De voormalige kolonie, uitgebuit door België en haar bedrijven, daarna neokolonie van het westen onder Mobutu, bevrijd door het volk onder leiding van Kabila, na diens moord meegesleurd in een bloedige oorlog, de 'Afrikaanse wereldoorlog'. Huidig president Joseph Kabila wist het land terug een te maken en kon - zeer moeizaam - werk maken van de heropbouw en ontwikkeling van de DRC.
De verkiezingen zijn van groot belang voor de toekomst van het land, zal het land zich verder kunnen opbouwen en ontwikkelen, of zal het opnieuw slaaf worden van het westen?
Tony Busselen maakte voor intal volgende analyse:
Ook al is de campagne tumultueus zijn, het gaat wel degelijk over een politieke keuze. Op 8 oktober riep Antoine Gizenga, voorzitter van de Parti Lumubiste Unifié, PALU, op om te stemmen voor Kabila: “Hij is de enige onder de elf presidentskandidaten die behoort tot de stroming van het lumumbisme. Hij heeft bovendien een links programma dat de eenheid en soevereiniteit van ons volk nastreeft en de verbetering van de sociale situatie. Hij is ook de enige onder de kandidaten die niet op zoek is naar twijfelachtige contacten met het buitenland op een ogenblik dat de grote tenoren van rechts hun allianties met buitenlandse mogendheden niet eens verbergen.”
De alliantie die Kabila steunt, legt trouwens de nadruk op de realisaties van de vijf “chantiers”, of werven (infrastructuurwerken voor de economische ontwikkeling en betere leefomstandigheden), de herziening van de mijncontracten en de economische samenwerking met landen als China, Brazilië, Zuid-Afrika...
Volgens het oppositietrio Tshisekedi-Kamerhe-Kengo is het resultaat van de vijf chantiers negatief, de herziening van de mijncontracten is voor hen heiligschennis en het contract met China moet worden herzien. Volgens deze drie is alle heil te verwachten van massale investeringen vanuit het Westen, die zij gaan mogelijk maken, eens ze verkozen zijn. Kortom, terug naar het verleden.
Het gaat hier om een cruciaal verschil.
Tijdens een toespraak op 14 september formuleerde Joseph Kabila zijn ambitie om de Democratische Republiek Congo in te schuiven in de dynamiek van de BRIC-landen (groeilanden Brazilië, Rusland, India en China). “Mijn ambitie is niets minder dan de opkomst van Congo tegen 2030 als een land met een sterke groei en het bekomen van een statuut als wereldmacht tegen de honderdste verjaardag van de onafhankelijkheid (dus tegen 2060, n.v.d.r.)”. Een duidelijke keuze qua oriëntatie. De BRIC-landen wijzen immers de voogdij van IMF en Wereldbank af en varen een eigen overheidsgestuurde koers.
lees de volledige analyse op intal.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten