Youssef Handichi, Brussels Parlementslid voor de PVDA, schreef een aangrijpende tekst over racisme en dagelijks racisme.
Ik neem het hier geheel over.
Ik was drie jaar toen ik in België aankwam. Ik ben nu negenendertig. De voorbije zesendertig jaar kreeg ik te maken met racisme. Ik niet alleen. Zoveel mensen die voor en na mij kwamen, hadden en hebben dezelfde ervaringen.
Hoe komt het dat men er niet in slaagt de gesel van het racisme uit te roeien? Zit er iets in de menselijke natuur dat racisme veroorzaakt, iets wat met de moedermelk wordt doorgegeven? Natuurlijk niet. Vanwaar komt het dan? Hoe komt het dan dat het zovelen kan aantasten?
Racisme is iets wat je wordt aangeleerd. Er zijn krachten die het racistische gif bewust door de aders van de samenleving laten stromen. Er zijn ideologieën die het racisme hanteren als een werktuig, een wapen om ons te verdelen. Racisme ís ideologie. Het is de verzameling van denkbeelden en ideeën die ongelijkheid en discriminatie vanzelfsprekend maakt en in stand houdt.
Politici van de N-VA plengen vandaag krokodillentranen en veroordelen de racistische commentaren op de dood van de vijftienjarige Ramzi uit Genk. Nochtans hebben hun eigen recente uitlatingen bijgedragen aan het klimaat waarin vandaag die ranzige commentaren zonder terughoudendheid worden gespuid. Zo zag Theo Francken de “economische meerwaarde” niet van Marokkanen in ons land. Bart De Wever stelde dat met name de Berbers een probleemgroep vormen, een groep die zich niet integreert en wantrouwig staat tegenover de overheid. Begrijpen deze politici niet dat deze uitlatingen de ideologie van ongelijkheid en discriminatie versterken? Of begrijpen ze dat net al te goed?
Deze politici verleggen niet alleen de grenzen van een “politiek correct racisme”, ze ontnemen onze maatschappij ook de wapens om dat racisme te bestrijden. Door het racisme te relativeren, zoals Liesbeth Homans en Bart De Wever dat deden. Door te stellen dat racisme alleen een excuus is voor het eigen falen. Of door de verantwoordelijkheid voor racisme bij de slachtoffers ervan te leggen. “Er moet toch een reden voor zijn, als de Vlaamse samenleving allochtonen verwerpt”, zei opnieuw Bart De Wever.
Er ontstaat zo een politiek correct racisme. Het is niet langer het racisme dat als abnormaal wordt beschouwd, maar het antiracisme. Als samenleving moeten we ons de vraag stellen of dat de richting is waarin we willen gaan.
Niemand kan mij vertellen dat het normaal is om zich vrolijk te maken over de dood van een jongen. Ramzi was een mens zoals ik, een jongen zoals mijn zoon of zoals de zonen van de mensen die racistische commentaren hebben gepost. Medeleven is de enige normale, menselijke reactie op zijn dood, zoals het medeleven dat we voelden bij de dood van drie jonge Vlaamse vrouwen in Latijns-Amerika.
Het antiracisme moet opnieuw normaal worden. Het moet opnieuw vanzelfsprekend, onvoorwaardelijk en krachtdadig worden. Een antiracisme dat zich uit in de krachtige veroordeling van racistische commentaren zoals we die vandaag opnieuw in hun meest gortige vormen moeten lezen, maar ook door het politiek correcte racisme niet te aanvaarden. De veroordelingen alleen zijn niet genoeg. Het is ook noodzakelijk om het ideologische karakter van het racisme te doorgronden, het racisme als gedachtegoed dat ongelijkheid en discriminatie in stand houdt. Op die ideologie moet een duidelijk politiek antwoord komen. Niet alleen met grote woorden, maar met doortastende maatregelen, zoals praktijktesten om discriminatie effectief op te sporen en te veroordelen.
Onze kinderen worden niet geboren met racisme in het bloed. Ze verdienen het om op te groeien in een samenleving waarin de verwerpelijke ideologie van het racisme geen bestaansrecht heeft. Onze politici van vandaag dragen de volle verantwoordelijkheid voor die samenleving van morgen.
bron: pvda.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten