'Thee?', vraagt ze, terwijl ze met een besmeurde theedoek bruusk over het aanrecht wrijft.
'Graag', zeg ik. 'En mag ik op de veranda gaan zitten? Het is zulk mooi weer.'
Ze knikt, stuurs.
In de zitkamer is het nog bedompter. Vlug gooi ik de tuindeur open en adem met diepe halen de lucht van dennenappels en hars in.
Buiten ga ik op een van de rotanstoeltjes zitten.
Het ding kraakt. Het licht op de veranda lijkt groen, alsof de zon in een wijnfles is gezakt, zo'n beetje als de poire Williams die mijn moeder graag aan haar vriendinnen serveert. Verderop zit een kip te soezen op de bovenste tree van een aluminium keukentrapje dat onder een boom staat. Uit het bos klinken zuchtende, ruisende geluiden.
Renate Dorrestein (1954 - 2018)
uit: Liever horen we onszelf, Querido, 2017, p. 13.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten