kerstkatmis met Garfield

een vrolijke kerst, kameraden en vrienden.

Maak er een leuk feest van, zou ik zo zeggen.

Vandaag bekijken we een kerstspecial van de coolste kat Garfield.
Een prachtig kerstverhaal met bijzondere aandacht voor oma en haar verdriet op kerstdag.



"this is the night I miss him the most"

kerstavond - nooit meer hetzelfde

vorig jaar

Sesamstraatkerst

veel kijkplezier

a Baroque Christmas

beste vrienden, deze laatste dagen voor kerstdag is het tijd om ook hier wat kerstsfeer te voorzien.

Vandaag een kerstconcert met barokkerstmuziek, een uitvoering van Holland Baroque, opgenomen door de Nederlandse publieke omroep.

Veel luisterplezier

de Driestuiversopera

Vanavond gaat uw kameraad naar de Vooruit voor een voorstelling van De Driestuiversopera.

Een prachtig verhaal van Bertold Brecht, met muziek van Kurt Weil. Dit alles gebracht door theatergezelschap en sociaal-artistieke werkplaats Tutti Fratelli.

meer weten:

alles over bij Tutti Fratelli

een interview over het gezelschap met Reinhilde Decleir (o.m. Moe in Van Vlees en Bloed) in veto.

een reportage van vrt nieuws.

een stukje Culture Club:


interessante duiding door musicoloog Pieter Bergé op Klara.

en tenslotte voor de lezers onder ons: de Driestuiversroman van Bertold Brecht, in een aangename en leesbare versie in klein formaat van colibri, bij uw lokale bibliotheek.


Vanavond, om 20u, in de Theaterzaal van Vooruit.

kerstversiering

de kersttijd is niet gemakkelijk als je iemand verloren bent. Vooral al die iemand, zoals onze Dirk, de kerstgezelligheid in eigen persoon was.
Dit weekend hebben we de kerstversiering uitgezet, een sobere versie, met een versierde kerstboom, dat wel. Niet gemakkelijk.

Dirk trok vorig jaar deze foto's van de kerstversiering:

Traditiegetrouw zette Dirk de kerstversiering op 7 december, de dag na Sinterklaas. De kerstversiering bleef staan tot de dag na Driekoninigen.

dag van het Gentse historische onderzoek

Beste vrienden, vandaag is uv kameraad op de zesde Dag van het Gentse historische onderzoek.

Met volgend zeer interessant programma:

13.30 uur: boeken- en infomarkt

14.00 uur:
- Verwelkoming door Annelies Storms, schepen van cultuur, toerisme en evenementen
- Verslag van de activiteiten van MGOG door prof. dr. Marc Boone, voorzitter MGOG
- Voorstelling van de nieuwe uitgave in de reeks Historische Monografieën Vlaanderen van Joke Verfaillie
- Keynotespeaker: Jackie Keily (curator Museum of London) over de tentoonstelling 'The crime museum uncovered'

15.00 uur: Koffiepauze met boeken- en infomarkt

16.00 uur: Presentatie van onderzoek en projecten
- Prof. dr. Georges Martyn, hoogleraar Instituut voor Rechtsgeschiedenis (Faculteit Recht en Criminologie - UGent) over 'Juristen en historici: partners in crime history'
- Paul Drossens, Annelies Somers en Joke Verfaillie (Rijksarchief Gent) over 'Misdaad in het archief. Bronnen en onderzoeksperspectieven'
- Manon Moerman - master in de rechten (UGent) over haar onderzoek 'Invloed van de Eerste Wereldoorlog op de Gentse politierechtbank'
- Pieter Leloup, onderzoeker (CRiS Research Group - VUB en IRCP - UGent) over ''Eene dievenbende gesnapt'. Misdaad en misdaadcontrole in Gent en omstreken (1914-1925)'
- Marieke Vangheluwe (STAM) over de tentoonstelling 'Het museum van de misdaad' in het STAM vanaf 26 oktober 2018

17.15 uur: Uitreiking Prijs van het Gentse historische onderzoek

17.30 uur: Receptie en boekenmarkt


 STAM, Bijlokesite, Godshuizenlaan 2, vanaf 13.30 uur.


Voor leden van de MGOG is de toegang gratis, aan anderen wordt een bijdrage van 5 euro gevraagd. Studenten betalen 2 euro. Daar kun je dus niet voor sukkelen.

Tot dan!

dr. Decavele over het protestantisme in Gent

In 1517, vijfhonderd jaar geleden, timmerde Martin Luther zijn stellingen aan de kerkdeur van Wittenberg. De reformatie was geboren.

dr. Decavele, voormalig stadsarchivaris en voormalig hoofd van de dienst cultuur van de Stad Gent, promoveerde op de 'dageraad van de reformatie' en geldt nog steeds als de expert van de vroege reformatie in onze contreien.
Vanavond spreekt hij in de Gentse protestantse kerk van de Brabantdam.

om 20u, Brabantdamkerk, voor slechts € 3.

Tot straks

open op een sluitingsdag

“Ik kreeg van de politiediensten de vraag gesteld of mijnheer Puigdemont naar Gent mocht komen om de Krook te bezoeken op 1 november”, zegt burgemeester Termont. Aan de nieuwe bibliotheek hebben immers ook Catalanen meegewerkt. “Ik heb toen geantwoord dat de bibliotheek op feestdagen gesloten is. Waarna ik niets meer heb gehoord. Ik heb toen vernomen dat hij die dag een trip naar Veurne heeft gemaakt in plaats van naar Gent .”

uit de Gentenaar

Het concept sluitingsdag, zelfs breder openingsuren, is blijkbaar iets bijzonder moeilijk voor veel mensen. Vooral voor een kerk trouwens is het concept 'gesloten' iets heel lastig om te begrijpen. Soms is een kerk gesloten, en nee, we kunnen niet speciaal komen omdat jij wil op bezoek komen.
Ontzaglijk veel keren meegemaakt, arrogante kwibussen die vragen/verwachten/eisen dat je open doet omdat zij, of hun tante uit Brussel, of 'de graaf de huppeldepup', toevallig dan wil komen.
En van die mensen die zich kwaad maken omdat je hen niet 'even vlug' binnen wil laten.
Maar bon, blij te lezen dat er aan de Stad zelfs voor presidenten-in-ballingschap geen uitzondering wordt gemaakt.

11 november: nie wieder!

meer over Käthe Kollwitz

kruiwagenlezing

Beste vrienden, vandaag kunt u naar de jaarlijkse Kruiwagenlezingen.

deze avond georganiseerd door de Stad Gent, de Zwarte Doos, de dienst Stadsarcheologie, de dienst Monumentenzorg & Architectuur en GVSAM vzw zit wederom barstensvol uiterst interessante lezingen:

het Bisdomplein; een weeshuis op de Scheldeoever door Gunter Stoops & Jasper Billemont;
de Archeologische opgraving Oostakker-Wolfputstraat/Muizelstraat. Van grafveld tot ontginningsnederzetting door Jordi Bruggeman;
Bevindingen bij de restauratie van de traphal in Hotel vanden Meersche: nieuwe (in)zichten in een 18de-eeuws pronkstuk door Fabian Rasson en
het Beheersplan Sint-Pietersplein – herstel van een eenheidsarchitectuur door Veerle Vercauteren.

Dit alles in Cultuurkapel Sint-Vincent, Sint-Antoniuskaai 10, Gent,
op donderdag 9 november 2017 om 20 u.
En dit voor slechts € 5.


tot straks

Allerzielen

Vandaag, beste vrienden, is het Allerzielen.
Dé dag bij uitstek om de overledenen van het afgelopen jaar te herdenken. Nu ja, dit is iets wat je elke dag, en elk uur van elke dag, doet als je iemand verloren ben. Maar vandaag gebeurt het 'collectief'.

19.00 u.  O.L.V.-Sint-Pieters: Gedachtenisdienst voor overledenen uit de kerken H. Kerst, O.-L.-Vrouw-Presentatie, O.-L.-Vrouw Sint-Pieters, Sint-Anna, Sint-Coleta, Sint-Jacobs, Sint-Michiels, Sint-Theresia van Avila.  Met koor Consolare.

wat missen we onze Dirk.

wubba wubba wubba!

beste vrienden, speciaal voor deze Halloween, een prachtig lied van Sesamstraat.








en voor de meezingers onder ons:

tijd voor de wintertijd

beste vrienden, niet vergeten
we gaan wederom naar wintertijd, dus vannacht een uur langer slapen of desgewenst een uur vroeger uit de veren.

cause I fell on black days

Whatsoever I've feared has come to life. Whatsoever I've fought off became my life. Just when everyday seemed to greet me with a smile. Sunspots have faded and now I'm doing time. Now I'm doing time. 'Cause I fell on black days!

Dirk De Backer 1944 - 2017

Beste vrienden, wederom droef nieuws.
Zondag 27 augustus in de late namiddag overleed pastoor en goede vriend Dirk De Backer.


oud-leraar Sint-Lievenscollege, verbondsalmoezenier van de scouts, verbondsproost van het ACW Aalst, pastoor van Sint-Lambertus in Vlekkem, deken, kanunnik van het Sint-Baafskapitel,
tot eind vorig jaar pastoor van Onze-Lieve-Vrouw Sint-Pieters en laatste pastoor van Sint-Coleta.

Hij heeft zijn leven gewijd aan de verwezenlijkingen van het concilie, fervent voorvechter van de oecumene, lekenengagement maar ook aan het basiswerk.

Afscheidsplechtigheid zaterdag 2 september 10u in zijn Sint-Pieterskerk.

Guy Duijck in Knokke op video

Vorige zondag speelde Harmonie Guy Duijck uit Evergem in Knokke. Voor de liefhebbers, enkele fragmenten:




video van cultuurcentrum knokkeheist

Guy Duijck in Knokke

Op deze fraaie zondag zit deze heer in het fraaie Knokke te luisteren naar de Harmonie Guy Duijck uit Evergem, ft. Jolanda.

meer info: het programma

 

en moest je het je afvragen, ja, we nemen een frigobox mee. Dat spreekt voor zich.

Jolanda en Guy Duijck in het Huis van Alijn

de Gentse Feesten zijn vollenbak bezig. Op deze nationale feestdag zit deze heer in het Huis van Alijn te luisteren naar de Harmonie Guy Duijck uit Evergem, ft. Jolanda.

een harmonie op het binnenplein van een prachtige historische locatie, geef toe, what's not to like

meer info: het programma

 tot straks

2 juli

nooit meer hetzelfde

Sadko

Vandaag gaat uw kameraad naar de opera. Specifieker, naar Sadko van Rimski-Korsakov.

Voor de liefhebbers, een voorfilmpje:



Niet alleen prachtige muziek, maar ook een prachtig verhaal:

De handelaars van Novgorod kloppen zichzelf op de borst. Als sleutel tot de welvaart van de samenleving en de rijkdom van de stadsbewoners voelen ze zich oppermachtig. Alleen de zanger Sadko durft de zelfgenoegzame burgers van de stad door elkaar te schudden. Met zijn kunst wil hij de anderen ervan overtuigen het isolement te doorbreken en nieuwe werelden te ontsluiten. Zijn ideeën worden niet alleen weggelachen; hij wordt openlijk bedreigd.
Verstoten door de gemeenschap vlucht Sadko in de natuur en vindt aan een meer gehoor bij Volkhova, dochter van de zeekoning. Ze wordt door Sadko’s muziek geraakt en belooft hem liefde en bijstand. Ze belooft hem ook drie gouden vissen die de zanger rijk zullen maken.
Sadko wedt met zijn leven tegen het fortuin van de kooplui dat hij zelf gouden vissen kan vangen in het meer. Hij wint de weddenschap, stijgt in aanzien bij de kooplieden en na het afscheid van zijn vrouw, vaart hij met een grote vloot uit om nieuwe horizonten te ontdekken en rijkdom te vergaren.
Twaalf jaar later keert de vloot terug. Alleen Sadko’s schip wordt door vreemde krachten tot stilstand gebracht. De zeekoning lijkt zijn deel te eisen van het vergaarde fortuin. Maar goud en edelstenen helpen niet; de zeekoning eist een mensenoffer. Sadko wordt aangeduid door het lot, hij gaat overboord en vindt in de diepte van de zee zijn geliefde Volkhova terug. De zeekoning stemt uiteindelijk in met het huwelijk van Sadko en zijn dochter.
De vereniging van Sadko en Volkhova luidt een nieuw tijdperk in: het rijk van de zeekoning gaat ten onder en de prinses Volkhova verandert in de gelijknamige stroom die Novgorod directe toegang tot de zee verschaft.
Sadko keert terug naar zijn aardse vrouw, Ljoebava, en belooft haar nooit meer te verlaten. De zanger-veroveraar wordt door Novgorod ingehaald als de held van een gemeenschap die hij trachtte te veranderen.

Op spotify kun je uitgebreid luisteren:

https://open.spotify.com/embed/user/operaballetvlaanderen/playlist/7AdIzKTadAAqEMtl853j5o

'Van God Los?' in de Sint-Annakerk

meer info

Marie-Roos zorgt voor de Sint-Annakerk

Ter promotie van erfgoeddag werd een reclamefilmpje gemaakt, starring niemand minder dan Marie-Roos Van Ingelgom:


Erfgoeddag Gent / thema: zorg / 23 april 2017 from STAM Stadsmuseum Gent on Vimeo.


Dirk zou zo trots zijn geweest.

erfgoeddag in Sint-Anna

Beste vrienden, het is vandaag erfgoeddag.

Thema dit jaar 'zorg'. Allerlei zorginstellingen doen van alles met hun erfgoed, er zijn interessante dingen te zien bij de Zuster van Liefde en in het Guislain. Maar ook historische huizen doet iets leuk, die maken hun erfgoed toegankelijk voor mensen met een beperking, voor blinden en slechtzienden, voor rolwagengebruikers. Allemaal heel interessant dus. Bekijk zeker het volledige programma op erfgoeddag.be

Ik maak reclame voor het programma van cirq, de cultuurdienst van de Stad Gent.

Kom nu zondag naar Erfgoeddag!

VRIJWILLIGERSWERKING ROEREND RELIGIEUS ERFGOED IN DE KIJKER IN DE SINT-JACOBSKERK EN SINT-ANNAKERK

Begin 2017 startte de Cultuurdienst-CIRCA samen met de Dienst Erfgoed van de Provincie Oost-Vlaanderen een vrijwilligerswerking op die zich inzet voor de erfgoedobjecten in Gentse parochiekerken. Na een aantal opleidingsmomenten werken de vrijwilligers ondertussen op volle kracht aan het inventariseren, fotograferen en conserveren van de kostbare collectie religieus erfgoed die Gent rijk is.Tijdens ERFGOEDDAG op zondag 23 april wordt deze vrijwilligerswerking in de kijker gezet. U kunt de enthousiaste ploeg die dag aan het werk zien in twee van de mooiste kerken van Gent!PROGRAMMA

10 - 12 uur: Schatten uit de Sint-JacobskerkDe Gentse Sint-Jacobskerk herbergt een heleboel verborgen schatten. Voorwerpen die doorheen de decennia in onbruik zijn geraakt en daardoor vaak aan het oog onttrokken bleven, zoals bijvoorbeeld objecten die voor processies werden gebruikt. De vrijwilligers zijn al enkele weken aan de slag om de voorwerpen met erfgoedwaarde te selecteren en in hun vroegere glorie te herstellen. Op Erfgoeddag worden deze voorwerpen tentoongesteld en kunt u een woordje uitleg krijgen over de conservatie van erfgoedobjecten en de geschiedenis van de kerk.

14 - 16 uur: Erfgoedobjecten fotograferen in de Sint-AnnakerkErfgoeddag is een uniek moment om de prachtige Sint-Annakerk en haar mooiste voorwerpen van goddelijke huisraad te komen bewonderen. U kunt er ook een demonstratie "Fotograferen van erfgoedobjecten" bijwonen en genieten van een schitterend uitzicht van op het balkon van de kerk. Dirk Steenbrugge en Ingrid Buyl zorgen voor een feestelijke toets met een orgelconcert.

We hopen u van harte te mogen verwelkomen!

Meer informatie?Wilt u op de hoogte gehouden worden van de vrijwilligerswerking roerend religieus erfgoed of heeft u interesse om zelf mee te werken? Stuur dan gerust een mailtje naar cultuurdienst@stad.gent.

Wat zouden we Dirk hier zo verschrikkelijk graag bij gehad hebben. 

Dirk Vande Loock

populorum progressio - vijftig jaar relevant

De overvloed van de rijke landen moet ten goede komen aan de arme landen. De regel, die vroeger voorschreef, dat men zijn naaste moest helpen, moet thans worden uitgestrekt tot het geheel van de noodlijdenden in de wereld. De rijken zullen overigens de eersten zijn, die hier de vruchten van plukken. Daarentegen zullen zij, als zij blijven vasthouden aan hun gierigheid, Gods straf over zich afroepen en de woede van de armen opwekken met gevolgen, die niet te overzien zijn. Als de momenteel rijke landen zich opsluiten in hun egoïsme, tasten zij hun hoogste waarden aan, doordat zij het verlangen om meer te zijn opofferen aan de begeerte om meer te bezitten. Op hen zal men dan met recht de parabel kunnen toepassen van die rijke, wiens landerijen zo'n overvloedige oogst opleverden, dat hij niet wist, waar ze te bergen: "Maar God sprak tot hem: Dwaas! nog deze nacht komt men je leven van je opeisen." (Lc. 12, 20) 

Populorum Progressio - Paus Paulus VI - 26 maart 1967

de Buren bezoeken Sint-Anna

Voor wie deze middag niet naar de Ronde wil kijken en voor wie naar de kerk wil zonder per se naar de mis te willen, een ideale oplossing:

De socio-culturele wijkvereniging de Buren van de Abdij brengen deze middag een bezoek aan de Sint-Annakerk.

Ik maakte volgende wervende tekstje:

De Buren van de Abdij gaan op bezoek bij de buren. De Gentse Sint-Annakerk is voor de meeste mensen een gevel. Een gevel op een rotonde met constant voorbij razend (of stilstaand) verkeer. Een gevel die dan nog decennia lang verborgen is gebleven achter de steigers. Een van de grootste kerken van de regio, maar waar de meeste mensen nooit binnen zijn geweest.
Toparchitecten, wereldvermaarde ingenieurs, de crème de la crème van de kunstschilders en beeldhouwers, de Sint-Annakerk heeft het beste dat Gent in de tweede helft van de negentiende eeuw te bieden heeft.
We maken kennis met de kerk, met haar bouwheren en haar doelpubliek, met haar voorgeschiedenis en haar toekomst.

afspraak 11u aan de Sint-Annakerk, Sint-Annaplein, Gent

perfect

een nieuwe parel van TheAwkwardYeti

aanwinsten in maart

Alweer een maand verstreken, tijd voor een update van de 'aanwinsten'.

G. A. De Wilde, Geschiedenis onzer Academiën van Beeldende Kunsten, Davidsfonds, 1941.

A.H. Werthheim-Gijse Weenink, Democratische Bewegingen in Gelderland 1672 - 1795, Van Gennep, 1973.

A. Corbet, De Vlaamse muziek sedert Benoit, VEV, 1951.

H.J. Störig, Geschiedenis van de filosofie 1, Prisma, 1972.

H.J. Störig, Geschiedenis van de filosofie 2, Prisma, 1972.

Han Suyin, De Morgenvloed. Mau Tsetoeng en de Chinese Revolutie, Torenboeken, 1976.

Han Suyin, De wind in de toren. Mau Tsetoeng en de Chinese Revolutie, Torenboeken, 1978.

zomertijd

Nederlandse regering onderuit

De Nederlandse verkiezingen, veel slogans, veel oppervlakkige en ronduit slechte analyses. Een uitstekende analyse van de PVDA neem ik hier met veel plezier geheel en al over:

“Rutte wint, Wilders gestopt”. Zo beginnen zowat alle commentaren bij de uitslag van de Nederlandse parlementsverkiezingen. De echte boodschap van de kiezer klinkt nochtans anders: de regeringspartijen worden afgestraft voor hun keiharde liberale besparingsbeleid, en het verraad van de sociaaldemocratische PvdA vertaalt zich in een spectaculaire duik naar beneden.
Zij beloofden de Nederlanders een sociaal beleid. In de plaats daarvan voerden ze mee een rechts besparingsbeleid uit. Voor dat verraad betalen ze nu de prijs. De liberale VVD juicht omdat ze minder verliest. Eigenlijk zouden ze zich moeten schamen. Rutte praatte gewoon haatzaaier Geert Wilders na. Over sociale problemen mocht het niet gaan.

Sociaaldemocraten zakken in elkaar

De Nederlandse regeringscoalitie van VVD en PvdA verliest. Vooral de sociaaldemocraten incasseren zwaar. Die hadden de Nederlanders in de verkiezingscampagne van 2012 nog een sociaal beleid beloofd. Maar stapten fluks in een coalitie met de liberalen van Rutte, om zwaar te gaan besparen op de zorg en de pensioenen. Vandaag halen de Nederlandse sociaaldemocraten geen 6% van de stemmen meer, een historische afgang. Ze verliezen bijna vier op de vijf van hun kiezers. Te noteren dat minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem mee in de klappen deelt en dus zijn ministerpost zal kwijtspelen. De man zit tot nader order de Eurogroep voor (de landen van de eurozone) en is berucht om zijn snoeiharde aanpak van Griekenland.
De VVD had na de verkiezingen enkel goede woorden voor de “verantwoordelijkheidszin” van de sociaaldemocratie. Het sociaaldemocratische kiezersbedrog verzwakte ook het hele progressieve kamp. Er stemden minder mensen duidelijk links van het centrum. Rechts bedankt.

Liberalen lopen Wilders achterna

Ook de grootste regeringspartij, de liberale VVD van premier Mark Rutte, verliest acht zetels. Dat is minder dan Rutte vreesde en de peilingen aangaven. Ruttes operatie redding bestond uit twee pijlers.
Ten eerste praatte Rutte haatzaaier Geert Wilders na. Iedereen moest “normaal doen”, heette het. De mensen moeten hun ongenoegen kanaliseren naar wie niet “normaal doet”, naar minderheidsgroepen, moslims, vluchtelingen, Turkije. Het mocht vooral niet over sociale problemen gaan, over de vastgoedspeculatie of de private gezondheidsverzekeringen. De regering-Rutte maakte van Nederland een belastingparadijs, waar bedrijven uit de hele wereld een postbusadres hebben om elders aan belastingen te ontsnappen. Multinationals krijgen vrij spel, aandeelhouders kunnen zich maximaal verrijken. Wilders is het daar volmondig mee eens. Hij stemde verschillende keren tegen voorstellen van de linkse SP om iets te doen aan het ‘eigen risico’ in de ziekteverzekering, het bedrag dat voor rekening van de patiënt is vooraleer de verzekering tussenkomt. Bescherming van huurders met een huurtoeslag: nee, zeiden Wilders en VVD in koor.

Op zoek naar een sociaal alternatief

Een tweede pijler in Ruttes discours was de mantra dat de economische groei nu ook de gewone Nederlander ten goede zal komen. Maar die merkt na jaren neoliberaal beleid veeleer het tegendeel. Meer Nederlanders stellen gezondheidszorg uit wegens de verhoogde kostprijs – hun aantal is meer dan verdubbeld sinds 2010. De pensioenleeftijd stijgt. De woningmarkt is in crisis, met hoge huren. Studenten moeten studieleningen aangaan en starten nadien hun loopbaan met een zware schuldenlast. Op de arbeidsmarkt zitten zowat één miljoen ‘zelfstandigen zonder personeel’ (zzp): jobs waarvoor voorheen een arbeidscontract bestond, maar die nu door slecht betaalde schijnzelfstandigen uitgevoerd worden, zonder ernstige sociale bescherming.
Dat moet anders, vindt de kiezer. Zowat alle oppositiepartijen gaan dan ook vooruit. Enkele die zich in het comfortabele centrum positioneren, zoals de CDA (christendemocraten), D66 (links-liberalen) en GroenLinks, dat spectaculair stijgt met een jong, dynamisch imago. Andere die zich profileren rond één bepaald thema of bevolkingsgroep (Partij voor de Dieren, 50Plus, DENK). De linkse SP (Socialistische Partij) heeft nu de meeste stemmen op links. Welke regering er ook komt, druk van onderuit zal essentieel zijn om echte verandering af te dwingen.
Er liggen duidelijk grote kansen voor zo’n linkse beweging, die het bedrog van de sociaaldemocraten vervangt door een verenigend sociaal alternatief.

bron

'verbeelding is aantrekkelijker dan wetenschap'

Wat mij frappeert, is dat onder de vele lezers van de epische verledens die geschapen zijn tussen de eerste decennia van de twintigste en die van de eenentwintigste eeuw - van de Hyporeaanse wereld via Gor naar Dune maar ook van Zweinstein naar Westeros - veel studenten geschiedenis zijn. Hoewel zij een 'studieboek' van ca. 250 pagina's al te lang en te ingewikkeld vinden, verdiepen zij zich moeiteloos in deze en vele andere, vergelijkbare fantasy-teksten die bovendien dikwijls de vorm krijgen van series waarvan elk van de delen - meer dan drie is normaal - tussen de vijfhonderd en duizend pagina's telt, en met kaarten, schema's, verzonnen talen, fictieve genealogieën en glossaria ingewikkelder is dan het meest met feiten beladen historische handboek. Of geeft dit slechts aan dat zelfs voor historici verledenverbeeldingen die vaak volledig voorbij de geschiedwetenschap gaan toch aantrekkelijker zijn dan hun normale, wetenschappelijke kost.

 Peter Rietbergen

afbeelding van Nerdist

citaat uit: Het verleden spelen, of verledens spelen...? Beschavingsmodellen en wensdromen in 're-enactment' en 'games'. in: Clio's stiefzusters. Verledenverbeeldingen voorbij de geschiedwetenschap, Vanthilt, 2015, p. 299.

wereldvrouwendag

1974 – “The Brigade of Fierze” - Abdulla Cangonji.

via

Graailand on tour

Peter Mertens heeft met 'Graailand' wederom zeer straffe kost bijeengebracht.
Vanavond kun je naar de Gentse Vooruit naar een boekvoorstelling.

Pascal Debruyne en Dominique Willaert gaan in sofagesprek met Stef Doise (LBC-NVK), Angeline Van Den Rijse (ABVV, Algemene Centrale), Ewald Engelen (financieel geograaf aan de Universiteit van Amsterdam, publicist in o.a. De Groene Amsterdammer), Sofie De Graeve (Furia), Jeroen Robbe (LABO vzw), Sacha Dierckx (Progressieve denktank Minerva), Saïda Isbai (Hart Boven Hard) en Peter Mertens himself.

Aminata Abdoul en Fatih zorgen voor muziek. Cartoonist Joris Vermassen alias Fritz Van den Heuvel neemt op pittige manier de graaiers op de korrel. Lezers Mohamed Omar (Engage) & Hagar Rebahi vertellen u graag wat zij ervan vonden.

Vooruit - 20u - volledig gratis - schrijf je in: https://vooruit.be/nl/show/detail/11885/Peter_Mertens

tijd voor opera - Simon Boccanegra

Kameraden en vrienden, vandaag 'hoogstaande' cultuur.
Uw kameraad gaat naar de opera, Simon Boccanegra.

'Simon Boccanegra' van Giuseppe Verdi is een opera over een vrijheidsideaal dat niet tot stand kan komen, noch in het persoonlijke, noch in het maatschappelijke leven. Verdi geeft op onnavolgbare manier gestalte aan de eenzaam­heid en de vertwijfeling van de politieke machthebber en de mens. Een donkerte die Verdi in deze muzikale hoogvlieger subliem onderstreept met diepe orkestrale klanken.

De opera Simon Boccanegra is een clair-obscur waarin het verlangen van de mens naar vrijheid oplicht. Het verhaal speelt zich af in de renaissance, aan de Ligurische zee in Genua, maar eigenlijk schreven Verdi en zijn librettist Boito een verhaal over de kwetsbaarheid van politieke en menselijke idealen, gericht op hun eigen tijd. De macht­sstrijd tussen de oude adel, ver­te­gen­woordigd door Fiesco, en de oud-zeerover Simon Boccanegra wordt nog versterkt door hun gecompliceerde verhouding tot kleindochter, respectievelijk dochter, Amelia. De grens tussen het persoonlijke lot en de politieke rol gaat daar­door vervagen. Verzoe­ning komt te laat.

Warm-up Simon Boccanegra from Opera & Ballet Vlaanderen on Vimeo.


bron: Opera & Ballet Vlaanderen

Adult Wednesday Addams

Op het internet staat van alles, ik hoef het u niet te vertellen. Op youtube staan bijvoorbeeld allerlei series, die het kijken meer dan waard zijn. Sommigen zijn stukken beter dan de same-old-crap die je op de schellevisie kunt bekijken.
Een zeer leuke is deze, Adult Wednesday Addams, gebaseerd op het nog steeds iconische The Addams Family.

 you are completly and otherly inconsequential.

That's a big word for trivial, wortless, nothing.

"Alles is afgedwongen door strijd”

Het UGentse historicus en links boegbeeld Jan Dumolyn werd door UGents studentenblad Schamper geïnterviewd over protest en sociale veranderingen. Een lezenswaardig artikel. Enkele uittreksels:

“Er is doorheen de geschiedenis eigenlijk geen enkele sociaal-economische verandering die door de mens zomaar ten goede werd gedaan. Alles is afgedwongen door strijd”, vertelt Dumolyn. “Neem nu bijvoorbeeld het algemeen stemrecht. Men vergeet dat er drie grote stakingen hebben plaatsgevonden om dat algemeen stemrecht af te dwingen, dat er mensen in die strijd het leven hebben gelaten.”
Geen enkele historicus zal het ontkennen: strijd, in al zijn varianten, is één van de meest effectieve manieren om tot resultaten te komen.
Het tegendeel lijkt echter waar te zijn. Met z’n allen verzamelen we op straat, met z’n allen leggen we het verkeer op belangrijke kruispunten stil, met z’n allen nemen we trommels te hand om de uitspraak ‘de maat is vol’ nog wat meer kracht bij te zetten. Maar veel resultaat zien we niet. Hoe komt dat toch? Teren we collectief op een illusie van impact?

  Dumolyn zoekt zijn verklaring in de huidige trend van het antisyndicalisme, een trend die volgens hem deels ontstond door de geschiedkundige nalatigheid waar de jongere generaties gezamenlijk last van hebben. Wat vakbonden ons ten goede hebben gebracht in het verleden, zijn we vergeten. We zien het nut er niet van in. Vakbonden duiken wel vaker op in de media, maar meer om pek en veren over hun protestacties heen te gieten dan om hun verwezenlijkingen in de verf te zetten.

Deels ligt de schuld ook bij henzelf, laat Dumolyn ons weten. Vakbonden worden door de Y-generatie beschouwd als een oud, in carreaux gekleed comité dat zijn dagen slijt rond tonvuurtjes en zijn stembanden door de zoveelste slogan aan flarden heeft geschreeuwd. De vakbonden zijn zodanig opgegaan in het protest dat ze vergaten te moderniseren en daar lijdt hun imago onder. “Je mag namelijk niet vergeten dat er ook nog iets is als de publieke opinie. Daar moet je ook op voorbereid zijn. Als de vakbonden vandaag één grote fout maken dan is het dat zij, in tegenstelling tot de nieuwere, hippere protestbewegingen, falen in massacommunicatie”, aldus Dumolyn.

Maar vakbonden stellen precies datgene voor wat de jongere generatie in z’n protesten mist: structuur. Naast de duidelijke problemen van een gebrek aan ideologie, leiderschap en een eenduidig doel tijdens het protest, situeert het grootste probleem zich in wat er na het protest gebeurt. Soms eindigt een protest in een gewelddadige confrontatie met de politie en vaker wel dan niet dooft de protestbeweging gewoon uit. Achter de schermen van grote demonstraties schuilt er zelden een goed draaiende en meer permanente organisatie die zich met de opvolging bezighoudt. Een organisatie die ervoor zorgt dat de eisen van de demonstranten zich een weg weten te banen doorheen de ingewikkelde en langdradige processen van de politieke wereld om vervolgens effectief een structurele verandering te bewerkstelligen.

het volledige artikel: Schamper

Homerus, een dichter voor onze tijd

Geert Van Istendael schreef voor Mo een zeer lezenswaardig stuk over 'iets volslagen wereldvreemds'.
In deze tijden van compleet walgelijke politici mag dat wel eens.

Plaats voor iets volslagen wereldvreemds nu: een gedicht dat bijna drieduizend jaar oud is.
Zelfs de knapste taalkundigen en historici weten niet precies wanneer het ontstond. Meestal lees je even geleerde als voorzichtige beschouwingen die tasten naar achthonderd jaar voor Christus.

Wie was de dichter?
Was er wel één dichter? Ook daarover uiten de meeste deskundigen zich terughoudend. Toch klinkt één naam en die naam is beroemd, je mag rustig zeggen, wereldberoemd: Homeros. Het is bijvoorbeeld geen toeval dat de grote Antillaanse dichter Derek Walcott, Nobelprijs 1992, zijn indrukwekkende epos (meer dan 300 bladzijden verzen) over Caribische vissers Omeros heeft genoemd. Het is een geniaal voorbeeld van culturele toe-eigening. Cultuur zonder toe-eigening bestaat trouwens niet. Lang leve de schaamteloze mengelmoes. Maar dat terzijde.
Homeros dus. De blinde dichter. Blinde dichter!?! Zo wil het de overlevering. Nauwkeuriger is het te zeggen, de blinde zanger, want gedichten werden eeuwen lang gezongen. Nu nog. Denk aan Bob Dylan. Pas een paar eeuwen na de veronderstelde Homeros schreven iets minder oude Grieken de versregels op. En eeuwen lang werden ze gelezen, bestudeerd, ontleed, nagebootst, vertaald, bewonderd, zelden verguisd.

Dat is niet niks als je bedenkt dat Homeros alles samen meer van 25.000 verzen bij elkaar overleverde, in twee heldendichten: de Ilias, over de oorlog tegen Troje, en de Odyssee, over de avonturen en de zwerftochten van de Griekse oorlogsheld Odysseus, de man van vele listen, ná de oorlog tegen Troje en over zijn behouden (nou ja) thuiskomst.

Ik wil het hier hebben over het tweede heldendicht ofte epos, de Odyssee. Klik nou niet meteen geërgerd naar een andere provincie van het wereldwijde web, dit is geen erudiet en dus verwerpelijk elitair verhaal over een grijs en dus stomvervelend verleden.
 De Odyssee gaat over u.

Begin februari heeft Michael De Cock, de intendant van de Koninklijke Vlaamse Schouwburg in Brussel, alle twaalfduizend verzen laten opzeggen – beter gezegd, laten acteren - in zijn grote theaterzaal. Hij had daarvoor meer dan dertig acteurs en drie dagen nodig. De eerste dag begon om acht uur ’s avonds, de tweede om vier uur ’s namiddags en de derde om elf uur ’s morgens. Telkens liep het door tot middernacht en later.
Ik ben naar veel – niet alles – gegaan en heb, toch enigszins tot mijn verbazing, vastgesteld dat de zaal behoorlijk vol zat, tot diep in de nacht.

Waarom, in godsnaam, waarom doet zo’n intendant dat? Hij is nog niet zo heel erg lang de baas van de KVS. Wil hij er soms al weg? Ik denk het niet, ik denk zelfs het tegendeel.
Waarom dus.
De eerste reden ligt voor de hand. Bij Athenaeum-Polak & Van Gennep in Amsterdam is een nieuwe vertaling van de Odyssee verschenen. De vertaler heet Patrick Lateur, wat betekent dat hier werk van zeer grote kwaliteit wordt geleverd. Lateur, een Vlaming trouwens, had het al eerder bewezen bij andere dichters uit de oudheid, overvloedig bewezen. De zaal raakte helemaal in de ban van de antieke verzen.
Lateur heeft geen modieuze moderniseringen binnengesmokkeld, volstrekt niet. Zijn taal is tegelijk soepel en stevig, blijft trouw aan het oude en verspert toch de toegang tot de Homerische wonderwereld niet. Hij kan dat als weinig anderen. Zijn werkwijze is even eenvoudig als gesofisticeerd. Hij gebruikt niet de oorspronkelijke versvorm (voor wie het interesseert, de dactylische hexámeter, Wikipedia verschaft uitvoerig uitleg). Lateur gebruikt de jambische vijfvoeter, dat is vijf keer onbeklemtoond, afgewisseld met vijf keer beklemtoond en eventueel een onbeklemtoonde aan het eind. Klinkt dat veel te technisch? Maar nee, het is papgemakkelijk. Die versvorm zit als het ware in onze spreektaal verankerd. Ik geef drie kleine voorbeelden (niet uit de Odyssee):
Ik moet nog even sigaretten halen.
Hij las de krant en dronk een kopje thee.
Er waren meisjes van Maria Boodschap.
Ziet u, u kunt er zelf zoveel bij verzinnen als u maar wilt. En wat de laatste regel betreft, die grieten zaten echt in de zaal en ze waren enthousiast.
Michael De Cock gebruikt zelf de woorden tempel van taal, hij heeft overschot van gelijk, maar er is een hoop meer aan de hand en dat is, denk ik toch, de hoofdreden waarom hij deze gewaagde onderneming wilde en durfde. Want hele zangen uit de Odyssee gaan over vandaag en over ons, scherper, over de schande van ons Europeanen. Gelooft men mij niet daar op de achterste banken?
Kijk maar uit.
Het halve epos door zwalpen kleine bootjes over de Middellands Zee, tussen het huidige Turkije, de Italiaanse laars, tot bij Noord-Afrika en natuurlijk Griekenland. Die bootjes zijn uiterst breekbaar. In de Odyssee wordt de ene schipbreuk na de andere geleden. Tientallen scheepslui verdrinken jammerlijk in de woeste baren. Soms kunnen ze zich vastklampen aan wrakhout en zwalpen ze hulpeloos over de kokende golven tot de zee hen uitspuwt op een of ander onherbergzaam strand.  Het hele deel zwerftochten gaat hoofdzakelijk over kapseizen, zwemmen en verzuipen.

Kan het actueler?
Als eilandbewoners de gehavende Odysseus en zijn even gehavende matrozen vinden, wat doen ze dan?
Ze vragen niets. Ze geven de onbekende, anonieme mannen een warm bad, ze geven hun kleren, ze bereiden hun een uitvoerige maaltijd en pas dan komt de vraag: zeg, vertel nu eens, wie zijn jullie eigenlijk? Gastvrijheid is een haast als refrein weerkerend thema in de Odyssee. Dat staat in krasse tegenstelling tot de bij ons om zich heen grijpende xenofobie (de vrees voor de xenos, de vreemdeling). In de Odyssee overheerst juist de filoxenia (de vriendschap of vriendelijkheid voor de vreemdeling). De oppermachtige oppergod Zeus is (naast vele andere bevoegdheden) de god van de gastvrijheid. Filoxenia is dus een religieus gebod.
Kan het actueler?
Nog iets in dat verband.
Als Odysseus en zijn makkers eens een keer niet met zorg en vriendschap worden ontvangen, bijvoorbeeld bij de Laestrygonen of bij de cyclopen, dan zijn zij die hen bedreigen of vermoorden en zelfs opvreten zonder mankeren brute barbaren. Homeros’ beschrijvingen zijn uiterst efficiënt en laten geen ruimte voor twijfel.
Kan het kritischer? Voor ons? Vandaag?
Algemeen wordt aangenomen dat Homeros’ poëzie een van de grondslagen is van onze beschaving. Er zijn er zelfs die zich afvragen of je na Homeros nog wel iets van betekenis kunt schrijven.
Welnu, dat onderdeel van de basis van onze beschaving druipt van bloed. Moord en doodslag zijn, zeker in de laatste zangen, alomtegenwoordig. Homeros mag dan al blind zijn geweest, zijn verhalen over kerven en sterven konden niet gruwelijker zijn.
Is onze beschaving een heilige tempel?
Dan rijzen de zuilen op uit plassen mensenbloed.
Maar dan is er die laatste zang.
De toeschouwer begint wat te suffen. Het loopt ook tegen middernacht. Weer dat geweld. Weer moet Odysseus op de vlucht en hij was nou eindelijk thuis gekomen. Echter, helemaal aan het eind, het zijn echt de ultieme versregels, geeft Homeros het verhaal een totaal onverwachte draai. Het is zeker geen apotheose. Is het een anticlimax dan? Dat zou ik niet zeggen. De Odyssee eindigt met een compromis tussen strijdende partijen.
Ik ken niet genoeg de grote epen uit bv. het Hindoeïsme, de Ramayana en de Mahabharata, of die uit andere beschavingen, om te weten of ook zij een plaats inruimen voor compromissen. Het klinkt zo weinig, nou, episch. Zo weinig heldhaftig. Toch schrijft Homeros juist dát.  Bijgevolg vormt ook dit, ten minste ten dele, een grondslag voor onze beschaving.
De wijsheid van het compromis. Zijn we die niet in hoog tempo aan het vergeten?      

U merkt het, ouwe Homeros is werkelijk een dichter voor onze tijd. Meer dan veel hedendaagse dichters.
U kunt nog altijd gaan luisteren of zelfs mee lezen.

En ten slotte:
Griekenland, heb dank voor Homeros.
Europa behandelt je smeriger dan smerig. Al tijden. Nu opnieuw.
Trapt Europa zijn eigen beschaving niet weg?
In naam van de schraapzucht?

bron: Mo

aanwinsten in februari

 Op het einde van de maand brengen we het overzicht van de boeken-aanwinsten.


Volksmacht op Cuba. artikelen, toespraken en intervievs over binnenlandse en buitenlandse ontvikkelingen van de Cubaanse revolutie, Cubagroep Deze Vereldcentrum i.s.m. Venceremos.

Enver Hoxha, Le socialisme en Albanie 1, Union générale d'éditions, 1974.

Enver Hoxha, Le socialisme en Albanie 1, Union générale d'éditions, 1974.

Fidel Castro en Ignace Ramonet, Fidel Castro My Life. A Spoken Autobiography, New York, 2008.

Dienst Monumentennzorg en architectuur stelt zich voor in 2012. Lezingen, Gent 2013.

Dienst Monumentenzorg en Architectuur, Lezingen 2013, Gent, 2014.

'Arabian Nights'

Maandag, filmpjesdag. Vandaag brengen we een tamelijk vakidiote lezing.

Het Amerikaanse Penn Museum heeft niet alleen zeer boeiende lezingenreeksen, over zeer uiteenlopende onderwerpen, ze heeft ook de excellente gewoonte om die lezingen integraal op te nemen en op youtube te zetten.

In 2015-2016 liep een reeks 'Great Myths and Legends'. Het onderwerp van de lezing van vandaag is 'De Arabische Nachten'. Duizend-en-een-nacht en andere vertelsels.

Helder uiteen gezet door dr. Paul Cobb, prof Islamic History aan de University of Pennsylvania.

meer:
Penn Museum en op youtube
dr. Paul M. Dobb

morgen!

bron: james of no trades

Vi azoy lebt der kayser?

Op deze koude doch fraaie zaterdag, een muzikaal intermezzo.



Paul Robeson brengt een prachtig stuk uit de Jiddische volksmuziek.


voor de meezingers onder ons:

Rabosay, rabosay, khakhomim on a breg,	Gentlemen, endlessly wise,
Kh'vel aykh fregn, kh'vel aykh fregn,	I want to ask you a question.
- Nu, freg zshe, freg zhe, freg,	- Nu, ask, ask, ask:
Entfert ale oyf mayn shayle:	Everybody answer my question:
Vi azoy trinkt der keyser tey?	How does tsar drink tea?
Me nemt a hitele tsuker,	You take a cylinder of sugar,
Un me makht in dem a lekhele,	And carve a hole on the top,
Un me gist arayn heyse vaser,	And into it you pour hot water
Un me misht, un me misht ...	And then stir and stir.
Oy, ot azoy, oy, ot azoy,	Oy, just like that, oy, just like that,
Ot azoy trinkt der keyser tey!	That's how the tsar drinks tea.
Rabosay, rabosay, khakhomim on a breg	Gentlemen, gentlemen, endlessly wise,
Kh'vel aykh fregn, kh'vel aykh fregn.	I want to ask you a question.
- Nu, freg zhe, freg zhe, freg.	- Nu, ask, ask, ask:
Entfert ale oyf mayn shayle:	Everybody answer my question:
Vi azoy est der keyser bulbes?	How does the tsar eat potatoes?
Me nemt a fesele puter	You take a barrel of butter
Un me shtelt avek dem keyser oyf der anderer zayt,	And you place it opposite the tsar
Un a rote soldatn, mit harmatn,	And a company of soldiers, with cannons,
Shisn di bulbes durkh der puter	Shoot the potatoes through the butter
Dem keyser glaykh in moyl arayn ...	Straight into the tsar's mouth.
Oy, ot azoy, oy, ot azoy,	Oy, just like that, oy, just like that,
Ot azoy est der keyser bulbes!	That's how the tsar eats potatoes.
Rabosay, rabosay, khakhomim on a breg,	Gentlemen, gentlemenn, endlessly wise,
Kh'vel aykh fregn, kh'vel aykh fregn.	I want to ask you a question.
- Nu, freg zhe, freg zhe, freg.	- Nu, ask, ask, ask:
Entfert ale oyf mayn shayle:	Everybody answer my question:
Vi azoy shloft der keyser bay nakht?	How does the tsar sleep at night?
Me shit on a fuln kheyder mit federn,	You fill a room with feathers
Un me khmalet ahin arayn dem keyser,	And you wham the tsar in,
Un dray polk soldatn	And three regiments of soldiers
Shteyen a gantse nakht un shrayen:	Stand all night and shout:
Sha! Sha! Sha!	Shah! Shah! Shah!
Oy, ot azoy, oy, ot azoy,	Oy, just like that, oy, just like that,
Ot azoy shloft der keyser bay nakht!	That's how the tsar sleeps at night.

tekst uit jewishfolksongs.com

Alien Valentijn

ideeën moeten bufferen

bron: lenia_roth via amandaonwriting

Walatta Petros, een antikoloniale heilige

Op deze fraaie zondag brengen we u het verhaal van de Ethiopische heilige Walatta Petros.
Een fascinerend verhaal:

The 17th-century saint Walatta Petros was not the sweet and gentle angel that many might imagine when thinking of a holy woman. This Ethiopian leader was fierce, more given to reprimanding her devoted followers than comforting them and not above killing those who disobeyed her. It is not surprising, then, that she controlled the fate of kings.

When the Jesuits came to Ethiopia in the late 1500s, they managed to convert the Ethiopian king Susenyos from the Ethiopians’ ancient form of Christianity to Catholicism and, in 1622, he commanded his subjects to do the same. Enraged, Walatta Petros went round the country to preach against him and his ‘filthy faith of the foreigners’, barely surviving the persecution of the king’s soldiers, the rebuke of his court, attempted rape by her jailer, the perils of desert exile and the propaganda of the Jesuits. She, and the many noblewomen who joined her in refusing to convert, eventually succeeded in forcing Susenyos to rescind his conversion edict in 1632, thus ending a civil war and returning the country to the Ethiopian Orthodox Tawahedo Church.
As the art historian Claire Bosc-Tiessé argues, Walatta Petros’ monastic community was, in addition to being a centre of orthodoxy and a home for powerful abbesses, an asylum for rebels against the king. Following her death in 1642, legends grew up about the miracles she performed over the centuries to protect those in danger from kings.
We know about these legends from two relatively new parts of the saint’s hagiography, added in 1769 and 1870 to the original text, which was first written down in 1672 in Ge‘ez, an Ethiopian classical language. This hagiography, the Gadla Walatta Petros (Life-Struggles of Walatta Petros), is actually a composite text of four different sections: the gadl (the saint’s life), the ta’amer (the saint’s miracles), the malke’ (a long poem praising the saint from head to toe) and the salamta (a short hymn praising the saint’s virtues). The miracles, the ta’amer (literally, ‘signs’), are not those that were performed while the saint was alive but the ones that happened after her death, when followers called upon her to intervene and grant their prayers. The problems she solved generally have to do with physical danger, whether from illness, animals, hunger or attackers.
In Ethiopia, miracles can be added to a saint’s hagiography over the years. Two manuscripts of the Gadla Walatta Petros, for example, include miracles that the saint performed posthumously for those escaping a succession of kings across the 18th and 19th centuries. In them, Walatta Petros not only protects her community from the persecution of kings, she teaches disrespectful monarchs to fear her. Thus this hagiography – the earliest known book-length biography devoted to the life of an African woman – documents not just a remarkable life but also Ethiopians’ belief that women can – and do – shape history.
In her hagiography, some kings take the saint seriously from the first. Just a few months after Susenyos rescinded his conversion edict, he died. His son Fasiladas came to power and presided over the newly restored ‘right faith’. The new king had long been a friend of Walatta Petros and, in 1650, he granted land and goods in order to establish a permanent monastery for her community.

Cattle dancing

The legend of Walatta Petros quickly rose in eminence. She appears in the royal chronicles of various kings. In 1693, for example, the king consulted the leaders of her community about the suitability of a new head of the church. And again, in the 1730s, a chronicle relates a vision Walatta Petros had that legitimated the reign of the current king, Iyasu II (r. 1730-55, the great-great-grandson of Susenyos). The chronicle depicts Walatta Petros on her way to the Ethio-Sudan borderlands, banished into exile in the 1620s by an angry Susenyos. In a dream, she saw cattle dancing in front of Iyasu’s great-grandmothers on both sides, thus predicting that their line would yield a son who would lead the nation. In this, her ability to fight heretical kings had transformed into an ability to identify just kings.
Other kings were slower to understand that Walatta Petros was a figure to be feared. Indeed, quite a few of the miracles depict kings ignoring her messages to them – to their peril. For instance, in the late 1720s, a group of rebels rose up against King Bakaffa, the great-grandson of Susenyos. According to her miracles, more than 2,000 rebels sought refuge at Walatta Petros’ monastery. When Bakaffa learned where they were, he dispatched troops to the monastery with orders to kill everyone there, including the monks and nuns. An enraged Walatta Petros appeared to Bakaffa in a dream, demanding that he reverse his orders. Bakaffa, frightened, woke up but then fell asleep again. Twice more, Walatta Petros delivered the same message and finally, in the last dream, she cast him from his throne and set it on fire over him. The terrified Bakaffa then began to suspect that Walatta Petros was not merely a dream figment but was actually speaking to him. He summoned a nun who had met Walatta Petros over 60 years before, who confirmed that the woman he described was indeed the saint. Finally heeding her warning, Bakaffa sent a swift-running messenger after his army to tell them to turn back instantly. Everyone at the monastery was saved. According to her hagiography, a king who was so powerful that he had not hesitated to execute a noble rebel in front of his entire camp quaked at the thought of Walatta Petros’ indignation. The power of her reputation was enough to subjugate kings as well as to validate their reigns.

Miracles and wonders

Much later, Walatta Petros protected her community from another king, Tewodros II (r. 1855-68), known in British history for taking European missionaries and British government representatives hostage and forcing them to build him a cannon. In the miracle, he is called Tewodros Me’rabawi, the western Tewodros, probably because of this association. His miracle involves, perhaps predictably, a cannon. An earlier king, Takla Giyorgis I (r. 1779 and 1800), had seized a cannon in battle, which he then donated to a church in the capital dedicated to Walatta Petros. The cannon remained there until Tewodros became king when, in an effort to assert his authority, he issued a decree saying that those found to possess cannons or firearms should have their houses pillaged and their possessions seized. The cannon in her church was found and confiscated, the priests were taken into custody and Walatta Petros’ feast day was cancelled. But, due to the miraculous intervention of Walatta Petros, when the cannon arrived at court, it disintegrated. When Tewodros realised what she had done, he immediately set the priests free to save himself from her wrath. The miracle concluded with the words: ‘In just this way does Walatta Petros still work miracles and wonders.’ Even Western technology was no match for her.
Before Walatta Petros was born, her father had a vision of her future, in which ‘the kings of the earth and the bishops will bow to her’. Susenyos was Walatta Petros’ mortal enemy – condemning her, calling her before a tribunal, ordering her to undergo re-education by the Jesuits, exiling her and only narrowly avoiding killing her – but, when he rescinded his conversion edict, her hagiography claims, he also sent Walatta Petros a message informing her of his change of heart, hinting that he regretted his actions. Walatta Petros’ relationship with Susenyos’ progeny seems to echo this shifting relationship from disrespect to obedience, all learning to fear her.
Walatta Petros continues to be revered as a saint to those who resists authority and are dedicated to the pursuit of peace in the world.

 bron: History Today

'if the governement could just rearrange some things'

beste vrienden,  vandaag gaan we het hebben over de zogenaamde vluchtelingencrisis.

90s teenflic Clueless geeft ons een belangrijke les in het omgaan met vluchtelingen.

solidariteit, menselijkheid, broederschap, herverdeling, planning, sleutelbegrippen.

Marie Pannekoek

aanwinsten in januari

Peter Mertens, Graailand, EPO, 2016.

Max Lamberty, Lodewijk De Raet. een levensbeeld, Vlaamse Pockets, 1961.

André Gide, De Nieuwe Spijzen, wereldbibliotheek, 1937.

Karel Van Isacker, Herderlijke Brieven over Politiek, 1830/1966, Antwerpen, 1969.

Gong Xi Fa Cai!

Aan alle Chinese kameraden en vrienden, een zeer gelukkig nieuwjaar.

houtsnede, Henan, begin 20ste eeuw

update: voor de vrienden met Vietnamese roots: Chúc Mừng Năm Mới!

Raveschotlezing: 'Audacer, Elfrudis en de anderen'

Vanavond kun je wederom naar de jaarlijkse Raveschotlezing.

Prof. Georges Declercq (VUB) zal er spreken over ‘Audacer, Elftrudis en de anderen. Over de betekenis van de eerste graven en gravinnen van Vlaanderen voor Gent (late 9de-midden 10de eeuw)’.

Tijdens de lezing zal de spreker de betekenis van de grafelijke dynastie voor Gent toelichten en dit tegen de achtergrond van de algemene ontwikkeling van het Graafschap Vlaanderen. In de 9de eeuw werd Gent deel van het pas gevormde graafschap, dat zich nagenoeg direct manifesteerde als een dominante politieke factor in het noorden van het West-Frankische koninkrijk. De band van de graven van Vlaanderen met Gent werd steeds nauwer. Van 918 tot 1035 werden de meeste leden van de dynastie in de Sint-Pietersabdij begraven die hierdoor tot één van de meest begunstigde kloosters in het graafschap kon uitgroeien. Administratief, juridisch, maar ook militair kon Gent uitgroeien tot één van de belangrijkste steunpunten van de graven van Vlaanderen.

geef toe, machtig interessant. Tenminste als u enige mate van interesse hebt in deze thematieken.

Dus vandaag, donderdag 19 januari, om 20u in Cultuurkapel Sint-Vincent (Sint-Antoniuskaai 10, Gent).

Geheel en al gratis

een initiatief van Stadsarcheologie Gent, in samenwerking met de Gentse Vereniging voor Stad, Archeologie, Landschap, Monument (GVSALM).

Tot vanavond!

150 jaar Sint-Jan-Baptist

Deze ijzige zondag viert de kerk van Sint-Jan-Baptist haar honderdvijftigste verjaardag.

Dirk Musschoot geeft om 10u30 een korte inleiding, '150 jaar Sint-Jan'.
Onmiddellijk gevolgd door een 'plechtige eucharistie'.

John Berger en Susan Sontag over verhalen vertellen

Vandaag aandacht voor de onlangs overleden intellectueel John Berger.

Een zeer interessant stukje televisie. Uit de tijd dat cultuurprogramma's nog een vol uur mochten duren en nog gewoon saai mochten zijn.





meer in de lokale bibliotheek. Ook de in 2004 overleden Susan Sontag kun je nog vinden in de bibiotheek.

'laten we onze tijd terug nemen'

Nieuwjaarsbrieven, die horen er ook bij. Hart boven Hard heeft een pareltje geschreven.
We nemen ze hier geheel over:

Terugbladeren door de zwarte bladzijden van 2016 is geen pretje. Tot in den treure herhaalden alle jaaroverzichten het vaste lijstje: de aanslagen in Brussel en Nice, de Brexit, de mislukte staatsgreep in Turkije, de verkiezing van Trump, de oorlog in Syrië, politici die zich boven de rechtstaat verheffen…

Andere feiten dreigen alweer vergeten te worden, of haalden zelfs amper de media: aanslagen in Nigeria en Pakistan met dubbel zoveel slachtoffers als in Brussel, het toetje van 9 miljard dat de federale regering inschreef voor nieuwe gevechtsvliegtuigen, het haastig weer begraven Pietenpact, de vluchtelingendeal met Turkije, de besparingen in de zorg, massale privatiseringen en verder piekende werkloosheid in Griekenland, extreemrechts dat in heel Europa terrein blijft winnen …


Kwade tijden?

We worden er makkelijk moedeloos van. Waar gaat het heen met de tijd? Het jaar 2016 volgde 2015 op als het warmste jaar ooit. Ook de samenleving lijkt op drift, maar dan in omgekeerde richting: we stevenen veeleer af op een sociale ijstijd. In 2016 plaatsten al te veel geweld, wanhoop en politiek tumult mensen schijnbaar lijnrecht tegenover elkaar.

Is er dan niets meer dat ons bindt? Toch wel. Elke dag holden we met z’n allen achter weer nieuwe feiten en debatten aan. Tijd om er even bij stil te staan – laat staan ermee om te gaan – was er nauwelijks. Misschien is dat wel het ware probleem. Al die nieuwsfeiten op zich zijn maar signalen van wat er echt verschuift: we zijn met z’n allen steeds minder meester van de tijd waarin we leven. We hebben het wel gewusst, maar vonden de tijd niet om er samen tegenin te gaan.

Intussen vloeit de tijd zelf onverstoorbaar verder. Het besef dat elke tijd verleden tijd wordt helpt relativeren, maar biedt ook hoop. Alles gaat voorbij. Na elk einde, hoe donker ook, volgt een nieuw begin. Maar of dat betekent dat we gewoon bij de pakken moeten blijven zitten? De tijd is rijp…


Een nieuw tijdvak

Zo’n tienduizend jaar geleden, toen het ijs van de laatste IJstijd zich terugtrok, begon het Holoceen. Dat tijdvak, met zijn mild en stabiel klimaat waarin de menselijke beschaving zich kon ontwikkelen, is definitief voorbij. Geologen stelden vast dat onze planeet zonet een nieuw geologisch tijdperk is binnengetreden: het Antropoceen. De invloed van de mens op aarde is nu zo groot dat die voor altijd in de aardlagen aanwezig zal blijven. ‘Antropoceen’ is een planetair alarm.

Al die menselijke activiteit is in strijd met de natuurkrachten. In enkele tientallen jaren maken we veranderingen mee die eigenlijk honderdduizenden jaren nodig hebben. Die transformatie brengt chaos mee: het uitsterven van soorten, chemische vervuiling, ozonconcentratie, vernietiging van bossen, verzuring van de oceanen, erosie. De aarde heeft de grenzen van haar draagkracht bereikt en overschreden. Ons ecosysteem is in crisis. Als we niets doen, dan volgt een dramatische achteruitgang van onze fysieke, sociale en economische omgeving.

Naomi Klein gaf haar jongste boek de titel No Time. Er is geen tijd meer te verliezen. Ons productiesysteem heeft onze planeet tot aan de rand van de afgrond gebracht. Het verstoort de biochemische processen. Het verspilt, het verwoest en transformeert alles wat het op z’n pad vindt. Het is tijd om het fossiele kapitalisme te vervangen door een nieuwe ecologische en sociale beschaving.


Tijd wordt geschiedenis

Tijd maakt geschiedenis. Wie de geschiedenis bestudeert, ziet een patroon. Na elke periode van onrust en opstand volgt meer gelijkheid voor burgers. Eerst stijgt de welvaart, maar al snel ontwikkelt zich een kleine elite die meer politieke macht en rijkdom verwerft. Soms gaat dat gepaard met verzet. Soms wordt dat verzet beantwoord met geweld. Want om haar macht en invloed te behouden, schermt die elite zich steeds meer af en gaat ze dwangmiddelen toepassen. De welvaart daalt en de maatschappij raakt in verval. Zo is vandaag de val van het kapitalisme onafwendbaar, aldus Bas Van Bavel, hoogleraar sociale en economische geschiedenis in Utrecht. Is dat goed of nog slechter nieuws?

Opnieuw leven we nu in zo’n ongelijke samenleving, waar de welvaart voor de meesten daalt en de samenhang bedreigd wordt. Volgens The Global Wealth Report 2016 bezit amper 1% van de wereld 51% van alle welvaart, terwijl de 10% rijksten 89% bezit. De armste helft heeft niet meer dan 1% van onze rijkdom. Een slordige 60 miljoen mensen zijn ergens ter wereld op de vlucht, tussen een thuis die geen hoop te bieden heeft, en een onzekere toekomst elders. De superdiverse samenleving wordt van alle kanten aangevallen om ons te verdelen. Terwijl we ons zouden moeten verbinden en verenigen.

Wat betekent die scheefgroei voor onze menselijke verhoudingen? Blijft er nog samenleving over als we blind aanvaarden dat het de markt is die de maatschappij ordent? Als we de band tussen mensen herleiden tot een economische relatie? Als drie microseconden op westerse beurzen een effect van jaren kunnen hebben voor mensen in het Zuiden? De tijd is uit zijn voegen, zei Hamlet al.

Laten we opnieuw een paar basisvragen stellen: Wat is onze rijkdom? Waar komt ze vandaan? Aan wie behoort ze toe? Hoe kunnen we haar delen en beschermen? We delen een planeet, waarvan we de rijkdom samen gecreëerd hebben. Het is tijd om haar wereldwijd fair te verdelen.


Neem de tijd

Hoe gaan we dat aanpakken? Elke verandering vraagt tijd, te beginnen bij tijd voor bewustzijn en verzet. Alleen moeten we onze tijd vandaag vooral besteden aan arbeid. Het is de tijd van de prikklok, de tijd als een hamsterrad van presteren, efficiëntie en productiviteit. Druk, druk, druk. De epidemie van overwerk en tijdtekort maakt elk jaar meer slachtoffers.

Terwijl de ene zich uit de naad werkt, staat de ander werkloos aan de kant. De combinatie van betaald werk en privéarbeid (opvoeden, huishouden, mantelzorg, vrijwilligerswerk) is toe aan een nieuw en meer inspirerend verhaal. We hebben een ander levensmodel nodig, dat vrouwen en mannen toelaat om werk, zorg, engagement en vrije tijd menswaardig te combineren. We moeten herzien hoe we betaalde en onbetaalde tijd waarderen en verdelen. Laat mensen met tijdshonger terug meester worden van hun tijd, hun gezondheid, hun relaties, hun leven. Zo kunnen we vaker stilstaan bij wat er echt gebeurt.

Nieuwe technologie biedt de sleutel tot een toekomst waarin we veel minder moeten werken en tijd krijgen voor zinvol werk, creativiteit, zorg voor elkaar, verzet als het moet. Het is mogelijk. Op voorwaarde dat we de keuze maken om recht te zetten wat krom is: het is tijd voor een ‘economie van het geluk’, die niet winst tot doel heeft, maar het vervullen van menselijke behoeftes.


Tijd om te verbeelden

Bij de oude Grieken stond de gevleugelde reuzengod Chronos voor de meetbare tijd, de kloktijd. Maar Chronos had een pendant: Kairos, de god van het juiste ogenblik. Kairos was een jongeling met een lange haarlok op het voorhoofd. Hij symboliseerde de tijd die we ervaren wanneer de kloktijd ons niet opjaagt, wanneer we opgaan in magische momenten van bezieling of wanneer we tot rust komen, rust die een voorwaarde is voor denken, creativiteit en verbeelding. Voor een andere toekomst.

Dat is de tijd die we met Hart boven Hard nastreven én vorm geven: tijd voor een ander geluid. Zo kan je alvast 7 mei in je verse agenda noteren: die zondag gaan we in Brussel de langste tafel ter wereld bouwen, als een massaal gebaar voor herverdeling van middelen, arbeid en basisrechten. Zowel voor wie moedeloos dreigt te worden, als voor wie zich extra wil smijten voor een nieuw tijdperk, is dat het moment. Alleen kan je veel, maar samen nog veel meer.

Dat is wat wij je wensen voor 2017: dat we terug meester worden van onze tijd, dat we de tijd grijpen, en zelf vorm geven. De tijd is aan ons. Het is en blijft onze tijd.

new year - old me