitstapjes te maken. Het is tijd om de druk van de ketel te halen en om van een toestand van overdruk naar een situatie van onderdruk te gaan.
Maar als ik eerlijkheidshalve naar mezelf kijk, stel ik vast dat ik er niet in slaag om wat gas terug te nemen. En ik ben kennelijk niet alleen, want ook in mijn omgeving zie ik dat velen lijden onder het fenomeen van vakantiestress.

Vakantiestress

Het begint al in de aanloop naar de vakantie. Snel, snel willen we nog dossiers afronden op het werk. We moeten ook onze reis voorbereiden en nog gauw nieuwe zomerkledij kopen tijdens de solden. Tijdens de vakantie zelf loert het gevaar om de hoek dat we ons werk mentaal niet loslaten. Zeker voor mensen met een smartphone, die voortdurend bereikbaar zijn voor hun werkgever, is dat aartsmoeilijk.
En dan ligt daar nog een ellenlang lijstje thuis te wachten, met taken die we tijdens het jaar niet konden realiseren en die nu of nooit uitgevoerd moeten worden. Het zou haast de omgekeerde wereld zijn, als we ernaar zouden snakken om terug te mogen gaan werken om aan de vakantiestress te ontsnappen.

Plicht

Mijn idee is dus dat we niet alleen het recht hebben om vakantie op te nemen, maar ook de verdomde plicht om vakantie te houden. Dit is evenzeer een tip voor anderen, als een wens voor mezelf. Tijdens mijn vakantie wil ik in de tuin werken, moet ik de verbouwingsplannen aan mijn huis in gang zetten, wil ik die en die vrienden bezoeken, moet ik mijn eindwerk schrijven… Veel willen en moeten, en weinig loslaten. Soms heb ik het gevoel dat ik helemaal geen vakantie heb genomen.

Mentale rust

En onvermijdelijk kom je dan uit bij de vraag of de verhouding tussen werk en privéleven tijdens het werkjaar wel in evenwicht is. Vaak worden we bij het begin van de vakantie ziek, omdat we dan tijd hebben om ziek te zijn. Een heel jaar lang zijn we mentaal in overdruk, stress lijkt structureel ingebouwd in ons leven. Dat pleit er al helemaal voor om toch minstens de vakantie daarvan te vrijwaren en die tijd in te zetten waarvoor ze dient: het werk en de stress eens een tijdje loslaten en mentaal tot rust komen. Plan dus niet te veel in je verlof en leef eens rustig van dag tot dag.

7.25.2012

een beetje politiek in Litouwen

Gisteren hebben we het gehad over de geschiedenis, vandaag gaan we eens kijken naar het Litouwse politieke landschap.

Op 11 maart 1990 riep Litouwen de onafhankelijkheid uit. Zoals in zo veel Oost-Europese landen was topprioriteit nummer 1 het zo snel mogelijk afbreken van zo veel mogelijk sociale verwezenlijkingen en sociale rechten, privatiseringen (een mooier woord voor het stelen of toe-eigenen van collectief bezit), en een vliegensvlugge integratie in de Europese Unie en van de NAVO.


Huidig president is Valdas Ademkus. De regering wordt geleid door de rechts-conservatieve Andrius Kubilius van Tėvynės sąjunga - Lietuvos krikščionys demokratai, TS-LKD. Hij leidt een coalitie van de rechtse christen-democraten, de rechts-liberale Liberalų ir centro sąjunga, LiCS, de evenzeer recht-liberale Lietuvos Respublikos Liberalų sąjūdis, LRLS en niet-partijgebonden technocraten.

Kortom een zootje niet-al-te-democratisch en autoritair rechts. Vrouwenrechten, holebi-rechten, de rechten van minderheden, allemaal van niet te groot belang voor deze regering.

Het 'verheerlijken van het Sovjet-verleden', het 'propageren van homoseksualiteit', allemaal strafbare feiten.

Foto: GillesV

7.24.2012

een beetje geschiedenis van Litouwen

ok, is iedereen al een beetje aan het bekomen van de Gentse Feesten?

Tijd voor een beetje achtergrond bij mijn vakantieland, Litouwen.

De Litouwers maken deel uit van de zogenaamde Baltische tak van de Indo-Europese familie, samen met de inmiddels verdwenen Pruisen en de Letten.


De eerste vermelding van een Litouwse staat, Litu stamt uit 1009.

In de dertiende eeuw wordt de eerste echte staat gevormd als gevolg van de oprukkende Teutoonse ridders. In 1219 wordt een verbond gesloten tussen de lokale machthebbers en krijgsheren. Ze sluiten zich aaneen in het Groot-Hertogdom Litouwen, onder Groot-Hertog Mindaugas.


In 1250 sluiten de Teutonen en de Litouwers een vredesakkoord, waarbij Mindaugas zich bekeerd tot het katholicisme en erkend wordt als vorst van Litouwen.

In 1253 werd het Koninkrijk Litouwen opgericht.

Kort daarop wordt de koning vermoord en breekt het geweld terug los. Ook de invallende Mongolen zorgen voor heel wat onrust.

In 1316 begint Groot-Hertog Gediminas aan zijn opmars. Met de hulp van Duitse kolonisten weet hij de Mongolen te verslaan en wordt een rijk uitgebouwd van de Baltische tot de Zwarte Zee.

Door deze beweging naar het oosten komt Litouwen in Orthodox vaarwater en de meerderheid van de aristocratie 'bekeerd' zich tot de Orthodoxe Kerk.

In 1377 krijgt Groot-Hertog Jogaila de kroon van Polen aangeboden en bekeerd zich prompt tot de Katholieke Kerk.

De gezamenlijke Litouws-Poolse legers weten de Teutoonse ridders definitief te verslaan in 1410. De personele unie met Polen zal aanhouden tot het midden van de zestiende eeuw.

In 1569 sluiten Polen en Litouwen de Unie van Lublin. Van dan af vormen het Koninkrijk Polen, het Hertogdom Pruisen, het Hertogdom Courland, Livonië en het Groot-Hertogdom Litouwen het Pools-Litouwse Gemenebest. Dit gemenebest wordt bestuurd door de hoge adel, die telkens een primus inter pares als koning verkiezen.


Er was tevens een vrij hoge mate aan religieuze tolerantie waarbij katholicisme, orthodoxie en calvinisme naast elkaar bestonden.

De tweede helft van de 17de eeuw bracht naast hongersnood en epidemien ook een reeks oorlogen: de kozakken-opstand van 1648 en de Noordelijke Oorlogen van 1655 – 1661.

In de jaren 1790 werd het Gemenebest ontbonden, Litouwen werd een onderdeel van het Russische Rijk. Het was trouwens Tsaar Alexander I die in 1803 de Universiteit van Vilnius oprichte, als grootste universiteit van het Rijk.

Na de Napoleontische Oorlogen werd Litouwen verdeeld over Polen, Pruisen en Rusland.

Allerlei nationale en democratische opstanden ten spijt bleef het land stevig deel uitmaken van Rusland tot aan de Eerste Wereldoorlog.

De Duitsers stimuleerden het 'onafhankelijkheidsstreven' en lieten op 16 februari 1918 het Koninkrijk Litouwen oprichten. Na de Duitse overgave werd Litouwen een onafhankelijke republiek.

In mei 1926 werd de linkse regering omvergeworpen door het leger, die samen met fascistische knokploegen de Litouwse Nationale Unie aan de macht bracht, onder president Smetona en premier Voldemaras. Al vlug werd de fascist Voldemaras aan de kant geschoven en Smetona regeerde als extreem-rechts dictator.


In 1939 vielen de Duitse nazi's Polen binnen, omdat het Rode Leger daarop Polen eveneens binnenviel mobiliseerde Smetona het Litouwse leger. Daarop werd Smetona afgezet en kwam een democratische regering aan de macht, die prompt een niet-aanvalspact sloot met de Sovjet-Unie. Het voorheen door Polen bezette Vilnius werd teruggegeven aan Litouwen. De linkse regering vroeg om de toetreding van Litouwen tot de Sovjet-Unie.


Maar de Duitse dreiging kon niet worden afgeweerd en in juli 1941 vielen de nazi's de Sovjet-Unie binnen. Terwijl de nazi's stevig huis hielden, en onder andere 190.000 Litouwse joden uitmoordden was er enthousiaste collaboratie van Litouws extreem-rechts.

Het ging zelf zo ver dat na de bevrijding Litouws extreem-rechts ondergronds ging en doorheen de jaren '40 en '50 een 'partizanen-oorlog' voerde. Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie werden deze fascisten uitgeroepen tot nationale helden.





7.23.2012

Gentse Feesten dag 10

Laatste dag van de Feesten, dus traditiegetrouw een zeer sterk programma.

De debatten in het NTG sluiten af met een heus lijsttrekkersdebat, onder de titel 'De Toekomst van Onze Steden (over arme overheden, mondiale problemen, stedelijke verwachtingen), met als partij-politieke gasten:

  • Elke Decruynaere (lijsttrekster voor Groen in kartel SP.A-Groen);
  • Daniel Termont (burgemeester Stad Gent; lijsttrekker voor SP.A inkartel SP.A-Groen);
  • Siegfried Bracke (volksvertegenwoordiger N-VA; lijsttrekker N-VA Gent);
  • Veli Yüksel (volksvertegenwoordiger CD&V; lijsttrekker CD&V Gent);
  • Christophe Peeters (Schepen van Financiën, Facility Management, Sport en Haven Stad Gent; Open VLD) en
  • Tom De Meester (voorzitter PVDA Oost-Vlaanderen; auteur van “Electrabel & Co: waarom jouw energie zo duur is” (verschijnt eind 2012 bij EPO); lijsttrekker PVDA Gent);
en vanuit het middelveld:
  • Ann Demeulemeester (Algemeen Secretaris ACW; voorzitter Verenigde Verenigingen);
  • Jan Naert (Beleidsmedewerker VZW. JONG);
  • Marc Reynebeau (historicus, journalist/columnist De Standaard);
  • Ernst Maréchal (Coördinator sociaal artistiek werk “ROCSA”/Gent);
  • Mohamed El-Omari (voorzitter Divers & Actief)
  • Ingeleid door Stijn Oosterlynck (docent stadssociologie, woordvoerder Centrum Ongelijkheid, Armoede, Sociale Uitsluiting en de Stad, Universiteit Antwerpen).


Om 19u kun je naar El Sur, om 20u naar absolute topper Gorki en Buscemi om 23u55.

7.22.2012

Gentse Feesten dag 9

Op de Dag des Heren brengt Eric Goeman en Democratie 2000 een zeer boeiend syndicaal debat in het NTG, onder de titel 'De Oorlog tegen de Vakbonden. Zonder vakbonden geen sociale welvaartsstaat? met volgende sprekers:
  • Katrien Neyt (Gewestelijk secretaris ABVV Oost-Vlaanderen);
  • Lieven Vanhoutte (sociaal pedagoog, journalist en coördinator Europese en internationale actie van de Algemene Centrale van het ABVV);
  • Vickie Dekocker (Centrum voor Sociologisch Onderzoek KULeuven);
  • Francine Mestrum (onderzoeker, activist, lid internationale raad Wereld Sociaal Forum; auteur van ‘Ontwikkeling en Solidariteit’; initiatiefnemer Global Social Justice);
  • Anne D’Hooghe (medewerkster vormingsdienst LBC-NVK);
  • Sacha Dierckx (wetenschappelijk medewerker vakgroep Politieke Wetenschappen Universiteit Gent en medewerker Poliargus);
  • Han Soete (Coördinator, journalist en 1 van de 4 hoofdredacteuren van DeWereldMorgen.be);
  • Hedwin Declercq (Vakbondsafgevaardigde ABVV Metaal);
  • Marc De Vos ( Directeur Itinera Institute & Hoofddocent UGent);
  • Nick Roskams (lid Liberaal Vlaams StudentenVerbond (LVSV), bestuurslid European Students For Liberty (ESFL);
  • Gita Deneckere (Hoogleraar Sociale geschiedenis; Vakgroep Geschiedenis UGent)

Een echte aanrader is een de ode aan Pablo Neruda. Jan Vanlangendonck, Joost Van Kerhoven en Elly Aerden brengen om 20u in de oude Franciscanerkerk aan de Oude Houtlei, hulde aan dichter en Nobelprijswinnaar Neruda.

7.21.2012

Gentse Feesten dag 8

Kameraden en vrienden, het is onze Nationale Feestdag, dikke zever, maar bon, een reden om een feestje te bouwen, altijd leuk.

Vandaag een boeiend mondiaal debat, 'Zijn we bereid om de mondiale rijkdom te herverdelen', met

  • Gie Goris (hoofdredacteur MO).
  • Etienne Vermeersch (moraalfilosoof; auteur van o.a. “De ogen van de Panda”);
  • Ludo Abicht (Emeritus hoogleraar filosofie en literatuur; publicist);
  • Jan Breman (emeritus hoogleraar Universiteit van Amsterdam; Fellow International Institute for Asian Studies);
  • Stephen Bouquin (Rood! & Prof. sociale wetenschappen, Universiteit Evry-Parisud);
  • Rudy De Meyer (Hoofd Studiedienst 11.11.11);
  • Dries Lesage (prof.dr. politicologie Vakgroep Politieke Wetenschappen UGent);
  • Glenn Rayp (Professor Internationale economie UGent);
  • Marleen Temmerman (Gewoon hoogleraar verloskunde UGent, diensthoofd vrouwenkliniek UZ Gent; senator SP.A; auteur van o.a. “Mama Daktari”)


Op deze nationale feestdag wordt eenieder aan het Trefpunt-podium verwacht, met om 19u30 de uitreiking van de Prijs voor de Democratie en de Prijs Jaap Kruithof.

Verschoore - Ruolyte

Eerst en vooral het voornaamste nieuws van de dag, Gilles Verschoore en Ruta Ruolyte treden vandaag in het huwelijk:




Daar kan een mens niets zinnig aan toe voegen. LeChaim!

7.20.2012

Gentse Feesten dag 7

De Gentse Feesten naderen het einde, de vermoeidheid slaat onverbiddelijk toe, wie het dus wat rustiger aan wil doen kan vandaag naar een bijzonder boeiend debat 'Hoe Durven ze, en wat doen we nu?'



Gasten vandaag:

  • Peter Mertens (auteur van "Hoe durven ze?(De euro, de crisis en de grote hold-up); voorzitter PVDA);
  • Rudy De Leeuw (voorzitter ABVV);
  • Jan Vercamst (Voorzitter ACLVB);
  • Thomas Decreus (indignado; SHAME-activist en politiek filosoof KULeuven);
  • Ferdi De Ville (Onderzoeker Economische en Monetaire Unie en Eurocrisis Universiteit Gent; medewerker Poliargus);
  • Eric Corijn (Cultuurfilosoof, socioloog en professor sociale en culturele geografie VUB);
  • Bleri Lleshi ( politiek filosoof, documentairemaker en activist. Hij doctoreert over de strijd van de uitgeslotenen en momenteel werkt hij aan het boek De neoliberale strafstaat dat in het najaar zal verschijnen.);
  • Chokri Ben Chikha (theatermaker, activist, danser, choreograaf);
  • Karim Zahidi (filosoof Universiteit Antwerpen) en
  • Jan Dumolyn (sociaal historicus, internationaal gerenommeerde specialist geschiedenis van collectieve acties, afgevaardigde ACOD-onderwijs UGent).

Wat je vandaag absoluut niet mag missen is het optreden om 23u van Guido Belcanto!

7.19.2012

Gentse Feesten dag 6

Vandaag kunt u naar een tweede stadsdebat naar aanleiding van de komende kiezingen: 'Stedelijke vernieuwing: de duurzame stad' met

  • Tom Balthazar (Schepen van Milieu; Stadsontwikkeling en Wonen Stad Gent; SP.A);
  • Christophe Peeters (Schepen van Financiën, Facility Management, Sport en Haven Stad Gent; Open VLD);
  • Filip Watteeuw (fractievoorzitter Groen Vlaams Parlement);
  • Peter Dedecker (volksvertegenwoordiger N-VA; Burgerlijk ingenieur. Geaggregeerde van het hoger secundair onderwijs; assistent Hogent);
  • Tom De Meester (initiatiefnemer van een door 200.000 mensen ondertekende petitie om de btw op energie te verlagen van 21% naar 6%, energiespecialist PVDA en voorzitter PVDA Oost-Vlaanderen; auteur van “Electrabel & Co: waarom jouw energie zo duur is” (verschijnt eind 2012 bij EPO);
  • Dirk Holemans (coördinator Denktank Oikos; auteur van ‘Mensen maken de stad’, Uitg. EPO, verschijnt augustus 2012);
  • Erik Grietens (secretaris Gents Milieufront; Beleidsmedewerker Bond Beter Leefmilieu);
  • Eric Corijn (Cultuurfilosoof, socioloog en professor sociale en culturele geografie VUB);
  • Erik Rombaut (docent Hogeschool Sint-Lucas Architectuur Gent en Brussel);
  • Kris Dom (Opbouwwerker Samenlevingsopbouw Gent);
  • Pascal Debruyne (Gentse stadskrant TIENS TIENS; doctoraal onderzoeker MENARG ( Middle East and North Africa Research Group) en
  • Filip De Rynck (Hoogleraar Bestuurskunde Hogeschool Gent)


Op deze fijne donderdag heeft Boomtown enkele leuke aanbiedingen: om 21u30 Het Zesde Metaal en om 22u30 Vive La Fête, ambiance verzekerd.



7.18.2012

Gentse Feesten dag 5

Wie zijn dan wel haar dag vroeg wil beginnen kan naar 'De Arabische Revoluties, 1 jaar later' met

  • Brigitte Herremans (deed Midden-Oostenstudies en specialiseerde zich in het Israëlisch-Palestijns conflict. Sinds 2002 medewerker Midden-Oosten bij Broederlijk Delen en Pax Christi Vlaanderen);
  • Jorn De Cock (buitenlandcorrespondent De Standaard; freelancejournalist gespecialiseerd in Midden-Oosten; auteur van “Arabische Lente. Een reis tussen revolutie en Fatwa”);
  • Koenraad Bogaert (doctoraal onderzoeker MENARG “Middle East and North Africa Research Group; UGent);
  • Baharak Bashar (studeerde geologie en werkte voor VUB en VRT. Nu freelancejournaliste. Ze stichtte de actiegroep ’Leg mijn blaas het zwijgen niet op’; auteur van “Djenghis, democratie en vrouwen. Een Iraanse van Gent naar Caïro”);
  • Chams Eddine Zaougui (Arabist en filosoof; schrijft regelmatig over Arabische wereld, onder meer voor De Standaard, Knack, De Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad) en
  • Ludo De Witte (auteur van o.a. “De moord op Lumumba” en “Wie is er bang van moslims?”)


Schier elke dag kun je om 21u30, in KANTL (Koningstraat, net naast de Vlasmarkt) terecht door een ode aan de Gentse volkszanger Karel Waeri. Wim Claeys brengt liederen van en vertelt over dit fraaie stukje Gents cultureel erfgoed.


7.17.2012

Gentse Feesten dag 4 - mediterrane renaissancemuziek

Terwijl ik mij in Litouwen zit te amuseren kunt u naar volgend zeer interessante debat:

'België belastingsparadijs?' met

  • Dries Lesage (prof.dr. politicologie Vakgroep Politieke Wetenschappen UGent);
  • Ivan Van De Cloot (Hoofdeconoom Itinera Institute)
  • Jozef Pacolet (Prof. dr. Hoofd Onderzoeksgroep Verzorgingsstaat en Wonen HIVA Onderzoeksinstituut voor Arbeid en Samenleving KULeuven);
  • Danny Bruggeman (Eerstaanwezend Inspecteur-diensthoofd Federale Overheidsdienst Financiën – Algemene Administratie van de fiscaliteit - Controlecentrum Dendermonde);
  • Yves Arys (Adviseur Studiedienst ACLVB);
  • Kristel Debacker (Dienst Ondernemingen - ABVV-FGTB Federaal) en
  • John Vandaele (redacteur MO magazine)


Vanavond moet u beslist de feestenzone even verlaten om u naar het Sint-Pietersplein te begeven.

In de Sint-Pieterskerk brengt het Ensemble Escargot en Jozefien Cottyn renaissance-muziek uit de mediterrane wereld. Aan de repetities te horen zal het wondermooi zijn. Niet te missen dus.

22u Sint-Pieterskerk, Sint-Pietersplein, en vooral volledig gratis.


Om 23u kunt u gaan luisteren naar Yevgueni, ondertussen een ware Gentse Feesten traditie.


7.16.2012

Gentse Feesten dag 3

Kameraden en vrienden,

voor de eerste keer in meer dan 10 jaar gaat uw kameraad op vakantie. En dan nog uitgerekend tijdens de Gentse Feesten, het is een schande, ik weet het, maar het is geheel buiten mijn wil om.

Gilles en Ruta besloten om op 21 juli te trouwen. Een gelegenheid die uw kameraad uiteraard niet kan missen. Al moeten we daarvoor wel naar Vilnius reizen.

Wees gerust een volledig verslag, met alles er op en er aan, krijgen jullie bij mijn terugkeer.

Maar ook vandaag wil een aantal aanbevelingen doen.

Eerst en vooral, in het NTG, het debat 'De Afbraak van onze Verzorgingsstaat is begonnen', met
Hendrik Vos (politicoloog; directeur Centrum EU-studies Universiteit Gent);
Bea Cantillon (gewoon hoogleraarUniversiteit Antwerpen, directeur Centrum voor Sociaal Beleid Herman Deleeck (CSB) en vice-rector);
Gilbert De Swert (gewezen directeur studiedienst ACV; auteur van o.a. "Het pensioenspook");
Paul Verhaeghe (Gewoon Hoogleraar en Vakgroepvoorzitter Vakgroep Psychoanalyse en Raadplegingspsychologie UGent; auteur van “het einde van de psychotherapie”; Zijn nieuw boek ’Identiteit’ verschijnt eind augustus);
Saïd El Khadraoui (Europees parlementslid SP.A);
Marc Hooghe (politicoloog en socioloog; gewoon hoogleraar Centrum voor Politicologie KULeuven);
Jos Geysels (Voorzitter 11.11.11.; Voorzitter Decenniumdoelen 2017; Minister van Staat);
Eric De Keuleneer (Professor Solvay – ULB);
Eric Corijn (Cultuurfilosoof, socioloog en professor sociale en culturele geografie VUB) en
Maarten Van Rossem (emeritus hoogleraar moderne geschiedenis Universiteit Utrecht; historicus en Amerikadeskundige, auteur van o.a. “Waarom is de burger boos?” en “Kapitalisme zonder remmen”).

Absolute aanrader: 20u Sint-Jacobs: Willem Vermandere en Mustafa Avsa

Maar de aanrader voor deze avond, evenzeer om 20u, op het Laurantplein: walrus, de band van de enige echte Geert Noppe.

7.15.2012

Gentse Feesten dag 2

Het zijn niet al alleen Gentse Feesten, het zijn binnenkort ook kiezingen.

Daarom besteed ook Eric Goeman de nodige aandacht aan de Gentse toestand.
Vandaag kun je in het NTG terecht voor een zeer boeiend debat rond het thema 'De Stad verarmt en verkleurt. Gent, een gastvrij en warme stad?'
een debat met
Guy Reynebeau (Schepen van Welzijn en Gezondheid Stad Gent; SP.A);
Sofie Bracke (Schepen voor Werk en Innovatie Stad Gent; Open VLD);
Evita Willaert (OCMW-raadslid GROEN); JEROEN LEMAITRE (OCMW-raadslid NV-A);
Dominique Willaert (artistiek en inhoudelijk coördinator Victoria De Luxe);
Eric Corijn (Cultuurfilosoof, socioloog en professor sociale en culturele geografie VUB);
Pieter-Paul Verhaeghe (socioloog UGent);
Carla Ronkes (Voorzitster Werkgroep Vluchtelingen Gent);
Paul Blondeel (Stadsonderzoeker Onderzoeksgroep OASES – Universiteit Antwerpen);
Rik Pinxten (professor en onderzoeker culturele antropologie UGent. Van 2003 tot 2010 voorzitter Humanistische Vrijzinnige Vereniging. In 2004 Arkprijs van het Vrije Woord voor ’De Artistieke Samenleving’ .Auteur van o.a. “Cultuur en macht”, “De strepen van de Zebra” en “Doe het zelf democratie”);
Lut Vael (Algemeen Coördinator Samenlevingsopbouw Gent) en
Jan DeDuytsche (voorzitter Samenlevingsopbouw Gent)


Dan enkele avondlijke aanraders: om 19u kunt u gaan luisteren naar het Soetkin Collier Trio, wat zeer de moeite zal zijn. En om 21u30 'Sois Brel et Tais-toi'.


Het Massereelfonds brengt dit jaar wederom een voortreffelijk programma:



Joost Vandommele brengt op 15, 17 en 21 juli een Geuzenboekwandeling, start aan het Prinsenhof om 10u302.
Rudy Pieters loopt op 16, 19 en 22 juli een Boon en Gent-wandeling, start om 10u30 aan de Sint-Pietersabdij.
Geert Van Istendael zorgt op 15 juli in het Hof van Ryhove voor een Eerbetoon aan Louis Paul Boon, om 18u30.
Daarna, om 20u, brengen Guido Schiffer (violist), Ben Brunin (contrabassist) en Derek (zanger-gitarist) Boon appetit.
Van der Sichel interviewt Freek Neirynck over zijn tijd met Boon, aangevuld met fragmenten uit diens boek, voorgelezen door Patrick Bernauw. Zeer de moeite, zowel het boek als deze voorstelling. Op 16 juli om 19u, Hof Van Ryhove.
Wie Frans-Jos Verdoodt nog eens aan het werk wil horen, moet zich op 18 juli om 15u naar de Hof van Ryhove gegeven door 'Louis-Paul Boon: de kunstenaar als mens'.
De gehele Gentse feesten kun je in de tuin van het Hof, een gedichtententoonstelling bekeken, als hulde aan Boon.
Elke dag kun je in het zelfde Hof naar'Met het oog op Louis Paul Boon' bekijken, een fototentoonstelling door Paul Van den Abeele.

7.14.2012

Gentse Feesten dag 1 stoetdag!

Kameraden en vrienden,

je kan er wederom niet meer naast kijken, Gent is weer klaar voor de enige echte Gentse Feesten.



Het is niet omdat uw kameraad het merendeel van de feesten zal moeten missen dit jaar, waarover elders meer, dat hij geen warme aanbevelingen kan doen.

Het voornaamste vandaag is uiteraard de enige en echte Gentse FeestenStoet.
Hopelijk valt het weer dit jaar wat mee, want dit is een evenement voor jong en oud.

Dit jaar kunnen liefhebbers van het betere progressieve debat terecht in het NTG, op het Sint-Baafsplein voor de barbaren onder ons.
Om 14u moet je daar zijn voor het eerste debat van de reeks 'Zonder Dwarsliggers kunnen de Treinen Niet Rijden', namelijk 'Moet onze welvaartsstaat worden afgebroken om de schuld van Dexia te betalen?'
Eric Goeman modereert volgende imposante lijst gasten:
Dirk Barrez (journalist De Wereld Morgen);
Michel Vermaerke (Gedelegeerd bestuurder en woordvoerder FEBELFIN);
Meyrem Almaci (volksvertegenwoordiger Groen en lid parlementaire Dexiacommissie);
Dirk Van der Maelen (volksvertegenwoordiger SP.A en lid parlementaire Dexiacommissie);
Bernhard Ardaen (20 jaar adviseur/bankier Dexia; auteur van “Tijdbom Dexia, de inside story”);
Koen Schoors (Hoofddocent Vakgroep Algemene Economie UGent; directeur Centrum voor Russische Internationale Socio-politieke en Economische studies);
Jef Mariën (oud-hoofddélégué van COC en redactielid van Beweging; een groep kritische en progressieve militanten binnen de christelijke arbeidersbeweging);
Willy Verbeek (lid van ACV-Transcom en voorzitter van ACW-Herent; lid van BEWEGING, een groep kritische en progressieve militanten binnen de christelijke arbeidersbeweging);
Hans Lammerant (initiatiefnemer klachtenactie Dexia - Niet met ons geld:; medewerker Vredesactie) en
Frank Vanaerschot (campagnemedewerker FAIRFIN (het vroegere Netwerk-Vlaanderen), lid van FAN).

's Avonds kunt u naar de enige echte Walter de Buck, om 20u bij Sint-Jacobs. Wie de avond op een menselijk uur wil afsluiten, of voor de echte soepes onder ons, wil inzetten, is er geen beter moment dan 23u30 op het Trefpunt-podium met De Propere Fanfare. Elke normale mens blijft dan bij Sint-Jacobs, om om 1u30 HK & Les Saltimbanks aan het werk te zien. Een absolute topper als je het mij vraagt.

7.13.2012

75 jaar Guernica

75 jaar geleden liet 'onze Westerse beschaving' zich van haar fraaiste kant zien. Het Baskische stadje Guernica werd door Italiaanse en Duitse bommenwerpers plat gesmeten. De progressieve schilder Picasso maakte er een adembenemend doek over. Democracy Now maakte volgende aangrijpende reportage.


7.12.2012

House of Earth

De Amerikaanse progressieve folkszanger Woody Guthrie is helaas al een tijdje van ons heel gegaan. Maar binnenkort zal er een nieuw boek van hem uitkomen. Niemand minder van Douglas Brinkley en Johnny Depp gaan het boek uitgeven.



Ze beschreven hun project voor de New York Times, Sunday Book Review-bijlage We geven het hier onverkort weer.

The legend of Woody Guthrie as folk singer is firmly etched in America’s collective consciousness. Compositions like “Deportee,” “Pastures of Plenty” and “Pretty Boy Floyd” have become national treasures akin to Benjamin Franklin’s “Poor Richard’s Almanack” and Mark Twain’s “Adventures of Huckleberry Finn.” But Guthrie, who would have been 100 years old on July 14, was also a brilliant and distinctive prose stylist, whose writing is distinguished by a homespun authenticity, deep-seated purpose and remarkable ear for dialect. These attributes are on vivid display in Guthrie’s long-lost “House of Earth,” his only fully realized, but yet unpublished, novel. (His other books, “Bound for Glory” and “Seeds of Man,” are quasi-fictional memoirs.)

“House of Earth” was written as a direct response to the Dust Bowl. In December 1936 the rambling troubadour had an epiphany while busking for tips in New Mexico. He’d traveled there after a treacherous duster whacked the Texas Panhandle town of Pampa, where he’d been living in poverty. While in New Mexico, Guthrie became transfixed by an adobe hacienda’s sturdy rain spouts and soil-straw bricks, a simple yet solid weatherproof structure unlike most of his Texan friends’ homes, which were poorly constructed with flimsy wooden boards and cheap nails.

An immediate convert, Guthrie purchased a nickel pamphlet, “Adobe or Sun-Dried Brick for Farm Buildings,” from the United States Department of Agriculture. The manual instructed poor rural folk on building adobe homes from the cellar up. All an amateur needed was a home-brew of clay loam, straw and water. Guthrie promoted this U.S.D.A. guide with wild-eyed zeal. Adobes, he boasted, would endure the Dust Bowl better than wooden aboveground structures that were vulnerable to wind, snow, dust and termites. If sharecroppers and tenant farmers could only own a piece of land — even the uncultivable territory of arroyos and red rocks — they could build a “house of earth” that would protect them from dirt blowing in through cracks in the walls.

In the late 1930s, a winter sleet crippled the Dust Bowl region; The New York Times called it “a blizzard of frozen mud,” the color of “cocoa.” Visibility was often less than 200 feet. “Well Howdy,” Guthrie wrote to his actor friend Eddie Albert in Hollywood in a letter from Pampa written during that period. “We didn’t have no trouble finding the dust bowl, and are about as covered up as one family can get. Only trouble is the dust is so froze up it cain’t blow, so it just scrapes around.” Stuck in his Pampa shack, trying to protect his baby girl from a fever, Guthrie dreamed about insulating his family from the cold. “You dig you a cellar and mix the mud and straw right in there, sorta with your feet, you know, and you get the mud just the right thickness, and you put in a mould, and you mould out around 20 bricks a day,” Guthrie wrote, “and in a reasonable length of time you have got enough to build your house.”

Guthrie’s Dust Bowl experiences, along with his reading “Grapes of Wrath” and the writing of “This Land Is Your Land,” formed the roots of what would become “House of Earth.” Guthrie conceived of “This Land Is Your Land” while hitchhiking to New York. When he heard Irving Berlin’s sentimental “God Bless America” performed ad nauseam on radio stations, he decided to write a rebuttal. On Feb. 23, 1940, holed up in a low-rent Times Square hotel, he wrote the now iconic song, including radical verses, later changed, like the one below:

By the relief office I saw my people.

As they stood hungry,

I stood there wondering if God blessed America for me.

Endemic poverty is a theme that Guthrie would turn to full-bore in “House of Earth.” The narrative follows the lives of two hardscrabble farmers, Tike and Ella May Hamlin, living in the cap rock country of West Texas, “that big high, crooked cliff of limestone, sandrock, marble and flint, that runs between and is the line that divides the lower west Texas plains from the upper north Panhandle plains.” The impoverished couple, it seems, live in biological harmony with the land. A scorching lovemaking scene on a hay bale viscerally represents the fertility ritual. Yet they can’t keep the bizarre weather out of their shabby home, and Tike — Guthrie’s alter ego — starts espousing the gospel of adobe.

The deck is stacked against them. Their home is owned by a bank in cahoots with a big lumber company; adobe houses are deemed verboten. In Guthrie’s fierce proletarian worldview, the rural poor are thereby shafted by the iron boot heel of capitalist greed merchants, and he finger-points everyone from bankers to lumbermen to termite-like real estate brokers, enemies of the little guy. At a key juncture, Tike rails against the sheep mentality of honest folks in Texas and Oklahoma who let the capitalist vultures steal from them.

Pitched somewhere between rural realism and proletarian protest, somewhat static in terms of narrative drive, “House of Earth” nonetheless offers a searing portrait of the Panhandle and its marginalized Great Depression residents. Guthrie successfully mixes Steinbeck’s narrative verve with D. H. Lawrence’s openness to erotic exploration. When the Library of Congress folklorist Alan Lomax read the first chapter he was profoundly impressed. For months Lomax encouraged Guthrie to finish the book, saying he’d “considered dropping everything I was doing” just to get the novel published. “It was quite simply the best material I’d ever seen written about that section of the country,” he wrote.

But after finishing the novel in 1947, Guthrie put the manuscript away and concentrated on songwriting. He may have sensed the novel could be considered both passé (post-New Deal writing was frowned upon by cold-war-era critics) and ahead of its time (graphic sex). His fertility cycle prose was so edgy that publication was unlikely. And his use of an overdrawn hillbilly dialogue would have found little embrace in New York literary circles. Apparently, Guthrie never showed anyone other than the filmmaker Irving Lerner the remaining sections of the novel. (He hoped Lerner would use the book as the basis for a movie.)

Yet the book’s architectural intensity makes it a minor masterpiece. When we shared the finished novel with Bob Dylan, he was blown away, “surprised by the genius,” he said, of the prose. At heart, “House of Earth” is a meditation about how poor people search for love and meaning in a corrupt world, one in which the rich have lost their moral compasses. Even though the backdrop is the washed-out agricultural fields of Texas, the novel could just as easily be set in a refugee camp in Sudan or a shantytown in Haiti.

In the late 1940s, after “House of Earth” was finished, Guthrie’s health started to deteriorate from complications of Huntington’s disease. While disciples like Ramblin’ Jack Elliott and Pete Seeger popularized his folk repertory, “House of Earth” languished in a Coney Island closet. But, as Guthrie might say, “All good things in due time.” We recently tracked down a typescript, now held at the McFarlin Library at the University of Tulsa, and the book will be published next year.

Today, Texas is in the midst of a prolonged drought; global warming is a scientific fact; and wildfires, blizzards and tornadoes increasingly ravage the American landscape. The unerring rightness of adobe living is now more apparent than ever. It’s almost as if Guthrie had prophetically written “House of Earth” with the summer of 2012 in mind.


7.11.2012

"de rest is lage politiek"

Op deze Vlaamsche feestdag, extreem wijze woorden van een van de grootste artiesten van de 20ste eeuw.

iedereen heeft tandpijn op dezelfde manier
iedereen kijkt naar zijn moeder
of kijkt naar een vrouw op dezelfde manier
iedereen houdt van of houdt niet van spinazie op dezelfde manier

de rest is lage politiek


Speciaal voor deze gelegenheid, bij wijze van tegengif voor alle 'stoere vlaamsche' verklaringen, een volkslied zoals het volkslied van ons landje zou moeten zijn:

7.08.2012

11 juli op 8 juli

Kameraden en vrienden, deze week is het wederom 11 juli, 'feest' van de Vlaamse Gemeenschap.
Op zich niets om over naar huis te schrijven, een opgefokte en overgesubsieerde en vooral wanhopige poging om 'het vlaams gevoel' op te krikken en om de 'vlamingen' wijs te maken dat 'vlaming zijn' iets is om op zich fier op te zijn. Omdat 11 juli voor weinigen een feestdag is, houden ze in Gent de 'festiviteiten' op deze mooie zondag.
En omdat het dus overgesubsidieerd is, is er een leuk programma.



Op het Sint-Pietersplein kun je naar 'de AVS Zomertoer' om 11u, met optredens van Miguel Wiels 'en guests'.
Om 14u is het de beurt aan Contraband, Aardvark & De Zandmannen, Wigbert en Jan De Wilde & Vrienden.

Van 14u tot 18u kunnen kinderen zich uitleven op het plein.

Om 15u kan de sportievere medemens meedoen aan de 'Poorterstochten', 'een begeleide stadsfietstocht over 25 km', met voor de liefhebbers ook tochten van 40, 60 en 80 km richting het Meetjesland.

Maar waar ik vooral reclame voor wil maken is de programmatie in de Sint-Pieterskerk.
Vanaf 13u wordt je in de kerk vergast op optredens van jonge en minder jonge organisten,
een immens luisterenswaardig optreden van barokensemble La Chapelle Sauvage,
eigentijdse flamenco van Myrddin en
Antje De Boeck & Rony Verbiest die een ode zullen brengen aan Louis Paul Boon.

Kortom, de moeite waard om eens naar onze kerk te komen. De zwartzakken en leeuwenvlagen op het plein moet je maar negeren, in de kerk zullen er geen hangen.

Tot straks

7.07.2012

"Niemand wil als een racist gezien worden, en dus zegt men dat het gaat om cultuur"

Paul Gilroy is een zeer lezenswaardige onderzoeker, Olivia U. Rutazibwa interviewde hem voor het tijdschrift Mo* rond racisme. Hoewel ik het zeker niet over alles met hem eens ben, wil hier enkele zeer rake zaken overnemen.


Velen in die mainstream voelen zich ongemakkelijk bij de verwijzing die Breivik naar hen maakte, maar het is een feit dat ze vaak opgeblazen en erg gewelddadige taal gebruiken. Ze hebben racisme en xenofobie respectabel en aanvaardbaar gemaakt. Hiervoor moeten ze ter verantwoording worden geroepen, zelfs juridisch als het moet.

Ik wil niet angstig overkomen, maar eigenlijk ben ik wel bang. Ik was in de VS op 9/11 en zag hoe snel dingen veranderen en hoe fascistisch het leven plotsklaps werd. Je kon niet meer vrijuit spreken of kritiek uiten. Er moet nog maar eens zo’n terroristische aanslag komen en voor je het weet drijven ze alle gesluierde vrouwen bij elkaar. Het zal allemaal in naam van de veiligheid gebeuren. Ik denk niet dat we zo ver af staan van dat fascisme.

Het verbieden van bedekking, zoals de hoofddoek, is wat mij betreft simpelweg absurd en een duidelijke vorm van racisme. Mensen opleggen dat ze zich niet mogen bedekken is van dezelfde orde als mensen opleggen wat ze moeten dragen. Ik zie geen moreel of filosofisch verschil tussen mensen verplichten een gele ster te dragen en mensen verplichten hun hoofddoek af te leggen.

De Amerikaanse ongelijkheid vandaag is groter dan die in het oude Rome. Cijfers van de CIA tonen aan dat de VS een meer ongelijke samenleving zijn dan pakweg Pakistan of sommige West-Afrikaanse landen.

Wat wij in Groot-Brittannië wel hebben, en wat erg belangrijk is, is een sterke antidiscriminatiewetgeving. Het is de geschiedenis van die antidiscriminatiewetgeving die ons onderscheidt van de rest. In de jaren zestig keken onze sociaaldemocratische politici naar de onlusten en lynchpartijen in de VS. Ze kwamen op de proppen met een antidiscriminatiewetgeving, in tandem met een anti-immigratiewetgeving. Dat betekent niet dat mensen vandaag minder bang zijn, maar er is wel het besef dat de antidiscriminatiewetten onze democratie versterken.

Niemand wil als een racist gezien worden, en dus zegt men dat het niet om natuur of biologie gaat maar om cultuur. Als je dat zegt, dan open je eigenlijk de deur naar de racialisering van iemands cultureel erfgoed. De figuur van de moslim is nu eigenlijk een raciale figuur geworden.

Ik denk dat we ons inderdaad opnieuw moeten richten op armoede en economische segregatie.

Het zijn belangrijke verschillen, die een impact hebben op het leven van mensen. Het is geen automatisch proces, maar het zou kunnen dat die dingen meespelen. Multiculturalisme, in de dagelijkse beleving, wordt getest door de economische veranderingen. Ik denk dat velen tijdens de rellen niet eens wisten waarom ze aan het protesteren waren, maar ze wisten op zijn minst dat ze ontevreden waren. Het is heel moeilijk om een alternatief te bedenken. Soms is het veel gemakkelijker om het einde van de hele wereld te bedenken dan een andere sociale en economische orde.

Ik denk dat we er nog te vaak op rekenen dat de migranten en hun kinderen hun eigen boontjes doppen. Antiracisme is dan niet meer dan een defensieve operatie: hoe beschermen we onszelf tegen de politie, hoe verzekeren we onze veiligheid op straat, hoe zetten we de politici onder druk om onze scholen de nodige middelen te geven om onze kinderen te onderwijzen. Antiracisme moet op de agenda komen als een deel van een democratische verbintenis, racisme als een aanval op gelijkheid die ons allemaal aantast.

7.06.2012

Prijs voor de Democratie

Kameraden en vrienden, we kunnen er niet naast kijken, de Gentse Feesten komen er aan.

Een vaste waarde op de Feesten is de uitreiking op 21 juli van de Prijs voor de Democratie. Dit jaar gaat deze prijs naar het Financieel Actienetwerk. FAN is een netwerk rond o.a. fiscale rechtvaardigheid met ACV, ABVV, Oxfam, 11.11.11. en tal van andere organisaties die recent nog een fantastische campagne voerden 'Laat het grote geld niet ontsnappen.



De Prijs Jaap Kruithof gaat naar links boegbeeld Peter Mertens. "Filosoof Jaap Kruithof schreef zelf in 2000 met Het Neoliberalisme een eerste bestseller over de wereld die hij een 'stinkende puinhoop' noemde. Het boek van Peter Mertens is een kritische tegenstem in de geest van Kruithof."

Twee excellente keuzes me dunkt!

7.05.2012

50 jaar bevrijd Algerije

50 jaar geleden werd Algerije onafhankelijk, na een bloedige onafhankelijkheidsstrijd die aan meer dan 400.000 mensen het leven heeft gekost.



meer over dit boeiend stukje moderne geschiedenis van 'onze Westerse beschaving' bij DeWereldMorgen.be


7.02.2012

Landschapsgeschiedenis was nog nooit boeiend

Op deze fijne maandag een bijzonder interessante documentaire-reeks van de Nederlandse historicus Maarten Van Rossem. Landschapsgeschiedenis is bijzonder boeiend, maar de manier waarop Maarten Van Rossem dit brengt maar het nog bekijkenswaardiger.

Vandaag brengen we een eerste reeks documentaires. Veel kijkplezier.

Get Microsoft Silverlight
Bekijk de video in andere formaten.


Get Microsoft Silverlight
Bekijk de video in andere formaten.


Get Microsoft Silverlight
Bekijk de video in andere formaten.


Get Microsoft Silverlight
Bekijk de video in andere formaten.


Get Microsoft Silverlight
Bekijk de video in andere formaten.


Get Microsoft Silverlight
Bekijk de video in andere formaten.


Get Microsoft Silverlight
Bekijk de video in andere formaten.


Get Microsoft Silverlight
Bekijk de video in andere formaten.

7.01.2012

'Opkomende landen wuiven neoliberalisme uit'

In het tijdschrift Mo* deze maand staat een lezenswaardig dossier over het economisch beleid van de BRIC-landen.

Dat enkele grote ontwikkelingslanden een economische groeispurt doormaakten in het voorbije decennium is geen nieuws meer. Maar veel mensen ontgaat de snelheid van die evolutie. Zo steeg het aandeel van de ontwikkelingslanden in de wereldeconomie tussen 2000 en 2009 van 40 naar 50 procent (in koopkrachttermen). Die evolutie roept de vraag op in welke mate de opgang van het Zuiden de mondiale politiek zal wijzigen of nu al wijzigt. Het antwoord op die vraag varieert naargelang van het domein.

Controle over financiële sector is sleutel voor nieuw ontwikkelingsmodel
Richard Kozul-Wright, bij de VN-Conferentie voor Handel en Ontwikkeling (Unctad) verantwoordelijk voor de Zuid-Zuidsamenwerking, ziet drie kenmerken die de meeste opkomende landen delen: een financiële sector ondergeschikt aan de echte economie, een sterk industrieel beleid en een sociale zekerheid met universele toegang.

De opkomende landen in de economisch-financiële machtsarena
De opkomende landen nemen het dus niet nauw met de neoliberale mantra’s. Ze denken pragmatisch en streven vooral groei na. Dat betekent nog niet dat ze ook een alternatief verhaal articuleren in de internationale instellingen. Ze verwerven er wel geleidelijk meer macht.

De alternatieve strategieën van de opkomende machten
Op het vlak van economie en financieën hanteren de BRICS-landen een andere aanpak dan de traditionele neoliberale strategie van de Westerse landen. Maar ook in andere domeinen, zoals energie, klimaat, sociaal beleid en veiligheid en vrede doen de groeilanden het anders.

Staatsbedrijven als instrumenten van het beleid
De val de Berlijnse Muur betekende voor velen dat de liberale kapitalistische economie alles voor elkaar ging krijgen. De opkomende economieën drukken vandaag het idee dat globalisering en private ondernemingen de wereldeconomie sturen voor een groot deel de kop in. Nu China, Brazilië, Rusland en co met hun staatsbedrijven de crisis het best lijken door te komen, zijn de kaarten opnieuw geschud.

Groeilanden kunnen kloof tussen arm en rijk nog niet dichten
Ondanks groeicijfers tot tien procent per jaar, slagen de BRICS-landen er voorlasnog niet in hun bevolking uit de armoede te tillen. Vooral Brazilië heeft op vlak van inkomensgelijkheid vooruitgang geboekt, maar de cijfers zijn nog steeds onvergelijkbaar met die van West-Europa.

Veel leesplezier op deze wisselvallige zondag.