50 jaar onafhankelijk Congo

Kameraden en vrienden,

je kunt er niet omheen, Congo is 50 jaar onafhankelijk!

DeWereldMorgen.be brengt vandaag een speciaal Congo-dossier.

Zeer lezenswaardig is het artikel van Johnny Van Hove over de mythe van de modelkolonie:
Daarin schrijft hij:

"De herinneringsindustrie rond vijftig jaar Congo lijkt door de onafgebroken stroom van aandacht voor Belgisch-Congo in talrijke artikels, programma's en boeken steeds meer op een herinneringsoefening over de koloniale periode van België."

"Het referentie-object waarover het zou moeten gaan – de woelige laatste vijf decennia van Congo – verdwijnt daardoor in het beste geval naar de achtergrond. Wat uiteindelijk telt is Belgisch-Congo. Wat telt zijn wijzelf."

"Heel wat herinneringen over Belgisch-Congo neigen vaak naar sympathie voor het voormalige koloniale systeem. Geregeld mondt dit uit uit in een concept dat door talrijke auteurs en programmamakers in hun argumenten en in hun retoriek wordt geëvoceerd: Belgisch-Congo als 'modelstaat' of als 'modelkolonie'."

"Het 'modelkolonie'-discours is een permanente ophemeling van 'onszelf': wij bouwden de Congo op en wij werden er onterecht verjaagd. Het is een discours dat onze verantwoordelijkheid voor de positieve aspecten onderstreept, die van de negatieve negeert en het verband tussen beide doorsnijdt. Het DNA van het discours is dan ook verstikkend egocentrisch en geurt van ver naar provincialisme."

Andere aanraders:

De historische speech van Lumumba
30 juni 1960. Congo wordt onafhankelijk. De eerste premier van Congo, Patrice Lumumba, spreekt een redevoering uit die het officiële België hem nooit zal vergeven.

Congolese studenten optimistisch over toekomst van hun land
Jonge Congolezen verwachten dat hun land over 20 tot 25 jaar veilig en welvarend zal zijn. Dat blijkt uit een uitgebreide bevra­ging bij 800 studenten in 11 Congolese universiteiten.

In de schaduw van koning Leopold II: het Musée Africain in Namen
De nostalgische beeldvorming over de Belgische 'modelkolonisatie' beleeft weer hoogdagen. Waar anders dan in musea worden beelden en verbeelding zo goed bewaard en gekoesterd? Tervuren kent iedereen, maar dat er ook een Musée Africain bestaat in Namen, is een goed bewaard geheim. Hoe kijken Congolezen die al jaren in België wonen aan tegen de beeldvorming van dit privémuseum?

50 jaar jong Afrika
En die zestien andere Afrikaanse landen dan? Hadden die dit jaar ook niet hun vijftig jaar onafhankelijkheid te vieren? De mediastilte in Vlaanderen over de rest van jarig Afrika zegt veel. ‘De Belgisch-Congolese verhouding heeft inderdaad iets pathologisch’ grinnikt François Soudan, hoofdredacteur van het befaamde Franse weekblad Jeune Afrique.

La Belgique congolaise: de Congohype herbekeken
Wie had zo’n vloedgolf van festivals, filmvertoningen, concerten, toneelvoorstellingen, tentoonstellingen, documentaires, krantenbijlagen, televisiereportages en boekpublicaties verwacht over de vijftigjarige onafhankelijkheid van Congo? Dat iedereen vandaag en masse op de ‘Congotrein’ springt, zegt vooral veel over dieperliggende maatschappelijke sentimenten in België zelf.

Tussen relaxatie en revolutie.
Lumumba in de hedendaagse popmuziek
Patrice Lumumba, de icoon van de Congolese onafhankelijkheid, was geen lang (politiek) leven beschoren. Vergeten is de brutaal vermoorde Congolese premier echter geenszins. Alleszins niet in de hedendaagse, internationale muziekscene, die onophoudelijk naar hem verwijst. Alleen, waar staan al die songs voor? Voor Lumumba an sich of voor de projectie van onze eigen verlangens op zijn naam?

'Artistieke samenwerking tussen Congo en België is een utopie'
Het was de cultuursector die de Congo-karavaan op gang trok. Met talrijke artistieke projecten speelde het veld zijn favoriete rol: die van vrije en open voorganger, hier in de bekoelde Belgisch-Congolese betrekkingen. Maar, is die culturele uitwisseling wel zo onschuldig? Niet volgens André Lye Mudaba Yoka, prof en cultuurexpert in Kinshasa: Ook op cultureel vlak zie je nog vele Kuifjes in Congo.

Congo Made In Belgium
De koloniale film staat weer volop in de belangstelling. Voor het project ‘Het gefilmd erfgoed van Midden-Afrika. Congo Rwanda Burundi, 1912-1960’, een initiatief van het het KMMA, Cinematek en het KADOC, werden achthonderd Belgisch-Congolese films uit de koloniale periode gedigitaliseerd, om naar Congo ‘gerepatrieerd’ te worden als ‘gedeeld erfgoed’.


Voor de rest zijn er ook tal van andere zeer lezenswaardige artikelen online.
Zoals 'De sporen van Congo in Brussel' en dossier 'Congo Vijftig jaar Onafhankelijkheid'.

Ook intal.be heeft een interessant dossier 'Congo Liboso - Vooruit'.

Er zijn ook heel wat boeken op de markt, een bijzonder aanrader is 'Congo voor beginners' door Tony Busselen, een uitstekend overzicht van alles wat je moet weten om de situatie te begrijpen.

Tenslotte nog een uitsmijter:
"In plaats van zich zo arrogant en paternalistisch op te stellen, zou de Belgische regering beter wat minder hoog van de toren blazen, gezien de onrechtvaardigheden van het kolonialisme, de verantwoordelijkheid van België in de moord op Lumumba en de tienduizenden Congolese doden tussen 1960 en 1966, waarna Mobutu aan de macht kon komen, en gezien het gebrek aan moed om zich uit te spreken tegen de agressieoorlog van 1998-2003." uit de verklaring van de PVDA



Met als finale uitsmijter:

Geld is geen motivator

De Amerikaanse econoom en publicist Daniel Pink heeft een lezenswaardig boek uit 'Drive: The Surprising Truth About What Motivates Us'. Daarin maakt hij korte metten met alle managementonzin over de zogenaamde 'financiële motivator'.

Talloze onderzoeken hebben uitgewezen dat, als je je geen echte financiële zorgen moet maken (en dat is een belangrijke nuance), en als je werk doet dat ook maar een beetje denken vergt, geld geen motivator is die er voor zorgt dat je harder gaat werken of innovatiever of whatever. 'the purpose motive' maakt dat je er voor gaat, je werk moet zin hebben, je moet werken naar iets beter.

Het immer geestige RSAnimate heeft een educatief filmpje gemaakt waarin Daniel Pink zijn bevindingen uiteenzet.

bekijk ook dit leuk reclamefilmpje voor dit boek.

Wat nog eens duidelijk aantoont dat mensen géén egoïsten zijn en géén geldwolven en dat (neo)liberale crap echt serieuze onzin is.

Voka en het ranzige egoïsme

Voka, de militante patroonsorganisatie, vooral bekend van kort-door-de-bochte-aanvallen op de werkende mens, is vandaag een cadeautje gaan overhandigen aan Bart De Wever, niet alleen bekend TV-gezicht en N-VA-topman maar ook informateur. Voka gaf De Wever een boek, sympatiek toch, Voka wil de boekenproductie en -consumptie in Vlaanderen stimuleren? De Wever kreeg geen Cyriel Buysse, geen Luc De Vos, geen Boon of gelijk welk andere Vlaamsche auteur, De Wever kreeg een Amerikaans boek uit 1957.

Voor DeWereldMorgen.be schreef ik volgende tekst:

Voka wil egoïsme hoger op de politieke agenda

Bart De Wever kreeg donderdag een boek cadeau van Voka. De werkgeversorganisatie gaf onze informateur niet eender welk interessant of lezenswaardig boek, of een echte Vlaamse klassieker, maar een Amerikaans boek uit 1957: 'Atlas in Staking', van Ayn Rand.

"Blijkbaar wilde Voka de Vlaamse ondernemende cultuurproducenten niet in de verf zetten, maar wel een politieke boodschap brengen. En wat voor een! Ayn Rand was een vooraanstaande voorvechter van niets meer of minder dan onvervalst egoïsme.

In haar eigen woorden, “Ik ben niet in de eerste plaats een voorvechter van het kapitalisme, maar van het egoïsme; ik ben niet in de eerste plaats een voorvechter van het egoïsme, maar van de rede. Als je de suprematie van de rede erkent en het consequent toepast, vloeit alles eruit voort.” (Rand, Ayn, Brief Summary, uit The Objectivist 10 (9), september 1971, 1, geciteerd in Ayn Rand, en.wikipedia.org)

De vooraanstaande Amerikaanse progressieve academicus Noam Chomsky omschreef Ayn Rand als 'een van de meest boosaardige figuren van de hedendaagse intellectuele geschiedenis. (http://westernstandard.blogs.com/shotgun/2008/12/question-period.html)

'Atlas in Staking' wordt algemeen beschouwd als het magnus opus van Rand. De titel verklapt al wat van de allesbehalve subtiele boodschap van het boek: wat als Atlas, de held uit de Grieke mythologie die het gewicht van het wereld letterlijk op zijn schouders droeg, eens in staking zou gaan?

De motor van onze samenleving

Het boek verhaalt over Dagny Taggart, eigenaar van een spoorwegbedrijf, die het beu is te moeten optornen tegen de staat en 'het socialisme', het 'profitariaat' en de 'parasieten'. Samen met de anderen die de maatschappij recht houden, ondernemers, bedrijfsleiders, intellectuelen en kunstenaars, gaat hij in staking.

'Atlas in Staking' is een zogenaamde dystopie, een negatieve utopie dus, die een waar rampscenario beschrijft. Ja, het zou een ramp zijn indien de staat de ondernemers, de motor van onze samenleving, zo hard zou pesten dat ze in staking gaan. Wat zou er van het land geworden?

Een van de uitgangspunten van Rand is het begrip 'Sanction of the victim'. De goeden in onze samenleving mogen niet langer toelaten dat de 'slechten' gebruik en dus misbruik maken van hun creativiteit en innovatie.

Een tamelijk onsubtiele politieke boodschap van Voka dus. Voka-voorzitter Luc De Bruyckere gaf de volgende uitleg over het boek 'Het is een utopisch verhaal, dat meer dan 50 jaar oud is, maar we willen er vooral mee onderstrepen dat de overheid haar ondernemingen moet koesteren, als motor voor welvaart.'"

Wie meer wil weten over de 'filosofie van het egoïsme' van Rand kan ik volgend interview aanraden:

Dat Voka blijkbaar zo'n ranzig egoïsme wil promoten is bijzonder walgelijk. Nog walgelijker is dat ze dit verpakken in een even ranzig discours over de arme ondernemers, die zo veel doen voor ons land maar die gepest worden door onze overheid maar ook door ronduit boosaardige vakbonden en andere verenigingen van het on-innovatieve profitariaat.

Wie het boek zelf ook eens wil lezen kan steeds naar de bibliotheek gaan.

The Economic Hit Man

De Australische animatiestudio Studio Joho heeft een bijzonder leuk filmpje gemaakt rond 'The Confessions of an Economic Hit Man'.
In dit boek beschrijft John Perkins zijn voormalige carrière als 'economic hit man' voor het adviesbedrijf Chas. T. Main en de National Security Agency.
Hij beschrijf haarscherp de werkwijze van de multinationals en vooral de rol van de geheime diensten in het 'bedrijfsvriendelijk' maken van landen.