Eerst voor het geweldige duo Amadou & Mariam en daarna nog afgeladener voor het concert van Selda.
De menigte, waaronder een niet onaardig aantal van Turkse origine, wist het concert zeker en vast te smaken.
Een uitstekend verslag schreef Neslihan Dogan op facebook:
Wat een optreden gisteren van de Keizerin van de Turkse volksmuziek, Selda Bagcan! Daar stonden we dan allemaal samen, Turkse Gentenaars en stamboom-Vlamingen in de broeierige hitte op het Walter De Buckplein. Het plein, dat vernoemd werd naar de legendarische Gentenaar die ook de Turkse arbeiders voor het eerst uitnodigde op de Gentse Feesten. “Wij danken u hartelijk dat u ons Turken in uw feest uitnodegde.” (De Gendt, 2014) stond toen te lezen op het spandoek dat die Turkse invités in elkaar flansten. Zo onwennig en vervreemd zoals die eerste generatie daar stond in 1971, zo fier en trots stonden de Turkse Gentenaars op het Walter De Buckplein gisteren. Mensen die uit volle borst meezongen naast mij, mensen die de lyrics simultaan vertaalden naar het Nederlands voor hun vrienden, maar bovenal mensen die totaal losgingen voor de 70-jarige Selda. Diezelfde Selda, die verschillende politieke en socio-economische onrechtvaardigheden aanklaagt in haar muziek, heeft trouwens ook een stukje tekst in “Yaz Gazeteci, yaz” (1975) dat verwijst naar Turkse gastarbeiders in Duitsland. In die zin was de cirkel gisteren echt zo rond. Dit is het Gents gevoel dat ik op sommige momenten zo heftig ervaar. Het is geen nationalisme, maar een warm gevoel van verbondenheid, solidariteit en betrokkenheid. Het gevoel dat je onderdeel bent van een al dan niet ‘imagined’ community. Het gevoel dat je meeschrijft aan de geschiedenis, maar vooral de toekomst van deze stad. Ik denk dat dit plein nog nooit zoveel zwetende Turken bij elkaar heeft gezien. Na afloop riep de presentator “Wij zijn zo fier op de Turkse Gentenaars!” Awel hè meneer, wij zijn ook vree fier op onze stad. Op ons Gent. Negenduusd for life. Geen schonere stad dan demijne. Zoals Mustafa Avsar en Willem Vermandere zongen: DEZE STAD IS VAN ONS ALLEMAAL. #postconcertblues
De Gentenaar bracht volgend, compleet onnozel verslag:
Turkse tante Selda geeft Walter De Buckplein aan Turkse gemeenschap
Het Walter De Buckplein overvol, vooral met mensen uit de Turkse gemeenschap. Het enthousiasme en de vreugde was zo van hun gezichten af te lezen. En maar meezingen met Selda met de rode krullen, die qua looks een beetje deed denken aan de Schotse zangeres Susan Boyle die een aantal jaren geleden de revelatie was in de zangwedstrijd Britain's Got Talent. En wie niet van Turkse origine was, verstond uiteraard niets van de teksten, maar werd door het enthousiasme en de blijheid van de omstaanders meegezogen in de bubbel van uitgelatenheid. Spijtig dat de teksten niet vertaald geprojecteerd werden, zoals in de opera. "Selda bracht zowel traditionele Turkse volksliederen, die iedereen inderdaad ook kent. Ze bracht nummers uit haar beginperiode, en ook nieuwer werk. Selda is zeer geëngageerd, ze voert een strijd voor democratie" , aldus Mustafa Avsar, van het Muzikantenhuis in de Dampooortstraat. Zelf moesten wij meteen denken aan 'De dag van de gastarbeider' die Walter De Buck tijdens de Feesten van 1971 voor het eerst organiseerde: hij deelde toen gestencilde uitnodigingen (in het Turks) uit om de Turkse gemeenschap naar Sint-Jacobs te krijgen. De geest van Walter was woensdagavond wel heel fel aanwezig. En de Turkse gemeenschap nog in veel grotere mate.
Liefhebbers van de betere muziek waren gisterenavond bij Trefpunt voor de concert van Selda.
Het concert was zeer geslaagd. Maar ik zit na afloop met een dubbel gevoel.
Waarom heeft Trefpunt zo lang gewacht om een serieuze Turkse artiest te programmeren?
Waar was de grote Turkse naam veertig jaar geleden?
Waar was de grote Turkse naam dertig jaar geleden?
Waar was de grote Turkse artiest twintig jaar geleden?
Na afloop van het concert zei de presentator 'Ik ben zo fier op de Turkse gemeenschap van Gent'.
Het is natuurlijk ongelofelijk arrogant om als organisator of programmator uw fierheid uit te spreken over het publiek dat is komen opdagen.
Het is hemeltergend dat Trefpunt het al die jaren vertikt heeft om serieuze namen te programmeren en nu 'fier' is dat er mensen opdagen als ze het eindelijk eens doen.
Het is pijnlijk te moeten vaststellen dat de Gentse Feesten en Trefpunt podium een blank gebeuren was, jarenlang, met verdomd weinig inspanningen om 'andere' groepen te bereiken.
De verwijzing naar de 'dag van de gastarbeider' is pijnlijk. Pijnlijk dat de programmatie van een artiest en de aanwezigheid van een 'gemengd' publiek zo uitzonderlijk is dat we moeten teruggrijpen naar het begin van de migratie om een vergelijkingspunt te vinden.
Maar bon, laat ons hopen dat er nu definitief een nieuwe richting is ingeslagen. Het superdiverse Gent is een feit. Hopelijk gaat ook de gehele culturele sector de superdiverse toer op.
Copacabana bracht Gaye Su Akyol, Huna Sounds programmeerde Altin Gun in de Vooruit, nu brengt Trefpunt Selda.
En morgenavond gaat de bende van de Gentse Lente de boel op stelten zetten met Oriental Friday. De eerste keer sinds die 'dag van de gastarbeider' dat 'allochtonen' de programmatie in handen hebben op het grote podium.
Hopelijk is dit alles het begin van een nieuwe traditie. Na vijftig jaar mag het wel eens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten