De PVDA reageert met gemengde gevoelens:
De verdienste van dit akkoord is dat het wellicht nieuwe verkiezingen weet af te wenden. Een mislukking over BHV zou tot nieuwe verkiezingen hebben geleid en dan stonden de poorten wagenwijd open naar een hallucinant opbod wie dan wel de beste Vlaming of de beste Franstalige zou zijn. Het zou de triomf geweest zijn van de verrottingsstrategie van de N-VA. Die wil meteen doorfietsen naar het vak “confederalisme” en vrijwel alles splitsen. Dan is het nog maar één kleine stap naar de definitieve splitsing van het land. Dat scenario is gelukkig voorlopig afgeweerd.
Maar die verdienste mag niet betekenen dat iedereen zo maar moet staan dansen over de inhoud van het akkoord. Weer verdwijnt een steen uit het bouwwerk van een federaal land waarin Vlamingen, Brusselaars en Walen kunnen samenleven. De inwoners van de Brusselse rand verliezen het recht te stemmen op politici van de andere taalrol. De splitsing van BHV krijgt geen tegengewicht dat de banden tussen de gewesten versterkt. Het positieve voorstel in de oorspronkelijke nota-Di Rupo, een federale kieskring, is niet weerhouden. Er stelt zich nochtans een probleem van democratische legitimiteit. Dat niet op politici van de andere taalrol kan gestemd worden, leidt tot electoraal communautair opbod.
De PVDA vreest dat de 'middelpuntvliedende logica van het wij versus zij' nog versterkt zal worden:
Grote stukken van de sociale zekerheid worden gesplitst en daardoor komt het aspect “sociale verzekering” ervan in het gedrang. De fiscale autonomie voor de gewesten – goed 11 miljard volgens de laatste versie van Di Rupo, met mogelijkheid te raken aan de progressiviteit van de belastingen – riskeert te zullen leiden tot fiscale concurrentie. Daardoor zullen de inkomsten van de gewesten op termijn onvermijdelijk dalen. Als dat er allemaal doorkomt, zou de N-VA, zonder in de regering te zitten, toch de buit binnenhalen want dan zouden nieuwe stappen naar de splitsing gezet zijn.”
Op zoek naar echte oplossingen:
Er moet gezocht worden naar gemeenschappelijke oplossingen, met respect voor de rechten van iedereen, om zo de integratie en het samenleven aan te moedigen. Het akkoord dat in de lucht hangt, is dus heel fragiel. Het heeft geen reële toekomst als er geen oplossing komt die mikt op de samenwerking, de eenheid en op de solidariteit. Zo’n evenwichtige langetermijnvisie vind je vandaag niet in de Wetstraat. Ze zal van een andere dynamiek moeten komen. De wereld van de arbeid, de jeugd, de cultuurwereld: zij zullen ervoor moeten zorgen dat het roer wordt omgegooid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten