12.27.2008

voorheen het bestuur

Beste vrienden,
het was hier bijzonder stil de voorbije dagen, en neen, dit was niet te wijten aan alcoholmisbruik of te overvloedige kerstdiners.
Voor eenieder die een beetje op de hoogte is, het is wederom ambiance bij VVS. De voorbije weken was het schoon om zien: machtsspelletjes, manipulaties, dolken-in-de-rug, leugentjes-om-eigen-bestwil, en ga zo maar door. Democratie ten top.
Over democratie gesproken, is het u ook al opgevallen dat diegenen die er het hardst over roepen meestal zelf de grootste anti-democraten zijn?
Ik heb in elk geval bijzonder veel bijgeleerd de voorbije weken, namelijk dat ik zelf blijkbaar nog steeds erg naief was. Ik heb pertan nog al wat crisissen meegemaakt en groten boel binnen VVS, zoals de tijd toen de drie tsjeven in ons bestuur voortliepen. Maar toch had ik blijkbaar nog een naief vertrouwen in de mensen. Nu kan ik echter gerust stellen dat ik elke mogelijke manipulatie-poging gezien heb, hoe mensen die zich vrienden plachten te noemen elkaar neerstaken voor hun eigen 'carriere'.
Maar bon, super veel ga ik hier niet over zeggen. Ik heb alle documenten die tot mijner beschikking staan over deze affaire op de member-sectie gezet.
Veel leesplezier

12.07.2008

inclusieve studentenparticipatie

kameraden en vrienden,
donderdagavond was ik te gast in de Dunantlaan. Ik moest daar een hoop studenten wegwijs maken in de boeiende wereld van 'inclusieve studentenparticipatie'.
Een les in het kader van het vak Diversiteit en Inclusie voor de derde bach. pedagogie, ortho en sociaal werk (als ik het goed begrepen heb).
Ik moet zeggen, het was wel eens leuk zo voor de 'klas' staan. Al was het niet eenvoudig om de beginselen van de participatie van studenten met een functiebeperking op een bevattelijke manier uit te leggen. Maar ik hoop dat ik de aanwezigen toch heb kunnen warm maken. Ik hoop dat er toch enkele van de aanwezigen de uitdaging wil aangaan om hun bijdrage te leveren in dit verhaal.
Ter inspiratie de gevleugelde woorden van Gaspar Haenecaert, voormalig coördinator van het VEHHO. Eerst wordt duidelijk de opdracht weergegeven, met daar onmiddelijk de uitdagingen aan gekoppeld."Participatie van studenten met funcitebeperkingen, het aanwenden van hun ervaringsdeskundigheid, het inspireren via voorbeelden,... Dat worden alvast in Vlaanderen de uitdagingen. En het is geen gemakkelijke uitdaging Hoe breng je mensen met ernstige beperkingen op het vlak van mobiliteit samen, hoe vraag je energie van studenten die net dat te kort komen, hoe vraag je studenten die sommige prevalent zelf nog hun strijd dienen te leveren op te komen voor anderen na hen?"

11.29.2008

Mumbai, India op springen?

Het nieuws bracht deze week spectaculair en verontrustend nieuws uit Mumbai, India. Een grootscheepse aanval op enkele hotels.
Grote vraag hierbij was natuurlijk wat was het nut van een dergelijke slachtpartij? Wie pleegde ze en waarom? Uiteraard worden de klassiekers onmiddelijk als schuldige aangewezen, Pakistan, moslimextremisten met banden met Pakistan en uiteraard het illustere al-Qaeda. De islamofoben onder ons staan al te springen om hun carriere een nieuwe bust te geven door een geweldige analyse van het o-zo-typische voorbeeld van blinde islamterreur.
Maar India is een land met hopeloos veel spanningen. De opmars van communialisme, de hoge toppen die BJP, de Hindu-fascistische partij, scheert, het aantal incidenten is niet meer te tellen.

Tariq Ali liet zijn licht schijnen op de kwestie in een artikel op counterpunch. Dit artikel wordt u gebracht in een eigen vertaling, anglisismen en taalfouten zijn uiteraard voor mijn rekening.

De terroristsche aanval op Mumbai's vijfsterrenhotel was goed gepland, maar vereiste geen grote logistiek: alle doelwitten waren 'zachte' doelwitten. Het doel was om chaos te veroorzakelen, de schijnwerpers van de wereld zetten op India en op diens problemen en daarin zijn de terroristen geslaagd.

Het identiteit van de gemaskerde groep blijft een mysterie.

De 'Mujahedeen van Deccan', die de aanslag opeisten in een rondgemaild persbericht, is een nieuwe naam, waarschijnlijk gekozen voor deze ene daad. Maar de speculatie loopt hoog op. Een hoge Indische marineofficier beweerde dat de aanvallers (die toekwamen op een schip, de M V Alpha) gelinkt waren aan Somalische piraten. Hij impliceerde dat dit een wraakoefening was voor de succesvolle zei het bloederige actie van de Indische marine tegen piraten in de Arabische golf van enkele weken terug.

De Indische premier, Manmohan Singh, blijft erbij dat de terroristen hun basis hadden in het buitenland. De Indische media echöen deze argumentatie door Pakistan, Lashkar-e-Taiba en al-Qaeda als mogelijke verdachten op te lijsten.

Maar dit is slecht gemediatiseerd bewijs voor het verbeeldingsvermogen van de Indische politieke gezagsdragers. Het dient er enkel en alleen voor om te ontkennen dat deze terroristen een eigen inlandse kweek kunnen zijn. Een product van radikalisering van jonge Indische moslims die uiteindelijk genoeg kreggen van het politieke systeem. Deze mogelijk aanvaarden zou betekenen dat 's lands politieke dokters zichzelf dienen te genezen.

Al - Qaeda, zo maakte de CIA ons onlangs duidelijk, is een groep op zijn retour. Het zal nooit meer komen tot iets dat ook maar vaag lijkt op de 11 september aanslagen.

Het lijkt er op dat zijn belangrijkste leider Osama bin Laden dood is (hij maakte geen van zijn tot zijn handelsmerk behorende videoboodschappen tijdens de presidentsverkiezingen van dit jaar in de Verenigde Staten) en zijn deputies zijn op bedreigingen en stoere praat teruggevallen.

Wat dan met Pakistan? 's Lands militairen zijn zwaar betrokken bij acties aan noordwestelijke grens, waar de invloed van de Afghaanse oorlog het gebied destabiliseren. De politici proberen openingen te vinden naar India. De Lashkar-e-Taiba, normaal gezien niet te verlegen om zijn aanslagen op te eisen, heeft in duidelijke bewoordingen enige betrokkenheid bij deze aanvallen ontkend.

Waarom zou het zo een verrassing moeten zijn dat de daden Indische moslims waren? Het is nu niet bepaald een geheim dat er veel woede zit onder de onderste lagen van de Moslimsgemeenschap, omwille van de systematische discriminaties en aanhoudend geweld tegen hen. Het treffendste voorbeeld wat de anti-moslim pogrom in Gujarat in 2002, met de steun van de minende wonde van Kashmir, die voor decennia is behandeld als een kolonie door Indische troepen, met willekeurige arrestaties, verkrachtingen en martelingen. De situatie is veel en veel slechter dan ooit in Tibet het geval is geweest, maar er is maar weinig sympatie in het westen voor de verdediging van de mensenrechten, als dit niet instrumenteel is.

De Indische inlichtingendiensten zijn zich goed bewust van dit alles en zij zouden de droombeelden van hun politieke leiders niet mogen aanmoedigen. Het beste wat ze kunnen doen is naar buiten komen en toegeven dat er ernstige problemen zijn in India. Een miljard Indiers: 80% Hindu en 14% Moslim.

Een zeer grote minderheid die niet etnisch kan worden gezuiverd zonder een breder conflict te veroorzaken.

Niets van dit rechtvaardigt terrorisme, maar het zou, ten minste, de heersers van India moeten dwingen om hun blik te richten op hun eigen land. Er is een diepgaande economische ongelijkheid. Het absurde concept dat de voordelen van het wereldwijde kapitalisme zouden binnendruppelen (tricke-down) en dat dit de meeste problemen zou oplossen, toont nu zijn ware functie: niets meer dan een groot vijgenblad dat de nieuwe uitbuitingsvormen verbergt. ister van binnenlandse zaken en het lokale overheidsapparaat.

Voeg daarbovenop nog de aanhoudende wonde van Kashmir, die voor decennia is behandeld als een kolonie door Indische troepen, met willekeurige arrestaties, verkrachtingen en martelingen. De situatie is veel en veel slechter dan ooit in Tibet het geval is geweest, maar er is maar weinig sympatie in het westen voor de verdediging van de mensenrechten, als dit niet instrumenteel is.

De Indische inlichtingendiensten zijn zich goed bewust van dit alles en zij zouden de droombeelden van hun politieke leiders niet mogen aanmoedigen. Het beste wat ze kunnen doen is naar buiten komen en toegeven dat er ernstige problemen zijn in India. Een miljard Indiers: 80% Hindu en 14% Moslim.

Een zeer grote minderheid die niet etnisch kan worden gezuiverd zonder een breder conflict te veroorzaken.

Niets van dit rechtvaardigt terrorisme, maar het zou, ten minste, de heersers van India moeten dwingen om hun blik te richten op hun eigen land. Er is een diepgaande economische ongelijkheid. Het absurde concept dat de voordelen van het wereldwijde kapitalisme zouden binnendruppelen (tricke-down) en dat dit de meeste problemen zou oplossen, toont nu zijn ware functie: niets meer dan een groot vijgenblad dat de nieuwe uitbuitingsvormen verbergt.


India is een groot land, in het verleden zelf nog groter. Verdeel en heers is een devies dat India al hard getroffen heeft in het verleden, de Britse politiek om haar kolonie onder de knoet te houden, ook na de onafhankelijkheid zorgde ervoor dat het land verdeeld werd, in twee, later drie landen.
De economische ontwikkeling van India lijkt op volle toeren te draaien. Een hoop bijkomende spanningen en eventueel zelf een nieuwe burgeroorlog zou een hoop roet in het eten kunnen gooien.

De CPP uit de Filippijnen veroordeelde de aanslag zeer scherp en waarschuwde het Indische volk om zich niet laten afleiden.
"De aanvallen zullen enkel de weg vrijmaken voor de imperialisten, in het bijzonder voor de VS, om hun interventie te intensiveren en om hun politieke en militaire positie in india en Zuid-Azië te versterken.
Amerikaanse en Indische veiligheidsdiensten hebben de vinger automatisch gewezen naar 'elementen met Pakistan als uitvalsbasis'. De VS zal zeker de aanvallen in zijn voordeel willen gebruiken om het posten van troepen in India en Pakistan te rechtvaardigen en voor de escalatie van de oorlog in Afghanistan en de Zuid-Aziatische regio. In overeenstemming met de plannen van 'president-elect Obama."

11.28.2008

Protesteer mee tegen moord op studentenvertegenwoordigers

Kameraden en vrienden,mensenrechtenschendingen, het is nog altijd dagelijkse realiteit in heel wat landen. Politieke moorden op studentenvertegenwoordigers is de realiteit in de Filippijnen.

Ter illustratie een uittreksel uit een artikel van Jeffrey Ocampo, van Human Rights Watch, voor Bulatlat, vol. VIII, nr. 32, september 14-20, 2008, 'Youth Under Siege'

Jongerenorganisaties zijn het doelwit van de 'counter-insurgency'-campagne van de overheid. Naast moorden en verdwijningen worden jonge activisten nu ook bedreigd door andere vormen van politieke repressie.

Voor de mensenrechtenorganisatie Karapatan zijn er nu al 910 moorden gepleegd, waarvan 23 uit het jeugdwerk.

In 2006 documenteerde Karapatan het hoogste cijfer van buitenrechtelijke executies. Drie van de meest verontrustende gevallen hadden jonge activisten als slachtoffer. Studenten Rei Mon Guran en Cris Hugo, beide uit Sorsogon, Bicon, werden het slachtoffer van standrechtelijke executies in dat jaar. Guran en Hugo waren beide regionale coordinatoren van de League of Filipino Students (LFS) toen zij werden doodgeschoten in twee verschillende incidenten. Guran werd afgemaakt met vier schoten op een bus in Bulan, terwijl Hugo werd doodgeschoten door twee motorrijders terwijl hij onderweg was naar zijn professor. In Negros Occidenta werd Anakbayan-verantwoordelijke Peter Angcon door vermoedelijke agenten van de militaire politie vermoord.

Deze jonge activisten waren jeugdleiders die bekend stonden voor hun harde kritieke op de Macapagal-Arroyo administratie. Het nationaal bestuur van Anakbayan en de LFS stelden Mevr. Gloria Macapagal-Arroyo en het leger direct verantwoordelijk voor deze moorden. De organisaties stelden dat alle bewijzen wezen in de richting van het leger – waarvan Arroyo de opperbevelhebber is.

Recente rapporten van verschillende jongerenorganisaties wijzen erop dat de pogingen van de Macapagal-Arroyo administratie om de dissidentie onder de bevolking de mond te snoeren zeker nog niet gestaakt zijn. Overheidsagenten blijven surveillance, intimidatie en andere taktieken toepassen op jongerenactivisten.

Anakbayan, LFS, de Beweging voor Christelijke Studenten (SCM), tal van studentenraden, studentenbladen, studentenorganisaties en individuele studenten veroordeelden de 'fascistische methodes van Mrs Arroyo' die het zwijgen wil opleggen aan groepen en individuen die zich kritisch opstellen ten opzichte van haar regime. 'In haar wanhopige pogingen om aan de macht te blijven, draait ze er haar hand niet voor om om buitenrechtelijke zaken te ondernemen om het volk te kunnen overheersen.'

Om deze gang van zaken aan te klagen werd een aantal jaar geleden het plaform 'Stop The Killings' opgericht. VVS is een lid van dit platform.

Woensdag 10 december, op de internationale dag van de mensenrechten, organiseert dit platform een actie. Om 18u30 wordt samengekomen aan het Muntplein in Brussel. Vandaar houden we een ingetogen fakkelwake naar het Internationaal Vakverbond op de Albert II laan (nabij het station Brussel-Noord) waar we een Stop the Killingskunstwerk zullen inhuldigen ter nagedachtenis van alle slachtoffers.


11.24.2008

Wit-Rusland onder vuur

Wit-Rusland is een buitenbeentje in Europa. Terwijl de meeste Oost-Europese landen zich kenmerken door (extreem-)rechtse regimes die alles doen om de multinationals te dienen, laat de regering van Lukashenko zich opmerken door een sociaal beleid. Het spreekt voor zich dat dit regime niet direct graag gezien wordt. In de media wordt dit land regelmatig afgeschilderd als 'de laatste dictatuur van Europa'. Op een moment waarop Italië op zigeunerjacht gaat, waarop extreem-rechts schrikbarende aantallen begint te tellen, waarop xenofobie en homofobie de standaard dreigen te worden, waarop islamofobie de normaalste zaak ter wereld is, waarop België, Nederland en tal van andere landen troepen sturen naar derdewereldlanden om zich in het spoor van de Verenigde Staten te bewijzen in de (ijdele) hoop om een deel van de oorlogsbuit te bemachtigen, klinkt dit allemaal zeer vreemd.

Stephen Gowans, een Candese politieke activist zette in volgend interessante artikel enkele feiten op een rijtje. Dit artikel is door mij 'vrij' vertaald, taalfouten en anglicismen moeten mij vergeven worden. Het leek mij echter bijzonder nuttig om dit artikel wat bredere bekendheid te geven.

Dit artikel bevat enkele zeer interessante elementen, eerst en vooral het waarom van de Amerikaanse obsessie met Wit-Rusland. Waarom richt de VS zich tegen dit land en welke belangen er allemaal mee? De belangrijkste kwestie is de manier waarop ze dit doen. De inzet van ngo's in deze operatie wordt uitgebreid toegelicht.

Het belangrijkste aan dit artikel is mijns inziens de bronnen die gebruikt werden, geen verdoken, obscure webpagina's of duistere magazines maar toonaangevende kranten en de officiële publicaties van Amerikaanse overheidsdiensten en ngo's. De informatie komt zoals ze in het Engels zeggen 'straight out of the horse's mouth'.

Het Westen richt zich tegen het Witrussische sociale beleid

Wit-Rusland is een van de weinig overblijvende echte alternatieve op de neoliberale economische orde. Een door de VS gekweekte en gefinancierde vijfde colonne is met Washington aan het samenwerken op dit van binnenuit omver te werpen.

door Stephen Gowans

De VS regering heeft een vijfde colonne in Wit-Rusland gekweekt om hen te helpen de regering van Lukashenko omver te werpen en diens socialistisch - georiënteerde beleid te vervangen door een neoliberaal regime made-in-US door de Amerikaanse belangen en bedrijven bedient.

Het Amerikaanse State Department voorzag vorig jaar middelen aan vijf oppositiepartijen en 566 activisten van de oppositie. Het ondersteunde en trainde meer dan 70 organisaties van de 'civiele maatschappij', 71 anti-regerings journalisten en 21 oppositiemedia in Wit-Rusland. Daarbovenop werden 900 Witrussische jongeren ingeschreven in de European Humanities University, op kosten van de Amerikaanse regering. Deze universiteit is een alternatief voor de Witrussische overheidsscholen die door de Amerikaanse regering veroordeeld worden omdat ze er niet in slagen 's lands hervorming tot een vrije markt democratie te ondersteunen.' (1)

De Amerikaanse regering heeft de Witrussische anti-Lukashenko coalitie ondersteund vanaf President George W. Bush de Belarus Democracy Act ondertekende in oktober 2004. Deze wet staat de Amerikaanse regering toe om miljoenen dollars te pompen in de oprichting van antiregeringsmedia in Wit-Rusland, de opleiding van verkiezingswaarnemers om de Witrussische verkiezingen te discrediteren en om organisaties uit de civiele maatschappij te ondersteunen die tegen de regering werken. (2) Washington heeft meer dan 12 miljoen dollar toegekend aan de oppositie om te vechten tegen de presidentsverkiezingen van maart 2006. (3) De kandidaat van de oppositie, Alexander Milinkevich verloor zwaar, een resultaat dat Washington toeschreef aan verkiezingsfraude. Maar zelfs Westerse kranten en polls betaald door IRI, de internationale arm van de Amerikaanse Republikeinse Partij bevestigden dat Lukashenko de verkiezingen met gemak zou winnen en dat de steun voor de oppositie in de enkele cijfers liep. Omdat ze er niet in slaagden om hun doelstelling van 'regime change' te halen in 2006, ging Washington over tot een bijkomende 27 miljoen dollar voor 2007 en eenzelfde bedrag voor 2008 om de tegenstanders van Lukashenko regering te ondersteunen. (4)

De mantra van Washington, nagezegd door zogenaamde progressieven die dicht staan bij de Amerikaanse heersende klasse, luidt dat Wit-Rusland geregereerd wordt door een autoritaire president, die zijn macht misbruikt om de verkiezingen te winnen. Zoals we zullen zien, is dit een verzinsel, gebruikt om de Amerikaanse bemoeienissen in de interne politiek van Wit-Rusland te rechtvaardigen. De autoritaire maatregelen genomen door de regering Lukashenko waren verdedigingsreacties tegen de openlijke Westerse pogingen om een vrije markt-staatsgreep op te zetten.

In tegenstelling tot de beschuldiging dat Lukashenko Europa's laatste dictator is, is hij een verkozen president wiens verkiezingsoverwinningen gebaseerd zijn om een brede steun, die hij verdiend heeft door het behartigen van de belangen van de grote meerderheid van de Witrussische burgers. De echte klachten van Washington zijn echter dat deze politiek niet overeenkomt met de belangen van de Amerikaanse investeerders en bedrijven.

Dit is wat er volgens de CIA verkeerd is met Wit-Rusland:

  • niet genoeg structuurhervormingen

  • marktsocialisme

  • hernationalisering van private bedrijven

  • een heel scala aan maatregelen om de inkomsten te herverdelen, die ervoor zorgen dat het niveau van inkomensongelijkheid ongeëvenaard is. Maar deze maatregelen maken Wit-Rusland een onaantrekkelijke bestemming voor Amerikaanse investeringen. (5)


De visie van de Heritage Foundation en de Wall Street Journal:

  • buitenlandse banken zijn zo goed als uitgesloten

  • Amerikaanse investeerders zijn verhinderd om grond te kopen

  • basisgoederen en -diensten zijn gesubsidieerd door de overheid

  • winkelprijzen zijn gereguleerd

  • de overheid blijft steunen op staatsbedrijven

  • handelsbarrières en subsidies maken het moeilijk voor Amerikaanse bedrijven om te concurreren in Wit-Rusland. (6)


The Economist klaagde over dat:

  • Wit-Rusland een actieve politiek voert om de import te beperken en de export te promoten

  • Lukashenko 'volgt een politiek van voortdurende overheidstussenkomst in de economie'

  • De regering ontkent eigendomsrechten van gemeenschappelijke gronden, behoud van natuurlijke rijkdommen, water, wouden en land onder publieke controle. (7)


De Washington Post verklaart: 'De Witrussische economie is nog altijd geleid en 's lands voedsel wordt gekweekt op collectieve boerderijen.' (8) En The New York Times wijst erop dat 'meneer Lukashenko... Wit-Rusland geleidelijk heeft veranderd in een miniatuurversie van de Soviet-Unie, met een geleide economie.' (9)

Is Wit-Rusland onder Lukashenko werkelijk een socialistisch - georienteerd zoals Amerikaanse establishmentbronnen beweren?

Tatyane Golubeve, secretaris-generaal van de Communistische Partij van Wit-Rusland, die deel uitmaakt van de regeringscoalitie van Lukashenko, verklaarde 'Wit-Rusland is nog steeds op de socialistische weg naar de ontwikkeling. Wij zijn een van de enige die nooit opgaven.'

Venezuelaans president Hugo Chavez prees Wit-Rusland 'als een model van een socialistische staat', gelijkend op de maatschappij die Chavez zijn Bolivariaanse revolutionairen aan het bouwen zijn Zuid-Amerika. (10) Chavez, die Lukashenko 'een strijdmakker' noemt (11), kende de Witrussische leider de hoogste onderscheiding voor buitenlanders toe aan Lukashenko, de Orde van de Bevrijder. Lukashenko heeft ook de hoogste onderscheiding gekregen die Cuba toekent aan buitenlanders, de Orde Jose Marti.

Wit-Rusland behoud de symbolen en sociale rechten van haar Soviet verleden. Een impressionant monument aan Lenin bewaakt nog steeds de toegang tot het regeringshoofdkwartier. Universitair onderwijs is nog steeds kosteloos, en universiteitsstudenten blijven genieten van de 'living stipends', zoals in de Soviet tijd. (12) Veel van de economie blijft onder publieke controle.

Het is duidelijk dat Wit-Rusland niet het soort plaats is waar CEO's, bedrijfsleiders en investeringsbankiers, die de besluitvorming in Washington bepalen, warm voor lopen. Akkoord de bevolking stuurt de economie aan, en inkomensverschillen zijn ongekend in de rest van de wereld. Maar hoe zit het met de belangen van Amerikaanse investeerders en exporteurs? Waar zijn de winstgevende investeringsmogelijkheden? Waar zijn de lucratieve exportmarkten?

Hoe creeer je een oppositie?

Om Lukashenko en zijn naar socialisme neigende beleid omver te werpen heeft de Amerikaanse regering uit een veelkleurige groep van oppositiepartijen en activiteiten een enkele coherente eenheid gebouwd, die geleid wordt door een enkele executieve, met de autoriteit om gemeenschappelijke doelstellingen en strategieën op te leggen. De internationale vleugel van de Republikeinse Partij, IRI, heeft een leidende rol opgeëist in het focussen 'in de eerste plaats op het consolidatieproces en de eenmaking van alle prodemocratische elementen in het land tot een enkele coalitie'. (13)

Het plan getrouw dat de Amerikaanse regering volgde in het opzetten van fluwelen staatsgrepen in andere landen, kreeg de oppositie een naam die hun zelfverklaarde strijd voor de democratie tegen een veronderstelde dictatuur onderschreef. Terwijl het Wester de Democratische Oppositie in het leven riep in Servië, om te strijden tegen de wat ze dictatuur noemden van Slobodan Milosevic, en de Beweging voor Democratische Verandering als oppositie van de zogenaamde dictatuur van Robert Mugave in Zimbabwe, kreeg de door de VS ondersteunde en gesubsidieerde oppositie in Wit-Rusland de naam Verenigde Democratische Krachten (UDF). Het doel is de oppositie en omverwerping van de zogenaamde dictatuur en de socialistisch - georienteerde maatregelen van Alexander Lukashenko.

De Amerikaanse regering gebruikt het woord 'dictatuur' op een unieke manier. Wit-Rusland wordt door Washington tot een dictatuur uitgeroepen, terwijl 's lands politieke systeem een meerpartijendemocratie is met algemeen stemrecht voor alle volwassenen. (14) Dictatuur moet verstaan worden in de wereld van Washington regime changers, niet als de heerschappij van een individu of een select comité, waar er geen stemrecht is, maar als de heerschappij van verkozenen waar de Amerikaanse regering zich tegen verzet, omdat hun politiek noch onmiddellijk noch indirect de overeenkomt met de belangen van het Amerikaanse kapitaal. Door een socialistisch of nationalistisch leider te omschrijven als dictator geeft dit de Amerikaanse regering het voorwendsel om zich te mengen in de interne politiek van andere landen, door hun inmenging verkeerdelijk voor te stellen als 'het bevorderen van de democratie'.


De Amerikaanse regering heeft net zo de regering van Hugo Chavez in Venezuela te discrediteren, door naar Chavez te verwijzen als 'would-be autocraat', om zou hun ondersteuning en financiering van de 'democratische' oppositie te rechtvaardigen. Chavez, Milosevic, Mugabe en Lukashenko volgen allemaal een politiek die in meer of minder mate een afwijzing inhouden van de orthodoxie van de vrije markt, vrij ondernemerschap en vrije handel die Washington aan alle landen (buiten zichzelf) wil opleggen.


De UDF bestaat uit 10 oppositie partijen en meer dan 200 ngo's. In 2005 schoof de coalitie Alexander Milinkevich naar voren als hun presidentskandidaat. Terry Nelson, national politiek directeur van de 2004 Bush-Cheney campagne, leidde zo goed als de campagne van Milinkevich in 2006, zo melde de New York Times. (15) Maar de steun van de Republikeinen was niet voldoende om Milinkevich falen om het publiek te bereiken te compenseren. De eigen peiling van UDF, betaald door de IRI, 'toonde aan dat de positie van Milinkevich en andere oppositieleiders in de enkele cijfers liep'. (16) Lukashenko won de verkiezingen overtuigend met 83 precent van de stemmen, een klinkende overwinning die de Amerikaanse regering direct toeschreef aan verkiezingsfraude, omdat niemand zo populair kon zijn.

Maar er zijn genoeg voorbeelden van verkiezingsoverwinningen met grotere marges die de Amerikaanse overheid wel beschouwt als redelijke afspiegeling van de democratische wil. De door de Amerikaanse opgeleide en fanatieke pro-Amerikaanse heersende klasse van Mikhai Saakashivili kreeg 97% van de stemmen bij de Georgische presidentsverkiezingen in 2004, die geen enkele Amerikaanse wenkbrauw deed fronsen. Kurmanbek Bakiyev won met 89 procent tijdens 'Tulpenrevolutie' in Kirgizië, zonder dat dit Washington afwijzing opleverde. En Eduard Shevardnadze, toen hij nog Washington's man was in Georgië, kreeg 92 procent van de stemmen tijdens de Georgische verkiezingen van 1992, zonder gevolgen.

Zonder nog rekening te houden met de twee maten en twee gewichten van de Amerikaanse regering, zijn er veel redenen om te mogen veronderstellen dat de presidentsverkiezingen in Wit-Rusland in 2006 vrij en eerlijk verlopen zijn. De peilingen, inclusief de door de oppositie georganiseerde en de door IRI betaalde peilingen, gingen uit van een overwinning voor Lukashenko, bijna als een zekerheid. Dit als afspiegeling van Lukashenko's enorme populariteit, die zelfs door opposanten werd erkend. (17) 'Zelfs zijn felste tegenstanders twijfelen niet aan de juistheid van de onafhankelijke peilingen die hem afschilderden als de populairste politicus van het land. (18)

De populariteit van Lukashenko komt voort uit de maatregelen die de werkende klasse meer bevoordeelde dan de Westerse investeerders. Hij heeft:

“de toenemende verhoging van de reële lonen in de voorbije jaren overzien... Hij heeft fel gesnoeid in de belasting op toegevoegde waarde (BTW zoals we zeggen), hij heeft de inflatie teruggedrongen, het aantal armen gehalveerd, en de eerlijkste inkomensverdeling gecreëerd van de hele regio.” (19)


Het Witrussische egalitarisme is bijzonder irritant voor de Amerikaanse regering. De regering van Lukashenko zorgde voor maatregelen om aan inkomensherverdeling te doen, zodat de beperkte kloof tussen rijk en arm werd behouden, zorgde dit voor een verminderde aantrekkelijkheid van Wit-Rusland voor de Amerikaanse multinationals, als een plaats voor winstgevende investeringen. Met de keuze om de gewone Witrus te dienen, in plaats van het Amerikaanse bedrijfsleven, koos Lukashenko duidelijke voor de eerste en haalde hij de woede van de laatste op zijn hals.


Begin april 2007 organiseerde de IRI samen met de NDI, de internationale vleugel van de Democratische Partij, en de Europese Raad (council of europe) een reeks vergaderingen met UDF-leden, die cumuleerden in een nationaal congres dat werd bijgewoond door 693 delegatieleden. Doel van deze meetings was het formuleren van de strategie van de coalitie en het opstellen van een overgangsgrondwet, die in werking zou moeten treden wanneer het UDF de regering heeft omver geworden en het teugels van de macht gegrepen heeft. (20) Op dat moment zouden de overheidsbedrijven verkocht worden, de subsidies voor basisgoederen en -diensten afgeschaft en de inkomensherverdelingsmaatregelen teruggeschroefd.)


De Ngo’s van Uncle Sam


De Amerikaanse regering biedt 'uitgebreide ondersteuning, subsidiering en leiderschaps- en organisatieopbouwtrainingen aan meer dan 60 lokale Ngo’s'. Het Amerikaanse State Departement, PACT en NDI bieden op allerlei manieren ondersteuning aan 60 Ngo’s, advisering over strategische planning, en de uitkering van meer dan 40 fondsen. Om de banden tussen de Ngo’s te versterken richtten de sponsors het Leadership Fellows Program op, om de leiderschapscapaciteiten van de leden van de anti-Lukashenko oppositie verder uit te bouwen. (21)

NDI 'organiseerde een jongerenconferentie in februari 2007 om jongerenorganisaties te ondersteunen in hun inspanningen om te mobiliseren, het uitbouwen van hun organisatorische capaciteit en het bevorderen van hun samenwerking.' Om hier niet voor onder te doen organiseerde IRI 10 sessies voor meer dan 300 Witrussische jongeren, om training te bieden aan 'de volgende generatie politieke leiders'. Deze sessies werden geleid door 'trainers uit geheel democratisch Europa', (22) geweldloze prodemocratische activisten getraind in de opstanden in Servië, Georgië en Oekraïne. Om de zoveel maanden werden volgelingen van Gene Sharp, de Amerikaanse goeroe van de geweldloze regime change, 'ingezet in het buitenland om activisten voor de democratie te trainen in de agitatie... overal van Oost-Europa om Witrussen op te leiden, tot Turkije om Iraniër op te leiden.' Het Center For Applied Nonviolent Action and Strategies, gefinancierd deel dat de IRI en door het aan de CIA gebonden Freedom House, speelt een leidersrol in deze trainingssessies. (23)

Samen met Renaissance, Pontis en de Eurasia Foundations, hielp de Amerikaanse State Department in de oprichting van de Belarusian Institute for Strategic Studies, een denktank voor pro-Amerikaanse ideologen voorbereid om beleidsadviezen te verstrekken die vriendelijk zijn voor dé ideologie van de Amerikaanse regering van vrije markt, vrije onderneming en vrije handel. (24) Wanneer de media citaten willen van 'experten' kloppen ze aan bij BISS.

Als onderdeel van de inspanningen om de publieke opinie te vormen, subsidieert de Amerikaanse State Department de European Radio for Belarus, een anti-Lukashenko radiostation, dat samen met de door de Amerikaanse regering gesponsorde radiostations Radio Free Europe en Radio Liberty het anti-Lukashenko, antisocialistisch en pro-neoliberale evangelie prediken. Bovenop ERB keerden de Westerse regime changers nog eens 24 miljoen dollar uit aan Media Consulta, een Duits consortium, om antiregerings nieuw uit te zenden in Wit-Rusland. Individuele Europese landen leverden eveneens hun bijdrage. (25)

De Vijfde Colonne gaat naar Washington

De Republikeinse Partij is diep betrokken in het grootbrengen van de Witrussische oppositie, door regelmatige ontmoetingen met sleutelactivisten. In april 2005 hield de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, Condoleezza Rice, vergaderingen met oppositieleden in Litouwen, om met hen het gebruik te bespreken van 'masse pressure voor verandering'. (26) En om hen 5 miljoen toe te zeggen als steun, aangebracht via de IRI (27) Dit is typisch voor kleuren-revoluties, inclusief de Rozenrevolutie in Georgië, de Oranje Revolutie in Oekraïne, en de afzetting van Milosevic in voormalig Joegoslavië, dat de door Amerikaanse gesponsorde oppositie de regering beschuldigt van verkiezingsfraude. Dit biedt een gelegenheid om de oppositieaanhangers te mobiliseren om op straat te komen en de regering tot aftreden te dwingen. Tijdens haar ontmoetingen in Litouwen drukte Rice de vertegenwoordigers van de oppositie op het hart dat dit een 'excellente gelegenheid' zou bieden om in confrontatie te gaan met de regering. (28) De oppositie volgde de strategie van Rice tot op het bot, 'niet zozeer een verkiezingscampagne voeren maar ... proberen om een opstand te organiseren'. (29) De New York Times meldde dat Milinkevich 'niet zozeer campagne voerde voor het presidentschap maar voor een opstand'. (30) Voor de oppositie betekende een opstand de enige realistische weg naar de macht. Peilingen betaald door de IRI 'toonde aan dat de cijfers van Milinkevich en de andere oppositieleiders in de enkele cijfers liep'. (31)

Activisten van de oppositie hebben een unieke toegang tot de hoogste regiononen van Amerikaanse buitenlandse zaken. En hebben een platform gekregen van waarop ze zich konden richten tot een breed publiek. Een platform dat ze niet zouden hebben zonder de beïnvloeding van de Amerikaanse regering.

Het IRI speelde acht dagen lang gastheer voor een delegatie van oppositie activisten in december 2007. De delegatie had ontmoetingen achter gesloten deuren met Rice, en een bijna een uur durende ontmoeting met de president. Het IRI zorgde ook voor een ontmoeting met de redactie van de Washington Post, en de uitzending van een vragenuurtje op Radio Free Europe/Radio Liberty, dat ook uitgezonden werd boven Wit-Rusland. Tenslotte waren er radio en televisie-interviews met de officiële Amerikaanse overzeese propagandadienst, Voice of Amerika. (32)

Een volgend bezoek van UDF aan Washington volgde kort daarop, eveneens verzorgd door het IRI, van 26 februari tot 2 maart. Tijdens dit bezoek vergaderde de delegatie met het ministerie van buitenlandse zaken, met het Witte Huis, en met parlementsleden. Ze verkondigden hun standpunten in de media, o.a. The Washington Post, Voice of Amerika en Radio Free Europe/Radio Liberty. De delegatie uitte expliciet hun dankbaarheid 'voor de steun van Amerikaanse regering'. (33)

Steun een alternatief

Er zijn meerderen redenen tegen de Amerikaanse bemoeienis in de democratie van Wit-Rusland te zijn.

Wit-Rusland is een van de weinig overgebleven plaatsen in deze wereld waar de voornaamste hoogste regionen van de economie nog publiek bezit zijn, waar robuuste inkomensherverdeling de kloof tussen rijk en arm verkleint, en waar de essentiële goederen en diensten nog gesubsidieerd zijn, zodanig dat ze betaalbaar blijven voor eenieder, en waar onderwijs kosteloos is, en voor universiteitsstudenten een leefloon ontvangen.

De inmenging van de Amerikaanse regering in Wit-Rusland is helemaal niet gericht op het bevorderen van de democratie. Wit-Rusland is namelijk al een democratie. In de enge betekenis, door het universele stemrecht, door regelmatige verkiezingen, door een veelheid aan politieke partijen. Maar ook in een bredere, diepgaandere betekenis, in de zin dat de belangen van de meerderheid van de bevolking vooropstaan.

De Amerikaanse inmenging in Wit-Rusland is gericht op het omgekeerde van democratie: het promoten van de belangen van een zeergeprivilegieerde minderheid van Amerikaanse en Westerse investeringsmaatschappijen, CEO's, bedrijfsleiders en grote kapitalistische families. Zij eisen onbeperkte en ongehinderde toegang tot de Witrussische grondstoffen, markten, arbeid en publieke goederen. Ze willen de Witrussische staatsbedrijven kunnen opkopen, en hun goederen en diensten berkopen zonder enige hindernissen als handelsbarrières en staatssteun aan binnenlandse bedrijven. Ze eisen een schier belastingsvrije omgeving, zonder beperkingen op hun winstbejag, met lage lonen en gewillige werkkrachten die ze kort kunnen houden door middel van een reserve leger van werkelozen. Uit het standpunt van de Amerikaanse heersende klasse met Wit-Rusland een investeringsvriendelijk klimaat hebben en geen arbeidersvriendelijk klimaat.

Amerikaanse burgers en de inwoners van andere Westerse landen die bijdragen aan het kweken van de Witrussische vijfde colonne moeten zich verzetten tegen het gebruik van hun belastingsgeld om een regime ten val te brengen dat nog durft opkomen tegen de neoliberale economische orde. Belastingsgelden zouden moeten gebruikt worden om de sociale zekerheid te financieren, om kosteloos onderwijs te bieden, om de basisgoederen en – diensten te subsidiëren en niet om de werkende mensen van andere landen te ondermijnen.


1. United States Department of State, “Belarus 2007 Performance Report,” November 16, 2007. http://pdf.usaid.gov/pdf_docs/PDACL044.pdf
2. The Los Angeles Times, September 25, 2005; “Belarus Democracy Act Will Help Cause of Freedom, Bush Says,” October 21, 2004. http://www.america.gov/st/washfile-english/2004/October/20041022100536btrueveceR0.8822595.html
3. The New York Times, December 17, 2005.
4. Russian Information Agency Novosti, July 13, 2007.
5. Central Intelligence Agency, The World Factbook, Belarus. https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/bo.html
6. The Heritage Foundation, 2008 Index of Economic Freedom. http://www.heritage.org/research/features/index/country.cfm?ID=Belarus
7. Cited in The Heritage Foundation, 2007 Index of Economic Freedom.
8. The Washington Post, September 23, 2005.
9. The New York Times, January 1, 2006.
10. The New York Times, July 24, 2006.
11. The Financial Times (London), August 2, 2007.
12. The Morning Star (UK), January 7, 2008.
13. Remarks by Stephen B. Nix, Director of Eurasia Program, International Republican Institute, Conference on European Union and Democracy Assistance, Center for European Studies, the University of Florida, March 30, 2007, http://www.iri.org/eurasia/belarus/2007-03-30-Belarus.asp
14. The IRI’s Belarus page describes Belarus’ type of government as a dictatorship. On the same page, under the rubric “suffrage” is written: universal, age 18. http://www.iri.org/eurasia/belarus.asp The CIA’s World Factbook lists 19 political parties in Belarus.
15. “Bringing Down Europe’s Last Ex-Soviet Dictator,” New York Times, February 26, 2006.
16. Ibid.
17. The Washington Post, March 21, 2006.
18. The Los Angeles Times, September 25, 2005.
19. Times Online, March 10, 2006.
20. United States Department of State, “Belarus 2007 Performance Report,” November 16, 2007. http://pdf.usaid.gov/pdf_docs/PDACL044.pdf
21. Ibid.
22. Ibid.
23. “A Georgian soldier of the Velvet Revolution,” The Los Angeles Times, September 2, 2008.
24. United States Department of State, “Belarus 2007 Performance Report,” November 16, 2007. http://pdf.usaid.gov/pdf_docs/PDACL044.pdf
25. The New York Times, February 26, 2006.
26. The New York Times, April 22, 2005.
27. Xinhua News Agency, May 13, 2005.
28. The New York Times, April 22, 2005.
29. The New York Times, January 1, 2006.
30. The New York Times, February 26, 2006.
31. Ibid.
32. “IRI Host Belarusian Democratic Leaders,” IRI News Release, December 12, 2007. http://www.iri.org/eurasia/belarus/2007-12-12-Belarus.asp
33. “IRI Host Belarusian Democratic Leaders,” IRI News Release, March 9, 2007. http://www.iri.org/eurasia/belarus/2007-03-09-Belarus.asp

11.14.2008

ResPACTdag

Spaar jij ook voor je studies? Of werk je voor je kosten te betalen? Bereik je amper het einde van de maand? Kies je voor hotel mama omdat een kot te duur is? Of wordt het vanavond op kot iets fabriceren met restjes, want voor pizza bestellen is er geen geld meer?

Studenten hebben steeds meer kosten te maken in het hoger onderwijs, en dat terwijl onze regering zich engageerde om de studiekosten in het hoger onderwijs te verlagen in het Pact van New York. De realiteit is anders en daar willen wij hen aan doen herinneren. Wij vragen dan ook respect voor het Pact, met onze campagne: ResPACT!

Op 15 november is het de eerste happening in deze campagne op de ULB-campus. Alle studenten en geïnteresseerden zijn welkom om op deze dag de trein tegen de studiekosten mee op gang te trekken.


Alle informatie over de campagne vind je op onze ResPACT-website

Meer over de dag zelf, het overzicht van de workshops of het programma van de concerten

11.10.2008

Wannes Van de Velde overleden

Droef nieuws kameraden, Wannes Van de Velde is vandaag overleden. Deze progressieve Antwerpse volkzanger overleed 'na een slepende ziekte' op 73-jarige leeftijd.

De volkszanger heeft zich altijd fel uitgelaten tegen extreem-rechts:
Het begint met een handvol straatvechters. Altijd. Als we willen voorkomen dat crapuul het voor het zeggen krijgt, is het onze verdomde plicht om onze mond open te trekken. Ik heb veertig jaar geleden al een lied over het Blok gemaakt – ik blijf het Belang het Blok noemen – terwijl die partij nog niet eens bestond. Het hing in de lucht. Je zag individuen op straat waar je liever een blokje om voor liep, niet eens uit schrik maar uit weerzin. Zwijgt mij van de Vlaamse kwestie heette dat lied: ‘wanneer er in ’t gelid de straat wordt opgegaan,/ in Uilenspiegels naam fascisme blijft bestaan,/ als ik ze zie marcheren met Hitlerjugend-gesten,/spreekt dan maar Frans en zwijgt mij van de Vlaamse kwestie.’ Ik begrijp nog altijd niet waarom ze het Blok niet in de kiem gesmoord hebben, toen het nog kon. Ze hebben die gasten altijd met fluwelen handschoenen aangepakt. Het kwam sommige mensen goed uit, denk ik soms. Een bange bevolking is een makke bevolking. Dus dachten ze: een boeman kunnen we wel gebruiken. Zo is het begonnen.

Ik heb altijd in mijn eigen taal gezongen, maar dat maakt van mij nog geen flamingant. Ik zeg weleens, bij wijze van boutade: ik ben een flamingant gewéést. Ik was flamingant in 1840, toen ik er nog voor in de bak vloog. Ik was misschien ook nog wel flamingant in de loopgraven, van 1914 tot 1918. Maar in Breendonk ben ik van gedacht veranderd.

"Nog rijst het belfort oud en grijs/ boven de Vlaamse steden,/ en onbegrijpend ziet het neer/ op ’t Vlaanderen van heden,/waar de proleten van weleer,/ die felle socialisten,/ hun stem vergooien aan ’t vertoog/ van bruin’ opportunisten.’”

Zo nam hij drie jaar geleden nog deel aan de 0110-concerten:



Speciaal voor de liefhebbers van het betere drinkelied, een fantastische tekst:
As ek den edele wijn aanschou
vergeet ek m'n labeuren
ik vuug mah in de beste vou
en laat viole treure
Refrein:
Wijn wijn, gij edele wijn
sober wilde gedrùnke zijn
aenders wörd' e groêt venijn
en mùtte we 't ons bezure
De wijn diê pruve we deur de smaak
gelak de wijze liêren
oe goe' verdrijft 'em onze vaak
a we nachte laenk gon zwiere
(refrein)
De wijn is uit, m'n kroes is leeg
een aender laat ek schenke
me dunkt da 'k ier m'n diêl wel kreeg
want ik kan veul beter denke
(refrein)
Ontvangd van mij den beker net
gij vrinden uitverkoren
en drinkt er dan uit meh iêne zet
dan wörd de vreugde gebore
(refrein)
Noë diên ee' de wijn geplaent
al ùp 't bevel des Iêre
God onzen Iêr zij lof en daenk
diên alles doe' vermiêre
Wijn wijn, gij edele wijn
sober wilde gedrùnke zijn
ge zeh' den beste medicijn
den bijbel kan 't ons liêre
(refrein)


Beluister zijn bekendste nummer Ik wil deze nacht door de straten verdwalen.

Meer lezen:
een interview in Veto
vrt-nieuws
een verzameling liedjesteksten

11.03.2008

vormingsweekend

Kameraden en vrienden,
sta mij toe even reclame te maken voor het enige echte jaarlijkse vormingsweekend van VVS, uw studentenkoepel. Van vrijdagavond tot en met zondagnamiddag komen studenten en studentenvertegenwoordigers van over heel Vlaanderen samen in Geel om 'gevormd' te worden in een heel gamma aan thema's. Er zijn uiteraard hoger onderwijsthema's die dit jaar bijzonder hoog op de agenda staan zoals Bologna, de hele thematiek van Studiekosten, Diversiteit binnen het hoger onderwijs. Daarnaast zijn er ook vormingen over 'vergadertechnieken', het onderwijs- en examenreglement, en studentenparticipatie.
Kortom serieus de moeite en eigenlijk een must voor iedere rechtgeaarde studentenvertegenwoordiger.
Alle informatie over de enige echte VVSwebsite en uiteraard ook op facebook.
Ik zou zeggen tot in Geel!

11.01.2008

jobbeurs

Vrijdag was uw kameraad op een jobbeurs.

Om de fans direct gerust te stellen en om de tegenstanders verspilde champagne te besparen voeg ik er direct aan toe dat dit geen gewone jobbeurs was, maar de interculturele jobbeurs van KifKif. Dit is ondertussen al de derde editie van dit uitstekende initiatief. Deze keer in Gent, dus kon ik niet aan mij laten voorbijgaan. Samen met Walid Moustamandi gingen we om enerzijds KifKif een hart onder de riem te steken en anderzijds om te 'netwerken', zoals dat dan heet.

Ik moet zeggen, het zag er de moeite uit, redelijk wat bedrijven, maar ook nogal wat overheidsdiensten. Een opmerkelijk standje ook voor OpenVLD, die blijkbaar 'nieuwe Vlamingen' kwamen werven voor hun personeelsbestand.

Redelijk wat bekenden gezicht ook. Isabelle van de Vlaamse Jeugdraad, Siham van het Minderhedenforum, Nuray van Flux en de Vlaamse Overheid, onze voormalige collega Peter, Mathias de Clercq en natuurlijk de kifkif-ers.

De apotheose van de dag was een beetje van een teleurstelling, omdat er niet genoeg volk naar de receptie-area te krijgen was werden de voorziene speechen afgeblazen. Op zich een goed teken, dat het massaal aanwezige publiek liever aan de standjes bleef dan naar de notoire politikers te luisteren. Gelukkig was er wel een bar en muzikale begeleiding: Joni, een finaliste van de KifKif Awards gaf het beste van zichzelf. En ik moet zeggen, ik was onder de indruk. Ik twijfel er niet aan, van dit meisje zullen we nog horen.

Nadat we zowat als laatste gebleven zijn, keerden we naar huis terug, met een aantal interessante contacten en ideeen op zak.

10.31.2008

drukte en Antwerpse ambiance

Kameraden en vrienden,

het zijn - zoals steeds - drukke tijden.
Ontzaggelijk veel vergaderingen (altijd leuk), massa's werk en veel te regelen. Zoals onze Algemene Vergadering van gisteren. Op de agenda o.a. het nieuwste sportdecreet (een verontrustend voorbeeld van onze democratie, nog voor de stemming wordt er reeds met geld gesmijten) en het memorandum van ResPACT. Een zeer UGentse verslag vind je bij Schamper.

Gelukkig is er af en toe ook tijd voor leukere dingens. Zoals het trouwfeest van Hanne. En ik moet zeggen, het was ferm geestig. Een mooi kerkelijk huwelijk, met ontroerende momenten (vraag dat maar aan Julie), zoals Hanne die met trillende stem een gedicht voorlas. Mét (niet onbelangrijk) jenever achteraf. En dan het avondfeest in de prachtige Marmeren Zaal van de Antwerpse Zoo. Een ferm schone locatie. Gelukkig ook heel wat aangenaam gezelschap. En er was zelfs aan de rokers gedacht met een mooie overdekte rokerszone met verwarmingstoestanden en tafelkes. Kortom ambiance.
Een selectie aan foto's uiteraard op facebook.

10.20.2008

La Chanson des Vieux Amants

Hoog tijd voor een muzikaal intermezzo, deze keer van de ongemeen geniale Belgische zanger Jacques Brel.



La chanson des vieux amants
een van zijn mooiste nummers, als je het mij vraagt, met een ronduit prachtige tekst.

Bien sûr, nous eûmes des orages
Vingt ans d'amour, c'est l'amour fol
Mille fois tu pris ton bagage
Mille fois je pris mon envol
Et chaque meuble se souvient
Dans cette chambre sans berceau
Des éclats des vieilles tempêtes
Plus rien ne ressemblait à rien
Tu avais perdu le goût de l'eau
Et moi celui de la conquête

Mais mon amour
Mon doux, mon tendre, mon merveilleux amour
De l'aube claire jusqu'à la fin du jour
Je t'aime encore, tu sais, je t'aime

Moi, je sais tous tes sortilèges
Tu sais tous mes envoûtements
Tu m'as gardé de pièges en pièges
Je t'ai perdue de temps en temps
Bien sûr tu pris quelques amants
Il fallait bien passer le temps
Il faut bien que le corps exulte
Finalement, finalement
Il nous fallut bien du talent
Pour être vieux sans être adultes

Oh, mon amour
Mon doux, mon tendre, mon merveilleux amour
De l'aube claire jusqu'à la fin du jour
Je t'aime encore, tu sais, je t'aime

Et plus le temps nous fait cortège
Et plus le temps nous fait tourment
Mais n'est-ce pas le pire piège
Que vivre en paix pour des amants
Bien sûr tu pleures un peu moins tôt
Je me déchire un peu plus tard
Nous protégeons moins nos mystères
On laisse moins faire le hasard
On se méfie du fil de l'eau
Mais c'est toujours la tendre guerre

Oh, mon amour...
Mon doux, mon tendre, mon merveilleux amour
De l'aube claire jusqu'à la fin du jour
Je t'aime encore, tu sais, je t'aime.

30 jaar jaar na diens overleden zijn er heel wat evenmenten en herdenkingen gepland.
Meer over deze Grootste Belg bij wikipedia (uiteraard), edition jacques brel, en in de prachtige biografie van een van de beste journalisten die dit land ooit gekend heeft: 'Jacques Brel. De Passie en de Pijn' van Johan Anthierens

10.19.2008

democratie voor de elite

Kameraden en vrienden,
Lazy Sunday, altijd goed om wat achterstallige lectuur in te halen. Op de leestafel van in het bijzonder de nieuwste uitgave van Michael Parenti ‘Democratie voor de Elite’. Een prachtwerk moet ik zeggen.

In dit boek maakt Parenti brandhout van de mythe van de democratie. Hij stelt onomwonden dat er onder het kapitalisme geen democratie is of kan zijn.
Deze professor politicologie maakt een rake analyse van de Amerikaanse maatschappij en hij stelt klaar en duidelijk wie er in de VS de touwtjes in handen heeft. Daarbij geeft hij wijze raad mee aan politicologen: ‘Politiek bestuderen betekent politiek bedrijven, want het is een activiteit waarbij je nauwelijks onpartijdig kunt blijven. Natuurlijk bestaat er weinig verschil van mening over objectief waarneembare feiten zoals de structuur van een regering. Wie zich niet verder waagt dan een beschrijving van dergelijke feiten zal weinig aanstoot geven, maar zal ook niet veel lezers kunnen boeien. Als we echter gaan onderzoeken hoe en waarom dingen gebeuren, komen we al snel op uiterst controversieel terrein. De meeste handboeken politicologie wekken de indruk dat ze geen partij kiezen, ten onrechte. Ze zouden zich neutraal opstellen, maar meestal conformeren ze zich gewoon aan de heersende opvattingen en wagen ze zich niet aan een analyse van de meer discutabele en duistere kanten van het politieke leven in de VS.

Voor de liefhebbers, de inhoudstafel:
Voorwoord
1. Politiek en engagement
2. Rijkdom en armoede in de VS
3. De plutocratische cultuur: instellingen en ideologieën
4. Een grondwet voor de elite
5. De opkomst van de ‘corporate state’
6. Politiek: wie krijgt wat?
7. Het militaire wereldrijk van de VS
8. Gezondheidszorg en openbare dienstverlening? Het mes erin!
9. Het einde van de natuur
10. Ongelijk voor de wet
11. Politieke repressie en nationale onveiligheid
12. Wie regeert? Elite, arbeidersklasse en globalisering
13. De massamedia: voor de massa, door de elite
14. Kiezers, partijen en gestolen verkiezingen
15. Het Congres: de macht onder elkaar verdelen
16. De president: de hoeder van het systeem
17. De politieke economie van de bureaucratie
18. Het hoogpolitieke gerechtshof
19. Democratie voor de elite

EPO zou EPO niet zijn moest ze geen fragment online zetten, en een zeer raak gekozen fragment moet ik zeggen, uit hoofdstuk 14, Parentis analyse van het tweepartijenstelsel.

De geëerde professor was in het land om zijn boek te promoten, onder andere op Het Andere Boek. Er werden toen enkele zeer interessante interviews met hem gemaakt:
voor Solidair, het enige linkse weekblad dat België nog rest: 'Tegen wie moeten we ons eigenlijk beschermen', 'Democratie is onverzoenbaar met het moderne kapitalisme' en 'Inspirerend Latijns-Amerika'.
voor Indymedia

Wie Parenti beter wil lezen kennen, zou ik ten zeerste aanraden om diens site te bezoeken. Lees daarbij zeker enkele van zijn artikels. Ik kan u verzekeren ze zijn zeer de moeite.
Meer informatie uiteraard op wikipedia.

Andere boeken van Michael Parenti verkrijgbaar in het Nederlands:
De moord op Julius Caesar
Het Vierde Rijk
Zwarthemden & Roden

10.18.2008

meneer en mevrouw

Man man, de afgelopen dagen waren bijzonder druk en vol vergaderingen. Vergaderingen met PAS-verenigingen, ResPACT-comité Gent, VVS-vergaderingen, de Happening Genderendiversiteit van de UGent en tussendoor een deftige fuif van de Home Vermeylen (zoals steeds zeer de moeite moet ik zeggen).
Het spreekt voor zich dat uw kameraad zeer content is dat het weekend is.

Deze voormiddag is uw kameraad naar Antwerpen afgezakt voor het burgerlijk huwelijk van ons Hanne en haren Bruno. Het moet gezegd zijn het was schoon. In de chice huwelijkszaal van het stadhuis van Antwerpen (met fantastische 'historiserende' 19de-eeuwse schilderijen), iedereen chic aangekleed. Ons Hanne aan het glunderen, Bruno zo mogelijk nog meer. Ik werd er zowaar geëmotioneerd van.
Van nu af aan is Mevrouw Vermeiren-De Vel mijn favoriete getrouwde collega!
Achteraf werd er een 'bolleke' gedronken in café Den Engel. Toen het gezelschap chic ging gaan eten ben ik nog eventje met ons Inge blijven nakaarten (en zoals steeds over het werk praten, maar gelukkig niet enkel en alleen over het werk).
Volgende week is het wederom van dattem, maar dan de kerkelijke trouw. Ik heb reeds chice kleren van mijn broer geleend, want het moet gezegd uw kameraad heeft niet echt chice kleren.
Ik moet zeggen het zie er al naar uit.

Speciaal dus voor Meneer en Mevrouw Vermeiren-De Vel:


Omdat dit liedje toch vooral bekend is geworden door een bepaalde serie, kan ik het niet laten om een 'aanmoedingsboodschap' mee te geven:

10.15.2008

het beleidsplan op de eerste AV

Kameraden en vrienden,

daarjuist ging de eerste Algemene Vergadering door van VVS, de enige echte Vlaamse Vereniging van Studenten, dé koepel van de studentenraden van hogescholen en universiteit in de Vlaamse Gemeenschap en dé woordvoerder van de studenten.
Zo'n eerste vergadering is altijd wat spannend, maar ik moet zeggen, het was ronduit geestig. Er waren heel wat bekende gezichten van 'oude rotten', wat altijd leuk is, maar ook heel wat nieuwe gezichten, wat vanzelfsprekend evenzeer goed is.

Op de agenda stonden heel wat mededelingen en een grote brok zomerverslag. Dan besef je eigenlijk pas goed hoeveel werk VVS verzet in de (veels te korte) zomerperiode.
Tweede belangrijke punt was de bespreking en bekrachtiging van het Beleidsplan. In een beleidsplan worden de krachtlijnen en zwaartepunten vastgelegd voor de werking van VVS in het komende jaar. Uiteraard ga ik hier niet alles navertellen, het beleidsplan zal binnenkort in zijn geheel na te lezen zijn op de website. Twee dingen wil ik er graag uitlichten: diversiteit en respact.

VVS heeft grootste plannen in het 'domein' diversiteit. De antidiscriminatiecampagne bij voorbeeld. Je weet het misschien al maar er wordt momenteel volop aan een Vlaams antidiscriminatiedecreet gewerkt, wat expliciet ook zou gelden voor het onderwijs. VVS heeft zo haar bedenkingen bij de algemeenheid van dit decreet-in-wording en vreest dat het misschien te hoogdrempelig gaat zijn voor een student (of een toekomstige student) om zijn of haar rechten op te kunnen eisen via juridische weg. Daarenboven is er nog zeer veel sensibilisering nodig rond deze problematiek. Zo verklaarde een niet nader genoemde kabinetsmedewerker van VDB onlangs nog dat discriminatie in het hoger onderwijs helemaal niet voorkomt. Was het maar waar. VVS is momenteel volop discriminatiegetuigenissen aan het verzamelen. Hiermee willen we een zwartboek maken. Doel van deze campagne: o.a. sensibiliseren, onze standpunten onderbouwen en de studenten empoweren om eventuele mistoestanden aan te pakken.
Daarnaast wil VVS zeker ook werk maken van een beter uitgebouwd PAS - Platform Allochtone Studentenverenigingen. Parallel daarmee willen we dit jaar werk maken van een vernieuwd Erbij - deelwerking voor en door studenten met een functiebeperking. Hopelijk slagen we er dit jaar in om hier een gevestigde waarde van te maken.
VVS wil zeker ook uitgebreid werk maken van het opvolgen van de engagementen uit het Diversiteitscharter. Dit charter werd vorig jaar op het Congres van VVS plechtig ondertekend door tal van studentenraden en zelforganisaties. In het charter staan de engagementen vermeld die moeten leiden tot een diversere studentenbeweging en een diverser hoger onderwijs.
Tenslotte plannen we voor de volgende zomervakantie een heus divers zomerkamp. Maar meer hierover later.

Dan een tweede domein wat ik hier toch zeker even in de schijnwerpers wil zetten, ResPACT. ResPACT is de campagne voor de verlaging van de studiekosten die vorig jaar in het leven werd geroepen door VVS en FEF (onze zusterorganisatie uit Franstalig België). Momenteel wordt er door de betrokken jongeren- en studentenorganisatie aan een memorandum gewerkt, waarin concrete eisen en voorstellen zullen staan om de geest van het Pact van New York te doen herleven. Dit zal voorgesteld worden op de Memorandumdag van ResPACT op 15 november. Bij deze al een bijzonder warme oproep om hierop af te komen.
Momenteel worden ook in diverse studentensteden lokale ResPACT-comités gevormd, die de campagne een stevige lokale poot moeten geven.

Voor meer informatie over dit ambitieuze beleidsplan binnenkort dus op VVS' eigenste website.

Uiteraard gingen we na de vergadering na enen drinken, traditiegetrouw op de eerste vergadering een eerste rondje op kosten van de firma. Toen we uiteindelijk in Gent aankwamen gingen de meesten huiswaarts, gelukkig waren er nog enkele dapperen die de Overpoort gingen opzoeken, een slaapmutske in de Sax, dat is altijd gezellig.

Het verslagje van de AV door de sympathieke Schamperjournaliste Hannah is zeker ook leuk om lezen.

ASR-verkiezingen en het eerste vat van bestuurskundica

Kameraden en vrienden,

maandag was te gast in de Hoogpoort voor de opstartvergadering van de ASR, de enige echte Artevelde Studentenraad. En ik moet het zag er goed uit. Veel enthousiaste nieuwelingen en enkele 'ervaren ouderen' (zoals dat dan heet). En redelijk wat enthousiasme voor de studentenraad en voor de verschillende mandaten.
Verschoore zat voor de laatste keer de vergadering voor, (alhoewel voorzitten). Het was de eerste ASR voor de nieuwe studentencoach Sofie Vispoel, zij volgt Lobke Dedrie op, die binnen Artevelde andere oorden is gaan opzoeken. Het zag er mij een zeer enthousiaste jongedame uit.
Onze goeie vriend Frederik, Lowie voor de vrienden, was in zijn goeddanigheid als voorzitter van de GAST (de Gentse Associatie STudentenraad) aanwezig op de vergadering en gaf tekst en uitleg bij het fenomeen GAST.
Tot mijn grote verbazing (en die van Verschoore) was er veel enthousiasme voor de mandaten van ASR-vertegenwoordiger in VVS. De drie plaatsen waren zeer snel ingevuld. NB ASR heeft binnen de AV van VVS slechts twee stemmen, maar ze verkozen toch drie mensen, om op die manier de vergaderingen beter te kunnen opvolgen. Een na te volgen voorbeeld me dunkt.
Ik moet Verschoore trouwens nog altijd enen trakteren, we hadden gewed dat er geen groot enthousiasme ging zijn, mijn gebrek aan vertrouwen in VVS werd direct afgestraft. Mea Culpa.

Na de vergadering werden andere oorden opgezocht. De Bluesette werd opgezocht om uitgebreid na te praten over de vergadering. Het spreekt voor zich dat dit een geestige bedoeling was, ook een goeie gelegenheid om enkele ASRers op een informelere manier beter te leren kennen.

Daarna had de Lowie het meesterlijke idee om het gratis vat van Bestuurskundica te gaan opzoeken, je weet wel die club van bestuurskundigen aan de HoGent, bevolkt met HGSR-mensen alwaar Warlop de plak zwaaide en vooral de vaten bestelde in het dozijn. Maar bon, de Warlop is andere oorden gaan opzoeken (te weten gaan studeren in de VS, samen trouwens met Piet). Maar hij (en eenieder moet ik zeggen) mag gerust zijn, Bestuurskundica is blijkbaar in capabele handen. Caroline en de rest van het presidium toonden aan dat de gratis vaten van bestuurskundica legendarisch blijven!
Het spreekt voor zich dat uw kameraad bijzonder beschonken was. Ondanks verwoede pogingen van Frederik om mij te koppelen aan aanwezige schoonheden was het een rustige avond. Dank trouwens aan kameraad Willems om de avond af te sluiten met een colaken in een rustiger cafeke, het deed deugd.

Het spreekt voor zich dat vandaag alles wat in vertraging was.

10.07.2008

interculturele communicatie

"Interculturele communicatie" een fantastisch begrip, waar je zelfs heuse academische cursussen over kunt volgen. Maar niets is beter om dit begrip ten volle te begrijpen dan enkele filmpjes:

Eerst en vooral een sketch die echter zo uit de praktijk komt (en van de geweldige 'Asian' sketch-serie Goodness Gracious Me), de 'vreemde' werknemer met een 'vreemde' naam:


En dan een fantastische aflevering van de immens goeie serie Coupling:

Shadayim!!!

10.05.2008

terug uit Vilnius

kameraden en vrienden,

de afgelopen week was uw kameraad in Vilnius, Litouwen, voor een internationale conferentie rond 'Empowerment and participation of people with disabilities: inclusion in higher education and employment'.

Eerst en vooral zeggen dat het serieus de moeite was, met interessante sessies, maar ook zeer interessante mensen. En vooral zeer veel interessant materiaal voor onze werking.
Het seminarie was georganiseerd door LSS, onze Litouwse zusterorganisatie, meer bepaald door Ruta, de uiterst sympatieke vriendin van onze Gilles.

Zondagavond vertrok uw kameraad samen met Jonas naar het verre Vilnius. Toen we landden in Vilius bleken de bussen reeds gestopt te zijn, maar gelukkig had Ruta een taxi voorzien voor ons en twee Luikse Roemeense meisjes die werkten voor VIEWS, een ngo die vooral actief is rond internationale uitwisselingen voor jongeren met een visuele functiebeperking, die eveneens op onze vlucht bleken te zitten.
Het hotel (op de site veelbelovend aangekondigd als 'cheap hotel') ligt in het nieuwe deel van de stad, vlak naast een gigantisch shoppingcentrum, maar was dik in orde.

De conferentie had een zeer interessante deelnemerslijst, met uit België Heidi Verhoeven, van het Vlaams Fonds en Gaspar Haenecaert van de HoWest en het voormalige VEHHO. Daarnaast delegaties uit Ierland (AHEAD, die we reeds meerdere malen tegenkwamen en die o.a. ook participeren in het project Study Abroad without Limits), het Verenigd Koninkrijk (SKILL, aangevuld met twee studenten), Duitsland (de universiteit van Karlsruhe), Bulgarije (onze zusterorganisatie), Slovenië (DSIS, een zelforganisatie die ons drie jaar geleden een bezoek heeft gebracht, die we ook tegenkwamen op tal van activiteiten en die vorig jaar een interessant kamp organiseerde hetwelke uw kameraad heeft bijgewoond), Finland (ESOK), Kroatië (o.a. IMAGINE, een zelforganisatie die ons drie jaar geleden een bezoek heeft gebracht en die we ook tegenkwamen op tal van activiteiten) en uiteraard Litouwen zelve.

Maandag
De eerste voormiddag werd informeel ingevuld, door een stadwandeling in het oude centrum van Vilnius. Ik moet zeggen Vilnius is een buitengewoon mooie stad, tenminste het oude deel. Het nieuwe deel is namelijk spug maar dan ook stuglelijk. We werden op onze tocht rondgeleid door twee buitengewoon sympatieke Litouwse meisjes en ons aller Gilles, die zich ontpopte tot zeer degelijke gids en die verrassend veel cijfergegevens van buiten wist op te zeggen. Het spreekt voor zich dat uw kameraad aldaar heel wat kerken heeft bezocht.
Voor wie Vilnius wil gaan bezoeken een extra argument: de vrouwen zijn daar ongelofelijk snel om het op zijn Gents te zeggen. Werkelijk zeer opvallend en zeer de moeite.

Na de middag was het dan tijd voor de openingsspeechen. Een inleidend woordje van de organisatoren en gastheren van LSS werd gevolg door een lezing van prof. Alan Hurst (die we reeds vele malen bezig zagen en die trouwens ook de docent was voor de opleiding die ik twee jaar geleden volgde) met als titel 'Making Higher Education Inclusive and Developing High Quality Policy and Provinsion for Disabled Students'. Daarna was het de beurt aan ons eigenste Gaspar voor een toespraak op zijn geheel en al onnavolgbare wijze rond 'Studying with disabilities in Flanders'. Tot slot was er nog prof. Jonas Ruskus die sprak over 'Participation of students with disabilities in higher education in Lithuania'. Waarbij hij uitgebreid inging op de resultaten van zijn onderzoek. Dit onderzoek bevat trouwens ook heel wat elementen die ook voor onze werking relevant zijn, o.a. over de noodzaak van participatie in het studentenverenigingsleven (iets wat ons het departement Jeugd blijkbaar onzin vind), de rol van voorbeeldfiguren en over het grote belang van welbevinden bij studenten.

Na het avondeten was het tijd om een lokale bar op te zoeken. Helaas bleek er niet te veel in de omgeving te zijn en de bar van het hotel bleek niet echt te veel open, laat staan gezellig te zijn. Dus trokken we het shoppingscenter in. De vakbonden blijken nog bijzonder veel werk te hebben ginter, want de winkels zijn open tot 22u, werkelijk bizaar om om 21u30 nog schoenen en bloemkolen te kunnen kopen. Maar bon, in dat shoppingscenter was er een bizare bar gevestigd geheel en al aangekleed als een traditioneel houten boerendorp. Met in het midden een gigantische plastieken appelboom. Gelukkig was het bier deftig, goedkoop en beschikbaar in grote hoeveelheden. Het spreekt voor zich dat het een bijzonder gezellige bedoeling werd. Enige nadeel: in Litouwen mag er in café's niet gerookt worden, maar allé de trap af stormen vanaf iemand het woord 'smuren' zei was ook wel geestig en leverde gezellige babbels op met collega-rooksters.


Dinsdag
De tweede dag bracht een zeer interessant programma met parallele sessies. Eerst en vooral Mary O'Grady over 'Empowering Students with Disabilities – an Irish Perspective' en prof Kristina Urbanc over 'Developing university as a place for promoting equality and inclusion'. Gelijktijdig sprak prof. Alan Hurst over 'Creating Materials for Use in Continuing Professional Development and Staff Working in Higher Education', dit op zijn kenmerkende interactieve manier en zoals steeds in accute tijdsnood om alles te kunnen vertellen. Hij werd gevolgd door Anca Elena David over 'VIEWS and its main activities in the framework of non-formal education'. VIEWS is gespecialiseerd in internationale uitwisselingen voor blinde en slechtsziende jongeren, waarbij ze o.a. stages organiseren.
Daarna was het de beurt aan Loredana Mirele Disci over 'Higher Education support for visually impaired students in the French part of Belgium'. De sessie bleek een persoonlijke getuigenis te zijn van haar belevenissen aan de UCL. Andrey Mirchev sprak over 'Higher education accessibility for disabled concerns in Bulgaria'. Het leek er echter op dat onze Bulgaarse zuster ofwel niet echt met de thematiek bezig is ofwel iemand stuurde die er niet echt veel van wist te weten. De paralle sessie ging over 'The Disability Equality Duty ans student experiences in the UK'. Daarbij sprak Lesley van SKILL sprak over hun werking en over de voorzieningen in het VK. Dit is sowieso een zeer interessant voorbeeld met zeer veel interessant materiaal. Haar uitleg werd aangevuld door twee getuigenissen van Samina en Kathryn die vertelden over hun persoonlijke situatie.
In de namiddag brachten we een bezoek aan twee lokale universiteiten. Wij bezochten de Mykolas Romeris University. Daar aangekomen kregen we direct een chice voorstellingsmap en een boekske met een overzicht van de aldaar aangeboden courses in English, French en German, kwestie van wat internationale studenten te recruteren. We werden binnengeleid in een vreet chic auditorium met microfoontjes, uitklapbare computerschermen en allerhande gadgets. Daar kregen we een hoop speeches te horen van het rectoraat, de dekaan van de faculteit pol & soc en de dienst studentenzaken. Allemaal in het Litouws wel te verstaan, gelukkig hadden we een sympatieke gids mee, een studente uit Kaunas die haar uiterste best deed om te vertalen. Hierna kregen een toer door het gebouw, zijnde naar de bibliotheek en daarna naar de 'proffesoras' waar we koffie kregen en konden socializen met de lokale studentenraad. Na onze uitstap mochten we reflecteren over deze ervaring en onze bedenkingen en suggesties formuleren.
Een groot deel van de andere groep die naar de Vilnius University was gegaan, was in de stad gebleven die na het eten zijn we hen gaan vervoegen. Dat liep niet van een leien dakje het café dat we aandeden bleek niet echt een bushalte te liggen, maar bon, traag maar zeker kwamen we aan. Het was een zeer gezellig cafetje met wederom sloten bier. Pogingen om er een cantus van te maken mislukten, grotendeels omdat de anderen blijkbaar niet echt studentenliederen kenden. Niettemin was het bijzonder gezellig.

Woensdag
Vandaag wederom parallele sessies. Er was de lezing door Hannu Puupponen, de sympatieke doch ietwat vakidioterige Fin, met een uitleg over 'The accessibility and availability of information representing the provisions for students with impairments in web pages of Finnish Higher Education Institutions'. Gevolgd door Heidi Verhoeven over 'The importance of customized information on assistive technology'. Hetgeen een uitleg bleek over de werking van het Vlaams Fonds en het systeem dat zij gebruiken om hulpmiddelen toe te kennen.
Tegelijkertijd bracht uw delegatie een zeer interessante (ook al zeggen we het zelf) sessie met als titel 'The student movement shall be inclusive or not at all'. Daarbij hadden we het enerzijds over de situatie in Vlaanderen op wetgevend vlak (met de huidige situatie en onze eisen) en anderzijds over onze werking als studentenorganisatie (met uitgebreide aandacht voor onze deelwerking en voor het diversiteitscharter). Hierbij kregen we heel wat informatie over de situatie in andere landen. Blijkt nog maar eens dat we ook binnen ESU nog heel wat werk hebben om de andere studentenorganisaties te sensibiliseren.
Daarna was het de beurt aan de sessie van Angelika Scherwitz-Gallegos getiteld 'The Study Centre for the Visually Impaired Students – holistic programme on support for blind and partially sighter students'. Zij gaf ons een uitgebreid beeld in de manier van werken in Karlsruhe. Luis Covas vulde dit aan met zijn persoonlijk verhaal 'Study and graduation as a blind person – institutional challenges and personal skills'.
Tegelijkertijd sprak Dainius Bakys over 'DfAICT, DfAEI learning programs and studies'. Hetgeen een lang pleidooi bleek voor een apart studieprogramma over deseign for all. Prof. Ruta Adomaitiene bracht gepasioneerd een pleidooi voor de correcte toepassing van de 'Convention on the rights of persons with disabilities'. Waarbij ze zwaar uithaalde naar de volgens haar totaal onproductieve en overgesubsidieerde sector van beschutte werkplaatsen. Tenslotte bracht Svjetlana Marijon, de zeer sympatieke Kroatische van Imagine, 'My experience in working with students with disabilities and the development of a support system in Croatia', een gepassioneerd verhaal over hun zelforganisatie en de prachtige dingen die ze reeds bereikt hebben.
In de namiddag sprak Joachim Klaus over 'personal experiences and institutions recommendations'. Daarna sprak Valentina Vukovic over 'Accessibility for students with disabilities in Croatië.
Tegelijkertijd sprak Karolis Verbliugevicius over 'Integration of the disabled into labour market'. Een gepassioneerd doch niet echt boeiend gebracht verhaal over zijn wedervaren als werkzoekende hooggeschoolde met een functiebeperking. Een schrijnend verhaal. Daarna sprak Mija Pungersic over 'Higher education accessibility for disabled Slovenian perspective'. Daarbij ging een deel over de Slovense situatie met uitgebreid aandacht voor hun eisen en een ander deel over hun eigen werking als zelforganisatie. Tenslotte sprak Gaspar over zijn Bruges Conference.
Daarna was het tijd voor de 'Poster Session' waarbij verschillende organisaties zichzelf voorstelden en hun folders en publicaties aan de man probeerden te brengen. Onze respact-stickers kenden een ongezien succes.
Ook op woensdagavond moest een lokaal etablissement bezocht worden, deze keer wederom het shoppingcenter. En inderdaad wederom in het 'traditionale houten dorp met plastieke appelboom'. En inderdaad het was wederom vreet gezellig. Om af te sluiten zijn we naar een lokale bowlinghal getrokken, in hetzelfde gebouw. Ook aldaar vloeide het bier rijkelijk. Al moet ik er eerlijkheidshalve bijzeggen dat Gaspar en ik, grotendeels door mijn volslagen onkunde, schabouwelijk verloren van Jonas en Andrey, de Bulgaar, in een matchke tafelvoetbal.

Donderdag
De laatste eigenlijke conferentiedag werd ingezet door Serge Ebersold van de OECD die sprak over 'Disability at higher education: a key factor for economical growth and social cohesion'. Hij werd gevold door Amanda Watkins van de European Agency die sprak over 'Acces to higher education for all students – duty or a luxury'.
Daarna was het tijd voor de terugkoppeling van onze bedenkingen en suggesties voor het Litouwse hoger onderwijs. Onze eigenste Verschoore bracht een impressionante hoeveelheid bedenkingen en suggesties. Gaspar formuleerde zijn bedenkingen op zijn eigenste onnavolgbare wijze, waarbij hij vooral een pleidooi bracht voor studentenparticipatie.
Het laatste woord was voorbehouden van Ruta Ruolyte die sprak over de situatie in Litouwen en de activiteiten van LSS.
De rest van de dag was voorbehouden voor wat ultimate netwerken en emotioneel afscheid nemen. Daarna was het hoogtijd voor nog wat hardcore stadslenteren. Ook dat was wederom bijzonder geestig. We (Gilles, Ruta, Jonas, Andrey, Guda en mezelve) trokken eerst naar de Havana Social Club, hetgeen een cafe bleek te zijn met een Cubaanse inrichting, hetgeen neerkwam op foto's van El Che, Cubaanse vlaggen en vreet chice zetels. Door problemen met den tap moesten we genoegen nemen met een citroenig witbier, niet echt mijn ding, we hebben er dan maar twee gedronken. Daarna moesten emotioneel afscheid nemen van Guda. We trokken gezwind naar het Café de Paris, gevestigd vlak naast de Academy Francaise. Omdat honger begon toe te slaan begaven we ons naar iets vreet traditioneel voor een Cepelinai. Dit blijkt gehakt omhuld in een soort aardappeldeeg en dan gekookt. Ik moet zeggen vreet lekker. Van al dat eten krijgt een mens dust, die zijn we dan maar op café gegaan voor veel en goedkoop bier.

Vrijdag, terugkeerdag.
Na nog een laatste stevig ontbijt tijd voor onze koffers te pakken. Na een korte stop in het shoppingcenter zijn de stad wederom ingetrokken. Deze keer hadden we een afspraak bij Ruta (en onze Gilles uiteraard), die vreet lekker gekookt hadden, gevulde tomaten en aardappels in de oven. Daarna luchthavenwaarts, waar uiteraard nog meerdere sloefen aangekocht werden.

Kortom een zeer interessante conferentie, interessante dingen gehoord, interessante dingen geleerd, interessante mensen (beter) leren kennen maar zeer zeker ook interessante dingen gezien, gegeten en gedronken.
Alle mogelijke (foute) foto's zoals steeds op facebook.