Erfgoedhuis ZvL zoekt directeur

 Het Erfgoedhuis van de Zusters van Liefde is een van de prachtige culturele instellingen die onze stad rijk is. 

Het Erfgoedhuis | Zusters van Liefde bewaart en vertelt de geschiedenis van de religieuze congregatie en van hun realisaties in onderwijs en zorg. ZLJM vormt vandaag een internationale groep met 1220 leden met het zwaartepunt in Azië en Afrika.
Deze actieve congregatie heeft veel erfgoedsporen nagelaten en Erfgoedhuis | Zusters van Liefde beheert deze collecties. Onze organisatie fungeert als een interne archiefdienst van de congregatie, maar is de laatste 30 jaar uitgegroeid tot een publieksgericht Erfgoedhuis.

 

Het Erfgoedhuis is op zoek naar een nieuwe directeur. Een heel boeiende en uitdagende job:

 

Je beheert en conserveert de collecties: archief, beeld & geluid, bibliotheek en de objectencollectie. Je verzorgt de overdrachten, registreert en inventariseert.
Je zorgt voor de ontsluiting van de collectie naar het publiek, d.w.z. je bent verantwoordelijk voor de leeszaalwerking, ontleningen en andere raadplegingen. Je bent vrij om deel te nemen aan initiatieven zoals Erfgoeddag, Open Monumentendag en andere initiatieven, je hebt de mogelijkheid om kleine tijdelijke tentoonstellingen te organiseren, je faciliteert rondleidingen en gidsbeurten in de gebouwen verzorgd door een gidsenvereniging, je hebt de mogelijkheid om bijdragen te publiceren in tijdschriften of publicaties uit het historische of erfgoedveld. Je verzorgt de sociale media, waarbij de focus ligt op het onderhouden van de website en de facebook-pagina.
Je faciliteert en organiseert sessies binnen onze werking “Erfgoed en Welzijn”. Je werkt samen met de betrokken partners, zoals andere erfgoedinstellingen, zorgorganisaties en opleidingen voor zorgberoepen door de gebouwen en de collectie ter beschikking te stellen. Waar nodig steek je ook zelf actief een handje toe.
Je bent de plaatselijke verantwoordelijke en vertegenwoordiger van de bouwheer (Algemeen bestuur) voor de uitvoering van het 4-jarige masterplan voor de renovatie, restauratie en herinrichting van het Erfgoedhuis en het beschermde monument in zijn geheel.

 

Ik zou zeggen, niet aarzelen, maar solliciteren. 

https://erfgoedhuis-zljm.org/wp-content/uploads/2023/08/Vacature_directeur_Erfgoedhuis.pdf

Zomeraanwinsten

 Het was een zeer bewogen schooljaar, met bijzonder veel werk. Maar dan is er gelukkig de vakantie. Eindelijk tijd om te lezen. En om allerlei boeken met dubieuze oorsprong naar mijn boekenkast(en) te slepen. 

Een klein overzicht van de aanwinsten van deze vakantieperiode.

Tyssens, Jeffrey, Om de schone ziel van 't kind. Het onderwijsconflict als een breuklijn in de Belgische politiek, in de reeks Bijdragen Museum van de Vlaamse Sociale Strijd, Gent, 1998.

Orwell, George, Down and Out in Paris and London, Penguin Books, 1982.

Hemingway, Ernest, A Farewell to Arms, Arrow Books, 1994.

Kundera, Milan, Afscheidswals, Ambo, 2003.

Gerard, Emmanuel, De Katholieke Partij in crisis. Partijpolitiek leven in België (1918 - 1940), Kritak, 1985.

Catherine, Lucas, Islam voor ongelovigen, EPO, 2004.

Vanoutrive, Philip, De allerlaatste getuigen van WOI, Lannoo, 2011.

Triomf van de Barok, Europalia Portugal, 1991.

Tolkien, J.R.R., De Simarillion, het spectrum, 1978.

Nagieb Mahfoez, De dwaaltocht, het wereldvenster, 1989.

Zuster Monica

Zondag overleed zuster Monica. Voormalig directeur van Sint-Bavohumaniora en daarvoor College Ten Doorn. Oud-politica. Zuster van Liefde. 

In 2019 verscheen in Het Laatste Nieuws een interview met haar. Enkele typerende fragmenten. 

 

Amper 21 was ik toen ik besloot naar het klooster te gaan. Ik wou dat eens uitproberen, want ik had een paar nonnen bezig gezien en hun leven sprak me aan. Eerlijk gezegd dacht ik niet dat ik het zou volhouden. Ik had dan wel nooit gedroomd van huisje-boompje-beestje, maar ik had wel een vriendje dat overal mee naartoe ging. Pas op, dat was allemaal heel braaf en platonisch. Een echt lief heb ik nooit gehad, en ik verlangde er ook niet naar.

Ik kom uit een goed, warm gezin in Gentbrugge, waar ik met plezier en dankbaarheid aan terugdenk. Vader was onderwijzer en moeder deed het huishouden. Mijn twee jongere zussen waren nog niet schoolplichtig toen ik al met papa te voet naar school ging. Elke dag 'n stevige wandeling die onze band nog nauwer maakte. Maar mijn vader, nochtans een gelovige man, was er radicaal tegen dat ik naar het klooster ging. Hij vroeg zich af wat zijn dochter in 's hemelsnaam kon gaan doen bij de Zusters van Liefde. Hij begreep niet wat nonnen bezielde en wat ze aan de gemeenschap konden bijdragen. Maar hij verzette zich niet toen ik vertrok en hem vroeg of ik een auto mocht huren. Waarschijnlijk dacht hij dat ik een paar weken later met hangende pootjes wel weer thuis zou staan.

Die eerste periode in het klooster mocht ik niet buiten, en toen er eindelijk bezoek mocht komen, was alleen mijn moeder op de afspraak. Papa weigerde haar te vergezellen, hij wou dat ik daar een tijd alleen zat om goed te beseffen waaraan ik begon. Hij ging er nog altijd van uit dat het een gril was. Pas toen hij besefte dat ik er echt wou blijven en dat ik gelukkig was met mijn keuze, is hij helemaal bijgedraaid. Dat zie je op de foto van mijn intrede in vol ornaat: hoe fier mijn vader daar is...

Ik zat dan wel in een klooster, ik ben altijd een vrije vogel geweest die binnen de vastgestelde grenzen haar eigen weg zocht. Toen ik verplicht een andere naam moest kiezen, noemde ik mezelf ‘zuster Francisca Van Assisi'. Je begrijpt, dat heeft niet lang geduurd. (schatert) Zes maanden later mocht ik mijn eigen voornaam weer gebruiken en werd ik ‘zuster Monica'.

Bij de Zusters van Liefde in de Molenaarsstraat in Gent kwam ik terecht in een groep met een dertigtal zusters van alle leeftijden. De sfeer was uitstekend, ik heb me daar als jonge zuster goed geamuseerd. Wreed gelachen met van die dwaze stoten. Toen ik er nog maar pas woonde, moest ik samen met een andere zuster poetsen. Geen van beiden kenden we daar iets van, thuis deed moeder dat immers. We kregen de opdracht om buiten het gras met een borstel te poetsen. En we déden dat!

Het was natuurlijk soms ook hard werken, en dan verging het lachen ons al eens. Ik werd bijna meteen gevraagd om 's morgens vroeg te helpen in het bejaardenhuis. Mijn eerste opdracht: een man wassen die in een zaal lag. Ik stroopte mijn mouwen op, stapte naar dat bed en trok zonder aarzelen de dekens van hem af. Een oudere medezuster kwam in paniek aangelopen met een scherm om die man wat privacy te geven. Geopenbaard worden in zijnen bloten, dat kon natuurlijk niet en ik had daar niet bij stilgestaan. Raar maar waar: hoewel ik uit een beschermd milieu kwam en geen enkele ervaring had, kon ik de confrontatie met die naakte man toch aan. Ik ben zo'n type, ik maakte daar allemaal geen spel van. Terwijl een vriendin van mijn jaar zo beschaamd werd, dat ze moest afhaken en een andere taak vroeg.

 

 

Ik ben 80 jaar, zo heel lang kan ik niet meer leven, maar ik hoop natuurlijk dat het nog een tijdje duurt. Wat er na de dood komt, kan ik me moeilijk voorstellen, maar ik denk wel dat er iets is. Ik ga ervan uit dat ik ergens terechtkom waar het goed is. Maar ik moet bekennen: ik kijk er niet naar uit. Laat me hier nog maar wat blijven.”

Ik heb nooit getwijfeld aan m'n geloof, het beeld van God dat ik koester is hetzelfde gebleven als toen ik jong was. Ik zeg altijd: de Heer is mijn herder, maar ieder gelooft op zijn manier.

 

 

"Nog één attest en ze kunnen beginnen"

Een persbericht van de sos-bende, dus De Gentenaar publiceert. Tijdens de Gentse Feesten 'organiseerde' de bende oa een 'concert' van de aan lager wal geraakte violist dat nota bene nog reclame kreeg in De Gentenaar, er kwam geen dertig man op af. De 'rondleidingen' en de 'kinderanimatie' had een zeer magere opkomst. En dat is een constante in dit dossier. De 'actiegroep' krijgt disproportioneel veel aandacht, mag zijn activiteiten steeds uitgebreid aankondigen in de pers, maar krijgt als puntje bij paaltje nauwelijks mensen samen. Het feit dat ze elke keer iets anders beweren over hun plannen en hun 'alternatieven' zal daar ook wel een rol in spelen.

De titel en de start van het artikel gaat over de stand van zaken. De plannen zijn rond, "nog één attest en ze kunnen beginnen: Delhaize wil dit najaar kerk in Gent ombouwen tot buurtmarkt, wijnbar en restaurant." 

 

Maar de supermarkt, de wijnbar en het restaurant in de kerk lijken er dit najaar echt te gaan komen. “Om met de werken te kunnen starten, is er alleen nog een asbestattest nodig”, zegt Delhaize-woordvoerder Roel Dekelver.

Dat document is een inventaris van welke onderdelen van een gebouw attest bevatten. Het is verplicht wanneer een gebouw van vóór 2001 een nieuwe eigenaar krijgt. Meestal is het een formaliteit, dus lijkt niets de werken nog in de weg te staan. “We verwachten het attest in het najaar”, zegt Dekelver. “Daarna starten we met de werken.” Wanneer die zullen zijn afgerond en ‘Delhaize Sint-Anna’ dus de deuren opent, is nog onzeker.

 

 Het zou een gewoon artikel kunnen zijn. Maar journalisten die over Sint-Anna schrijven hebben blijkbaar vaak de neiging om vreemde dingen te schrijven. De allereerste zin van het eigenlijke artikel:

 

Heiligschennis of een aanwinst voor de buurt? De discussie over de Sint-Annakerk sleept al jaren aan, net als de plannen zelf.

 

 

"Heiligschennis". Het staat er werkelijk. Het is niet omdat de sos-bende hysterisch loopt te doen, dat je dat discours gewoon moet overnemen. Het lijkt een mooi woord om te gebruiken in een artikel over een kerk, maar het is volledig ongepast. Deze herbestemming zal er gekomen zijn na een lang proces. De katholieke kerk heeft geen bezwaar tegen deze herbestemming. Het gebouw zal dan een voormalige kerk zijn. Wat zou er 'heiligschennis' zijn aan een markthal in een gebouw dat vroeger kerk was? In onze stad zijn er heel wat herbestemmingen van voormalige religieuze gebouwen, van restaurant en bar over kledingwinkel en klaslokaal, van woningen tot circusplaneet. Dus laat ons de hysterie thuis laten. 

 

 

De ombouw van de beschermde kerk tot een winkelcentrum is omstreden. De actiegroep SOS Sint-Anna trok naar de Raad van State en de Raad voor Vergunningsbetwistingen om de plannen tegen te houden. Zonder resultaat, maar toch gelooft voorzitter Peter Van Blankenberg nog in een ommekeer.

 

“Er zijn wel meer dossiers geweest die in kannen en kruiken leken maar er uiteindelijk niet kwamen omdat de politiek plots eisen stelde of ondernemers zich alsnog terugtrokken. Hopelijk verandert Delhaize nog van gedachten. Het bedrijf zit met die sociale onrust, is het wel een goed moment om een chique wijnbar te openen?”

 

 

"Omstreden" is een objectief-klinkende term, maar betekent hier eigenlijk, er is een actiegroep en die geven we disproportioneel veel aandacht.

De sos-bende probeerde de plannen tegen te houden, jarenlang. Met proberen bedoelen we hysterisch staan roepen aan de kerkdeur, verschillende keren pathetisch speechen voor de gemeenteraad en enkele ingediende bezwaarschriften. Dat is hun hele poging. En dan nog enkel en alleen nadat het herbestemmingsproces dat al een decennium geleden gestart is in zijn laatste fases kwam. De sos-bende heeft herhaaldelijk publiekelijk toegegeven dat ze "het dossier" niet volgden voor het woord Delhaize viel.
 

 

 

Van Blankenberg hoopt dat het referendum dat in Gent doorgaat dit najaar nog een debat op gang brengt. Op 8 oktober mogen de Gentenaars stemmen over de verkoop van publieke gronden en gebouwen aan de privé. Dat kan een duidelijk signaal zijn, hoopt de actievoerder.

 

Dan komen we aan de eigenlijke inhoud van hun persbericht. Ze 'hopen' dat het referendum hun weer wat aandacht gaat geven. Dat Sint-Anna niet verkocht wordt, gaat hij mooi uit de weg in dit 'interview'. 

 

Dat de sos-bende al jaren eist (!) dat het gebouw aan hen wordt gegeven, zegt hij er ook niet bij. 

 

En dan gaat de sos-bende weer aan het fantaseren:

 

“Er is nood aan plekken om gewoon te zitten en tot rust te komen. Kijk maar naar de discussie rond de jachthaven aan het Houtdok. De Sint-Annakerk is een ideale stilteplek, om even te ontsnappen aan het lawaai en bijvoorbeeld tentoonstellingen te organiseren. Dat zou een veel betere invulling zijn, die past bij het verleden van de kerk.”

 

 

De sos-bende heeft jarenlang zeer grootsprakig verkondigd dat zij fantastische ideeën hadden over wat ze met het gebouw moest gebeuren. Nu komen ze dus af met 'stilteruimte' en 'bijvoorbeeld tentoonstellingen'. Dan negeer ik nog de vraag wat die jachthaven te maken heeft met 'stilteruimte'. De sos-bende kondigde eerder aan dat ze fantaseerden over drie euro entreegeld vragen aan "tienduizend zevenhonderd mensen" die het gebouw volgens hen zouden komen bezoeken. Het zal daar stil zijn. Er zijn trouwens "stilteplekken" op directe wandelafstand. En die tentoonstellingen, denken nu werkelijk dat er niet heel wat tentoonstellingsruimtes in de stad zijn?

 

Bij dergelijke fantasmen denk ik altijd, waarom zijn degelijke plannen van een consortium met voldoende financiële draagkracht, stabiliteit en vooral expertise ongeschikt en zijn hun wildste fantasieën wel geschikt? Hoe werkt die kronkel in hun hersenen? En vooral, maakt die journalist zich dan die bedenking nooit? 

 

Het laatste woord is voor Delhaize.

 “We begrijpen de gevoeligheden in het dossier”, zegt Dekelver. “Maar met dit project geven we een mooie nieuwe bestemming aan de kerk, met respect voor de symboliek en tradities. We geloven rotsvast in het project en gaan ermee door.”

 

 

 

 

 

Meer schrijfels over de Sint-Annakerk

"we vernemen uit goede bron"

Vorige week was er een persbericht van "actiegroep" SOS Sint-Anna.

 

 

Je weet wel, de protestgroep van aanhangers van een violist die, na de bekendmaking dat het Concortium Markthal de voorkeursbieder was in die fase van het herbestemmingsproces van de Gentse Sint-Annakerk, voor de deur ging zitten en eiste dat de kerk aan hem werd gegeven. Deze groep laat zich vooral kenmerken door hysterie. Een pijnlijk gebrek aan enige kennis, over de kerk, over het dossier in kwestie, over monumentenzorg en ik vrees tout court, bleken ze te willen compenseren met hysterie, "Redt Sint-Anna" en retoriek 'Cultuur versus Commercie'. Desondanks, of ik vrees soms eerder dankzij, haar gebrek aan kennis, werden ze vaak opgevoerd in de media.  

 

 

Nu stuurden ze een persbericht uit, samen met 'volksraadpleging'.  

 

Volksraadpleging is de groep rond beroepsactivist Raf Verbeke. Acties rond o.a. door de Stad verkochte landbouwgronden in Zeeland aan Fernand Huts groeiden uit tot een petitie die uitmondde in een referendum. Op 8 oktober kunnen stemgerechtigde Gentenaren zich uitspreken over twee vragen:

Gemeentelijk publiek vastgoed mag niet geprivatiseerd worden. Bent u akkoord?

Moet de stad Gent een bank van publieke gronden oprichten om 40 procent sociale wonen te realiseren?

De SOS-bende probeert zijn wagen nu vast te hangen aan een andere actiegroep. Wat ze met elkaar te maken hebben, ontdekken we in het persbericht.

 

 

Akte Sint-Annakerk niet getekend.

 

 

Initiatiefnemers van verzoek tot volksraadpleging en SOS Sint-Anna vernemen uit goede bron dat de notariële akte tot de privatisering van de Sint-Annakerk aan de vastgoedpoot van Delhaize, nog niet verleden is.

Het is onduidelijk of dit oponthoud te maken heeft met de 1 miljoen euro renovatiesubsidie van de Vlaamse Regering die aan de privatisering vast hangt.

Feit is dat de burgers in die onverwachte situatie, hun zeg hebben op 8 oktober in de volksraadpleging over gemeentelijk publiek vastgoed.

Volgens de referendumvragen die voorliggen kan de Stad publieke gronden en vastgoed verkopen, maar alleen aan andere publieke partners in het kader van het algemeen belang.

Het privatiseren van de Sint-Annakerk aan Delhaize, zelfs in erfpacht, beantwoordt niet aan de norm waarover de Gentenaars inspraak hebben. De betwiste vervreemding kan dus nog ongedaan gemaakt worden.

 

 

Het persbericht begint merkwaardig. De titel 'akte niet getekend'. Dus een persbericht om te zeggen dat iets nog niet gebeurd is? 'vernemen uit goede bron'. Dus de actiegroep(en) stuurt een persbericht om te zeggen dat ze werkelijk van niets weten, maar nu blijkbaar wel iets weten. 

 

 

De gebruikte termen 'dat de notariële akte nog niet verleden is' is van dat juridisch jargon waarvan ze hopen dat het hen een aura geeft van kennis. Quod non. 

 

 

De SOS-bende zou niet willen dat je begint te denken dat ze plotseling wel enige dossierkennis zouden hebben, dus in de tweede paragraaf geven ze al direct een geruststelling, 'het is onduidelijk' - lees: wij weten van niets.

 

 

Bon, wat stellen ze hier eigenlijk? Het is nog niet definitief, dus kan het nog aangedaan gemaakt worden. Ja, want hun eerdere pogingen wat zo voortreffelijk en getuigden van een realistisch alternatief dat het een moeilijke keuze was (sic). 

 

'Betwist' enkel door hen nota bene, een actiegroep met weinig en nu steeds minder aanhang. 

 

 

 

Maatschappelijk verantwoord beheer van ons gemeengoed heeft voorrang op speculatieve stadsontwikkeling en korte termijn begrotingsconsolidatie.

De Sint-Annakerk is een geschenk van de gemeenschap aan de komende generaties. Niet aan de grote commercie.

 

 

De actiegroep vergeet er bij te vertellen dat ze actie voer(d)en om het gebouw in eigen handen te krijgen. Waarom zou dat geen 'betwiste privatisering' zijn? Omdat ze toegangsgeld gaan vragen? Omdat ze geen flauw idee hebben wat ze ermee gaan doen? Buiten 'concerten', voor orgel en voor een enkele cello en multireligieuze dingens en als repetitieruimte en met een verbindende koffiehoek en voor tentoonstellingen. Omdat ze de middelen niet hebben om het gebouw te onderhouden? Omdat ze tevergeefs actief rondronsel(d)en om buitenlandse investeerders te vinden?

De sneer naar het stadsbestuur, met een 'complotachtige' ondertoon is niet te versmaden.

 

 

Wat de bestemming van deze parel van ons beschermd patrimonium in een unieke stijl betreft, laten wij ons inspireren door het voorstel van burgers voor het Caermersklooster (Pand in Patershol), dat nu is gelanceerd na het recente stadsdebat over deze historische site.

 

 

Nadat SOS meerdere jaren lang beweerden 'aan een voorstel te werken dat zijn gelijke niet had'. Nadat ze beweerden 'er zijn niet genoeg kerken, zoveel ideeën hebben we. Nadat ze geld inzamelden om 'experten' een voorstel te laten uitwerken. Nadat ze meerdere keren hun ideeën kunnen voorstellen aan de Stad, aan de gemeenteraad, aan de pers. Nog steeds hebben ze geen enkel idee wat ze met het gebouw zouden aanvangen. 

 

 Dit hele persbericht is een lachertje.

 

 

Sint-Annakerk, gerestaureerd, adequaat verwarmd, met aangepaste verlichting, goed onderhouden én publiek toegankelijk. Dàt is een zinvolle herbestemming. Al de rest is lege retoriek van mensen zonder dossierkennis, zonder een hart voor het gebouw en met een heel eigen agenda. 

kerknet brengt doorbraak

Kerknet maakt een advertentie op sociale media om een column in de kijker te zetten van het extreem-rechtse Doorbraak.

 

 

 

Doorbraak is een opiniesite van uitgesproken rechtse, vlaamse signatuur. Zoals ze het zelf beschrijven "Wij brengen toegevoegde waarde in Vlaanderen. Vlaams, niet politiek correct, en al zeker niet woke." Als iemand over "woke" begint, dan weet het eigenlijk al. "niet politiek correct" is newspeak voor 'tamelijk openlijk racistisch'.

 

 

Blader gerust eens door Doorbraak, met vandaag in de kijker een dubbelinterview met Wim en Sam Van Rooy, met de subtiele titel: ‘Je moet de islam niet integreren, maar bekampen’.

Dit is geen site die aansluit bij de christelijke waarden die kerknet zou moeten promoten. Deelnemers genoeg die een interessante getuigenis konden brengen. Journalisten genoeg die een interessante tekst konden brengen. Maar Bauwens schreef de tekst niet als "journalist" maar als opiniemaker. Opiniemaker van een zeer uitgesproken signatuur.

 

 

Welke opinie geeft hij? Ik neem hier zijn belangrijkste punt. 

 

De WJD beleven, doet me beseffen dat wij Vlaamse christenen te braaf en te stil zijn. We zitten stillekes in onze kerken te wachten op betere tijden. We moeten durven buitenkomen en getuigen. Onze plaats als christen durven innemen in de maatschappij. Wat houdt ons eigenlijk tegen?

Als ik hier rondkijk, krijg ik de indruk dat het anders is op andere plaatsen. De jongerenwerking van de Kerk in Rijsel heeft eigen vlaggen, T-shirts en ze zijn met 650 in Lissabon. We moeten toch eens kijken hoe ze dat daar doen. Maar ons ook eerlijk de vraag stellen … steunen wij eerlijk in de Kerk nieuwe initiatieven van jongeren of hun begeleiders? Of schepen we ze af met dé dooddoener: dat lukt nooit!? Ik ben hier tot het inzicht gekomen dat ook ik daar schuld aan heb op de plaatsen in de Kerk waar ik actief ben.

 

 

De kerk moet meer naar buiten komen en zichtbaar zijn. Een oud extreem-rechts talking point. Met vlaggen en t-shirts roepen dat we christen zijn. Dat klinkt stoer en goed. Maar laten we het vooral niet over de inhoud hebben. Extreem-rechts schuimbekt als de paus de puntjes op de i zet over de christelijke normen en waarden. Openheid, solidariteit en gastvrijheid. Met open armen vluchtelingen en zij die lijden ontvangen en omarmen. Vooraan staan in de strijd tegen de klimaatverandering. Doorbraak heeft het niet voor vluchtelingen en doorbraak is veel dingen maar geen bondgenoot in de strijd tegen klimaatverandering. Solidariteit met de armsten? Doorbraak zou niet aan dezelfde kant staan.

 

En toch vond kerknet het nodig dit door middel van een betaalde advertentie in de kijker te zetten.

 

Ik heb op zich niets tegen het feit dat een doorbraker een column krijgt. Maar ik heb wel bedenkingen. Hoeveel 'bloggers' heeft kerknet zo? Wat zijn de voorwaarden? Kregen alle Belgische deelnemers aan de WJD de vraag te bloggen? Kregen alle deelnemende journalisten aan de wjd de vraag te bloggen? 

Waarom werd van deze blog een advertentie gemaakt? Wat was daar de redenering?