voor een militair embargo tegen Israël

België moet een einde maken aan de wapenhandel met Israël
Ondanks de debatten die hierrond gevoerd worden sinds eind 2009 en ondanks de reglementering die gestemd werd om een einde te stellen aan de wapenhandel met bepaalde landen waaronder Israël, gaat België verder met zijn handel in wapens en beveiligingsmateriaal met Israël.Verschillende officiële rapporten bevestigen dit.
Ons land mag de bezetting en de illegale kolonisatie van Palestina niet ondersteunen door de verkoop of aankoop van wapens met Israël. Dit laat hen namelijk, direct of indirect, toe om deze vaak veroordeelde politiek verder te zetten. Een embargo is een praktische en politieke maatregel.
Deze zal ons land aansporen om een positie in te nemen ten gunste van een rechtvaardige en duurzame vrede, gekenmerkt door het einde van de bezetting en de kolonisatie van Palestina door Israël, de ontmanteling van de muur op de Westelijke Jordaanoever, het erkennen van de basisrechten van de Palestijnse inwoners van Israël en het respecteren van de rechten van de Palestijnse vluchtelingen zoals erkend wordt door VN‐resolutie 194.

Onderteken hier de petitie

Gaza, hoe lang nog?

Solidariteitsliederen voor Caïro

Vanavond om 20u wordt eenieder verwacht in de Onze-Lieve-Vrouw-Sint-Pieterskerk voor een avond in het teken van en vooral ten voordele van de voddenrapers van Caïro. Deze groep 'verworpenen der aarde' lag nauw aan het hart van wijlen Zuster Emmanuelle.

Een medestander van de zuster, Romani Badir komt een boeiende getuigenis afleggen. Daarna brengt Sapukay solidariteits- en wereldliederen.

Ik zou zeggen, het is buiten toch loeikoud dus ga eens een kerk binnen voor het goeie doel.

Tot straks

een belangrijke stap in de strijd tegen discriminatie in het onderwijs

Vandaag kon je er niet naast kijken, het Vlaams onderwijs heeft er een ontzettend belangrijke gerechtelijke uitspraak uit. En een belangrijke stap vooruit in de strijd tegen discriminatie van personen met een functiebeperking in ons onderwijs. Een school kan een zorgvraag van een kind of jongere niet eenvoudigweg negeren. Sterker nog, als een zorgvraag onvoldoende opgevolgd wordt, kan een uitspraak van een klassenraad gewoonweg van tafel geveegd worden. Het opvolgen van een zorgvraag wordt hierdoor belangrijker dan het halen van de leerplandoelstellingen an sich.

Het onderwijs mag dan wel op haar achterste poten gaan staan, deze uitspraak is niet meer dan terecht.

De terechte eis van het onderwijs om voldoende middelen te krijgen mag niet vermengd worden met de evenzeer terechte eis van kinderen en jongeren om aangepast onderwijs te krijgen, dat beantwoord aan hun zorgvragen. Die twee verwarren en als een excuus gebruiken is beneden alle peil en het katholieke onderwijs-project onwaardig.

Hopelijk kan deze uitspraak als precedent dienen om nog meer de correcte opvolging van zorgvragen af te dwingen.

En nu vooral afwachten wanneer dergelijke uitspraken ook voor het hoger onderwijs worden gedaan.

collectieve verarming voor langdurig werklozen

ACV vreest collectieve verarming voor langdurig werklozen

Vanaf 1 november worden de nieuwe regels rond degressiviteit van werkloosheidsuitkeringen van kracht. Werkloosheidsuitkeringen daalden al naarmate de periode van werkloosheid langer duurde, maar dit proces wordt nu versneld en uitkeringen zullen zakken tot een zeer laag forfaitair minimum. En dit voor het merendeel van de langdurig volledig werklozen die samenwonend, alleenstaand of gezinshoofd zijn. Gezinshoofden en alleenstaanden worden dus niet langer ontzien.

Deze nieuwe regels komen er op het moment van een golf van ontslagen en toenemende werkloosheid. De kans dat werklozen snel een nieuwe job zullen vinden op een snel verslechterende arbeidsmarkt verkleint. Het ACV vreest ook dat werklozen met een te laag inkomen zich niet meer kunnen permitteren om te investeren in scholing, gezondheidszorgen, kinderopvang en mobiliteit. En dus nog minder kans maken om aan de slag te geraken. Uitspraken van politici over bijkomende besparingen in de sociale zekerheid doen bovendien vermoeden dat het niet uitgesloten is dat de regering bij de begrotingsopmaak opnieuw de werklozen in het vizier neemt.



Collectieve verarming
Het ACV waarschuwt voor een collectieve verarming van werklozen. Nu al is meer dan een derde van de werklozen arm, maar deze situatie zal nog verslechteren. Voor een langdurig werkloos gezinshoofd – dus zonder enig ander inkomen in het gezin en met 2 kinderen van respectievelijk 4 en 8 jaar – zal het inkomen (werkloosheidsuitkering plus verhoogde kinderbijslag en leeftijdstoeslag) zakken tot 1.446 euro per maand. Dat is 28,5% onder de budgetstandaard (het budget dat minimaal nodig is om menswaardig te kunnen leven). Het risico op kinderarmoede neemt daarmee sterk toe. Voor een alleenstaande valt de uitkering uiteindelijk terug tot 916,24 euro. Dit is een tekort van 19,3% ten opzichte van de budgetstandaard.

Dit terwijl België het engagement opnam om in het kader van Europa 2020 tegen 2020 380.000 minder personen te hebben met risico op armoede of uitsluiting. Ondertussen staat de teller echter op plus 65.000 personen met risico op armoede of uitsluiting. Wat dus betekent dat inmiddels de uitdaging al verhoogd is tot 445.000. Ook de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) drukt in een omzendschrijven zijn vrees uit dat veel werklozen zullen aankloppen bij het OCMW en dat dit een serieuze toename van de uitgaven voor het lokale niveau zal betekenen.

“Vooral alleenstaanden dreigen meer en meer in de miserie te belanden”, zegt Karim Dibas, verantwoordelijke voor de werkzoekendenwerking van het ACV. “Als je een uitkering krijgt van pakweg 900 euro en daar een huur moet van betalen, houd je amper een paar honderd euro over voor alle andere uitgaven. Met zo weinig centen kan je geen kant meer uit. Daarmee is de werkloosheid niet opgelost.”


Iedereen moet verantwoordelijkheid opnemen
Het ACV verwacht van de regering een saneringsbeleid dat de armoede en uitsluiting tegengaat, in plaats van bevordert. Het ACV is er voorstander van om mensen, door hen te goed te begeleiden en op te volgen in hun zoektocht naar werk, aan de slag te helpen. Tenminste als er reële tewerkstellingsperspectieven zijn. Maar dat is een andere benadering dan de werklozen eerst te broodroven, en dan te hopen dat zulks de trigger is voor wedertewerkstelling. Bovendien heerst er ook heel wat discriminatie op de arbeidsmarkt. 45-plussers, allochtonen, werkzoekenden met een (arbeids)handicap hebben het moeilijk om een baan te vinden. Dit bleek recent nog uit cijfers van het Centrum voor Gelijke Kansen.

“Uiteraard moet misbruik bestreden worden. De RVA en de VDAB controleerden de voorbije jaren al zeer sterk of mensen effectief naar werk zoeken. Het gaat dus niet op om de verantwoordelijkheid volledig bij de werklozen te leggen. Ook de overheid moet haar deel doen. Net zoals de werkgevers. Maar die laatsten laten het al te vaak schromelijk afweten ondanks alle retoriek over ‘activering’ en vijftigplussers die langer aan het werk moeten blijven. Werkgevers moeten zeker niet beweren dat vijftigplussers veel te duur zijn. Dat geldt bijvoorbeeld niet voor arbeiders waar anciënniteit haast niet speelt. Bovendien zijn er diverse subsidies voor werkgevers om oudere werkzoekenden aan te werven. Maar dat haalt allemaal weinig uit. En er zijn nog andere groepen die het erg zwaar hebben. Werkzoekende allochtonen zijn ook vaak het slachtoffer van vooroordelen. En jongeren hebben vaak niet genoeg ervaring. Het is altijd wel iets.” zegt Karim Dibas.

The Trials and Tribulations of Patrick Chesterfield II

Op deze fijne maandag brengen we een schokkende getuigenis van Sir Patrick Chesterfield II

Han Suyin

Han Suyin, bekend Belgisch-Chinees schrijver, is overleden. Ze schreef zeer leuke boeken over de, in de loop van haar carriere, sterk veranderende, Chinese samenleving. Rake portretten, meeslepend geschreven. Ze schreef ook non-fictie, zoals het zeer meeslepende 'De Morgenvloed'. Een ware aanrader.

Over haar leven, laten we de vrienden van chinasquare aan het woord:

Han Suyin was de schrijversnaam van Rosalie Kuanghu Chow die geboren werd in 1917 in de provincie Henan. Haar vader was een in België opgeleide Chinese spoorweg-ingenieur van Hakka-afkomst terwijl haar moeder Marguerite Denis Vlaamse was uit hoge kringen. Moeder Denis vertelde haar dochter banden te hebben met het Nederlands Koningshuis en gaf haar een katholieke opvoeding. In 1935 studeerde ze geneeskunde in Brussel en ze keerde in 1938 terug naar China waar ze de nationalistische generaal Tang Pao-Huang huwde. Ze ging werken als verpleegster in een Amerikaans christelijke missie te Chongqing. Haar eerste roman “Bestemming Chunking” was geïnspireerd door haar ervaringen uit die periode. Het koppel adopteerde een dochter Tang Yungmei. In 1944 vertrok ze naar Londen om haar studies geneeskunde te voleindigen aan het Royal Free Hospital. Haar man stierf in de burgeroorlog terwijl ze nog in Londen was. Gediplomeerd beoefende ze haar beroep in Hong Kong in het Queen Mary Ziekenhuis waar ze verliefd werd op Ian Morrison, een oorlogscorrespondent die gedood werd in 1950 te Korea. Deze relatie komt aan bod in haar roman “A Many-Spendoured Thing” en ook later in “My House Has Two Doors”. In 1952 huwde ze de Britse officier Leon Comber die werkte in Maleisië waar ze eveneens een tijdje werkte in een ziekenhuis vooraleer in Singapore een hospitaal te openen. Ze weigerde een baan als lerares maar droeg bij tot de oprichting van de Nanyang universiteit in Singapore. Als reden gaf ze op liever te willen bijdragen tot een nieuwe Aziatische letterkunde dan Dickens te moeten onderwijzen. In 1955 wordt haar roman “A Many-Splendoured Thing” verfilmd en de muziek ervan kreeg een prijs. De opbrengst van de film  werd besteed aan de operatie van haar adoptiedochter die leed aan longontsteking. Van de film werd later nog een soap gemaakt die op de Amerikaanse TV liep van 1967 tot 1973. In 1956 publiceerde ze de roman “And the Rain My Drink” die als anti-Brits ervaren werd. Haar man moest aftreden als vice-hoofd van de Special Branch en werd afgevaardigde van het boekenhuis Heinemann. Het koppel scheidde in 1958. Hij trok naar Hong Kong waar hij directeur van Heinemann werd. In 1960 huwde ze de Indische kolonel Ratnaswamy en leefde een tijdje in Bangalore, later woonden ze in Hong Kong en Lausanne. Hij overleed in 2003. Na 1956 bezocht Han Suyin China vrijwel jaarlijks. Ze kon dit blijven doen tijdens de Culturele revolutie. Ze trad op in 1974 bij de stichting van de Vriendschapsvereniging VS-China in Los Angeles. Culturele en politieke conflicten tussen oost en west spelen een centrale rol in haar werken evenals de bevrijdingsstrijd in Zuidoost Azië en de Chinese politiek sinds het einde van het Keizerrijk. In China is ze bekend om haar 2 delen van Mao’s biografie een ook deze van Zhou Enlai.  In België was ze vaak voor conferenties. Han Suyin betekent “de stem van de Han”: ze beschouwde de Hakka’s waarvan ze afkomstig was als een zijtak van de Hannen. Alles bijeen schreef ze 40 boeken en gaf ze 2000 lezingen in VS, EU en China. China bekroonde haar ook met een vriendschapsprijs.

Ik zou zeggen als de vliegende bliksem naar de lokale bibliotheek

en lezen maar.

Zombie Love

Stephanie Mabey.com/