MSK - een open museumcafé?

Na een museumbezoek iets gaan drinken of misschien zelfs iets eten, iets lekkers, verfrissend of verwarmend, een opkikker in een prachtig kader, nagenieten en nabespreken. Museumcafés zijn een verlengde van het museum, mooi, aangenaam, een bijna essentieel onderdeel van de hele museumervaring.

Internationale studies bevestigen het keer op keer, een museumcafé is een wezenlijk onderdeel van de hele beleving.

En toch zijn museumcafés, -restaurants en -brasseries geen echt onderdeel van het museum. Het zijn concessies. Bij een concessie wordt een bedrijf of een persoon aanduid als concessiehouder, het café is dan gedurende een bepaalde periode van hem, tegen een niet onaardige vergoeding uiteraard.

Het MSK is momenteel op zoek naar een nieuwe concessiehouder.

Het MSK profileert zich als een ‘Open Museum’ en zet in op toegankelijkheid en laagdrempeligheid. Maar dan wordt blijkbaar niet doorgetrokken in de concessie. In het bestek staan een aantal dingen vermeld waaraan de kaart van het museumcafé moet voldoen:

De inschrijver wordt, a.d.h.v. een prijstabel, gevraagd een overzicht te geven van het aanbod aan

maaltijden, desserts/gebak en dranken.

Daarbij wordt de kwaliteit beoordeeld op basis van onder meer volgende criteria:

1. gevarieerd

2. gezond

3. duurzaam

De volgende principes zijn hier van belang:

1. Aandacht voor seizoensgebonden producten: verse groenten en fruit worden enkel in het correct

seizoen gebruikt, overeenkomstig de seizoenskalender (www.groentekalender.be);

2. Fair Trade producten: bij gebruik van exotische producten worden producten uit de eerlijke handel gekozen;

3. Lokale productie en korte keten: er worden producten van lokale producenten gebruikt;

4. Voldoende aanbod van vegetarische alternatieven;

5. Verpakking: voor het aanbieden van het voedsel kiezen voor herbruikbaar/composteerbare

verpakkingen, borden bestek en bekertjes toegestaan (papier, karton, hout, PLA, palmblad, etc. ..).

6. Een gevarieerd aanbod, voor ieders beurs.

‘Voor ieders beurs’ is een bijzonder rekbaar begrip. Betaalbaarheid en laagdrempeligheid zijn geen prioriteiten in dit bestek. Waarom staan er geen concrete indicatoren? Waarom geen verplichting om ook maaltijden aan kansentarief aan te bieden? Waarom geen verplichting om mensen toe te laten om een eigen boterham op te eten, met een kop betaalbare koffie, of een tas betaalbare soep?

Dan komen we aan de essentie. Waarom moet je per se een privé-bedrijf zoeken om een essentieel onderdeel van het museum in handen te nemen? Waarom neem je het museumcafé niet zelf in handen? Met normaal betaald personeel, met toegankelijke prijzen en laagdrempelig. Niet gericht op hip en trendy, maar op normale, doordeweekse Gentenaren en bezoekers.
Laat 2500 euro per maand niet meer doorwegen dan de ambitie om een daadwerkelijk open museum te worden. 

Je mag nog zo veel inzetten op Openheid, als je een hip en trendy eetcafé hebt met koffie aan 2,75 en trendy biofruitsap aan 3 euro dan is en blijft dat een holle frase.