"Wij moeten dringend beginnen te dromen"

Kameraden en vrienden, vandaag de toespraak van Peter Mertens op Manifiesta.
Zeer lezenswaardig.



Ik wil het vandaag met jullie even hebben over wat er gebeurt,
want wat er gebeurt, is ernstig
het is een grote hold-up, in drie delen
Eerste deel: de schulden nationaliseren

Weten jullie het nog?
We hadden een openbare bank, de ASLK
een bank met een rendement van 3 procent,
een bank waar iedereen hypothecaire leningen kon afsluiten,
een bank die investeerde in onderzoek en sociale woningen.
Maar neen, de privé ging alles beter doen en de bank moest er aan geloven.
Ze werd verkocht aan Maurice Lippens, en heette voortaan Fortis.
Fortis maakte op enkele jaren tijd 25 miljard euro winst,
en daarvan ging de helft cash, naar de aandeelhouders.
Fortis wou dat iedereen ging beleggen
beleggen met je pensioengeld, beleggen met je spaargeld.
Zo konden zij al dat geld gebruiken om te gaan spelen op de beurs,
pokeren met ons pensioengeld en met ons spaargeld.
Iedereen weet wat er is gebeurd:
ze zaten tot over hun nek in de rommelkredieten.
Ze waren failliet,
en dan, dan zijn ze met de staart tussen de benen naar de overheid gekomen:
willen jullie alstublieft onze schulden overnemen?

Bij ons vinden de miljonairs dat ze niets moeten bijdragen. Nada. Rien. Nikske

Er zijn mensen in ons land die willen dat wij allemaal goudvissen zijn,
dat wij alles direct vergeten,
zoals een goudvis, als die een toertje heeft gezwommen in zijn bokaal,
is hij alweer vergeten dat hij er ooit is geweest.

Wel, wij zijn geen goudvissen,
wij zwemmen niet rond in een bokaal,
wij zijn het niet vergeten.
Niet vergeten wat die staatsschulden eigenlijk zijn:
de staatsschulden, dat zijn in essentie de schulden van speculerende grootbanken, die werden genationaliseerd.

Trouwens, structureel is er niets veranderd in het landschap van privaat bankieren,
vandaag dreigt dan ook een nieuwe bankencrisis,
waarbij het helemaal niet uitgesloten is dat een bank zoals Dexia over de kop gaat met alle gevolgen van dien voor onder meer de steden en gemeenten
Beste formateur, beste premier van lopende zaken, beste onderhandelaars,
hoe lang nog laten jullie de private bankiers doen?
geef jullie postjes in de bankwereld op!
en maak van de bankensector een publieke sector
Tweede bedrijf: de winsten privatiseren

Er wordt nu gezegd: ja, er is geen geld meer.
We moeten de tering naar de nering zetten.
Van ’s morgens tot ’s avonds op de radio,
tot iedereen het gelooft.
De meeste werklozen in Duitsland kunnen zich de Aldi niet meer permitteren.
Een werkloze in Duitsland moet krabbelen.
Hij krijgt maandelijks slechts 367 euro. 367 euro!
En een caissière bij de Aldi in Duitsland verdient niet meer dan 800 euro.
We leven in tijden van kleine getallen, als het om uitkeringen en lonen gaat.
Maar niet iedereen leeft in dezelfde tijd, zo lijkt het.
De baas van de Aldi, mijnheer Karl Albrecht, zag zijn fortuin vorig jaar toenemen tot 18 miljard.
18 miljard euro, voor hem alleen.
Vorig jaar alleen al zijn er in Duitsland vijftigduizend miljonairs bijgekomen.
Wij leven in tijden waar elke cent telt.
Zij leven in tijden met meer dan zes nullen achteraan.

In een aantal landen zijn er miljonairs die het zelf wat te gortig vinden.
Die stellen dan voor om één keer een bijdrage te doen.
Zo’n eenmalige bijdrage, OK,
het heeft iets middeleeuws, als een aalmoes om je zonden af te kopen in dit tranendal.
Maar bij ons nada. Nikske. Rien.

Bij ons vinden de miljonairs dat ze niets moeten bijdragen.
De burgemeester van Knokke bijvoorbeeld, op een half uur hier vandaan, Leopold Lippens.
Die is ook de eigenaar van de golfclub in Knokke,
de tennisclub,
de Vlindertuin,
en tot voor kort ook zelfs van het Zwin.
Wat zegt hij over de miljonairstaks?
“Ge gaat de mensen toch niet straffen die de economie doen draaien.”
En pas op, in de familie Lippens kennen ze er wat van hé. Van de economie te doen draaien.
Zijn broer Maurice bijvoorbeeld, die heeft de ASLK nog opgekocht en er... Fortis van gemaakt.

Waar het om gaat beste vrienden en kameraden,
is dat er mensen zijn die rijk worden van de crisis,
schatrijk zelfs,
terwijl al de rest moet inleveren.
Maandag maakte de Nationale Bank bekend dat de dividenden in ons land de afgelopen jaren drie keer groter zijn geworden.
Van 9 miljard naar 26 miljard euro.
Gewoon uitbetaald in cash aan de aandeelhouders.

J’accuse, beste vrienden. De banken, de grote aandeelhouders en de miljonairs. Ik beschuldig hen van de grote hold-up die zij aan het uitvoeren zijn.

De verliezen zijn naar de overheid gegaan, de winsten naar de aandeelhouders.
En dan komen we tot het derde bedrijf, en dat bedrijf speelt zich nu af.
Wie zal moeten opdraaien voor de schulden?
Derde deel: wie zal er opdraaien?

Men heeft de mond vol over een “noodfonds aan Griekenland en Portugal”.
Maar weet je dat de gewone Grieken en Portugezen niets van dat geld zien?
Al dat geld maakt gewoon een rondje rond de Akropolis of rond de Taag,
en vliegt dan regelrecht naar de rekeningen van buitenlandse banken.
97% van al het geld dat zogezegd aan Griekenland wordt “gegeven”, gaat onmiddellijk terug naar het buitenland, naar rente en leningen
De gewone Griek en de gewone Portugees is net zo min verantwoordelijk voor de crisis als jij en ik.
Wat de propaganda ook beweert.

Want wat is het probleem in Europa?
Er is de schuldencrisis enerzijds.
Maar er is ook de Duitse politiek, anderzijds.
Hoe is Duitsland zo sterk geworden?
Ten eerste door zijn eigen bevolking te verarmen.
Er zijn nu 1,3 miljoen werkende armen in Duitsland. 1,3 miljoen working poor.
Lagere lonen, goedkopere producten voor de export.
Maar Duitsland is ook sterk geworden,
door de landen in Zuid-Europa in de schulden te steken.
Onder meer de Duitse banken hebben, massaal veel krediet opgedrongen aan Portugal en Griekenland, opdat ze de Duitse producten zouden kunnen kopen.

En nu eisen diezelfde banken schandalig hoge interesten van die landen,
en daarbovenop eisen ze dat alles wat nog openbaar is, wordt geprivatiseerd.
Ze zijn Griekenland en Portugal aan het leegroven, beste kameraden.
Die landen dienen als proeftuin voor de rest van Europa.

Onze grootste tegenstander is het fatalisme, denken dat we er niets aan kunnen doen.

Wij hebben de plicht om het verzet te steunen.
Het verzet van de mensen die nog weigeren te betalen,
het verzet van mensen die zich organiseren,
van jongeren, van boeren, van werkenden, van syndicalisten die een tegenmacht uitbouwen.
Het verzet ook van onze kameraden van Griekenland (de KKE) en Portugal (de PCP).
Wij zijn allemaal Grieken,
wij zijn allemaal Portugezen.

Wat vandaag tegen de Ieren, de Spanjaarden, de Portugezen en Grieken gebeurt, kan morgen tegen ons gebeuren.

Want zij die de crisis hebben veroorzaakt,
zijn niet alleen met alle winsten gaan lopen,
ze hebben ook nog eens carte blanche gekregen van de Europese Commissie.
Carte blanche voor de banken,
carte blanche voor de markt,
carte blanche voor BusinessEurope, de Europese patroonsfederatie.

Ik ga een schrijver citeren.
Iemand die nog woedend durft te zijn.
Het is Jeroen Olyslaegers,
en hij zegt het volgende:
“Het zou kunnen dat we nog in een land leven, geregeerd door het fijne spel van de democratie. Ik geloof het graag als de zon schijnt en mijn glas vol is. Maar mijn geloof raakt op. Wij leven in een rovershol. En gij en ik zijn niet de rovers.”
J'accuse

J’accuse, beste vrienden. De banken, de grote aandeelhouders en de miljonairs.
Ik beschuldig hen van de grote hold-up die zij aan het uitvoeren zijn.

Er gaan mensen komen zeggen dat we “realistisch” moeten zijn, maar als wij dit slikken, dan gaat het alleen nog maar moeilijker worden.

Zij zijn verantwoordelijk voor de crisis,
en niet de gewone Walen, niet de gewone Vlamingen, niet de gewone Brusselaars
Daarom zeggen wij: het is hún crisis, doe hén betalen!
Neem de affiche mee, kleef de stickers en laat het horen en zien:
het is hún crisis, doe hén betalen!

We moeten dringend beginnen te dromen

En toch, topbankiers, speculanten en miljonairs
zijn zij niet onze grootste tegenstanders.
Onze grootste tegenstander,
dat is het fatalisme.
Dat is te denken dat we er niets aan kunnen doen.

Wij hebben kinderarbeid verboden.
Wij hebben vakbonden opgericht.
Wij hebben de sociale zekerheid opgebouwd, steen voor steen.
Dat was allemaal onmogelijk, en toch is het gerealiseerd door te strijden.
Door neen te durven zeggen tegen de heersende gang van zaken.

Wij kunnen er wat aan doen, beste vrienden en kameraden.
Neen, het gaat niet makkelijk worden.
Er gaan mensen komen zeggen dat we “realistisch” moeten zijn,
dat we het “minste kwaad” moeten slikken.
De waarheid is:
als wij dit slikken, dan gaat het alleen nog maar moeilijker worden.
Denkt er nu werkelijk iemand dat de rovers minder nemen als wij allemaal “realistisch” zijn?
Ze gaan juist meer nemen.

Word wakker, wereld van de arbeid.
Word wakker, jongeren en studenten.
Het is tijd om op te staan!
Geloof in uw eigen kracht, organiseer u en vecht terug.

Het gaat niet om een detail hier of een detail daar.
Het gaat om de toekomst.
Het gaat erom dat iedereen recht zou moeten hebben op een menswaardige baan.
Het gaat erom dat alle jongeren kunnen studeren, zonder zich in de schulden te steken.
Het gaat erom dat ge u niet schuldig moet voelen als ge heel uw leven hebt gewerkt, en eindelijk op pensioen bent,
en dat ge bovendien ook een leefbaar pensioen zou krijgen.
Het gaat erom dat ge u echt geen zorgen zou moeten maken over gezondheidskosten.
Het gaat erom dat ge uw elektriciteit kunt betalen.
Het gaat erom dat iedereen kan wonen, in een goed huis.
Het gaat erom dat de justitie de mensen beschermt, tegen de vriendjespolitiek, tegen de corruptie, tegen de uitbuiting en tegen alle mistoestanden.
Het gaat erom dat er geen racisme meer is, geen discriminatie of geweld.
Het gaat beste vrienden, om een heel andere samenleving.

Laten we dromen van een rechtvaardige samenleving, die niet draait rond de dividenden van een elite, maar die draait om inspraak, om collectieve rechten, om vrede. Een socialistische samenleving!

Sommige mensen noemen dat dromen.
Maar als dat allemaal dromen zijn,
dromen om uw kinderen te kunnen zien opgroeien in een rechtvaardige samenleving,
die niet draait rond de dividenden van een elite,
die niet draait om winsten uit olie en oorlog,
maar die draait om inspraak, om collectieve rechten, om vrede.
Een socialistische samenleving!

Als dat allemaal dromen zijn,
dan moeten we dringend beginnen te dromen
want het dagdagelijkse aanvaarden maakt ons kapot.

Ik zal eindigen met de woorden van de grootste zanger van het vlakke land,
een van de grootste woordkunstenaars die ons land ooit gekend heeft:
Jacques Brel:

“De grootste vorm van waanzin is deze wereld te accepteren zoals hij is,
en niet te strijden voor een wereld zoals hij zou moeten zijn.”