All and Alltage - DEFA 1946 - 1992

Beste vrienden, 

vandaag brengen we een interessante documentaire over DEFA, de Filmmaatschappij van de DDR.
Een bekijkenswaardige biografie van deze instelling en een interessante inkijk in het leven in de Duitse Democratische Republiek.

Filmessay von Betina Kuntzsch ALL UND ALLTAG begibt sich auf eine Zeitreise durch die Geschichte der DEFA (von 1946 bis 1992 die staatliche Filmproduktion im Osten Deutschlands): Vom ersten deutschen Nachkriegsfilm „Die Mörder sind unter uns“ (1946) bis zu einem der letzten Filme „Die Architekten“ (1990). Filmkunstwerke der 50er und 60er Jahre werden vorgestellt, zudem Kuriositäten und Lieblingsfilme. Die Filme erzählen – quer durch alle Genres – von der Suche nach der eigenen Rolle und dem persönlichen Glück – und von dem, was dabei alles schief gehen kann.  Im Auftrag des Goethe-Instituts.

Oscar Romero en kerknet

Kameraden en vrienden, veertig jaar geleden werd de Heilige Oscar Romero vermoord door het militaire regime in El Salvador.

We zullen het ongetwijfeld nog een aantal keren hebben over deze eigentijdse heilige maar vandaag wil ik eerst even in gaan op een filmpje. Kerknet liet een gelegenheidsfilmpje maken, zijnde een presentatie met een muziekje onder.



De laatste slide toont Oscar Romero bij Paus Johannes-Paulus II. En dat is een beetje vreemd.

De ideeën en handelingen van die kerkvorst stonden haaks op de visie en het kerkbeeld van Mgr. Romero.

Ik citeer uit Een stem uit de kathedraal. Bisschop Romero en zijn volk van Yosé Höhne-Sparborth, p. 62:

Nog eenmaal zou Romero naar Rome gaan, en diep verslagen terugkeren. Dat was in mei 1979, niet lang na de vreselijke moord op de jonge priester Octavio en vier priesterkandidaten. Dat bezoek was een initiatief van Romero zelf, die steun zocht bij het Vaticaan omdat de situatie in El Salvador dagelijks verslechterde. Hij moest zich doorboksen tot bij de paus, het duurde enkele dagen voordat het hem lukte. Uiteindelijk lukte het Romero bij de openbare audiëntie in de voorste rij te staan en de paus om een gesprek te verzoeken. Paus JP II las hem de les. Op strenge toon maakte hij aan Romero duidelijk dat het diens taak was om met de regering van het land samen te werken. Als Romero werkelijk een oorlog wilde voorkomen, dan zou hij met de regering moeten samenwerken. Dat was wat de kerk hem opdroeg: communicatie met de regering van El Salvador. Romero had het portret bij zich van Octavio, diens gezicht verbrijzeld door een militair voertuig. Vertwijfeld liet hij het portret aan de paus zien om helder te maken wat er in El Salvador gaan was. Hij smeekte de paus om naar dat portret te kijken van die jonge priester.

Die paus en zijn opvolger blokkeerden actief elke poging om Romero zijn rechtmatige plaats als heilige te geven.

Die foto invoegen is op zijn zachtst gezegd misleidend en is ruikt naar geschiedvervalsing.

zomeruur

Liesbeth List zingt Theodorakis

Vandaag werd bekend gemaakt dat de Nederlandse zangers Liesbeth List overleden is.
Speciaal hiervoor het prachtige album Liesbeth List Zingt Theodorakis.

In 1967 maakte Liesbeth List dit album met nummers van de Griekse componist Mikis Theodorakis in Nederlandstalige versie. De geniale Lennert Nijgh en Cees Nooteboom tekenden voor de vertaling.

De nummers komen uit de Mauthausen Cyclus en de toonzetting van gedichten van Brendan Behan.

Dokter in overall

Wie nood heeft aan interessante lectuur in deze periode van ophokplicht, een serieuze aanrader.

Uitgeverij EPO heeft enkele e-boeken gratis en voor niets voor haar website gezet. Het meer dan uitstekende Socialisme voor Beginners van deze immer geweldige Jan Blommaert , het 'reisboek' Helse Rivier en Dokter in Overall van de uiterst sympathieke Zelzaatse dokter van Geneeskunde voor het Volk Karel Van Bever. 

In dat boek vertelt Karel over zijn 'stage arbeidsgeneeskunde'. Hij hing zijn stethoscoop aan de haak en ging aan het werk als interimmer. Het is een boek over gewone mensen aan het werk maar ook over bittere realiteit van de interimsector en de impact die dat heeft op de gezondheid van de arbeiders. Een boek recht uit de praktijk. Een meer dan serieuze aanrader.

Voor de liefhebbers, een uittreksel:

Donderdag 14 december 2006 De vierde late shift op rij. De momenten dat Sanne en ik samen thuis zijn worden schaars, maar ik geniet wel van iedere morgen dat ik kan uitslapen. Ik sta opnieuw op het werkrooster als teamleider. Paraloid van big bags naar zakken van 25 kilo, in de 7C1. Geert is weer van de partij, en verder Jeffrey, een interimmer die hier zijn eerste dag werkt. Geert stelt voor zelf het papierwerk te doen bij de eerste opdracht, omdat het om een samenraapsel gaat van verschillende order- en lotnummers. Restjes uit half volle big bags die al dan niet op verschillende palletten moeten terechtkomen.Ondertussen toon ik Jeffrey, die wegwerker was maar in conflict is geraakt met zijn baas, een aantal basiszaken: waar hij handschoenen kan halen, wat er juist gedaan moet worden... De zaken die ik zelf ook graag van iemand anders had vernomen op mijn eerste dag.Wanneer Geert klaar is met het papierwerk stelt hij voor dat ik aan de vulmachine ga staan, hijzelf zal stikken, en Jeffrey stapelen. Al snel blijkt dat het poeder absoluut niet makkelijk door de trechter geraakt. Gedeeltelijk komt dat door de kleine hoeveelheid die in de big bags zit: er is nauwelijks druk naar beneden, en er blijft heel veel aan de rand plakken. Gevolg is dat ik tijdens het vullen aldoor met een rubber hamer tegen de trechterwand moet slaan, en geregeld naar boven moet klauteren om het poeder naar beneden te duwen. Een echt rotkarwei. Het tempo ligt heel laag. Jeffrey staat zich duidelijk te vervelen, bekijkt zijn eigen voetstappen, klopt zijn handschoenen verschillende keren na elkaar uit, herschikt zijn maskertje en bril telkens opnieuw en loopt wat rond, fluitend. Ik vraag hem of hij het ziet zitten om even naar boven te klauteren en mijn werk zo wat te verlichten. Ik schrik van zijn bitse reactie: ‘Ik moet de zakken al stapelen, en daarnet moest ik ook al de big bag aanpikken en losmaken, is dat nog niet genoeg?’ ‘Het was maar een vraag’, zeg ik, en ik dring niet verder aan. Gelukkig is het werk gedaan bij de eerste pauze om vier uur en moet er daarna enkel nog schoongemaakt en omgebouwd worden. Geert legt me uit wat er allemaal moet gebeuren terwijl we na de pauze terug naar het compartiment stappen. ...

 Dokter in Overall (in pdf)

Alle boeken op EPO.be
Naar eigen zeggen is de uitgeverij nog van plan meer boeken toe te voegen aan de lijst.

Veel leesplezier

Omgaan met quarantaine: 3 lessen van Antonio Gramsci

Vandaag brengen we een lezenswaardige korte bijdrage, over de lessen van Gramsci in deze tijden van Corona ophokplicht. Deze tekst schreef Seppe De Meulder op facebook en ik neem ze hier integraal over.
 

Omgaan met quarantaine: 3 lessen van Antonio Gramsci

Ik had liever een virus gehad waardoor we allemaal dichter bij elkaar moesten kruipen. Een crisis hoort mensen dichter bij elkaar te brengen. De ironie wil dat we dit vandaag doen door van elkaar weg te blijven. Het zijn dan misschien geen zelfgekozen omstandigheden, dit is wel een moment bij uitstek waarop mensen hun eigen geschiedenis kunnen maken.

Gisteren was ook bij mij een dag van warrige chatgesprekken, een eindeloze stroom aan nutteloos ‘breaking news’ en lichte paniek bij het idee van een onbepaalde periode zonder knuffelen. Maar dan zijn er de brieven uit de gevangenis van Antonio Gramsci, een man die wist wat omgaan met zwaardere vormen van quarantaine is. Als mede-oprichter van de Communistische Partij in Italië was Gramsci niet de beste vriend van de fascisten. Na de machtsovername van Mussolini zou hij de gevangenis nooit meer verlaten. Naast goed voor het relativeren van de eigen situatie zijn die brieven ook best een goede bron van inspiratie.

Deze situatie zou wel eens lang kunnen duren. En aangezien ik merk dat veel mensen momenteel een vergelijkbare worsteling doormaken, zet ik even de drie belangrijkste lessen die ik uit de brieven haal op een rijtje.


1. Hou contact

“Schrijf me veel, want brieven ontvangen is de meest vreugdevolle ervaring die ik kan hebben in deze omstandigheden”, zo schrijft Gramsci, die elke brief afsluit met “tedere knuffels.”

Brieven waren zijn enige manier om contact te houden met de buitenwereld. Dat heeft zo zijn beperkingen. “Ik heb de indruk,” schrijft hij, “dat ik echt spreek met je terwijl ik schrijf. Het enige probleem is dat ik beperkt ben tot een monoloog wanneer jouw brieven niet komen of ze niet lijken te antwoorden op de conversaties die ik begon.” Vandaag hebben we zo veel meer mogelijkheden. Fysiek zijn we momenteel beperkt, maar een mens leeft van sociaal contact. De neiging om honderd-en-één chatconversaties te starten ga ik achterwege laten, dat is me te chaotisch. Maar laten we de nieuwe technologie optimaal benutten. Het moet echt wel mogelijk zijn om Skype te leren appreciëren. En vandaag leerde ik dat je via watchtogether.com zelfs ‘samen’ film kan kijken.


2. Blijf mopjes maken

“Een vleugje ironie, boordevol humor die me overal volgt, is een eindeloze hulp”, schrijft Gramsci. Het leven in de gevangenis is hard, veel harder dan in je eigen kot opgesloten zitten. En het grootste deel van zijn leven was Gramsci ziek, veel zieker dan wie zoals ikzelf nu thuis zit met een stomme verkoudheid. “Je moet je geen zorgen maken”, schrijft Gramsci wanneer hij naar een andere gevangenis verplaatst wordt. “Dit maakt dingen slechts tot op een bepaalde hoogte erger en veroorzaakt voornamelijk slechts nieuwe irritaties en ergernissen.” Op het eerste zicht zijn die brieven nogal triest. En wellicht was hij dat ook wel vaak, maar humor en ironie hielden hem in alle omstandigheden overeind.

Vandaag hield Fox News een live stemming op televisie. Amerikanen konden kiezen of ze Trump zijn aanpak van het coronavirus ‘superb’, ‘great’, of ‘very good’ vinden. Dit is geen mop, maar wat een mop. Wat een mop, maar dit is geen mop. Duizenden mensen dreigen te sterven omwille van de waanzin van onze leiders. Maar het is niet omdat een situatie extreem ernstig is dat je er niet mee kan lachen. En het is niet omdat je er mee kan lachen, dat de situatie niet extreem ernstig is.


3. Niet panikeren, organiseren.

a) Jezelf organiseren

Gramsci beschrijft gedetailleerd zijn weekindeling. Hij legt zichzelf een bepaald patroon op en staat op vaste uren op en gaat op vaste uren slapen. “Sporten”, schrijft hij verder, “weerhoudt mij ervan om te veel bagger te lezen.”

Met bagger bedoelde Gramsci de minder informatieve delen van de krant. In het huidige tijdperk van liveblogs en sociale media is de stortvloed aan bagger een nog veel grotere bedreiging geworden. Het is zeker geen slim idee om je af te sluiten en het nieuws niet meer te volgen, maar voor de mentale gezondheid lijkt mij een beetje sporten in plaats van eindeloos scrollen en doorklikken wel aangewezen.

b) Onszelf organiseren

De bagger probeert hij te vermijden, maar Gramsci volgt de politieke situatie in zijn land en daarbuiten wel op de voet. Gedurende zijn gevangenschap organiseert hij samen met de andere gevangen een school en vat hij het plan op om te studeren en iets te schrijven dat de mensheid vooruit kan helpen, “für ewig”.

Niet iedereen hoeft daarom te beginnen lezen en schrijven. Boodschappen doen voor ouderen en zieken, het werk neerleggen in niet-essentiële sectoren of applaudisseren voor de mensen in de zorgsector kunnen net zo goed (waarschijnlijk zelfs beter) de wereld voor altijd een duwtje in de juiste richting geven.

Crisissituaties zijn momenten waarop het onmogelijke mogelijk wordt. De wereld kantelt, aan ons om ze op haar voeten te laten terechtkomen. De mens is een sociaal wezen, dus ik geloof dat het goed komt. Dat is geen voorspelling, dat is een belofte. Want hoop is niet iets dat je hebt. Hoop is iets dat je maakt, met je handelingen.

Brood en Rozen

Vrouwen trekken door de straten, 

het lijkt wel of de zon verrees

in miljoenen donkere keukens, 

in duizend vrolijke ateliers.

Al die vrouwen hebben eindelijk

voor de vrijheid nu gekozen

en ze zingen: "Geef ons brood, 

maar geef ons ook rozen".

Vrouwen trekken door de straten, 

uitgestapt uit het gareel.

Zij verlangen in het leven van de 

kansen ook hun deel.

Een gareel is goed voor ossen, 

maar voor mensen uit den boze.

Ja, we willen brood, natuurlijk, 

maar we willen ook graag rozen.

 Vrouwen trekken door de straten, 

het gaat ook om de man zijn recht, 

die precies als al die vrouwen

om de broodvraag blijft geknecht.

't Leven is niet om te zwoegen

in zo'n sleur, dat uitzichtloze, 

ook een hart kan soms verhongeren, 

geef ons brood maar geef ook rozen.

Vrouwen trekken door de straten 

en hun lied is eeuwenoud, 

maar het werd steeds binnenskamers

al gesmoord en weggesnauwd.

Nu, ontwaakt uit haar hypnose, 

kiest ze zelf, wordt niet gekozen.

En de vrouw verdient haar brood, 

en kijk ze plukt ook zelf haar rozen!