Ook ik zou ze gere willen leven in een wereld zonder haat

Gent neemt nog maar eens afscheid van een muzikaal icoon. Walter De Buck, grootmeester van de Gentse folk en het geëngageerde levenslied.







'k Zou zo gere willen leven
In ne wereld zonder haat
Zonder macht en zonder streven
Waar dat 't al vanzelf gaat
'k Zou zo gere willen leven
In ne wereld zonder pijn
Waar iedereen het al kan geven
En het geestig is te zijn

'k Zou zo gere willen leven
In ne wereld zonder geld
Da de niet van schrik moet beven
Veur nen oorlog en geweld
'k Zou zo gere willen leven
In ne wereld zonder doel
Waar gerekend wordt met schreefkens
Geen bankiers en genen boel

'k Zou zo gere willen leven
In ne wereld zonder werk
Waar dat alles gaat al spelend
Da de 't werken niet en merkt
'k Zou zo gere willen leven
In ne wereld zonder schrik
Hoe dat 't zou zijn, 't is om 't even
Zeker beter da wete kik

'k Zou zo gere gelijk de bomen
Staan met wortels in de grond
En mijn takken naar omhoge
En geen woord in mijne mond
'k Zou zo gere keune vliege
Gelijk ne veugel in de lucht
Zachtjes op de wolken wiegen
Geen lawijt, zelfs gene zucht

'k Zou zo gere, 'k zou zo gere
'k Zou van alles willen doen
Schone luchtkastelen bouwen
En tons slapen tot de noen
'k Zou zo vele wille geven
Veur ne wereld met veel groen
Waar nog veugels kunnen leven
En mijn liedjes niet vandoen

zingel bels!

kerstmis, een zeer gezellig feest, als je het mij vraagt. Geniet er van zou ik zo zeggen!

een zalige kerst!

Kameraad Harko hoopt dat iedereen (die dit viert) een zeer gezellige en vooral hartverwarmende kerstavond heeft!

Simonneke brengt kerstsfeer in de Sint-Pieterskerk

Liefhebbers van kerst-kitch-de-luxe kunnen zondagmiddag terecht in de enige echte Sint-Pieterskerk.
Marleen Merckx en Kris Baert (en blijkbaar naamloze muzikanten) brengen kerstverhalen, kerstgedichten, kerstmuziek en kerstsfeer.

Voor de liefhebbers, zondag 21/12, 14u, Sint-Pieterskerk, Sint-Pietersplein, voorverkoop €8,  kassa €10.

15 december - nationale staking

mocht het geen maandag zijn vandaag, de kerk zou gesloten zijn wegens staking.

vanavond GUHO Winterconcert

Kameraden en vrienden,

liefhebbers van de betere muziek, fans van de betere amateurgezelschappen en sponsors van de verspreiding van cultuur onder onze studerende medemensen,

vanavond 20u30 in onze magistrale Sint-Pieterskerk:

het enige echte Gents Universitair Harmonie Orkest brengt een Winterconcert.

Ik heb de repetities al gehoord en ik moet zeggen, het zal de moeite zijn!

tot straks!

'Er is hoop voor ons, want wij leven nog'

De boot die wij bouwden was veel te groot
Daarom moest die boot zinken
Want onze God is rechtvaardig
Voor wie hem onrecht doet
In de reddingssloep zaten oude vrouwen
Die wilden blijven staan
Daarom keerde ik terug naar de bar
Waar dat vervelend orkest nog speelde
Die dag kwam ik veel te laat
Want ik kom altijd veel te laat
Al de prijzen worden uitgedeeld
Dan de held die het had verdiend
Breek de sleur en neem de schaar
Jouw haar wordt veel te lang
Buiten blaast de koude wind
Jouw dronken kop weer droog
Vroeg naar bed zonder mededogen
Voor het laatste nieuws
Ik wens je veel natte dromen
Het is fijn dat jij hier bent
Het leven is hard en dan ga je dood
In wezen is het simpel
In de oude tijd was het altijd oorlog
En iedereen had honger
Punk is dood maar wij leven nog
We komen altijd veel te laat
Maar er is hoop voor ons
Want wij leven nog

waarom ik staak?

boekvoorstelling 'Het Verloren Koninkrijk'

Voor die snodaars die niet naar de mis willen is er op zondag altijd genoeg te doen. Maar vandaag wil ik extra reclame maken voor een interessante lezing door prof. dr. Els Witte. Zij komt om 11u in het Geuzenhuis haar nieuwste werk voorstellen over 1830 en het orangisme.

Na een korte Belgische revolutie kwam erin oktober 1830 een einde aan het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. Een onvermijdelijke wending in de geschiedenis, zo lijkt het nu, maar dan wordt geen rekening gehouden met de felle oppositie van de orangisten. Die beweging van Oranjegezinden uit de elite in Vlaanderen, Brussel en Wallonië stelde alles in het werk om weer aansluiting te vinden bij het Nederlandse koninkrijk.
Zeker in de jaren 1830 - toen nog duchtig werd gebakkeleid over de verdeling van de inboedel - converseerden de orangisten in het grootste geheim met gelijkgezinden boven de Moerdijk. Niet zonder gevaar, want zij werden door het Belgische gezag hardhandig onderdrukt, van alle macht beroofd en zelfs weggejaagd naar het noorden.
De gerenommeerde historica Els Witte gaat op ontdekkingstocht naar de wortels van het orangisme. Uit nauwelijks onderzochte archieven haalde zij veelzeggende correspondentie, die vaak in geheimschrift was opgesteld. Aan de hand van die bronnen weet Witte een uniek en rijkgeschakeerd beeld te schetsen van de orangistische organisaties, gedragscodes en strategieën. Ook werpt zij een licht op de druk beoefende Oranjecultus, die nog lang niet is doodgebloed.

een activiteit van het Masereelfonds en het Vermeylenfonds

pater Guido Moons

Beste vrienden, vandaag namen we afscheid van pater Guido Moons. Vorige week donderdag ging hij nog bij ons voor in een uitvaartdienst en een paar uur later kregen we bericht van zijn zeer onverwachte overlijden.
Zo'n 750 vrienden, medewerkers en collega's namen vandaag afscheid van deze zeer gedreven en vooral bijzonder sympathiek priester.

het dagelijkse oortjeskluwen

el   ke   dag   el   ke   dag   el   ke   dag

Halloween!

uit het digitale foto-archief van the American Antiquarian Society

omdat er nooit genoeg katten op het internet staan

Vampieren reünie

Wat zou Halloween zijn zonder vampieren?

Al is er tegenwoordig nogal 'overkill'

sterven zult ge!

Twilight Breaking Cookie

Muppet Ghost Hunters!

 Kameraden en vrienden, we kunnen er niet naast kijken, Halloween komt met rassenschrede dichterbij!
Daarom, om de aanloop naar nog spannender te maken, elke dag een passend filmpje.

Wintertijd!

herfsttijd - ziekentijd!

Koopkracht

Na zijn dood werd God vloeibaar
goud. In die vorm kwam hij overal,
op alle plaatsen, die hij overspoelde
tot men geen andere god nog aanbad.
Heter dan kokende as, kouder dan ijs
drong hij binnen door ogen en oren
en dwong alle handen naar zijn gebod:
wie een leven wil moet het zien te kopen.
Wie het kan wordt vloeibaar als God zelf,
wast aan en giet zich uit over de wereld,
duizenden goden, allen de enige.
Wie het niet kan wordt onbestaand,
een roeier zonder spanen,
een zwemmer in het moeras,
een drenkeling buiten adem,
een wesp in een limonadeglas.

dichterdesvaderlands

Charles Ducal

Sinfonie Orchester Schöneberg in concert

Kameraden en vrienden,

vandaag kun je om 14u naar een ongetwijfeld bijzonder mooi concert komen luisteren in de immer bezoekenswaardige Sint-Pieterskerk. Het Sinfonie Orchester Schöneberg, onder leiding van Stanley Dodds, brengt stukken van César Franck, Edward Elgar en Ludwig van Beethoven, geef toe, dat klinkt niet slecht.

Donderdag, om 14u, dus wie kan komen, heeft gewoon geen excuus. Werkeloos tuig, invalide leeggangers, deeltijds werkenden en vooral de gepensioneerde hangouder, geen enkel excuus. Tot straks.

'extra zuurstof voor de hardwerkende mensen'

Kameraden en vrienden, we kunnen er niet onderuit, we gaan een 'hete herfst' krijgen.
De rechtse regering(en) hebben een reeks maatregelen op hun programma staan om de werkende mens eens goed te doen betalen. Maar gelukkig laten de mensen zich niet zo gemakkelijk rollen. De eerste die op straat kwamen waren de politiediensten. Een werkende mens, arbeider of bediende, uit gelijk welke sector, kan het zich gewoon niet veroorloven om niet op straat te komen.

Voor zij die wat argumenten wensen, een deel van de speech van Peter Mertens op de protestparade van vorige zondag.

Wij hebben allemaal de reactie gehoord van de woordvoerders van het VBO en VOKA: “Eindelijk een regering die ondernemende en hardwerkende mensen extra zuurstof geeft.”
Dat is wat ze zeggen: “extra zuurstof voor de mensen”!
Waar is die extra zuurstof?
Waar is de zuurstof voor de jongeren in de wijken die snakken naar een echte vaste job?
Waar is de zuurstof voor de cultuursector?
Waar is de zuurstof voor het klimaat dat kapot gaat onder de CO2 uitstoot?
Mensen verplichten om twee tot vijf jaar langer te werken, voor 83 tot 300 euro minder pensioen? Is dat die extra zuurstof waar het VBO het over heeft?
Neen, beste vrienden en kameraden, dat is geen zuurstof, dat is de samenleving de strot dichtknijpen.
En dat zullen wij niet laten gebeuren.

Wie krijgt extra zuurstof van de rechtse regering?
Laten we bij de feiten blijven:
Er komt géén vermogensbelasting, ondanks de reusachtige toename van het aantal multimiljonairs.
De notionele interesten blijven bestaan, ondanks het minimumtarief dat de 1.000 winstgevende multinationals nu al betalen.
Meer nog: de grote bedrijven krijgen er nog eens een blanco cheque van 3,5 miljard euro bovenop.
Dat is niet normaal. Het is tijd om opnieuw duidelijk te zeggen: laat de miljonairs de crisis betalen.
Neen, mijnheer Michel en mijnheer De Wever
Het is niet door de zuurstof uit de samenleving te pompen dat je een economie opbouwt.
Is Nederland gered door de invoering van de verplichtte tewerkstelling voor werklozen?
Absoluut niet, Nederland zit al jaren in een recessie.
Het enige gevolg is dat bestaande jobs werden vervangen door een nieuw soort dwangarbeid.
Het is absurd om dat model bij ons in te voeren en 200.000 werklozen te verplichten tot gemeenschapsdienst!
Mijnheer Michel, mijnheer De Wever, als je werklozen dan toch aan de slag wil helpen: stop dan met de jobafbraak bij de publieke diensten en zorg dat jongeren opnieuw een échte job kunnen krijgen met een volwaardig loon!
Is Duitsland gered door de invoering van de mini-jobs?
7,5 miljoen Duitsers werken nu in een mini-job.
Neen, Duitsland is niet gered.
Het land is nu Europees kampioen voor wat betreft het aantal werkende armen aan de ene kant, en het aantal multimiljonairs aan de andere kant.
Kijk naar de cijfers: de groei in Duitsland is nul procent. Nul!
En precies op dat moment komt men ons vertellen dat we het Duitse model moeten volgen.
Vergeet het maar!
Neen meneer Michel en meneer De Wever: we zullen uw Duits model nooit aanvaarden.
En het is daarom dat we vandaag naar Brussel zijn gekomen,
met onze eigen visie,
met een positieve visie.
Een visie voor een sociale vernieuwing, en geen sociale achteruitgang.
Een visie met recepten van de toekomst, in plaats van recepten uit het verleden.
Een visie op investeringen : in het onderwijs, in de crèches, de uitbouw van de openbare diensten, en sterke sociale zekerheid.
Een visie ook op ecologische vernieuwing,
een visie op een openbaar energiebedrijf,
ene visie op investeringen in het spoor, in plaats van ons openbaar vervoer te blijven afbreken.
Een visie, tenslotte, op democratische vernieuwing, en niet dat voorbijgestreefde beleid dat de vakbonden als vijanden beschouwt.
Een visie voor een menselijke opvang van asielzoekers, en geen racisme meneer Francken!
Een democratische visie die de syndicale rechten beschermt, het middenveld versterkt en de rechtspraak toegankelijk maakt.
Dat is onze visie! Ons Cactusplan.
Beste vrienden, we zijn hier vandaag met de PVDA in Brussel om te zeggen dat er een ander weg mogelijk is.
We zijn hier om te zeggen dat er een alternatief is: ons Cactusplan.

Sommigen beweren dat dit niet haalbaar is.
Ja, we maken ons geen enkele illusie over deze regering.
Het is de regering van het VBO.
Deze regering zal haar neoliberaal beleid niet veranderen.
Deze regering zal enkel wijken voor sociale strijd.
Wij hebben vertrouwen in het volk
Want dat is heel onze geschiedenis.
Wie heeft de eerste vakbonden uitgebouwd?
Het waren niet de liberalen en de separatisten
het waren de textielarbeiders van Gent en Kortrijk.
Wie heeft de geest van verzet en strijd binnengebracht in de arbeidersbeweging ?
Het waren niet de liberalen en de separatisten
het waren de mijnwerkers van de Borinage
Wie formuleerde de eerste politieke eisen binnen de arbeidersklasse ?
het waren niet de liberalen en de separatisten
het waren de arbeiders en ambachtslieden van Brussel.
En samen, die van Gent, die van de Borinage, die van Brussel, die van Antwerpen en die van Luik
samen hebben ze de arbeidersbeweging gemaakt,
samen hebben zij de arbeidersbeweging groot gemaakt,
nous sommes un, wij zijn één!

Neen, meneer Michel, en neen, meneer De Wever
het zijn niet de liberalen en de separatisten die het verbod op kinderarbeid hebben afgedwongen,
die de twaalfurenwerkdag hebben afgeschaft,
die het algemeen stemrecht hebben ingevoerd,
die betaald verlof en sociale zekerheid hebben veroverd.
Het is de arbeidersbeweging
En dat laten wij ons niet afnemen
Dat is geen geschiedenis, dat is actualiteit.
Want vandaag is het opnieuw de arbeidersbeweging die opstaat om haar rechten te verdedigen, en om een andere uitweg uit de crisis te eisen.
Vakbonden, studenten, cultuurscheppers, jongeren en ouderen, antiracisten en antifascisten, weerbare burgers van dit land: samen vormen wij het sociaal verzet.
En dat sociaal verzet zal de rechtse regering doen wijken!

Zeer bekijkenswaardig is de interventie van Raoul Hedebouw in het parlement:

'ontmoetingsdag voor kerkbesturen'

Beste vrienden, vandaag zit uw kameraad op een studiedag.

'Studiedagen, ne truc van de leeghangers'.

Het programma ziet er in elk geval zeer interessant uit.


10u00 Verwelkoming door Christine Deweerdt, directeur STAM
10u15 Inleiding op het dagprogramma Jo Rombouts, diensthoofd erfgoed Provincie Oost-Vlaanderen
10u30 Welkom bij Erfgoedinzicht Jan Deckers, directeur eGov
10u45 Toekomstvisie voor de Kerk in Oost-Vlaanderen vicaris Lode Aerts, bisdom Gent
11u30 Waardering van roerend religieus erfgoed: een traject Jan Klinckaert, directeur roerend erfgoed CRKC
12u30 Lunch (altijd leuk)
 14 uur Workshops
• Workshop A: Kennismaking met Erfgoedinzicht
• Workshop B: Naar een toekomstgericht kerkenplan in de Westhoek
• Workshop C: Textiel uit de 19de en 20ste eeuw in uw kerkcollectie

• Workshop D: Bezoek tentoonstelling ‘stad van morgen: 46 Gentse parochiekerken om over na te denken’ in het STAM

15 uur Koffiepauze (zeer noodzakelijk me dunkt)
15u30 Workshops
• Workshop A: Kennismaking met Erfgoedinzicht

• Workshop B: Conservatie van uw collectie en ongediertebestrijding
• Workshop C: Zwalmse kerken op zoek naar een nieuwe invulling: een verhaal van waarderen
• Workshop D: Bezoek tentoonstelling ‘stad van morgen: 46 Gentse parochiekerken om over na te denken’ in het STAM

16u30 Slotwoord door gedeputeerde Jozef Dauwe
16u45 – 17u30 Receptie (het zou overdreven dit het voornaamste te noemen, maar niettemin onontbeerlijk)


­
De ontmoetingsdag van de Oost-Vlaamse kerkbesturen is een organisatie van Dienst Erfgoed in samenwerking met Transversale Cel Cultuur, Monumentenwacht Oost-Vlaanderen en PIVA eGov. Met de steun van de Vlaamse overheid, STAM, CRKC, en Bisdom Gent.

Een prachtig initiatief van de Provincie Oost-Vlaanderen. Het enige bestuursniveau dat dergelijke initiatieven kan nemen. De gemeentes zijn te klein om vormingen te geven, of tenminste dat beweren ze toch (Gent heeft een 24 parochiekerken, wat toch voldoende zou kunnen zijn, maar hoe minder ze moeten doen hoe liever lijkt de stedelijke slogan, maar bon). Het Vlaamse niveau zou van alles kunnen doen, maar toch nu toe heb ik enkel van het rijksarchief een initiatief gezien. Landelijke expertisecentra, zoals het CRKC geven enkel zeer prijzige vormingen en studiemomenten. Dus lang leve de provincie!

Dansende Derwisjen in de Sint-Pieterskerk

Vanavond en morgenavond is de Sint-Pieterskerk gastheer voor een bijzonder gezelschap.
Historische Huizen Gent en De Centrale organiseren een unieke uitvoering 'De Dansende Derwisjen van Konya'.

De derwisjen van Konya wonen en werken in de stad waar in de 12de eeuw dit bijzondere ritueel ontstond. Het was Jallaledin Rumi, bijgenaamd Mevlana, die volgens de legende de extase opzocht door om zijn as te draaien terwijl hij de naam van de allerhoogste herhaalde. Na zijn dood voerden zijn discipelen deze trancedans op bij zijn tombe. De bewegingen verwijzen naar de baan van de sterren en streven een mystieke vereniging na met god. Het ritueel barst van de symboliek. Zo verwoordt het wit kleed de rouw voor de dood van hun meester, de zwarte mantel de tombe waarin hij ligt, de gekruiste armen aan het begin van de dans de eenheid met god, …
De derwisjen worden muzikaal begeleid op ney (rietfluit), oed (Arabische luit), kemenche (traditionele viool), qanoen (citer) en percussie. Hun ritueel is een serie hymnen (ilahi) die door geïmproviseerde instrumentale stukken (taksim) afgewisseld worden.
Het ensemble van Konya is één van de weinige gezelschappen die deze oude traditie integraal bewaard heeft en ons zo de mogelijkheid biedt om een blik te werpen op deze rijke spiritualiteit.

 Vanavond en morgenavond om 20u en dit voor € 20.

Tot straks zou ik zo zeggen. 

Student Kick-Off editie 2014

Vandaag kun je op het Sint-Pietersplein wederom naar de Student Kick-Off.

Elk editie groter.

Dit jaar springt er buiten de onvervalste überkitch Nicole & Hugo maar 1 act met koppen en schouders boven uit, het unieke project Kenji Minogue.






Tot straks zou ik zo zeggen.

Hart boven hard

de Alternatieve Septemberverklaring

Een welvarend land, met welzijn en geluk voor iedereen. Dat is waar regeringen en minister-presidenten voor gaan. In elke speech, bij elke legislatuur. Dat is waarom we ze hebben verkozen. Dat is waarop we ze te allen tijde kunnen aanspreken.

Vlaanderen is ongerust

In menige huiskamer en op vele werkvloeren groeit de ongerustheid, nu allerlei besparingsballons uitlekken. Besparen op onderwijs, wat betekent dat voor mij als leerkracht, student of ouder? Besparen op verenigingen, wat betekent dat voor onze sportclub of jeugdbeweging? Besparen op kinderopvang, water en elektriciteit, wat betekent dat voor ons gezin? Besparen op zorg en rusthuizen, wat betekent dat voor de oude dag?
De ongerustheid groeit omdat elk doorsnee gezin in de hoek lijkt te staan waar de klappen vallen. Een gezin met twee kleine kinderen en concrete plannen om te verbouwen zal wellicht per maand al snel een paar honderd euro extra moeten neertellen. Zelfs de minister van Welzijn verklaarde “nachten wakker te liggen” van wat we de gezinnen vragen.
De geluiden uit de federale regeringsvorming klinken niet veel beter.
Wij, mensen en verenigingen van mensen, willen vandaag spreken, met één stem. Wij willen niet dat de een voor zichzelf uit de brand sleept wat de ander dan extra moet ophoesten. Wij geloven in een samenleving die alle mensen versterkt, en niet alleen de sterksten. Noem het onze eigen Septemberverklaring: hart boven hard!

Iedereen de broeksriem aan, behalve…

We zijn bezorgd. Meer zelfs, er is reden om behoorlijk boos te zijn. Vlaanderen lijkt wel te willen besparen om te besparen. En dat in alle flappen van onze portemonnee. In alle geledingen van onze samenleving. Meer inschrijvingsgeld voor de muziekschool of de sportclub? Niks aan te doen. Duurder kampmateriaal? Het kan niet anders. Duurder onderwijs en duurdere bibliotheken? Er is geen alternatief. Duurder openbaar vervoer? Er valt niet aan te ontkomen. Duurdere zorgpremie en rusthuizen? Het volk had maar niet zo grijs moeten worden. Want ja, ‘iedereen moet z’n steentje bijdragen’.
Iedereen? Niet zo snel. Sommigen, de grote ondernemingen en de grote vermogens, worden net bevoordeeld. Voor ondernemers zijn er in Vlaanderen maar liefst 150 soorten subsidie. En kijk eens wat een verschil tussen de 33 procent vennootschapsbelasting en de reële aanslagvoet van 4 à 6 procent bij de grootste ondernemingen. Van zulke gunsten kan een gezin, een kleine zelfstandige of kmo alleen maar dromen. Er is dus wel degelijk een alternatief.
Op zich is er niks fout met een gezond klimaat voor bedrijven na te streven. Zonder bedrijven geen jobs. Maar om van ondernemersvriendelijkheid nu hét criterium te maken voor een land waar het goed is om te wonen? Om het grote geld ongemoeid te laten, terwijl wij de rekening betalen van wat banken hebben verspeeld? Dat is toch verregaand. Een economie staat in dienst van mens en samenleving, en niet omgekeerd. Wij wensen zuurstof voor de samenleving, en niet dat alle zuurstof uit de samenleving naar de ondernemingen gaat. Het verenigingsleven, het onderwijs, de zorg, de cultuur, de diensten… zijn geen “last”. Integendeel, ze maken deel uit van onze rijkdom.

Alles van waarde...

Het gaat ons niet alleen om de besparingen. Het regeerakkoord vertaalt ‘waarde’ in uitsluitend economische termen. De vele dimensies van het rijke menselijke bestaan – de lerende, de creatieve, de spelende, de zorgende, de sociale, de liefhebbende… mens – moeten plaatsmaken voor de economische dimensie. Het is intussen toch wel duidelijk dat het economische als enge maatstaf niet de fijnste en zeker niet de eerlijkste wereld oplevert? Kijk naar de rest van Europa. De massawerkloosheid piekt verder. De armoedecijfers stijgen. De ongelijkheid neemt toe. Vele jonge Europeanen kijken tegen een no future aan. De keerzijde van de medaille van ondernemersvriendelijkheid heet nu eenmaal ‘zelfredzaamheid’: iedereen dopt uiteindelijk zijn eigen boontjes. Ook werklozen, mensen in armoede, mensen met een leefloon… Ieder voor zich, is dat de samenleving die we willen?
De essentie van de sociale zekerheid en van het sociale weefsel is niet de liefdadigheid uit de tijd van priester Daens. Wel onderlinge verantwoordelijkheid: tussen jong en oud, tussen gezonden en zieken, tussen gezinnen met en zonder kinderen, tussen koppels en alleenstaanden, tussen werkenden en werklozen. Over sectoren en generaties heen. Want hoe groter de kloof tussen arm en rijk, hoe slechter iedereen af is. Ook de welgestelden.
Alleen worden menselijke waarden als solidariteit en gelijkheid op de 191 pagina’s van het regeerakkoord amper twee keer genoemd. Als focus kan dat tellen.
Waarom zou het logisch zijn om in naam van het ondernemerschap in te zetten op de vermarkting van overheidstaken? We moeten onderwijs, ziekenhuizen en gevangenissen niet vermarkten. Niet ons erfgoed, niet de natuur, niet het milieu, niet de lucht, niet de wegen, niet het water, niet de kunst. Waar winst het wint van waarde, wordt verlies het resultaat.

Alle kleuren en horizonten

Wij staan een open Vlaanderen voor. In ons dagelijkse leven is de wereld nog nooit zo dichtbij geweest. Het internet, de tv en relatief goedkoop reizen maken van de wereld ons dorp. In onze supermarkt, in onze straten, in het klaslokaal van onze kinderen, overal borrelt de smeltkroes van culinaire en culturele invloeden. De nieuwe mensenlandschappen van de 21e eeuw zijn globaal verbonden. In Brussel valt dat nog meer op. Daarom zou het wereldvreemd zijn om in Brussel en de Brusselse rand alleen maar te focussen op het Nederlandstalige. Het veeltalige en veelkleurige karakter van Brussel en Vlaanderen is een kans! En we weten: ook milieuvervuiling en de klimaatcrisis overstijgen de Vlaamse grenzen.

Behouden wat goed is...

Goed kiezen is ook kiezen voor het behoud van wat goed is. Onze regio wordt internationaal geroemd om zijn sociale voorzieningen en zijn zorg. Die kwaliteit wordt dag aan dag bewaakt én verbeterd door leden, vrijwilligers en professionals van maatschappelijke organisaties die samen een sterk middenveld vormen. Onze sociale zekerheid geeft waardigheid en kansen. Onze leerkrachten werken dagelijks aan een hoogstaand onderwijs, onze academici en wetenschappers aan grensverleggend onderzoek en vernieuwende oplossingen voor morgen. Omringende landen benijden ons het alomtegenwoordige verenigingsleven. Wie is in zijn jeugd niet in aanraking gekomen met sportclub, muziekschool of zomerkamp?
Talrijke verenigingen brengen stemlozen in onze samenleving samen en geven hen een krachtige stem. Ons bibliotheeknet is fijnmazig. In musea en archieven komen we in aanraking met schitterend cultureel erfgoed. Onze cultuur- en kunstencentra, onze kunstenaars, theatermakers en musici verrijken ons leven met hun kunnen, dat ook in het buitenland op brede waardering kan rekenen. Onze openbare omroep brengt dagelijks nieuws, duiding en uitstekende programma’s in de huiskamer. Op heel die sterke dienstverlening werd de voorbije jaren al stevig besnoeid. Gaan we die kwaliteitsvolle zorg voor het leven, opgebouwd door een collectief van mensen, te grabbel gooien? ‘Meer doen met minder’ kan allang niet meer. Laten we in dit sterke aanbod blijven investeren.

… en investeren in wat beter kan

En ja, er is ruimte voor verbetering. We worden ongelijk geboren en ons onderwijs slaagt er nog steeds onvoldoende in om kinderen gelijke kansen te bieden. Te veel jongeren verlaten het onderwijs zonder middelbaar diploma. In Vlaanderen heeft 10 procent van de bevolking een inkomen onder de armoedegrens, in België 15 procent. Kinderen in armoede groeien op zonder fatsoenlijk toekomstperspectief. En wat te denken van de jeugdwerkloosheid? Voor één laaggeschoolde job zijn er tientallen jonge kandidaten. Een job vinden wordt zo wel erg moeilijk. Nee, het heeft geen zin om dan maar snel snel minder kwalitatieve mini-jobs en flexbanen te creëren. Daar is niemand mee geholpen. We staan met z’n allen stil in het verkeer – Antwerpen en Brussel staan in de wereldtop qua files. Het aantal astmapatiënten rond ring- en invalswegen stijgt. Om mensen aan te moedigen de auto te laten staan, moet het openbaar vervoer aantrekkelijker worden.
Kortom, er ligt een waslijst aan uitdagingen. Of het nu gaat om onderwijs, wetenschap, werk of duurzame mobiliteit: vooruitgaan is investeren in keuzes die renderen op de lange termijn. Het kan toch niet verwonderen dat we daarop aandringen. De overheidsinvesteringen zijn de laatste twintig jaar gehalveerd. Meer autonomie voor de lokale besturen dreigt veeleer een financiële strop te worden. De regering zegt dat ze geen facturen wil doorschuiven naar de volgende generaties, maar wat heeft het voor zin vandaag te besparen op bijvoorbeeld het openbaar vervoer, met alle file-, milieu- en gezondheidsproblemen én kosten van dien? Dat zijn pas facturen voor onze kinderen. Vandaag investeren in mens en maatschappij levert vruchten op voor morgen.

De lasten en de schouders

“Wie gaat dat betalen?” hoor je dan. Econoom Paul De Grauwe en vele van zijn collega’s zeggen waar het op staat: “Als de economie niet goed draait en je begint te besparen, maak je het alleen maar erger.” De ervaring heeft geleerd: hoe forser de Europese Unie haar lidstaten dwong te besparen, hoe groter de catastrofe. Gaan we in Vlaanderen dan echt dezelfde fout maken? Nee, inderdaad, we kunnen niet alles betalen als de toplaag de dans ontspringt en jongeren, werknemers, gezinnen het gros van de inspanningen moeten dragen. Van de doorsnee Vlaming worden nu onevenredig veel inspanningen gevraagd. Maar wie hele dagen achter een scherm met beurskoersen aandelen koopt en verkoopt, betaalt daar amper belastingen op. Wat maakt deze vermogende aandeelhouder méér waard dan een gemiddeld gezin? Wij willen dat de sterkste schouders de zwaarste lasten dragen.  

Samen voor hart boven hard

Wij, mensen en organisaties van mensen die bekommerd zijn om elkaar, gaan voor andere, meer menselijke keuzes. Wij geloven dat gebundelde krachten die menselijke keuzes kunnen aanreiken. Dat werk start vandaag. We gaan de komende maanden informeren. We gaan het gevoel doorgeven dat het kan: de toekomst van onze kinderen, van onze welvaart en ons welzijn veiligstellen, én investeren in betaalbare en nog betere maatschappelijke dienstverlening en voorzieningen. Met aandacht voor maatwerk voor mensen van alle slag. Dat is écht vooruitgaan.
We willen iedereen het gevoel geven dat hij of zij kan bijdragen aan een samenleving waarin hart boven hard gaat, als we ons maar verbinden. Solidair zorgen voor elkaar, dat is pas echt vertrouwen geven. Van de overheid verwachten we dat ze die aandacht deelt. En daar zullen we met alle ondertekenaars over waken. Wie gelijkheid, rechtvaardigheid en andere waarden van samenleven miskent, kan op ons verzet rekenen. Samen maken we het verschil.

Onderteken mee op www.hartbovenhard.be!

vredesweek - stop haat

Manifiesta 2014!

open monumentendag (en de onvermijdelijke oorlog)

Vandaag is het Open Monumentendag, dus een gigantisch druk programma met  zeer veel zeer interessante activiteiten.
Je kan, zoals steeds, ook terecht in de Sint-Pieterskerk. Rondleidingen, zoals het hoort, en op het einde van de dag, 17u, kun je plaats nemen voor een, en hoe kan het ook anders, oorlogsgetint orgelconcert.

Scheppingszondag: 'het klimaat verandert ook mij'

 

Het Netwerk voor Rechtvaardigheid en Vrede heeft de eerste zondag van september uitgeroepen tot 'Scheppingszondag'. Een dag om stil te staan bij de toestand van 'de schepping' vandaag de dag. Een dag van bewustmaking rond de klimaatverandering en een actiedag om er iets aan te doen.

Omdat het hier om een 'kerkelijk' initiatief gaat, is er ook een 'liturgische suggestiebundel' gemaakt. Met daarin, o.a., deze best wel interessante preek:

 

NIET SCHULDIG MAAR VERANTWOORDELIJK

Geloof je in de klimaatsverandering?

Beste mensen,

Dit is een verkeerde vraag. De klimaatsverandering is niet langer een discussiepunt tussen believers en non-believers. De kwestie is: wie zullen erdoor getroffen worden, wijzelf, onze kinderen of onze kleinkinderen? Of worden het miljoenen mensen van het Zuiden? Daar zien we nu al alle soorten van natuurrampen met de armsten als eerste en blijvende slachtoffers.

Vandaag is het Scheppingszondag. Schepping is geen synoniem van natuur. Het is de wereld door God aan mensen toevertrouwd. En dan komt onvermijdelijk de CO2-uitstoot in het vizier, een van de belangrijkste oorzaken van de klimaatcrisis. Die uitstoot van gassen die de opwarming veroorzaken: ze is een gevolg van onze eigen leefgewoonten: onze mobiliteit, ons energiegebruik, onze veeteelt en industrie…

Oei, oei, oei: moeten wij ons nu schuldig voelen? Neen, want dit zou als gevolg kunnen hebben dat deze kwestie ons cynisch of onverschillig maakt. En dat kan niet de bedoeling zijn. Wat dan wel? Ezechiël van de eerste lezing zet ons op de goede weg.

Deze profeet behoort waarschijnlijk tot een priesterlijk geslacht van Jeruzalem wanneer hij, samen met het gevolg van de koning, in ballingschap wordt gevoerd. Tien jaar later gaat het koninkrijk definitief ten onder, en wordt de stad met tempel en al verwoest. In het verre Babylonië dringt zich de vraag op: 'Wat is de oorzaak van deze ondergang?' Is het de zonde van de voorouders die wordt aangerekend aan de kinderen, zoals dat elders in de Bijbel wordt gesuggereerd? (Ex. 20, 5) Ezechiël protesteert heftig tegen deze opvatting. Maar ook: schuld is iets anders dan verantwoordelijkheid. Ook al heb je geen schuld aan de situatie waarin je geplaatst wordt, toch hoort het bij het mens-zijn dat je verantwoordelijk bent.

Ezechiël wordt aangesproken als mensenkind. Dit betekent hier: een mens als ieder ander. Hij wordt dus niet aangesproken op zijn priesterlijke afkomst. Ezechiël krijgt een eigen functie: hij moet, als een wachtpost ten tijde van oorlog, op de uitkijk staan of er gevaar dreigt. Is dat het geval, dan moet hij het volk waarschuwen. Doet hij dat niet, dan is hij ervoor verantwoordelijk dat bloed vergoten wordt.

Wat voor de profeet geldt, geldt ook voor ons. Het is onze taak het woord dat we van God gehoord hebben, te laten klinken als we zien dat er onrecht gebeurt. Zijn we dan medeplichtig als we dan de andere kant opkijken? In onze gecompliceerde maatschappij is deze vraag niet altijd eenduidig te beantwoorden.

De vraag moet wel gesteld worden. Ze gaat in tegen de neiging om alles op zijn beloop te laten. Ook met betrekking tot de uitstoot van broeikasgassen. Nochtans, er is in deze materie een daad die simpel te stellen is en veel verhelpt: verminderen!

Matteüs van zijn kant staat in het 18de hoofdstuk van zijn evangelie stil bij de vraag: hoe moeten we binnen de gemeenschap van gelovigen met elkaar omgaan? Wat doen als daar iemand over de schreef gaat?

Net als in de profetie van Ezechiël horen we in dit evangelie een oproep om iemand die zich misdragen heeft, hierop aan te spreken. Het verschil met de profeet is dat het hier in eerste instantie gaat om een zaak tussen twee mensen. Jezus zegt dat zoiets discreet moet gebeuren: onder vier ogen. Alleen als dat niet helpt, mogen er meer mensen bij betrokken worden. Maar ook dat moet op beperkte schaal gedaan worden: één of twee is genoeg. Dit getuigt van psychologisch doorzicht en van fijngevoeligheid: je bereikt een tegenovergesteld effect als je iemand in het openbaar de mantel uitveegt. En roddelen achter de rug is al helemaal uit den boze. Pas als wie in de fout ging dan nog niet wil luisteren, zal de groep een disciplinaire maatregel nemen. Vooraf moet alles in het werk gesteld worden om de gemeenschap bij elkaar te houden.

Als ze daarin zorgvuldig handelt, als men zich verantwoordelijk weet voor elkaar, als men zorg draagt voor zijn broer of zus of voor komende generatie, dan mag de gemeenschap weten: God is bij haar. Als mensen eerlijk hun best doen om er samen uit te komen, ook uit deze klimaatcrisis, dan mogen ze Jezus in hun midden weten.

Preek op 6-7 september 2014, bij Ezechiël 33, 7-9 en Matteüs 18, 15-20. Bron: Evert van den Berg, 'Mijns broeders hoeder' in Kerugma, Gooi en Sticht, jg. 54, nr. 4, 2011, blz. 30-36

jeugdzonde

eerherstel voor Daens

Jawade, meer dan 100 jaar na het overlijden van priester Daens heeft een kerkelijke hoogwaardigheidsbekleeder erkent dat Daens niets verkeerd gedaan heeft.

Een van de bekendste en meest gewaardeerde priesters uit de moderne Belgische geschiedenis heeft zware conflicten gehad met de kerkelijke hiërarchie. Als priester had hij duidelijk kant gekozen voor het gewone volk, in hun strijd tegen de onmenselijke uitbuiting en miserie. En daar kon de kerkelijke hiërarchie niet mee lachen, zij hadden overtuigend kant gekozen voor de uitbuiters.

Aartsbisschop André-Jozef Léonard heeft nu in een brief aan het Priester Daensfonds toegegeven dat de katholieke kerk fout zat toen ze Adolf Daens verbood zijn priesterschap uit te oefenen.

Beter laat dan nooit zou ik zo zeggen.

het creatieve proces - met katten!

het creatieve proces in tien eenvoudige stappen, dat is al interessant en dan nog eens met katten!

“het jaar van het sociaal verzet”

In de Solidair van deze maand lees je een zeer lezenswaardig interview met Peter Mertens over de crisis, Europa, onze geplande nieuwe regering en vooral wat er tegen te doen.

 

De federale regering zal wellicht midden oktober haar regeringsverklaring in het parlement afleggen. Maar de marsrichting is nu al duidelijk: men wil de crisis laten dragen door de werkende mensen en de grote vermogens blijven buiten schot. Jaar na jaar krijgen we te horen hoe het aantal multimiljonairs in ons land blijft groeien. Er zijn er dit jaar alweer 12.000 bij gekomen. Multimiljonairs hé. Maar de regeringen gaan het geld halen bij de gezinnen, de jongeren, de ouderen. Alle geledingen van de samenleving worden getroffen, van jong tot oud, behalve dan die toplaag. Men is zelfs bereid het hele sociale en culturele weefsel te ontmantelen. Wij gaan in sneltreinvaart naar een maatschappijmodel dat we niet willen. Naar een gigantische tweedeling tussen arm en rijk, waarin rijk het woord heeft en de rest moet zwijgen. En dus willen wij aan de rem trekken. Zonder complex, met alle kracht aan de noodrem gaan hangen. 

 

We hebben nood aan een heel ander beleid. En daarom willen we een luide en duidelijke stem laten horen, een waarschuwingsschot aan de nieuwe regering. En dus komen we op straat, in een protestmars in Brussel.

Dit is niet de samenleving die we willen. We concurreren ons kapot, en we besparen ons kapot. Na zes jaar crisisbeleid staat de economie opnieuw bijna stil. En nu stelt men voor om hetzelfde beleid nog eens over te doen, maar dan nog tien keer harder. Ça suffit, het is genoeg geweest. We hebben nood aan een heel ander beleid. En daarom willen we een luide en duidelijke stem laten horen, een waarschuwingsschot aan de nieuwe regering. En dus komen we op straat, in een protestmars in Brussel, en reiken we de hand aan iedereen die zich wil verzetten. Een optocht mét een boodschap, met een sociaal alternatief en met een fiscaal alternatief. De protestparade eindigt in een strijdmeeting waar we ons alternatief voorstellen.
 

Het moet anders, en het kan ook anders. Eén voorbeeld: de keizer van de sjakossen, mijnheer Bernard Arnault van Louis Vuitton, boekte vorig jaar 340 miljoen euro winst in ons land. Daarop betaalde hij nauwelijks 1,5 procent belastingen. Als Bernard Arnault het wettelijke tarief zou betalen zonder achterpoortjes, betaalde hij jaarlijks 113 miljoen euro in plaats van 5 miljoen. Op vijf jaar tijd zou de schatkist 540 miljoen euro rijker zijn. Er zouden geen besparingen nodig zijn in de rusthuizen, bij de kinderopvang, bij De Lijn. Begrijp me niet verkeerd, ik wil het niet toespitsen op mijnheer Arnault. Maar ik zeg wel dat er iets grondig mis is met onze financieën als die groep in de samenleving steevast de dans ontspringt. De notionele-interestaftrek moet worden afgeschaft, en er moet echt een vermogensbelasting komen. Dat is de basis. We hebben geld nodig om te investeren in het openbaar vervoer, in de sociale woningbouw, in de zorgsector, in het onderwijs. En we hebben geld nodig om het begrotingstekort weg te werken. En dus is onze studiedienst bezig aan een sociaal alternatief, een becijferd alternatief voor de regeringsplannen. Ons verhaal op de protestparade van 19 oktober zal dus positief zijn en strijdbaar zijn. Er zijn andere, sociale oplossingen mogelijk. 

 

We gaan moeilijke tijden tegemoet, dat is duidelijk. Maar vergis u niet, na jaren van relatieve sociale kalmte, komen we nu wellicht in een stroomversnelling, in een nieuwe periode van sociale strijd. Het borrelt langs alle kanten. Verschillende vakbondsleiders spreken duidelijke taal. Links heeft nu de kans om te sensibiliseren en mensen bewust te maken. Om te organiseren, om mensen te mobiliseren, om het verzet te doen ontluiken en van onderuit in de samenleving een ‘neen’ op te leggen aan de schok-recepten van de regering. Veel mensen zullen getroffen worden door de maatregelen. Er zal veel verwarring zijn, maar ook veel vraag naar alternatief. En dus moet links niet beginnen klagen en jammeren over hoe erg het allemaal wel is. Maar wel de koe bij de horens vatten en beginnen te werken aan een grote en brede tegenbeweging op alle fronten. ‘Wie strijdt kan verliezen, maar wie niet strijdt heeft al verloren’, zei Bertolt Brecht en hij heeft groot gelijk. Daarom dat de PVDA met al haar krachten zal meewerken aan het sociaal verzet. De lokale afdelingen, de bedrijfsgroepen, de jongerenorganisatie, de studiedienst, en nu dus ook onze parlementaire fracties. Met Raoul Hedebouw en Marco Van Hees in het federale parlement zullen we ook meer in het nationale debat kunnen tussen komen. Als megafoon van onderuit dan, zoals we beloofd hebben.

Onze eigen sociale geschiedenis leert ons dat de belangrijkste sociale en democratische verworvenheden zijn afgedwongen op straat. Daar moeten ze ook verdedigd worden. Natuurlijk speelt dat een rol. Ik heb hier De Tijd bij van dit week-end (30 augustus, nvdr). Kijk wat ze schrijven, over de besparingsmaatregelen die de Franse regering Valls wil doorvoeren: “De echte test is de reactie van de vakbonden en hun mobilisatiekracht. In Frankrijk is een president almachtig, behalve tegen het straatprotest. Het is een traditie, sinds 1789 al, dat de straat de politiek bepaalt. Het is onwaarschijnlijk dat dat nu niet het geval zal zijn. Als massaal protest uitblijft, hebben Hollande en zijn ploeg de ruimte om te hervormen. Komt de straat in opstand, dan blijft alleen de schande van vervroegde verkiezingen over.” Zo schrijft een beurskrant over Frankrijk. Maar precies hetzelfde geldt voor ons land.
De N-VA was graag ‘incontournable’ geworden in Vlaanderen, om zo vanuit Vlaanderen obstructie te voeren tegen België. Dat is bij de verkiezingen niet gelukt. “De N-VA heeft de afspraak met de geschiedenis gerateerd”, zo zei politicoloog Bart Maddens direct. En dus moest de partij van De Wever van strategie veranderen. De communautaire eisen moeten even in de koelkast en de N-VA wil voortaan mee besturen. “Geen Caesar maar een Augustus, geen revolutie maar evolutie”, zo beschreef De Wever de nieuwe koers.
Opmerkelijk is wel dat die koerswijziging ook mogelijk is gemaakt door de opstelling van de PS. Die koos er onmiddellijk voor zich terug te trekken op de Waalse regio. Met de snelle vorming van een PS-cdH regering in Wallonië gaf de PS het signaal dat het federale niveau open lag. En dus komt de N-VA wellicht in een federale regering zonder grote staatshervorming. Maar wel met een heel drastisch inleveringsplan. Dat wil trouwens niet zeggen dat er geen communautaire spanningen meer zullen zijn.

Het is geen Zweedse regering. Die brave-engelen-term is verzonnen door de liberalen van de MR, alsof het om een geslachtsloze operatie zou gaan. Het gaat om een harde rechtse regering. En of dat een kamikazeregering wordt, zullen we nog moeten zien. Ze zal zich in elk geval niet vanzelf kapot regeren, ook al denken sommigen dat. Waarom kunnen we de regering niet gewoon benoemen naar wat ze is: een harde rechtse regering?

 

Om in orde te zijn met de Europese richtlijnen moet ons land 17,3 miljard euro vinden. De regering is vast van plan om dat bedrag te laten ophoesten door de werkende bevolking. We zullen dat allemaal voelen. Op onze loonbrief bijvoorbeeld. Die zal waarschijnlijk nog eens vier jaar lang bevroren blijven. Wellicht zal er volgend jaar ook een indexsprong komen. Dat betekent dat de lonen eenmalig niet worden aangepast aan de stijging van de levensduurte. Voor een loontrekkende die 2.000 euro bruto per maand verdient, is dat een inlevering van 300 euro per jaar.  Ook aan de kassa in de supermarkt zullen we de rechtse regering tegenkomen. Als de btw op consumptiegoederen in de hoogte gaat, bijvoorbeeld van 21 naar 22 procent, dan wordt alles duurder. Zelfde verhaal bij de maandelijkse elektriciteitsrekening. De ‘elektriciens’ van Electrabel-Suez hebben de regering in hun zak. Zij zullen de prijzen verder willen verhogen. Het is ook niet uitgesloten dat de regering de btw op elektriciteit opnieuw verhoogt. Van 6 naar 21 procent. We zullen de besparingen ook voelen op weg naar het werk. Met duurdere treintickets, want ook op de NMBS wordt verder beknibbeld. Maar misschien ook met duurdere accijnzen op diesel, voor wie met de wagen naar het werk gaat.
Kortom, als je 17,3 miljard euro wil vinden, en je wil de grote vermogens niet raken, dan zal je een oneindige lijst van besparingen moeten aanleggen.
Het valt op hoe enthousiast het VBO tegenwoordig is over de nieuwe regeringen. En dat is niet toevallig. Want de regeringsmaatregelen zijn niet neutraal. Zij komen bepaalde groepen in de samenleving ten goede. Met de voorstellen die nu op tafel liggen, tekenen er zich alvast vier grote winnaars af. De patroons van de grote ondernemingen: zij krijgen de belofte van nieuwe lineaire lastenverlagingen. De multimiljonairs: zij krijgen de belofte dat er geen vermogensbelasting komt. De elektriciens, de pionnetjes van GDF Suez en Electrabel dus. Zij krijgen de garantie dat de energieprijzen hoog zullen blijven en dat de nucleaire energie een sleutelrol zal blijven spelen. En tot slot de Navo-lobby uit Evere. Zij hebben het toch mooi voor elkaar gekregen dat ons land, ondanks de waanzinnig grote besparingsinspanningen, toch 40 fonkelnieuwe oorlogstuigen zal bestellen bij de militaire industrie in de Verenigde Staten. Mooie groep is dat samen. “De middenstand regeert het land”, zo zong Luc De Vos lang geleden. Dat is nu wel even anders. Multinationals, elektriciens, multimiljonairs en de Navo-lobby delen de lakens uit. En de werkende klasse betaalt hun feestje.
 

In mijn eerste boek - Op Mensenmaat - heb ik daar heel bewust een stuk over geschreven. “We gaan een Thatcherke doen”, is de titel van dat hoofdstuk. “Zoals de tijd van het neoliberalisme begon met een aanval op de vakbonden, zo zal ook de tijd van de crisis starten met een offensief tegen de vakbewegingen”, heb ik toen geschreven. Zij weten dat ze maatregelen gaan nemen die de bevolking pijn gaan doen. De index verder uithollen, de lonen blokkeren, de mensen langer laten werken. Ze weten ook dat er verzet zal komen. En dus willen ze een Thatcherke doen. De bevolking opzetten tegen de vakbonden. De stakingen discrediteren. Vandaar zijn er de wetsvoorstellen over de minimumdienstverlening. Morgen komen er voorstellen over dwangsommen aan stakingspiketten. En overmorgen dan een vakbond die aan de leiband van het regime moet lopen. Het gaat dus niet alleen over koopkracht en sociale zekerheid. Het gaat ook over democratie en de plaats van de tegenmachten in de samenleving. De vakbonden zijn de grootste organisaties van de werkende klasse, ze organiseren meer dan drie miljoen werknemers en dat is uniek. Dat is een tegenmacht in onze samenleving, en daar heeft de rechtse regering echt schrik van. En dus moet die gemuilkorfd worden. Maar ik denk dat de regering zich vergist in de weerbaarheid van de vakbonden.  

 
“De prioriteit moet naar het economische gaan. Je moet eerst de rijkdom scheppen vooraleer je haar kan verdelen”, zo vertelde Pieter Timmermans van het VBO verder aan L’Echo. Eerst moet je de taart bakken, alvorens ze kan verdeeld worden. Niet?
Maar men volgt helemaal geen politiek van taarten bakken. Waar zijn de investeringen? In Europa zijn er haast geen productieve investeringen. Niet door de privé, en ook niet door de overheid. In ons land evenmin. Twee miljard euro sociale lastenverlaging toekennen aan de grote bedrijven, dat zijn geen investeringen. Dat is geld dat uit de sociale zekerheid wordt gehaald, en dat bijna rechtstreeks in de zakken van de aandeelhouders verdwijnt. Daar creëer je geen jobs mee. Laat de overheid zélf investeren. In openbaar vervoer, in hernieuwbare energie, in sociale woningbouw, in het onderwijs, in de zorgsector, in publiek onderzoek, bijvoorbeeld naar de bestrijding van chronische ziekten. Men doet het tegendeel.
Bovendien, de taart wordt ook almaar ongelijker verdeeld. Alle cijfers tonen dat aan. Professor Piketty bracht massaal veel data bij elkaar en daaruit spreekt één grote conclusie: de allerrijksten worden rijker, de armen worden armer. Het is helemaal niet zo dat we er met z’n allen op vooruit gaan. De kloof wordt groter en we gaan naar niveaus van extreme ongelijkheid. Piketty heeft de mythe gebroken dat wat goed is voor de toplaag ook goed is voor de hele samenleving. De rijkdom van de top sijpelt niet door naar beneden, naar iedereen. Er is geen trickle down-effect. Integendeel, er is een omgekeerde herverdeling bezig: van onder naar boven.

 

We zullen nog moeten zien hoeveel speelruimte er is voor echte inspraak in de Brusselse en Waalse plannen. Maar het klopt dat de aanpak anders is. De Parti Socialiste wil de sociale partners eerst mee in het bad trekken en dan pas met haar besparingsplannen naar buiten treden. Besparingsplannen die even zwaar zullen zijn als in Vlaanderen, in de grootteorde van een miljard vanaf 2015 in het Waals Gewest en in de Franse Gemeenschap.
De schoktherapie komt voort uit een heel elitaire visie op de samenleving: het is aan de genieën, aan de verlichte geesten en daadkrachtige mensen om de maatschappij te besturen. Als kapiteins, zoals de ‘captains of industry’. “We moeten zuurstof geven aan de grote ondernemers, en dan komt alles goed”, zo klinkt de redenering. En dus maakt men komaf met alles wat dat in de weg staat. Weg met de controle, met de regeltjes, met inspraak, met sociaal overleg, met vakbondsmacht. Vakbonden en middenveld zijn in die elitaire wereldvisie geen medespelers in de democratie. Ze zijn een last, en ze zullen moeten buigen of barsten. Ze zullen braafjes mee in de pas moeten lopen. En sociale organisaties die dat niet doen, en die werken aan emancipatie en empowerment, zullen moeten barsten.
Kunnen mensen zelf invloed uitoefenen op de gang van zaken? Kunnen ze zeggen wat ze ervan vinden? En doet dat er ook toe?
De schoktherapeuten van rechts zeggen: “Het doet er niet toe wat u zegt. U hebt namelijk al gekozen, en u hebt ons als meerderheid gekozen en dus zullen wij nu vijf jaar lang de dienst uitmaken en doen wij wat wij willen.” De inspraak en het debat worden van de tafel geveegd, en de democratie wordt herleid tot ‘governance’, tot ‘beslissingen nemen’ in functie van het establishment.
 

“Meer welvaart creëren door zwaar te besparen.” Dat hebben we afgelopen vijf jaar onophoudelijk gehoord. Maar waar heeft het ons gebracht? Europa staat nu aan de rand van de derde recessie sinds 2008. Vijf jaar de riem aanhalen en hard besparen heeft niets opgelost.  We klimmen helemaal niet uit de put. Europa is al vijf jaar lang aan het stuiteren op de bodem van de put. Bouncing along the bottom, zeggen ze in het Engels. Recessie in 2008-2009. Gevolgd door een zwakke groei van een half procentje. Naar een nieuwe recessie in 2011. Gevolgd door een heel zwakke groei, van nauwelijks 0,2 procent. Naar de derde recessie vandaag. En deze keer niet enkel in de landen van de periferie van Europa. Ook Duitsland en Frankrijk zitten in zwaar weer.
 

Onze onderhandelaars en ministers doen alsof die realiteit niet bestaat. Ze willen de beste leerlingetjes van de klas zijn. 17 miljard besparen met de federale regering. En nog eens een paar miljard met de Vlaamse, Waalse en Brusselse regeringen. We besparen ons kapot. Het lijkt wel een soort religie. Een religie die goed is vastgelegd in de Europese teksten. De economische en politieke kapelaans van ons land blijven die geloofsleer herhalen en herhalen. Het is al veel gezegd: de besparingen zullen werken zoals een middeleeuws medicijn: aderlaten tot de patiënt het begeeft. Er zijn nog altijd geen productieve investeringen. De private sector investeert niet, en pot het geld op. De overheden zouden kunnen investeren, maar die worden aan banden gelegd door een dogmatisch besparingsbeleid. En dus investeren zij ook niet. En dan, ten derde, zijn er de gezinnen. Hun consumptie valt stil, omdat het beleid de koopkracht aantast. De machine valt stil. En nu valt ook Duitsland stil.
 

De Europese richtlijnen komen niet uit de lucht vallen. Echt niet. Het zijn de verschillende landen die zélf de richting bepalen. Ze zitten samen in de Europese Raad. En daar hebben ze samen beslist dat de Europese Unie meer bevoegdheden moet krijgen. Ze hebben samen beslist dat vanuit Europa een heel streng besparingsregime moet opgelegd worden. Dat hebben ze in allerlei pacten en verordeningen vastgelegd, en uiteindelijk gebundeld in één groot document: het zogenaamde Stabiliteitspact. Dat is een heel straffe tekst die ervoor moet zorgen dat alle lidstaten strikt alle inleveringen volgen zoals Europa het wil. Zo moet elke begroting heel strak in evenwicht zijn, dat wordt ‘de gouden regel’ genoemd. Maar dat betekent wel dat je de regeringen vastzet. Een regering die grote investeringen wil plannen in het openbaar vervoer of sociale woningbouw, en die daarvoor een tekort op de begroting zou toelaten, mag dat niet meer. Dat is een even absurd als dogmatisch beleid. Ook de sociale domeinen geraken onder dat Europees toezicht. Europese aanbevelingen over loonvorming, over pensioenen of over de sociale zekerheid moeten opgevolgd worden, op straffe van een sanctie. Dat is ongezien. Tot nog toe was het sociale domein in essentie een bevoegdheid voor de nationale parlementen.

 

De verschillende parlementen hebben dat Stabiliteitspact nadien ook zélf ondertekend. In mei vorig jaar werd het door het Belgisch parlement goedgekeurd. Angstaanjagend was dat, zo’n politieke unanimiteit. Maar ook het Vlaamse, Brusselse én Waalse parlement hebben elk het pact goedgekeurd. Ze hebben er allemaal mee ingestemd dat de Europese Commissie meer macht krijgt, ook op het sociale terrein. Een stuk democratie wordt hier vrijwillig afgestaan. En de bevolking heeft er niets in te zeggen gehad. Dat is ernstig. 

Het pact is een hoeksteen van het beleid en toch is het in ons land haast geen thema geweest, niet in het parlement en ook niet in de media. Maar ook in het Europees Parlement is de eensgezindheid groot. Ik was begin dit jaar in Berlijn, bij het dagblad Junge Welt voor de Duitse versie van mijn boek Hoe Durven Ze? Ik was er te gast bij Andreas Wehr, een publicist en medewerker van het Europees parlement. Hij vertelde me over de ondraaglijke eenheid in dat Europees Parlement. Er zijn haast geen polemische debatten, zegt hij. Tussen 2009 en 2014, de afgelopen bestuursperiode, waren de twee grote groepen in dat parlement, de conservatieven en de sociaaldemocraten, het in zeventig procent van de gevallen met elkaar eens. En op sociaaleconomisch vlak zijn ze het bijna altijd eens. De grote fracties zijn het roerend eens over de basisoriëntatie sinds de crisis van 2008. De Europese spaarpolitiek is het kind van de grote Europese fracties. En nu staat zelfs locomotief Duitsland stil.
 

 De sociaaldemocratische regering van eerste minister Valls heeft Arnaud Montebourg de laan uitgestuurd als minister van Economische Zaken, omdat die kritiek durft te maken op het Europese soberheidsbeleid. En prompt werd hij vervangen door een jonge zakenbankier, een man die carrière maakte bij de zakenbank Rothschild, Emmanuel Macron. In Parijs vergelijken ze die wissel met wat in Duitsland in 1999 gebeurde. Toen werd Oskar Lafontaine uit de regering gezet, en nadien kon Gerhard Schröder zonder pardon en zonder tegenstand de mini-jobs en het Hartz-systeem doorvoeren. ‘De regering van de patroons”, zo schreef het dagblad L’Humanité, toen premier Valls een staande ovatie kreeg op de zomeruniversiteit van het Franse patronaat, de Medef. “Staande ovatie van het meest reactionaire, het meest fanatieke patronaat”, dat zegt genoeg. In Brussel is het VBO “erg hoopvol” over de federale regering en geeft het Voka de Vlaamse regering zelfs een “grote onderscheiding”. In Frankrijk is het dus niet anders. Het zijn regeringen van patroons. 

 

De neoconservatieve groep in het Europese parlement, waartoe de N-VA sinds kort behoort, is het roerend eens met de inleveringspolitiek. De N-VA’ers op alle niveaus hebben voor het Stabiliteitspact gestemd: in Europa, in het federale parlement, en in de regio’s. En wat is het resultaat? Dat heel ons land nu blind de Europese politiek van Merkel moet volgen. Maar vergeet niet: de Parti Socialiste heeft hetzelfde gedaan in het Waals parlement. Zij heeft de Waalse regering totaal afhankelijk gemaakt van de Europese besparingspolitiek. Ze zal in de komende periode met hand en tand proberen uitleggen dat ze in Wallonië een andere politiek volgen dan in Vlaanderen, of dan federaal. Maar Wallonië zal evengoed de Duitse matigingspolitiek doorvoeren, en daar heeft ook de PS zelf voor gekozen.

In haar verkiezingsprogramma beloofde de N-VA “een warm en sociaal beleid” en “een warm gezinsbeleid”! Letterlijk hé. We zien totaal het tegendeel gebeuren: de gezinnen zijn de eerste slachtoffers. Van in de crèche tot in het rusthuis, alles wordt duurder. Duurdere kinderopvang, duurdere jeugdwerking, duurdere musea, zorgverzekering dubbel zo duur, duurder onderwijs, duurdere rusthuizen. Reken het maar uit allemaal. Wij betalen omdat de verschillende regeringen in ons land hardnekkig weigeren het geld te gaan halen bij de grootste vermogens, bij die toplaag in ons land die de fortuinen opstapelt en oppot. Dat is een perverse situatie. Want ondertussen schrapt de regering wel het gegarandeerde deel gratis elektriciteit en water voor de gezinnen. Dat kost een gezin dus 300 euro meer per jaar. En ondertussen wordt ook het kindergeld de komende twee jaar niet geïndexeerd. Voor een gezin met drie kinderen kan dat oplopen tot een inlevering van meer dan 200 euro per jaar. Is dat een warm gezinsbeleid?

 Het begon met de mensen uit de socioculturele sector. En dat is ook logisch als je ziet hoe de Vlaamse regering systematisch wil snoeien in de cultuur: op de provinciale cultuurbudgetten, op de bibliotheken, de musea, de muziek- en tekenacademies, de culturele centra, het erfgoed… “Er wordt gepraat over zuurstof voor bedrijven, maar zuurstoftoevoer voor mensen knikt u af. Die zuurstof bestaat net uit cultuur, onderwijs of kinderopvang”. Dat schreven ze in een open brief aan Bourgeois. Dan kwamen de aankondigingen van de Vlaamse Regering om ook drastisch te besparen in het hoger onderwijs. Universiteiten zouden de kosten kunnen of moeten doorrekenen aan de studenten. Dat betekent dat het inschrijvingsgeld met een derde of zelfs met de helft zou verhogen: naar 800 of 900 euro. De fils-à-papa’s zoals zoontje Jambon mogen dan komen vertellen dat dit een heel goede zaak is en dat het elitaire onderwijs de toekomst van de maatschappij is. Alleen wie veel geld heeft mag hogere studies doen, en zo wordt afkomst of rijkdom het criterium voor het studieniveau. De Vlaams-nationalisten van vandaag denken wel heel erg hetzelfde als de Franstalige bourgeois uit de tweede helft van de 19de eeuw. Een elitaire cultuur, een elitair onderwijs, een elitaire vrijetijdsbeleving, een elitaire samenleving.
Maar de weerstand groeit. “Het onderwijs moet de ongelijkheid bestrijden, en niet doen toenemen”, zo zeggen de studenten. En ondanks de vakantie, hebben ze meer dan 15.000 handtekeningen opgehaald tegen de verhoging van het inschrijvingsgeld. Het beweegt, het borrelt, het broeit.

Veel organisaties zijn ongerust. Cijfers die op de onderhandelingstafel lagen, zijn gelekt. De regering blaast warm en koud tegelijk. Maar de oriëntaties zijn heel duidelijk: cultuur, onderwijs, openbaar vervoer, verenigingsleven, en ouderenzorg zullen zwaar moeten inleveren. Terwijl veel organisaties en sectoren nu al op hun tandvlees zitten. Ze hebben het nu al moeilijk: ze hebben al jaren van besparingen achter de rug. En dan komt dit eraan. Mag ik het met een beeld klaarder stellen? Wat doe je als je een kind ziet spartelen in het water? Begin je dan te zeggen: “Het is nog niet zeker dat het gaat verdrinken, we moeten afwachten”? Nee toch, hoop ik. Je springt en je helpt. De oriëntaties zijn duidelijk. Het heeft geen zin te wachten tot eind oktober, tot de laatste cijfers zijn vastgelegd. Dan is het nog veel moeilijker om de zaken om te keren. Laten we lessen trekken uit wat in Antwerpen is gebeurd.
 

 

Ik heb het over de tactiek die de N-VA vorig jaar in Antwerpen heeft toegepast om op stedelijk niveau forse besparingen door te voeren. Homans heeft daar natuurlijk uit geleerd. Ze wil nu hetzelfde scenario volgen. Eerst kwam er een tabel met cijfers: hoeveel de verschillende sociale organisaties moeten inleveren. Daar kwam uiteraard kritiek op, maar die werd gepareerd door het zandmannetje dat iedereen in slaap moest praten. Er werd bevestigd noch ontkend, we moesten wachten, er zou overleg komen, er moest geduld worden geoefend. Er werd gemasseerd en er werd geslagen. Sommige organisaties kregen wat extra. Andere de roe, zeker de emanciperende organisaties. Schepen Homans sprak toen straffe taal: “Actie voeren is solliciteren naar extra bezuinigen”, zei ze. Maandenlang kwamen er geen cijfers. De verwarring nam toe en het verzet brokkelde af. Antwerpen is in die zin een testcase geweest voor de besparingen op het Vlaams niveau. En misschien zelfs een testcase voor de federale besparingen. Laat het duidelijk zijn: de beste dag om het sociale verzet te starten is vandaag.  
 Federale besparingen, regionale besparingen, de provincies die bijna tot het niets worden herleid, besparingen bij steden en gemeenten. Dat ís de Europese politiek. Dat ís de besparingspolitiek voor de komende jaren.
We moeten die klik maken: er zal geen ideaal momentum zijn waarop alles klaar is en alle besparingen duidelijk zijn. De besparingen zullen in elkaar overvloeien. Maar moeten de studenten daarom stoppen met actie voeren tegen hoge inschrijvingsgelden? Moeten de syndicalisten van De Lijn en de mensen van TreinTramBus er dan over zwijgen dat de besparingen desastreus zullen zijn voor reizigers en personeel?  Moet de culturele sector dan vrije baan laten aan de cultuurminister die forse besparingen verdedigt en pleit voor het Angelsaksische model, voor mecenaat in plaats van een echt cultuurbeleid? Moeten de Vrouwenraad en Femma er dan over zwijgen dat de plannen van de Vlaamse regering ons terug leiden naar gratis ‘moederen’?  Nee, al die organisaties hebben al geprotesteerd. En dat is het begin van een tegenstroom.

the Land of the Free

 

voorblad van ‘Mayakovsky on America’, 1951, Boris Ivanovich Prorokov.

een bijzonder actuele prent uit 1951

The Adventures of Tenten

Gent herdenkt

 

"Wie luidt een klok voor hen die creperen als honden?"

Wie luidt een klok voor hen die creperen als honden?
Alleen de monsterlijke razernij van het kanon,
Alleen het jachtige gejakker van het hakkelend geweer
Alleen zij mogen hun gebeden afraffelen,
Voor hen geen spotternij uit klok of kerkgebed,
Geen stem die rouwt, buiten de koren, –
De schrille, waanzinnige koren van de kermende granaten
En de lokroep van de bugels uit treurige contreien.
Waar brandt een kaars voor hun behouden wederkeer?
Niet in de handen van de jongens, maar in hun ogen
glanst eerlang de heilige gloed van hun vaarwel,
Het bleke voorhoofd van de meisjes wordt hun doodskleed;
Hun bloemen de tederheid van stille geesten,
En elke lome schemering het dichtgaan van een vensterluik.

What passing-bells for these who die as cattle?
 Only the monstrous anger of the guns.
 Only the stuttering rifles' rapid rattle
Can patter out their hasty orisons.
No mockeries for them; no prayers nor bells,
Nor any voice of mourning save the choirs,—
The shrill, demented choirs of wailing shells;
And bugles calling for them from sad shires.
What candles may be held to speed them all?
 Not in the hands of boys, but in their eyes
Shall shine the holy glimmers of goodbyes.
 The pallor of girls' brows shall be their pall;
Their flowers the tenderness of patient minds,
And each slow dusk a drawing-down of blinds.

 

Wilfred Owen (18 maart 1893 – 4 november 1918) 
Anthem for Doomed Youth
Nederlandse tekst uit Marxistische Studies

100 jaar moord op Jean Jaurès

Kameraden en vrienden, vandaag is het de honderdste verjaardag van de moord op Jean Jaurès. Een monument in de geschiedenis van de arbeiders- én de vredesbeweging.

Deze Franse filosoof, geboren in 1859, was een van de pioniers van de georganiseerde arbeidersbeweging, medeoprichter van de socialistische partij, l'Humanité en schrijver van de tal van nog zeer lezenswaardige boeken. Hij sprak zich fel uit tegen de oorlogsretoriek en de bewapeningswedloop die uiteindelijk leidde tot het uitbreken van de Eerste wereldoorlog.

Op 31 juli 1914 werd hij in Parijs vermoord door een Franse 'nationalist'. Na de oorlog werd zijn moordenaar vrijgesproken. Een van de juryleden verklaarde: 'Si l’adversaire de la guerre, Jaurès, s’était imposé, la France n’aurait pas pu gagner la guerre'. 

Speciaal voor de gelegenheid heeft het AMSAB een zeer bekijkensaardige video gemaakt:



meer:
de werken van Jaurès

een lezing van Henri Guillemin voor de Zwitserse televisie:





Maar bekijk en beluister vooral deze ode door het muzikale genie Jacques Brel:

Gentse Feesten dag 10

Vandaag is uw kameraad helaas wederom aan de arbeid. Dus wie een rondleiding wil in de Sint-Pieterskerk, is meer dan welkom tussen 15 en 18u. Maar bon, in de  feestenzone zelf kun je nog fantastische dingen zien. De laatste dag - avond - nacht is altijd iets speciaals, ook al is het dan op een zondag.

Om 1u op het Trefpuntpodium is het Kenji-time

Gentse Feesten dag 9

Morgen moet uw kameraad een dagje aan de arbeid - het kan niet alle dagen feest zijn. Maar vandaag pikken we nog een interessant debat mee: De toekomst van het kapitalisme in de 21ste eeuw (over “Het kapitaal” van Thomas Piketty, mondiale sociale ongelijkheid en een pleidooi voor vermogensbelastingen of “wegen naar een ander kapitalisme”)
met Koen Schoors, Marc De Vos, Jan Pronk, Jan Breman, Dries Lesage, Stephen Bouquin, John Vandaele, Dirk Van der Maelen, Maarten Van Rossem en onze Tom De Meester.
Als intermezzo van 16u20 tot 16u35 Conférence van Mong Rosseel over globalisering en ongelijkheid.
Kortom niet te missen.

Om 23u zit ik aan het Trefpunt-podium voor Ras El Hanout. Een stukje Marrakech bij Sint-Jacobs.

Gentse Feesten dag 8

Kameraden en vrienden, vandaag doe ik een aantal dagactiviteiten.

Starten doen we met een zeer boeiende lezing: 'De gebouwen van ING en KBC op de Kouter: van burgerwoning tot bankgebouw'. Tussen 10u30 en 12u vertelt Anneleen Cassiman over dit prachtig stukje Gent bij de Dienst Monumentenzorg en Architectuur - Veldstraat 55.

Daarna gaan we om 14u na het wondermooie NTG voor een wederom zeer boeiend debat.  'Hoe heroveren we de utopie?' met Hans Achterhuis, Thomas Decreus, Karim Zahidi, Gita Deneckere, Eric Corijn, Anne Provoost, Jan Dumolyn, Gie Goris en Mark Saey.

Avondactiviteiten laat ik, denk ik, aan mij voorbij gaan vandaag.

Gentse Feesten dag 7

 vandaag vliegen we er terug in.

we beginnen in het NTG met  de traditionele debattenreeks voor Democratie2000 en Trefpunt. Vandaag een boeiend thema: Wereldvreemd in Vlaanderen: bakens voor een progressieve politiek (De stad als sociaal laboratorium: van multiculturele samenleving naar superdiversiteit)

vandaag met Eric Corijn, Pascal Debruyne, Chokri Ben Chikha, Nadia Fadil, Jan Vranken, Rik Pinxten, Francine Mestrum, Chris Kesteloot, Bieke Verlinden en Yamila Idrissi.

Daarna trekken we naar het Trefpuntpodium voor een wederom prachtige programmatie. Om 20u Eva De Roovere en The Whodads - Viert gevolgd door de Gentse Zangstonde. Om 23u volgt door Lieven Tavernier en United Brass, om te eindigen om 1u met Lady Linn.



Kortom dat wordt weer een legendarische avond.

Gentse Feesten dag 6

Beste vrienden, de Gentse Feesten heb ik aan mij laten voorbijgaan, een woensdagse werkdag gevolgd door een avondje vroeg onder de wol.

Gentse Feesten dag 5

Man, man, de tijd gaat snel. We zijn ondertussen al dinsdag. Maar bon, vandaag staat er maar 1 concert op mijn agenda, niet omdat er voor de rest niets te zien is.

Om 20u op het Trefpunt-podium Het Grote Liedboek van Wannes Van de Velde. Een absolute aanrader.

Uw kameraad zal vanavond in de Sint-Pieterskerk, voor een ronduit mooi concert. Orgel en Koor en liederen rond oorlog. 

Een echte aanrader, een prachtige locatie, geheel en al gratis, wat wil een mens nog meer.

Gentse Feesten dag 4

21 juli, nationale feestdag en dus traditiegetrouw uitreiking van de jaarlijkse Prijs voor de Democratie.


"De jury bekroont Lydia Chagoll voor haar onvermoeibare inzet voor een beter wereld."

De Prijs Jaap Kruithof gaat naar  de wereldvakbond van huishoudpersoneel, de International Domestic Workers' Federation (IDWF).
Lydia Chagoll is een wereldvermaarde choreografe maar ook schrijfster van een hele reeks prachtig geschreven boeken Gedachten heen en weer,, Alleen in het bos, Moordende wals, In naam van de Führer en recent het aangrijpende 'Zigeuners'

meer over haar: auteursbiografie bij EPO

Gentse Feesten dag 3

Op deze fraaie zondag is er een geweldige programmatie op het Trefpunt-podium.

Op 20u kun je er terecht voor het klassieke genre, met Timur und seine Mannschaft.

Op 21u is er dan de inmiddels traditionele Gentse Zangstonde, gevolgd door 'k Zou zo gèren willen leven. Een hommage aan Walter De Buck.

(foto door onze te vroeg verdwenen vriend Wim Goossens)

Ikzelf ga echter vroegtijdig moeten voortlopen om naar 't Spelleke van Drei Kluite te gaan kijken.
De bende van Luk De Bruyker brengt voor haar Gensche Fiestekoenfeeranse een ongetwijfeld prachtige show onder de titel "1918/14: De gruuten vuilen oorlog!!! 2018/13: De proopere??? vreede van Gent"

Kortom een nu al geslaagde Gentse avond!

Gentse Feesten dag 2

Vandaag is het Openingsstoet-tijd!

Om 21u30 kun je mij vinden op het Laurentplein voor een optreden van Walrus.




voor de rest, slenteren, slenteren en nog eens slenteren

Gentse Feesten 2014 opening zonder stoet

Gisterenavond begonnen de enige echte Gentse Feesten editie 2014.

Ik ben absoluut geen voorstander van de 'vervroeging' en nog veel minder van het afschaffen van de maandag. Het doet mij onwillekeurig denken aan de disciplinerende maatregelen die het Oostenrijkse bewind 'moest' treffen om kermissen, processies en ander te volk vermaak in de hand te kunnen houden.
Maar dit geheel en al terzijde.

De eerste avond bestond voor ons uit wat rondslenteren, de Gentse Zangstonden en natuurlijk ook Gorki

Kenji Minogue!

Vanavond om 18u kunnen liefhebbers van de zottere ambiance terecht op het Sint-Pietersplein voor Emilie De Roo en Sarah Vandeursen aka Kenji Minogue!

11 juli ambiance

Beste vrienden, nu zaterdag wordt er een feestje gebouwd op het Sint-Pietersplein.

Naast kinderanimatie, een rommelmarkt en uiteraard een toog kun je daar ook naar prachtige optredens kijken. Op het podium op het plein heb je om 14 uur Human Jukebox, om 16.30 uur Trashbeatz en dan vooral om 18 uur het immer fantastische Kenji Minogue!
 In onze Sint-Pieterskerk kun je naar Vox Venti om 15u, naar het Isthmus Ensemble om 16u en afsluiten doen we om 17u met het Ebano Quartet.

het wordt mooi weer, het is een prachtig kader en bovenal het is geheel en al gratis. Tot dan zou ik zo zeggen.

"We Shall Overcome"

Een tijdje geleden moesten we afscheid nemen van Pete Seegers, Amerikaans folklegende en activist. DemocracyNow profiteert van de komkommertijd om hem wederom onder de aandacht te brengen. En dat kunnen we alleen maar toejuichen.

vakbond als dam tegen stijgende ongelijkheid

De zomerperiode is traditiegetrouw komkommertijd, en nu het WK-avontuur voorbij is, is het zelfs gigantisch komkommertijd. Gelukkig is er nu meer tijd om interessante lectuur door te nemen. Stan De Spiegelaere schreef voor Poliargus volgende interessante bijdrage:

In België ligt de syndicalisatiegraad bijzonder hoog. Internationaal gezien moeten we enkel Scandinavische landen laten voorgaan. Voor velen zijn deze sterke vakbonden een doorn in het oog. Ze zouden noodzakelijke hervormingen tegenhouden en enkel rijden voor hun eigen belang. Dringend tijd om eens van dichterbij te kijken naar welke effecten een sterke vakbondsaanwezigheid heeft op een samenleving. Een recente CLASS  publicatie van Wilkinson en Pickett geeft een eerste voorzet.

Volgens de auteurs zijn sterke werknemersorganisaties rechtstreeks gelinkt aan minder maatschappelijke ongelijkheid. Als men landen vergelijkt in termen van syndicalisatiegraad en ongelijkheid zien we een duidelijk negatieve verhouding. Hoe hoger het aandeel werknemers in een vakbond, hoe lager de ongelijkheid in dat land.

Dezelfde relatie kan ook geobserveerd worden binnen eenzelfde land. Voor de VS is de tendens in de syndicalisatiegraad het bijna perfecte spiegelbeeld van de ongelijkheidstendensen: wanneer de vakbond relatief sterk was (in naoorlogse jaren  50), was ook de ongelijkheid veel beperkter.

De oorzaken van deze relatie zijn tweevoudig. Ten eerste leidt een sterke vakbondsaanwezigheid over het algemeen tot hogere lonen aan de onderkant van de loonverdeling. Mensen die weinig verdienen, krijgen meer in een land met sterke vakbonden dan in een land met zwakke vakbonden. Vaak wordt dit echter gecompenseerd aan de bovenkant van de loonverdeling en krijgen grootverdieners dus een stuk minder in landen met sterke vakbonden dan in landen met zwakke vakbonden. De loonverdeling wordt dus bij elkaar gedrukt wat leidt tot minder ongelijkheid.
Maar het is niet enkel louter economie. Ook het ideologische speelt een rol. In landen waar vakbonden sterk zijn, is het harde neoliberale denken minder sterk en is het beleid dus meer afgestemd op het behouden van een gezonde balans. Ook hier kan er lang gediscussieerd worden over de kip of het ei, maar de observatie blijft wat ze is: waar vakbonden sterk zijn, blijkt de ongelijkheid beperkt.

acht PVDA-verkozenen!

Beste vrienden, de PVDA is er eindelijk in geslaagd om verkozenen te halen in het parlement. Niet minder dan acht verkozenen zullen de stem vormen van de sociale beweging en de arbeidersbeweging in het parlement. Helaas zit het Vlaams parlement zonder een strijdbare super sociale verkozene. Maar dat kan de vreugde niet temperen, van nul naar acht verkozenen!

"We hadden bij het begin van onze  campagne twee verkozenen voor ogen: één in Luik en één in Antwerpen. Uiteindelijk is het Raoul Hedebouw in Luik en Marco Van Hees in Henegouwen geworden", zo begint PVDA-voorzitter de persconferentie. "Als nationale partij zijn we allemaal heel trots dat we voor het eerst in de geschiedenis van de PVDA een nieuwe politieke familie in het federaal parlement brengen.”

PVDA vijfde politieke kracht in Wallonië

In het zuiden van het land haalt de PVDA met de lijst PTB-go! meer dan 5 procent van de stemmen en wordt ze de vijfde politieke kracht, met 7,9 procent in de provincie Luik, 5,2 procent in Henegouwen en 4,9 procent in Namen.
In Brussel haalt de PTB-go! meer dan 4 procent en dankzij een technische alliantie vier verkozenen in het Brussels Parlement. “Voor het eerst in onze geschiedenis komt authentiek links ook binnen in het Brussels parlement, in de hoofdstad van Europa.”

26.000 voorkeurstemmen, maar niet verkozen

“In Vlaanderen heeft de PVDA+, ondanks een moeilijke politieke context, ook goed gescoord”, verduidelijkt Peter Mertens: “De oppositieflank wordt er historisch al lang ingenomen door extreem rechts – dat nu wel leeggezogen wordt door N-VA – en door Groen. Want N-VA slaagt er dankzij een slimme communicatie in om nog altijd als een oppositiepartij over te komen. In die politiek moeilijke situatie hebben we in Antwerpen wel geflirt met de ondemocratische kiesdrempel, maar die helaas net niet gehaald. Nochtans zijn we in Antwerpen na N-VA en Groen de grootste stijger van alle partijen. Nochtans halen we in Antwerpen Stad 9,04 procent en zijn we daar de vierde partij, voor CD&V, voor Open Vld en voor Vlaams Belang. Nochtans heb ik zelf meer dan 26.000 voorkeurstemmen, de achtste score in de provincie. Dat betekent dat de Kamer een kleine honderd leden zal tellen met minder stemmen.”
Peter Mertens herinnert eraan dat 120 jaar geleden de eerste socialist Edward Anseele uit Gent verkozen werd in Luik. “Toen deed niemand heikneuterig over het feit dat hij in Luik was verkozen, Anseele sprak niet één van de twee landstalen, hij sprak de taal van de werkende klasse, die toen nog primeerde op alle nationalistische gevoelens. Ook Raoul Hedebouw en Marco Van Hees zullen zich niet beperken tot het Franstalige landsgedeelte, ze zullen de stem vertolken van de werkende klasse, van de jongeren en van iedereen die het moeilijk heeft in het hele land. Om dat uit te drukken, kondigen we op deze persconferentie aan dat de PVDA met haar twee federale parlementsleden een tournee zal organiseren in heel het land, ook in Vlaanderen. Nog voor de vakantie zal Raoul in Gent, Antwerpen, in Hasselt of Genk gaan spreken als volksvertegenwoordiger van de PVDA+.”

Acht verkozenen

Raoul Hedebouw – aangekondigd door David Pestieau, de chef van de studiedienst van de PVDA als ‘een Limburger uit Luik’ – noemt het een “historisch moment”, nu de PVDA+ voor het eerst sinds 1981 een nieuwe politieke familie naar de verschillende parlementen stuurt: vier in het Brussels Parlement, twee in het Waals Parlement en twee in de federale Kamer. “Het is geen toeval dat Peter en ik met de twee landstalen spelen. Ik ben dan wel verkozen in Luik, maar mijn mama komt uit Hasselt, mijn papa uit Ruddervoorde, de hoofdstad van Vlaanderen”, schertste een goedgeluimde Hedebouw. “Ik spreek dan ook Nederlands met een Luiks accent en Frans met een Limburgse toon”. Hij verzekerde dat Marco en hijzelf hun rol in het parlement zullen spelen in solidariteit met de arbeiders en bedienden van Sidmar in Gent en van ArcelorMittal in Luik. “Wij zullen in onze interventies in het federaal parlement steun geven aan de dokwerkers van Antwerpen, maar even goed aan die van Gent of van Luik. We zullen de openbare diensten verdedigen overal waar er verzet is tegen de neoliberale politiek die de volgende regering zal toepassen.”

Twee arbeiders naar Parlement

Raoul Hedebouw wijst er met een bijzondere trots op dat de PVDA twee arbeiders naar het Parlement stuurt. “Met Fréderic Gillot sturen we een staalarbeider naar het Waals Parlement en met Youssef Handichi een buschauffeur van de STIB naar het Brussels Parlement.” In het Brussels Parlement komen daar ook nog bij Michaël Verbauwhede, voormalig voorzitter van de franstalige studentenorganisatie FEF en medewerker van de Ligue de famille (de Franstalige Gezinsbond) en Mathilde El Bakri, medewerker van Geneeskunde voor het Volk.