Maar wat je moet onthouden is het volgende: ze is eenzaam, met een eeuwigdurende eenzaamheid die slechts ten einde zal komen wanneer onze wereld ten einde komt, dan krijgt ze vergeving. Dus gaat ze naar diegenen die op het dieptepunt van hun leven zijn en wie zij kiest voelt haar ogen op zich gericht. Dan kijken ze op - en zien haar kijken - en ze strekt haar armen uit en zegt: Pak mijn hand vast! Ik ben zo eenzaam geweest!'
Ik huiverde en vroeg wat er gebeurde met wie haar inderdaad bij haar hand pakte.
Sarah Perry, Melmoth, uitgeverij prometheus, 2018, p. 48.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten