een dagje Leuven

Vrijdag was uw Kameraad Harko in Leuven te vinden. En wel voor de opening van het 'Centrum voor Gelijke Kansen en Diversiteit'.

“Met de oprichting van het Centrum voor Gelijke Kansen en Diversiteit wil de Katholieke Universiteit Leuven mee een antwoord bieden op de belangrijke uitdagingen én opportuniteiten die een diverse samenleving met zich mee brengt. Momenteel is er veel relevant onderzoek rond gelijke kansen en diversiteit aanwezig binnen de verschillende faculteiten en hun wetenschappelijke disciplines. Echter, het formuleren van antwoorden op een complexe materie vraagt om een interdisciplinaire aanpak.
Daarom wil het Centrum de krachten bundelen voor onderzoek, onderwijs en dienstverlening rond gelijke kansen en diversiteit, en een belangrijke rol opnemen in het maatschappelijke debat aangaande dit thema.”

Geef toe, dat klinkt interessant. Maar helaas, de opening was ongelofelijk saai te noemen. Na een speech van de immer boeiende Marc -'het zou maar saai worden'*- Vervenne kwam Maddy Janssens aan de buurt die een vaag discours liet horen omtrent diversiteit. Op dit punt was de moed in de schoenen gezakt en was het duidelijk dat ons hoger onderwijslandschap wederom een lege doos rijker was. Daarop volgde een reclame-item over de postgraduaatopleiding Diversiteitsmanagement'. Ondanks het ppt waar enkele cartoons in voorkwamen in de ijdele hoop om het daarmee beter verteerbaar te maken, lag het merendeel van de (anders wel rijk gevulde) zaal in slaap.

Maar toen kwam het onbetwiste hoogtepunt, wat mij betreft de meest geanimeerde speech van het jaar: Prof. dr. Arthur Spaepen over 'succesvolle interdisciplinaire onderzoeksprojecten'. Ik moet toegeven de titel klonk allesbehalve boeiend en blijkbaar vond die mens dat ook, daarom gaf hij in de plaats daarvan een ronduit hilarische lezing over diversiteit waarbij hij een onverstaanbaar burgie-discours hanteerde gecombineerd met een compleet onverstaanbare reeks filosofische overpeinsingen. Hij had er een ronduit fantastische ppt bij voorzien, waarbij elke slide een prachtige waterval of iets dergelijks toonde. Zowaar een fantastische vonds. Maar bleef het niet bij hij maakte daarbij ook gebruikt van zowat elke gemeenplaats in combinatie met een reeks foute uitspraken die kunnen tippen aan die van den domi. 'Diversiteit kan ook pijn doen', 'diversiteit is een verhaal van niveau-verschillen', en ga zo maar door, werkelijk hilarisch, zelden zo gelachen bij wat een voor de rest uitzonderlijke saaie opening was. Om te eindigen: 'diversiteit zit ook in jou'. Toen was het volgens het programma de beurt aan Fientje, die uiteraard haar kat stuurde. Uiteraard want op vrijdag is het regering. Het is mij een volslagen raadsel hoe dat mens op het laatste moment verhinderd durft te zijn als ze gewoon, zoals elke week in de regering zit. Mens toch, zeg dan toch gewoon dat je dan niet kunt. Maar bon, ze stuurde dus haar kat, allé tis te zeggen iemand van haar kabinet, die de zaal vlug terug deed wegzakken met een of ander vaag discours over gender en Lissabon-doelstellingen.

Nadat we dit overleeft hadden was het beurt aan de receptie. En ik moet eerlijk toegeven, dat was eigenlijk de reden waarom we gekomen waren. U zat zuipen op kosten van de KULeuven dat doet deze ex-UGenters' hart nog steeds sneller slaan. En ik moet zeggen het was deftig, veel deftige rode wijn, hapjes allerhande en veel bekent volk. Domi en Debbie, Stijn Demaré, Frederik Vermeulen, en ga zo maar door. Zoals het echte reporters betaamd kwamen de veto-jongens (Ilse heeft het genoegen mogen meemaken om alle presentaties en speechen te moeten aanhoren) toe voor de receptie. Kortom de avond kon begingen.

Nadat alles was opgegeten en alle drank achterover was geslagen en nadat de tafels definitief waren opgeruimt was het ook voor ons tijd om andere oorden te gaan opzoeken, samen met Ilse, Simon, Maarten, Stijn en Nele gaan eten, kwestie van het alcoholpeil terug wat normaal te krijgen.

Daarna zijn we naar 'de voormalige Universitaire Parochie' getrokken voor het 'beeldende kunstenfestival Ithaka', voor de spannede tentoonstelling 'Deus Ex!'. Waar Kristof – watermerk – Muylaert ons verwelkomende (zij het moet ik toegeven met een zekere verbazing in de ogen). Werkelijk een bizare bedoeling. Het deed qua sfeer onvermijdelijk denken aan de kunst van de jaren '60-'70, toen er nog moest afgerekend worden met het te katholieke verleden. Hoogtepunt was wel het werk 'Zonder Titel!' in zaal 14. Een installatie van hou u vast Jeroen Vandromme. Ja, ja, de enige echte Vandromme. “De provocerende installatie van Jeroen Vandromme roept veel vragen op, vragen over het grote kerkelijke dogma van de transsubstantiatie. Het werk is er zelfs letterlijke weergave ervan (sic), een interpretatie van hoe 'het lichaam van Christus' tot bij de gelovigen geraakt.” zo meldt ons de catalogus/katern in de veto. Ongelofelijk. Het moet toch gezegd zijn, Leuven is toch echt wel een wereld apart.

Gelukkig konden we al die 'kunst' vlug gaan doorspoelen en wel in de Charlatan, een punkachtig alterno kot, dat ik zeker kon smaken. Muziek die onmiddelijk deed terugdenken aan het jeugdhuis van lang vervlogen tijden, mijn gemoed vulde zich met nostalgie, mijn maag echter met Cristal-bier, op zich wel bucht, maar in onmatige hoeveelheden best wel te pruimen.

Helaas zat mijn avondje Leuven er toen op, de laatste trein behoedde mij ervoor dat ik een of andere jonge deerne moest gaan opscharrelen om er te kunnen blijven maffen, of erger nog dat ik den domi moest gaan wakker bellen om daar te crashen. Tegen 1u30 terug in Gent, om nog wat te gaan zuipen in de oude vertrouwde Gentse cafés.

Kortom, zeker voor herhaling vatbaar.

* reactie van de rector van de KULeuven op het 'voorstel' van Paul -de immer sympathieke grootvader met gitaar- Van Cauwenberge voor de oprichting van een eengemaakte Vlaamse Universiteit.