In godsnaam, islamofobie blijft verkoopsargument

Vanavond gaat op de vrt 'In Godsnaam' van start.

Programmamaker Annemie Struyf bekijkt het leven van 'Vlamingen die een radicale levenskeuze maken'.

Het programmaconcept is natuurlijk was het is. Een show over mensen die hun religie wel zeer ver doordrijven. De maatschappelijke meerwaarde is ver te zoeken, maar bon. Ieder heeft het goed recht om soortement freak-shows te programmeren, waarbij mensen zich kunnen vergapen aan de relgieuze freaks van vandaag de dag.
Dat is allemaal niet erg natuurlijk. Een mafkees in een jurk die in een grot kruipt en uitwerpelen van vleermuizen eet om dichter bij god te komen, is natuurlijk voer voor de sensatiebeluste programmamakers. Mij niet gelaten, ik zal er in elk geval mijn tijd niet mee verdoen.

Maar waarom voel ik dan toch de neiging om er aandacht aan de besteden. De reden, onderdeel van de teasercampagne van het programma is blijkbaar een islamofoob opiniestuk.

De succesformule van Leyers wordt hier blijkbaar herhaalt, islamofobe uitspraken doen de controverse en dus de kijkcijfers oplaaien.

In De Standaard (niet toevalig de standaard zou ik zo zeggen) van dit weekend gaat ze tekeer tegen de islam op een indirecte manier. Ze 'verwondert zich over de scherpheid waarmee aartsbisschop André Léonard op de korrel wordt genomen. Of beter: ze verwondert zich erover dat zoiets alleen de katholieke kerk overkomt, en bijvoorbeeld niet de islam.'

'Vervang het woord ‘Léonard' door ‘imam X' of ‘rabbijn Y', en het land zou op zijn kop staan.'

Waar woont dat mens? niet in België in elk geval, of is er oostindisch doof voor de plaag van islamofobie die onze contreien al een tijdje teistert? Is ze vergeten welke behandeling iman Nordine Taouil kreeg? De staatsveiligheid kwam op haar eigenste vrt tekst en uitleg geven bij de iman. De 'de betrokkene dient beschouwd te worden als iemand die eigenlijk een extremistische moslim is van salafistisch-wahabitische strekking en die actief militeert in salafistische kringen.'

Dan haalt ze het voorbeeld aan van een jongeman die ze blijkbaar ontmoet heeft. De 'Vlaming van Marokkaanse origine is blijkbaar 'zelf een homo'. Daarna haalt ze uit naar naieve 'jonge, kwetsbare, jovige Al-Minarameisjes'. Na verontrustende verhalen te hebben aangehaald van die 'meisjes' gaat ze de dialoog aan met 'een SP.A-politica'. "‘Dat klopt allemaal,' beaamde ze, ‘Je moét dat vertellen. Het gebeurt allemaal onder onze neus, en niemand kraait ernaar. Over de ultraconservatieve kanten en de vrouwonvriendelijkheid van sommige moslimmilieus zwijgt iedereen zedig.' ‘Waarom?' ‘Omdat niemand klokkenluider wil zijn. Omdat niemand de moslimgemeenschap voor het hoofd wil stoten. Omdat geen enkele politieker stemmen wil verliezen bij de moslimachterban.' Vandaag bel ik haar even op. ‘Mag ik jouw naam vermelden in mijn stukje voor De Standaard?' ‘Neen,' antwoordt ze snel, ‘ Ik kan mij niet permitteren de moslimgemeenschap tegen mij te krijgen.'
Ik versta het niet goed, die twee maten en gewichten."

Voor een academisch geschoolde en een journaliste is dat toch een laakbare manier om een argumentatie op te bouwen.

Maar vooral wat is haar punt? Dat er mensen zijn met vreemde ideëen onder de moslims in België? Dat lijkt mij geen nieuws. Dat er 'sp.a-politica' zijn die dwaze uitspraken kunnen doen, dat lijkt mij ook geen nieuws.

We hebben hier te maken met iemand die puur voor publiciteits-doeleinden de islam eens onder handen pakt en daarbij 'durft te zeggen wat anderen niet durven', wat de grote dooddoender is van de laatste jaren.

Dirk Tuypens publiceerde zijn bedenkingen in een opiniestuk op indymedia.be. Daarin doet hij een aantal rake uitspraken:

"Wanneer het kritiek op de islam betreft, is er vreemd genoeg geen sprake van ‘een zekere gêne’, laat staan van een verlangen naar nuance. De critici van de islam opereren onder het motto ‘schiet maar raak’. Maar de gortigheid die zij verspreiden, wekt bijzonder weinig onbehagen. Mikpunten van de islam-critici zijn altijd het fundamentalisme en de uitingen van een conservatieve islamitische geloofsbeleving. De nuance dat ook binnen de islam zeer uiteenlopende strekkingen bestaan, wordt steevast verzwegen of ontkend. De gangbare islamkritiek is moedwillig veralgemenend en wil op zijn minst het bestaansrecht van de moslimgemeenschap in Europa onderuit halen. Dat maakt deze kritiek vals en onaanvaardbaar."

"Annemie Struyf wil, net als zoveel opiniemakers voor haar, verkondigen dat kritiek op de islam in onze samenleving een taboe is. Niets is minder waar. Kritiek op de islam mag en moet er zijn. Maar dan moet die wel vertrekken vanuit het respect voor een verscheiden moslimgemeenschap en de oprechte bekommernis om met die gemeenschap op een serene manier samen te leven. Van deze uitgangspunten is alvast in het opiniestuk van Struyf weinig of niets terug te vinden."

meer over de islam als bestseller