Lucas Catherine publiceerde vorige week een opmerkelijk opiniestuk op indymedia.be over (hoe kan het ook anders) het veelbesproken islamdebat. Enkele zeer rake passages:
"Meer en meer blijken er zich twee kampen af te tekenen in het intellectuele debat over de islam. Een groep schaart zich achter de demonisering van de islam die gebeurt in het kader van een nieuw vijandbeeld dat oorlogen in Irak, Afghanistan en straks misschien Iran moet aanvaardbaar maken. Anderen weigeren daar aan mee te doen. De islamofoben affirmeren zich ter zelfde tijd als onvoorwaardelijke verdedigers van het Westers bastion Israël. Voorts gebruiken ze de hoofddoek als rode lap om op het gevaar van een interne islamitische vijand te wijzen die ons zou bedreigen. Ze zoeken daarbij toenadering tot de theoretici van de Onafhankelijke Vlaamse Identiteit (Gravensteengroep).
De manier waarop intellectuelen in Vlaanderen zich tegenwoordig positioneren doet mij sterk denken aan de periode voor de Eerste Wereldoorlog. Toen raakte de linkerzijde en meer bepaald de arbeidersbeweging verdeeld in twee kampen: het anti-oorlogskamp dat zich keerde tegen steeds sterker wordende oorlogspropaganda: communisten en anarchisten, en de sociaal-democratie die mee stapte in de oorlogsretoriek en de vijandbeelden die werden opgebouwd. Iets gelijkaardigs speelt zich nu af in het intellectueel milieu.
Het Ten Oorlog klinkt steeds sterker. Deze oorlog wordt al gevoerd in Irak en Afghanistan, Iran ‘moet’ volgen. Een vijandbeeld is nodig en dat is ‘de islam’ geworden, die steevast verweten wordt fascistisch te zijn en met de nazi’s te hebben samengewerkt. Tenoren hiervan zijn Wim Van Rooy, Benno Barnard en ook Mia Doornaert.
En dan is er hun tweede thema: Israël wordt steevast opgevoerd als een bastion van westerse beschaving tegen de Arabische barbarij.
Onze oorlogstrommelaars zijn dan ook geweldige verdedigers van de staat Israël.
En natuurlijk keren deze schuintamboers zich ook tegen de moslims in België. Hier gebruiken ze de hoofddoek als rode lap om op het gevaar van een interne islamitische vijand te wijzen die ons zou bedreigen.
Een derde tendens die deze voormalige progessieven kenmerkt is hun toenadering tot vlaams-nationalisten en separatisten zoals de Gravensteengroep. Immers, als de islam de vijand is, dan zijn de moslims onder ons een bedreiging voor onze identiteit. Al wie zich inzet voor een echte Vlaamse zelfstandigheid en identiteit, zoals de Gravensteengroep wil men dan ook van dit gevaar overtuigen.
Daarom is het nodig om deze Vlaamse identiteit die men ons sinds de jaren 1980 probeert in de strot te duwen permanent te bekritiseren op zijn parochialisme en zijn etnocentrisme. Culturen botsen niet, culturen overlappen en nemen van elkaar over. Identiteiten zijn meervoudig en als ze zich construeren tegen andere identiteiten dan is het als tweelingbroers, ook al gedragen die zich soms als Cain en Abel.
Deze voormalige progessieven stellen zich ten dienste van het Ten Oorlog! waartoe rechts in Amerika én Europa oproept. Ze worden de waakhonden van rechts, en aan hun scheldpartijen te horen worden ze straks misschien de bloedhonden van rechts. En zij hebben de tijdsgeest mee.
Het diaboliserende discours tegen de Islam is algemeen. U moet er maar de recente boeken van Ico Maly en Sami Zemni, op nalezen. Zij beschrijven duidelijk hoe het integratiedebat verschoof van een sociaal-economisch niveau (achterstelling, werkloosheid, racisme) naar een louter cultureel niveau waarbij de nieuwkomers zogezegd onze waarden en normen niet willen aanvaarden, omdat hun achterlijke godsdienst en cultuur dit verhinderen:
“Cultuur is vandaag het belangrijkste probleem in onze media, terwijl het slechts een handig alibi is om te zwijgen over zaken die er echt toe doen.” (Ico Maly). Hij behoort tot het andere kamp. Het kamp van Tom Lanoye, Bambi Ceuppens, Karel Arnaut, Kristien Hemmerechts… en niet te onderschatten intellectuelen die volgens de islamofoben tot de interne vijand behoren zoals Sami Zemni, Nadia Fadil (“Fuck Fadil! Alma Mater: ontsla het serpent!” volgens Benno Barnard op zijn blog)."
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Is dit indelen in kampen ook niet een voorbeeld van het wij-zij-denken? Die blijkbaar diepgewortelde drang om mensen te catalogiseren kan handig zijn om de wereld te bevatten, maar je kan ook te ver gaan (Luckas Vander Taelen staat volgens mij nog redelijk ver van Benno Barnard af, maar toch zijn er die ze in één hokje plaatsen).
Terzijde kan je je ook bedenken dat het schrijven van zulke opiniestukken (voor, tegen of achterstevoren) een leuke bezigheid voor mensen met teveel tijd en een menswetenschappelijke opleiding, terwijl de rest van de mensheid gewoon doorwerkt en zo tot productievere resultaten komt. De zelfstandige heeft gesproken :-)
Dat is voor een deel natuurlijk geheel en al waar. Maar helaas heeft het ranzige discours van de islamofoben onze samenleving wel al serieus beïnvloed. Antisemitisme was een belangrijke 'inrijpoort' van het fascisme in de jaren '30 van vorige eeuw. Dat ranzige antisemnitisme is grotendeels verdwenen, zeker uit het mainstream-discours. Net zoals al te openlijke uitingen van rassensuperioriteitsgevoel en openlijk racisme. Maar islamofobie, wat in mijn ogen even ranzig is, heeft zich comfortabel genesteld in het mainstream-discours. Islamofobie is een vernieuwde vorm van datzelfde ranzige racisme. En daarom zeer gevaarlijk, in mijn ogen.
Laat ons hopen dat dit te pessimistisch is van mij, en laat ons hopen dat de meerderheid van de bevolking inderdaad kan doorwerken en productief kan zijn.
Een reactie posten