Marc Leemans, voorzitter van het ACV, bracht een straffe toespraak. Enkele hoogtepunten:
Als vier regeringspartijen zijn afgestraft voor vijf jaar rechts liberaal beleid, dan zou ik twee keer nadenken vooraleer te pleiten voor nog meer rechts beleid. En zou ik vier keer nadenken als ik zie hoe het Vlaams Belang, het Front National in Frankrijk achterna, kapitaliseert op slogans rond minimumloon, minimumpensioen en pensioenleeftijd.
De “Zweedse” coalitie is afgestraft. Omdat ze een beleid voerde dat niet rechtvaardig was en bijgevolg op weinig draagvlak kon rekenen. De indexsprong, het pensioengeknoei, de besparingen in de sociale zekerheid, de loonwet vol sjoemelsoftware, het onwerkbaar werk, de scheefgetrokken fiscaliteit, oplopende facturen, de patronale gunstpolitiek,... Wie zich iedere dag keihard inzet voor welvaart en welzijn in dit land werd daar niet voor beloond. Integendeel. En mensen die ziek zijn of zoeken naar werk, of een loopbaan lang zwaar werk deden, werden voorwerp van een diep politiek wantrouwen. Ondertussen werden bedrijven en grote vermogens ontzien en gepamperd.
De voorbije weken bleek herhaaldelijk dat de beleidskeuzes van Michel I niet werkten. Expert na expert legde het falend beleid bloot inzake economische groei, jobcreatie, koopkracht, begroting, werkdruk, ... Ondanks alle politieke getoeter doet België het niet goed. Waar hebben al die inspanningen van gewone mensen dan toe gediend? Waar zijn die ingeleverde miljarden dan naar toe?
Toen mensen de voorbije vijf jaar op allerlei manieren lieten verstaan dat ze het niet eens waren met de beleidskeuzes, werd er niet naar hen geluisterd. Het kon niet anders, was jarenlang het mantra. De mensen hadden gekozen voor dat beleid. Er was een parlementaire meerderheid voor. Alleen het primaat van de politiek telde. Vijf jaar lang was sociaal overleg zeer moeilijk. Ook al hebben de premier en de Minister van Werk het regelmatig gesteund. Maar het was altijd met de rem op. Omdat twee van de vier partijen totaal vies waren van georganiseerde inspraak. Sociale akkoorden werden steevast ter discussie gesteld binnen de regering en toevallig op die onderdelen die interessant waren voor de werknemers. Of het nu ging over werkbaar werk, SWT, landingsbanen, opzegtermijnen, outplacement bij opzeg of "aangepaste" beschikbaarheid, ... telkens greep de regering (dikwijls na verhit intern gekibbel) in. Sociaal overleg werd vooral lippendienst bewezen. Sterker nog, de confrontatie met het sociale middenveld leek vaak een doel op zich.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten