Lucas Catherine over de wortels van islamofobie

Op deze fraaie zondag brengen we een zeer interessante lezing van Lucs Catherine. Hij sprak eind vorig jaar voor het Mana en Daarkom over Islamofobie.
Op zijn geheel en al eigen manier. En zoals steeds steengoed.

Leopold II en 'de Kongo'

Congo is, zoals iedereen wel weet, of toch zou moeten weten, 50 jaar geleden terug onafhankelijk geworden. We zullen de komende tijd overspoeld worden met terugblikken, emotionele verhalen van ex-kolonialen en gegarandeerd zullen er wel typen zijn die beweren 'vroeger was het beter'. Het Congopessimisme lijkt wel alomtegenwoordig. Maar daar gaan we het vandaag niet over hebben.

Lucas Catherine heeft voor Solidair een prachtig stuk geschreven: Leopold II en 'de Kongo'.
Enkele zeer treffende passages:

"Leopold II vond altijd dat België te klein was...

In een kolonie moet je eerst geld stoppen om er later er veelvoud van te recupereren, zo hadden hem zijn vele reizen geleerd.

Leopold richtte daarom de Association Internationale Africaine (AIA) op. Doel: lobbyen bij de Europese mogendheden om hem in Kongo zijn gang te laten gaan. Er zaten ook bankiers in de AJA: de Rothschilds, vertegenwoordigd door hun Belgische schoonzoon Léon Lambert (later van de Bank Brussel-Lambert, nu ING) of een Brusselse bankier als Brugmann (nu nog bekend om zijn ziekenhuis, park en laan in Brussel). Zij mobiliseerden kapitaal en betaalden de factuur van Stanley, de man die zogezegd de Kongo ontsloot voor Leopold.
Hout, ivoor en rubber



Van bij het begin was ook de Belgische staat betrokken, ook al was de Kongo Vrijstaat officieel privé-eigendom van Leopold II. De toenmalige eerste minister August Beernaert – hij heeft nu een monument in zijn geboortestad Oostende – zorgde rond 1890 voor het toekennen van twee grote leningen door de Belgische staat aan de Kongo Vrijstaat, respectievelijk 10 miljoen en 25 miljoen goudfrank. Vandaag is dat samen 175 miljoen euro.

Daarna begon de Kongo op te brengen. Eerst vooral tropisch hout en dan ivoor, waarvoor een oorlog moest worden gevoerd tegen de Zanzibari-Arabieren die de ivoorhandel in Oost-Kongo controleerden. Daarna volgde rubber. Vooral na de uitvinding van de binnen- en buitenband door Michelin en Dunlop en de massaproductie van auto’s door Ford werd rubber de rijkdom van Kongo, of beter van Leopold.

De jaren 1900-1907 waren topjaren. Professor Sengers schat de inkomsten uit Kongo voor Leopold dan op 200 miljoen euro.

In Leopolds tijd was het vooral de burgerij die meeprofiteerde. De Antwerps haven en het kapitaal daar explodeerde dankzij de import van ivoor, rubber, hout en later allerhande mineralen. De Waalse industrie kreeg een geweldige boom door de aanleg van spoorwegen in Kongo

De Belgische burgerij zal ook na de overname van Kongo door België van de kolonisatie blijven profiteren."

hysterische islamofoben

Het opiniestuk van Lucas Catherine van een tijdje terug op indymedia.be krijgt een interessant staartje. Blijkbaar heeft de kliek islamofoben die vandaag pas ontdekt (ze zijn blijkbaar wat achter in islamofobië). Vandaag kreeg het artikel reacties van Benno Barnard, Wim Van Rooy en Sam Van Rooy. Deze laatste is, voor de geïnteresseerden, auteur van kinderboeken, wielercoureur én vooral zoon van.
Eén constante in de reacties van voornoemde heren, ranzigheid. Er is geen ander woord voor, ranzigheid. Voor de geïnteresseerden, een fijne selectie:

Benno Barnard:

"Precies op dat punt verschilt Vermeersch hemelsbreed van Catherine, die er vrolijk op los citeert en intussen de historische waarheid op fantasmagorische wijze verdraait. Geen wonder: hij interpreteert zelfs contemporaine teksten moedwillig verkeerd...Catherine slaat onzin uit, niet doordat hij dom is, maar wel omdat hij te kwader trouw is...De islam is een achterlijke ideologie, die ik tot mijn laatste adem zal bestrijden: mijn angst voor de islam is dus volkomen rationeel en helemaal niet 'fobisch'...En voor de rest herhaal ik hier wat ik bereid ben voor een rechtbank te verdedigen: Lucas Catherine is een ordinaire Jodenhater."

Wim Van Rooy:

"... in aandachtig horen of lezen is Catherine helaas niet geschoold,in het interpreteren van historische bronnen nog minder, en zijn Realitätsverweigerung is hallucinant. Dat weten we nu al heel lang.Ik neem aan dat hij autodidakt is."

Maar de allerranzigste posten komen toch van Sam Van Rooy:

Geen nood Catherine, als wij niet ten oorlog trekken tegen de islam, dan is de islam wel bezig met tegen ons ten oorlog te trekken, misschien moet u eens wat meer de krant lezen.

"De historische leugens van de antisemiet Catherine i.v.m. islam en nazisme (nazislam) zijn ongekend, de échte feiten kan u hier lezen: http://www.joostniemoller.com/2009/12/nazisme-en-islam-een-geschiedenis/ Verder wil ik wijzen op mijn 'close reading' van het domme boekje van Ico Maly, 'De beschavingsmachine. Wij en de islam', hier te lezen: http://www.hetvrijevolk.com/index.php?pagina=10156"

Moest u het zich afvragen die eerste link verwijst naar de blog van een Nederlandse journalist waarop een slecht vertaald artikel staat van een Amerikaanse islamofoob en zionist. De tweede link verwijst naar een ranzige extreem-rechtse Nederlandse site waarop een artikeltje van junior staat waarin hij 'multiculi's zoals Maly' en 'gevaarlijke postmodernisten' verwijt schandalig naief te zijn in het onderschatten en zelf ontkennen van het Joodse Gevaar, verschoning, Islamitische Gevaar, door een opsomming te geven van 'feiten' over en 'bewijzen' van voornoemde gevaar.

"Daar kan Catherine (de zelfverklaarde blanke opperarabier) de talloze kleuterachtige fouten die Maly maakte (die overigens gedeeltelijk al door iemand als Tom Naegels werden geschreven in zijn recensie in DS) op een rijtje zien staan, en kan hij zich meteen schamen voor het feit dat hij een onwetende nietsnut als Maly aanhaalt in zijn artikel."

Een onwetende nietsnut? Wauw, poëtisch gesteld van junior.

"Verder Lucas Vereertburgghen, bent u naast een ordinaire jodenhater ook een ordinaire leugenaar omdat u het volgende schrijft over mijn vader: "Volgens alweer Van Rooy op radio Klara, mag er best een wet komen om ze te laten vertrekken. Niet iedereen van zijn medestanders volgt hem zover. Dat heeft Wim van Rooy absoluut niet gezegd. Dit zijn valse leugens en laster, en u mag dat eens herhalen in mijn gezicht de volgende keer wanneer u mij ziet, en reken maar dat die volgende keer er komt. Voelt u zich nu bedreigd? Ik hoop het, al hoeft u niet meteen uw badkamer in te laten richten als 'panic room' zoals de Deense cartoonist Westergaard, want ik ben namelijk geen moslim en zal het houden bij woorden."


Een fraai stukje proza moet ik zeggen. 'Geen kritiek op mijn papa, anders krijg je het met mij aan de stok', bedroevend zoiets. Dat zijn papalief dat zeer zeker wel gezegd heeft geheel terzijde.


Een openlijke bedreiging, waar hij blijkbaar nog fier op is ook. Maar zo klinkt het geruststellend, het zal blijven bij verbaal geweld, 'want ik ben geen moslim'. Dus geweld kan op onze fraaie wereldbol enkel gepleegd worden door 'moslims'. Een fraaie stelling is dat. En nee, helemaal geen racisme.


"Misschien is het boek van islamspecialist Wim van Rooy, 'De malaise van de multiculturaliteit' (Acco, 2008) voor u te moeilijk. Etienne Vermeersch en Paul Cliteur, geleerden aan wier enkels u nog niet reikt, zijn alvast unaniem positief over mijn vaders 'erudiete werk'."



Andermaal zeer fraaie literatuur. Catherine is een ordinaire jodenhater, een ordinaire leugenaar én niet in staat op mijn papa zijnen boek te lezen én reikt daarenboven nog niet aan de enkels van Vermeersch en Cliteur. Mooi mooi.


Hilarisch trouwens dat papa Van Rooy omschreven wordt als 'islamspecialist'. Maar ja, het is eigen aan kinderen dat ze hun papa op een piedestal zetten (tenminste tot ze de puberteit bereikt hebben, waarbij ik geen uitspraak doe op de lichamelijke en of mentale ontwikkeling van junior, ik ken diene mens namelijk niet persoonlijk).


"Maar verder bent u gewoonweg een vals en ordinaire type omdat u durft te verzwijgen waarom Benno Barnard 'Fuck Fadil!' in zijn column heeft geschreven. Namelijk omdat zij op haar Facebook-pagina, zich identificerend met de politieke islam, 'Fuck Flanders! schreef, terwijl ze nota benen alles aan Vlaanderen te danken heeft."


Hier herhaalt Junior dezelfde tirade als zijn vader, dezelfde ronduit racistische tirade. Fadil is een vreemdeling en ze mag al blij zijn dat ze hier mag lopen. Ze mag geen kritiek hebben of zelfs 'Fuck Flanders' zeggen, als ze dat vind moet ze maar oprotten. Dit is platvloers racisme, hoe je het ook draait of keert.


"Maar dit doet Lucas Vereertbrugghen in al zijn boeken en ook in dit artikel: lukraak citaten aanhalen zonder naar de feiten te kijken en meer: de feiten verdraaien zodat die passen in zijn anti-joodse visie. Ik wens u met veel genoegen de sharia toe."


Dat laatste zinnetje op wat slaat dat? Man zeg wat een onzin.


Na er door te redactie te zijn op gewezen dat de 'discussie' niet mag verzanden in een ordinaire scheldpartij gooit Van Rooy volgende antwoord online:


"Van een goede scheldpartij is nog nooit iemand doodgegaan."

Ja, zo kan het natuurlijk ook.

"Vaneertbrugghen stapelt de leugens op, niet alleen hier, maar ook in zijn boeken en zijn blogs. Het is in feite bewezen dat hij gewoon een jodenhater is, en dat maakt me boos."

Bewezen dat hij jodenhater is, amai. En waar dan wel, voor een rechtbank? Een vulgair stukje zionistische propaganda in joods actueel is nog geen bewijs. En hoe kan dat ook bewezen worden. Lucas Catherine is allesbehalve een jodenhater. Deze man is een antizionist en dat is zijn goed recht, dat ben ik ook trouwens. Maar dat heeft niets maar dan niets met antisemitisme te maken.

'En dat maakt junior boos!' Man toch, hoe infantiel kun je gaan?

Maar verder: als men in de islamitische wereld spreekt van een demografische jihad in Europa, en als men inderdaad kan vaststellen dat op veel plaatsen waar er in Europa een effectieve moslimmeerderheid is, de sharia openlijk of stiekem wordt ingevoerd en er no-go areas ontstaan, dan denk ik dat wij inderdaad moeten nadenken over de immigratie- en integratiepolitiek wat betreft moslims zoals die decennialang is gevoerd, en over de resem aan internationale verdragen waardoor wij niet meer in staat zijn om daar paal en perk aan te stellen. Kijk alleen al naar de weg die de Somaliër die Westergaard probeerde te vermoorden in Europa heeft kunnen afleggen, dat is weerzinwekkend.

Ja, de hele wereld, de Westerse Beschaving wordt bedreigt door horden Mohammedanen die kweken als konijn. Eens in de 'effectieve meerderheid' voeren ze 'openlijk of stiekem' de sharia in en ontstaan er 'no-go areas'. Man toch.

Mochten er nog mensen zijn die nog geloven in het wezenlijke verschil tussen islamofobie en racisme. Dit is platvloers racisme, verpakt onder het mom van 'het gaat hier over een godsdienst' wordt hier haat verspreid tegen een hele bevolkingsgroep.

zijderoute en een joods-christelijke bril

Lucas Catharine beschrijft op zijn 'deredactieblog' zijn bedenkingen bij de tentoonstelling De Zijderoute die, in het kader van Europalia China, loopt in de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis. Hij is van mening dat het belang van de islam in de Zijderoute wordt onderbelicht. Daarbij waarschuwt hij tegen het nieuwe dogma van de 'joods-christelijke beschaving', komplete onzin en geschiedvervalsing met een duidelijke politieke agenda in zijn ogen

De Middellandse Zee en China werden met elkaar verbonden langs fabelachtige steden als Bagdad, Bukhara, Samarkand en Tasjkent. Steden waar de Arabische cultuur en de islam al doordrongen in de achtste eeuw. Wie zou die route niet willen afreizen? Ik in ieder geval wel en gezien mijn fysische conditie was dit de ideale gelegenheid om het virtueel te doen, gewoon hier in Brussel, in het Museum voor Kunst en Geschiedenis. De Chinezen hebben het initiatief genomen. In de eerste eeuw voor onze jaartelling trekt een zekere Gan Yin naar het Westen. Hij wil Rome zien. Maar de Perzen houden hem tegen. Die willen zelf tussenpersoon, en vooral tussenhandelaar blijven spelen tussen China en de Middellandse Zee.

Een gouden schaal met grond

De eerste die er wel in slaagt is een Arabier, Qutayba bin Muslim. Nadat de Arabieren Perzië hebben veroverd bereikt hij in 715 de Chinese grensstad Khasgar, na eerst Bukhara, Samarkand en Tasjkent te hebben ingenomen. Zijn leger is uitgeput, maar hij wil het niet toegeven tegen de lokale Chinese goeverneur van Kashgar: “ U weet niet hoe sterk ik ben. Ik sta hier voor u en mijn achterhoede zit nog onder de olijfbomen van Irak”. Hij heeft gezworen dat hij niet zal terugkeren zonder de Chinese bodem te hebben betreden. Daar heeft die Chinese goeverneur het volgende op gevonden. Hij zond Qutayba een gouden schaal gevuld met Chinese grond. Zo kon die zijn gelofte houden en terugkeren. Maar Arabische handelaars, en de islam drongen wel door tot China, en niet alleen in de gebieden van etnische minderheden als Oeigoeren, Kirgiezen, Oezbeken of Tajikken, maar ook bij de Chinese autochtonen. In China leven 10 miljoen autochtone moslims, de Hui. Zij zijn moslim dankzij de Zijderoute.

De vergeten godsdienst


In de tentoonstelling staan prachtige stukken, en er is een luik godsdiensten langsheen de Zijderoute. Je vindt er teksten van Mazdeeërs, Nestorianen, zelfs een document in het hebreeuws, een rariteit, want zegt het bijschrift: Er zijn nooit joodse gemeenschappen in de binnenlanden van Oost-Azië gesignaleerd. Ik zie wel geen enkel Arabisch of moslim document in de vitrines. Nochtans was de islam toen (en nu nog) de meest verspreidde godsdienst langsheen die route. Onze Willem van Rubroek die in de dertiende eeuw naar China trok kon er niet naast kijken: “Overal kom ik die vervloekte sekte van Mohammed tegen, tot in de hoofdstad.”

Een joods-christelijke bril

Blijkbaar kijkt men hier door een joods-christelijke bril naar de Zijderoute. Dat is in bepaalde kringen nu mode. Alles binnen de westerse beschaving krijgt het etiket ‘joods-christelijk’ opgekleefd. Nochtans is dit een negeren van de geschiedenis. Ten eerste wordt zo het feit ontkend dat onze beschaving tweeduizend jaar lang anti-joods is geweest. Om het bij de streek te houden die nu België heet: onze kruisvaarders hebben op weg naar Jeruzalem heel de joodse bevolking in de Rijnvallei en verder, tot in Hongarije, uitgemoord. In het hertogdom Brabant werden in 1370 de joden definitief verbannen, nadat er eerst al een aantal op de brandstapel beland waren op de Brusselse Grote Markt. Dat gebeurde meer dan een eeuw voor de joden uit Spanje werden verdreven. De haatpropaganda van toen kan je nog altijd bekijken op de glasramen van de Brusselse Sint-Goedele kathedraal. De moordpartijen in de rest van Europa bleven doorgaan, tot ze culmineerden in de pogroms van tsaristisch Rusland en de genocide van de nazi’s. Ondertussen bleef de Kerk eeuwenlang jodenhaat spuwen. Een nieuw begrip

De betekenis die men nu wil geven aan ‘joods-christelijk’, namelijk een beschaving of cultuur gebouwd op ‘de gemeenschappelijke waarden van jodendom en christendom’, is niet alleen onjuist, maar kent pas zeer recent enige verspreiding. Zoals de Israëlische historicus Shlomo Sand het vorige week tijdens een voordracht in Brussel nogal cynisch uitdrukte: “ Waar was in 1940 die joods-christelijke beschaving !”. Pas na de Tweede Wereldoorlog duikt in de Verenigde Staten ‘joods-christelijk’ op als een nieuw begrip, toen christelijk rechts zijn solidariteit met de pas opgerichte staat Israël wilde betuigen. In een van zijn eerste speeches na zijn verkiezing tot president noemde Dwight Eisenhower de VS niet langer een protestantse staat, zoals voorheen gebruikelijk, maar een joods-christelijke staat. Sinds die toespraak uit 1952 vond de term in deze betekenis van zogenaamd gemeenschappelijke waarden van jodendom en christendom meer en meer ingang in conservatieve en neoconservatieve kringen. Hij verspreidde zich in het zog van de ‘theorie van de botsende beschavingen’, een theorie die voor het eerst in 1956 werd geformuleerd door Bernard Lewis in The Middle East Journal. Later gepopulariseerd door Huntington.

Zwaar beladen

‘Joods-christelijk’ wordt een louter politiek, zwaar ideologisch gekleurd begrip dat heel wat maskeert en weinig met de feiten overeenkomt. Jacob Neusner, de bekendste Amerikaanse Talmoed-specialist (hij doceerde onder meer aan Princeton en Columbia University) stelt: ‘Theologisch en historisch bekeken bestaat er niet zoiets als een joods-christelijke traditie. Dat is een mythe uitgevonden door seculieren die zelf ongelovig zijn.’ En verspreid door de neo-cons in de Verenigde Staten. Al wie deze term hanteert moet beseffen welke vervormende bril hij opzet. En dit soort visie schaadt een tentoonstelling over de Zijderoute.

De tentoonstellingen in het kader van Europalia staan zeker nog op mijn to-do-lijstje. Al zal ik mij mogen haasten. Maar wees gerust ik zal zeker en vast uitgebreid verslag doen. Als iemand deze (of andere) tentoonstelling gezien heeft, laat zeker weten wat je er van vond.

Ten Oorlog tegen de islam!

Lucas Catherine publiceerde vorige week een opmerkelijk opiniestuk op indymedia.be over (hoe kan het ook anders) het veelbesproken islamdebat. Enkele zeer rake passages:

"Meer en meer blijken er zich twee kampen af te tekenen in het intellectuele debat over de islam. Een groep schaart zich achter de demonisering van de islam die gebeurt in het kader van een nieuw vijandbeeld dat oorlogen in Irak, Afghanistan en straks misschien Iran moet aanvaardbaar maken. Anderen weigeren daar aan mee te doen. De islamofoben affirmeren zich ter zelfde tijd als onvoorwaardelijke verdedigers van het Westers bastion Israël. Voorts gebruiken ze de hoofddoek als rode lap om op het gevaar van een interne islamitische vijand te wijzen die ons zou bedreigen. Ze zoeken daarbij toenadering tot de theoretici van de Onafhankelijke Vlaamse Identiteit (Gravensteengroep).

De manier waarop intellectuelen in Vlaanderen zich tegenwoordig positioneren doet mij sterk denken aan de periode voor de Eerste Wereldoorlog. Toen raakte de linkerzijde en meer bepaald de arbeidersbeweging verdeeld in twee kampen: het anti-oorlogskamp dat zich keerde tegen steeds sterker wordende oorlogspropaganda: communisten en anarchisten, en de sociaal-democratie die mee stapte in de oorlogsretoriek en de vijandbeelden die werden opgebouwd. Iets gelijkaardigs speelt zich nu af in het intellectueel milieu.

Het Ten Oorlog klinkt steeds sterker. Deze oorlog wordt al gevoerd in Irak en Afghanistan, Iran ‘moet’ volgen. Een vijandbeeld is nodig en dat is ‘de islam’ geworden, die steevast verweten wordt fascistisch te zijn en met de nazi’s te hebben samengewerkt. Tenoren hiervan zijn Wim Van Rooy, Benno Barnard en ook Mia Doornaert.

En dan is er hun tweede thema: Israël wordt steevast opgevoerd als een bastion van westerse beschaving tegen de Arabische barbarij.

Onze oorlogstrommelaars zijn dan ook geweldige verdedigers van de staat Israël.

En natuurlijk keren deze schuintamboers zich ook tegen de moslims in België. Hier gebruiken ze de hoofddoek als rode lap om op het gevaar van een interne islamitische vijand te wijzen die ons zou bedreigen.

Een derde tendens die deze voormalige progessieven kenmerkt is hun toenadering tot vlaams-nationalisten en separatisten zoals de Gravensteengroep. Immers, als de islam de vijand is, dan zijn de moslims onder ons een bedreiging voor onze identiteit. Al wie zich inzet voor een echte Vlaamse zelfstandigheid en identiteit, zoals de Gravensteengroep wil men dan ook van dit gevaar overtuigen.

Daarom is het nodig om deze Vlaamse identiteit die men ons sinds de jaren 1980 probeert in de strot te duwen permanent te bekritiseren op zijn parochialisme en zijn etnocentrisme. Culturen botsen niet, culturen overlappen en nemen van elkaar over. Identiteiten zijn meervoudig en als ze zich construeren tegen andere identiteiten dan is het als tweelingbroers, ook al gedragen die zich soms als Cain en Abel.

Deze voormalige progessieven stellen zich ten dienste van het Ten Oorlog! waartoe rechts in Amerika én Europa oproept. Ze worden de waakhonden van rechts, en aan hun scheldpartijen te horen worden ze straks misschien de bloedhonden van rechts. En zij hebben de tijdsgeest mee.
Het diaboliserende discours tegen de Islam is algemeen. U moet er maar de recente boeken van Ico Maly en Sami Zemni, op nalezen. Zij beschrijven duidelijk hoe het integratiedebat verschoof van een sociaal-economisch niveau (achterstelling, werkloosheid, racisme) naar een louter cultureel niveau waarbij de nieuwkomers zogezegd onze waarden en normen niet willen aanvaarden, omdat hun achterlijke godsdienst en cultuur dit verhinderen:

“Cultuur is vandaag het belangrijkste probleem in onze media, terwijl het slechts een handig alibi is om te zwijgen over zaken die er echt toe doen.” (Ico Maly). Hij behoort tot het andere kamp. Het kamp van Tom Lanoye, Bambi Ceuppens, Karel Arnaut, Kristien Hemmerechts… en niet te onderschatten intellectuelen die volgens de islamofoben tot de interne vijand behoren zoals Sami Zemni, Nadia Fadil (“Fuck Fadil! Alma Mater: ontsla het serpent!” volgens Benno Barnard op zijn blog)."

stem voor een robuuste linkse tegenstem: PVDA +

Kameraden en vrienden,
voor moest iemand het nog niet zijn opgevallen, de verkiezingen komen steeds maar dichterbij.
Voor wie nog niet weten voor wie stemmen, kan hier een interessante en opmerkelijke stemoproep lezen van een imposante lijst personaliteiten.

Het is bijna zover: 7 juni. De kiescampagne bracht een nieuwe ster aan de hemel van de landelijke politiek: de PVDA plus. Eindelijk hebben we voor dit land een robuuste linkse tegenstem die gehoord wordt, na twee decennia waarin ‘de dingen zeggen zoals ze zijn’ het monopolie was van rechts en uiterst rechts, ook in de media.

Eindelijk een tegenvisie in het debat: over de harde klappen van de crisis en de werkloosheid, over miljonairstaks en openbare bank, over het kiwimodel in de gezondheidszorg, over ongelijkheid in het onderwijs, over wachtlijsten van gehandicapten, over kleine pensioentjes. Met concrete, realistische oplossingen voor vandaag.

Er zijn duizend bochten gemaakt om de indruk te wekken dat dit geen haalbare oplossingen zouden zijn. Het neoliberalisme heeft de puinhoop van de crisis voortgebracht, maar de Wetstraat bereidt nieuwe afbraak- en besparingsscenario’s voor met het oog op de zogenaamde crisisaanpak. Even neoliberaal als van oudsher, alsof er geen alternatief zou zijn. De werknemers en sociaal zwakkeren dreigen daar opnieuw het slachtoffer van te worden. De PVDA+ daarentegen heeft het debat over de maatschappij hoog op de agenda geplaatst. Op zoek naar een samen-leving op mensenmaat. Ze heeft de ideologie terug een plaats gegeven in de politiek. Niet met dogma’s maar met een frisse hantering van het principe ‘Eerst de mensen, niet de winst’.

Dat ‘spek met eieren van links’ − dixit Hugo Camps − is tegelijk ook een sociale beweging midden tussen de mensen: in de vakbonden, in de noord-zuidorganisaties, in de zorg, in de culturele wereld, in de antiracistische beweging, in het onderwijs. Dat zorgt voor een andere politieke cultuur, weg van de bekvechterij, de graaicultuur, de mannetjesmakerij, de antipolitiek.

Politici van het volk naar het jarenlange voorbeeld van de dokters van het volk: daar stemmen wij voor. Dat belichaamt ook een oproep: niet langer als passieve toeschouwers toe te kijken hoe de Titanic zinkt, maar een sociale tegenbeweging te maken.

Wij roepen u op: doe zoals wij. Het zou geweldig deugd doen als zo’n gezamenlijke sociale oppositiestem zich zou laten horen in het parlement. Om rechts van antwoord te dienen en om vrij en ongebonden de hele linkerzijde op sleeptouw te nemen.

Ondertekenaars stemoproep

An Nelissen (actrice),
Reinhilde Decleir (actrice),
Eric Goeman (woordvoerder Attac Vlaanderen, voorzitter Democratie 2000),
Charles Ducal (dichter),
Daan Hugaert (acteur),
Lucas Catherine (auteur),
Wim Geysen, (schrijver, theatermaker),
Jan Blommaert (auteur, sociolinguistiek UGent),
Bart Stouten (presentator, dichter),
Lebuïn D’Haese (beeldend kunstenaar),
Youssef el Mousaoui (stand-upcomedian),
Fred Louckx (auteur gezondheidssociologie VUB),
Vital Schraenen (theaterregisseur),
Nico Hirtt (woordvoerder Oproep voor een democratische school, auteur),
Jos Hennes (uitgever EPO),
Dirk Adriaensens (BRussells Tribunal, SOS Irak),
Carlos Boidin (reclameman),
Marcella Baete (schrijfster),
Dominique Willaert (Victoria Deluxe),
Sabine Cocquyt (auteur),
Frans Wuytack (beeldend kunstenaar),
Jan Vromman (documentairemaker),
Luc-Desmedt (oud-directeur Humanistisch Vrijzinnige Vereniging HVV),
Dirk Celis (cultureel ondernemer),
Marc Jambers (beeldend kunstenaar),
Diane Vangeneugden (De Groene Waterman),
Eriek Verpaele (schrijver),
Joris Note (schrijver),
Lieve Peeters (cultuurprogrammator Zuiderpershuis),
Ludo De Brabander (stafmedewerker Vrede vzw),
Nigel Williams (stand-upcomedian),
Andrea Croonenberghs (actrice, muzikante).

Lucas Catherine brengt inzicht in het Gazaconflict

Voor al wie het ook eens van een ander wil horen:

Met het boekje Gaza legt Lucas Catherine in de toegankelijke stijl hem eigen de politieke en historische mechanismen achter dit conflict bloot.

Een conflict als Gaza maakt de modale nieuwsconsument moedeloos. Want wie meer wil weten dan de juiste dodencijfers, wie achtergronden en oorzaken wil kennen, raakt verstrikt in een van de ingewikkeldste kwesties die de naoorlogse internationale politieke bepalen: het Israëlisch-Palestijnse conflict. En toch kan een mens in amper een paar uur tijd weer grotendeels 'mee' zijn met dit behapbare boekje van veelschrijver Lucas Catherine. De auteur concentreert zich immers op de wezensvragen: waarom staan Israëli's en Palestijnen tegenover elkaar? Hoe evolueert het conflict? Wat zijn de uitgangspunten? Het is een helder maar niet objectief exposé - Catherine is een notoir verdediger van de Palestijnse zaak, een bestrijder ook van de zionistische ideologie en de zionistische lobby. Maar Catherine stopt nooit met argumenteren en uitleggen. Dat maakt dat je af en toe ook helder weet wanneer je het níét met hem eens bent.

Walter Pauli brengt in De Morgen vandaag een kritische bespreking van Gaza, Geschiedenis van Palestijnse Tragedie, het nieuwste boek van Lucas Catherine.

Gaza, Geschiedenis van de Palestijnse tragedie

Kameraden en vrienden, hoogtijd voor een vleugje reclame.

Een brandend actueel boek, van de hand van Lucas Catherine, Gaza, Geschiedenis van de Palestijnse tragedie. Het boek is doorspekt met zeer aangegrijpende gedichten van Charles Ducal.
Op zich is goed geïnformeerd zijn op zich al reden genoeg om dit boek te kopen, maar voor wie een extra argument nodig heeft, de opbrengst van het boek (de winst zo u wil) gaat integraal naar het Al Awda ziekenhuis in Gaza en de Palestijnse ngo, UHWC. Alle informatie over deze ngo en het ziekenhuis in kwestie vind je bij intal.

Geïnteresseerden kunnen de inhoudtafel en het woord vooraf online lezen.
Een fragment kun je hier nalezen.

Radio 1 bracht vandaag een intervieuw met Lucas Catherine. Dit kun je hier en hier beluisteren.

Tot slot een prachtig gedicht uit het boek:

LAAT ONS PRATEN

Eerst zullen wij u in het zand begraven,
het hoofd vrij zodat het kan spreken
over wederzijds begrip, over vrede,

eerst zullen wij uw akker tot de onze maken,
soldaten plaatsen tussen mijn en dijn,
de camera op ons standpunt plaatsen,

eerst zullen wij al onze doden tellen
van de afgelopen tweeduizend jaar,
u daarmee om de oren slaan

en dan het spuug van onze handen vegen
en besluiten: het is duidelijk,
u wil geen vrede.

Voor de freaks onder ons de gegevens: isbn: 9789064451331 · 2009 · paperback (12,5 x 20 cm) - 168p.
En dan nog de melding dat het boek te koop ligt in de betere boekhandel (maar ongetwijfeld ook in de fnac) voor de prijs van € 15.

Ik zou zeggen veel leesplezier en laat mij weten wat je ervan vond.

Lucas Catherine over de ware motieven van Israël

Kameraden en vrienden, soms gebeurd het, er staat een interessante opinie in De Morgen (zou hun goede voornemen werkelijk geweest zijn 'dit jaar gaan we een degelijke krant maken). Omdat het zo informatief is neem ik het hier gewoon integraal over.


Na de luchtaanvallen is Israël afgelopen weekend begonnen met een grondoffensief in Gaza. De internationale gemeenschap reageert verdeeld op de escalatie van het geweld. Lucas Catherine is scherp: 'Het vredesproces is het schaamlapje waarachter Israël rustig verder koloniseert'.
Gaza doet mij onwillekeurig denken aan Guernica. In 1937 liet generaal Franco een terreurbombardement uitvoeren op de Baskische hoofdstad Guernica omdat de Baskische republikeinen fout hadden gestemd en zich niet wilden neerleggen bij de coup van de Spaanse generaal. Het was het eerste terreurbombardement tegen een civiele bevolking uit de geschiedenis.
Gaza wordt nu gebombardeerd. Dat is niet omdat Hamas fundamentalistisch is. Als Israël fundamentalistische terreur wil bevechten, dan moet het Saoedi-Arabië bombarderen, de grootste geldschieter van die terreur. Maar dat is een westerse bondgenoot, ik zie ze het niet doen. Gaza wordt ook niet platgebombardeerd omwille van de Qassamraketten. Er vallen in Israël meer doden door verkeersongevallen dan door Qassamraketten.
Neen, Gaza wordt gebombardeerd omdat zich daar het hoofdkwartier bevindt van de organisatie die voor vele Palestijnen het verzet tegen het zogeheten vredesproces belichaamt. En dat 'vredesproces' is het schaamlapje waarachter Israël rustig verder koloniseert. Sinds het proces in Oslo werd opgestart is het aantal kolonisten verdubbeld, zitten de Palestijnen opgesloten in getto's.
Gaza is er het ergst aan toe. Sinds 2006 wordt het systematisch afgegrendeld en laat Israël slechts sporadisch gas, voedsel en medicijnen toe, om daarna de schuld voor de humanitaire ramp die er op volgt aan Hamas te geven, terwijl het als bezetter volgens de Conventies van Genève verantwoordelijk is voor het welzijn van de bevolking.
En Israël is nog altijd de bezetter. Het ontruimde in 2005 wel de Joodse kolonies, maar sindsdien wordt de Gazastrook vanuit de lucht bezet, wat de Israëlische architect Eyal Weizman 'The Airborne Occupation' noemt. In plaats van checkpoints te installeren dropt de luchtmacht pamfletten waarop staat dat een bepaalde zone ontoegankelijk wordt. Al wie er zich toch waagt,
wordt vanuit de lucht neergeschoten. Sinds 2004 heeft Israël daar geen piloten meer voor nodig maar beschiet men vanuit 'drones' die op 3.000 meter hoogte vliegen. In tegenstelling tot de gevechtshelikopters en de jets zijn die niet zichtbaar, ook niet voor de media. Zoals militair bevelhebber Shimon Naveh het uitdrukte: "We hebben nog weinig piloten boven Gaza, de lucht hangt er vol Golems, een leger zonder soldaten."
Het leverde veel bloedvergieten op, maar geen aanhang voor president Abbas en het 'vredesproces'. Volgens de meest recente enquête gelooft op de Westelijke Jordaanoever (dus geen Hamasgebied, maar gecontroleerd door Abbas) nog slechts 30 procent in het 'vredesproces'; 62 procent is tegen en 8 procent weet het niet.
Israël wil niet alleen Hamas breken, maar al wie zich niet neerlegt bij de verdere kolonisatie van Palestina. Zo zien de Palestijnen het, vandaar ook de betogingen op de Westoever: in Nabloes, Hebron en Ramallah, de hoofdstad van Abbas. Op 3 januari gooiden daar 3.000 mensen stenen naar hun politie.
En ook in de Palestijnse steden binnen Israël: Tamra, Umm al Faham, Sakhnin... Namen die u niets zeggen, ook al hebben ze ieder dubbel zoveel inwoners als Sederot, dat u wel kent.
Niemand gelooft nog in die president, noch in het 'vredesproces'. Ondertussen bombarderen Tzipi Livni en Ehud Barak - ministers van Buitenlandse Zaken en Defensie - massaal verder, hopend dat Hamas verdwijnt, maar vooral zeker dat hun optreden hen massaal stemmen zal opleveren bij de verkiezingen volgende maand. Veel moraliteit moet je van hen niet verwachten, het zijn Oost-Europese kolonisten van de tweede generatie. Barak heet oorspronkelijk Berkovitsj en Livni heette Benozovitsj. Hij leidde in de jaren tachtig enkele Israëlische doodseskaders en zij maakte toen deel uit van een Mossadgroep die in Europa Palestijnen vermoordde. Voor hen telt een mensenleven niet, zeker niet dat van een 'inboorling'.

Israël wil niet alleen Hamas breken, maar al wie zich niet neerlegt bij de verdere kolonisatie van Palestina. Zo zien de Palestijnen het dm : 2009-01-05

van Morendoders tot Botsende Beschaving

Kameraden en vrienden,
het moet niet meer gezegd worden, het was vandaag een zalig zonnige dag. Ik heb ervan geprofiteerd om wat achterstallige literatuur weg te werken. Ik heb mij dan ook gesmeten op een boek van Lucas Catherine, van Morendoders tot Botsende Beschaving.

Het boek beschrijft in feite de geschiendenis van de islamofobie. Daarbij wordt tevens korte metten gemaakt met een aantal mythen, zoals de mythe van de joods-christelijke Europese cultuur, en de mythe van de Europse waarden en normen.
Het boek is een serieuse aanrader voor wie de geschiedenis van een andere kant wil bekijken en voor wie geen genoegen neemt met de prietpraat van (extreem-)rechts.

een kritische lezer doet er altijd goed aan om eerst de inhoudstabel van een boek te bekijken:

Inleiding: de spiegel van Pirenne

1. Kruistochten tegen de islam: het ontstaan van de islamofobie
   Kruistocht naar het Heilige Land
   Jihad wordt Heilige Oorlog
   De noordelijke kruistochten tegen de heidenen
   Moros y Cristianos: de zuidelijke kruistochten tegen de islam
2. Jacob Van Maerlant, de peetvader van de islamofobie
   Hoe Karel Spaengen wan
   De kruistochten, want hier ene ghuldine tijt angaet
3. De reconquista van Afrika: de Nederlanden krijgen een tweede les in islamofobie
   Islamofobe humanisten
4. Islamofobie leidt tot cultuurnegationisme
   De Griekse erfenis als exclusief Europese erfenis: een mythe
   Het Arabisch hellenisme
   Cultuurnegationisme
   De mythe van Europa als joods-christelijke beschaving
   Europa heeft niet echt een traditie van tolerantie
5. De Turkenoorlog
6. De orthodoxe christenheid en de islam
7. De ontdekking van Amerika: eindelijk eens andere heidenen dan moslims
   Het Valladolid-debat
8. De hiërarchisering van de wereld: humanisten worden racisten
   La Mission Civilisatrice en de oriëntalistiek
   Ze willen onze ideeën wel, maar niet onze aanwezigheid
9. Islamofobie tijdens de kolonisering: twee voorbeelden
   Nederlands-Indië

   Het ontstaan van de moderne islamologie
   Het ontstaan van het panislamisme
   Kolonisatie en associatie: met het zwaard beschaving brengen

   De val van de Swahili islam in Kongo
   Kolonisatie: de oorlog tegen de islam
10. Botsende Beschavingen? Of is het maar één beschaving die botst?
    Bernard Lewis, islamofoob 'in the service of empire'
    Van rassenstrijd naar Botsende Beschavingen
    De terugkeer van Jacob Van Maerlant
    Little Lewis en Little Huntington in België: Beliën en Doornaert

    Atlantische solidariteit en steun aan Israël
    Islamofobie en dubbele standaarden
11. Vlaanderen bruist van de islamofobie en botsen doet het ook
    Het Vlaams-nationalisme leeft en teert op mythen
    Provincialistisch Vlaanderen

Besluit
Voornaamste bronnen
Index

de inleiding is geheel en al online te lezen: de Spiegel van Pirenne.

en speciaal voor zij die nog niet overtuigd zijn, het besluit:

"Dit is geen mooi overzicht van onze geschiedenis. Wij denken almaar aan onze verworvenheden: de Verlichting en Industriële Revolutie. Maar daar valt buiten Europa weinig van te merken. In de moslimwereld propageren we alles behalve de Verlichting. Integendeel: we steunen er de meest achterlijke monarchieën, de fundamentalistische oliesjeiks van Saoedi-Arabië over Koeweit tot Brunei op kop, militaire regimes, zoals de 'verkozen' generaals in Egypte, Pakistan of Indonesië. En je moet van zeer kwade wil zijn om te durven beweren dat de ideeën van 'vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid' in Noord-Afrika door de Fransen of in Kongo door de Belgen verspreid werden.
Europa heeft een zeer duistere kant die zelden belicht wordt.
Het meest dominante aspect van die duistere kant is onze islamofobie en onze latente xenofobie. Toegegeven, de Arabieren discrimineren zwarten, de Chinezen kijken neer op Europese langneuzen, Indiërs vinden hun cultuur superieur aan de onze. Maar geen van hen heeft in naam van het ras of van zijn culturele waarden pseudowetenschappelijke racistische ideologieën geconstrueerd en op basis daarvan genociden gepleeds of koloniale en wereldoorlogen gevoerd zoals wij dat hebben gedaan.
Bij 'onze' eerste expansie: 15 miljoen in Centraal en Zuid-Amerika op enkele decennia tijd. Afrika hebben we misschien wel het hardst aangepakt. Vier eeuwen Europese slavenhandel - met de Nederlanders als koplopers - leverden 50 miljoen gedeporteerden en 20 miljoen doden op volgens de cijfers van de Unesco. Daarna volgden vuile koloniale oorlogen in Indochina: meer dan 1 miljoen doden veroorzaakt door de Fransen, daarna nog eens 2 miljoen door de Amerikanen. En dan opnieuw Afrika: alleen al in Angola 2 miljoen doden. We steunen ook nog altijd de apartheidsstraat Israël in Palestina, de laatste kolonie.
Het is dan ook niet te verwonderen dat niet-Europeanen, zoals Arabieren, naar de westerse cultuur kijken alsof ze in een vervormde spiegel kijken waarin de begrippen 'vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid' zwart weerkaatst worden als 'geweld, bloed en repressie'. Die vervormende spiegel heeft een naam: islamofobie, antisemitisme, xenofobie.
Constant is het Westen virulent xenofoob geweest tegen al wie niet-westers was. En is het dat nog altijd. Op dat punt zijn we niet erg geëvolueerd en zitten we nog in de eeuw van Karel de Grote, in de duistere middeleeuwen. We zijn wel zeer inventief in het telkens herbenoemen van onze agressie: eerst was het de christenheid die streed om het Heilig Graf, daarna streden we voor de 'beschaving' op alle andere continenten, later voor ons ras. Sinds die term bezoedeld raakte door de misdaden van het nazisme en het fascisme, spreken we over cultuur en waarden. Maar eigenlijk ging en gaat het om agressie, grenzeloze bezitsdrang en meedogenloos geweld. Eigenlijk is er maar één botsende beschaving: Europe has bloody borders."

Voor zij het liever eens van iemand anders horen, enige (zeer uiteenlopende) recensies: Joly, Indymedia, AFF, Knowington, Mo, LVB, Boco, Solidair, Uitpers, 'lezersbrieven'.

Luister ook zeker naar het interview van de auteur op Radio 1.

Lucas Catherine lezen is altijd een hele belevenis, die man is een schier-onuitputtelijk vat kennis die erin slaagt om uiterst leesbaar de problematiek van elke mogelijke kant te benaderen, in al zijn aspecten. Zijn boeken sleuren je dan ook mij van de vroege middeleeuwen naar het begin van de Amerikaanse invasie van Irak, langsheen de slavenhandel en de geschiedenis van de Kongolese moslims.
Enige minpunt bij Catherine is dat hij geen bronnenapparaat gebruikt. Enkel aan het einde van zijn boek geeft hij een overzicht van de voornaamste gebruikte bronnen.
In elk geval een serieuse aanrader.
Andere boeken van Catherine:

• Manyiema. De enige oorlog die België won
• 3x weg van Zanzibar
• Ik wist niet dat de wereld zo klein was - Reisverslagen van een eerste globalisering
• Islam voor ongelovigen
• Keukens aller landen - Een smakelijke historie
• Palestina - De laatste kolonie?
• De reïncarnatie van een atheïst
• Rijstpap, tulpen & jihad
• Twee Arabieren of de Parabel van de Artisjok
• Van Morendoders tot botsende beschaving - De duizendjarige oorlog tegen de islam
• Verre kusten van verlangen - Curieuze reizen
• Wandelen naar Kongo - Langs koloniaal erfgoed in Brussel en België

reacties op overlijden Mahmoud Darwish

Gisteren vond de plechtige begrafenis van de Palestijnse dichter Mahmoud Darwish.
Omdat het belang van Palestina's nationale dichter niet onderschat mag worden, is wat extra aandacht niet ongepast.




Murded Houses
In one minute the lifetime of a house is ended. When a house is killed, it is a serial killing, even if the house is empty: a mass grave of all the things once used to give a home to Meaning, or, in times of war, to a marginal poem.
A slaughtered house is the severing of things from what they meant, from the feelings they inspired. It’s the duty of tragedy to change the gaze of eloquence and to reflect upon the life of Things, for in everything there’s a being that suffers: a memory of fingers, a memory of a smell, a memory of a picture. Houses are murdered just as their inhabitants are killed and the memories of things are slaughtered: stones, wood, glass, iron, mortar - scattered like human limbs. Cotton silk, linen, exercise books, books - torn apart like the unsaid words of people who did not have the time to say them. Dishes broken, spoons, toys, old records, pipes, doorknobs, the refrigerator, the washing machine, pots, jars of olives and pickles, cars - all broken, like their owners. The two whites - sugar and salt - are trod upon along with matchboxes, medicines, birth control pills, steroids, strings of garlic and onions, dried okra, tomatoes, rice and lentils - all are trod upon as are their owners.
Land-deeds and marriage certificates torn apart with birth papers, water and electricity bills, identity cards, passports, love letters - torn apart like the hearts of their owners.
Photographs are swept away with combs, make-up, brushes, shoes, lingerie, sheets, towels, swept away like family secrets betrayed to others and to devastation. All these things are the memories of people deprived of things, and the memory of things deprived of people …. Everything ends in one minute. Things die like we do, but they are not buried with us.
(online: http://peoplesgeography.com/2006/09/13/mahmoud-darwish-murdered-houses/)


The Poetry of Loss, een artikel in the Guardian.
In Memoriam van Lucas Catherina, auteur van talloze boeken over de Arabische wereld, de Islam en Palestina.
Personelijke reflecties van Anja Meulenbelt, kamerlid van de Nederlandse SP en notoir verdediger van de Palestijnse zaak.

Tenslotte nog een aflevering van Riz Khan, een populair discussie- en actualiteitenprogramma van Al Jazeera: