Hoe de Arizona-regering ons onderwijs verder afbreekt

PVDA maakt een sterk dossier over wat onze regeringen van plan zijn met  voor ons onderwijs. Het stuk over de pensioenplannen plak ik hieronder.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 De aanval op het onderwijspensioen

N-VA, Vooruit, MR, CD&V en Les Engagés hebben een regeerakkoord gesloten. En de leerkrachten gaan dat voelen. Ze zullen langer moeten werken voor minder pensioen. De regering noemt dat een ‘harmonisering’, maar het is een nivellering naar onder.

Wat is de regering precies van plan?

• Het referentiesalaris voor leerkrachten is momenteel het gemiddelde van het loon van de laatste 10 jaar, wanneer dat loon hoog is. Dat zal veranderen. De periode zal jaarlijks verlengd worden, zodat de berekening op basis van 45 jaar zal gebeuren. Zo telt ook het startersloon mee en zal het pensioen van leerkrachten aanzienlijk verlagen. Dat betekent voor een bachelor (salarisschaal 301) met 42 jaar anciënniteit al snel een verlies van 20%, of 800 euro bruto.
• Het aantal dienstjaren dat uitmaakt of je met pensioen mag, bestaat uit de effectief gewerkte jaren, maar ook een aantal verlofstelsels en periodes van werkloosheid worden ervoor meegerekend. Het verlof voorafgaand aan pensioen (VVP) zal voortaan nog voor maximaal 2 jaar meetellen.
• Momenteel krijg je als leerkracht een volledig pensioen na 42 dienstjaren, dat evolueert naar 45 dienstjaren, door een aanpassing van de loopbaanbreuk (tantième) van 1/55 naar 1/60.
• Er komt een pensioenmalus, wie minder dan 35 jaar effectief gewerkt heeft, krijgt een nog lager pensioenbedrag. Dat verlies kan oplopen tot 404 euro minder per maand.
• Leerkrachten kunnen voortaan pas een jaar later met vervroegd pensioen gaan door een aanpassing van de verhogingscoëfficient. Die maatregel heeft ook gevolgen voor het pensioenbedrag.
• Pensioenen boven de 3.100 euro bruto (zo’n 2.350 euro netto) worden niet meer geïndexeerd.
• De perequatie, een systeem dat ervoor zorgt dat het pensioen van een leerkracht sneller stijgt dan de index, wordt afgeschaft en geïntegreerd in de nieuwe welvaartsenveloppe. Dat betekent dat er alleen maar geld bijkomt als er productiviteitsgroei is in België, en na overleg tussen werkgevers en vakbonden.

Een voorbeeld: Sanne begon te werken als leerkracht op haar 22ste. Ze werd vastbenoemd op haar 23ste. Ze is nu 27 jaar. Volgens de huidige regeling zou ze in 2062 – dan is ze 63 jaar en heeft ze 40 jaar gewerkt als vastbenoemde leerkracht – met pensioen kunnen gaan. Ze zou dan een volledig pensioen van 75% van haar gemiddelde wedde van de laatste tien jaar krijgen.

Als Sanne, zoals veel leerkrachten, startte met werken in september, dan moet zij een jaar langer werken. Haar startjaar telt dan niet mee als loopbaanjaar omdat ze geen 156 dagen heeft gewerkt dat jaar. Ze zal daarnaast minstens één jaar langer moeten werken, door de aanpassing van de verhogingscoëfficiënt.

Bovendien zal ze ook een pak pensioen verliezen: door de verhoging van alle tantièmes naar 60 krijgt ze nog slechts 68 procent van haar wedde (41/60) en haar pensioen wordt ook niet meer berekend op de laatste tien loopbaanjaren, maar op de volledige loopbaan. Sanne verliest daardoor ongeveer 20% van haar pensioen.

Resultaat: vóór Arizona kon Sanne nog op haar 63ste, na 40 gewerkte jaren, met pensioen gaan met een brutopensioen van 3.800 euro per maand. Na Arizona moet ze minstens één jaar langer werken voor een véél lager brutopensioen van 2.856 euro.

Als Sanne in haar loopbaan pech heeft gehad en ernstig ziek is geweest, dan riskeert ze nog eens 15% van haar pensioen te verliezen (door de pensioenmalus van 5% per jaar op de leeftijd van 64 jaar). Ze houdt dan nog 2.428 euro over. Dat bedrag zal bovendien niet meer welvaartsvast zijn, omdat een eventuele verhoging telkens weer moet besproken worden tussen vakbonden en werkgevers. Op langere termijn riskeert ze daardoor nog eens honderden euro’s te verliezen in vergelijking met de regeling die van toepassing is vandaag.

 

 

 Lees het volledige dossier.