Magnificat
Mijn hart juicht om God,
ik kan niet zwijgen over deze omkering van alles.
Hij heeft oog gekregen voor iemand als ik,
onzichtbaar gemaakt in een wereld van status en prestatie.
Vanaf nu zullen mensen zeggen
dat juist de kleine mensen meetellen,
want de Machtige kiest niet voor paleizen,
maar voor wie onderaan de ladder staat.
Zijn naam staat voor bevrijding,
voor een liefde die weigert zich neer te leggen
bij armoede, geweld en ongelijkheid.
Hij laat niet los wie op hem rekenen,
steeds opnieuw schrijft hij geschiedenis
met mensen die afgeschreven zijn.
Hij haalt de arrogantie neer
van wie denkt dat geld en macht hen onaantastbaar maken.
Hij prikt de luchtbellen door
van hun propaganda en hun “er is geen alternatief”.
Machthebbers duwt hij van hun troon,
hun systemen van uitbuiting wankelen.
Wie klein wordt gehouden, tilt hij weer recht,
geknakte mensen krijgen hun waardigheid terug.
Wie honger heeft, vult hij met échte overvloed:
recht op brood, werk, zorg en toekomst.
Wie zich heeft volgepropt met rijkdom
en zijn ogen sluit voor het lijden van anderen,
stuurt hij met lege handen weg.
Hij vergeet zijn volk niet,
alle mensen die vechten voor gerechtigheid en vrede.
Hij blijft trouw aan zijn droom
van een wereld zonder onderdrukking,
zonder racisme, zonder uitgesloten mensen.
Dat heeft hij lang geleden al beloofd
aan de generaties vóór ons,
en die belofte geldt nog altijd:
van mens tot mens,
van strijd tot strijd,
tot recht en barmhartigheid de norm zijn
en niemand meer overleeft in de schaduw.
(Vrije vertaling van Lukas, 1,46-56)
Uit een kerstoverweging van Marc Vandepitte in DeWereldMorgen: Kerst zonder suikerlaagje: het radicale verhaal van hoop en verzet.
.jpeg)
