de verruwing van Thuis

Jan Van Rompaey schreef voor Het Nieuwsblad een lezenswaardige column over de vrt-successoap Thuis.

Een man dringt binnen bij een jonge vrouw en verschijnt abrupt in haar woonkamer. Ze schrikt hevig. Met een door woede vertrokken gelaat grijpt hij haar bij de keel en tilt haar als een veertje op. “Door u noemen ze me een vuile verkrachter!”, schreeuwt hij met overslaande stem. “Ik laat u pas los als ge de flikken vertelt dat ik u niet verkracht heb!”
“Fuck you!”, krijst ze terug. Ze huilt en krijgt een vuistslag in het gezicht. Ze bloedt, ze valt languit op de grond, hij grijpt haar bij de haren, sleept haar door de kamer, trekt haar recht, drukt haar tegen zich aan, roept: “Ge weet goed genoeg dat ik u niet verkracht heb. Fuck you, vuile teef!”


Ja zeg! Dat soort geweldsscènes werd niet eens zolang geleden in de bioscoop als “kinderen niet toegelaten” gelabeld. Alleen is dit geen ­bioscoopfilm, we kijken naar aflevering 4.760 van het Eén-programma Thuis, onlangs genomineerd door de “Gouden K's van Ketnet” voor de categorie Familieprogramma van het jaar. Want Thuis is een familieprogramma. Zo was het ook bedoeld: de eerste aflevering van de soap werd in 1995 uitgezonden in primetime, en dat is zo gebleven.
Wanneer ben ik beginnen te kijken? Ergens in de beginjaren. Er zat toen veel humor in. Het programma maakte algauw deel uit van het in lood gevatte avondblok van Eén. Vandaag, na een kwart eeuw, durf ik weleens een aflevering van Thuis over te slaan, maar als het kan, kijk ik.


En het programma staat er nog altijd, dat moet gezegd. Het wordt routineus, maar uiterst professioneel gemaakt door vakmensen. Het is in al die jaren terecht een monument geworden. Thuis hoort bij thuis, het is als staren in de open haard. Voor veel mensen zijn de personages als het ware familieleden.
Het moet een nachtmerrie zijn om overal herkend te worden als Frank, Marianne, Tom, Peter, Nancy, … Allemaal voortreffelijke acteurs, maar door de televisie zijn ze wel hun identiteit verloren, iets wat hen nog lang zal achtervolgen.
Maar is Thuis nog wel een familieprogramma? Ik heb begrip voor het feit dat de schrijvers mee willen gaan met de tijd en taboes niet uit de weg gaan. Maar met seks wordt omzichtiger omgesprongen dan met geweld. Seks speelt wel een rol, maar wordt toch nog enigszins verhuld. Er zijn geen expliciete seksscènes, maar wel expliciet geweld.

Er is op dat gebied een onmiskenbare evolutie aan de gang: de geweldsscènes zijn soms van een dusdanige brutaliteit dat ik me afvraag in hoeverre dit nog wel een familieprogramma is. Een uitzinnige zoon staat klaar om zijn moeder een vuistslag toe te dienen, die moeder is bedlegerig, pas geopereerd aan een hersentumor. We hadden al eens een puber die zijn moeder sloeg. Hoe kijkt een kind naar zo'n tafereel? Want als het een familieprogramma is, kijken er kinderen.
Ja, kinderen moeten tijdig vernemen hoe het leven in mekaar zit. Maar ik vind dat je hen nachtmerries moet besparen en dat ze dus afgeschermd moeten worden tegen extreem grof geweld. Er zit steeds minder humor en meer geweld in Thuis. En behalve de verhaallijnen is er ook nog de verruwing van de dialogen. Shit, fuck, klootzak, godverdomme, kutwijf, teef, kus ze,... Schuttingtaal is niet uit de lucht. Tot daar toe, het leven zoals het is. Moet alles kunnen? Jazeker, maar zend het programma dan later uit. Want ondanks alles: nergens beter dan thuis. 

markante plekken: de Sint-Annakerk

Dinsdag kreeg de Gentse Sint-Annakerk een fotograaf van de vrt over de vloer. Alexander Dumarey trok een hele voormiddag foto's. Het resultaat staat vanaf nu te bewonderen op de site van de vrt.

https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/01/19/markante-plekken--de-sint-annakerk-in-gent/

... en ... rust

Honderd jaar John Daisne

Kameraden en vrienden, vandaag is het exact honderd jaar geleden dat de Gentse schrijver John Daisne geboren werd.

De sterk vergeelde schrijver is een boeiend figuur, uitvinder van het 'magisch realisme', Gentenaar en zoon van de beroemde Michel Thiery (oprichter van de plantentuin en het Schoolmuseum, vandaag Huis van Kina). Zijn boeken voeren je direct terug naar een andere tijd, en je moet een serieuze effort doen om hem te kunnen lezen.

De vrt haalde enkele interessante documentaires uit de kast om de tijd te reconstrueren en de man zelve aan het woord te laten.

"Het heeft niet altijd met de islam te maken"

De vrt-blog is soms zeer interessante lectuur, Loutfi Belghmidi, journalist bij Het Journaal poste een tijdje terug een zeer lezenswaardig stuk: Het heeft niet altijd met de islam te maken

Een blanke man met lange baard is een mei 68’er. Een Turk met een lange baard is een fundamentalist. Een blanke man die zijn vrouw slaat is een bruut; doet een Marokkaan dat, dan onderdrukt hij zijn vrouw en wordt er een resem imams en moslimdeskundigen bij gehaald. Terwijl die man zelfs geen goede moslim kan zijn, want hij slaat zijn vrouw. En dat mag niet.

Hoe komt het dat tegenwoordig alles gereduceerd wordt tot een clash of civilizations? Sinds 11 september en de Amerikaanse invasie in Irak worden we bijna dagelijks gebombardeerd met beelden van bomaanslagen en aanvallen van zogenaamde extremisten. Of het nu over Irak, Pakistan, Afghanistan of de Palestijnse Gebieden gaat, elk conflict is anders en heeft niet altijd met ‘de Islam’ te maken.

Mijn punt is dat niet alle Belgische moslims wakker liggen van deze conflicten en ze naar hier willen importeren. En neen, ze staan niet in rijen aan te schuiven voor de eerste vlucht richting Kandahar. De gemiddelde Belgische moslim (man en vrouw) wil in deze moeilijke economische tijden vooral zijn job niet verliezen en denkt aan de facturen die hij maandelijks moet betalen.

‘De moslim’ valt nu ook meer op omdat hij of zij mondiger is geworden. De eerste generatie kwam naar België om te werken en was niet echt van plan om hier te blijven. Uiteindelijk hebben hun kinderen gestudeerd. Zij weten goed genoeg dat ze plichten hebben, maar kennen vooral hun rechten. Zijn ze assertiever omdat ze moslim zijn? Neen. Het zijn burgers die weten dat ze in dit democratisch land niet op de tweede plaats willen komen. Ze zijn eerst en vooral advocaat, dokter, ingenieur of economist. Dan moslim.

Fisk over Obama en de Nobel Prize

Robert Fisk, het moet gezegd zijn, het is ne straffe mens.
Deze week was hij in Phara, waar hij enkele interessante dingen zei. Maar geloof mij niet, bekijken zou ik zo zeggen. Of lees het artikel dat hij eerder schreef: Obama, man of peace? No, just a Nobel prize of a mistake

hulde aan Drs. P

Dinsdag vond de 'tweede Taaldag van de VRT' plaats. Op zich niet echt nieuwswaardig me dunkt. Maar op het einde werd hulde gebracht aan een negentig jarige idiool van mij. De enige echte Drs. P. Heinz Hermann Polzer, want zo heet de docturandus in het gewone leven, kreeg een 'bijzondere oorkonde' uitgereikt door minister Pascal Smet, namens de VRT en de Nederlandse Taalunie.

Een gepast moment me dunkt om een fantastisch stukje muziek uit zijn omvangrijke oeuvre in de spreekwoordelijke spotlights te zetten:


Meer over de fantastische taalvirtuoos:
wikipedia (uiteraard)
het beste volgens Humo
en een hele verzameling van zijn liedjesteksten

en tenslotte nog een interview met de man:

De oorlog tussen arm en rijk

Vranckx, je weet wel dat 'programma' van de vrt dat elke week een nieuwe reportage van Channel 5 voorziet van Nederlandstalige commentaar, bracht deze week een reportage over de Filippijnen. Daarin werd uitgebreid aandacht besteed aan de politieke moorden en verdwijningen.

"In de Filipijnen woedt een oorlog tussen arm en rijk. Aan de ene kant een rijke minderheid die met de steun van de regering de economische en politieke leiding van het land in handen heeft. Aan de kant van de armen een gewapende rebellengroep."

De reportage is geheel en al gratis online te bekijken.