Het linkse weekblad Solidair brengt deze week een zeer lezenswaardig interview met E.P. Daniël Maes, een 73-jarige Norbertijn, die sinds 2010 in Syrië woont, in de buurt van Homs. Een opmerkelijke stem in het verhitte Syrië-'debat'. Luidkeels geroep voor een militaire invasie en bezetting hoor je niet bij deze getuige-ter-plaatse, integendeel.
Ik ben voor een onafhankelijk onderzoek. Maar voor het Westen is dat blijkbaar niet nodig. Zonder onderzoek wordt de schuld gegeven aan de Syrische regering. Het Westen trekt al zijn ambassadeurs terug. Voor mij wijst dat op vooringenomenheid, het kadert in een plan voor verdere destabilisatie.
Hoe bent u in Syrië terechtgekomen?
Ik was aangetrokken door het project dat een Libanese karmelietes, zuster Agnes Mariam, opstartte. De ruïnes van het zesde-eeuwse klooster Mar Yakoub werden hersteld met stenen van de woestijn en zo kwam er nabij Qâra een kloostergemeenschap tot stand (Maes startte er een priesteropleiding, n.v.d.r.). Qâra is een dorp met 25.000 inwoners, onder wie 500 christenen, gelegen 90 kilometer ten noorden van Damascus, dicht bij Homs en aan de grens met Noord-Libanon, de regio van waaruit de meeste infiltratie van strijders en wapens gemeld wordt.
Strookt het beeld dat media ons tonen met wat u ginds ervaart?
Ik kwam in 2010 in Syrië aan en werd getroffen door de sfeer van verdraagzaamheid en gastvrijheid. Op twee jaar tijd heb ik de situatie in de streek rond Homs echter aanzienlijk zien verslechteren.
Voor de plaatselijke bevolking is het duidelijk dat er een destabilisatiecampagne aan de gang is
De pastoor van Qâra kent daar iedereen en vertelde me dat er de laatste tijd veel mensen rondlopen die van elders afkomstig zijn. Sommigen van hen hebben al toegegeven dat ze betaald werden door tv-zender Al Jazeera om af en toe een betoging op te zetten, die dan gefilmd wordt. Voor de plaatselijke bevolking is het duidelijk dat er een destabilisatiecampagne aan de gang is. We horen ook de verhalen van mensen die wegvluchten uit Homs wegens de terreur van gewapende groepen. Als ik dan zie hoe de westerse media die verhalen omkeren, dan moet ik reageren. Daarom heb ik bij mijn terugkeer aanvaard om te getuigen op een persconferentie en ben ik enkele dagen later in Terzake gekomen.
Hoe verklaart u het toenemende geweld?
Het geweld komt nu in grote mate van groepen die het land infiltreren, vooral vanuit Libanon. Je kan er alleen de hand in zien van Saoedi-Arabië en Qatar, die samenwerken met de VS.
Gelukkig wil de meerderheid van de bevolking op al die provocaties nog niet ingaan, zij willen vrede. Bij ons in het klooster zijn er twee Libanese zusters die daar de burgeroorlog in de jaren 80 meemaakten. Zij stellen vast dat er momenteel in Syrië zaken gebeuren die destijds ook plaatsvonden in Libanon voor de burgeroorlog uitbrak.
Natuurlijk moet er van alles veranderen in Syrië, maar daarvoor moet het land niet ontwricht worden. De onlangs goedgekeurde grondwetswijziging toont dat de meerderheid hervormingen wil zonder burgeroorlog. Bij een stemming over de grondwetswijziging ging 57,4% van de bevolking stemmen, en 89% stemde voor de wijzigingen. De Amerikaanse ambassadeur in Syrië kon zelf niet anders dan verklaren dat 60% van de bevolking achter de regering staat.
“We moeten toch íets doen”, horen we hier vaak zeggen. Wat is uw antwoord daarop?
Militaire interventie is geen oplossing. Integendeel, dat zou een totale vernietiging van Syrië betekenen. Als men echt iets wil doen hier in het Westen, dat men dan stopt met liegen, zou ik zeggen.
De agressors worden in de westerse pers als slachtoffers voorgesteld en de slachtoffers als agressors
Ik vind ook dat men moet wijzen op de gelijkenissen met Irak, met de leugens over de massavernietigingswapens die nooit zijn gevonden. Maar Irak is vandaag wel volledig verwoest. Er zijn ook de gevolgen van de NAVO-interventie in Libië en de chaos die daar nu nog heerst.
Ik zie vooral twee mechanismen die het Westen gebruikt in de desinformatiecampagne die we ook in het geval van Irak en van Libië hebben gezien. Vooreerst is er de demonisering van de leider, hier dus Assad. Verder het stelselmatig omdraaien van slachtoffer en agressor. De agressors worden in de westerse pers als slachtoffers voorgesteld en de slachtoffers als agressors. Er zijn me genoeg verhalen bekend van aanvallen door bandieten of terroristen, waarbij er een cameraploeg aanwezig is die alles doorgeeft aan Al Jazeera, die het dan presenteert als een aanval van het regeringsleger. In werkelijkheid wordt het leger door de buitenlandse druk strenge regels opgelegd. In Homs smeekten sommige burgers het leger “Kom ons beschermen”. Maar het leger vreesde een grote slachting en wilde eerst de gewapende groepen lokaliseren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten