The Vertue of Coffee

een prachtige ode aan de koffie uit 1652

internet

"Hun realisme is niet ons realisme"

Peter Mertens, voorzitter van de Partij van de Arbeid, hield zaterdag volgende speech op Manifiesta:
 

We zijn met 11 miljoen Belgen. 
Allez, binnenkort zijn we met 11 miljoen Belgen en één.

Bernard Arnault! De koning van de dure saccochen, de keizer van de champagne.
De man van 32 miljard, de man die dus 32 duizend keer miljonair is, de rijkste man van Europa.
Bernard Arnault, hij wil Belg worden.

Weet je waar hij gaan wonen is?

In Ukkel.
En weet je wie daar zijn buurman zal worden?

Ook een nieuwkomer in Ukkel, minister Didier Reynders.
De minister van de notionele interesten wordt de buur van de rijkste Europeaan.

En Reynders heeft al laten weten dat Bernard Arnault welkom is.
 Zo gaat dat.

Maar niet alleen Reynders staat klaar. Ook de N-VA wil hem met open armen ontvangen. Echt waar.

De top van de Franse bourgeoisie, laat maar komen, zo vertelde Theo Francken, kamerlid van de N-VA. 

Geen taaltest, geen inburgeringstest, nee, gewoon Belg worden. 

Antwerpen is niet van iedereen, 
maar Bernard Arnault, die is van iedereen!

Bernard Arnault wil Belg worden, en hoe gaat hij dat uitleggen aan de Dienst Vreemdelingenzaken?

Neen, ik ben geen politiek vluchteling.
Neen, ik ben geen economisch vluchteling.
Neen, ik kom hier niet om het industrieel weefsel te versterken of jobs te creëren.

Ik kom naar Belgenland omdat ze hier niet te lastig doen over erfenissen.

Zo kan ik mijn megafortuin gewoon via een privé-stichting doorgeven aan mijn erfgenamen, zonder een cent belasting.

Ik kom naar België, omdat er hier geen vermogensbelasting bestaat, en ook geen belasting op meerwaarde uit aandelen.
Ik kom naar België om met mijn firma's van de notionele interesten te kunnen genieten, en dat ik dus bijna geen belastingen moet betalen.

Kortom, ik kom naar België, omdat jullie land een fiscaal paradijs is, net zoals de Kaaimaneilanden.
Maar zonder eilanden dan.

België, een fiscaal paradijs.

België het land waarin achtereenvolgens Sabena werd verkocht, de ASLK werd verkocht, de staal werd verkocht en Electrabel werd verkocht.

België, het land waar vervolgens alle CEO’s en managers aan het hoofd van die private bedrijven verwend worden met belachelijke belastingstarieven.
Zij betalen haast geen belastingen. 
ArcelorMittal niet, BNP Paribas bijna niet, GDF Suez bijna niet.
 Eerst heeft de privé onze banken en onze industrie gekregen.
 En dan hebben ze de belastingsvrijstellingen gekregen.
“Onjuist, onjuist, onjuist, onjuist” riep Jo Libeer van de Vlaamse patroonsorganisatie Voka deze week tegen mij op tv, want “België heeft heel groot overheidsbeslag.”

En donderdag stelde Vincent Reuter, de man van de Waalse patroonsvereniging UWE: “er is een te groot overheidsbeslag”.

Net dezelfde taal als Voka, net dezelfde taal als het VBO.
Je mag er zeker van zijn: de patroons spreken dezelfde taal, en dat is de taal van maximale winst, een taal die het menselijke ontkent.
“Te groot overheidsbeslag…”

Maar wat bedoelen ze? 
Ze bedoelen daarmee het loon van de mensen.
Ze bedoelen daarmee de sociale zekerheidsbijdragen, en dat is uitgesteld loon.
Ze bedoelen daarmee de belastingen die de werknemers op hun loon betalen.

Maar op hun eigen deel, op de winsten, is er in ons land voor multinationals bijna geen beslag. 
Voor de middenstand wel, voor de KMO’s wel, maar voor de multinationals niet. 
Het is hier al gezegd: 
de 500  meest winstgevende bedrijven betaalden vorig jaar gemiddeld 5,44 procent belasting. 5,44 procent!
De waarheid is dus precies andersom: 
er is in ons land een enorm privé-beslag op rijkdom, 
in weinig andere landen slagen de multinationals er in om zo’n groot deel van de koek naar zich toe te trekken, en zo weinig belasting te betalen, 
en daarom is België een ‘fiscaal paradijs’ voor speculanten, miljonairs en multinationals.
Stop dat enorme privé-beslag op rijkdom!

Stop de fiscale concurrentie in Europa!
Stop de notionele interesten en de pamperpolitiek van de meest winstgevende multinationals!


Zorg ervoor dat er een Europese vennootschapsbelasting komt van 33%!
Zorg ervoor dat AB InBev, Solvay, Exxon Mobil en Suez eindelijk hun belastingen betalen!
Zorg ervoor dat er eindelijk een miljonairstaks wordt ingevoerd!
En laat Bernard Arnault thuis!

Maar als je dat zegt, als je dat zegt, dan pas krijg je in ons land alle banbliksems over ons heen.

Er is zelfs een patroonsorganisatie in ons land, VKW, die speciaal daar over een vrije tribune in een krant publiceerde. 

Caroline Ven schreef daar dat de PVDA+ lijdt aan een “herverdelings-obsessie”.

Een her-ver-de-lings-obsessie!
Weet je wat je moet doen wanneer je als inbreker betrapt wordt?
Dan moet je zelf heel hard roepen “houd de dief !”

Dat is wat er gebeurd: de inbrekers roepen “houd de dief !”

De waarheid is, beste mevrouw Ven, er IS een herverdeling bezig.
In ons land, in onze buurlanden, in Europa, zelfs planetair:
men is de rijkdom aan het herverdelen.
Maar dan wel op de neoliberale manier: van arm naar rijk.

Nauwelijks 0,5 procent van de volwassen wereldbevolking bezit nu 38,5 procent van alle rijkdom op aarde.

En de laatste twee jaren is hun rijkdom nog eens met een derde toegenomen.


Dat ís de herverdelingsobsessie van de multinationals, van de speculanten en van de miljonairs.


Dat ís de herverdelingsobsessie van diegenen die praten over budgetmeters voor mensen die hun gas en elektriciteit niet meer kunnen betalen, maar nooit zullen praten over een budgetmeter voor bonussen of gouden parachutes.

Dat is de herverdelingsobsessie van zij die praten over degressieve werkloosheidsuitkeringen, maar nooit zullen praten over degressieve uitkeringen voor iemand als Pierre Richard, 
de CEO die Dexia mee naar de afgrond leidde, en in ruil nog 20 jaar lang meer dan een half miljoen euro extra krijgt boven op zijn pensioen.

’t Was zo afgesproken, zegt Dehaene.
’t Was zo afgesproken, een half miljoen euro extra per jaar.

Beste kameraden en vrienden, er is een herverdeling bezig, van arm naar rijk.

Een herverdelingspolitiek die midden van de crisis opgelegd wordt door de Europese Commissie.

De Europese Commissie past haar vierschaar toe:

Ten eerste: besparen op de sociale uitgaven;

ten tweede: de arbeidsmarkt versoepelen, dat wil zeggen: het ontslag makkelijker en goedkoper maken;

ten derde: prikkels geven aan de allerrijksten, dat wil zeggen pamperen met nieuwe belastingsverlagen;

en ten vierde: alles wat los en vast zit privatiseren.

Zo los je dus de crisis niet op, zo maak je de crisis alleen maar dieper.
Wij moeten durven de nodige fondsen mobiliseren.
Wij moeten de échte hangmatcultuur durven contesteren, 
dat wil zeggen de financiële hangmat van de Arnaults en van de Mittals, van zij die het geld blijven oppotten.


Wij hebben dat geld nodig om te investeren, 
in publieke tewerkstelling,
in hernieuwbare energie, 
in isolatie van woningen, in kinderkribbes en in scholen, 
in milieuvriendelijk publiek transport, 
in de gezondheidssector en de ouderenzorg, 
in openbaar onderzoek en innovatie.

Wij moeten het kapitaal durven activeren, en daarom willen wij een vermogensbelasting, een miljonairstaks.


De liberalen zijn tegen een miljonairstaks, de N-VA is tegen een miljonairstaks, de christendemocraten zijn tegen een miljonairstaks.



En de PS, de PS zegt dat ze ervoor zijn. 

Ze zeggen dat al sinds 1993. 

En wanneer zegt de PS dat? 

Tijdens élke verkiezingscampagne, gedurende twee maanden lang zegt de PS dat het realistisch is om het grootkapitaal aan te pakken.

En vervolgens, na de verkiezingen, gedurende elke legislatuur doet zij het tegendeel.
Dan is het plotsklaps onrealistisch om ook maar één antikapitalistische maatregel te nemen.


En, tot slot is er nog de sp.a.
“Ik doe niet mee met het geroep om de miljonairs te belasten. Want zo gaan we de crisis niet oplossen”, zo vertelde Bruno Tobback twee weken geleden. Ik doe niet mee met het geroep om de miljonairs te belasten.


Maar, beste mijnheer Tobback, hoe gaan we dan de besparingen wel aanpakken?

Door mee te doen met het geroep tegen de werklozen?

Door de werkloosheidsuitkeringen tot onder de Europese armoedegrens te laten zakken? 

Door mee te doen met het geroep tegen het brugpensioen? 

Door mensen langer laten werken, en tegelijkertijd de adempauzes of het tijdskrediet moeilijker maken? 

Door mee te doen met het geroep tegen de loontrekkenden.

Dat ze te duur zijn, dat ze een uur extra moeten werken – gratis dan, en dat de automatische indexering zal moeten hervormd worden?

Kom zeg, dit is geen toogdiscussie, dit is geen filosofische discussie, dit is een discussie over de toekomst van de werkende klasse in ons land.
En dan zijn er nog mensen in ons land die waarschuwen voor het “simplisme” van de PVDA+.

Er zijn mensen in ons land die zeggen dat een miljonairstaks, een publieke bank met staatswaarborgen, een publieke controle over de staalsector of de energiesector, dat dit allemaal “electorale demagogie” is van de PVDA+.


“Get real”, zeggen ze dan met een enorm misprijzen, “de wereld is veel complexer dan dat.”

Diezelfde mensen vinden het wel realistisch dat steden en gemeenten gokken met gemeenschapsgeld in Dexia.
Diezelfde mensen vinden het wel realistisch om een molensteen om de toekomst van ons land te hangen, door een staatswaarborg van meer dan 53 miljard euro toe te kennen aan Dexia Holding.

Diezelfde mensen vinden het wel realistisch dat men duizenden busritten schrapt bij De Lijn en Tec, 
dat men de bespaart in het onderwijs, 
dat men bespaart op renovatie van sociale woningen, 
allemaal om de bankencrisis te betalen.


En diezelfde mensen gaan na 14 oktober zeggen dat het heel realistisch is dat de vuilzakken duurder worden, 
dat de zwembaden duurder worden, 
dat de gemeentetaksen omhoog gaan, 
dat buurtziekenhuizen en buurtbibliotheken worden gesloten.

Beste vrienden en kameraden.

Hun realisme is niet ons realisme.

Ons realisme, is het realisme van de mensen die het land doen draaien.

Ons realisme is het realisme van de bakkers die het brood bakken, 
van de vuilnismannen die de straten proper houden, 
van de dokwerkers in shiften, 
van de mensen die je dagelijks uw post bezorgen, 
van de staalarbeiders van Arcelor Mittal, 
van de werknemers van Philips,
van het treinpersoneel,
van de onderwijzers die les geven aan onze kinderen.
Ons realisme, dat is komaf maken met het gigantische privaat beslag op de rijkdom,
ons realisme, dat is een samenleving te willen waarin men de moeder van de rijkdom respecteert, onze planeet, 
een samenleving waarin men de vader van de rijkdom respecteert, onze arbeidskracht.

Zoals de Portugese schrijver José Saramago zegt: 
“Laten we ophouden met geduldig zijn, wat dat zijn we al te lang geweest. 
Laten we een andere weg kiezen, ook al ligt die niet binnen het systeem. 
Laten we de dingen zeggen en de dingen doen die in overeenstemming zijn met onze overtuiging.”

Manifiesta 2012

Kameraden en vrienden, dit weekend blaast progressief België verzamelen om te zingen voor het klimaat. Zaterdag verzamelden achtduizend progressieven in Bredene voor Manifiesta, het enige echte Feest van de Solidariteit.

Naast een zeer interessant boekenforum, allerhande stands en prachtige optredens waren er ook zeer bekijkenswaardige toespraken. Ambiance en inhoud, een mooie combinatie.

Enkele hoogtepunten:

Wie is er bang voor een vermogenskadaster?
Wie wil er niet horen van een belasting op de financiële transacties?
Wie heeft er schrik van een echte belasting op het geheel van de inkomens?
Ik niet en jullie ook niet.
Wie profiteert op een schandalige manier van het systeem van notionele intrestaftrek? Ik niet en jullie ook niet.
Wie weigert de opheffing van het bankgeheim?
Volgende week zullen wij in Brussel zijn, als antwoord op de oproep van de verenigingen die strijden tegen de armoede. Wij eisen dat de gepensioneerden, de gehandicapten, de werklozen krijgen waar zij recht op hebben: uitkeringen in overeenkomst met het levensniveau van de actieve mensen. De kosten voor 2013: 286 miljoen euro min 40 % die aangeslagen werden door de regering.
Zelfs dit wordt momenteel in vraag gesteld door een steeds arroganter patronaat.
785 euro per maand. Dat is de werkloosheidsuitkering voor een alleenstaande. Kan hij/zij hiermee een waardig leven leiden?
Hoeveel kinderen leven er momenteel in een familie met hoge armoederisico’s? 18,5 %, bijna één op vijf.
Een rechtvaardige politiek is een politiek waarbij ieder bijdraagt volgens zijn mogelijkheden en middelen en niet volgens zijn goesting.
Wij moeten deze onrechtvaardigheden blijven aanklagen en aantonen dat er andere keuzes mogelijk zijn.

Marie-Hélène Ska, nationaal secretaris ACV

Sta niet toe dat zij ons verdelen en verlammen. Wij willen dat rijkdom dient om armoede te bannen.
Wij willen dat werk dient om mensen geluk, welvaart en fierheid te geven.
Wij willen dat ongelijkheid dient om met wortel en tak uitgeroeid te worden.
Met wortel en tak!
Met hoeveel moeten we zijn om daarvoor aandacht te krijgen van de mediacommercie?
Met hoeveel moeten we zijn om de werkgevers aan het verstand te brengen dat ze met hun hebberige vingers van de index moeten blijven?
Met hoeveel moeten we zijn om hen duidelijk te maken dat zij het recht niet hebben de welvaartsaanpassing, de heel bescheiden verhoging van onze sociale uitkeringen tegen te houden?
Met hoeveel moeten we zijn voor de minister van Werk ermee ophoudt sectorale cao's ongeldig en onwettig te verklaren. Omdat ze vorig jaar meer dan nul en dit jaar meer dan nul komma drie loonsverbetering zouden bevatten. Dit is inbreken in de vrijheid van onderhandelen tussen vakbonden en patronaat. Het belooft voor de komende onderhandelingen over een nieuw interprofessioneel akkoord. Monica, je huilt mee met de wolven. Dit is de sociaal-democratie onwaardig.
Met hoeveel moeten we zijn om betere lonen, betere jobs en meer solidariteit af te dwingen? Met hoeveel, kameraden? Met hoeveel?
Wat ik daarmee wil zeggen? Dat het tijd is voor mobilisatie.
En ik weet maar al te goed waarom ik dat hier zeg.
Meer dan ooit moeten mensen geïnformeerd en gesensibiliseerd worden.
Meer dan ooit moeten militanten zoals jullie mensen warm maken om in het verweer te gaan.
Betere lonen, vooral betere minimumlonen. Betere jobs. Betere pensioenen. Er zou daar allemaal geen geld voor zijn.
Natuurlijk is er geen geld voor.
Als er 30 miljard zwart geld op Zwitserse bankrekeningen staat, is er natuurlijk niet genoeg voor onze sociale zekerheid.
Als de 500 grootste bedrijven in ons land samen 52 miljard euro winst maken en daar maar 5 procent belastingen op betalen, is er natuurlijk geen geld genoeg om de sociale uitkeringen op te trekken. Dan is er natuurlijk niet genoeg om mensen in staat te stellen op tijd te stoppen met werken.
Als een onderneming zoals LVMH 63 miljoen euro belastingvoordeel in zijn zakken steekt om in ons land 5 mensen tewerk te stellen, is er natuurlijk geen geld genoeg voor fatsoenlijke jobs en fatsoenlijke lonen. Jullie kennen LVMH, dat is dat luxebedrijf van die Franse mijnheer Arnault die graag Belg wil worden omdat hij hier amper belastingen moet betalen.
Nee dus, op die manier is er geen geld genoeg. Maar met correcte, met rechtvaardige belastingen is dat geld er wel.
Met de rechtvaardige verdeling van de rijkdom die de werkende massa tot stand brengt is het wèl mogelijk een solidaire wereld van welvaart en gelijkheid te bouwen.
Hier, in Europa en in de hele wereld.
Dat is het begin van ons gezamenlijk verhaal. Draag het uit!
Laten we alle progressieve krachten verenigen. Vakbonden, progressieve partijen, basisbewegingen, ngo’s: laten we samen bouwen aan een sterk links project, een écht alternatief voor het neoliberale kapitalisme.

Alain Clauwaert, voorzitter Algemene Centrale ABVV

Sing for the Climate

Nederlandse verkiezingen, stem SP!

Onze noorderburen gaan vandaag naar de stembus.

Als je het mij vraagt, stem SP!

Ik snap niet dat mensen die al zo vaak in de PvdA teleurgesteld zijn er uiteindelijk toch weer voor kiezen. Omdat ze blijven denken dat die partij de beste dam tegen rechts is.

Een van onze leuzes is nog steeds: 'geen fractie zonder actie'. Maar ik moet er tegelijk bij vertellen dat dat met de groei van de SP wel eens op een andere manier wordt ingevuld. Volgens mij is onze grootste prioriteit werken aan een tegenmacht en daarna die tegenmacht politiek te vertalen. We hebben zeker al stappen vooruit gezet. Geen enkele partij ziet zoveel vakbondsleden binnenstromen als de SP.

citaat uit de boeiende reportages van Thomas Blommaert op DeWereldMorgen.be


De Nederlandse communisten van de NCPN stuurde volgende stemoproep de wereld in:

De keuze bij de komende verkiezingen zal zijn tussen een mildere, minder asociale, vorm van bezuinigen of voortgang en verdere intensivering van de neoliberale afbraakmaatregelen. Behoud van zoveel mogelijk sociale verworvenheden waarvoor in het verleden werd gestreden óf versnelde afbraak van de solidaire elementen uit de verzorgingsstaat. De Kunduz-partijen staan voor verdere en versnelde afbraak van het levenspeil en verder overdragen van politieke en economische autonomie aan Brussel. De PvdA doet weliswaar niet mee aan deze afbraakcoalitie maar heeft zich de afgelopen decennia politiek ongeloofwaardig gemaakt als (mede)uitvoerder van de neoliberale politiek. De partij wordt nu door een groot deel van de linkse kiezers onbetrouwbaar geacht.

De vakbeweging zou de stuwende kracht moeten zijn van het verzet tegen de afbraakpolitiek van regering en ondernemers, maar de interne tegenstellingen en organisatorische en ideologische zwakheden en tekortkomingen verhinderen dat op korte termijn een gezamenlijke en effectieve strijd tot ontwikkeling zal worden gebracht. De pogingen om de FNV vanaf de grond opnieuw op te bouwen vergen tijd. Om de voorwaarden te scheppen voor een radicaal ander beleid moet door links de komende periode nadrukkelijk prioriteit worden gegeven aan de opbouw van de strijd in buurten en bedrijven en dus aan de versterking en het strijdbaarder maken van de vakbeweging. Door te lonken naar regeringsdeelname plaatst de SP zich in de praktijk echter steeds meer buiten deze noodzakelijke strijd aan de basis en in de vakbeweging.

Roemer omschreef de nieuwe rol van de SP nauwkeurig in het FD toen hij beweerde: "het is daarbij van groot belang dat het kabinet, werkgevers en vakbonden elkaar vinden en niet elkaar op stang jagen". Dat is een pleidooi voor voortzetting van het sociaal partnerschap. Maar het gaat er juist om de jarenlange politiek van klassenvrede, sociaal partnerschap en achterkamertjesgepolder af te schudden. De vleugellamme vakbeweging die hiervan het resultaat is maakte het immers mogelijk het neoliberale afbraakbeleid tamelijk ongestoord te kunnen doordrukken. Zonder georganiseerde tegenstand zullen werkgevers en rechtse partijen brutaal doorgaan met de verdere verslechtering van arbeidsvoorwaarden, flexibilisering van de arbeid en verlagen van lonen en sociale uitkeringen.

Het is een illusie om te denken dat voortzetting van het sociaal partnerschap zal leiden tot successen aan de onderhandelingstafels. Alleen strijd en machtsvorming aan de basis zullen leiden tot onderhandelingsposities die tot behoud en verbetering van het levenspeil leiden. Succesvolle onderhandelingen vinden altijd hun basis in acties, strijd en verzet. Het is echter ook een illusie om te denken dat de gevolgen van de jarenlange inzet om van de Nederlandse vakbeweging een sociale ANWB te maken snel zullen verdwijnen. Het gevecht voor de opbouw van een strijdbare ééngemaakte vakbeweging is pas kortgeleden begonnen. De kansen en noodzaak daartoe worden steeds duidelijker nu steeds méér mensen tegen de gevolgen aanlopen van de afbraakplannen van de ongecontroleerde Europese machtscentra die volgzaam en onverbiddelijk worden uitgevoerd door de Europese regeringen.

Aan de mogelijkheid van politieke strijd in het parlement moet niet teveel gewicht worden gehecht. In de Tweede Kamer zal geen principiële discussie over de noodzaak van een socialistische maatschappij worden gevoerd. Zeker niet omdat pogingen tot meeregeren zelfs op voorhand zeer grote ideologische en materiële concessies betekenen, zoals GroenLinks heeft getoond, waarvan ook de PvdA zegt er de noodzaak van in te zien, en ook de SP die al doet. Wel kunnen verslechteringen milder worden gemaakt, vooruitgeschoven worden of zelfs (tijdelijk) worden gestopt. Onder de gegeven economische omstandigheden overigens van groot belang voor een groeiend aantal mensen in het land.

De strijd in Nederland tegen het voor de werkende bevolking funeste neoliberale beleid staat niet op zichzelf. Alle ontwikkelingen hangen in de eerste plaats samen met het verdere verloop van de sociaaleconomische en financiële mondiale crisis, de (Europese) antwoorden daarop van de Europese kapitaalgroepen en van het verzet ertegen van de werkende bevolking. Door de sociale en politieke instabiliteit die deze ontwikkelingen opleveren moet er ernstig rekening mee worden gehouden dat het mondiale imperialisme wederom en op grotere schaal naar het wapen van oorlogen zal grijpen. Het gevaar hiervan wordt vergroot omdat het voortbestaan van machtige groepen binnen het grootkapitaal zelf aan de orde is. Een hevige onderlinge mondiale kapitalistische concurrentiestrijd vindt plaats, waarin sociale en arbeidsrechten worden opgeofferd. De wereld staat voor grote gevaren. In dit kader is het veelbetekenend en verontrustend dat de SP al jaren geen onverkorte anti-NAVO-politiek meer wenst te voeren. De Nederlandse vredesbeweging is daardoor ernstig verzwakt.

De hevige onderlinge mondiale kapitalistische concurrentiestrijd gaat ten koste van sociale en arbeidsrechten. De gevolgen van die concurrentiestrijd zullen alleen kunnen worden gestopt door verzet en strijd van de aangevallen arbeidersklasse zelf. Zolang er binnen de werkende en uitkeringsgerechtigde bevolking nog illusies bestaan over de snelle oplosbaarheid van de crisis en de mogelijkheden van parlementaire oplossingen binnen het kapitalistische systeem heeft zij zich daadwerkelijk ideologisch en daarmee ook praktisch ontwapend.

Zolang de omvorming van de vakbeweging tot een strijdorgaan nog niet goed op gang is gekomen heeft de arbeidersklasse nog geen organisatorische macht om het kapitaal te weerstaan. En zolang velen nog niet de conclusie trekken dat de klassenstrijd tot het eind moet worden gevoerd en de omverwerping van het kapitalistisch maatschappijmodel en de opbouw van een socialistische maatschappij politiek en ideologisch bevochten moet worden, waarbij de communistische partij onmisbaar is, blijven zij en daarmee ook wij politiek zwak.

De groeiende onvrede onder de Nederlandse bevolking over de daadwerkelijke verslechteringen van het levenspeil - door de neoliberale maatregelen van de verschillende regeringscoalities in de afgelopen jaren - lijkt zich vooral te uiten in een electorale groei van de SP. Deze partij ontwikkelt zich steeds meer tot een moderne sociaaldemocratische partij en wordt niet vereenzelvigd met het zwalkende beleid van de al langer bestaande sociaaldemocratische partij, de PvdA. De SP krijgt het voordeel van de twijfel van een aanzienlijk deel van de bevolking en mag van de heersende klasse de rol overnemen van de PvdA.

De SP lijkt steeds meer geloof te hechten aan het idee dat langs parlementaire weg macht kan worden gevormd en doorslaggevende en blijvende verbeteringen kunnen worden bewerkstelligd. De geschiedenis toonde aan dat dit een illusie is. De SP kiest voor een mildere, minder asociale, vorm van bezuinigen, niet voor een andere maatschappij. Zij kiest voor het vertragen van de sociale afbraak. De NCPN is van oordeel dat voor het welzijn van de werkende bevolking een radicale breuk met het neoliberale beleid noodzakelijk is die alleen door machtsvorming in buurten en bedrijven en niet door verkiezingen kan worden afgedwongen.

Maar de voorwaarden hiervoor zijn nog nauwelijks aanwezig in Nederland. De verkiezingen op 12 september zijn een graadmeter voor het bewustzijn van de bevolking in Nederland. Die zullen laten zien of een rechtse regeringscoalitie onmogelijk zal zijn. Hoewel de invloed van verkiezingen op een radicale ombuiging van het neoliberaal beleid gering is, is een linkse regering altijd beter dan een rechtse.

De NCPN meent dat bij de verkiezingen op 12 september een stem op de SP de kans op mildere, minder asociale bezuinigingen het grootst is en in de gegeven omstandigheden de beste keus van de werkende bevolking. Het partijbestuur van de NCPN roept daarom op om op deze partij te stemmen. Als het gaat om het behoud van zoveel mogelijk sociale rechten en sociale solidariteit is er bij deze verkiezing voor de Tweede Kamer geen alternatief.

Open Monumentendag 2012

Beste vrienden,

het is wederom Open Monumentendag. Dit jaar in het teken van de muziek.



Echte aanraders die jaar Muziekcentrum Bijloke, Kunstencentrum Vooruit en de Vlaamse Opera. Een prachtige oude abdij, een vroeg-twingtiste eeuws arbeiderspaleis en een pracht van een neoclassistische opera van Louis Roelandt.

wie prachtige muziek wil horen kan ook komen afgezakt naar de Sint-Pieterskerk. Om 14u, 15u en 16u krijgt u tekst en uitleg én een blik achter de schermen van het monumentale Van Peterghemorgel. En om 17u kunt u luisteren naar een prachtig orgelconcert.



bijzonder interessant en vooral geheel en al gratis.

catroulette

Dit is nu eens een uitstekend initiatief. Hopelijk nemen alle asielen er aan deel.



Ik vind het voor alle duidelijkheid een goed idee om aan sensibilisering te doen, om een kat te adopteren zou ik niet direct gebruiken. Daarvoor gaan we zelf eens langs in het asiel.

indexo!

Kameraden en vrienden, de index staat nog steeds onder permanent vuur. Reden ten over voor het ACV om de campagne 'indexo' te lanceren.

De automatische indexering zorgt ervoor dat je loon, pensioen of sociale uitkering de stijgende levensduurte volgt. Als diensten en goederen duurder worden dan zal dankzij de index je inkomen aangepast worden. Dat is ook nodig. Voor de winkelkar die vorig jaar aan de kassa 100 euro kostte, betaal je dit jaar al makkelijk 103 euro. Als je loon of uitkering dan niet wordt geïndexeerd, zou je dus eigenlijk 3% armer geworden zijn.

Een schitterend systeem. Je kan natuurlijk ook proberen de lotto te winnen of op alles en nog wat te besparen. Maar van de index ben je zeker.

En toch is er vanuit bepaalde kringen heel veel kritiek op de index.

Onterechte en onjuiste kritiek. Want de loonindexering beschermt ons inkomen en de economie in deze crisistijden.

Op indexo.be vind je volgende lezenswaardige teksten:

• De index in het kort
• Waarom zoveel heisa over de index?
• Sleutelen aan de index, geen goed idee
• De index, meer dan ooit van deze tijd
• Betere ideeën voor jobs

Schaapstal

De afgelopen kon je er in Gent niet naast kijken, pal in het midden van de stad staat een schaapstal.

De eerste deftige uitleg over het waarom van dit project moet ik nog horen.

Het kost gigantisch veel geld, is absoluut nergens voor nodig en kost gigantisch veel geld.

Het zal wel passen in een of ander beleid van citymarketing, maar het is, volgens mij, een bijzonder lelijk zicht.

Tom De Meester, lijsttrekker van PVDA+, heeft er een aantal intelligente dingen over te zeggen.

Op zes jaar tijd zijn er in de Arteveldestad nul (0) sociale woningen bijgekomen. Maar nu dus wel een nieuwe “multifunctionele” evenementenhal. Eentje ter waarde van 12 miljoen euro. Volgens ons heeft het stadsbestuur zijn prioriteiten dan ook niet helemaal op orde.

De Stadshal zelf kost 3,7 miljoen euro, maar er moest per se ook een ondergrondse brasserie bij. In totaal kost het hele project 12 miljoen euro, en daarvan neemt de stad Gent er zelf 8 miljoen euro voor zijn rekening. Om u een idee te geven: 8 miljoen euro, dat is het dubbele van wat het stadsbestuur op zes jaar tijd uitgegeven heeft aan betaalbaar wonen in heel Ledeberg. Dan stellen wij ons de vraag: Is dát nu de prioriteit in Gent? Belastinggeld investeren in de zoveelste toeristische hotspot, en in een ondergronds café? Terwijl er ondertussen in Gent 540 sociale woningen leeg staan omdat er geen geld is om ze te renoveren! En weet u: er zijn in Gent op zes jaar tijd nul bijkomende sociale woningen gebouwd, terwijl er nu toch nog een potje van 8 miljoen euro blijkt te zijn voor een Stadshal...

Volgens ons heeft het stadsbestuur zijn prioriteiten niet helemaal op orde. Hier staat nu zo’n hal waar niemand om gevraagd heeft en waarvan het stadsbestuur ook nog niet weet wat het ermee gaat doen. Behalve de nieuwjaarsreceptie die er elk jaar zal plaatsvinden, zijn er niet veel concrete plannen voor.

Het stadsbestuur wou op het einde van de legislatuur nog een visitekaartje afleveren. De stadshal is het symbool van een bepaald beleid in Gent, dat erop gericht is om toeristen aan te trekken. Maar Gent mag niet enkel een pretstad worden. Wij willen dat er de volgende jaren vooral ingezet wordt op de prioriteiten van de Gentenaars: betaalbaar wonen, energie, nieuwe crèches en een betere publieke dienstverlening.

De PVDA laat ook de onvolprezen Freek Neirynck aan het woord:

Volgens mij zijn er zeker plaatsen waar dit gebouw prachtig zou staan, maar de inplanting hier is dramatisch.

Bovendien heeft men de Gentenaars bij de neus genomen. Zij wilden een andere bestemming voor dit plein. In 1997 was er een referendum waarin de Gentenaars zich uitspraken voor een grote open groene ruimte hier op het Emiel Braunplein, niet voor een evenementenhal. Maar het stadsbestuur heeft niet geluisterd. Dit zegt veel over het beleid, namelijk dat ze vierkant hun ‘goeste’ doen. Ze luisteren niet naar wat de bevolking wil en bouwen het plein vol, letterlijk vol.

Laat de hal nu nog een voorbeeld zijn van goed ontwerp, de betonnen contructie waar Klokke Roeland in hangt, kun je toch aan níemand verkopen? Dat ‘klokhuisje’ steekt de mooiste kant van de Sint-Niklaaskerk weg in een lelijke betonnen structuur. Dat is in het buitenland niet mogelijk, daar ben ik zeker van. Over de esthetiek van die hal valt er nog te discuteren. En ik ben zeker niet tegen vernieuwende architectuur, maar die betonnen constructie kan toch níemand verdedigen.

Reagan en de FBI tegen studentenactivisme

Op deze mooie maandag, gewoontegetrouw, een bekijkenswaardige video. Vandaag brengen we een bijzonder interessante reportage van DemocracyNow.

DemocracyNow brengt een uitgebreid interview met onderzoeksjournalist Seth Rosenfeld over diens nieuwe boek "Subversives: The FBI’s War on Student Radicals, and Reagan’s Rise to Power".

Een hallucinant verhaal over rol van de Amerikaanse inlichtingendienst FBI in het volgen én verstoren van Studenten activisme aan de Universiteit van Californië. Maar ook over de recrutering van en de wederzijdse diensten aan Ronald Reagan.





Het verhaal toont nog maar eens aan welke verstrekkende gevolgen anticommunistische hysterie kan hebben. Democratische rechten allerhande worden naar de prullenmand verwezen wanneer er ook maar een hint is van iets wat zelf maar ruikt naar communisten. Wijlen Ludo Martens zei 'anticommunisme is een inrijpoort van het fascisme' en we kunnen hem niet meer dan gelijk geven.

Honderd jaar John Daisne

Kameraden en vrienden, vandaag is het exact honderd jaar geleden dat de Gentse schrijver John Daisne geboren werd.

De sterk vergeelde schrijver is een boeiend figuur, uitvinder van het 'magisch realisme', Gentenaar en zoon van de beroemde Michel Thiery (oprichter van de plantentuin en het Schoolmuseum, vandaag Huis van Kina). Zijn boeken voeren je direct terug naar een andere tijd, en je moet een serieuze effort doen om hem te kunnen lezen.

De vrt haalde enkele interessante documentaires uit de kast om de tijd te reconstrueren en de man zelve aan het woord te laten.