La France Insoumise kwam dit weekend samen voor AMFIS2025, de zomeruniversiteit van links Frankrijk.
Ik kan de zeer interessante uiteenzettingen en debatten ten zeerste aanraden.
Zoals deze, een debat over extreem-rechts, met Europarlementslid Marc Botenga, van PVDA, Malin Björk, voormalig Europees parlementslid van Vänsterpartiet uit Zweden, Martin Schirdewan, van Die Linke en Manon Aubry, van La France Insoumice en co-voorzitter van GUE-NL, de linkse fractie in het Europees parlement.
Een stevige GUE, bij monde van Manon Aubry, met een ferme interventie tegen Commissie von der Leyen - rechts met een nauwe samenwerking met
extreem-rechts. In haar tussenkomst het krachtige citaat van Lucie
Aubrac: "Résister est un verbe qui se conjugue au présent".
In het kader van de Europese acties voor Wereldgezondheidsdag (7 april) en de Europese verkiezingen (26 mei) organiseert het Europees Netwerk tegen de commercialisering en privatisering van de gezondheid en de sociale bescherming op dinsdag 2 april in Brussel een Europese actiedag met een demonstratie, evenementen en een conferentie in het Europees Parlement.
Afspraak dinsdag 2 april
► Betoging om 10.30 uur, Kruidtuinlaan 50, Brussel. Afspraak aan het kabinet van Maggie De Block
► Bijeenkomst en activiteiten om 12 uur, Luxemburgplein, Brussel
► Gevolgd door een conferentie in het Europees Parlement, van 14.00 uur tot 16.30 uur
Deze acties maken deel uit van de Europese Week tegen de commercialisering en privatisering van de gezondheid en de sociale bescherming van 1 tot 7 april.
De Europese instellingen dringen er bij de nationale regeringen op aan om de overheidsuitgaven te verminderen, met name op het gebied van sociale bescherming (pensioenen, werkloosheid, maar ook gezondheid), openbare/collectieve diensten (onderwijs, kinderopvang, zorg voor gehandicapten en ouderen, vervoer, etc.) of zelfs op het gebied van infrastructuur, en om de sociale bijdragen, die als een concurrentienadeel worden beschouwd, te verminderen.
De vrijhandels- en investeringsakkoorden van de EU met andere landen in de hele wereld leggen liberalisering van diensten op aan de EU-lidstaten. Zulke akkoorden garanderen commerciële investeringen in winstgevende segmenten van de gezondheidszorg en beschermen monopolies van ondermeer de farmaceutische industrie.
Wanneer de publieke sector zich terugtrekt, ontwikkelt de private for-profit sector zich, waardoor de deur wordt opengezet voor geneeskunde op twee snelheden. Commerciële infrastructuren en verzekeringen selecteren het meest solvabele publiek en de meest winstgevende diensten, waarbij de "verlieslatende" diensten worden overgelaten aan de publieke of non-profit sector. Bovendien weten we dat een gezondheidszorgsysteem dat op de markt wordt gebracht met een zwakke publieke sector de toegankelijkheid vermindert (wachtlijsten, out of pocket is hoger, grotere afstanden voor de dienstverlening, ....) en ook meer kosten! De gezondheidsuitgaven zijn hoger in een commercieel systeem zoals in de Verenigde Staten, waar 16,4% van het bbp aan gezondheidszorg wordt besteed, in tegenstelling tot een systeem dat tot nu toe nog voor een groot deel openbaar en/of niet-commercieel is zoals in Frankrijk (10,9% van het bbp), België (10,2% van het bbp), Spanje (8,9% van het bbp) of Italië (8,8% van het bbp) (bron: OECD Health Statistics 2013, gepubliceerd in 2015).
Laten we ons inzetten voor de verdediging en veralgemening van een gezondheid en sociale bescherming die toegankelijke, betrouwbare, kwalitatief hoogstaande en niet-commerciële diensten aan de hele bevolking biedt door middel van voldoende en solidaire financiering, naar een echt sociaal Europa!
Laten we samen komen op dinsdag 2 april! Want samen staan we sterker!
De Vooruitgroep, Gentse progressieven die genoeg hebben van al dat Vlaams-nationaal gezwam, waaronder Pascal Debruyne, Eric Goeman, Ida Dequeecker, Rik Pinxten, Dirk Tuypens, Ico Maly, Dominique Willaert en Jan Blommaert, heeft een zeer interessant opiniestuk geschreven. Enkele bijzonder rake passages:
"Du XIIème au XVème siècle, la chrétienté latine était unie religieusement et donc culturellement.
In de vijftiende eeuw eindigde dit Latijnse Europa. Deze ideale eengemaakte samenleving werd stukgeslagen door snodaars die plotseling vonden dat ze protestant moesten worden. Man toch, wat een beeld van de geschiedenis die man hier op hangt.
Stephen Gowans, een Candese politieke activist zette in volgend interessante artikel enkele feiten op een rijtje. Dit artikel is door mij 'vrij' vertaald, taalfouten en anglicismen moeten mij vergeven worden. Het leek mij echter bijzonder nuttig om dit artikel wat bredere bekendheid te geven.
Dit artikel bevat enkele zeer interessante elementen, eerst en vooral het waarom van de Amerikaanse obsessie met Wit-Rusland. Waarom richt de VS zich tegen dit land en welke belangen er allemaal mee? De belangrijkste kwestie is de manier waarop ze dit doen. De inzet van ngo's in deze operatie wordt uitgebreid toegelicht.
Het belangrijkste aan dit artikel is mijns inziens de bronnen die gebruikt werden, geen verdoken, obscure webpagina's of duistere magazines maar toonaangevende kranten en de officiële publicaties van Amerikaanse overheidsdiensten en ngo's. De informatie komt zoals ze in het Engels zeggen 'straight out of the horse's mouth'.
Wit-Rusland is een van de weinig overblijvende echte alternatieve op de neoliberale economische orde. Een door de VS gekweekte en gefinancierde vijfde colonne is met Washington aan het samenwerken op dit van binnenuit omver te werpen.
door Stephen Gowans
De VS regering heeft een vijfde colonne in Wit-Rusland gekweekt om hen te helpen de regering van Lukashenko omver te werpen en diens socialistisch - georiënteerde beleid te vervangen door een neoliberaal regime made-in-US door de Amerikaanse belangen en bedrijven bedient.
Het Amerikaanse State Department voorzag vorig jaar middelen aan vijf oppositiepartijen en 566 activisten van de oppositie. Het ondersteunde en trainde meer dan 70 organisaties van de 'civiele maatschappij', 71 anti-regerings journalisten en 21 oppositiemedia in Wit-Rusland. Daarbovenop werden 900 Witrussische jongeren ingeschreven in de European Humanities University, op kosten van de Amerikaanse regering. Deze universiteit is een alternatief voor de Witrussische overheidsscholen die door de Amerikaanse regering veroordeeld worden omdat ze er niet in slagen 's lands hervorming tot een vrije markt democratie te ondersteunen.' (1)
De Amerikaanse regering heeft de Witrussische anti-Lukashenko coalitie ondersteund vanaf President George W. Bush de Belarus Democracy Act ondertekende in oktober 2004. Deze wet staat de Amerikaanse regering toe om miljoenen dollars te pompen in de oprichting van antiregeringsmedia in Wit-Rusland, de opleiding van verkiezingswaarnemers om de Witrussische verkiezingen te discrediteren en om organisaties uit de civiele maatschappij te ondersteunen die tegen de regering werken. (2) Washington heeft meer dan 12 miljoen dollar toegekend aan de oppositie om te vechten tegen de presidentsverkiezingen van maart 2006. (3) De kandidaat van de oppositie, Alexander Milinkevich verloor zwaar, een resultaat dat Washington toeschreef aan verkiezingsfraude. Maar zelfs Westerse kranten en polls betaald door IRI, de internationale arm van de Amerikaanse Republikeinse Partij bevestigden dat Lukashenko de verkiezingen met gemak zou winnen en dat de steun voor de oppositie in de enkele cijfers liep. Omdat ze er niet in slaagden om hun doelstelling van 'regime change' te halen in 2006, ging Washington over tot een bijkomende 27 miljoen dollar voor 2007 en eenzelfde bedrag voor 2008 om de tegenstanders van Lukashenko regering te ondersteunen. (4)
De mantra van Washington, nagezegd door zogenaamde progressieven die dicht staan bij de Amerikaanse heersende klasse, luidt dat Wit-Rusland geregereerd wordt door een autoritaire president, die zijn macht misbruikt om de verkiezingen te winnen. Zoals we zullen zien, is dit een verzinsel, gebruikt om de Amerikaanse bemoeienissen in de interne politiek van Wit-Rusland te rechtvaardigen. De autoritaire maatregelen genomen door de regering Lukashenko waren verdedigingsreacties tegen de openlijke Westerse pogingen om een vrije markt-staatsgreep op te zetten.
In tegenstelling tot de beschuldiging dat Lukashenko Europa's laatste dictator is, is hij een verkozen president wiens verkiezingsoverwinningen gebaseerd zijn om een brede steun, die hij verdiend heeft door het behartigen van de belangen van de grote meerderheid van de Witrussische burgers. De echte klachten van Washington zijn echter dat deze politiek niet overeenkomt met de belangen van de Amerikaanse investeerders en bedrijven.
Dit is wat er volgens de CIA verkeerd is met Wit-Rusland:
niet genoeg structuurhervormingen
marktsocialisme
hernationalisering van private bedrijven
een heel scala aan maatregelen om de inkomsten te herverdelen, die ervoor zorgen dat het niveau van inkomensongelijkheid ongeëvenaard is. Maar deze maatregelen maken Wit-Rusland een onaantrekkelijke bestemming voor Amerikaanse investeringen. (5)
De visie van de Heritage Foundation en de Wall Street Journal:
buitenlandse banken zijn zo goed als uitgesloten
Amerikaanse investeerders zijn verhinderd om grond te kopen
basisgoederen en -diensten zijn gesubsidieerd door de overheid
winkelprijzen zijn gereguleerd
de overheid blijft steunen op staatsbedrijven
handelsbarrières en subsidies maken het moeilijk voor Amerikaanse bedrijven om te concurreren in Wit-Rusland. (6)
The Economist klaagde over dat:
Wit-Rusland een actieve politiek voert om de import te beperken en de export te promoten
Lukashenko 'volgt een politiek van voortdurende overheidstussenkomst in de economie'
De regering ontkent eigendomsrechten van gemeenschappelijke gronden, behoud van natuurlijke rijkdommen, water, wouden en land onder publieke controle. (7)
De Washington Post verklaart: 'De Witrussische economie is nog altijd geleid en 's lands voedsel wordt gekweekt op collectieve boerderijen.' (8) En The New York Times wijst erop dat 'meneer Lukashenko... Wit-Rusland geleidelijk heeft veranderd in een miniatuurversie van de Soviet-Unie, met een geleide economie.' (9)
Is Wit-Rusland onder Lukashenko werkelijk een socialistisch - georienteerd zoals Amerikaanse establishmentbronnen beweren?
Tatyane Golubeve, secretaris-generaal van de Communistische Partij van Wit-Rusland, die deel uitmaakt van de regeringscoalitie van Lukashenko, verklaarde 'Wit-Rusland is nog steeds op de socialistische weg naar de ontwikkeling. Wij zijn een van de enige die nooit opgaven.'
Venezuelaans president Hugo Chavez prees Wit-Rusland 'als een model van een socialistische staat', gelijkend op de maatschappij die Chavez zijn Bolivariaanse revolutionairen aan het bouwen zijn Zuid-Amerika. (10) Chavez, die Lukashenko 'een strijdmakker' noemt (11), kende de Witrussische leider de hoogste onderscheiding voor buitenlanders toe aan Lukashenko, de Orde van de Bevrijder. Lukashenko heeft ook de hoogste onderscheiding gekregen die Cuba toekent aan buitenlanders, de Orde Jose Marti.
Wit-Rusland behoud de symbolen en sociale rechten van haar Soviet verleden. Een impressionant monument aan Lenin bewaakt nog steeds de toegang tot het regeringshoofdkwartier. Universitair onderwijs is nog steeds kosteloos, en universiteitsstudenten blijven genieten van de 'living stipends', zoals in de Soviet tijd. (12) Veel van de economie blijft onder publieke controle.
Het is duidelijk dat Wit-Rusland niet het soort plaats is waar CEO's, bedrijfsleiders en investeringsbankiers, die de besluitvorming in Washington bepalen, warm voor lopen. Akkoord de bevolking stuurt de economie aan, en inkomensverschillen zijn ongekend in de rest van de wereld. Maar hoe zit het met de belangen van Amerikaanse investeerders en exporteurs? Waar zijn de winstgevende investeringsmogelijkheden? Waar zijn de lucratieve exportmarkten?
Hoe creeer je een oppositie?
Om Lukashenko en zijn naar socialisme neigende beleid omver te werpen heeft de Amerikaanse regering uit een veelkleurige groep van oppositiepartijen en activiteiten een enkele coherente eenheid gebouwd, die geleid wordt door een enkele executieve, met de autoriteit om gemeenschappelijke doelstellingen en strategieën op te leggen. De internationale vleugel van de Republikeinse Partij, IRI, heeft een leidende rol opgeëist in het focussen 'in de eerste plaats op het consolidatieproces en de eenmaking van alle prodemocratische elementen in het land tot een enkele coalitie'. (13)
Het plan getrouw dat de Amerikaanse regering volgde in het opzetten van fluwelen staatsgrepen in andere landen, kreeg de oppositie een naam die hun zelfverklaarde strijd voor de democratie tegen een veronderstelde dictatuur onderschreef. Terwijl het Wester de Democratische Oppositie in het leven riep in Servië, om te strijden tegen de wat ze dictatuur noemden van Slobodan Milosevic, en de Beweging voor Democratische Verandering als oppositie van de zogenaamde dictatuur van Robert Mugave in Zimbabwe, kreeg de door de VS ondersteunde en gesubsidieerde oppositie in Wit-Rusland de naam Verenigde Democratische Krachten (UDF). Het doel is de oppositie en omverwerping van de zogenaamde dictatuur en de socialistisch - georienteerde maatregelen van Alexander Lukashenko.
De Amerikaanse regering gebruikt het woord 'dictatuur' op een unieke manier. Wit-Rusland wordt door Washington tot een dictatuur uitgeroepen, terwijl 's lands politieke systeem een meerpartijendemocratie is met algemeen stemrecht voor alle volwassenen. (14) Dictatuur moet verstaan worden in de wereld van Washington regime changers, niet als de heerschappij van een individu of een select comité, waar er geen stemrecht is, maar als de heerschappij van verkozenen waar de Amerikaanse regering zich tegen verzet, omdat hun politiek noch onmiddellijk noch indirect de overeenkomt met de belangen van het Amerikaanse kapitaal. Door een socialistisch of nationalistisch leider te omschrijven als dictator geeft dit de Amerikaanse regering het voorwendsel om zich te mengen in de interne politiek van andere landen, door hun inmenging verkeerdelijk voor te stellen als 'het bevorderen van de democratie'.
De Amerikaanse regering heeft net zo de regering van Hugo Chavez in Venezuela te discrediteren, door naar Chavez te verwijzen als 'would-be autocraat', om zou hun ondersteuning en financiering van de 'democratische' oppositie te rechtvaardigen. Chavez, Milosevic, Mugabe en Lukashenko volgen allemaal een politiek die in meer of minder mate een afwijzing inhouden van de orthodoxie van de vrije markt, vrij ondernemerschap en vrije handel die Washington aan alle landen (buiten zichzelf) wil opleggen.
De UDF bestaat uit 10 oppositie partijen en meer dan 200 ngo's. In 2005 schoof de coalitie Alexander Milinkevich naar voren als hun presidentskandidaat. Terry Nelson, national politiek directeur van de 2004 Bush-Cheney campagne, leidde zo goed als de campagne van Milinkevich in 2006, zo melde de New York Times. (15) Maar de steun van de Republikeinen was niet voldoende om Milinkevich falen om het publiek te bereiken te compenseren. De eigen peiling van UDF, betaald door de IRI, 'toonde aan dat de positie van Milinkevich en andere oppositieleiders in de enkele cijfers liep'. (16) Lukashenko won de verkiezingen overtuigend met 83 precent van de stemmen, een klinkende overwinning die de Amerikaanse regering direct toeschreef aan verkiezingsfraude, omdat niemand zo populair kon zijn.
Maar er zijn genoeg voorbeelden van verkiezingsoverwinningen met grotere marges die de Amerikaanse overheid wel beschouwt als redelijke afspiegeling van de democratische wil. De door de Amerikaanse opgeleide en fanatieke pro-Amerikaanse heersende klasse van Mikhai Saakashivili kreeg 97% van de stemmen bij de Georgische presidentsverkiezingen in 2004, die geen enkele Amerikaanse wenkbrauw deed fronsen. Kurmanbek Bakiyev won met 89 procent tijdens 'Tulpenrevolutie' in Kirgizië, zonder dat dit Washington afwijzing opleverde. En Eduard Shevardnadze, toen hij nog Washington's man was in Georgië, kreeg 92 procent van de stemmen tijdens de Georgische verkiezingen van 1992, zonder gevolgen.
Zonder nog rekening te houden met de twee maten en twee gewichten van de Amerikaanse regering, zijn er veel redenen om te mogen veronderstellen dat de presidentsverkiezingen in Wit-Rusland in 2006 vrij en eerlijk verlopen zijn. De peilingen, inclusief de door de oppositie georganiseerde en de door IRI betaalde peilingen, gingen uit van een overwinning voor Lukashenko, bijna als een zekerheid. Dit als afspiegeling van Lukashenko's enorme populariteit, die zelfs door opposanten werd erkend. (17) 'Zelfs zijn felste tegenstanders twijfelen niet aan de juistheid van de onafhankelijke peilingen die hem afschilderden als de populairste politicus van het land. (18)
De populariteit van Lukashenko komt voort uit de maatregelen die de werkende klasse meer bevoordeelde dan de Westerse investeerders. Hij heeft:
“de toenemende verhoging van de reële lonen in de voorbije jaren overzien... Hij heeft fel gesnoeid in de belasting op toegevoegde waarde (BTW zoals we zeggen), hij heeft de inflatie teruggedrongen, het aantal armen gehalveerd, en de eerlijkste inkomensverdeling gecreëerd van de hele regio.” (19)
Het Witrussische egalitarisme is bijzonder irritant voor de Amerikaanse regering. De regering van Lukashenko zorgde voor maatregelen om aan inkomensherverdeling te doen, zodat de beperkte kloof tussen rijk en arm werd behouden, zorgde dit voor een verminderde aantrekkelijkheid van Wit-Rusland voor de Amerikaanse multinationals, als een plaats voor winstgevende investeringen. Met de keuze om de gewone Witrus te dienen, in plaats van het Amerikaanse bedrijfsleven, koos Lukashenko duidelijke voor de eerste en haalde hij de woede van de laatste op zijn hals.
Begin april 2007 organiseerde de IRI samen met de NDI, de internationale vleugel van de Democratische Partij, en de Europese Raad (council of europe) een reeks vergaderingen met UDF-leden, die cumuleerden in een nationaal congres dat werd bijgewoond door 693 delegatieleden. Doel van deze meetings was het formuleren van de strategie van de coalitie en het opstellen van een overgangsgrondwet, die in werking zou moeten treden wanneer het UDF de regering heeft omver geworden en het teugels van de macht gegrepen heeft. (20) Op dat moment zouden de overheidsbedrijven verkocht worden, de subsidies voor basisgoederen en -diensten afgeschaft en de inkomensherverdelingsmaatregelen teruggeschroefd.)
De Ngo’s van Uncle Sam
De Amerikaanse regering biedt 'uitgebreide ondersteuning, subsidiering en leiderschaps- en organisatieopbouwtrainingen aan meer dan 60 lokale Ngo’s'. Het Amerikaanse State Departement, PACT en NDI bieden op allerlei manieren ondersteuning aan 60 Ngo’s, advisering over strategische planning, en de uitkering van meer dan 40 fondsen. Om de banden tussen de Ngo’s te versterken richtten de sponsors het Leadership Fellows Program op, om de leiderschapscapaciteiten van de leden van de anti-Lukashenko oppositie verder uit te bouwen. (21)
NDI 'organiseerde een jongerenconferentie in februari 2007 om jongerenorganisaties te ondersteunen in hun inspanningen om te mobiliseren, het uitbouwen van hun organisatorische capaciteit en het bevorderen van hun samenwerking.' Om hier niet voor onder te doen organiseerde IRI 10 sessies voor meer dan 300 Witrussische jongeren, om training te bieden aan 'de volgende generatie politieke leiders'. Deze sessies werden geleid door 'trainers uit geheel democratisch Europa', (22) geweldloze prodemocratische activisten getraind in de opstanden in Servië, Georgië en Oekraïne. Om de zoveel maanden werden volgelingen van Gene Sharp, de Amerikaanse goeroe van de geweldloze regime change, 'ingezet in het buitenland om activisten voor de democratie te trainen in de agitatie... overal van Oost-Europa om Witrussen op te leiden, tot Turkije om Iraniër op te leiden.' Het Center For Applied Nonviolent Action and Strategies, gefinancierd deel dat de IRI en door het aan de CIA gebonden Freedom House, speelt een leidersrol in deze trainingssessies. (23)
Samen met Renaissance, Pontis en de Eurasia Foundations, hielp de Amerikaanse State Department in de oprichting van de Belarusian Institute for Strategic Studies, een denktank voor pro-Amerikaanse ideologen voorbereid om beleidsadviezen te verstrekken die vriendelijk zijn voor dé ideologie van de Amerikaanse regering van vrije markt, vrije onderneming en vrije handel. (24) Wanneer de media citaten willen van 'experten' kloppen ze aan bij BISS.
Als onderdeel van de inspanningen om de publieke opinie te vormen, subsidieert de Amerikaanse State Department de European Radio for Belarus, een anti-Lukashenko radiostation, dat samen met de door de Amerikaanse regering gesponsorde radiostations Radio Free Europe en Radio Liberty het anti-Lukashenko, antisocialistisch en pro-neoliberale evangelie prediken. Bovenop ERB keerden de Westerse regime changers nog eens 24 miljoen dollar uit aan Media Consulta, een Duits consortium, om antiregerings nieuw uit te zenden in Wit-Rusland. Individuele Europese landen leverden eveneens hun bijdrage. (25)
De Vijfde Colonne gaat naar Washington
De Republikeinse Partij is diep betrokken in het grootbrengen van de Witrussische oppositie, door regelmatige ontmoetingen met sleutelactivisten. In april 2005 hield de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken, Condoleezza Rice, vergaderingen met oppositieleden in Litouwen, om met hen het gebruik te bespreken van 'masse pressure voor verandering'. (26) En om hen 5 miljoen toe te zeggen als steun, aangebracht via de IRI (27) Dit is typisch voor kleuren-revoluties, inclusief de Rozenrevolutie in Georgië, de Oranje Revolutie in Oekraïne, en de afzetting van Milosevic in voormalig Joegoslavië, dat de door Amerikaanse gesponsorde oppositie de regering beschuldigt van verkiezingsfraude. Dit biedt een gelegenheid om de oppositieaanhangers te mobiliseren om op straat te komen en de regering tot aftreden te dwingen. Tijdens haar ontmoetingen in Litouwen drukte Rice de vertegenwoordigers van de oppositie op het hart dat dit een 'excellente gelegenheid' zou bieden om in confrontatie te gaan met de regering. (28) De oppositie volgde de strategie van Rice tot op het bot, 'niet zozeer een verkiezingscampagne voeren maar ... proberen om een opstand te organiseren'. (29) De New York Times meldde dat Milinkevich 'niet zozeer campagne voerde voor het presidentschap maar voor een opstand'. (30) Voor de oppositie betekende een opstand de enige realistische weg naar de macht. Peilingen betaald door de IRI 'toonde aan dat de cijfers van Milinkevich en de andere oppositieleiders in de enkele cijfers liep'. (31)
Activisten van de oppositie hebben een unieke toegang tot de hoogste regiononen van Amerikaanse buitenlandse zaken. En hebben een platform gekregen van waarop ze zich konden richten tot een breed publiek. Een platform dat ze niet zouden hebben zonder de beïnvloeding van de Amerikaanse regering.
Het IRI speelde acht dagen lang gastheer voor een delegatie van oppositie activisten in december 2007. De delegatie had ontmoetingen achter gesloten deuren met Rice, en een bijna een uur durende ontmoeting met de president. Het IRI zorgde ook voor een ontmoeting met de redactie van de Washington Post, en de uitzending van een vragenuurtje op Radio Free Europe/Radio Liberty, dat ook uitgezonden werd boven Wit-Rusland. Tenslotte waren er radio en televisie-interviews met de officiële Amerikaanse overzeese propagandadienst, Voice of Amerika. (32)
Een volgend bezoek van UDF aan Washington volgde kort daarop, eveneens verzorgd door het IRI, van 26 februari tot 2 maart. Tijdens dit bezoek vergaderde de delegatie met het ministerie van buitenlandse zaken, met het Witte Huis, en met parlementsleden. Ze verkondigden hun standpunten in de media, o.a. The Washington Post, Voice of Amerika en Radio Free Europe/Radio Liberty. De delegatie uitte expliciet hun dankbaarheid 'voor de steun van Amerikaanse regering'. (33)
Steun een alternatief
Er zijn meerderen redenen tegen de Amerikaanse bemoeienis in de democratie van Wit-Rusland te zijn.
Wit-Rusland is een van de weinig overgebleven plaatsen in deze wereld waar de voornaamste hoogste regionen van de economie nog publiek bezit zijn, waar robuuste inkomensherverdeling de kloof tussen rijk en arm verkleint, en waar de essentiële goederen en diensten nog gesubsidieerd zijn, zodanig dat ze betaalbaar blijven voor eenieder, en waar onderwijs kosteloos is, en voor universiteitsstudenten een leefloon ontvangen.
De inmenging van de Amerikaanse regering in Wit-Rusland is helemaal niet gericht op het bevorderen van de democratie. Wit-Rusland is namelijk al een democratie. In de enge betekenis, door het universele stemrecht, door regelmatige verkiezingen, door een veelheid aan politieke partijen. Maar ook in een bredere, diepgaandere betekenis, in de zin dat de belangen van de meerderheid van de bevolking vooropstaan.
De Amerikaanse inmenging in Wit-Rusland is gericht op het omgekeerde van democratie: het promoten van de belangen van een zeergeprivilegieerde minderheid van Amerikaanse en Westerse investeringsmaatschappijen, CEO's, bedrijfsleiders en grote kapitalistische families. Zij eisen onbeperkte en ongehinderde toegang tot de Witrussische grondstoffen, markten, arbeid en publieke goederen. Ze willen de Witrussische staatsbedrijven kunnen opkopen, en hun goederen en diensten berkopen zonder enige hindernissen als handelsbarrières en staatssteun aan binnenlandse bedrijven. Ze eisen een schier belastingsvrije omgeving, zonder beperkingen op hun winstbejag, met lage lonen en gewillige werkkrachten die ze kort kunnen houden door middel van een reserve leger van werkelozen. Uit het standpunt van de Amerikaanse heersende klasse met Wit-Rusland een investeringsvriendelijk klimaat hebben en geen arbeidersvriendelijk klimaat.
Amerikaanse burgers en de inwoners van andere Westerse landen die bijdragen aan het kweken van de Witrussische vijfde colonne moeten zich verzetten tegen het gebruik van hun belastingsgeld om een regime ten val te brengen dat nog durft opkomen tegen de neoliberale economische orde. Belastingsgelden zouden moeten gebruikt worden om de sociale zekerheid te financieren, om kosteloos onderwijs te bieden, om de basisgoederen en – diensten te subsidiëren en niet om de werkende mensen van andere landen te ondermijnen.
1. United States Department of State, “Belarus 2007 Performance Report,” November 16, 2007. http://pdf.usaid.gov/pdf_docs/PDACL044.pdf
2. The Los Angeles Times, September 25, 2005; “Belarus Democracy Act Will Help Cause of Freedom, Bush Says,” October 21, 2004. http://www.america.gov/st/washfile-english/2004/October/20041022100536btrueveceR0.8822595.html
3. The New York Times, December 17, 2005.
4. Russian Information Agency Novosti, July 13, 2007.
5. Central Intelligence Agency, The World Factbook, Belarus. https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/bo.html
6. The Heritage Foundation, 2008 Index of Economic Freedom. http://www.heritage.org/research/features/index/country.cfm?ID=Belarus
7. Cited in The Heritage Foundation, 2007 Index of Economic Freedom.
8. The Washington Post, September 23, 2005.
9. The New York Times, January 1, 2006.
10. The New York Times, July 24, 2006.
11. The Financial Times (London), August 2, 2007.
12. The Morning Star (UK), January 7, 2008.
13. Remarks by Stephen B. Nix, Director of Eurasia Program, International Republican Institute, Conference on European Union and Democracy Assistance, Center for European Studies, the University of Florida, March 30, 2007, http://www.iri.org/eurasia/belarus/2007-03-30-Belarus.asp
14. The IRI’s Belarus page describes Belarus’ type of government as a dictatorship. On the same page, under the rubric “suffrage” is written: universal, age 18. http://www.iri.org/eurasia/belarus.asp The CIA’s World Factbook lists 19 political parties in Belarus.
15. “Bringing Down Europe’s Last Ex-Soviet Dictator,” New York Times, February 26, 2006.
16. Ibid.
17. The Washington Post, March 21, 2006.
18. The Los Angeles Times, September 25, 2005.
19. Times Online, March 10, 2006.
20. United States Department of State, “Belarus 2007 Performance Report,” November 16, 2007. http://pdf.usaid.gov/pdf_docs/PDACL044.pdf
21. Ibid.
22. Ibid.
23. “A Georgian soldier of the Velvet Revolution,” The Los Angeles Times, September 2, 2008.
24. United States Department of State, “Belarus 2007 Performance Report,” November 16, 2007. http://pdf.usaid.gov/pdf_docs/PDACL044.pdf
25. The New York Times, February 26, 2006.
26. The New York Times, April 22, 2005.
27. Xinhua News Agency, May 13, 2005.
28. The New York Times, April 22, 2005.
29. The New York Times, January 1, 2006.
30. The New York Times, February 26, 2006.
31. Ibid.
32. “IRI Host Belarusian Democratic Leaders,” IRI News Release, December 12, 2007. http://www.iri.org/eurasia/belarus/2007-12-12-Belarus.asp
33. “IRI Host Belarusian Democratic Leaders,” IRI News Release, March 9, 2007. http://www.iri.org/eurasia/belarus/2007-03-09-Belarus.asp
“De Ierse kiezers hebben aan de noodrem getrokken. In de 26 andere lidstaten hebben de parlementen het verdrag van Lissabon al goedgekeurd, of gaan ze dat nog doen, zonder dat iemand daar inspraak in kan hebben. Niemand heeft de mening gevraagd van de 496 miljoen inwoners van de 26 andere landen, zelfs niet – misschien juist zeker niet – die van de Fransen en Nederlanders, die in 2005 al een keer neen hebben gezegd.”, aldus PVDA-voorzitter Peter Mertens.
"Maar net als in Frankrijk en Nederland in 2005, is de Ierse verwerping op de eerste plaats een volkse verwerping en een sociaal-inhoudelijke tegenstem. Volgens een peiling één week voor de stemming, dacht de meerderheid van de eerder rijke Ieren ja te zullen stemmen, terwijl de meerderheid van de ondervraagde arbeiders neen gingen stemmen. Grote vakbonden, alle partijen links van de Socialistische Partij (Labour) en heel wat progressieve organisaties voerden campagne voor het ‘neen’. Ook bij de aanhangers van Labour, zegt de meerderheid tegen het verdrag te zijn." zou schrijft de PVDA in een persmededeling.
“In het neen-kamp overheersten de inhoudelijke argumenten die de asociale, antidemocratische en militaristische gevolgen van de nieuwe grondwet onder het licht hebben gebracht. De Europese Commissie is een slechte verliezer, nu ze op een hautain schoolmeestertoontje beweert dat de mensen niet weten waarom ze tegen hebben gestemd. Je mag een eigen mening hebben, maar het moet wel de onze zijn, zo zeggen ze.”, stelt de PVDA-voorzitter.
En in België? Wanneer mogen wij ons eens uitspreken over dit allesbehalve sociale Europese project?
