de paradoxen van Wilders

Anja Meulenbelt, notoir feministe, overtuigde vriendin van Palestina en politica bij de Nederlandse SP, schets een fantastisch mooi beeld van Geert Blondie Wilders.

Wilders is erg goed in paradoxen: je noemt je beweging de Partij van de Vrijheid, die als doel heeft de koran te verbieden.
Je maakt een gehele bevolkingsgroep plus alle politieke tegenstanders uit voor rotte vis en piept dan dat je wordt gedemoniseerd als ze wat terugzeggen.
Je isoleert je geheel, je programma bestaat voor het grootste deel uit zaken die nooit te realiseren zijn binnen een rechtsstaat, en als andere partijen dan constateren dat er met de PVV niet samen te werken valt kwaak je kwaad iets over cordon sanitaire.
Je scheldt met genoegen op al die zakkenvullers op het pluche, en doet net of je zelf geen zakkenvuller bent, die niet alleen al vele jaren op het pluche zit maar ook nog minister-president wil worden.
Je zegt dat je de stem van het volk vertegenwoordigt, maar zorgt er voor dat die stem van het volk in je eigen partij niets te zeggen heeft, want je kunt er niet eens lid van worden.

Dit beeld is ongelofelijk goed toepasbaar op andere (extreem-)rechtse populisten.

reacties op overlijden Mahmoud Darwish

Gisteren vond de plechtige begrafenis van de Palestijnse dichter Mahmoud Darwish.
Omdat het belang van Palestina's nationale dichter niet onderschat mag worden, is wat extra aandacht niet ongepast.




Murded Houses
In one minute the lifetime of a house is ended. When a house is killed, it is a serial killing, even if the house is empty: a mass grave of all the things once used to give a home to Meaning, or, in times of war, to a marginal poem.
A slaughtered house is the severing of things from what they meant, from the feelings they inspired. It’s the duty of tragedy to change the gaze of eloquence and to reflect upon the life of Things, for in everything there’s a being that suffers: a memory of fingers, a memory of a smell, a memory of a picture. Houses are murdered just as their inhabitants are killed and the memories of things are slaughtered: stones, wood, glass, iron, mortar - scattered like human limbs. Cotton silk, linen, exercise books, books - torn apart like the unsaid words of people who did not have the time to say them. Dishes broken, spoons, toys, old records, pipes, doorknobs, the refrigerator, the washing machine, pots, jars of olives and pickles, cars - all broken, like their owners. The two whites - sugar and salt - are trod upon along with matchboxes, medicines, birth control pills, steroids, strings of garlic and onions, dried okra, tomatoes, rice and lentils - all are trod upon as are their owners.
Land-deeds and marriage certificates torn apart with birth papers, water and electricity bills, identity cards, passports, love letters - torn apart like the hearts of their owners.
Photographs are swept away with combs, make-up, brushes, shoes, lingerie, sheets, towels, swept away like family secrets betrayed to others and to devastation. All these things are the memories of people deprived of things, and the memory of things deprived of people …. Everything ends in one minute. Things die like we do, but they are not buried with us.
(online: http://peoplesgeography.com/2006/09/13/mahmoud-darwish-murdered-houses/)


The Poetry of Loss, een artikel in the Guardian.
In Memoriam van Lucas Catherina, auteur van talloze boeken over de Arabische wereld, de Islam en Palestina.
Personelijke reflecties van Anja Meulenbelt, kamerlid van de Nederlandse SP en notoir verdediger van de Palestijnse zaak.

Tenslotte nog een aflevering van Riz Khan, een populair discussie- en actualiteitenprogramma van Al Jazeera: