Eid Mubarak!

Aan al onze (culturele) moslim-kameraden en vrienden: Eid Mubarak!

Rechtvaardige verdeling

Ferre Wyckmans, voorzitter van de Landelijke BediendenCentrale, heeft het op de LBC-weblog over de grenzen van de economische groei, over de crisis, de regeringsvorming en de ervaringen uit het verleden. Zoals steeds komt hij bijzonder raak en scherp uit de hoek.
Enkele zeer treffende passages:

Anno 2011 wordt er, ook in niet-progressieve kringen, gesproken over het einde van de welvaartsgroei. In 2008 was er de financiële crisis die de banken rake klappen toediende. De banken konden alleen maar overeind krabbelen dankzij de inbreng van gigantisch veel overheidsmiddelen. De financiële crisis werd al snel gevolgd door een wereldwijde economische crisis, waarbij ondernemingen en burgers een flinke economische dip meemaakten.

Nu is er sprake van een schuldencrisis waarbij zogenaamde ratingbureaus de kredietwaardigheid van overheden en landen beoordelen. Een plusje of minnetje meer op een beoordelingsschaal keldert een hele natie. Het daarop volgende herstel zal ‘forse inspanningen’ van de burgers vergen, zo luidt ongeveer de algemene opvatting.

Toch maar even kijken welke lessen te trekken vallen uit vroegere ervaringen.

Economische groei staat niet gelijk met meer welvaart voor iedereen. Als de economie groeit, kan de welvaart pas toenemen als ook het vraagstuk
van de verdeling wordt aangepakt. Een economie op zich heeft weinig uitstaans met rechtvaardigheid. Net zomin als economische groei per definitie rechtvaardig is. Haast integendeel, ‘de rijken’ – om ze zo maar even te noemen – staan vooraan als het erom gaat de vruchten te plukken van de groei. Daarom zijn er altijd maatregelen nodig om de herverdeling bij te sturen.
Hetzelfde zie je als het wat minder gaat. De baten blijven vaak bovenaan hangen en sijpelen maar mondjesmaat naar beneden. Terwijl de lasten snel hun weg vinden naar de onderste lagen van de samenleving.
De huidige schuldencrisis vergt ‘inspanningen van iedereen’, klinkt het. Het wordt dus opletten om ervoor te zorgen dat die inspanningen niet alleen of in de eerste plaats moeten worden geleverd door wie economisch zwakker staat.

Besparen op onderwijs, sociale voorzieningen en publieke dienstverlening komt bij economisch zwakkeren harder aan dan bij anderen.

De sociale zekerheid inkrimpen en zo de sociale bescherming verkleinen treft vooral de minst beschermde werknemers en de sociale uitkeringstrekkers.

De lonen minder laten groeien komt er vaak op neer dat de aandeelhouders er beter van worden.

Werklozen streng bestraffen om te besparen op werkloosheidsuitkeringen treft de slachtoffers en niet diegenen die de crisis veroorzaakten.

Juist in tijden van besparingen is het belangrijk om de fameuze ‘inspanningen van iedereen’ correct en rechtvaardig te organiseren.


Zoals altijd moet je keuzes maken als je de overheidsfinanciën wil saneren. Keuzes zijn nooit neutraal. Geven we de voorkeur aan ‘The winner takes it all’ of kiezen we voor het liedje ‘Eerlijk zullen we alles delen’?

Ale Brider!

Dringend tijd voor een muzikaal intermezzo, deze keer 'Ale Brider'. Deze Jiddische klassieker brengen we in de versie van de ronduit fantastische groep The Klezmatics.



en de live-versie:



Meezingen is de boodschap:

Und wir sind alle Brüder, oj, oj, alle Brüder,
und wir singen fröhliche Lieder, oj, oj oj

Und wir halten zusammen, oj, oj, halten zusammen,
so etwas gibt es nirgends, oj, oj, oj

Und wir sind uns alle einig, oj, oj, alle einig,
ob wir viele oder wenig sind, oj, oj, oj

Und wir lieben uns doch alle, oj, oj, uns doch alle,
wie die Braut den Bräutigam, oj, oj, oj

Und wir sind fröhlich munter, oj, oj, fröhlich munter,
singen Lieder und tanzen, oj, oj, oj

Und wir sind alle Schwestern, oj, oj, alle Schwestern,
so wie Rachel, Ruth und Esther, oj, oj, oj

de 'Groene' invasie van Libië?

Kameraden en vrienden, hoog tijd om nog eens terug te komen op Libië.

Het land is ondertussen semi-'bevrijd' door de NAVO en haar onderaanneming, de zogenaamde rebellen. 'bevrijd' wil gewoon zeggen platgebombardeerd en binnenkort bezet.

Eenzelfde bevrijding moesten we ook te zien krijgen in Irak en eveneens onder NAVO-vlag Afghanistan. De beide NAVO-invasies gebeuren met enthousiaste medewerking van het Belgisch leger.

Bijzonder triestig voor ons eigen politieke landschap is de overenthousiaste steun van Groen! voor deze NAVO-agressie.
De initiële operatie, namelijk het zogenaamde bescherming van de burgerbevolking werd, zonder goedkeuring het parlement nota bene, uitgebreid naar een openlijke agressie-operatie om het regime het gaan omverwerpen.
Maar mét enthousiaste steun van Groen!.

Bert de Belder formuleerde enkele rake bemerkingen:

De verklaringen van PS, Ecolo, sp.a en Groen! op 22 augustus, vlak na de (voorbarig afgekondigde) val van Tripoli, hadden het over “een goede zaak voor de toekomst en vrijheid van het Libische volk” (Groen!), “nieuwe moed aan de mensen in de regio die streven naar meer vrijheid en democratie” (sp.a), “schitterend nieuws voor het Libische volk” (Ecolo) en “het openen van de weg van de hoop om de democratie te zien triomferen” (PS). En dat allemaal dankzij de “internationale gemeenschap”, die haar engagement nu ook moet voortzetten in de overgang naar heropbouw en democratie in Libië. Volgens de PS gaat het Libische volk nu zelfs “zijn soevereiniteit terugkrijgen”.

Naar één woord is het vruchteloos zoeken in de verklaringen van Groen!/Ecolo en sp.a/PS. Een woordje van slechts vier letters: Navo. Nochtans is het deze westerse militaire alliantie - en niet de 'internationale gemeenschap' - die vijf maand lang de doorslaggevende factor is geweest in de oorlog tegen de Libische regeringstroepen. Met meer dan 20.000 luchtaanvallen. Met de bewapening, opleiding en omkadering van de rebellen. Met speciale troepen op de grond. En met de planning, uitvoering en coördinatie van de militaire operatie om Tripoli in te nemen - de lieflijk genoemde Operatie Mermaid Dawn (“Zeemeermin Dageraad”).

De Navo-interventie was gebaseerd op resolutie 1973 van de VN-Veiligheidsraad, die het gebruik van geweld toeliet om burgers te beschermen en een no-flyzone in te stellen. Het omverwerpen van de regering Kaddhafi kwam er niet in voor, maar werd door het Westen eerst binnenskamers en hoe langer hoe meer openlijk als doel vooropgesteld. Grondtroepen sloot de resolutie expliciet uit, maar ook daarmee ging 'de internationale gemeenschap' soepel om: een paar verkenners en spionnen hier, wat geheime troepen daar, en nog enkele 'special forces' daarbovenop. De Navo-bombardementen beperkten zich ook allerminst tot militaire doelwitten die een directe bedreiging voor Libische burgers vormden: een tv-station, infrastructuur, de compound van de familie Kaddhafi. En tenslotte gaf de Navo-interventie de doodsteek aan elke poging tot bemiddeling of onderhandeling, nochtans ook voorzien in VN-resolutie 1973 (maar blijkbaar een gruwelijke gedachte voor Isabelle Durant).

Opent het einde van het Kaddhafi-regime “de deur van de hoop”, zoals de Belgische groenen en socialisten stellen? Ja, maar dan toch vooral voor de westerse oliebedrijven. Kaddhafi is nog niet van het toneel verdwenen of ze verdringen zich al voor de poorten van Tripoli, in de slipstream van de Navo. Het samenvallen van de politiek-militaire actie van de Navo-landen en de economische belangen van hun multinationals is zelden duidelijker geweest. Silvio 'Eni' Berlusconi en Nicolas 'Total' Sarkozy eisten meteen de grootste stukken van de buit op voor de Italiaanse en Franse oliereuzen. Abdeljalil Mayouf, directeur informatie van het Libische oliebedrijf Agoco – nu in handen van de rebellen – waande zich al meteen sinterklaas met de mededeling dat wie zoet is krijgt lekkers (Italië, Frankrijk, Groot-Brittannië), wie stout is de roe (Rusland, China, Brazilië)[2]. Ook de beurzen reageerden euforisch: binnen de 24 uur na de ultieme aanval op Tripoli schoot het aandeel van Total met 4% de hoogte in, dat van Eni met 7% en dat van GDF-Suez - dat op contracten in de Libische olie- en gasindustrie aast - met 5%.

Volgens welke logica zou het de Libiërs anders en beter vergaan dan de Irakezen of de Afghanen?

Het is te hopen dat Groen! eens haar verstand vind en zich terug aan de kant van de vredesbeweging stelt en dat ze eens durft opkomen voor de onafhankelijkheid van de Derde Wereld.

foto gepikt van New Statesman

The Tale Of Mr. Rêvus

Op deze zaterdag maken we tijd voor een prachtig modern sprookje. Een prachtige kortfilm van Marius Herzog, een pas afgestudeerde filmmaker van de Georg-Simon-Ohm Hochschule in Nuremberg.

Veel kijkplezier:

The Tale Of Mr. Rêvus from ScriblabStudios on Vimeo.

meer werk van Marius Herzorg: Scriblab

het is de schuld van de armen

Omdat armoede nu eenmaal een gigantisch belangrijk thema is gaan we er nog een beetje dieper op in.
Jacki Lyden van de Amerikaanse openbare omroep, npr, geeft haar visie op de meritocratische illusie.

I've been thinking, lately, in light of the dim economic news, about the way we view the truly poor.

The first person who comes to mind is my grandmother. I can see her at her kitchen sink, re-using the wax paper; running to turn out a light; skinning squirrels, deer and rabbits her husband shot.

Mabel was poor by any means you measure — alcoholic father, fourth-grade education, no job. She owned nothing until her second widowhood, when she got a small house at age 70.

Americans look at the poor — when we look — from atop a mountain of data. The U.S. Census Bureau has the numbers. One in six Americans is being served by at least one program related to poverty. More than 43 million people live in poverty. One in seven receives food stamps.

We claim that we believe in compassionate conservatism, but we are not compassionate about the poor, says Sheldon Danziger, a public policy professor at the University of Michigan. We regard being poor in a singular, American way: failures in the accounting department of personal responsibility. America is a place where people want to believe they rise through their own efforts; an American who loses a job is not a day away from starvation. The truth is, that's because of those government programs. It's a lot better to be laid off in 2011 than in 1939.

But personal responsibility can't cover every moment of chance that besets human life. It can't alone make you rich or save you from a layoff.

My grandmother kept strict accounts, which I have right here, in a red-and-black notebook called, "Cash." Income $225.80 — monthly Social Security — $35 more from the Veterans Administration. She rented out her spare room.

I regret to say that sometimes, my grandmother's old clothes and peasant ways embarrassed me. I'm not alone. We don't want the poor to congregate in our parks or spoil public places — too often, we don't even want to see them. Across the country, laws to criminalize poverty and contain the homeless have risen in dozens of cities.

Perhaps our perceptions will necessarily change. I'm glad my grandmother survived on squirrel — but I don't want anyone else to have to.

Land of the Free, Home of the Poor

Inkomensongelijkheid en sociale ongelijkheid zijn gegevens die heel wat mensen tegen de borst stuiten. De meeste mensen zijn niet op de hoogte van de grote ongelijkheid die 'ons' kapitalistisch systeem kenmerkt.

Het Amerikaanse PBS heeft een zeer bekijkenswaardige reportage gemaakt over de enorme ongelijkheid in de VS maar ook over het feit dat meeste mensen daar geen flauw benul van hebben. Wie kleine inkomensverschillen vaststelt in zijn directe omgeving, zal er van uit gaan dat dit opgaat voor de gehele samenleving. De kloof is vaak niet direct waarneembaar.

Een mooie vaststelling is ook dat de meeste Amerikanen, ondanks alle propaganda, liever zouden leven in een land met minder sociale ongelijkheid.

Watch the full episode. See more PBS NewsHour.

Cultuur, geniet er van, zolang het nog kan

Een filmpje van een tijdje terug, maar nog steeds zeer relevant:

Ramadam-reclame

De (culturele) moslims onder ons zijn volop in de maand Ramadam.
Daarom vandaag een leuk reclame-filmpje



Hoelang moeten wij in ons België nog wachten op de eerste onnozele, irritante en ronduit misselijkmakende reclames die films en series onderbreken, waarop je wel moeten zappen, gericht op een diverser doelpubliek?

Axe-deodorant die effectief andere mannen aantrekt, een lesbo-koppel met een in-het-gras-rollend jongetje wiens kleren 'moeilijke grasvlekken-vrij' moet worden en waarom niet de H&M die hoofddoeken uitbrengt volgens de volgens hen nieuwste mode?

Is dat nu echt te veel gevraagd, een kapitalisme waarbij de multinationals zich effectief richten op hun klanten?

Wilders en het vuur van de verontwaardiging

In Vrij Nederland, een Nederlands tijdschrift van een niveau waar we in België alleen maar over kunnen dromen, schrijft Carel Peeters volgende interessante woorden over de toenemende gewenning aan Wilders en zijn waanzinnige ideeën:

In zijn wekelijks satirische strip in Vrij Nederland voelt Pieter Geenen de schommelingen in de politieke stemming goed aan. Vorige week liet hij een man bij de dokter komen. Wat was de klacht? ‘Dokter, ik begin aan Wilders te wennen! Er zit sleet op mijn verontwaardiging over Wilders.’ Dat is goed gezien. Er heeft inderdaad een soort domesticatie van het gedachtegoed van de Partij voor de vrijheid plaats. Dat is ook helemaal niet zo gek. Door hun prominente aanwezigheid in de Tweede Kamer, de kranten en de televisie krijgen de leden van PVV-fractie iets vertrouwds, het worden bekende gezichten. Ze nemen zelf ook een iets mildere houding aan (ze domesticeren zelf ook), omdat ze anders snel onmogelijk worden, zeker op de televisie. Ze kunnen zich die mildere houding ook permitteren met zoveel zetels in de kamer.

Bovendien hebben ze het over maatschappelijke problemen die ook voor andere partijen problemen zijn, alleen snijden de PVV-ers ze in extremere bewoordingen aan. Bij Groen Links, de SP en de Partij van de Arbeid wordt de nuance gezocht in de discussie over de islam, maar de problemen worden niet ontkend. De sleet op de verontwaardiging ontstaat door de gewenning en de overmacht aan aandacht voor de Wilders. Zoals Geenen zijn patiënt laat zeggen: je kunt niet in een permanente staat van verontwaardiging blijven hangen, dat kost je je leven en je humeur.

Toch zou het goed zijn wanneer het vuurtje van de verontwaardiging zou blijven branden.

vliegende vissen

Kameraden en vrienden,

vandaag geen politieke, polemische of muzikale post, maar een zeer geestig reclame-filmpje voor een dwaze gimmick. Maar het ziet er echt fantastisch uit:

Met dank aan X, Y of Einstein?

de evolutie van de Hipster

Kameraden en vrienden,

vandaag bekijken we een interessant stukje geschiedenis van een hedendaags fenomeen, de Hipster. Begonnen als beatnik, evolueerde in de hippie die drastisch veranderde in de Yuppie om dan tenslotte de hedendaagse variant Hipster te worden.



Een tamelijk onnozel filmpje, maar als er poppen in voorkomen, ben ik al half verkocht.


De Hipsters, een fascinerend stukje hedendaagse subcultuur. Meer lezen: How to be a hipster, Why do people hate hipsters? en Bourdieu en de Hipster.

En tenslotte nog een uitsmijter:

"de redelijkheid wordt bedreigd door nihilisten en bange dorpelingen"

Maarten van Rossem is een fanatieke tegenstander van populisme. Zijn geheel eigen stijl zorgt voor lezenswaardige lectuur. In dit artikel trekt hij ten strijde tegen politici in traditionele partijen die 'de kiezer' gelijk geven en kritiekloos de centrale stellingen van populisten overnemen in naam van 'de wil van de kiezer'. Een artikel met ook wat lessen voor onze eigen politieke toestand. Enkele uittreksels:

Wanneer de domste kiezers zouden menen dat de aarde plat is, dan leggen Opstelten en Verhagen niet uit waarom dat een waanidee is, integendeel, zij hebben er begrip voor en waarschuwen hun kiezers bij verre reizen toch vooral op te letten dat ze niet over de rand vallen. Zo wordt de democratie gegijzeld door de doodsnood voor de domste kiezer en door politici die onder alle omstandigheden bereid zijn de domste kiezer naar de mond te praten, of die, erger nog, het volledig eens zijn met het obscurantisme van die kiezers. Dat betekent onvermijdelijk dat het vrijwel onmogelijk wordt om het noodzakelijke en verstandige beleid te voeren.

We zien dat zowel in de Verenigde Staten als in de Europese Unie. De psychopaten van de Tea Party genieten de sympathie van niet meer dan 20 procent van het Amerikaanse electoraat. Hun vertegenwoordigers in het Huis van Afgevaardigden hebben er echter door hun terroristische chantagepolitiek voor gezorgd dat de Verenigde Staten hun AAA-status hebben verloren, terecht hebben verloren overigens. Zij waren graag bereid de kredietwaardigheid van de VS op het spel te zetten om hun zonderlinge, fundamentalistische opvattingen door te zetten. Het was weer een nieuw dieptepunt in de aftakeling van het Amerikaanse politieke systeem.

Zo wordt de redelijkheid bedreigd door voorheen bange nihilisten en bange dorpelingen. Als de democratie zich blijvend laat gijzelen door de domste kiezers en de politici die met die domheid meegaan of haar zelfs ten eigen bate aanwenden, dan ziet het er slecht uit!

Het artikel is vrij neerbuigend geformuleerd en roept op om meer durf te hebben om onpopulaire maatregelen door te drukken. Een redenering waar je uiteraard ook heel wat bedenkingen bij kunt formuleren. Maar punt blijft dat een minderheid het politieke discours veel te vaak domineert, als dat discours maar van het juiste -rechtse- hout gesneden is tenminste.

Dit is de zetelverdeling na de Tweede Kamerverkiezingen van 2010. Het is vooral de extreem-rechtse PVV die het politieke discours overheerst. En bv niet de SP die met 15 zetels vijfde grootse partij is.

Hongersnood en Bloemen

Kameraden en vrienden,

een gigantische hongersnood zorgt voor een verontrustend aantal slachtoffer in de Hoorn van Afrika.



Het lijkt bijna een natuurwet, om de zoveel jaar slaat de honger toe en krijgen we ronduit verontrustende beelden uit Ethiopië, Somalië en aanverwante landen.


Maar dit is uiteraard geen natuurwet, hongersnood is geen natuurlijk fenomeen. "Deze hongersnood heeft een menselijke oorzaak. Ze is het resultaat van een beleid”. Het linkse weekblad Solidair brengt een zeer lezenswaardig interview met Mohamed Hassan, voormalig Ethiopisch diplomaat.

Ethiopië is de watertoren van Afrika. Ethiopië heeft een oppervlakte van 1,14 miljoen km2, dat is tweemaal die van Frankrijk. Men neemt aan dat 65 % van de grond voor landbouw geschikt is. Ethiopië is ook het land met het meeste vee in heel Afrika. Het heeft ook mineralen en aardgas. Maar de regerende etnische minderheid heeft een bondgenootschap met de Verenigde Staten en heeft de poort open gezet voor de exploitatie van zijn gronden en van zijn grondstoffen door de multinationals. Daardoor is het land bijvoorbeeld een van de grootste producenten van de wereld van snijbloemen. Terwijl een deel van de bevolking honger lijdt, worden de beste gronden gereserveerd voor de productie van bloemen, tot meer winst van de multinationals.

Ethiopië exporteert vandaag voor 550 miljoen dollar tuinbouwproducten. Meer dan 90 bedrijven hebben in de sector geïnvesteerd. Ethiopië is intussen de tweede uitvoerder van snijbloemen van Afrika, na buurland Kenia, dat eveneens door hongersnood wordt getroffen.


Natuurlijk is er dit jaar een droogte. Die is het gevolg van de klimaatverandering, waarvoor het Westen verantwoordelijk is, de Verenigde Staten op kop. Maar droogte betekent niet automatisch hongersnood. Elk land moet een zekere waterreserve aanleggen en de beschikbare voorraad op een rationele en eerlijke manier aanwenden. Het is oneerlijk om de droogte aan te geven als de belangrijkste oorzaak van het probleem.

Somalië is vooral strategisch belangrijk. Het land heeft de langste kustlijn van Afrika (3.025 km) en ligt pal tegenover de Arabische Golf en de Engte van Hormuz, twee zenuwknopen van de economie in de Indische Oceaan. Want door die Oceaan passeert de helft van de wereldhandelsvloot in containers en 70% van het vervoer van petroleumproducten. En dit land is verwoest door de oorlog en door de inval van de Verenigde Staten in 1992.Die hadden enkele jaren tevoren ontdekt dat er mogelijk petroleumreserves lagen in Somalië. Sindsdien hebben de Verenigde Staten altijd een politiek gevoerd van de chaos in stand te houden in Somalië, zonder echte regering. Door de instabiliteit in het land in stand te houden, vooral aan de kust, willen de Verenigde Staten roet in het eten gooien van de ontwikkeling van de betrekkingen tussen Oost-Afrika en de opkomende machten zoals India en China. Die politiek heeft de ontwikkeling van het land geblokkeerd en is de grootste oorzaak van de hongersnood. De Verenigde Staten gebruiken het grondgebied van Somalië ook voor militaire doeleinden. Onder het voorwendsel dat ze het terrorisme bestrijden, hebben ze gevangenissen gebouwd in Mogadishu en houden ze honderden mensen vast, met minachting voor de internationale wetten. Die mensen zijn in verschillende landen gekidnapt. Van Mogadishu, de hoofdstad van Somalië, maken ze een nieuw Guantanamo. En nu zullen ze van de hongersnood misbruik maken om hun aanwezigheid op te drijven en een militaire interventie te verantwoorden. En dus : dat de Verenigde Staten en de westerse landen nu oproepen om Somalië te helpen, dat is echt het verhaal van de brandweerman-pyromaan.

Met zijn rijkdom aan water, bebouwbaar land, aardgas, grondstoffen... zou de Hoorn van Afrika al zijn inwoners gemakkelijk moeten kunnen voeden. Als één gebied tijdelijk een droogte kent, zouden andere regio’s de verliezen moeten kunnen compenseren. Waarom is er hongersnood in Ethiopië, in Somalië en in Kenia maar niet in Eritrea? Dat land vaart een onafhankelijke koers en heeft bijna een voedselveiligheid bereikt voor zijn 5 miljoen inwoners. De prijs van de voedingsmiddelen is er zelfs met 50% verlaagd. Maar om deze regio zich te laten ontwikkelen, moet er een einde komen aan elke vreemde inmenging en moeten de volkeren de kans krijgen hun lot in eigen hand te nemen.

Meer lezen: Somalië getroffen door ergste droogte in 30 jaar, Willen de echte piraten in Somalië opstaan! Washington? Parijs? Oslo?, 50 jaar Somalië: er valt bitter weinig te vieren.

Het ergste vind ik toch dat de hongersnood relatief gemakkelijk op te lossen is. De totale kostprijs kom overeen met een paar dagen geen oorlog voeren in Libië, Irak of Afghanistan. Unicef spreekt over 209 miljoen euro. Dat is nog geen dag , DAG, vechten in Irak. Dat is toch hemeltergend, het kost meer om een land naar de kloten te helpen dan om mensen te redden van een gruwelijke dood.

Er is geld om hen te helpen maar het wordt er niet voor vrijgemaakt, er is geen enkele reden waarom de hongersnood er zou moeten zijn, de regio kan zichzelf gerust voeden, moest ze onafhankelijk zijn tenminste, maar tot dit opgelost is, ga ik geld storten. En ik hoop van u hetzelfde.

Geschiedenis van de techniek en wetenschap

Kameraden en vrienden, vandaag wederom een interessante video. Het is te zeggen een beluisterswaardige doch oersaaie lezing van prof. Robert Halleux over de geschiedenis van de techniek en de vooruitgang van de wetenschap.

Voor wie hem niet kennen, Robert Halleux is doctor in de letteren en wijsbegeerte en afgestudeerd aan de Ecole des hautes études en sciences sociales van Parijs. Wereldwijd erkend als specialist in de geschiedenis van de wetenschappen, techniek en industrie. Directeur van het Centre d’Histoire des Sciences et des Techniques (CHST) van de universiteit van Luik, lid van de Académie française des Inscriptions et Belles-Lettres (Parijs), lid van de Académie internationale d’Histoire des Sciences.

Deze lezing is gebaseerd op de volgende publicatie: HALLEUX R., Le savoir de la main. Savants et artisans dans l'Europe pré-industrielle, Paris, Armand Colin, 2009.
Ik zou zeggen naar de betere bibliotheek en lezen die handel.

Le Savoir de la Main from av_inem on Vimeo.

Waarom sommige terroristen geen nieuws zijn

Terrorisme is soms helemaal geen nieuws.

Een gewapende terrorist die de regering wil omverwerpen, is op de vlucht in de bossen, waar hij wapenvoorraden verstopt heeft. Maar dit is helemaal geen nieuws.

De enige terroristen die het vernoemen waard zijn, maken deel uit van het vijandbeeld dat nodig was om oorlogen te verantwoorden.

Thom Hartmann verwoord het schitterend (zoals steeds):

The Big Bang Theory op Comic-Con

Kameraden en vrienden, ik kijk bijzonder graag naar The Big Bang Theory.

De producers en hoofdacteurs van deze geweldige serie waren dit jaar te zien op Comic-Con 2011.
Normaal gezien wil ik niets extra's weten over series en films. Ik wil niet weten hoe het gemaakt wordt, ik wil de acteurs niet kennen, ik wil gewoon 'opgaan in het verhaal'.

Maar The Big Bang Theory op Comic-Con dat kan een mens gewoonweg niet links laten liggen.

Veel kijkplezier:

Billy Bragg

There is power in a factory, power in the lands
Power in the hand of the worker
But it all amounts to nothing if together we don’t stand
There is power in a union

Now the lessons of the past were all learned with workers’ blood
The mistakes of the bosses we must pay for
From the cities and the farmlands to trenches full of mud
War has always been the bosses’ way, sir

The union forever defending our rights
Down with the blackleg, all workers unite
With our brothers and our sisters together we will stand
There is power in a union

Now I long for the morning that they realize
Brutality and unjust laws cannot defeat us
Who will defend the workers who cannot organize
When the bosses send their lackeys out to cheat us?

Money speaks for money, the devil for his own
Who comes to speak for the skin and the bone
What a comfort to the widow, a light to the child
There is power in a union

The union forever defending our rights
Down with the blackleg, all workers unite
With our brothers and our sisters together we will stand
There is power in a union.

Vandaag brengen we een zeer interessant interview: Billy Bragg op Democracy Now over Murdoch, het NewOfTheWorld-schandaal en het terrorisme in Noorwegen, maar ook over Woody Gurthie, de vakbonden en activisme.

Zeer bekijkenswaardig:

The Top 1%

Uw kameraad heeft geen TV, het is te zeggen geen kabel, dus uw kameraad kijkt graag eens door zijn raam of leest een goed boek. Ter afwisseling kijkt uw kameraad ook online naar allerlei dingen, zoals The Big Bang Theory, piraat-versies van allerlei films en natuurlijk die zenders die zo slim zijn om interessante documentaires en programma's online beschikbaar te maken.

Al Jazeera heeft een zeer bekijkenswaardige documentaire gemaakt over het schulden-debat in de VS maar vooral over de dramatisch groeiende kloof tussen arm en rijk.

Wordt augustus beter?

In de Visie, het blad van de Christelijke Arbeidersbeweging, stond deze week volgende zeer lezenswaardige tekst van ACV-voorzitter Luc Cortebeeck:

Vakantie zou eigenlijk moeten betekenen dat je alles even kan loslaten en onbezorgd kan genieten van de zomer en van vrije tijd.
Ik moet echter bekennen dat dat me dit jaar nog moeilijker zal lukken dan voorgaande jaren.

Waar het vorig jaar omstreeks deze periode nog leek alsof we vrij snel een nieuwe regering zouden hebben, is ondertussen het tegendeel pijnlijk duidelijk geworden. De politieke patstelling is compleet. Meer dan een jaar van onderhandelen en nota's schrijven én afkraken, heeft onze politici nog niet dichter bij een oplossing gebracht.

Bij de opstart van de regeringsvorming leek het vooral over de communautaire agenda te gaan. En na de eerste gesprekken tussen de winnaars van de verkiezingen dacht ik even dat het ook ging lukken om die klus te klaren. Helaas. Het compromisdodende dovemansgesprek dat volgde, is ondertussen verder uitgedeind over het sociaaleconomische beleid: de sociale zekerheid (maar dan eerder de afbouw ervan) de beperking van de werkloosheidsuitkeringen, pensioen en pensioenleeftijd, de aanvallen op de index en het tijdskrediet, het terugdringen van iedere kleine aanzet om de grote vermogens hun steentje te laten bijdragen of om de fiscale fraude aan te pakken,.... De 'hardwerkende Vlaming' is ondertussen een cliché-argument geworden om de verborgen agenda's van sociale afbraak te camoufleren. Alhoewel, verborgen? Het wordt steeds duidelijker wat de werknemers mogen verwachten. En dat is niet veel goeds.

Dit trieste Belgische schouwspel speelt zich af in een periode van toenemende moeilijkheden binnen de eurozone. Griekenland, Ierland, Portugal, Spanje, Italië,... het lijstje van landen die dreigen weg te zakken in het drijfzand van de 'financiële markten' wordt alsmaar langer. De Europese leiders slagen er moeilijk in om afdoende antwoorden te vinden. Terwijl ze van de ene crisistop naar de volgende spoedvergadering hollen waar ze alsmaar driestere en onrealistischer besparingen verzinnen om ratingbureau's te sussen, wordt de financiële malaise alleen maar groter. Vrolijk word ik er niet van.

75 jaar betaald verlof

We schrijven juni 1936

Te midden van een aanslepende economische crisis en bijbehorende besparingen, doorgevoerd door een regering van katholieken, liberalen en sociaal-democraten breekt een staking uit die de basis zal veroveren van onze sociale zekerheid.

Het weekblad Solidair geeft volgende kleurrijke beschrijving:

Aanhangers van de fascistische groupuscule De Realisten, later opgeslorpt door het Rex van Degrelle, steken een spandoek in brand dat ophangt aan het lokaal van de socialistische syndicale jeugd op de Paardenmarkt waar Albert Pot zijn bureau heeft. In Schets van de arbeidersbeweging tot 1968. Leve Lahaut - Vive Lahaut doet ooggetuige en toenmalig dokwerker Bert Struyf het relaas van die avond: “Wij zaten te vergaderen toen iemand kwam binnengelopen en riep: ‘Ze zijn weer bezig.’”

Het gezelschap loopt naar buiten. Op de Italiëlei zien ze vier fascisten affiches plakken. BTB-secretaris Charel De Wit stapt er op af. “Ambras natuurlijk”, herinnert Struyf zich. “Maar toen zagen we hoe een van die mannen plots een revolver bovenhaalde en schoot. Albert Pot viel neer.” In de daarop volgende schermutseling wordt ook Theo Grijp doodgeschoten.

Een zee van tienduizenden gewone Antwerpenaren met zwartgerande rode vlaggen begeleidt het duo op hun laatste tocht van de Breydelstraat naar de Brederodestraat. De begrafenis groeit uit tot een protestmars tegen de fascisten, die de dag voordien, zoals gevreesd, de verkiezingen hebben gewonnen. “Het was de eerste zwarte zondag, en die mannen vierden feest terwijl Pot en Grijp begraven werden”, zei advocaat en voorzitter van de Liga voor Mensenrechten Jos Vander Velpen onlangs bij de herdenking van de moord.

Op de dag van de uitvaart leggen de Antwerpse dokwerkers voor 24 uur het werk neer. De onrust gaat niet meer weg, en al snel gaat het niet meer alleen om de moord op Pot en Grijp. Op 2 juni om 17 uur bezetten dokwerkers verschillende boten: ze eisen een opslag van 14 frank per dag. Alras springen de Antwerpse scheepsherstellers, diamantbewerkers en transportarbeiders op de kar. Een dag later trekken 10.000 arbeiders naar het Sportpaleis, ja dat bestond toen al, om naar de speeches te luisteren van – luidens verschillende gazetten – “communistische agitatoren”. De vakbonden aarzelen, de sociaal-democraten roepen op tot kalmte.

Maar de staking is zoals een sneeuwbal die van een berg rolt: alsmaar groter en groter, en niet te stoppen. Tegen dat het 12 juni is, ligt al een flink deel van België plat. Die dag stoppen ook de mijnwerkers met wroeten onder de grond en bezetten de vrouwen van FN Herstal hun bedrijf: een primeur. Op 15 juni telt België 150.000 stakers, op 16 juni 250.000, op 17 juni meer dan 400.000, op 18 juni een half miljoen, netjes verdeeld over het noorden en het zuiden. Want, zoals een affiche uit die tijd de stakers bezweert: “Uw voornaam is Waal of Vlaming, uw achternaam is arbeider.”

De beweging leidt tot een Nationale Arbeidersconferentie, duidelijk geïnspireerd door het Franse Volksfront dat een paar weken voordien nog met 600.000 man voorbij de Muur der Gefedereerden was gemarcheerd waar in 1871 de laatste communards de kogel kregen. “De arbeiders voelden het economisch herstel dat volgde op de wereldcrisis goed aan”, schrijven Els Witte en Jan Craeybeckx in hun Politieke geschiedenis van België. Ze eisen met andere woorden hun deel van de taart op, de meest vooruitstrevende zelfs de hele bakkerij.

De repressie is nochtans niet min. Op 16 juni beschiet de rijkswacht een half uur lang de stakers die zijn bijeengetroept in het volkshuis van Quaregnon. En de Vooruit van 21 juni beschrijft hoe diezelfde horde met de hulp van hinnikende paarden vrouwen en kinderen uiteendrijft in de smalle Donkersteeg in Gent: “Overal hoorde men: ‘Het zijn smeerlappen! Hadden we maar wapens!’ Weenend van woede wendden zich de arbeiders-voorbijgangers tot ons en riepen: wat zegt ge daarvan? En gij, Balthazar (de opvolger van Eedje Anseele als leider van de BWP in Gent, n.v.d.r.), ziet ge nu, gij die ons gisteren nog tot kalmte aanmaande.’”

De rijkswacht hangt dan wel het varken uit, wanneer de werkende bevolking zich rechtzet moeten zelfs snorren met sabels achteruit. Op 24 juni leest premier Van Zeeland een verklaring over het uitvoerige hervormingsplan voor. De arbeidersbeweging heeft een opslag van 7% uit de brand gesleept, de veertigurenweek, betaald verlof van minstens zes dagen per jaar, een ziekteverzekering en een verhoging van het kindergeld. Waarmee ze de basis legt van onze huidige sociale zekerheid.

Luc Cortebeeck, voorzitter van het ACV:

De zomer is voor de meesten onder ons synoniem voor vakantie. Het recht op betaalde vakantie viert dit jaar trouwens een historische verjaardag. Het is precies 75 jaar geleden dat betaald verlof een recht werd, na een massale stakingsbeweging in juni 1936. In eerste instantie was dit beperkt tot bedrijven met minstens 10 werknemers, maar het zou al snel verruimd worden.
Vanaf 1938 kunnen jongeren onder de 18 rekenen op een verdubbeling van het aantal vakantiedagen. Aan deze doorbraak was een syndicale strijd van jaren voorafgegaan, onder meer in de Internationale Arbeidsorganisatie.