Tijd om de aanwinsten van deze periode op te lijsten.
Jamila Channouf, Sandwichkinderen, EPO, 2018.
Elke Van den Broecke en Lieve Uyttenhove (red.), Laus Deo. Rodolphe Hoornaert en zijn werk. 1886 - 1969, Leuven, 2013.
Moyaert, M. & Geldhof, J. (red.), Ritual Participation and Interreligious Dialogue. Boundaries, Transgressions and Innovations, Bloomsbury, 2015.
Richard Tuck, Hobbes, De Morgen Bibliotheek, 2000.
Democracy Now, de Amerikaanse progressieve nieuwszender, brengt in haar wekelijkse podcast het verhaal van kerst in Bethlehem 2023. Een verhaal van oorlog, genocide, geweld én verzet.
28 december, de dag van de onschuldige kinderen. Lieven Bouve, het hoofd van Katholiek Onderwijs Vlaanderen, maakte van de gelegenheid gebruik, niet voor kerstwensen, maar om aandacht te besteden aan Godvergeten en wat het katholiek onderwijs kan en moet doen.
Vandaag is het 28 december, dag van de onschuldige kinderen, naar het verhaal van Matteüs over de kindermoord door Herodes te Bethlehem. In Tertio van 20 december herinnert Roger Burggraeve eraan dat Kerstmis niet zomaar een gezellig feest is. Niet alleen was er geen plaats in de herberg (Lucas 2,7), maar na het bezoek van de wijzen die hem vragen waar de nieuwe koning geboren is, laat Herodes alle jongetjes van twee jaar en jonger ombrengen. Jezus ontsnapt dat lot omdat het gezin naar Egypte weet te ontkomen. De komst van de Messias als kwetsbaar kind roept onmiddellijk de krachten van de macht en het machtsbehoud in het verweer. Ook in het Johannesevangelie klinkt van bij de proloog dat met Jezus het licht in de wereld kwam, maar dat de wereld dat niet aannam.
‘Ik was kwetsbaar en jij hebt mij misbruikt’
Met Godvergeten is opnieuw pijnlijk zichtbaar geworden dat de krachten van de macht en het machtsbehoud ook binnen de kerk zelf vele kwetsbare kinderen en hun families onherroepelijk geschaad hebben: de harde realiteit van het historische kindermisbruik in de katholieke kerk, in katholieke scholen en internaten. Vooral twee lessen blijven na de uitzendingen bij: enerzijds de onherstelbaarheid van het leed dat slachtoffers aangedaan is; anderzijds het decennialange systemische onvermogen van het kerkinstituut en kerkelijke verantwoordelijken om dat kindermisbruik ernstig te nemen en daadkrachtig aan te pakken. En dat niet alleen in Vlaanderen maar wereldwijd.
Cijfers leren dat seksueel misbruik overal gebeurt waar kinderen zijn (en jammer genoeg veelal in familieverband). Echter: als kindermisbruik op één plaats nooít mag gebeuren, dan toch in een kerk die precies met Kerstmis de komst viert van het licht in een kwetsbaar kind. Nooit mag misbruik voorkomen op plaatsen die zijn geïnspireerd door dat evangelie, waar kinderen school lopen, op internaat verblijven, aan de zorg van kerkmensen zijn toevertrouwd. Meer nog: seksueel misbruik van kinderen is precies de absolute pervertering van die boodschap van liefde, en van de hoop en het vertrouwen die erin klinken. Onmiskenbaar is het de onvergefelijke ontkenning van datgene waarvoor het christelijk geloof staat: “Ik was kwetsbaar, en jij hebt mij misbruikt” (naar Matteüs 25,31-46).
Opdat we het nooit vergeten!
Het is daarom meer dan gepast om op deze 28ste december, de dag van de onschuldige kinderen, al die kinderen die in de voorbije decennia slachtoffer geworden zijn van kindermisbruik in onze scholen en internaten, in de kerk en kerkelijke instellingen, te gedenken. Het is zeker waar: sinds 2010 is er al veel gebeurd, ook en met name in de kerk, maar dat zal – jammer genoeg – nooit genoeg zijn. We mogen niet vergeten.
Velen van ons, vandaag actief in het katholiek onderwijs, waren zelf kinderen of nog niet geboren toen het misbruik zich in die grote mate in onze scholen en internaten voordeed. En ook al is de band van de kerk met het onderwijs ondertussen grondig veranderd, toch blijven de verhalen van misbruik gitzwarte bladzijden in het collectieve geheugen van onze onderwijsinstellingen. Ze plaatsen ons uitdrukkelijker dan ooit tevoren voor onze verantwoordelijkheid: laat ons nooit vergeten, opdat het nooit meer gebeurt! En als het toch nog gebeurt, laat ons die twee lessen onthouden: slachtoffers resoluut ernstig nemen en het misbruik daadkrachtig aanpakken, enerzijds; en, anderzijds, waakzaam zijn voor de systemische aspecten van misbruik en onze aanpak ervan waardoor slachtoffers een tweede keer slachtoffer dreigen te worden.
Opdat het nooit meer gebeurt!
Op 22 december was dat precies onze boodschap in de hoorzitting die de bijzondere commissie van het Vlaams parlement over kindermisbruik organiseerde over onderwijs: nooit vergeten opdat het nooit meer gebeurt. We wezen er onder meer op de engagementen die alle onderwijspartners in 2012 op zich genomen hebben om seksueel grensoverschrijdend gedrag aan te pakken en te voorkomen, maar ook op de lesimpulsen die Thomas biedt om met Godvergeten en de herinnering aan het kindermisbruik in de klas aan de slag te gaan. We rapporteerden over de gevallen van seksueel grensoverschrijdend gedrag tussen personeelsleden en leerlingen, tussen personeelsleden onderling, maar ook tussen leerlingen onderling, waarvoor onderwijsinstellingen bij Katholiek Onderwijs Vlaanderen en onze pedagogische begeleiding aankloppen. We gaven toelichting bij de integrale ondersteuning die we bieden aan onderwijsinstellingen waar zich incidenten voordoen. Ook de samenwerking met CLB, niet alleen bij incidenten op school maar zeker ook bij meldingen van verontrustende thuissituaties, kwam uitvoerig aan bod. Tegelijk kreeg de preventieve kant nadrukkelijk aandacht: het werken aan een verbindend schoolklimaat in een katholieke dialoogschool die inzet op dialoog en weerbaarheid, veerkracht en herstelgericht werken. We belichtten hoe onze leerplannen het omgaan met grenzen en (seksueel) grensoverschrijdend gedrag thematiseren. We illustreerden de tekst van de deontologie van de internaatsmedewerker, inclusief begeleidende materialen om daarover met het internaatsteam in gesprek te gaan. Ten slotte vermeldden we onze professionaliseringsinitiatieven voor eenieder die op school rond dit thema verantwoordelijkheid opneemt.
Ondertussen zijn we alle materialen en ondersteuningen die we vanuit Katholiek Onderwijs Vlaanderen bieden grondig aan het evalueren en updaten, en we plannen om ook de meest recente bevindingen en aanbevelingen, onder meer van de lopende parlementaire commissies, hierbij in rekening te brengen. Een stand van zaken hiervan bieden we op de studie- en vormingsdag voor besturen, directies, leerlingbegeleiders, zorgleraren en vertrouwenspersonen. Noteer alvast de datum, 29 mei 2024; je verneemt er later meer over.
Op bijzonder urgente wijze hebben de voorbije maanden ons, als schoolleiders en personeelsleden aan wie zovele kinderen dagelijks toevertrouwd worden, aangesproken. We zijn uitdrukkelijk herinnerd aan onze verantwoordelijkheid om van onze scholen en internaten veilige plekken te maken waar kinderen warm kunnen opgroeien. Laat ons meer dan ooit inzetten op een verbindend schoolklimaat en met leerlingen werken aan weerbaarheid, aan dialoog en conflictbemiddeling. Laat ons blijvend werk maken van kwaliteitsvolle relationele en seksuele vorming waarbij omgang met grenzen en grensoverschrijdend gedrag geleerd en ingeoefend wordt. Maar belangrijker nog: mogen onze onderwijsinstellingen plaatsen zijn waar we met zijn allen gevoelig en aandachtig zijn voor signalen van leerlingen die te maken hebben met (seksueel) grensoverschrijdend gedrag, van wie ook op school of in de omgeving van de school. Mogen ze plekken zijn waar we op dat ogenblik naar vertrouwensleraren, schoolleiding en CLB toestappen om spiralen van misbruik te voorkomen of te doorbreken. Pas dan werken we samen aan een veilige en warme school en internaat.
Opdat het nooit meer gebeurt.
Lieven Boeve, directeur-generaal
28 december 2023
De kerstdagen zijn voor veel mensen extra moeilijk, dagen waarop de pijn van een gemis nog extra hard wordt gevoeld. Kerknet brengt speciaal in deze dagen een podcast, een lang gesprek met dé rouwexpert Manu Keirse. Hij vertelt over zichzelf, maar vooral over de dood, afscheid en verdriet.
Meer op Kerknet
De oorlog in Gaza woedt ook op Kerstmis ongenadig verder. Op DeWereldMorgen.be verscheen de aangrijpende tekst van een kerstpreek van ds Munther Isaac, dominee van de Lutherse kerk van Bethlehem.
Hier is mijn boodschap: Gaza is vandaag de dag het morele kompas van de wereld geworden. Als u niet geschokt bent door wat er in Gaza gebeurt, als u niet diep geschokt bent, is er iets mis met uw menselijkheid.
Als wij als christenen niet verontwaardigd zijn over de genocide, over het gebruik van de Bijbel als wapen om deze genocide te rechtvaardigen, dan is er iets mis met ons christelijk getuigenis en brengen we de geloofwaardigheid van onze evangelieboodschap in gevaar.
Als u dit geen genocide noemt, ligt het aan u.
Het is een zonde en een duisternis die je vrijwillig omarmt.
Sommigen hebben niet eens opgeroepen tot een staakt-het-vuren. Ik heb het over kerken.Ik heb medelijden met jou.
Het komt goed met ons, ondanks de enorme klap die we hebben doorstaan.
Wij, de Palestijnen, zullen herstellen.We zullen opstaan.
We zullen weer opstaan te midden van de vernietiging, zoals we dat altijd hebben gedaan als Palestijnen.
Ook al is dit misschien wel de grootste klap die we in lange tijd hebben gekregen, het komt goed met ons.
De situatie in Gaza blijkt verschrikkelijk. Israël heeft het Al Awda ziekenhuis in Jabalia in het vizier genomen. Al 12 dagen is het ziekenhuis omsingeld en belegerd. Vandaag is het Israëlisch leger het ziekenhuis binnen gevallen. Medisch personeel werd meegenomen.
Doe je gift via het actieplatform of op rekeningnummer: BE17 5230 8138 7321 met mededeling “Gaza 2023”*.
*(Als je in de loop van het huidige kalenderjaar ten minste €40 schenkt aan Viva Salud, heb je recht op een fiscaal attest in het volgend jaar. De belastingvermindering bedraagt 45% van het geschonken bedrag. Voor een gift van €40 geniet je dus een fiscaal voordeel van €18. Het kost je uiteindelijk slechts €22.)
Op Allerheiligen vieren katholieken alle heiligen. Mocht u vandaag even tijd hebben, spring eens binnen in de Sint-Salvatorkerk.
Sint-Salvator (Heilig Kerst) is een van de oudste parochies van onze stad, oorspronkelijk verbonden aan de Sint-Baafsabdij. In 1858 werd de vroege achttiende eeuwse Sacramentskapel omgebouwd tot koor van de kerk. Theodoor Canneel, kunstschilder en directeur van de Gentse Academie, werd aangezocht om het koor te voorzien van muurschilderingen. Canneel maakt er een prachtig geheel van, een echte processie van de heiligen.
Boven het altaar zit Christus, de armen uitgestrekt. Nog hoger zweven twee engelen met in hun handen een wimpel met de woorden ‘Komt tot Mij, gij allen die bezwaard en beladen zijn, en Ik zal u verkwikken’. Bij de troon knielen biddende engelen. Op de zijmuren, tussen de glasramen, zijn de twaalf
apostelen afgebeeld. In hun kielzog volgt een indrukwekkende reeks heiligen: de heilige Bruno, Bavo, Antonius Abt, Franciscus van Assisi, Dominicus Guzman, Bernardus van Clairvaux en Benedictus, Theodorus, Joris en Sebastiaan, Ludovicus, Karel de Grote en Eduardus, Elisabeth van Hongarije, Helena en Clothilde, Juliana van Mont Cornillon, Coleta, Godelieve, Gudula en Pharaildis. In de eigen woorden van Canneel: ‘une longue procession, composée de tous les Saints de la hiérarchie céleste, se rendant à
l'adoration du Saint-Sacrement’. De inhuldiging van de schilderingen viel samen met de opening van het Salon op zondag 22 juni 1862. Het project wordt een groot succes.
Beste vrienden, 31 oktober - Halloween!
Voor de liefhebbers, een klein recent voorbeeld van anti-halloweeners. De katholieke organisatie Zaden van het Woord organiseerde deze week een Allerheiligen-bijeenkomst. Op zich niets mis mee. De selectie van 'heiligen' op hun affiche daar valt veel (heel veel) over te zeggen, maar bon. Op zich niets mis mee, het venijn zit in de slogan "Halloween, NO! Holywins, Yes!"
Hollywins, een soort woordspel rond Allerheiligen, veronderstel ik. Dat is op zich al irritant. Maar Halloween NO!? Waarom? Wat is er mis met Halloween?
Gent is weer in de ban van Filmfest. Dat betekent traditiegetrouw naar de cinema met de klas, altijd leuk.
Vandaag was de film de excellente Iraanse animatiefilm The Siren.
De trailer
1980, Abadan, de belangrijkste oliemetropool en havenstad in Zuid-Iran, één jaar na de revolutie die uitmondde in een islamitische republiek. Posters van de Ayatollah kijken neer vanop de muren in de binnenstad, die verbleekt bij de machtige olieraffinaderij. De veertienjarige Omid speelt een partijtje voetbal met zijn vrienden, nietsvermoedend voor de hel die ophanden is. Net wanneer Omid een strafschop probeert te stoppen, wordt Abadan opgeschrikt door een Iraakse raketaanval op de raffinaderij. Iran en Irak zijn in oorlog, en Abadan wordt een van de martelaarsteden waar velen weigeren hun thuis op te geven. Omid houdt zich staande door onder meer taken over te nemen van een gehospitaliseerde bezorger. Tot hij op een lenj botst, een traditioneel Zuid-Iraans schip dat weleens de Ark van Abadan kan worden. Filmfest
Een interview met de regisseur
De film heeft een excellente soundtrack. En een glansrol voor de Iraanse zangers Elaleh (1934 – 2007).
Vorige week kregen we schokkende beelden uit Palestina. Na een spectaculaire actie van Hamas in Israël ging de extreem-rechtse regering openlijk spreken van een oorlog. De Gaza-strook is nu hermetisch afgesloten, zonder enige invoer van levensmiddelen of medicijnen, afgesloten van water en elektriciteit. En wordt voortdurend gebombardeerd.
De bevolking van de Gaza-strook heeft uw hulp dringend nodig.
AWDA (Al Awda Health and Community Association, voorheen gekend onder de naam van UHWC), partner van de Belgische ngo Viva Salud, werkt in de frontlinie met hun twee ziekenhuizen en zes eerstelijnsgezondheidscentra. Daar verzorgen ze de gewonden van de Israëlische luchtaanvallen en al wie dringende medische hulp nodig heeft. “We verwachten dat de situatie de komende uren verder zal escaleren en dit vraagt om onmiddellijke humanitaire hulp aan slachtoffers om zoveel mogelijk levens te redden. We bieden medische noodhulp aan gewonden en doen er alles aan om de levens van onschuldige mensen te redden”
De wurgende Israëlische blokkade van de Gazastrook maakt het werk erg moeilijk. De extreme toename van gewonden de afgelopen dagen zet de ziekenhuizen en de gezondheidscentra nog meer onder druk. Er is een groot tekort aan medicatie, medisch materiaal en stroom in de ziekenhuizen. We vernamen ook het vreselijke nieuws dat een personeelslid van AWDA omgekomen is in een aanval.
De huidige bombardementen vernietigden de elektriciteitskabels die zorgen voor de enige stroomtoevoer naar de Gazastrook. Momenteel is er nog maar gemiddeld 4u stroom per dag.
AWDA beschikt sinds kort over zonnepanelen, maar deze zijn momenteel te beperkt om de huidige noodsituatie het hoofd te bieden. Ze moeten dus beroep doen op elektriciteitsgeneratoren en hebben daarvoor een grote hoeveelheid brandstof nodig. Momenteel heeft AWDA genoeg brandstof om stroom te voorzien voor de komende 4 dagen.
Daarom doen we een dringende oproep om AWDA te steunen zodat ze hun capaciteit kunnen verhogen en gewonden kunnen verzorgen. Alle financiële steun is welkom.
Doe je gift via ons actieplatform of op ons rekeningnummer: BE17 5230 8138 7321 met mededeling “Gaza 2023”*.
*(Als je in de loop van het huidige kalenderjaar ten minste €40 schenkt aan Viva Salud, heb je recht op een fiscaal attest in het volgend jaar. De belastingvermindering bedraagt 45% van het geschonken bedrag. Voor een gift van €40 geniet je dus een fiscaal voordeel van €18. Het kost je uiteindelijk slechts €22.)
Tweede weekend van de Grote Gentse Boekverkoop. Ongelofelijk véél boeken aan ongelofelijk lage prijzen. Georganiseerd door en ten voordele van DSMG, documentatiecentrum voor streekgeschiedenis en Ghendtsche Tydinghen, hét toegankelijke tijdschrift voor Gentse geschiedenis.
Zondag 1 oktober is de laatste dag.
Van 10 tot 17u in de kerk van het Groot Begijnhof in Sint-Amandsberg.
Het einde van maand. Tijd voor het overzicht van nieuwe boeken die ik deze maand naar mijn hol sleurde.
Vrancken, Jan en Henderickx, Erik, Het speelveld en de spelregels. Een inleiding tot de sociologie, ACCO, 2001.
Vander Heeren, kan. A., Epistels & Evangeliën van Zon- en Feestdagen, Brugge, 1932.
Stenton, Doris Mary, English Society in the Early Middle Ages. The Pelican History of England: 3, Pelican, 1981.
Peter Schmidt, Woord van God - Boek van Mensen. Inleiding tot de Evangeliën en de Handelingen, Averbode, 1990.
Luc Maes, Licht voor alle volkeren. De kindsheidsverhalen bij Mattheüs en Lucas. De Katholieke Schoolgids - Cahier, 2006.
Luc Maes, Leven in al zijn volheid. Evangelieverhalen over Jezus' leven, lijden, dood en verrijzenis. De Katholieke Schoolgids - Cahier, 2005.
Thapar, Romila, A History of India I, Pelican, 1976.
dr. Matthieu Barukinamwo, Edith Stein. Un don de dieu à l'humanité, Bujumbura, 1990.
Herwig Arts, Waarom Moeten Mensen Lijden?, Davidsfonds, 1985.
Maarten Luther, Het Magnificat. Met een inleiding van prof. H. Riedlinger, Unistad, 1983.
Soeur Thérèse de l'Enfant-Jésus, Histoire d'une ame. 1911.
pr. Edward Janssens, De held van mijn kinderjaren. 52 bezinningsteksten van Edward Poppe, Betsaida, 2018.
Jac Geysens (red.), Kiezen om te delen in liefde. Voorzieningen van de Zusters van Liefde van Jezus en Maria, 2009.
S.M. Shtemenko, The Soviet General Staff at War. 1941 - 1945, Moscou, 1970.
Het is officieel: Delhaize heeft sinds vandaag de Sint-Annakerk in Gent in handen, en dat voor de komende 99 jaar. De keten gaat er een buurtsupermarkt, wijnbar en restaurant in installeren. Maar eerst moet de beschermde kerk gerestaureerd worden. De miljoenensubsidies liggen klaar.
Na een jarenlange procedure is het officieel zo ver: maandag is de akte verleden voor de erfpacht van de Sint-Annakerk. Dat betekent dat Delhaize vanaf nu de sleutel van de kerk effectief in handen heeft. “Begin 2024 beginnen we met de verbouwingen”, zegt woordvoerder Roel Dekelver.
De supermarktketen krijgt de kerk 99 jaar lang in erfpacht van de Stad Gent, bevestigt Sami Souguir (Open VLD), de bevoegde schepen. Dat betekent dat Delhaize er al die tijd gebruik van mag maken, alsof het haar eigendom zou zijn.
Maar na 99 jaar keert de Sint-Annakerk wel terug naar de Stad Gent, want die blijft strikt gezien de eigenaar. In ruil moet Delhaize als een goede huisvader voor de kerk zorgen.
3 miljoen euro
Dat betekent dat er meteen fiks in geïnvesteerd moet worden, want de Sint-Annakerk is in niet al te beste staat. Vooral aan de buitenkant zijn grondige restauratiewerken nodig. Ramen zijn verdwenen en redelijk wat bouwelementen brokkelen af.
Binnenin de kerk zijn er minder werken gepland, maar gaat het vooral om het bewaren van beschermde elementen. “De restauratiewerken zullen uitgevoerd worden met respect voor de cultuurhistorische elementen”, zegt Dekelver. “We benadrukken dat we de beste intenties hebben om de historische waarde van het pand in ere te houden.”
Delhaize krijgt daarvoor een restauratiepremie van 3 miljoen euro. Die werd toegekend door een onafhankelijke jury van de Vlaamse overheid. “Voor mij is het belangrijk dat er zorg gedragen wordt voor ons Vlaams Erfgoed”, zegt Matthias Diependaele (N-VA), minister van Ontroerend Erfgoed.
“Door deze investering kan het gebouw opnieuw opengesteld worden voor het publiek. Al meer dan vijftien jaar zit de Sint-Annakerk zo goed als achter slot en grendel, ondanks de vele middelen die we er al in geïnvesteerd hebben, dat is geen verantwoordelijk beleid."
Openingsdatum
De plannen met de Sint-Annakerk zijn omstreden en kwamen op veel kritiek te staan. Er waren andere voorstellen, zoals voor een co-workingplek of een business center. Maar geen enkel voorstel leek haalbaar, of het zou te veel schade aan de kerk berokkenen. Delhaize was de enige kandidaat die overbleef en ook het bisdom had er geen principieel bezwaar tegen.
De storm is ondertussen grotendeels gaan liggen, maar nu er een volksraadpleging op til is in Gent over de verkoop van gebouwen van de overheid, wordt toch opgeroepen de plannen op pauze te zetten.
Juridisch gezien kan dat niet meer. De vergunning voor Delhaize is op allerlei manieren aangevochten, maar hield stand. Wanneer de vernieuwde Sint-Annakerk de deuren zal openen, wil Delhaize niet zeggen. “Maar we gaan ons niet vastpinnen op een datum”, klinkt het. Vermoedelijk zal het 2025 of 2026 worden.
De supermarktketen zegt wel “trots” te zijn. “Dit project zal de kerk opnieuw in alle grandeur zijn plaats geven in de binnenstad. We blazen er nieuw leven in, zodat de volgende generaties er ook van kunnen genieten als een ontmoetingsplaats. Niet als kerk, maar als supermarkt, restaurant en wijnbar. Ook dat zijn ontmoetingsplaatsen.”
1 september
Schooljaar 2023 - 2024 gaat van start. Met veel regen, een immens lerarentekort, enorme sociale ongelijkheid en structurele onderfinanciering. Met heel veel enthousiasme, gedrevenheid en arbeidsvreugde.
Het Erfgoedhuis | Zusters van Liefde bewaart en vertelt de geschiedenis van de religieuze congregatie en van hun realisaties in onderwijs en zorg. ZLJM vormt vandaag een internationale groep met 1220 leden met het zwaartepunt in Azië en Afrika.
Deze actieve congregatie heeft veel erfgoedsporen nagelaten en Erfgoedhuis | Zusters van Liefde beheert deze collecties. Onze organisatie fungeert als een interne archiefdienst van de congregatie, maar is de laatste 30 jaar uitgegroeid tot een publieksgericht Erfgoedhuis.
Het Erfgoedhuis is op zoek naar een nieuwe directeur. Een heel boeiende en uitdagende job:
Je beheert en conserveert de collecties: archief, beeld & geluid, bibliotheek en de objectencollectie. Je verzorgt de overdrachten, registreert en inventariseert.
Je zorgt voor de ontsluiting van de collectie naar het publiek, d.w.z. je bent verantwoordelijk voor de leeszaalwerking, ontleningen en andere raadplegingen. Je bent vrij om deel te nemen aan initiatieven zoals Erfgoeddag, Open Monumentendag en andere initiatieven, je hebt de mogelijkheid om kleine tijdelijke tentoonstellingen te organiseren, je faciliteert rondleidingen en gidsbeurten in de gebouwen verzorgd door een gidsenvereniging, je hebt de mogelijkheid om bijdragen te publiceren in tijdschriften of publicaties uit het historische of erfgoedveld. Je verzorgt de sociale media, waarbij de focus ligt op het onderhouden van de website en de facebook-pagina.
Je faciliteert en organiseert sessies binnen onze werking “Erfgoed en Welzijn”. Je werkt samen met de betrokken partners, zoals andere erfgoedinstellingen, zorgorganisaties en opleidingen voor zorgberoepen door de gebouwen en de collectie ter beschikking te stellen. Waar nodig steek je ook zelf actief een handje toe.
Je bent de plaatselijke verantwoordelijke en vertegenwoordiger van de bouwheer (Algemeen bestuur) voor de uitvoering van het 4-jarige masterplan voor de renovatie, restauratie en herinrichting van het Erfgoedhuis en het beschermde monument in zijn geheel.
Ik zou zeggen, niet aarzelen, maar solliciteren.
https://erfgoedhuis-zljm.org/wp-content/uploads/2023/08/Vacature_directeur_Erfgoedhuis.pdf
Het was een zeer bewogen schooljaar, met bijzonder veel werk. Maar dan is er gelukkig de vakantie. Eindelijk tijd om te lezen. En om allerlei boeken met dubieuze oorsprong naar mijn boekenkast(en) te slepen.
Een klein overzicht van de aanwinsten van deze vakantieperiode.
Tyssens, Jeffrey, Om de schone ziel van 't kind. Het onderwijsconflict als een breuklijn in de Belgische politiek, in de reeks Bijdragen Museum van de Vlaamse Sociale Strijd, Gent, 1998.
Orwell, George, Down and Out in Paris and London, Penguin Books, 1982.
Hemingway, Ernest, A Farewell to Arms, Arrow Books, 1994.
Kundera, Milan, Afscheidswals, Ambo, 2003.
Gerard, Emmanuel, De Katholieke Partij in crisis. Partijpolitiek leven in België (1918 - 1940), Kritak, 1985.
Catherine, Lucas, Islam voor ongelovigen, EPO, 2004.
Vanoutrive, Philip, De allerlaatste getuigen van WOI, Lannoo, 2011.
Triomf van de Barok, Europalia Portugal, 1991.
Tolkien, J.R.R., De Simarillion, het spectrum, 1978.
Nagieb Mahfoez, De dwaaltocht, het wereldvenster, 1989.
Zondag overleed zuster Monica. Voormalig directeur van Sint-Bavohumaniora en daarvoor College Ten Doorn. Oud-politica. Zuster van Liefde.
In 2 Het Laatste Nieuws een interview met haar. Enkele typerende fragmenten.
Amper 21 was ik toen ik besloot naar het klooster te gaan. Ik wou dat eens uitproberen, want ik had een paar nonnen bezig gezien en hun leven sprak me aan. Eerlijk gezegd dacht ik niet dat ik het zou volhouden. Ik had dan wel nooit gedroomd van huisje-boompje-beestje, maar ik had wel een vriendje dat overal mee naartoe ging. Pas op, dat was allemaal heel braaf en platonisch. Een echt lief heb ik nooit gehad, en ik verlangde er ook niet naar.
Ik kom uit een goed, warm gezin in Gentbrugge, waar ik met plezier en dankbaarheid aan terugdenk. Vader was onderwijzer en moeder deed het huishouden. Mijn twee jongere zussen waren nog niet schoolplichtig toen ik al met papa te voet naar school ging. Elke dag 'n stevige wandeling die onze band nog nauwer maakte. Maar mijn vader, nochtans een gelovige man, was er radicaal tegen dat ik naar het klooster ging. Hij vroeg zich af wat zijn dochter in 's hemelsnaam kon gaan doen bij de Zusters van Liefde. Hij begreep niet wat nonnen bezielde en wat ze aan de gemeenschap konden bijdragen. Maar hij verzette zich niet toen ik vertrok en hem vroeg of ik een auto mocht huren. Waarschijnlijk dacht hij dat ik een paar weken later met hangende pootjes wel weer thuis zou staan.
Die eerste periode in het klooster mocht ik niet buiten, en toen er eindelijk bezoek mocht komen, was alleen mijn moeder op de afspraak. Papa weigerde haar te vergezellen, hij wou dat ik daar een tijd alleen zat om goed te beseffen waaraan ik begon. Hij ging er nog altijd van uit dat het een gril was. Pas toen hij besefte dat ik er echt wou blijven en dat ik gelukkig was met mijn keuze, is hij helemaal bijgedraaid. Dat zie je op de foto van mijn intrede in vol ornaat: hoe fier mijn vader daar is...
Ik zat dan wel in een klooster, ik ben altijd een vrije vogel geweest die binnen de vastgestelde grenzen haar eigen weg zocht. Toen ik verplicht een andere naam moest kiezen, noemde ik mezelf ‘zuster Francisca Van Assisi'. Je begrijpt, dat heeft niet lang geduurd. (schatert) Zes maanden later mocht ik mijn eigen voornaam weer gebruiken en werd ik ‘zuster Monica'.
Bij de Zusters van Liefde in de Molenaarsstraat in Gent kwam ik terecht in een groep met een dertigtal zusters van alle leeftijden. De sfeer was uitstekend, ik heb me daar als jonge zuster goed geamuseerd. Wreed gelachen met van die dwaze stoten. Toen ik er nog maar pas woonde, moest ik samen met een andere zuster poetsen. Geen van beiden kenden we daar iets van, thuis deed moeder dat immers. We kregen de opdracht om buiten het gras met een borstel te poetsen. En we déden dat!
Het was natuurlijk soms ook hard werken, en dan verging het lachen ons al eens. Ik werd bijna meteen gevraagd om 's morgens vroeg te helpen in het bejaardenhuis. Mijn eerste opdracht: een man wassen die in een zaal lag. Ik stroopte mijn mouwen op, stapte naar dat bed en trok zonder aarzelen de dekens van hem af. Een oudere medezuster kwam in paniek aangelopen met een scherm om die man wat privacy te geven. Geopenbaard worden in zijnen bloten, dat kon natuurlijk niet en ik had daar niet bij stilgestaan. Raar maar waar: hoewel ik uit een beschermd milieu kwam en geen enkele ervaring had, kon ik de confrontatie met die naakte man toch aan. Ik ben zo'n type, ik maakte daar allemaal geen spel van. Terwijl een vriendin van mijn jaar zo beschaamd werd, dat ze moest afhaken en een andere taak vroeg.
Ik ben 80 jaar, zo heel lang kan ik niet meer leven, maar ik hoop natuurlijk dat het nog een tijdje duurt. Wat er na de dood komt, kan ik me moeilijk voorstellen, maar ik denk wel dat er iets is. Ik ga ervan uit dat ik ergens terechtkom waar het goed is. Maar ik moet bekennen: ik kijk er niet naar uit. Laat me hier nog maar wat blijven.”Ik heb nooit getwijfeld aan m'n geloof, het beeld van God dat ik koester is hetzelfde gebleven als toen ik jong was. Ik zeg altijd: de Heer is mijn herder, maar ieder gelooft op zijn manier.
Een persbericht van de sos-bende, dus De Gentenaar publiceert. Tijdens de Gentse Feesten 'organiseerde' de bende oa een 'concert' van de aan lager wal geraakte violist dat nota bene nog reclame kreeg in De Gentenaar, er kwam geen dertig man op af. De 'rondleidingen' en de 'kinderanimatie' had een zeer magere opkomst. En dat is een constante in dit dossier. De 'actiegroep' krijgt disproportioneel veel aandacht, mag zijn activiteiten steeds uitgebreid aankondigen in de pers, maar krijgt als puntje bij paaltje nauwelijks mensen samen. Het feit dat ze elke keer iets anders beweren over hun plannen en hun 'alternatieven' zal daar ook wel een rol in spelen.
De titel en de start van het artikel gaat over de stand van zaken. De plannen zijn rond, "nog één attest en ze kunnen beginnen: Delhaize wil dit najaar kerk in Gent ombouwen tot buurtmarkt, wijnbar en restaurant."
Maar de supermarkt, de wijnbar en het restaurant in de kerk lijken er dit najaar echt te gaan komen. “Om met de werken te kunnen starten, is er alleen nog een asbestattest nodig”, zegt Delhaize-woordvoerder Roel Dekelver.
Dat document is een inventaris van welke onderdelen van een gebouw attest bevatten. Het is verplicht wanneer een gebouw van vóór 2001 een nieuwe eigenaar krijgt. Meestal is het een formaliteit, dus lijkt niets de werken nog in de weg te staan. “We verwachten het attest in het najaar”, zegt Dekelver. “Daarna starten we met de werken.” Wanneer die zullen zijn afgerond en ‘Delhaize Sint-Anna’ dus de deuren opent, is nog onzeker.
Het zou een gewoon artikel kunnen zijn. Maar journalisten die over Sint-Anna schrijven hebben blijkbaar vaak de neiging om vreemde dingen te schrijven. De allereerste zin van het eigenlijke artikel:
Heiligschennis of een aanwinst voor de buurt? De discussie over de Sint-Annakerk sleept al jaren aan, net als de plannen zelf.
De ombouw van de beschermde kerk tot een winkelcentrum is omstreden. De actiegroep SOS Sint-Anna trok naar de Raad van State en de Raad voor Vergunningsbetwistingen om de plannen tegen te houden. Zonder resultaat, maar toch gelooft voorzitter Peter Van Blankenberg nog in een ommekeer.
“Er zijn wel meer dossiers geweest die in kannen en kruiken leken maar er uiteindelijk niet kwamen omdat de politiek plots eisen stelde of ondernemers zich alsnog terugtrokken. Hopelijk verandert Delhaize nog van gedachten. Het bedrijf zit met die sociale onrust, is het wel een goed moment om een chique wijnbar te openen?”
Van Blankenberg hoopt dat het referendum dat in Gent doorgaat dit najaar nog een debat op gang brengt. Op 8 oktober mogen de Gentenaars stemmen over de verkoop van publieke gronden en gebouwen aan de privé. Dat kan een duidelijk signaal zijn, hoopt de actievoerder.
Dan komen we aan de eigenlijke inhoud van hun persbericht. Ze 'hopen' dat het referendum hun weer wat aandacht gaat geven. Dat Sint-Anna niet verkocht wordt, gaat hij mooi uit de weg in dit 'interview'.
Dat de sos-bende al jaren eist (!) dat het gebouw aan hen wordt gegeven, zegt hij er ook niet bij.
En dan gaat de sos-bende weer aan het fantaseren:
“Er is nood aan plekken om gewoon te zitten en tot rust te komen. Kijk maar naar de discussie rond de jachthaven aan het Houtdok. De Sint-Annakerk is een ideale stilteplek, om even te ontsnappen aan het lawaai en bijvoorbeeld tentoonstellingen te organiseren. Dat zou een veel betere invulling zijn, die past bij het verleden van de kerk.”
De sos-bende heeft jarenlang zeer grootsprakig verkondigd dat zij fantastische ideeën hadden over wat ze met het gebouw moest gebeuren. Nu komen ze dus af met 'stilteruimte' en 'bijvoorbeeld tentoonstellingen'. Dan negeer ik nog de vraag wat die jachthaven te maken heeft met 'stilteruimte'. De sos-bende kondigde eerder aan dat ze fantaseerden over drie euro entreegeld vragen aan "tienduizend zevenhonderd mensen" die het gebouw volgens hen zouden komen bezoeken. Het zal daar stil zijn. Er zijn trouwens "stilteplekken" op directe wandelafstand. En die tentoonstellingen, denken nu werkelijk dat er niet heel wat tentoonstellingsruimtes in de stad zijn?
Bij dergelijke fantasmen denk ik altijd, waarom zijn degelijke plannen van een consortium met voldoende financiële draagkracht, stabiliteit en vooral expertise ongeschikt en zijn hun wildste fantasieën wel geschikt? Hoe werkt die kronkel in hun hersenen? En vooral, maakt die journalist zich dan die bedenking nooit?
Het laatste woord is voor Delhaize.
“We begrijpen de gevoeligheden in het dossier”, zegt Dekelver. “Maar met dit project geven we een mooie nieuwe bestemming aan de kerk, met respect voor de symboliek en tradities. We geloven rotsvast in het project en gaan ermee door.”
