Drongen kermis

Nu deze kameraad in Drongen is gaan wonen, heb ik dus twee kermissen, de enige echte halfvastenfoor, maar nu dus ook de Drongen Kermis.

Gisterenavond begon de Kermis met een doorregende avondmarkt - nu ja, markt, er waren welgeteld twee kramen komen opdagen. In de feesttent waren er tal van optreden en er was gelukkig ook de schier - immer gezellige kermis.

Nu bon, het voornaamste (in mijn ogen toch) gaat vandaag door, vanaf 10u, mét stralend weer, de jaarlijkse rommelmarkt.

De komende dagen kun je ook naar de abdij voor twee tentoonstellingen '50 jaar Cultuurplatform' en werk van Annie Tollenare.

Morgen, zondag,is er de ambachtenmarkt, met 'oude' ambachtslieden, kunstenaars, en producenten van streekproducten.

Donderdag 4 juni is het dan de beurt aan de Paardenprijskamp voor trekpaarden, haflingers, pony’s en rijpaarden. En niet te vergeten, de jaarmarkt. De dag en de kermis worden afgesloten met de wielerwedstrijd Memorial André Cocquyt.

Ondertussen en tussendoor kun je elke dag naar ambiancerijke concerten.

Het volledige programma (in pdf).

'onder de kerktoren'

Beste vrienden, liefhebbers van het Gentse religieuze erfgoed kunnen vanavond terecht in de Sint-Niklaaskerk voor een 'debatavond' - onder de kerktoren.

Om 19u30 kunt u gaan luisteren naar een reeks panelleden die elk vanuit hun 'expertise' reflecteren over 'de toekomst van het kerkgebouw'.

De kerk als ruimte voor eredienst – E.H. Flor Brondeel | Pastoor-deken Sint-Niklaaskerk
De kerk als monument – Dirk Laporte | Docent Master Monumenten- en Landschapszorg UA
De kerk als sociale ontmoetingsruimte – Frank De Graeve | Organisator Parnassus (Ateljee vzw)
De kerk als culturele trekpleister – Serge Platel | Directeur Federatie van Muziekfestivals in Vlaanderen
De kerk als huis voor kunst en erfgoed - Jan Jaspers | Directeur Onroerend Erfgoed CRKC
De kerk als baken in de stad – Christophe Peeters | Schepen van o.m. patrimonium
De kerk als inspirerende architectuur - dr. Roel De Ridder, Onderzoeksgroep Architectuur & Kunst UH
Moderator van de avond is journalist Karel Van Keymeulen.

En zoals steeds is er achteraf een receptie.
een organisatie van de vzw Vrienden van de Sint-Niklaaskerk

 Dus een interessante avond voor de geïnteresseerden, in een mooi kader, in het centrum van onze stad.

persvoorstelling MKG

Kameraden en vrienden, deze voormiddag wordt in de enige echte Sint-Pieterskerk een persvoorstelling gehouden van Monumentale Kerken Gent. Dat is een samenwerkingsverband tussen de kerkfabrieken van de Kathedraal, de Sint-Niklaaskerk, Sint-Jacobs, Sint-Michiels en Sint-Pieters, met de steun van stad en provincie.
Vandaag worden voorgesteld, een nieuwe website: www.mkgent.be
en voorstellingsboekjes van de vijf kerken in de nieuwe reeks 'erfgoedsprokkels' van de provincie Oost-Vlaanderen.

Afspraak om 11u, Sint-Pieterskerk, Sint-Pietersplein.

de zachte haai en het dwarsdenken

Beste vrienden, met de vakantie in zicht zijn veel mensen op zoek naar interessante 'lezing'. Vandaag een bijzondere reclame voor  de Nederlandse schrijver Abdelkader Benali. Een lezenswaardige schrijver met een interessante visie op de stand van zaken van onze samenleving. Hij schreef volgend prachtige essay.

“Alleen dode vis gaat met de stroom mee”, zei mijn eindredacteur Oscar tegen mij. Wij waren ons gesprek met Connie Palmen aan het voorbereiden. We zaten in de auto op weg naar de beroemde schrijfster. Ik interviewde de schrijfster voor mijn boekenprogramma Benali Boekt. Mijn hart klopte in mijn keel om wat er zou gaan komen. Het ging over haar dode man, Hans van Mierlo, over wie ze een boek aan het schrijven was.
Oscar keek me indringend aan. Hij boog zich naar me over: “Je moet doorvragen, je vastbijten in haar. Niet te snel tevreden zijn. Durf confronterende vragen te stellen en als je merkt dat ze aarzelt, stel dan de vraag opnieuw. Alleen dode vis gaat met de stroom mee.” Ik moest een haai zijn. We stapten uit de auto, Connie Palmen stond op ons te wachten. Ze keek charmant, aardig, kwetsbaar. In zo iemand ga je je toch niet vastbijten? Ik stapte op Connie Palmen af, de camera draaide, ik stelde mijn eerste vraag… Ik was een haai.

Ik wil geen dode vis zijn. En toch worden we opgevoed en klaargestoomd om dode vissen te zijn. Al heel vroeg komen we erachter dat meepraten met de rest je ontslaat van veel kopzorgen, dat alles wat je ouders zeggen voor waar aannemen je bewegingsvrijheid kan vergroten en dat oppervlakkigheid troef is. We groeien allemaal op in een omgeving waarin de status quo streng wordt bewaakt. Hoe groei je uit van een dode vis naar een haai? Hoe word je een dwarsdenker? Dwarsdenken wordt uit nood geboren; er is geen beloning voor tegendraadsheid, slechts pure noodzaak.
Soms wordt de mens een handje geholpen om een grens over te gaan. Dat herinnerde me aan mijn kindertijd, toen ik voor het eerste werd geconfronteerd met dat liedje: ‘Schipper mag ik overvaren, ja of nee?’ Of de dag dat ik besloot lid te worden van de bibliotheek en de handtekening moest vragen aan mijn vader. (Mijn vader vroeg je niks, dat was taboe. Ik besloot de handtekening te vervalsen.)
Hoewel er reden is om de barricaden op te gaan om voor de eigen rechten op te komen, gebeurt dit mondjesmaat. Activisme – in de jaren 80 een tool om idealen mee te verwezenlijken – wordt afgekocht met stageplekken, goedkope vliegreizen en HD-televisie. Als er dan toch verzet moet komen, dan van een steeds bewuster wordende groep jongeren die opgegroeid is in de grote steden van Nederland en België en ziet hoe de verworvenheden van de welvaartsstaat aan hen voorbijgaan. Voor hen geen stageplek, werk of objectieve overheid. Zij voelen zich continu in de gaten gehouden en gewogen. Tot op het gekmakende af.
Na 9/11 is een generatie jongeren opgegroeid onder een wolk van verdachtmakingen. Ze moesten zich verantwoorden voor de ramadan, voor de couscous, voor terroristische aanslagen, voor Afghanistan en voor de baard. Begin dit jaar kwam Charlie Hebdo erbij. Dit doet iets met je identiteit. Je identiteit wordt een open zenuw, waar naar willekeur in getrapt mag worden. Gelukkig rehabiliteert de open samenleving stukje bij beetje critici van het eerste uur die erop wijzen dat maatschappelijke uitsluiting, discriminatie en onverschilligheid leiden tot sociale spanning en exclusie. Een paar jaar geleden keerde Abou Jahjah terug uit Libanon om te ontdekken dat de Vlamingen vrede met hem wilden sluiten.

Dialoog: daar gaat het om. De vijand van de dialoog is het slachtofferdenken. Wie gelooft er nou werkelijk dat hij een slachtoffer is in een wereld waarin iedereen slachtoffer van iets is? Het slachtofferdenken hindert de dialoog.
Ik ben een fan van de visionair en ondernemer Daan Roosegaarde; hij creëert ingenieuze installaties met licht, waar de mensheid wat aan heeft. Zo komt van hem het idee voor een absorberende verf die overdag licht opneemt en het ‘s avond afgeeft. Gratis licht. In een recent interview zei hij: “Geef me niet je mening, maar doe me een voorstel.” Een dwarsdenker maakt van een mening een voorstel.

Ik wil burgemeester Bart De Wever een voorstel doen, die onlangs in Terzake de Berbers (groten)deels verantwoordelijk hield voor de overlast en criminaliteit in zijn stad. Ik ben toevallig een Berber. Op Facebook werd een actie gestart om excuses te eisen.
Ik zit niet te wachten op excuses. Wél wil ik samen kijken wat we kunnen doen om de positie van minderheden in Antwerpen te verbeteren. Ik wil dat niet doen op het stadhuis, maar op de plekken waar verbetering noodzakelijk is. Ik wil de burgemeester van Antwerpen duidelijk maken hoe de zaken ervoor staan. Wat de impact is van armoede, achterstelling en emotionele vermoeidheid op generaties. Eenmaal dat gedaan, wil ik daar radicaal van afwijken door jonge mensen van deze generatie te mobiliseren. Zij kennen de stad, zij zijn Antwerpen. Zij zijn de sleutel tot succes.
 

Geef mij dus de ruimte om ook u een voorstel te doen. Een generatie moslims groeit op met een nieuw zelfbesef. Ze zijn meertalig, thuis in meerdere huizen en hun geloof geeft ze een gevoel van verbondenheid met anderen. Het geeft houvast en vertrouwen. Dat de maatschappij dat niet ziet, is jammer, maar niet het einde van de wereld.
Het enige wat ons zal redden, is de dialoog. Al het andere is een doodlopende weg. Houden we op met elkaar in contact te gaan, dan openen we de poorten naar de hel. Woede overmeestert je, je wordt instrument in handen van irrationele krachten. In 1988 werd de fatwa over Salman Rushdie uitgesproken. Ik was het ermee eens, want ik vond dat je de Profeet niet kon beledigen. Mijn leraar geschiedenis was het er niet mee eens, want geen kunstenaar verdiende de doodstraf. Het kwam tot een woordenwisseling en ik werd de klas uitgestuurd.
Nooit eerder had ik me zo negatief over mezelf gevoeld, nooit eerder was ik zo boos over wat de buitenwereld mijn geloof aandeed. Ik was 13 jaar oud. Ik voelde me 100 jaar oud. Niet alleen had ik het debat niet gewonnen, ik had mijn familie, de eer en mijn geloof niet weten te verdedigen. Ik was een loser. Ik voelde me buitengesloten, eenzaam en diep verdrietig. Een mooie voedingsbodem voor irrationeel gedrag, fanatisme en zelfbeklag.
Je krijgt de rol voor slachtoffer al jong aangereikt. Ergens in het diepst van die duisternis brandde een lichtje dat me de weg wees naar een andere oplossing. Het kon toch niet zijn dat ik de rest van mijn leven verteerd zou worden door de krachten van de buitenwereld en de sentimenten? Tussen de liberale maatschappij van het Westen en de dogma’s van de traditie? 

In diezelfde periode ontdekte ik de literatuur, het verhalen vertellen, de dialoog van de geest. Die dialoog adelde mij. Ik ontdekte in de romans dat wij allemaal mensen zijn die worstelen met hun zelfbeeld, die worden geleid door dromen en nachtmerries en dat de maatschappij kan bevrijden en verstikken. De literatuur bevrijdde me, zette zaken in perspectief en reikte me een alternatief antwoord aan: echt respect begint bij empathie, je verplaatsen in de ander, maar alleen als je bereid bent om die ander als gelijkwaardig te zien.
Niet de empathie die we voelen voor een lammetje, waarna we het slachten en opeten, maar de empathie die de ander wil begrijpen om zichzelf te begrijpen. Het was de meest moedige stap die ik ooit heb gezet. Later las ik de Duivelsverzen van Salman Rushdie, een boek over empathie, uitsluiting en de kracht van het woord. Ik begreep dat je het woord niet kunt knechten. Jij kunt alleen vrij zijn als ik ook vrij ben. Onze samenleving is sterk genoeg om al die schokken en spanningen op te vangen. We leven nu in 2015, waar discussie en dialoog langzaam terugkomen in ons blikveld.
Of we gaan praten met elkaar om tot een voorstel te komen of we geven onze mening en keren van elkaar weg. Meer smaken zijn er niet.
Word geen dode vis, word een lieve haai.

 Alle boeken van deze schrijver in uw lokale bibliotheek, of de betere boekhandel, dat kan natuurlijk ook.

Erschallet, ihr Lieder, erklinget, ihr Saiten!

Kameraden en vrienden, vandaag is het Pinksteren.

het feest van het vurige tongen en de feestdag van de meertalige communicatie.

Op dit feest brengen we een prachtige cantate van J.S. Bach.

de zalige Oscar Romero

Beste vrienden, de katholieke kerk heeft er een nieuwe zalige bij, Mgr. Oscar Romero, martelaar.

Ik ben al vaak met de dood bedreigd. Maar als ze mij doden, zal ik opnieuw opstaan in het volk van El Salvador. Als die dreigement bewaarheid worden, zal ik mijn bloed aan God offeren voor de redding en opstanding van El Salvador. Moge mijn bloed het zaad zijn van de vrijheid en het teken voor de spoedige vervulling van de hoop.

Vermoord omwille zijn geloof in een betere wereld.



Tientallen mensen werden tijdens zijn begrafenis doodgeschoten.

Fidel Castro over 8 mei en de toekomst

8 mei was het dag van de overwinning op het nazisme. Zeventig jaar geleden eindigde de tweede wereldoorlog. Helaas werd er een domper op de herdenkingsvreugde gezet. De Soviet-Unie, die het leeuwendeel van de strijd leverde, is niet meer. Het communisme als maatschappijstelsel is ideologie-non-grata in onze Europese 'democratie'. En een is er een groeiend conflict met Rusland. Zo erg zelfs dat de meeste Europese 'leiders' het niet eens konden opbrengen om in Moscou hulde te gaan brengen aan de oud-strijders. Fidel Castro, voorman van de Cubaanse Revolutie, schreef voor de gelegenheid een prachtige tekst over de herinnering die elke progressief in zijn/haar hart moet dragen, en dat nog het meest van al op 8 mei.

The 70th anniversary of the Great Patriotic War will be commemorated the day after tomorrow, May 9. Given the time difference, while I write these lines, the soldiers and officials of the Army of the Russian Federation, full of pride, will be parading through Moscow’s Red Square with their characteristic quick, military steps.
Lenin was a brilliant revolutionary strategist who did not hesitate in assuming the ideas of Marx and implementing them in an immense and only partly industrialized country, whose proletariat party became the most radical and courageous on the planet in the wake of the greatest slaughter that capitalism had caused in the world, where for the first time tanks, automatic weapons, aviation and poison gases made an appearance in wars, and even a legendary cannon capable of launching a heavy projectile more than 100 kilometers made its presence felt in the bloody conflict.
From that carnage emerged the League of Nations, an institution that should have preserved peace but which did not even manage to stop the rapid advance of colonialism in Africa, a great part of Asia, Oceana, the Caribbean, Canada and a contemptuous neo-colonialism in Latin America. Barely 20 years later, another atrocious world war broke out in Europe, the preamble to which was the Spanish Civil War, beginning in 1936.
After the crushing defeat of the Nazis, world nations placed their hopes in the United Nations, which strives to generate cooperation in order to put an end to aggressions and wars, such that countries can preserve the peace, development and peaceful cooperation of the big and small, rich or poor States of the world. Millions of scientists could, among other tasks, increase the chances of the survival of the human species, with billions of people already threatened by food and water shortages within a short period of time. We are already 7.3 billion people on the planet. In 1800 there were only 978 million; this figure rose to 6.07 billion in 2000; and according to conservative estimates by the year 2050 there will be 10 billion.
Of course, scarcely is the arrival to Western Europe of boats full of migrants mentioned, traveling in any object that floats; a river of African migrants, from the continent colonized by the Europeans over hundreds of years. 23 years ago, in a United Nations Conference on the Environment and Development I stated: “An important biological species is in danger of disappearing given the rapid and progressive destruction of its natural life-sustaining conditions¬: man.” I did not know at that time, how close we were to this.
In commemoration of the 70th anniversary of the Great Patriotic War, I wish to put on record our profound admiration for the heroic Soviet people, who provided humankind an enormous service. Today we are seeing the solid alliance between the people of the Russian Federation and the State with the fastest growing economy in the world: The People’s Republic of China; both countries, with their close cooperation, modern science and powerful armies and brave soldiers constitute a powerful shield of world peace and security, so that the life of our species may be preserved.
Physical and mental health, and the spirit of solidarity are norms which must prevail, or the future of humankind, as we know it, will be lost forever. The 27 million Soviets who died in the Great Patriotic War, also did so for humanity and the right to think and be socialists, to be Marxist-Leninists, communists, and leave the dark ages behind.

bron: Granma

Peter Gay (1923 - 2015)

Maandag, filmpjesdag. Vandaag aandacht voor de vorige week overleden psycho-historicus Peter Gay.
Jan Art heeft mij voor het eerst echt laten kennis maken met deze historicus en vooral met de 'psychologische geschiedenis'. Een vaak wat meewarig bekeken onderdeel van de historiografie, waarin tegenwoordig nog steeds zeer interessante studies uit voortkomen, vooral dan (in 'mijn vakgebied') in de psychologische achtergronden van negentiende en twintigste-eeuwse katholieken.

Peter Gay, geboren op 20 juni 1923 in Berlijn als Peter Joachim Frölich, ontvluchte Duitsland in 1939, eerst naar Havana, dan naar de VS. Doctor in de Politicologie, professor in de Europese intellectuele geschiedenis en daarenboven opgeleid in de psychoanalyse en gespecialiseerd in de psychologische geschiedenis. Zijn excellente 'Freud voor Historici' staat reeds vele jaren in mijn boekenkast.

Er zijn maar weinig filmpjes te vinden online, maar we brengen een excellente uiteenzetting (uit een blijkbaar onvervalst vakidioot-programma) over agressie en geweld.

Een interview van Marcia Alvar met Peter Gay uit 1993.

Cantigas de Santa Maria

Kameraden en vrienden, we kunnen er niet onderuit, we zijn al midden mei. En mei is traditiegetrouw Mariamaand. Op zich weinig opzienbarend, de tijd dat katholieke scholen verplicht te voet naar Lourdes, Scherpenheuvel, Kevelaer of andere Mariale oorden trokken ligt al een tijdje achter ons. Maar bon, elke reden is goed om een fraai stukje muziek te laten horen. Vandaag brengen we Spaanse Mariale hymnen, de Cantigas de Santa Maria, in de versie van Llibre Vermell de Montserrat. Veel luisterplezier.

Genadebrood - de onstuitbare opmars van de voedselbank

De fraaie zaterdag is voor veel mensen deel van een verlengd weekend. Reden genoeg om een interessante publicatie voor te stellen.

Genadebrood, de onstuitbare opmars van de voedselbank ISBN 97890 5452 2973 Uitgeverij Passage, Groningen 2015.

Peter Verschuren, schepen voor de SP in het Nederlandse Hoogezand-Sappemeer, schreef een verhelderend boek over de situatie van voedselbanken bij onze Nederlanden.
Ook in ons land groeit het aantal mensen en gezinnen dat afhankelijk is voor hun overleven van voedselbedelingen zienderogen. Daarom zeker ook voor ons een aanradenswaardig boek, recht uit de praktijk. Niet alleen worden deze caritatieve instellingen onder de loep genomen, haar medewerkers, haar bestaansredenen en haar 'klanten', er wordt ook vanuit een consequent linkse uitgangspositie nagedacht over hoe links hier tegenover dient te staan. Als progressieven vinden we het schande dat ze moeten bestaan, het zijn veelal paternalistische caritatieve instellingen, maar tegelijk zijn veel mensen en gezinnen er op op aangewezen voor hun overleven. En dat moet het hart van iedere progressief doen bloeden. Een open en links boek over een belangrijk maatschappelijk thema.

Spanning, het maandblad van het Wetenschappelijk Bureau van de SP.nl, publiceerde in haar maart-nummer een interessante bespreking. In het kader van de Creative Commons - licentie nemen we het hier, met veel plezier, over.

In Genadebrood vraagt Peter Verschuren zich af hoe blij we moeten zijn met de snelle opkomst van de voedselbank. Op basis van eigen ervaringen en gesprekken met betrokkenen komt hij uiteindelijk tot een oordeel, maar de worsteling blijft.

Waren we gek in de jaren zeventig? Met die vraag begint en eindigt Peter Verschuren zijn boek over de onstuitbare opmars van de voedselbank. In die tijd kon je immers gemakkelijk een ruimhartige uitkering krijgen zonder noemenswaardige verplichtingen. Je werd gezien als slachtoffer van het systeem of van de omstandigheden. Dat veranderde in de loop van de jaren tachtig toen de crisis toesloeg. Er werd fors bezuinigd op de sociale zekerheid en mensen met een uitkering werden niet langer gezien als slachtoffer, maar meer en meer als profiteur.
De neergang van de verzorgingsstaat zou uiteindelijk leiden tot de opkomst van de voedselbank.  Verschuren vraagt zich af of we daar wel blij mee moeten zijn. Net als veel SP’ers worstelt hij met het fenomeen voedselbank. Aan de ene kant sta je als SP’er immers pal voor de verworvenheden van de verzorgingsstaat, maar aan de andere kant wil je ook je medemens helpen die in nood verkeert. De voedselbank voorziet in die behoefte, maar is dat in een rijk land als Nederland niet een schande?

Verschuren besloot op zoek te gaan naar antwoorden, dus meldde hij zich als vrijwilliger aan bij de voedselbank in zijn woonplaats Groningen, sprak hij met klanten, medewerkers en anderen die bij de voedselbank betrokken zijn en interviewde hij mensen die vanuit hun politieke, kerkelijke of activistische achtergrond kijk hebben op de ontwikkelingen in de armoedebestrijding. Maar ook na alle gesprekken en ervaringen blijft het dubbele gevoel bij Verschuren hangen.

‘Als middel tegen de verspilling van bruikbaar voedsel en als organisatie die mensen helpt zonder te kijken naar de reden voor hun lage inkomen, zijn voedselbanken een geweldige instelling. Als belangrijk instrument in de strijd tegen armoede in Nederland, een positie die ze hard bezig zijn te verwerven, kijk ik er met pijn in het hart naar.’

Met de opkomst van voedselbanken, noodfondsen en de andere particuliere vormen van ondersteuning gaat de armoedebestrijding immers voor een deel weer terug naar de sfeer van de gunst. En juist daar wilde de Algemene Bijstandswet, die in 1965 werd ingevoerd, een einde aan maken: ‘Het brengen van de verlening van financiële bijstand uit de sfeer van de gunst naar de sfeer van het recht.’ Want: ‘Het realiseren van de sociale zekerheid in sociale rechtvaardigheid is gaan behoren tot de voornaamste overheidstaken en vormt een der kenmerken van de verzorgingsstaat’, zo valt te lezen in de Memorie van Toelichting bij de wet. Van die gedachte lijkt tegenwoordig weinig meer over. De overheid trekt zich terug en laat armoedebestrijding steeds meer over aan het particulier initiatief.

Verschuren vraagt zich af of een kentering mogelijk is. Hij wijst op een onderzoek van EenVandaag in december 2014, waaruit naar voren kwam dat nog altijd driekwart van de Nederlanders vindt dat armoedebestrijding een taak van de overheid is. Het merendeel van zijn gesprekspartners ziet echter weinig heil in de overheid en vestigt zijn hoop op initiatieven van onderop. Verschuren zelf staat  sympathiek tegenover particuliere hulp, maar ziet er geen volwaardig alternatief in voor het maatschappelijk organiseren van solidariteit. Hij pleit er dan ook voor om de onstuimige groei van de voedselbanken een halt toe te roepen en te zorgen voor een wettelijk geregelde basissolidariteit die in overeenstemming is met de rijkdom in ons land. Verder noemt hij enkele concrete maatregelen om de honderdduizenden mensen met problematische schulden te helpen, want zolang aan dit maatschappelijk probleem niets gedaan wordt, zal de vraag naar voedselbanken alleen maar toenemen.

de kleren maken de man

Lobet Gott in seinen Reichen

Kameraden en vrienden,


vandaag is het Hemelvaart, Jies' klimop voor de vrienden. Dus uiteraard brengen we dan een passend stukje muziek. En wat is er passender dan het Himmelfahrtsoratorium van Johann Sebastian Bach.

veel muziekgenot

65 jaar oude moord op Julien Lahaut, eindelijk opgelost?

 een duister mysterie uit de naoorlogse vaderlandse geschiedenis lijkt deze week dan eindelijk opgelost te zijn. In ons kleine landje komen politieke moorden gelukkig zelden voor. we zijn daarom soms geneigd om te denken dat zoiets 'bij ons' niet voorkomt. we nemen ons voor dat België een 'beschaafd' land is, waar de gemoederen zelden hoog oplopen. Het eind van de tweede wereldoorlog, het begin van de koude oorlog en de zogenaamde koningskwestie vormen de achtergrond van deze moord. Een periode waarin extreem-rechts haar meest brutale zelf liet zien.

Op 18 augustus 1950 werd  Julien Lahaut, parlementslid en voorman van de communistische partij, doodgeschoten. Die brutale moord is nooit opgelost, of waarschijnlijker, nooit echt onderzocht.

Gelukkig is de zoektocht niet omgegeven. 




Het linkse maandblad Solidair bracht volgend bericht:

De historici Emmanuel Gérard, Widukind de Ridder en Françoise Muller stelden vorige dinsdag in de Senaat hun boek voor met de resultaten van hun onderzoek naar de moord op Julien Lahaut. Daarin geven ze aan dat, “hoewel er geen materiële aanwijzingen noch directe bekentenissen zijn die naar de moordenaars van Julien Lahaut leiden, we toch kunnen besluiten (...) dat het anticommunistisch netwerk van André Moyen (die toen een militaire informant was) verantwoordelijk was voor de moord. Ze zeggen heel duidelijk dat de moord niet het werk is van geïsoleerde moordenaars en ook dat ze niet mag geplaatst worden in de context van de Koningskwestie. De moord kadert wel degelijk in de Koude Oorlog en het anticommunistische klimaat van toen.
Een klimaat waarin paramilitaire groepen als het anticommunistisch netwerk van André Moyen aanslagen plegen, moorden begaan en bommen plaatsen. Ze worden financieel gesteund door de grootste Belgische privébedrijven (Société Générale, Brufina, Union Minière). Ze staan ook duidelijk in verbinding met (en worden beschermd door) de officiële politie- en inlichtingendiensten en ook met de hoogste instanties van de politieke macht (met name de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken De Vleeschouwer, CVP-PSC). André Moyen overhandigt regelmatig nota's aan de politiediensten, aan de leiders van de grote privégroepen en aan leden van de regering (“de executie van een verrader", zoals André Moyen in zijn archieven aangeeft). Dit klimaat blijft ook na de moord op Julien Lahaut bestaan. De regering-Pholien nam radicale maatregelen tegen de communisten: uitsluiting van openbare jobs, uitsluiting van de vertegenwoordiger van de KPB in de Raad van State, enzovoorts. Moyen en eerste minister Joseph Pholien waren intiem genoeg om aan te nemen dat de laatste druk heeft uitgeoefend om de klacht van de Staatsveiligheid tegen Moyen zonder gevolg te klasseren.
De moord op de voorzitter van de Kommunistische Partij was dus wel degelijk een politieke moord in opdracht van elementen van de financiële en politieke elite die te allen prijze haar eigen belangen wilde verdedigen, zoals de communisten en progressieven die elk jaar hulde brengen aan Julien Lahaut in Seraing, altijd hebben gezegd. Deze moord kadert in de reeks aanslagen die in die tijd in heel Europa tegen communistische leiders werden gepleegd, zoals bijvoorbeeld de moordpoging op Togliatti, de algemeen secretaris van de Italiaanse CP in 1948.
Wie vermoordde Julien Lahaut? De schaduw van de Koude Oorlog in België voert ons terug naar de periode na de Tweede Wereldoorlog, toen de communisten als verraders werden beschouwd en het McCarthyisme ravages aanrichtte (ook in Europa en in België!). De auteurs besluiten: "Vandaag gebruikt men één en hetzelfde woord voor dingen als moord, gewapende aanslagen en bomaanslagen: terreur". Terreur die georganiseerd en gesteund werd door de hoogste sferen van de maatschappij, in alle duisterheid.
Raoul Hedebouw, nationaal woordvoerder van de PVDA, looft het werk van het team van CEGESOMA dat " vragen helpt beantwoorden uit deze belangrijke periode in de Belgische geschiedenis". “Respect ook voor al degenen die Julien Lahaut blijven gedenken en zich in hun strijd elke dag nog door hem laten inspireren. Julien heeft heel zijn leven gevochten voor sociale rechtvaardigheid en hij gaf zijn leven voor zijn ideaal: het socialisme. Julien, samen met iedereen die jouw ideaal verdedigt, zetten wij jouw strijd voort!", gaat Raoul Hedebouw verder.

R.C. Reissiger voor beginners

Vox Mago brengt, zoals ik gisteren reeds aankondigde, het David Oratorium van R.C. Reissiger. Maar Reissiger is een nobele onbekende van de negentiende-eeuwse muziekgeschiedenis. Om deze grootmeester onder de aandacht te brengen en vooral een eerste introductie te geven, hebben ze een fraaie voorstellingstekst gemaakt. Met veel plezier neem ik deze hier over.

De naam Carl Gottlieb Reissiger 1798- 1859), operacomponist, hofkapelmeester en conservatoriumleraar in Dresden, doet bij niemand nog een belletje rinkelen. Reissiger dirigeerde weliswaar de première van Wagner’s Rienzi in 1842, maar was esthetisch en ideologisch diens antipode – en werd vergeten.

Vox Mago produceert Reissiger’s enige oratorium, David (1851), geschreven nauwelijks drie jaar na de mei-opstand van 1849 waar, naast Mikhail Bukanin, ook Wagner op de barrikaden stond. Ook al is het werk gebaseerd op het bijbelverhaal, de David van Reissiger is niet de bijbelse koning van Juda. De koren die het volk aanheft in dit oratorium en die David troost moeten brengen voor zijn eigen fouten en de dood van zijn voorganger, konden ook als troost begrepen worden door de Koning van Saksen en zijn hofhouding. Na die mei-opstand werd de monarchie terug in ere hersteld werden, en zij bleef aan de macht tot het einde van de Eerste Wereldoorlog. Door de woorden van het slotkoor Danket dem Herrn, denn Er is freundlich und Seine Güte währet ewiglich, zal het hof – dat bij de première aanwezig was – zich ten zeerste gesteund gevoeld hebben. Wagner moet gegruwd hebben van zoveel gezagstrouw.

Reissiger’s David sluit naadloos aan bij het model van Beethoven’s Christus am Ölberge opus 85 dat aan de basis lag van de negentiende eeuwse romantische oratoriumtraditie. Net zoals in Beethoven’s Christus is de sacrale hoofdiguur een tenor – geen bas – en wisselt de expressie in diens solo’s van vertwijfeling tot rustige vastberadenheid. Ook zijn het de koren en nevenfiguren die eerst onrust en strijd, maar tenslotte overwinning en zegen tot uitdrukking brengen. Merkwaardigerwijze laten zowel Beethoven als Reissiger hun grote koren uitlopen op een fugatisch deel – of zelfs een echte fuga.

Een opdracht die Reissiger neerschreef in een gastenboek, luidt: Die Kunst leidet keinen Stillstand – Kunst verdraagt geen status quo. Dit statement houdt niet meteen in dat Reissiger ook een

Wagneriaan zou zijn geweest. Het geeft wel aan dat de romantische muziek in Dresden rijker geschakeerd was dan de theorie van de “grote scholen” laat vermoeden

meer uiteraard bij wikipedia. 

.

Vox Mago brengt het David oratorium van Reissiger

Kameraden en vrienden,

vrijdag en/of zaterdag kunnen cultuurliefhebbers met een gerust hart afzakken (of opklimmen) naar de Sint-Pieterskerk voor een prachtig concert.
Vox Mago, samen met Forlana Consort en het orkest van de AMWD (aka 'de poel'), brengt het oratorium David van Carl Gottlieb Reissiger.



een pracht van een oratorium, een Belgische primeur, een prachtig kader en dat voor de prijs van €10. Bestel nu uw tickets.

Tot dan!

May The Fourth Be With You!

vanavond de Kantorei Sankt-Johannes op bezoek

Voor wie deze fraaie zondag niet weet wat gedaan, waarom eens niet naar de mis? En neen, ik ben geen online-missionaris geworden. Vanavond is de mis extra muzikaal door de muzikale begeleiding van 'Kantorei Sankt-Johannes' uit Neubrandenburg o.l.v. Tobias Frank.

verhuisd

Mocht iemand zich afvragen waarom ik de voorbije tijd zo stil was...

1 mei: Peter Mertens over solidariteit, de 30-urenweek en een links dat durft

Kameraden en vrienden, het is den 1sten Mei. Traditioneel dé dag van de socialistische arbeidersbeweging.
Peter Mertens, voorzitter van de Partij Van De Arbeid, gaf volgende 1 Mei-speech. Daarin staan de prioriteiten voor de PVDA voor de komende periode.

Laten we 1 mei beginnen in Athene

Eén mei zal een strijddag zijn, alvorens het een feestdag zal zijn. Laten we deze eerste mei beginnen in Athene. “De redelijkheid lijkt zich eerder in Athene te bevinden dan in Brussel”, schreef Paul de Grauwe vorige woensdag in De Morgen.
Jarenlang diende Griekenland als laboratorium. Als laboratorium om te kijken hoe ver men kon gaan. Hoe ver men kon gaan in de afbouw van het sociale weefsel van het land. Hoe ver men kon gaan in de ontmanteling van de arbeidsmarkt. Hoe ver men kon gaan in de uitverkoop van de openbare dienstverlening.
Het saldo van dit experiment is verwoestend, beste vrienden en kameraden.
De helft van de Griekse jongeren is werkloos. Een vijfde van alle Grieken heeft niet genoeg geld om een appartement te betalen, om elektriciteit te betalen, om voedsel te betalen. Een derde van de bevolking heeft geen ziekteverzekering meer, en het hele systeem van gezondheidszorg zit aan de grond.

De Europese regeringen willen Griekenland op de knieën, om nadien de andere Europese volkeren op de knieën te krijgen.

De Grieken hebben neen gezegd. Ze hebben een regering gekozen om deze humanitaire crisis te beëindigen. Het ontbreekt de Griekse regering niet aan dadendrang. Met het minimumloon dat omhoog gaat, met mensen opnieuw toegang te verlenen tot water, tot elektriciteit, tot wonen. Tot de basisrechten kameraden, want zover is het gekomen.
Het zijn redelijke voorstellen, in naam van de menselijkheid, in naam van de kinderen die met honger naar school gaan, in naam van de mensen die geen ziekteverzekering meer hebben. Maar sinds eind februari is zo goed als elke lijst van sociale hervormingen door de Europese leiders afgewezen. De Europese regeringen, van welke schakering ook, houden halsstarrig vast aan de voorbijgestreefde en meedogenloze besparingspolitiek, aan het model dat alleen de 1 procent ten goede komt. Zij willen Griekenland koste wat het kost op de knieën, om nadien de andere Europese volkeren op de knieën te krijgen.
Griekenland heeft solidariteit nodig. En solidariteit, dat zijn geen nieuwe wurgleningen die enkel de grote banken en rijke oligarchen ten goede komen. Solidariteit betekent een schuldherschikking, zoals Duitsland die in 1953 ook heeft gekregen. En solidariteit, dat betekent dat, overal in Europa, wij de vastberaden stem van de menselijke redelijkheid laten horen tegenover het financieel en economisch extremisme van het Europese establishment.

De 30-urenweek: een 1 meivisie van links dat durft

Kameraden, wij moeten het huidige status-quo in Europa verlaten. Links heeft meer dan ooit nood aan een verhaal, een verhaal dat buiten de lijntjes durft te kleuren.
Wij moeten ons opnieuw inschrijven in een 1 meivisie van vernieuwing, in een 1 meivsie van links-dat-durft.
De eerste mei is ontstaan als strijd-dag voor arbeidsduurvermindering. Toen de mensen 12-uren en 14-urendagen klopten en de arbeidersbeweging een 8-urendag voorstelde. Precies 125 jaar geleden, op 1 mei 1890 werden, in de hele wereld actiedagen georganiseerd voor de 8-urendag.

Links heeft meer dan ooit nood aan een verhaal dat buiten de lijntjes durft te kleuren.

Iedereen verklaarde die eis toen als zotternij. Alles zou failliet gaan indien de arbeidsters in de textiel en de arbeiders in de mijnen minder lange dagen zouden kloppen. Niets daarvan. De pioniers van de arbeidersbeweging hebben doorgezet, en uiteindelijk in 1921 de 8-urendag afgedwongen.
Kameraden, wij moeten het debat voeren over de productiviteit. Die is ontploft sinds de jaren 1960. We produceren steeds meer met steeds minder mensen. Maar tegelijkertijd was er ook een explosie van burn-outs en van stress.
En dan kom je tot een enorme tegenstelling. Aan de ene kant: burn-out en stress als ziekte van de 21ste eeuw, mensen die zich te pletter lopen en geen tijd meer hebben. En aan de andere kant: meer dan 600.00 werklozen. Wij moeten over een ander arbeidsmodel durven nadenken.
De 30-urenweek is het Ringland van de arbeidsmarkt. Het is een positief voorstel.
Het is een gezond voorstel: het leidt tot minder depressies en burn-outs.
Het is een eerlijk voorstel: het leidt tot een betere verhouding tussen betaalde arbeid en huishoudelijke arbeid, en dus ook tot een betere verhouding tussen mannen en vrouwen.
Het is een creërend voorstel: het leidt tot meer tewerkstellingsplaatsen op een duurzame manier.
En, het is een democratiserend voorstel: het leidt tot meer vrije tijd om actief te zijn, om te lezen, om te studeren, om te sporten, om aan cultuur te doen, om betrokken te zijn.
Dat is wat vandaag al in Göteborg wordt toegepast. Dat is wat de Duitse vakbonden eisen, en ook steeds meer vakbondscentrales bij ons. Dat is ook wat de vrouwenbewegingen eisen, zoals Femma en het Vrouwen Overlegkomitee (VOK).
Dat is wat wij voorstellen op deze eerste mei. Ons inschrijven in de strijdbare visie van de pioniers van de eerste mei, met gedurfde voorstellen. Verdeel de arbeid, leve de 30-urenweek.

“Links moet strijdbaar zijn, en links moet ook genereus zijn.”

Tot slot beste vrienden en kameraden, moeten we spreken over de tax-shift.
We zijn zeven jaar na de bankencrisis. We hebben enorm veel betaald voor die crisis.
Als gezinnen. En als samenleving: bussen worden afgeschaft, bibliotheken gaan dicht, en men gaat de werklozen controleren, tot en met hun elektriciteitsgebruik. Dat is de ene kant van het verhaal.
En aan de andere kant van het verhaal zie je de straffeloosheid. LuxLeaks. SwissLeaks. Diamantairs die amper een halve procent belasting moeten betalen. Wij hebben geen tax-shift nodig van de Sheriff van Nottingham. Wij hebben een tax-shift nodig van Robin Hood: een miljonairstaks.

Dat de banken bijdragen en dat de miljonairs bijdragen, is niet meer dan elementaire democratie.

Ja, de eerste mei zal een strijd-dag zijn, alvorens een feestdag te zijn. Er is reden genoeg om te strijden. Tegen de indexsprong die een gezin al gauw 34.000 euro kost op 25 jaar, tegen de verhoging van de pensioenleeftijd met een lager pensioen erbovenop, tegen de verborgen maar daarom niet minder reële belastingverhogingen, tegen de sociale afbraak die deze regering aanhangt.
Strijden doe je echter niet alleen tegen, maar ook voor. Wij hebben een positief verhaal en een positief wereldbeeld. Links moet strijdbaar zijn, en links moet ook genereus zijn. Genereus links. Niet voor de postjes, niet voor het eigenbelang maar voor sociale en ecologische vooruitgang. Voor de invoering van een 30-uren-week, voor rechtvaardige belastingen met een miljonairstaks als eerste pijler. Voor een maatschappij die de waarde kent van openbare dienstverlening, en die respect opbrengt voor de dienstverleners. Voor het behoud van de Wet Major, maar eveneens voor goede arbeidsvoorwaarden in alle andere sectoren. Voor een maatschappij die met luide stem nee zegt tegen racisme. Voor een solidaire en open maatschappij waar uw medezeggenschap niet bepaald wordt door de dikte van uw portefeuille maar waar iedereen gelijk is. Voor een maatschappij die gaat voor een echte groene omwenteling, en die gezondheid laat primeren op oliedollars. Kortom voor een maatschappij van eerst de mensen, niet de winst.  

1 mei!