Het land is ondertussen semi-'bevrijd' door de NAVO en haar onderaanneming, de zogenaamde rebellen. 'bevrijd' wil gewoon zeggen platgebombardeerd en binnenkort bezet.
Eenzelfde bevrijding moesten we ook te zien krijgen in Irak en eveneens onder NAVO-vlag Afghanistan. De beide NAVO-invasies gebeuren met enthousiaste medewerking van het Belgisch leger.
Bijzonder triestig voor ons eigen politieke landschap is de overenthousiaste steun van Groen! voor deze NAVO-agressie.
De initiële operatie, namelijk het zogenaamde bescherming van de burgerbevolking werd, zonder goedkeuring het parlement nota bene, uitgebreid naar een openlijke agressie-operatie om het regime het gaan omverwerpen.
Maar mét enthousiaste steun van Groen!.
Bert de Belder formuleerde enkele rake bemerkingen:
De verklaringen van PS, Ecolo, sp.a en Groen! op 22 augustus, vlak na de (voorbarig afgekondigde) val van Tripoli, hadden het over “een goede zaak voor de toekomst en vrijheid van het Libische volk” (Groen!), “nieuwe moed aan de mensen in de regio die streven naar meer vrijheid en democratie” (sp.a), “schitterend nieuws voor het Libische volk” (Ecolo) en “het openen van de weg van de hoop om de democratie te zien triomferen” (PS). En dat allemaal dankzij de “internationale gemeenschap”, die haar engagement nu ook moet voortzetten in de overgang naar heropbouw en democratie in Libië. Volgens de PS gaat het Libische volk nu zelfs “zijn soevereiniteit terugkrijgen”.
Naar één woord is het vruchteloos zoeken in de verklaringen van Groen!/Ecolo en sp.a/PS. Een woordje van slechts vier letters: Navo. Nochtans is het deze westerse militaire alliantie - en niet de 'internationale gemeenschap' - die vijf maand lang de doorslaggevende factor is geweest in de oorlog tegen de Libische regeringstroepen. Met meer dan 20.000 luchtaanvallen. Met de bewapening, opleiding en omkadering van de rebellen. Met speciale troepen op de grond. En met de planning, uitvoering en coördinatie van de militaire operatie om Tripoli in te nemen - de lieflijk genoemde Operatie Mermaid Dawn (“Zeemeermin Dageraad”).
De Navo-interventie was gebaseerd op resolutie 1973 van de VN-Veiligheidsraad, die het gebruik van geweld toeliet om burgers te beschermen en een no-flyzone in te stellen. Het omverwerpen van de regering Kaddhafi kwam er niet in voor, maar werd door het Westen eerst binnenskamers en hoe langer hoe meer openlijk als doel vooropgesteld. Grondtroepen sloot de resolutie expliciet uit, maar ook daarmee ging 'de internationale gemeenschap' soepel om: een paar verkenners en spionnen hier, wat geheime troepen daar, en nog enkele 'special forces' daarbovenop. De Navo-bombardementen beperkten zich ook allerminst tot militaire doelwitten die een directe bedreiging voor Libische burgers vormden: een tv-station, infrastructuur, de compound van de familie Kaddhafi. En tenslotte gaf de Navo-interventie de doodsteek aan elke poging tot bemiddeling of onderhandeling, nochtans ook voorzien in VN-resolutie 1973 (maar blijkbaar een gruwelijke gedachte voor Isabelle Durant).
Opent het einde van het Kaddhafi-regime “de deur van de hoop”, zoals de Belgische groenen en socialisten stellen? Ja, maar dan toch vooral voor de westerse oliebedrijven. Kaddhafi is nog niet van het toneel verdwenen of ze verdringen zich al voor de poorten van Tripoli, in de slipstream van de Navo. Het samenvallen van de politiek-militaire actie van de Navo-landen en de economische belangen van hun multinationals is zelden duidelijker geweest. Silvio 'Eni' Berlusconi en Nicolas 'Total' Sarkozy eisten meteen de grootste stukken van de buit op voor de Italiaanse en Franse oliereuzen. Abdeljalil Mayouf, directeur informatie van het Libische oliebedrijf Agoco – nu in handen van de rebellen – waande zich al meteen sinterklaas met de mededeling dat wie zoet is krijgt lekkers (Italië, Frankrijk, Groot-Brittannië), wie stout is de roe (Rusland, China, Brazilië)[2]. Ook de beurzen reageerden euforisch: binnen de 24 uur na de ultieme aanval op Tripoli schoot het aandeel van Total met 4% de hoogte in, dat van Eni met 7% en dat van GDF-Suez - dat op contracten in de Libische olie- en gasindustrie aast - met 5%.
Volgens welke logica zou het de Libiërs anders en beter vergaan dan de Irakezen of de Afghanen?
Het is te hopen dat Groen! eens haar verstand vind en zich terug aan de kant van de vredesbeweging stelt en dat ze eens durft opkomen voor de onafhankelijkheid van de Derde Wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten