van Morendoders tot Botsende Beschaving

Kameraden en vrienden,
het moet niet meer gezegd worden, het was vandaag een zalig zonnige dag. Ik heb ervan geprofiteerd om wat achterstallige literatuur weg te werken. Ik heb mij dan ook gesmeten op een boek van Lucas Catherine, van Morendoders tot Botsende Beschaving.

Het boek beschrijft in feite de geschiendenis van de islamofobie. Daarbij wordt tevens korte metten gemaakt met een aantal mythen, zoals de mythe van de joods-christelijke Europese cultuur, en de mythe van de Europse waarden en normen.
Het boek is een serieuse aanrader voor wie de geschiedenis van een andere kant wil bekijken en voor wie geen genoegen neemt met de prietpraat van (extreem-)rechts.

een kritische lezer doet er altijd goed aan om eerst de inhoudstabel van een boek te bekijken:

Inleiding: de spiegel van Pirenne

1. Kruistochten tegen de islam: het ontstaan van de islamofobie
   Kruistocht naar het Heilige Land
   Jihad wordt Heilige Oorlog
   De noordelijke kruistochten tegen de heidenen
   Moros y Cristianos: de zuidelijke kruistochten tegen de islam
2. Jacob Van Maerlant, de peetvader van de islamofobie
   Hoe Karel Spaengen wan
   De kruistochten, want hier ene ghuldine tijt angaet
3. De reconquista van Afrika: de Nederlanden krijgen een tweede les in islamofobie
   Islamofobe humanisten
4. Islamofobie leidt tot cultuurnegationisme
   De Griekse erfenis als exclusief Europese erfenis: een mythe
   Het Arabisch hellenisme
   Cultuurnegationisme
   De mythe van Europa als joods-christelijke beschaving
   Europa heeft niet echt een traditie van tolerantie
5. De Turkenoorlog
6. De orthodoxe christenheid en de islam
7. De ontdekking van Amerika: eindelijk eens andere heidenen dan moslims
   Het Valladolid-debat
8. De hiërarchisering van de wereld: humanisten worden racisten
   La Mission Civilisatrice en de oriëntalistiek
   Ze willen onze ideeën wel, maar niet onze aanwezigheid
9. Islamofobie tijdens de kolonisering: twee voorbeelden
   Nederlands-Indië

   Het ontstaan van de moderne islamologie
   Het ontstaan van het panislamisme
   Kolonisatie en associatie: met het zwaard beschaving brengen

   De val van de Swahili islam in Kongo
   Kolonisatie: de oorlog tegen de islam
10. Botsende Beschavingen? Of is het maar één beschaving die botst?
    Bernard Lewis, islamofoob 'in the service of empire'
    Van rassenstrijd naar Botsende Beschavingen
    De terugkeer van Jacob Van Maerlant
    Little Lewis en Little Huntington in België: Beliën en Doornaert

    Atlantische solidariteit en steun aan Israël
    Islamofobie en dubbele standaarden
11. Vlaanderen bruist van de islamofobie en botsen doet het ook
    Het Vlaams-nationalisme leeft en teert op mythen
    Provincialistisch Vlaanderen

Besluit
Voornaamste bronnen
Index

de inleiding is geheel en al online te lezen: de Spiegel van Pirenne.

en speciaal voor zij die nog niet overtuigd zijn, het besluit:

"Dit is geen mooi overzicht van onze geschiedenis. Wij denken almaar aan onze verworvenheden: de Verlichting en Industriële Revolutie. Maar daar valt buiten Europa weinig van te merken. In de moslimwereld propageren we alles behalve de Verlichting. Integendeel: we steunen er de meest achterlijke monarchieën, de fundamentalistische oliesjeiks van Saoedi-Arabië over Koeweit tot Brunei op kop, militaire regimes, zoals de 'verkozen' generaals in Egypte, Pakistan of Indonesië. En je moet van zeer kwade wil zijn om te durven beweren dat de ideeën van 'vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid' in Noord-Afrika door de Fransen of in Kongo door de Belgen verspreid werden.
Europa heeft een zeer duistere kant die zelden belicht wordt.
Het meest dominante aspect van die duistere kant is onze islamofobie en onze latente xenofobie. Toegegeven, de Arabieren discrimineren zwarten, de Chinezen kijken neer op Europese langneuzen, Indiërs vinden hun cultuur superieur aan de onze. Maar geen van hen heeft in naam van het ras of van zijn culturele waarden pseudowetenschappelijke racistische ideologieën geconstrueerd en op basis daarvan genociden gepleeds of koloniale en wereldoorlogen gevoerd zoals wij dat hebben gedaan.
Bij 'onze' eerste expansie: 15 miljoen in Centraal en Zuid-Amerika op enkele decennia tijd. Afrika hebben we misschien wel het hardst aangepakt. Vier eeuwen Europese slavenhandel - met de Nederlanders als koplopers - leverden 50 miljoen gedeporteerden en 20 miljoen doden op volgens de cijfers van de Unesco. Daarna volgden vuile koloniale oorlogen in Indochina: meer dan 1 miljoen doden veroorzaakt door de Fransen, daarna nog eens 2 miljoen door de Amerikanen. En dan opnieuw Afrika: alleen al in Angola 2 miljoen doden. We steunen ook nog altijd de apartheidsstraat Israël in Palestina, de laatste kolonie.
Het is dan ook niet te verwonderen dat niet-Europeanen, zoals Arabieren, naar de westerse cultuur kijken alsof ze in een vervormde spiegel kijken waarin de begrippen 'vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid' zwart weerkaatst worden als 'geweld, bloed en repressie'. Die vervormende spiegel heeft een naam: islamofobie, antisemitisme, xenofobie.
Constant is het Westen virulent xenofoob geweest tegen al wie niet-westers was. En is het dat nog altijd. Op dat punt zijn we niet erg geëvolueerd en zitten we nog in de eeuw van Karel de Grote, in de duistere middeleeuwen. We zijn wel zeer inventief in het telkens herbenoemen van onze agressie: eerst was het de christenheid die streed om het Heilig Graf, daarna streden we voor de 'beschaving' op alle andere continenten, later voor ons ras. Sinds die term bezoedeld raakte door de misdaden van het nazisme en het fascisme, spreken we over cultuur en waarden. Maar eigenlijk ging en gaat het om agressie, grenzeloze bezitsdrang en meedogenloos geweld. Eigenlijk is er maar één botsende beschaving: Europe has bloody borders."

Voor zij het liever eens van iemand anders horen, enige (zeer uiteenlopende) recensies: Joly, Indymedia, AFF, Knowington, Mo, LVB, Boco, Solidair, Uitpers, 'lezersbrieven'.

Luister ook zeker naar het interview van de auteur op Radio 1.

Lucas Catherine lezen is altijd een hele belevenis, die man is een schier-onuitputtelijk vat kennis die erin slaagt om uiterst leesbaar de problematiek van elke mogelijke kant te benaderen, in al zijn aspecten. Zijn boeken sleuren je dan ook mij van de vroege middeleeuwen naar het begin van de Amerikaanse invasie van Irak, langsheen de slavenhandel en de geschiedenis van de Kongolese moslims.
Enige minpunt bij Catherine is dat hij geen bronnenapparaat gebruikt. Enkel aan het einde van zijn boek geeft hij een overzicht van de voornaamste gebruikte bronnen.
In elk geval een serieuse aanrader.
Andere boeken van Catherine:

• Manyiema. De enige oorlog die België won
• 3x weg van Zanzibar
• Ik wist niet dat de wereld zo klein was - Reisverslagen van een eerste globalisering
• Islam voor ongelovigen
• Keukens aller landen - Een smakelijke historie
• Palestina - De laatste kolonie?
• De reïncarnatie van een atheïst
• Rijstpap, tulpen & jihad
• Twee Arabieren of de Parabel van de Artisjok
• Van Morendoders tot botsende beschaving - De duizendjarige oorlog tegen de islam
• Verre kusten van verlangen - Curieuze reizen
• Wandelen naar Kongo - Langs koloniaal erfgoed in Brussel en België

Wake Up met vernieuwde website

Het doet mij bijzonder veel plezier om reclame te kunnen maken voor de website van Wake Up, de enige echte Gentse studentenvereniging voor en door studenten met een functiebeperking. Of zoals ze zelf stellen op hun nieuwe website:

"Wake Up! - What???

Wake Up! is een studentenwerkgroep die informatie verschaft rond studeren met een functiebeperking en de belangen van deze studenten verdedigt.

Actualiteit: Er is heel wat te doen rond studeren met een functiebeperking. Wij volgen de actualiteit en communiceren ze naar jullie toe.

Beleid: Op allerlei niveaus worden beleidsmaatregelen genomen die van belang kunnen zijn voor studenten met een functiebeperking. Wij verzamelen jullie stem en laten deze horen op het beleidsniveau van het Hoger Onderwijs. Tegelijkertijd houden we jullie op de hoogte over de relevante thema’s.

Bottom Up: Wake Up vertrekt van jullie uit. We luisteren naar problemen, ervaringen en andere dingen die tussen de studenten leven en brengen deze over naar de desbetreffende instanties.

Wegwijzer: We laten studenten aan het woord die je reeds voorgingen. Zo vormen we een platform waar we ervaringen met elkaar kunnen delen. Ben je een toekomstige student en zie je door de bomen het bos niet meer? Heb je geen idee hoe je hulp kan krijgen? Wake Up wijst je de weg!

Pluralisme: Wake Up staat voor iedereen open. Welke beperking, religie, nationaliteit, politieke strekking etc. je hebt, maakt voor ons niets uit. Je bent welkom!

Transparantie: We zijn geen duister studentengroepje dat samenkomt in de kelder van een of andere home. Integendeel, wij willen heel duidelijk naar jullie toe communiceren wat we doen, waarom we het doen en wat het betekent voor jou. Heel concreet wil dit zeggen dat iedereen welkom is op de vergaderingen en je de verslagen terug kunt vinden op de site."

bevraging in de media

Gisteren deed VVS zijn bevraging aan de Heizel. Deze actie ging niet ongemerkt voorbij. Zowel het VTM-nieuws als het VRT-nieuws brachten het.

het VTM-nieuws is hier te bekijken, vanaf 05:50



Belga verspreide volgend bericht:
Toegangsexamen geneeskunde: VVS voert onderzoek bij kandidaten
BRUSSEL 26/08 (BELGA) = De Vlaamse Vereniging van Studenten VVS houdt een bevraging onder de ruim 2.000 kandidaat-studenten die vandaag/dinsdag afgezakt zijn naar de Heizel voor de tweede sessie van het ingangsexamen arts/tandarts. Doel van het wetenschappelijk onderzoek is na te gaan in welke mate de selectie van de toegangsproef sociaal vertekend is, aldus de VVS in een mededeling.
VVS vindt dat iedereen, wars van socio-cultureel milieu of sociaal-economische achtergrond, de studierichting moet kunnen volgen van zijn/haar dromen. De studentenvereniging heeft vragen bij de noodzaak van de federale contingentering van de toegang tot de medische beroepen, die
een uitzondering vormt op de vrije toegang tot het hoger onderwijs.
Voor VVS is het leidinggevende principe dat elke student - overeenkomstig zijn intellectuele capaciteiten en motivatie - de opleiding van zijn of haar keuze moet kunnen volgen. De studentenorganisatie is er niet van overtuigd dat een centraal ingangsexamen iedereen gelijke kansen kan garanderen. Zo slaagt het examen er niet in om de motivatie juist te vatten, aangezien 15 procent van de deelnemers die slagen nooit de opleiding arts/tandarts aanvangen. Ondanks de ingangsproef is het slaagpercentage na het eerste jaar geneeskunde/tandarts nog steeds slechts 85 procent, zo stelt VVS, die nog opmerkt dat de kans erg groot is dat de toelatingsproef ook heel wat bekwame en gemotiveerde jongeren met veel potentieel doet afvallen.
Tenslotte blijft VVS zich vragen stellen bij de nood aan een federale contingentering. De studenten zijn niet blind voor de budgettaire problemen, maar hielden altijd vol dat er andere en betere besparingsmaatregelen waren (zoals bijsturing van het voorschrijfgedrag, fidelisering, echelonnering en opwaardering van de huisartspraktijk...) die de contingentering overbodig zouden maken. Anderzijds plaatst VVS vraagtekens bij het bepalen van het contingent omdat er onvoldoende betrouwbaar cijfermateriaal over het beroepsactieve korps is om te kunnen
plannen./.AHO/SAG

Afrikaans links verenigd

Vorig week vond in Johannesburg, Zuid-Afrika een historische vergadering plaats. Vertegenwoordigers van linkse organisaties van over het gehele continent bezonnen zich over de politieke, economische en sociale toekomst.

Het Africa Left Network Forum (ALNEF) werd bijgewoond door volgende organisaties: Botswana National Front, Communist Part of Egypt, Social Democratic Party – Kenya, Communist Party of Lesotho, Democratic Progressive Party – Malawi, United Democratic Forces – Inkingi (Rwanda), South African Communist Party, ANC, Communist Party of Sudan, People’s United Democratic Movement, Kabale Socialist Club – Uganda, Polisario Frente, Communist Party of Greece, Communist Party of Brazil.

Hier volgen enkele (eigenhandig vertaalde - en dat is eraan te merken) passages uit de slotverklaring:

"Deze ontmoeting vind plaats in een tijd waarin de vloedgolf van kapitalistisch imperialisme de werkende klasse van het continent verdrukt, die hun levensonderhoud wordt bedreigd en die hun de elementaire mensenrechten, democratische economische medezeggenschap, algemene tewerkwerkstelling en duurzaam levensonderhoud ontzegt en waarin de vrees voor staatsgrepen en militaire dictaturen elke ruimte voor democratische paricipatie bedreigd."

"Wij stellen wat dat de meerderheid van de Afrikaanse mensen onder één dollar per dag moet overleven, terwijl er voor een Europese koe zo'n 25 dollar per dag wordt voorzien.
Europa heeft een onmiskenbare verantwoordelijkheid voor de verarming van het Afrikaanse continent en zijn mensen. Tot op heden wil Europa het continent aan zich binden door de Economic Partnership Trade Agreements en door landbouwsubsidies. Deze dienen om het continent te binden in een eeuwige economische afhankelijkheid van Europese hulp."

"De communistische beweging, de linkse beweging en de bevrijdingsbeweging die steeds meer gemarginaliseerd dreigt te worden, neemt zich voor een proces op te starten dat de linkse beweging nieuw leven zal inblazen in elk aspect van het maatschappelijk leven in Afrika.
De communisten en al de linkse krachten worden opgeroepen om zich aan de frontlinie te plaatsen in de strijd tegen de privatisering van overheidsbedrijven en het neoliberale beleid dat door veel Afrikaase regeringen gevolgd wordt. We herbevestigen de nood aan linkse eenheid en samenwerking tussen progressieve krachten, om ervaringen uit te wisselen en progressieve solidariteit te bieden aa elkaar en samen het kapitalistische systeem te bestrijden."

"De Amerikaanse imperialisme is terrein aan het winnen op het continent door de oprichting van het Africa Command, om zijn grillen door te drukken en de Afrikaanse grondstoffen verder te plunderen, vooral dan olie en andere natuurlijke rijkdommen."

"Zoals onder communistische voorgangers het stelden in het Communistisch Manifest: Er waart een spook door Europa, het spook van het communisme. De Afrikaanse burgerij weze gewaarschuwd dat het spook van het communisme dwaalt door Afrika. Alle communisten worden opgeroepen naar de frontlinie om de klassetegenstellingen aan te scherpen en het continent vooruit te helpen naar het communisme. Afrika is klaar voor de strijd, die een beslist en overtuigd links politiekleiderschap en organisatievorm vereist.
Bemoedigd door de revolutionaire opmars in Latijns-Amerika en de strijd van de arbeidersklasse op het Afrikaanse continent, blijven we geinspireerd door het sociaal revolutionaire succes van Cuba en anderen. We weten dat de communistische toekomst voor Afrika verzekert is door hard werk en volharding in het opbouwen van de communistische organisatie."

De oprichting van het 'African Left Network Information Centre' is mijns inziens een belangrijke stap in de goede richting.

toelatingsexamens?

Vandaag was het verzamelen geblazen aan de Heizel voor het toelatingsexamen van de geneeskunde. Zo'n 2000 artsen en tandartsen in spe moesten zich de gehele dag onderwerpen aan een zichtbaar zwaar examen.
VVS zou VVS niet zijn moest ze in actie schieten tegen dit toelatingsexamen. Examens als deze testen immers enkel de mate van voorbereidheid op dit examen en de toevallige gemoedstoestand. VVS nam vandaag een bevraging af onder de deelnemers.
Doel is na te gaan in welke mate de selectie van het toelatingsexamen sociaal vertekend is. VVS stelt de noodzaak van de concrete aanleiding voor deze uitzondering op de vrije toegang tot het hoger onderwijs in vraag, namelijk de federale contingentering van de toegang tot de medische beroepen.
Het enthousiame van de deelnemers aan het examens voor onze bevraging was bijzonder groot, het is voor deze jongeren (en hun ouders) uitermate onverstaanbaar waarom er zo'n selectiemiddel van kracht is.
meer info op de enige echte VVS website
Uiteraard houden we jullie op hoogte van de resultaten van deze bevraging en de vorderingen in dit dossier.

Infochina

Niemand is het ontgaan, China staat tegenwoordig in het middelpunt van de belangstelling. Het is soms bijzonder moeilijk om door alle berichten, opinies en reportages het bos nog te zien. Daarom ben ik zeer tevreden dat er vandaag een nieuwe informatiewebsite werd gelanceerd over de Volksrepubliek China. Met daarin heel wat dossiers zoals economie en arbeid, ook onbekende thema's zoals onderwijs en sociale zekerheid. Me dunkt de moeite waard om eens naar te gaan kijken.

'Red Star', tijdschrift uit de Prille Democratie

Eerder had ik al bericht over prille democratie, veel lectuur hierover is te vinden in het nieuwste nummer van Red Star, het Engelstalige blad van de CPN (M). Met daarin o.a. volgende zeer lezenswaardige artikels:

• Maoist leads from top of the world

• Prachanda: leader of the new era - Baburam Bhattarai

• Prachanda, from commander to Prime Minister

• The democrats and social republic

Ajuintjesmarkt!

De Ledebergenaars onder ons weten het reeds, volgend weekend is het zover, de Ajuintjesmarkt. Bijzonder aanrader is traditiegetrouw de rommelmarkt op zaterdag. Met daarbij ook de zeer interessante verkoop van vzw Toontje. Deze 'liefdadigheidsorganisatie' verkoopt op zaterdag alle giften die zij in de loop van het jaar ontvingen en halen zo een groot deel van hun inkomsten voor het verdere werkjaar binnen. Dus uwen inboedel vervolledigen voor het goede doel! Allen daarheen zou ik zo zeggen!

studiekostenonderzoek in Nederland

Levensduurte en studiekosten, een hot thema in heel Europa.
In België werken de studenten- en jongerenorganisatie dit jaar rond dit thema via de campagne ResPACT. Deze campagne is opgehangen aan het ecosoc-verdrag, het Verdrag van New York. Hiervoor zal ik dit jaar nog vaker terug komen.
In Nederland heeft deze SP vorig jaar een uitgebreid onderzoek gedaan naar de directe studiekosten, zoals de inschrijvingsgelden en kosten die direct aan de studie gelinkt zijn, zoals werkkleren, boeken,...
De SP berekende dat de studenten in Nederland gemiddeld € 750 extra moet betalen, bovenop het inschrijvingsgeld.
Belangrijke kritiekpunt daarbij is vooral dat de instellingen dergelijke extra kosten nergens vermelden en dat de studenten dus gewoon van blok geplaatst worden.
Aan het onderzoek zelf deden 566 studenten mee uit 173 verschillende opleidingen en 77 instellingen in Nederland.
Lees hier het volledige rapport

Prachanda premier prille democratie

Kameraden en vrienden,

goed nieuws uit het Dak van de Wereld, Prachanda (Pushpa Kamal Dahal), voorzitter van de Communistische Partij van Nepal (CPN (M)) werd vandaag verkozen tot premier van de kersverse republiek Nepal.
Nepal, je weet wel die 'prille democratie', waar onze regering (Verhofstadt 1) nog gesofisticeerde machinegeweren aan had verkocht. Koning Gyanendra, die zijn broer met zijn gezin nog eigenhandig had afgemaakt, pleegde een staatsgreep in 2002 waarbij elke vorm van 'prille democratie' werd afgeschaft. De verkiezingen die eerder dit jaar werden georganiseerd maakten een einde aan de dictatuur. Sterker nog de progressieve partijen haalden een absolute meerderheid. De communisten van CPN (M) behaalden een meerderheid in het parlement en zworen om de monarchie af te schaffen.
Op 28 mei werd tenslotte een einde gemaakt aan 240 jaar despotisme en werd de Republiek Nepal uitgeroepen, “an independent, indivisible, sovereign, secular and an inclusive democratic republic nation”.
Na heel wat perikelen en discussies werd vandaag Prachanda verkozen door de grondwetgevende vergadering. Een hele stap vooruit van deze 'prille democratie'!

meer lezen:
welcome the Republic of Nepal!
Een interview met Prachanda van 21 juni in Solidair

het China syndroom

Vandaag verscheen in De Tijd een zeer interessant opiniestuk van de hand van Marc Vandepitte, waarin hij een goeie analyse maakt van de 'berichtgeving' over China waarmee we vandaag de dag langs alle kanten overspoeld worden.

Het China syndroom

Soms moet je de werkelijkheid spiegelen om ze onder ogen te zien. Veronderstel even dat België gastland zou zijn voor de Olympische Spelen of een ander groots sportevenement. Stel je dan voor dat buitenlandse correspondenten focussen op de hongerstakers zonder papieren of op kinderen die opgesloten zitten in asielcentra, op het gegeven dat een derde van de bejaarden in de hoofdstad hun gezondheidsfactuur niet kan betalen, op de bedenkelijke kloof in het onderwijs tussen rijke en arme kinderen, op de overbevolkte gevangenissen en de regelmatige opstanden daar. Stel dat ze constant reportages maken over de abominabele huisvesting en werkomstandigheden van illegalen, over de steun van België aan de oorlog in Afghanistan en het feit dat daarin reeds meer burgers omkwamen dan onder het Talibanregime, over de steun aan de folterpraktijken van de VS via het toestaan van CIA-vluchten, over bijna veertig procent fascistische stemmers in bepaalde regio’s en de verontrustende graad van racisme in het grootste landsdeel, … Stel je voor dat ze het land associëren met pedofilie, snuivende sportlui, het wurgen van asielzoekers, het laten ontsnappen van topgangsters of een premier die het nationaal volkslied niet kent.
Het zou niet gaan om leugens, maar we zouden deze berichtgeving ongepast, oneerlijk en tendentieus vinden. Terecht.

Nochtans is het ongeveer dit wat vandaag gebeurt ten aanzien van China: er wordt permanent ingezoomd op het gebrek aan mensenrechten en vrije meningsuiting, op het autoritair karakter van de overheid, op het onderdrukken van Tibet, op de milieuproblemen, op de corruptie, de urbanisatieperikelen en ga zomaar verder. Zelfs bij pure sportevenementen zijn er dezer dagen constant al dan niet subtiele toespelingen of commentaren over een of ander negatief aspect van de Chinese samenleving. Het Rijk van het Midden wordt globaal genomen afgeschilderd als een hardvochtig en onmenselijk land, dat de Spelen wanhopig gebruikt om zijn imago op te poetsen. Bij die beeldvorming zijn er gelukkig uitzonderingen, die de regel bevestigen.Verre van ons om te beweren dat het land geen problemen zou kennen, integendeel. China industrialiseert vijf maal zo snel als wij in de negentiende en twintigste eeuw en het gaat over vier maal zoveel mensen als toen in Europa. Iedereen die de geschiedenis kent beseft dat industrialisering een brutaal proces is. Als je de schaal en de snelheid van China in rekening brengt, kan het dus niet anders dat het land voor gigantische uitdagingen staat. Onze eigen geschiedenis helpt al heel wat om een en ander te kunnen duiden. Maar om een zich evenwichtig beeld te kunnen vormen is het minstens zo belangrijk de situatie in een correct perspectief te plaatsen. China moderniseert in recordtempo, maar is nog steeds een derdewereldland. Het BNP per inwoner is vijf maal lager dan het onze. De lonen stijgen er snel, maar zijn nog steeds maar een fractie van die in West-Europa.
Het land vergelijken met, of afmeten aan België of een ander rijk land is dan ook onzinnig. Het is, om het in sporttermen te zeggen, topprestaties verwachten van iemand die nooit aan sport doet en hem dan vrolijk afkraken.
Als je over China zinnige zaken wilt zeggen moet je dat doen in het licht van vergelijkbare landen. Enkele voorbeelden. China heeft de honger uitgeroeid, dat kan tellen voor een vijfde van de wereldbevolking. De afgelopen maanden waren in een veertigtal landen voedselrellen, niet in China. De kindersterfte is er driemaal lager dan India, d.w.z. dat in dat laatste land jaarlijks 1,3 miljoen kinderen teveel sterven in vergelijking met zijn noorderbuur. De Internationale Arbeidsorganisatie geeft twee landen aan als model voor het efficiënt uitroeien van kinderarbeid: Brazilië en China; buurland India telt nog steeds veertig miljoen kindarbeiders. China heeft sinds de jaren tachtig meer dan vierhonderd miljoen mensen uit de extreme armoede gehaald. Dat is nooit gezien in de wereldgeschiedenis. In diezelfde periode zijn er in Latijns-Amerika 14 miljoen extreem armen bijgekomen en in Afrika honderdvijftig miljoen. Tot zover het sociale. Wat te denken van het politieke en de mensenrechten? Er valt heel wat te zeggen over de politieke bestuursvorm, zeker naar onze maatstaven. Maar een recent onderzoek aan de Columbia Universiteit van New York toont aan dat de Chinezen meer tevreden zijn over hun politiek systeem dan de inwoners van zeven buurlanden, waaronder Japan en Zuid-Korea. En dan hebben we het nog niet over de politieke situatie in Myanmar, Indonesië en Pakistan, of de terreur in India en Sri Lanka, de aanslepende burgeroorlog in de Filippijnen. En de mensenrechten? Ook daar kan veel over gezegd worden, maar het is heel vaak subjectief gekleurd. De UNDP, het ontwikkelingsorgaan van de VN heeft terzake een objectief meetinstrument ontwikkeld: de human development index. Volgens deze indicator groeit China van alle landen uit de regio overduidelijk het snelst. The Economist, die je allesbehalve pro-Chinese vooringenomenheid kan toedichten, stelt dat China vandaag veel vrijer is dan tien, twintig jaar geleden en dat drukkingsgroepen en ngo’s zich vrijer kunnen beweging, zij het binnen de gekende krijtlijnen. ‘Veel derdewereldlanden zouden een oorlog beginnen om de problemen te mogen hebben van China’, kopte de Financial Times onlangs, op zijn zachtst gezegd ook al geen fan van het land.China werd vorig jaar met meer dan tweederde van de stemmen verkozen in de mensenrechtenraad van de VN, terwijl de VS zich geen kandidaat durfde stellen. Dat hoeft niet te verwonderen.

In de landen van het Noorden is China meestal kop van jut in de media en bij de politieke elite. In de landen van het Zuiden daarentegen wordt met stijgende bewondering gekeken naar de indrukwekkende moderniseringspurt van dit derdewereldland. Dat is een merkwaardig fenomeen. Het is alsof het BNP per inwoner bepalend is voor de appreciatie van het land. Misschien zegt wat we over China zeggen, en vooral de wijze waarop, veel meer over onszelf dan over het Aziatisch land. Om het met Chinese filosoof Lao-Tse te zeggen: ‘De waarheid klinkt als haar tegendeel’.

Meer lezen:

Eerst en vooral twee boeken van de Ng Sauw Tjhoi, radio 1 journalist, het tweede in samenwerking met de auteur van bovenstaand opiniestuk.

China Express is een reportage over de vele en snelle metamorfosen in dit land. Ng Sauw Tjhoi noteert met de vaart van een sneltrein zijn ervaringen en indrukken. Over de wereld van de arbeid, zijn stokpaardje. Over de reddingsoperaties na de aardbeving, over de nieuwe rol van de Chinese media, over de onverwacht grote aanwezigheid van moslims in China...De auteur gaat op zoek naar open geesten die vrij vertellen waar ze mee bezig zijn en waar ze van dromen. CCTV-journaliste Li Bing bijvoorbeeld. Of Wang Kan, die migranten informatie geeft over de nieuwe arbeidswet. Kuang Ai Yun, die in een chemisch bedrijf vergiftigd raakte en nu voorvechtster is van vrouwenrechten. Lu Zhaowen, de directeur van het Bureau voor Milieubescherming. Zhang Jing Yi, die voor de vakbond werkt in Urumqi.

Ng Sauw Tjhoi trekt langs de oude Zijderoute en de expressweg G312 naar het westelijke en armere Xinjiang, waar Oeigoeren samenleven met Chinezen en waarover weinig journalisten berichten. Concreter: Suzhou, Xi'an, Lanzhou, Dunhuang, Jiaohe, Turpan, Urumqi. Daar schakelt hij over naar de Oostkustroute: Guangzhou, Shenzhen, Xiamen, Wenzhou, Yiwu.

De Chinese reus verandert spectaculair snel. De gevolgen daarvan zijn verstrekkend voor de hele wereld. Zullen de goedkope Chinese producten onze markten overspoelen en jobs vernietigen? Of is de Chinese groeipool ook een kans? Ng Sauw Tjhoi, Radio 1-journalist van Chinese afkomst, ging samen met filosoof Marc Vandepitte Chinezen van alle rang en stand opzoeken. De rijke Chinese ondernemer en de dynamische partijsecretaris, de inlandse migrant en de onderwijzeres, de nieuwe-generatiecineast en de manager van een joint venture bedrijf, de kok en de chauffeur, en ook enkele Belgische ex-pats in China geven hun kijk op China.Zo ontstaat een Chinees mensenlandschap dat de lezer een beter begrip bezorgt van een voor ons vaak vreemde cultuur, gewoontes en beleid.

Dan een boek dat ondertussen een klassieker geworden is:

Na twee decennia van hervormingen staat China voor een fundamentele keuze. Zal het evolueren naar het private kapitalisme of zal het de collectieve en socialistische basis van zijn revolutie hernieuwen?'De kat van Deng' begint bij het onderzoek naar de groeiende spanningen binnen het Chinese 'marktsocialisme'. Weil geeft achtergronden bij de vermarkting en bij de klassenverhoudingen die daaruit groeien, bij de polarisatie en de sociale verschuivingen in een land dat bruist. Het boek geeft ook een verklaring voor de spanningen tussen China en het Westen, nu China zich op de wereldmarkt wil gooien.'De kat van Deng' beschrijft het voortdurende geschil tussen de erfenissen van Mao Zedong en Deng Xiaoping. In het licht van de inherente instabiliteit van het 'marktsocialisme' geeft Weil een prikkelend perspectief voor het China van na Deng en voor de wereldwijde economische en politieke gevolgen ervan.Speciaal voor de Nederlandse vertaling schreef Weil een nieuwe, uitgebreide en geactualiseerde inleiding.

unizo-stunt rond jobstudenten

Studentenarbeid, het blijft een heikel punt in België. Unizo 'verrijkte' de discussie met een tamelijk demagogische actie, een studente uit Bredene verkreeg zowaar de 'eer' om gekust te worden door de unizo-voorman bij de overhandiging van de prijs voor jobstudente van het jaar.





Die prijs had echter niets te maken met haar harde werk of haar inzet voor haar studies, neen, het was een ordinaire reclamestunt om het unizo-standpunt nog eens in de media te krijgen. En het unizo-standpunt is simpel samen te vatten in twee zinnen: 'hoe minder de werkgevers moeten bijdragen aan de sociale zekerheid hoe beter' en 'hoe flexibeler de werknemer is hoe beter'. Terwijl dat tweede nog verstaanbaar is in sectoren als de horeca waar de inzet van extra personeel erg afhankelijk is van de toevallige weersomstandigheden is dat eerste natuurlijk hilarisch.

In de vrt reportage is o.a. te horen dat werkgevers studenten moeten aanwerven omdat ze geen ander personeel kunnen vinden. Dit kan uiteraard en toont enkel aantal dat studenten nu eenmaal flexibele en goeie werknemers zijn. Maar dit kan toch helemaal niet gelden als argument om die studenten geen rechten te laten opbouwen en om er geen deftige sociale bijdragen voor te betalen. Voor de duidelijkheid studenten kunnen altijd en overal werken als ze daar zin in hebbe en/of als het noodzakelijk is, daar is geen enkel wet tegen (binnen de grenzen vazn het gewone arbeidsrecht uiteraard). Dus dat kan helemaal het probleem niet zijn. Laat unizo eens gewoon eerlijk zijn, zonder alle demagogie en toegeven dat dit gewoon de zoveelste zaagsessie is over arme werkgevers die zoveel moeten betalen en alsmaar meer cadeaus zijn van de staat en de facto van alle inwoners van dit land.

Voor wie een diepgaandere uitleg willen over dit onderwerp verwijs ik met plezier naar het dossier jobstudenten op de VVS-website. En meer specifiek naar de tekst '10 grote misverstanden en onwaarheden'.

Voor wie wil werken als student wil ik ten zeerste aanraden om contact op te nemen met de sociale voorzieningen van jouw hogeschool of universiteit om je grondig te informeren over jouw specifieke situatie.

reacties op overlijden Mahmoud Darwish

Gisteren vond de plechtige begrafenis van de Palestijnse dichter Mahmoud Darwish.
Omdat het belang van Palestina's nationale dichter niet onderschat mag worden, is wat extra aandacht niet ongepast.




Murded Houses
In one minute the lifetime of a house is ended. When a house is killed, it is a serial killing, even if the house is empty: a mass grave of all the things once used to give a home to Meaning, or, in times of war, to a marginal poem.
A slaughtered house is the severing of things from what they meant, from the feelings they inspired. It’s the duty of tragedy to change the gaze of eloquence and to reflect upon the life of Things, for in everything there’s a being that suffers: a memory of fingers, a memory of a smell, a memory of a picture. Houses are murdered just as their inhabitants are killed and the memories of things are slaughtered: stones, wood, glass, iron, mortar - scattered like human limbs. Cotton silk, linen, exercise books, books - torn apart like the unsaid words of people who did not have the time to say them. Dishes broken, spoons, toys, old records, pipes, doorknobs, the refrigerator, the washing machine, pots, jars of olives and pickles, cars - all broken, like their owners. The two whites - sugar and salt - are trod upon along with matchboxes, medicines, birth control pills, steroids, strings of garlic and onions, dried okra, tomatoes, rice and lentils - all are trod upon as are their owners.
Land-deeds and marriage certificates torn apart with birth papers, water and electricity bills, identity cards, passports, love letters - torn apart like the hearts of their owners.
Photographs are swept away with combs, make-up, brushes, shoes, lingerie, sheets, towels, swept away like family secrets betrayed to others and to devastation. All these things are the memories of people deprived of things, and the memory of things deprived of people …. Everything ends in one minute. Things die like we do, but they are not buried with us.
(online: http://peoplesgeography.com/2006/09/13/mahmoud-darwish-murdered-houses/)


The Poetry of Loss, een artikel in the Guardian.
In Memoriam van Lucas Catherina, auteur van talloze boeken over de Arabische wereld, de Islam en Palestina.
Personelijke reflecties van Anja Meulenbelt, kamerlid van de Nederlandse SP en notoir verdediger van de Palestijnse zaak.

Tenslotte nog een aflevering van Riz Khan, een populair discussie- en actualiteitenprogramma van Al Jazeera:

Darwish overleden

Zaterdag 9 augustus overleed de Palestijnse dichter Mahmoud Darwish.

Een voorbeeld van zijn geweldige dichtkunde:

Noteert u maar…
Ik Arabier
nummer legitimatiebewijs: 50 000
aantal kinderen: 8
nummer 9 op komst na de zomer
Niet goed soms?!

Noteert u maar…
Ik Arabier
werk met lotgenoten in steengroeve
aantal kinderen: 8
sla voor hen brood
kleren en schriften
uit de rotsen
Ik bedel niet aan je deur
ik verlaag mij niet
op de stoep van je huis

Noteert u maar…
Ik Arabier
gewoon een naam, zonder titel
lijdzaam in een land waarin alles
draait op uitbarstingen van woede
Ik hoor hier thuis
ik was hier al voor de geschiedenis begon
toen er nog geen cipressen stonden
olijfbomen evenmin
en voor het gras ontkiemde
Mijn vader was van boerenafkomst
niet van nobele stam
mijn grootvader was een boer
zonder aanzien zonder stamboom
mijn huis is een wachtershut
van riet en twijgen
zou jij in mijn schoenen willen staan
met mijn gewone naam zonder titel?

Noteert u maar…
Ik Arabier
Kleur haar: koolzwart
Kleur ogen: koffiebruin
bijzonder kentekenen:
op het hoofd een koord rond een koefijja
de handpalmen hard als steen
schramt als je hem aanraakt
Vind olijfolie en tijm
het lekkerste wat er is
Woonplaats:
Ik kom uit een ver vergeten gehucht
waar de straten geen namen hebben
waar alle mannen op het veld en in de steengroeve
achter de communisten aanlopen
Mag dat soms ook al niet?!

Noteert u maar…
Ik Arabier
De wijngaarden van mijn voorvaderen heb je geplunderd
land waarop ik werkte in het zweet mijns aanschijns
samen met al mijn kinderen
Voor ons en onze nakomelingen
heb je niets overgelaten dan deze rotsen
En nu zeggen ze dat jullie regering ons
die ook nog af wil pakken

Noteert u maar boven aan de eerste bladzijde:

Ik haat de mensen niet
val niemand lastig
maar als ik honger lijd
eet ik het vlees van wie mij uitbuiten
Hoedt u voor mijn honger
en voor mijn woede!

Uit: Stem van alarm, stem van vuur,
Het Wereldvenster Bussum - Nowip Den Haag 1981
Vertaling Ed de Moor - online

Mahmoud Darwish (1941 - 2008), winnaar van prestigieuze literaire prijzen van zeer uiteenlopende aard van de Prins Clausprijs tot de Lenin Vredesprijs.
Meer informatie: uiteraard Wikipedia, Literatuurplein en zijn eigen website met daarop tal van gedichten voorgelezen door de dichter zelve (in het Arabisch uiteraard).

tijdelijk hors de concours

Kameraden en vrienden,
uw eigenste kameraad Harko is een tijdje verdacht stil geweest, mijn verontschuldigingen hiervoor. Dit was echter geheel en al buiten mijn wil, ik moest een kleine (maar daarom zeker niet onpijnlijke) operatie ondergaan. Maar geen nood, binnenkort is mijn recuperatieperiode afgelopen. Vanaf volgende week sta ik wederom geheel en al tot eenieders beschikking.