"Hun realisme is niet ons realisme"

Peter Mertens, voorzitter van de Partij van de Arbeid, hield zaterdag volgende speech op Manifiesta:
 

We zijn met 11 miljoen Belgen. 
Allez, binnenkort zijn we met 11 miljoen Belgen en één.

Bernard Arnault! De koning van de dure saccochen, de keizer van de champagne.
De man van 32 miljard, de man die dus 32 duizend keer miljonair is, de rijkste man van Europa.
Bernard Arnault, hij wil Belg worden.

Weet je waar hij gaan wonen is?

In Ukkel.
En weet je wie daar zijn buurman zal worden?

Ook een nieuwkomer in Ukkel, minister Didier Reynders.
De minister van de notionele interesten wordt de buur van de rijkste Europeaan.

En Reynders heeft al laten weten dat Bernard Arnault welkom is.
 Zo gaat dat.

Maar niet alleen Reynders staat klaar. Ook de N-VA wil hem met open armen ontvangen. Echt waar.

De top van de Franse bourgeoisie, laat maar komen, zo vertelde Theo Francken, kamerlid van de N-VA. 

Geen taaltest, geen inburgeringstest, nee, gewoon Belg worden. 

Antwerpen is niet van iedereen, 
maar Bernard Arnault, die is van iedereen!

Bernard Arnault wil Belg worden, en hoe gaat hij dat uitleggen aan de Dienst Vreemdelingenzaken?

Neen, ik ben geen politiek vluchteling.
Neen, ik ben geen economisch vluchteling.
Neen, ik kom hier niet om het industrieel weefsel te versterken of jobs te creëren.

Ik kom naar Belgenland omdat ze hier niet te lastig doen over erfenissen.

Zo kan ik mijn megafortuin gewoon via een privé-stichting doorgeven aan mijn erfgenamen, zonder een cent belasting.

Ik kom naar België, omdat er hier geen vermogensbelasting bestaat, en ook geen belasting op meerwaarde uit aandelen.
Ik kom naar België om met mijn firma's van de notionele interesten te kunnen genieten, en dat ik dus bijna geen belastingen moet betalen.

Kortom, ik kom naar België, omdat jullie land een fiscaal paradijs is, net zoals de Kaaimaneilanden.
Maar zonder eilanden dan.

België, een fiscaal paradijs.

België het land waarin achtereenvolgens Sabena werd verkocht, de ASLK werd verkocht, de staal werd verkocht en Electrabel werd verkocht.

België, het land waar vervolgens alle CEO’s en managers aan het hoofd van die private bedrijven verwend worden met belachelijke belastingstarieven.
Zij betalen haast geen belastingen. 
ArcelorMittal niet, BNP Paribas bijna niet, GDF Suez bijna niet.
 Eerst heeft de privé onze banken en onze industrie gekregen.
 En dan hebben ze de belastingsvrijstellingen gekregen.
“Onjuist, onjuist, onjuist, onjuist” riep Jo Libeer van de Vlaamse patroonsorganisatie Voka deze week tegen mij op tv, want “België heeft heel groot overheidsbeslag.”

En donderdag stelde Vincent Reuter, de man van de Waalse patroonsvereniging UWE: “er is een te groot overheidsbeslag”.

Net dezelfde taal als Voka, net dezelfde taal als het VBO.
Je mag er zeker van zijn: de patroons spreken dezelfde taal, en dat is de taal van maximale winst, een taal die het menselijke ontkent.
“Te groot overheidsbeslag…”

Maar wat bedoelen ze? 
Ze bedoelen daarmee het loon van de mensen.
Ze bedoelen daarmee de sociale zekerheidsbijdragen, en dat is uitgesteld loon.
Ze bedoelen daarmee de belastingen die de werknemers op hun loon betalen.

Maar op hun eigen deel, op de winsten, is er in ons land voor multinationals bijna geen beslag. 
Voor de middenstand wel, voor de KMO’s wel, maar voor de multinationals niet. 
Het is hier al gezegd: 
de 500  meest winstgevende bedrijven betaalden vorig jaar gemiddeld 5,44 procent belasting. 5,44 procent!
De waarheid is dus precies andersom: 
er is in ons land een enorm privé-beslag op rijkdom, 
in weinig andere landen slagen de multinationals er in om zo’n groot deel van de koek naar zich toe te trekken, en zo weinig belasting te betalen, 
en daarom is België een ‘fiscaal paradijs’ voor speculanten, miljonairs en multinationals.
Stop dat enorme privé-beslag op rijkdom!

Stop de fiscale concurrentie in Europa!
Stop de notionele interesten en de pamperpolitiek van de meest winstgevende multinationals!


Zorg ervoor dat er een Europese vennootschapsbelasting komt van 33%!
Zorg ervoor dat AB InBev, Solvay, Exxon Mobil en Suez eindelijk hun belastingen betalen!
Zorg ervoor dat er eindelijk een miljonairstaks wordt ingevoerd!
En laat Bernard Arnault thuis!

Maar als je dat zegt, als je dat zegt, dan pas krijg je in ons land alle banbliksems over ons heen.

Er is zelfs een patroonsorganisatie in ons land, VKW, die speciaal daar over een vrije tribune in een krant publiceerde. 

Caroline Ven schreef daar dat de PVDA+ lijdt aan een “herverdelings-obsessie”.

Een her-ver-de-lings-obsessie!
Weet je wat je moet doen wanneer je als inbreker betrapt wordt?
Dan moet je zelf heel hard roepen “houd de dief !”

Dat is wat er gebeurd: de inbrekers roepen “houd de dief !”

De waarheid is, beste mevrouw Ven, er IS een herverdeling bezig.
In ons land, in onze buurlanden, in Europa, zelfs planetair:
men is de rijkdom aan het herverdelen.
Maar dan wel op de neoliberale manier: van arm naar rijk.

Nauwelijks 0,5 procent van de volwassen wereldbevolking bezit nu 38,5 procent van alle rijkdom op aarde.

En de laatste twee jaren is hun rijkdom nog eens met een derde toegenomen.


Dat ís de herverdelingsobsessie van de multinationals, van de speculanten en van de miljonairs.


Dat ís de herverdelingsobsessie van diegenen die praten over budgetmeters voor mensen die hun gas en elektriciteit niet meer kunnen betalen, maar nooit zullen praten over een budgetmeter voor bonussen of gouden parachutes.

Dat is de herverdelingsobsessie van zij die praten over degressieve werkloosheidsuitkeringen, maar nooit zullen praten over degressieve uitkeringen voor iemand als Pierre Richard, 
de CEO die Dexia mee naar de afgrond leidde, en in ruil nog 20 jaar lang meer dan een half miljoen euro extra krijgt boven op zijn pensioen.

’t Was zo afgesproken, zegt Dehaene.
’t Was zo afgesproken, een half miljoen euro extra per jaar.

Beste kameraden en vrienden, er is een herverdeling bezig, van arm naar rijk.

Een herverdelingspolitiek die midden van de crisis opgelegd wordt door de Europese Commissie.

De Europese Commissie past haar vierschaar toe:

Ten eerste: besparen op de sociale uitgaven;

ten tweede: de arbeidsmarkt versoepelen, dat wil zeggen: het ontslag makkelijker en goedkoper maken;

ten derde: prikkels geven aan de allerrijksten, dat wil zeggen pamperen met nieuwe belastingsverlagen;

en ten vierde: alles wat los en vast zit privatiseren.

Zo los je dus de crisis niet op, zo maak je de crisis alleen maar dieper.
Wij moeten durven de nodige fondsen mobiliseren.
Wij moeten de échte hangmatcultuur durven contesteren, 
dat wil zeggen de financiële hangmat van de Arnaults en van de Mittals, van zij die het geld blijven oppotten.


Wij hebben dat geld nodig om te investeren, 
in publieke tewerkstelling,
in hernieuwbare energie, 
in isolatie van woningen, in kinderkribbes en in scholen, 
in milieuvriendelijk publiek transport, 
in de gezondheidssector en de ouderenzorg, 
in openbaar onderzoek en innovatie.

Wij moeten het kapitaal durven activeren, en daarom willen wij een vermogensbelasting, een miljonairstaks.


De liberalen zijn tegen een miljonairstaks, de N-VA is tegen een miljonairstaks, de christendemocraten zijn tegen een miljonairstaks.



En de PS, de PS zegt dat ze ervoor zijn. 

Ze zeggen dat al sinds 1993. 

En wanneer zegt de PS dat? 

Tijdens élke verkiezingscampagne, gedurende twee maanden lang zegt de PS dat het realistisch is om het grootkapitaal aan te pakken.

En vervolgens, na de verkiezingen, gedurende elke legislatuur doet zij het tegendeel.
Dan is het plotsklaps onrealistisch om ook maar één antikapitalistische maatregel te nemen.


En, tot slot is er nog de sp.a.
“Ik doe niet mee met het geroep om de miljonairs te belasten. Want zo gaan we de crisis niet oplossen”, zo vertelde Bruno Tobback twee weken geleden. Ik doe niet mee met het geroep om de miljonairs te belasten.


Maar, beste mijnheer Tobback, hoe gaan we dan de besparingen wel aanpakken?

Door mee te doen met het geroep tegen de werklozen?

Door de werkloosheidsuitkeringen tot onder de Europese armoedegrens te laten zakken? 

Door mee te doen met het geroep tegen het brugpensioen? 

Door mensen langer laten werken, en tegelijkertijd de adempauzes of het tijdskrediet moeilijker maken? 

Door mee te doen met het geroep tegen de loontrekkenden.

Dat ze te duur zijn, dat ze een uur extra moeten werken – gratis dan, en dat de automatische indexering zal moeten hervormd worden?

Kom zeg, dit is geen toogdiscussie, dit is geen filosofische discussie, dit is een discussie over de toekomst van de werkende klasse in ons land.
En dan zijn er nog mensen in ons land die waarschuwen voor het “simplisme” van de PVDA+.

Er zijn mensen in ons land die zeggen dat een miljonairstaks, een publieke bank met staatswaarborgen, een publieke controle over de staalsector of de energiesector, dat dit allemaal “electorale demagogie” is van de PVDA+.


“Get real”, zeggen ze dan met een enorm misprijzen, “de wereld is veel complexer dan dat.”

Diezelfde mensen vinden het wel realistisch dat steden en gemeenten gokken met gemeenschapsgeld in Dexia.
Diezelfde mensen vinden het wel realistisch om een molensteen om de toekomst van ons land te hangen, door een staatswaarborg van meer dan 53 miljard euro toe te kennen aan Dexia Holding.

Diezelfde mensen vinden het wel realistisch dat men duizenden busritten schrapt bij De Lijn en Tec, 
dat men de bespaart in het onderwijs, 
dat men bespaart op renovatie van sociale woningen, 
allemaal om de bankencrisis te betalen.


En diezelfde mensen gaan na 14 oktober zeggen dat het heel realistisch is dat de vuilzakken duurder worden, 
dat de zwembaden duurder worden, 
dat de gemeentetaksen omhoog gaan, 
dat buurtziekenhuizen en buurtbibliotheken worden gesloten.

Beste vrienden en kameraden.

Hun realisme is niet ons realisme.

Ons realisme, is het realisme van de mensen die het land doen draaien.

Ons realisme is het realisme van de bakkers die het brood bakken, 
van de vuilnismannen die de straten proper houden, 
van de dokwerkers in shiften, 
van de mensen die je dagelijks uw post bezorgen, 
van de staalarbeiders van Arcelor Mittal, 
van de werknemers van Philips,
van het treinpersoneel,
van de onderwijzers die les geven aan onze kinderen.
Ons realisme, dat is komaf maken met het gigantische privaat beslag op de rijkdom,
ons realisme, dat is een samenleving te willen waarin men de moeder van de rijkdom respecteert, onze planeet, 
een samenleving waarin men de vader van de rijkdom respecteert, onze arbeidskracht.

Zoals de Portugese schrijver José Saramago zegt: 
“Laten we ophouden met geduldig zijn, wat dat zijn we al te lang geweest. 
Laten we een andere weg kiezen, ook al ligt die niet binnen het systeem. 
Laten we de dingen zeggen en de dingen doen die in overeenstemming zijn met onze overtuiging.”