“Volgens Desmet is de linkerzijde een zootje producenten van slachtofferschap, negationisten van de persoonlijke verantwoordelijkheid en extreem toleranten.”
“In het islamdebat doet de linkerzijde nauwelijks mee, ze kijkt de andere kant op, laat het initiatief en het hoge woord aan bejaarde, blanke mannen, de curatoren van het "Groot Museum van elitaire angsten en bekrompenheid". Hooguit is er een enkeling die waarschuwt dat de migratieproblematiek niet verengd mag worden tot cultuur, religies en beschavingen. Dat er ook een sociale dimensie is. Het echte weerwerk komt van de nieuwe Belgen. De jonge vrouwen en mannen die we nog steeds allochtonen of vreemden noemen en van de mediabaronnen nauwelijks een stem in de pers krijgen. Ze horen er niet bij, tenzij als alibi... Het is veelbetekenend dat Desmet dit onevenwicht in het islamdebat niet eens signaleert en nog minder als problematisch ervaart.”
“Ook al raadt Paul Scheffer het gebruik van het woord islamofoob af, ik doe het toch. Barnard & co. verdienen dat etiket. Niet wegens de tonaliteit van hun stellingen, wel wegens de inhoud. Yves Desmet krijgt dat woord niet uit zijn pen en houdt het bij het neutrale islamcritici. Dat geeft het gezelschap en hun standpunten een onterecht serieux, maar bovenal leidt het de aandacht af van het destructieve van hun benadering. We hebben hier, zoals Geert Mak schreef, niet alleen met makelaars in angst te maken, maar evenzeer met de aanjagers van de frontale en de totale confrontatie. Hoe kan het ooit tot de verzoening komen, waar Scheffer voor pleit, als de ontvangende gemeenschap de verzoening - zou "redelijk compromis" geen betere formulering zijn? - een gevaarlijke utopie en "iedere hoofddoek, een vlag geplant in het hart van het westen" noemt?”
"Met de komst van Barack Obama lijkt het erop dat de VS de verdwazing uit het Bushtijdperk hebben ingezien. "Laat er geen twijfel over bestaan", aldus de Amerikaanse president op 4 juni in Caïro, "de islam is een deel van Amerika." Dat is het tegendeel van wat Philip Dewinter, Jean-Marie Dedecker, Wim Van Rooy en Benno Barnard schreven en blijven schrijven. Op dat punt zijn ze allemaal perfect inwisselbaar. Als er al meningsverschillen zijn gaat het om details, niet over de essentie. Allemaal verdedigen ze het dogma dat de islam haaks op onze westerse waarden en levenswijze staat. Alleen reeds bij de suggestie van incompatibiliteit krijgt Mark Elchardus rillingen. "Dan kun je ook maar meteen zeggen: we gaan die moslims verdrijven of vergassen."
"Daar ligt het fundamentele meningsverschil met de islam-bashers. Ze suggereren de incompatibiliteit niet, ze poken en ze stoken de "beschavingsoorlog" voortdurend op. Toch onthouden ze hun kiezers of lezers het even logische als onvermijdelijke slot van hun rekwisitoor: de totale confrontatie en hoe het dan verder moet. Deportatie? Verbod van alle islamitische symbolen? Een nieuwe kruistocht? Een invasie van het Midden-Oosten of toch maar een ouderwetse godsdienst- en burgeroorlog?"
"Het islamdispuut heeft het debat over migratie en integratie overwoekerd en de promotoren van de onverzoenlijke tegen- stelling kunnen op groeiende bijval rekenen. Bij "vrijzinnig links", bij de fundi"s van de Verlichting, bij de liberale en nationalistische populisten, bij de claque van Europese superio-riteit. Het blijft wachten op Europese en Vlaamse toppolitici die durven zeggen: "Laat er geen twijfel over bestaan, de islam is een deel van Europa en Vlaanderen." Dan pas kan de echte, inclusieve dialoog van start gaan."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten