het proces AEL

Zoals iedereen ongetwijfeld weet is vandaag het beroep van start gegaan, als tweede deel van het proces AEL.
Voor alle informatie over dit proces verwijs ik met plezier naar indymedia.
Naar aanleiding van dit proces schreven verschillende allochtone jongeren, zoals Nadia Fadil, Keltoum Belorf, Mohamed El Omari en anderen een opmerkelijk opiniestuk: de AEL generatie. Daarin beschrijven ze voor een deel de impact die AEL had op jongeren en de positieve effecten die deze organisatie had. "Voor een belangrijk deel van de minderheidsgroepen betekent AEL een politieke emancipatiebeweging die op een krachtige wijze een aantal punten heeft geagendeerd, gaande van het racisme en discriminatie in de samenleving, de sociaal-economische achterstelling van minderheidsgroepen, het principe van gelijk burgerschap."
Natuurlijk is AEL een controversiële organisatie die te veel de confrontatie aanging en daarmee veel mensen tegen zich in het harnas joeg. Maar dit proces is uiteraard niet de gelegenheid om het proces van AEL te maken, hiervoor is een genuanceerd en gegrond debat nodig. Het proces tegen de AEL is overduidelijk een politiek proces (als Ward de Wever het al zegt, voor ne keer dat we hem gelijk kunnen geven) en een directe bedreiging voor de democratie.

De AEL generatie:

Door menige politici en opiniemakers werd de Arabisch Europese Liga verfoeid, en Dyab Abou Jahjah tot persona non grata uit- geroepen. Maar voor een belangrijk deel van de minderheidsgroepen betekent AEL een politieke emancipatiebeweging die op een krachtige wijze een aantal punten heeft geagendeerd, gaande van het racisme en discriminatie in de samenleving, de sociaal-economische achterstelling van minderheidsgroepen, het principe van gelijk burgerschap. Deze tekst werd geschreven naar aanleiding van het nakend proces van Dyab Abou Jahjah en Ahmed Azzuz, maandag 26 mei a.s. De ondertekenaars spreken niet in naam van een beweging, organisatie of partij. Het zijn vooral vrouwen en mannen met uiteenlopende professionele profielen en culturele achtergronden, maar die doorheen het AEL gedachtegoed en het debat dat het heeft losgemaakt tot zelfbewuste en gepolitiseerde burgers zijn uitgegroeid.

Wij behoren tot de eerste of tweede generatie. Tot de kinderen van hard werkende vaders en kinderen barende moeders die Europa nodig had.

Wij behoren tot een generatie die deel uitmaakt van het ‘integratie-probleem’, die behoort tot de groep van ‘allochtonen’.

Wij behoren tot een generatie die het Nederlands vreemd is, of juist omgekeerd, die steeds opnieuw wordt gecomplimenteerd met de kwaliteit van haar Nederlands.

Wij behoren tot een geschieds-loze generatie, een generatie zonder geschiedenis, of althans: één die niet goed genoeg was voor de boekjes op school.

Wij behoren tot de AEL generatie.

Wij behoren tot een generatie die zich niet langer beperkt tot de plaats die haar toegekend is, een generatie die mee de krijtlijnen van haar traject, haar toekomst, haar zelfbeeld wil bepalen.

Wij behoren tot een generatie die verburgerlijkt is, maar haar eigen verburgerlijking stelselmatig en persistent als uitzondering ziet, kadert en duidt.

Wij behoren tot een generatie die zich ervan bewust is dat 30 % van haar generatiegenoten werkloos is, dat 50% van haar ‘soortgenoten’ onder de armoedegrens leeft, en dit verhaal, deze realiteit, als een voortdurende verantwoordelijkheid draagt.

Wij behoren tot een generatie die zich niet kan, noch wil, ontdoen van haar sociale achtergrond, van haar gemeenschap, van haar geschiedenis, van haar identiteit.

Wij behoren tot een generatie die geleidelijk aan is gaan inzien dat de ‘Moren’ die Karel Martel – godzijdank – had tegengehouden in Poitier meer waren dan enkel vechtlustige barbaren.

Wij behoren tot een generatie die haar twee-, drie- en zelfs viertaligheid als een verrijking is gaan zien, eerder dan als handicap, of een reden voor achterstelling.

Wij behoren tot een generatie wiens strijd niet enkel tot het hier en nu beperkt blijft, maar die zichzelf plaatst in een globale strijd voor rechtvaardigheid, tegen imperialisme.

Wij behoren tot een generatie die solidair is met haar broeders en zusters in Palestina en andere postkoloniale verdrukten, en hun verzet ondubbelzinnig steunt.

Wij behoren tot een generatie die de schijnheiligheid van de Europese staten alsook het despotisme van Arabische en Afrikaanse regimes voortdurend aanziet, aanvoelt en aanklaagt.

Wij behoren tot een generatie die zich niet kan of wil ontdoen van haar geschiedenis, noch die van haar ouders.

Wij behoren tot een generatie die deze geschiedenis als een Europese erfenis beschouwt. Als een onderdeel van het Joods-Christelijk-Islamitisch Europa.

Wij behoren tot de AEL generatie

Ons schrijven is niet enkel een blijk van solidariteit met of steun voor AEL.

Ons betoog is niet enkel een protest of een verzet tegen een onrechtmatige veroordeling, een veroordeling die aantoont dat de basisprincipes van onze rechtsstaat niet altijd en niet voor iedereen gelden.

Ondergetekenden behoren tot de AEL generatie. Een generatie die dankzij AEL het gedachtegoed van gelijk burgerschap en volwaardige inclusie is gaan begrijpen. Een generatie die in AEL haar verzuchtingen heeft herkend. Een generatie die ook zag dat dergelijke idealen geen vanzelfsprekendheid zijn, maar een strijd behoeven.

De veroordeling van AEL gaat niet enkel om de veroordeling van een organisatie.

Het gaat om de afwijzing van een strijd, een strijd van een generatie die niet langer het lijdend voorwerp wil zijn, noch van haar geschiedenis, noch van haar heden, noch van haar toekomst.

Een generatie die niet langer als een ‘te integreren’ doelgroep wil worden gezien, die het statuut van ‘allochtoon’ krachtigdadig verwerpt, en zich als volwaardige en onvervreemdbare onderdeel, als burger, van deze samenleving inschrijft.

Deze AEL generatie overstijgt de leden van AEL. Het is een generatie van vrouwen en mannen die intussen actief zijn in verschillende segmenten van de samenleving, en het principe van gelijk burgerschap, met behoud van identiteit en achtergrond, opeisen en toepassen.

Deze generatie is hier, en blijft hier. Ze is hier, niet enkel om te luisteren maar ook om te praten. Ze blijft hier, niet enkel om geïntegreerd te worden maar ook om anderen te integreren aan onze multiculturele realiteit.

Wij zijn hier en wij blijven hier. Het is te nemen, of te nemen. Want laten is geen optie.

'alleen al het concept inburgering'

Vandaag op de voorpagina van de Metro: "Beleid Keulen vergroot kloof met allochtonen".
Bilal Benyaich, voormalig bestuurder van VVS en momenteel medewerker van Kif Kif haalt in een interview scherp uit naar Marino Keulen, minister van inburgering.
'Wat Keulen gedaan heeft is moraliseren, culturaliseren en stigmatiseren'. Daarnaast krijgt ook de hele integratiesector een veeg uit de pan: 'De integratiesector werkt nog steeds niet, en vormt geen hefboom voor emancipatie. Het gaat te veel om couscous- en filmavonden, het is te braaf. En au fond verandert er niks.'
Bilal zegt (uiteraard) zeer zinnige dingen al staan er soms wel dingen die op zijn zachts gezegd de wenkbrauwen doen fronsen, niettemin een zeer lezenswaardig stuk. Benieuwt of dit daadwerkelijk het zogenaamde integratiedebat terug kan aanzwengelen.

Acht jaar nadat Tarik Fraihi met een fikse uithaal naar de Vlaamse integratiesector het interculturele platform Kif Kif in het leven riep, werkt de vzw steeds meer als de spreekbuis van jong allochtoon Vlaanderen. En Kif Kif is boos: over het integratiedebat dat onterecht om cultuur draait, over gemiste kansen en een polariserende minister. «Acht jaar na datum werkt de integratiesector nog steeds niet», zegt Bilal Benyaich.

Het was Tarik Fraihi die in 2000 het maatschappelijk debat opende met een opiniestuk in de krant De Morgen over het failliet van de integratiesector. De tweede generatie allochtonen had het zwaarder dan hun ouders, zei hij toen, waarna veel mensen uit die tweede generatie het debat rond integratie zijn aangegaan. Vandaag zijn veel mensen, onder autochtonen en allochtonen, dat debat kotsbeu: over de islam, de integratie. Er heerst steeds meer een gevoel van defaitisme onder allochtonen. De grote dromen om een zichzelf respecterende gemeenschap te worden hebben plaats gemaakt voor een leven van dag tot dag. Net nu er meer dan ooit allochtonen opkomen in de officiële structuren en het maatschappelijke leven, is er door de verrechtsing van Vlaanderen minder en minder aandacht voor wat ze zeggen.»

Zijn er dan zoveel stemmen uit die hoek?

«Er zijn er in elk geval nog nooit zoveel geweest. Met Kif Kif bijvoorbeeld halen we geregeld de media met onze drukkingsacties, maar ook met positieve projecten zoals de interculturele jobbeurs en de Kif Kif Awards (zie kader). Er zijn tegenwoordig ook nogal wat allochtone academici die in hun pen durven kruipen. Maar het is wel een feit dat het aantal allochtone jongeren die op een constructieve manier hun ongenoegen kunnen uiten, nog steeds relatief klein is. Het aantal drop outs in het middelbaar is zo’n 50%: de helft van de allochtone jongeren haalt geen diploma secundair onderwijs. De instroom in de universiteit is bijzonder klein. Aan de UGent en de KUL is de instroom 1%, de UA (7%) en de VUB (10%) doen het op dat vlak beter. De doorstromingskansen blijven dus laag, en het zijn net de mondige mensen die de zaken in perspectief kunnen plaatsen, het ongenoegen kunnen kanaliseren zoals we bij Kif Kif trachten te doen. En hoewel die groep van hoogopgeleide, mondige allochtone jongeren klein blijft, wordt hij wel steeds groter. Het tij is aan het keren.»

Waarom zien we zo weinig culturele initiatieven uit allochtone hoek komen? Waar blijven de rai-hits van hier, de filmmakers, ...

«Er zit in elk geval enorm veel talent. Vooral in de steden circuleert er veel. Allochtone

jongeren uit kleinere steden of gemeenten, ik veralgemeen nu natuurlijk, doen het dan weer veel beter op school. Met de Kif Kif Awards geven we nu beurzen aan jongeren die iets doen met muziek, spoken word, dans, ... We hadden een dikke 900 deelnemers, met nu twaalf finalisten. Het is een ‘Idool’ voor en door allochtone jongeren, al staan we open voor iedereen. Blijkbaar durven ze niet meedoen met het echte Idool, X Factor, ... want anders waren ze al lang doorgestoten. Er is veel onzekerheid, veel jongeren hebben het gevoel dat ze niet dezelfde kansen zullen krijgen. Er zijn ook artiesten die het nu al gemaakt hebben: Brahim bijvoorbeeld, of Hadise. Zij is nu zelfs in Turkije enorm groot, zij heeft het echt gemaakt.

Maar er zijn veel drempels in de cultuurwereld. Die trekt mensen aan uit een middenklassemilieu, met heel wat cultureel kapitaal. Maar de meeste allochtone jongeren komen net uit een arbeidersmilieu. Je ziet ook dat ze vooral bezig zijn met rap, met spoken word, omdat dat geen geld kost. Voor een gitaar of een drumstel heb je al snel enkele honderden euro’s nodig, en dan ga je weer naar dat middenklassemilieu. Maar wees gerust, het talent komt eraan.»

Het lijkt er op dat het gros van die mondige jongeren wel bij Kif Kif terechtkomen.

«Dat klopt. We zijn een intercultureel platform, dat mensen aantrekt die zich niet laten vastpinnen op één identiteit. Je kan bij ons én moslim zijn, en Vlaming én gay bijvoorbeeld. Cultuur is bij ons dynamisch, vloeibaar. Ik denk dat dat de reden is dat veel allochtoon talent bij ons terechtkomt, omwille van de ademruimte. Heel veel jongeren uit dat hoger onderwijs, mondige jongeren, voelen het ook aan als een plicht om met de emancipatie van de allochtonen bezig te zijn. Ik wil later ook wel iets anders gaan doen, maar nu vind ik het wel mijn verdomde plicht, als ik in mijn omgeving en daarbuiten zie wat het beleid aanricht. We voelen ons verantwoordelijk.»

Is het beleid dan zo verkeerd?

«De werkloosheidsgraad onder allochtonen is sinds ‘99 met de helft gestegen, en ligt vijf keer hoger bij allochtonen dan bij autochtonen. Bij hooggeschoolden ligt hij zelfs acht keer hoger. Dit zijn cijfers. Ook ons onderwijs reproduceert nog steeds ongelijkheid. De tweede generatie kan vandaag beschouwd worden als een verloren generatie, maar het echt erge is dat ook de derde generatie verloren dreigt te gaan door het beleid van de afgelopen jaren. Die generatie, die nu op de schoolbanken zit, doet het niet echt beter dan de tweede. Vandaag is de kloof tussen allochtonen en autochtonen veel groter, en dat is onder meer de verantwoordelijkheid van Vlaams minister van inburgering Marino Keulen (Open Vld). Hij heeft enorm gepolariseerd met zijn beleid, waarmee wij allesbehalve gelukkig zijn. Keulen trad aan met de belofte om heel de integratiesector te rationaliseren, de verschillende niveaus op elkaar af te stemmen en de versnippering van alle integratie- en inburgeringsdiensten tegen te gaan. Broodnodige doelstellingen, maar er is niks van in huis gekomen. Als je een beleidsevaluatie zou maken en kijkt naar zijn beleidsnota in het begin, ga je constateren dat hij niks heeft gedaan wat hij ooit beloofd heeft. De integratiesector werkt nog steeds niet, acht jaar na het artikel van Tarik. Er wordt nog te veel dubbel werk gedaan, er is geen eenheid in het amalgaam van onthaalcentra, integratiecentra, inburgeringsdiensten, lokale diensten op gemeentehuizen, ... Ik vind dat al die diensten bitter weinig werk verrichten, en dat terwijl er jaarlijks tientallen miljoenen naartoe gaan. Ze zijn geen hefboom voor emancipatie. Het gaat te veel om couscous- en filmavonden, het is te braaf. En au fond verandert er niks. Dat is de verdeel- en heerspolitiek van Keulen. Als je iedereen wat geld toestopt gaat niemand klagen.»

Hoe polariseert hij dan?

«Wat Keulen heeft gedaan is moraliseren, culturaliseren en stigmatiseren. Alleen al het concept inburgering: dat wil zeggen dat je iemand gaat civiliseren, normen en waarden gaat bijbrengen voor wat jij een goed leven vindt. Het wil zeggen dat iemand iets tekort komt. Op die manier werk je de kloof in de hand, terwijl je die net moet bestrijden. Door het wij- en zijdenken zien we dat latent islamitische jongeren zich nu meer richten op die islam. Als bevestiging van hun anders zijn. Ze nemen op die manier eigenlijk het beeld over dat de autochtone gemeenschap van hen heeft gegeven. Het is een tegenreactie. Zoals de antisemiet de jood maakt, maakt de islamofoob de moslim. Ik vind het spijtig dat het debat over allochtonen een cultureel debat is geworden. De hele normen- en waardendiscussie gaat om grote concepten als de scheiding tussen kerk en staat, de gelijkheid tussen man en vrouw, ... Maar politici moeten rationaliseren, niet moraliseren. De integratie begint pas bij het hebben van werk. Cultuur wordt dubbel zo belangrijk als je het economisch niet goed hebt, waarna die cultuur dan weer door anderen als reden wordt aangegrepen voor economische achterstand. Dat is de omgekeerde redenering. First thing’s first: eerst het sociaal-economische, dan de ethiek.»

Ben je hoopvol voor de toekomst?

«Er komt nu wat schot in de zaak, maar meer door toevalligheden. De krapte op de arbeidsmarkt, de vergrijzing, ... We hebben mensen nodig, en daarom wordt er nu meer naar allochtonen gekeken. En dan nog, als ik hoor dat ze nu weer mensen uit het buitenland willen importeren om jobs in te vullen. Die mensen zijn voorhanden. Zorg er al eens voor dat hun diploma’s uit het buitenland gevalideerd worden, dat de competenties die ze vaak opgedaan hebben in het zwartwerk erkend worden. Er is hier heel wat onontdekt talent. Wij krijgen altijd te horen dat we onze taboes moeten laten varen, maar ook politici moeten hun rechts politiek correct denken laten varen. Antiracisme, en het op weg zetten van kansengroepen is echt geen links politiek correct denken - dat gaat om de toekomst van dit land. 2010 wordt cruciaal. Dan wordt de arbeidskrapte echt nijpend, dan moeten we keuzes maken. Dan moeten we met een Marshall-plan rond allochtonen komen met een visie die de dossiers overstijgt, anders stevenen we af op een rampscenario. 2010 wordt een keerpunt.»

tutors maken het verschil

Kameraden en vrienden,

vrijdag was ik op een interessante studiedag van de Koning Boudewijnstichting 'Tutors maken het verschil'. Dit was in feite de afsluitdag van de subsidiëring van KBS van een reeks 'tutoring'-projecten, dit zijn programma's waarbij studenten leerlingen van het leerplichtonderwijs en collega-studenten ondersteunen, dmv bijlessen, sesies leren leren, huiswerkbegeleiding en dergelijke. KBS lanceerde vorige jaar een oproep naar hogescholen en universiteiten om dergelijke projecten in te dienen. Een oproep waar PAS toen ook een reactie op heeft verstuurd, samen met het Minderhedenforum:

"Het is op zich een bijzonder goede zaak dat er geld wordt vrijgemaakt voor tutor-projecten. Een gemiste kans is echter dat er blijkbaar geen rekening wordt gehouden met de studenten en de studentenorganisaties. Zij kunnen betrokken worden, maar er is geen enkele verplichting. Expertise, jarenlange ervaring en ervaringsdeskundigheid is blijkbaar niet iets wat gewaardeerd wordt.

VVS, de Vlaamse Vereniging van Studenten, de allochtone en multiculturele studentenorganisaties en het Minderhedenforum zijn vragende partij om deze oproep open te trekken naar studentenorganisaties.

In de praktijk merken wij dat nogal wat allochtone en multiculturele studentenverenigingen reeds jaren bezig zijn met tutor-programma’s. Nogal wat studentenorganisaties doen dit geheel en al op vrijwillige basis, geheel en al met inzet van eigen middelen. Dit doen zij meestal onafhankelijk van de hogeschool of universiteit waaraan zij studeren.

Het zou erg zijn moest hun jarenlange inzet en het netwerk en de expertise die zij hebben opgebouwd niet worden gevaloriseerd maar integendeel via andere projecten opnieuw het warm water moeten uitgevonden worden. Bovendien gaat het tutoringconcept er net van uit dat het leren van peers één van de belangrijkste kritische succesfactoren is voor een verhoogde in- en doorstroom. Het zou dan bijzonder jammer zijn om de bestaande initiatieven die door de doelgroep zelf in het verleden al zijn opgezet niet aan te spreken.

We betreuren verder wel dat er enkel vanuit een instellingslogica wordt nagedacht. Vele allochtone of multiculturele studentenorganisaties zijn vooral actief binnen een regio. Ze stellen de emancipatie en bewustmaking en het bevorderen van de doorstroom naar het hoger onderwijs boven het belang van deze of gene instelling. De projectoproep houdt weinig rekening met deze realiteit. De allochtone en multiculturele studentenorganisaties zouden het samen met VVS betreuren dat dit zeer waardevolle initiatief en de financiële steun zou worden ingeschakeld voor instellings-marketingstrategieën.

Een rondvraag bij deze organisaties leert ons dat zij vrezen dat zij door in te stappen in deze oproep hun onafhankelijkheid voor een stuk zouden moeten opgeven en, wat in hun ogen nog erger is, dat zo’n soort programma’s zouden kunnen misbruikt worden als onderdeel van een reclamecampagne, om meer studenten naar één specifieke instelling te lokken. Het spreekt voor zich dat zij die minder zien zitten.

Wij vragen dan ook dat het mogelijk wordt gemaakt dat studentenverenigingen zelf, in samenwerking met VVS en het Minderhedenforum, een aanvraag zouden kunnen indienen. Nogal wat van deze verenigingen zijn reeds actief op dat vlak, beschikken over het noodzakelijke netwerk van scholen en hebben de nodige gemotiveerde studenten om dergelijke projecten verder te zetten. Het zou jammer zijn mocht het vrijwillige en gemotiveerde middenveld de broodnodige financiële middelen mislopen."

Bedenkingen en een oproep waar KBS jammer genoeg geen rekening heeft mee gehouden.
Maar alle bedenkingen terzijde was het niettemin een interessante oproep, die heel wat positieve projecten heeft voortgebracht.

prof. Van Keer van de UGent voerde een onderzoek uit naar dergelijke projecten en hun impact en meerwaarde. Dit onderzoek is zeker en vast boeiende lectuur. Op de studiedag kwam ze haar bevindingen uitgebreid toelichten.
Daarna was het beurt aan de Europese Commissie, er kwam een voorstelling van de 'Green Paper on Education and Migration' die binnenkort wordt uitgebracht. Dit had zich niet zo veel te zien met de tutoring projecten, maar was niettemin interessant. Later hierover meer.
De voormiddag werd afgesloten door Ridouani, de Leuvense schepen van onderwijs. Hij herhaalde daarbij eerder geformuleerde bedenkingen bij onderwijs in eigen taal, een stroming die hij betitelde als cultuurdefict-gericht en hij hield een vurig pleidooi voor de aanpak van de socio-economische aanpak van de problemen.
's Middags was er een niet te versmaden lunch met lekkere broodjes, en gelegenheid op uitgebreid bij te praten met oude bekende en uiteraard het notoire netwerken.
Na de middag waren er twee presentaties van concrete projecten, waaronder het Brutus-project van de Associatie Brussel.
Daarna werd het woord gegeven aan Hakima El Meziane, diversiteitsmedewerker van de UA en 'ex-tutor' die vertelde over haar ervaringen. Hier had ik eerlijk gezegd meer van verwacht.
Tenslotte was het de beurt aan Vandenbroucke himself die de tutoring-projecten prees, meer geld beloofde (wat op zich zeer verwonderlijk is) en tenslotte een heel verhaal afstak over zijn tienkamp (god help ons).

Op zich een zeer interessante dag, redelijk wat bijgeleerd en veel interessante mensen leren kennen. Maar de bedenkingen die we eerder formuleerden blijven van kracht. Waarom smijt de minister met geld (al is dit uiteraard relatief) en laat hij de studenteninitiatieven in de kou staan? Student Focus, op maar 1 voorbeeld te geven, heeft een uitgebreid programma maar die krijgen geen ondersteuning. Een zeer spijtige zaak.

Maria's verjaardag

Het voorbije weekend was Maria jarig. Uiteraard reden om een feestje te bouwen.
Op zaterdag gezellig met ons twee gaan eten in een vreet lekker Tapas-restaurant in Tilburg. La Cabana voor moest iemand eens in Noord-Brabant belanden. De rest van de dag, genieten van het mooie weer op een zonnig terras en vooral inkopen doen. Want zondag was het dan zover, het verjaarsdagfeestje. De dag begon goed met een 'champagne-ontbijt' op het terras (voor de duidelijkheid: croissants en een klein flesje waaruit drie glaasjes kunnen worden geschonken). Daarna kwamen haar ouders, gevolgd door haar Daniël en Fione en Anna en Evert (respectievelijk broer en vriendin en zus en vriend). Na het eten van taart (eentje gemaakt door Maria herself en eentje gemaakt door Daniël de banketbakker) trokken we richting bos (vlak achter de universiteit, echt zeer de moeite waard - nu snap ik waarom Blommaert naar de UVT getrokken is) voor een prachtige picknick. Daar werden we vergezeld door Welmoed, Maarten, Mark en Tineke. Het was vanzelfsprekend 'reuzegezellig'.

Volgend jaar hopelijk met even mooi weer meer van hetzelfde!

Nakba

Exact 60 jaar geleden, op 14 mei 1948, riep überzionist David Ben-Gurion de onafhankelijkheid uit van de staat Israël.
Dit en de dramatische gebeurtenissen die er direct aan vooraf gingen en die er direct op volgenden staan geboekstaafd als de Nakba, de 'grote catastrofe'.

Interessante achtergrondinformatie vind je in volgende documentaire:




Uiteraard zijn er tal van informatieve website die uitgebreid informatie geven over de Nakba, de racistische ideologie van het zionisme, over het Apartheidsregime en de voortdurende onderdrukking van de Palestijnen. Een startpunt lijkt mij de website van het ActiePlaform Palestina.

Tenslotte wil ik eenieder die niet gebukt gaan onder examen-thesis of andere stress van harte volgende herdenking aanbevelen:

picknick in den botanique

Kameraden en vrienden,

ik hoef het jullie niet te vertellen, het was vandaag een stralende dag. Het spreekt voor zich dat dit ons er toe dwong om onze eettafel onbenut te laten.
Maar geef nu toe kameraden, moest je de keuze hebben tussen een tafel in een keuken en tussen een dergelijke setting, dan is er toch eigenlijk geen kiezen aan. De Kruidtuin, geef toe een schonere lokatie om te lunchen is er toch niet (allé toch niet in de directe omgeving van ons kantoor).
Voor zij die VVS niet zo goed kennen, van links naar rechts ziet u Rebecca, Nele en Hanne, mijn drie uiterst sympathieke collega's.

PAS-vergadering

Dinsdag 6 mei was het wederom vergadering van het enige echte Platform Allochtone Studentenverenigingen. Dit is een overlegplatform voor de allochtone en multiculturele studentenorganisaties, in de schoot van VVS. De vergadering ging over twee thema's, de evaluatie van het werkjaar tot-nog-toe en de eisenbundel.
De evaluatie van dit jaar kunnen we samenvatten als gematigd positief, positief omdat de verenigingen enthousiast zijn en dat iedereen de noodzaak van het platform inziet, gematigd omdat het uiteraard moeilijk is om druk bezette mensen bijeen te krijgen, en vooral om ze een boeiende agenda voor te schotelen, die enerzijds inhoudelijk krachtig genoeg is en die anderzijds 'laagdrempelig' genoeg is. Kortom stof genoeg om deze zomer diep over na te denken maar vooral om de spreekwoordelijke stier stevig bij de spreekwoordelijke horens te vatten.
Dan die eisenbundel. Op de vorige vergadering hadden we afgesproken om een gemeenschappelijke eisenbundel op te stellen rond het thema allochtone studenten in het hoger onderwijs. Daarin willen we concrete aanbevelingen doen die, ons inzien, de in- door- en uitstroom van allochtone studenten kunnen stimuleren. Maar hierover later uitgebreid meer, zeker ook op de enige echte website van het PAS.

wederom een weekoverzicht

Kameraden en vrienden,

het is een inslechte gewoonte geworden maar ik slaag er maar niet in om regelmaat te brengen in mijn post, daarom moet ik regelmatig een beknopt week-overzicht geven. Mijn verontschuldigingen hiervoor. Ik zal mijn uiterste best doen om dit in de toekomst te verbeteren.
Het voorbije weekend stond wederom in het teken van schilderen, kuisen en verhuizen, maar het is bijna allemaal achter de rug. Maar hierover later ongetwijfeld meer.

Vorige maandag was het op het immer levendige VVS-kantoor verzamelen geblazen voor de enige echte infoavond voor geïnteresseerde potentiële kandidaat-leden voor de Raad van Bestuur van de enige echte studentenkoepelorganisatie. Binnenkort komt er op de website trouwens nog veel meer informatie hieromtrent (allé het is te zeggen, over de verkiezingen, niet over die infoavond niewaar).
Tot mijn grote spijt kon ik er niet bij zijn. Overdag zat ik onder de verf en andere leuke dingen. En 's avonds ben ik naar een boeiende vergadering gegaan.

Gastspreker van dienst was de immer sympathieke Tom de Meester over de energiecampagne van de Partij van de Arbeid. Tom vertelde uitgebreid over de vele problemen die veel te veel mensen vandaag de dag ondervinden met hun energiefactuur. Het is voor velen gewoonweg onbetaalbaar geworden. Daarom voert de PVDA een campagne rond de 6%. Die 6% slaat op de btw, de belastingen die de overheid heft op deze elementaire basisvoorziening. Ondanks het feit dat energie toch iets is wat niet echt kan omschreven worden als decadent luxeproduct wordt er dus 21% btw op betaald. De PVDA eist dat het btw-tarief wordt verlaagd van 21% naar 6%.
Alle informatie over deze campagne, met veel meer tekst en uitleg.

Voor de rest was het korte werkweek, dinsdag en woensdag moesten genoeg zijn om alles te doen wat moest gedaan worden. Een van die dingen, was een zoveelste subsidiedossier, hopelijk binnenkort meer tekst en uitleg.

Donderdag was het dan zover, de enige echte Dag van de Arbeid.
Gewoontegetrouw ben ik afgezakt naar de campus van de VUB voor het enige 1 mei-feest van de Partij van de Arbeid. En ik moet zeggen, het was zeer gezellig. Interessante dingen gezien en gehoord, een goeie portie literatuur aangekocht en vooral veel kameraden en vrienden.
Helaas moest ik vroeg door en heb ik de 1 mei-toespraak van onze kersverse voorzitter moeten missen, maar gelukkig staat de speech geheel en al online.

's Avonds kwam Maria naar Gent, ook dat was uiteraard zeer gezellig, met een goed glas wijn er bij. De rest van het weekend was, het begint een gewoonte te worden, gewijd aan schilderen, kuisen en verhuizen en de notoire zoektocht naar deftig en betaalbaar meubilair, met een bezoek aan Weba (in Gent en Deinze) en Ecoshop. Over de aankopen later hopelijk meer.

Vrijdag werden werken gedurende korte tijd onderbroken, uw kameraad heeft een 30-tal mensen rondgeleid door de Sint-Annakerk en de kerk van het Klein Begijnhof, Onze-lieve-vrouw Presentatie. Een twee-uur durende rondleiding, dus uitgebreid de tijd om in het lang en in het breed te kunnen vertellen, maar helaas nooit tijd genoeg om alles te kunnen vertellen.

Ziezo, dat was zowat het week overzicht.