Vrouwen zijn anno 2015 nog steeds oververtegenwoordigd in de armoedecijfers. Ook op de arbeidsmarkt blijkt dat vrouwen minder toegang hebben tot volwaardig werk. De harde rechtse besparingsmaatregelen van onze regeringen werken dat nog in de hand.
Op 8 maart wordt traditioneel de Internationale Vrouwendag gevierd. Naar jaarlijkse gewoonte staat begin maart dan ook in het teken van de strijd voor gelijkheid tussen vrouwen en mannen. Dat is dit jaar niet anders en dit weekend organiseert een brede waaier aan vrouwenorganisaties allerhande activiteiten.
Het verbaast wellicht niemand dat veel van deze activiteiten armoede en recht op volwaardig werk als thema hebben. Wereldwijd zijn de meeste armen vrouwen. En ook in België zien we dat er nog steeds een grote ongelijkheid bestaat, die verdiept wordt door het harde rechtse besparingsbeleid van onze verschillende regeringen.
Zowel in België als daarbuiten zijn vrouwen in verbazingwekkend hoge aantallen slachtoffer van geweld. Zo is een op de zes vrouwen in België slachtoffer van partnergeweld, worden er per dag acht aangiftes van verkrachting gedaan. In 2013 stierven ook 162 personen (meerderheid vrouwen) door van partnergeweld.
We zien ook dat de meerderheid van de armen, of van mensen die een armoederisico lopen, vrouwen zijn. Een belangrijke reden hiervoor is dat velen geen toegang hebben tot volwaardig werk. Het huidige rechtse regeringsbeleid vergroot dit armoederisico aanzienlijk. Denk maar aan het halveren van de inkomensgarantie-uitkering na twee jaar vanaf 2017. Deze uitkering gaf vrouwen die onvrijwillig deeltijds werken, een extra ruggensteuntje. Nu wordt de uitkering na twee jaar gehalveerd.
Dat treft veel vrouwen direct in de geldbeugel, want bijna de helft van alle werkende vrouwen werkt deeltijds. Een groot deel onder hen werkt deeltijds omdat ze geen voltijdse baan vinden, zoals veel schoonmaaksters, winkelbediendes en mensen in de zorg. Dit zijn de gedwongen deeltijds werkenden.
Een ander deel ziet deeltijds werk als de enige manier om een job te combineren met de zorgtaken, die vooral bij vrouwen terechtkomen. Zij offeren zo een deel van hun inkomen en sociale zekerheid op om de nodige zorg te kunnen verlenen. De overheid schuift haar verantwoordelijkheid voor die zorgtaken steeds meer door naar de privémarkt, waardoor deze diensten voor velen ontoegankelijk en te duur worden.
Neem nu de kinderopvang, waarin duchtig wordt bespaard. Een grootstad als Antwerpen heeft slechts voor 25% van de kindjes een opvangplaats, dat ligt ver onder de internationaal vastgelegde Barcelonanorm van 33%.
In plaats van kinderopvang in handen te geven van privé-initiatief, moet de overheid haar verantwoordelijkheid opnemen en investeren in een sterke, betaalbare publieke kinderopvang. Want kwaliteitsvolle en betaalbare kinderopvang in de buurt is een hefboom voor moeders om volwaardig aan de arbeidsmarkt deel te kunnen nemen.
Ook de druk op de werkloze vrouwen neemt steeds meer toe. Begin dit jaar verloren werklozen het recht op een vrijstelling om werk te zoeken, wanneer ze de zorg voor zieke familieleden of kinderen op zich namen. Dat treft vooral vrouwen in precaire situaties.
Genoemde maatregelen zijn slechts enkele voorbeelden van het asociale beleid dat de Belgische regeringen dagelijks uit hun hoed toveren, en dat de ongelijkheid tussen vrouwen en mannen nog versterkt.
Marianne verzet zich daarom tegen deze rechtse regeringsmaatregelen en eist dat de regering werk maakt van het verkleinen van die kloof door onder andere te investeren in de openbare diensten die niet alleen een groot deel van de zorglast kunnen verlichten, maar die ook een bron van tewerkstelling zijn.
Daarnaast roepen wij op in te zetten op volwaardige, duurzame en voltijdse jobcreatie, waarin herverdeling van werk een belangrijke rol speelt. Het voorstel van de 30-urige werkweek als nieuwe voltijdse norm krijgt onze volle steun. Zo vermindert de combinatiedruk, zien heel wat deeltijds werkenden hun job opgewaardeerd naar een voltijdse job en komen er nieuwe jobs bij zodat we een antwoord kunnen bieden op de werkloosheid.
bron: pvda.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten