Vandaag aandacht voor de recent overleden Algerijns-Berbers zanger Idir - Hamid Cheriet (25 oktober 1949 – 2 mei 2020).
Enkele passages uit een interview met de zanger afgenomen door KifKif.
Ik zing voornamelijk over de Amazighkwestie en eis via mijn muziek de erkenning ervan. Ik denk dat ik me een Amazighmilitant mag noemen, zonder daarin een extremist te zijn. Ik zing nooit zomaar over de liefde tussen een vrouw en een man bijvoorbeeld. Ik ben opgegroeid in een traditionele omgeving waardoor ik mijn gezangen vooral wijd aan de betekenis van en de drang naar vrijheid, de liefde voor de moeder, de menselijkheid etc. over dit soort onderwerpen zing ik.
Ik denk dat ik mijn inspiratie haal uit de realiteit rondom mij, ik laat me bezielen door mijn dagelijks leven. Ik geef u een voorbeeld, het gesprek dat we hier voeren kan mij aanzetten tot een bepaald idee. Uit elke discussie kan ik een gedicht, een lied transformeren. Dat is één bron. Anderzijds haal ik het essentiële uit mijn leven, bijvoorbeeld alles wat te maken heeft met het Amazigh-gebeuren in het algemeen. Omdat het een cultuur is die bestaat. Het hele gebeuren daarrond verbaast me enorm.
Ik stel me vaak de vraag hoe het in godsnaam mogelijk is dat een taal die haar bestaan kent van de Kanarische eilanden tot Egypte, dat een taal met een grote civilisatie ter zijde wordt geschoven.
We identificeren ons als Imazighen en spreken de taal, maar kennen we effectief ook onze geschiedenis? We moeten aan onze jongeren deze kennis overdragen en hen ook duidelijk maken dat dit aan hen toebehoort. Men moet naar het verleden grijpen en de dingen die ooit bestaan hebben, terug levend maken.
Het belangrijkste is de geschiedenis te laten zien. Wat de jongeren ermee doen is om het even, het belangrijkste is dat ze op de hoogte worden gesteld.
We moeten onze kinderen hoop geven en ze moeten leren dat ze trots moeten zijn op hun cultuur en dat ze alles wat ze hebben nooit mogen laten vallen. Als ik nu niet op de hoogte was van onze cultuur en geschiedenis dan zou ik verloren zijn. Op deze manier denken we aan onze grootouders, onze voorouders. Zo kan ik wat zij opgebouwd hebben, voortzetten zonder Amazigh te zijn zoals zij. Mijn vader was Kabyliër en ik ben het ook, maar niet zoals hij het was, want het leven verandert nu eenmaal.
Een bewuste Amazigh denkt, alvorens hij zijn muziek maakt, meestal vanuit het standpunt van zijn identiteit. Dus als we naar een lied in het Tamazight (taal) luisteren, denken we meteen aan de cultuur, de identiteit, de geschiedenis etc. Vanuit deze gedachte, vanuit die sfeer schrijven we onze liederen en maken we onze muziek. Op deze manier herkennen de mensen me wel in mijn muziek, ze zien mijn Amazigh-identiteit. Ik spreek nu bijvoorbeeld over zangers zoals in Arif Walid El Mimoun en bij ons Ait Manguelet. Wij voelen ons daarom eerst Amazigh, dan pas zanger. Dat kan de inspiratie van het zingen soms blokkeren, want men houdt telkens rekening met het Amazigh-zijn.
Voor de liefhebbers, een prachtig nummer samen met de onvervalste halfgod van de Raï, Cheb Khaled:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten