Na dagen van speculeren, waarbij kranten 'vaticaanwatchers' als bron citeerden voor nieuws op hun frontpage - how low can you go? - is het worse case uitgekomen, Léonard, huidig bisschop van Namen is benoemt tot Aartsbisschop.
Het was uiteraard te verwachten, hij staat al vele jaren bekend omwille van het verkondigen aan al die het wil horen van zijn aartsreactionaire standpunten. Standpunten die dicht aanleunen bij die van huidig paus, Benedictus XVI, die aartsreactionair aus Beieren.
Voor alle duidelijkheid, ik heb niets tegen conservatieve standpunten, dat is een keuze als een ander, 'ik zou nooit abortus plegen' is een valabel standpunt, 'ik zou nooit euthanasie plegen' een jammerlijk maar valabel standpunt. Maar vanuit die persoonlijke opvatting de bredere maatschappij uw conservatieve mening proberen opdringen, is een heel ander paar mouwen.
Ik kan alleen maar hopen dat de 'roomse medianar' Torfs gelijk heeft en dat we de aartsbisschop het voordeel van de twijfel moeten geven. Maar vrees eerlijk gezegd het ergste. De reactionaire paus heeft een reactionaire aartsbisschop benoemt om de kerkprovincie te leiden.
Op de nieuwswebsite indymedia.be reageert Paul De Witte, woorvoerder van Basisbeweging, Vlaams Netwerk van kritische christenen en basisgroepen, 'niet verrast maar toch ontzet'. De basisgroepen wijzer er - mijns inziens zeer terecht - dat de aanstellen niet gebeuren omwille van de noden van de kerkprovincie, maar op basis van 'de persoonlijke voorkeuren van de man die toevallig paus is'.
Hij vreest het ergste, en soms de vragen op waarmee de geloofsgemeenschap vandaag de dag worstelt
Hoe kunnen we evolueren van een gesloten en onwrikbaar vastliggende “Roomse” identiteit naar een open “Messiaanse” identiteit, waarbinnen ruimte is voor allerlei vormen van kruisbestuiving, die juist nodig zijn om vruchtbaar te blijven?
Kruisbestuivingen tussen christelijke bewegingen en allerhande maatschappelijke bewegingen die ook op zoek zijn naar heil voor mensen die vaak slachtoffer zijn geworden: verenigingen “waar armen het woord nemen”, vredesbeweging, antiracisme beweging, vluchtelingenorganisaties, vakbonden…
Hoe kunnen we als katholieke christenen mee motor zijn binnen de huidige interreligieuze processen die van levensbelang zijn voor een vredevolle toekomst voor onze wereldgemeenschap? Het terugplooien op de eigen ‘enig zaligmakende identiteit’ is absoluut nefast in het actuele zoekproces om, met betrekking tot concrete maatschappelijke spanningsvelden tot meer samenspraak te komen tussen christenen, moslims, joden en vrijzinnigen.
Hoe moeten christelijke gemeenschappen straks inspiratie blijven putten uit het bevrijdende, open Messiaanse verhaal over Jezus van Nazaret indien het instituut weer elke ruimte voor interpretatie zal gaan bezetten met haar Kerkelijke dogma’s?
Hoe kan het christelijke middenveld de eigen identiteit blijven actualiseren en deelnemen aan het maatschappelijke debat omtrent arbeid, zorg, en emancipatie wanneer haar kerkleiders de koers opnieuw gaan oriënteren op de situatie van voor het 2de Vaticaans Concilie?
Hoe kunnen we ons ‘katholiek’ (betekenis: ‘voor iedereen’) blijven noemen als groepen mensen, i.c. homoseksuelen, door onze nieuwe Belgische kerkleider ‘abnormaal’ worden genoemd?
Hoe kunnen we in creatieve trouw aan de traditie een pastoraal opbouwen, die niet langer afhankelijk is van een klerikale invulling van het ambt van voorganger, maar die op de eerste plaats oog heeft voor de noden van de plaatselijke gemeenschap?
Nog vele andere vragen kunnen worden gesteld. In ieder geval wilden we in eerste instantie ons onbegrip uitspreken bij deze benoeming en vooral ook onze bezorgdheid over de toekomst van de bevrijdende kracht van het oorspronkelijke christelijk verhaal, ook binnen onze seculiere samenleving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten