Happy Halloween!

via EPICponyz

"Zorg er voor dat je niet alleen staat"

Talrijke gezinnen worden meer en meer geraakt door het geweld van de crisis. Tegenover deze kinderen hebben wij vaak als enig wapen onze goede wil. We zijn gedwongen werkomstandigheden te aanvaarden die geen enkele bank of verzekeringsmaatschappij zou durven voorstellen. In lokalen die soms op het randje af onleefbaar zijn.

Van Chili tot België horen we dezelfde eisen van leraars en leerlingen: de onderwijsinstellingen zijn GEEN ondernemingen, wij hebben GEEN managers nodig, wij WEIGEREN ons onderwijs af te stellen op de noden van een bedrijf. Winstlogica en privatisering zijn niet aan onderwijs besteed. Onderwijs moet een openbare DIENST blijven. Wij kunnen niet herleid worden tot simpele “human resource” wier loopbaan eindeloos aan het wankelen kan gebracht worden of op losse schroeven kan gezet worden. Wij hebben er met een meerderheid en bewust voor gekozen om het algemeen belang te dienen en te vechten voor gelijke kansen in de toegang tot kennis. Onderwijs moet verder betaald worden door de belastingbetaler. Zo blijft het een algemeen goed waarop elke burger inzagerecht heeft want hij financiert het zelf met zijn belastingen.

Ons collectief project is een project van lange duur met als enige doel de intellectuele vorming van leerlingen en studenten, maar we krijgen nooit de noodzakelijke middelen om het project waarvoor wij gekozen hebben tot ontwikkeling te brengen.

Als jullie denken dat het universitair onderwijs een voetje voor heeft, kom dan een kijkje nemen in de overbevolkte auditoria (1300 studenten in mijn cursus “Historische kritiek”), in oude gebouwen met gebroken vensters en met soms zelfs een lekkend dak (behalve wanneer je bent ingeschreven in de “Business School”), kom kijken naar het gebrek aan omkadering voor de studenten voor praktische oefeningen, de toenemende onzekerheid in de universitaire loopbaan in naam van de “topkwaliteit”.

Winst wordt langzamerhand het enige meetinstrument en de enige manier van denken van een handelsmaatschappij. Van de universiteiten wordt gevraagd om bekwame maar volgzame werkkrachten te leveren die de ondernemingen nodig hebben. Cursussen die aanzetten tot nadenken, en niet echt nuttig zijn voor de productiviteit, worden uit de opleidingen geweerd en vervangen door cursussen die volgzame techneuten kneden. Ook aan de unief kloppen de professoren, die wel eens doorgaan voor bedriegers en luiwammesen, heel wat uren en overuren. Ze worden meer en meer streng gecontroleerd en geëvalueerd. Hun onderzoek moet vooral “nuttig” zijn en de universiteit bijkomende punten opleveren in de onderlinge concurrentie.

“Zorg ervoor dat je niet alleen staat” zei de progressieve pedagoog Célestin Freinet aan zijn leerlingen, en vooral aan de leerkrachten. Om na te denken, zich uit te drukken, eisen te stellen, te analyseren en te handelen telt uiteindelijk alleen de algemene mobilisatie.

Prof. dr. Anne Morelli, op de Ovds-dag

Winteruur!

Kameraden en Vrienden, niet vergeten:

winteruur, langer slapen (of vroeger opstaan dat kan ook)



met dank aan de geniale Philippe Geluck


meer over het eind van de zomertijd uiteraard op wikipedia.

Dag van het Socialisme

Kameraden en vrienden,

vandaag is er wederom de Dag van het Socialisme in de Vooruit.

met volgende zeer interessante werkgroepen:

1. Een nieuwe taalstrijd als hefboom voor het socialisme? met Jan Blommaert en Johan Van Hoorde Moderator: Keltoum Belorf
2. Cultuursalon
   Voor de pauze: Frank Stappaerts in gesprek met Gal en Jan Vromman
   Na de pauze: Marnix Verduyn in gesprek met Jacques Delcuvellerie, Dimitri Verhulst en Geert Six
3. Arabische revolutie: hoe dicht bij ons eigen bed? Ludo De Brabander en Brecht Desmet
   Moderator: Koen Bogaert
4. De Europese Staat tegen de volkeren van Europa
   Jan Fermon en Egbert Schellenberg
   Moderator: Peter Mertens
5. Culturele werkplaats
   Voor de pauze: workshop theater met Poppe Boonstra “in de voetsporen van Bertolt Brecht”
   Na de pauze: strijdliederen zingen met Wouter Vandenabeele,
   Duwoh (Anke Hintjens&Bernard Van Lent) en Brussels Brecht-Eislerkoor
6. Syndicale strijd: meer dan ooit een noodzaak!
   Ferre Wyckmans en Gaby Jaenen
   Moderator: Ivan Van Praet
7. Hoe strijden voor hervormingen en voor socialisme?
   Erik De Bruyn, Tanja Niemeier en Stijn Oosterlinck
   Moderator: Fred Louckx
8. Woman is the nigger of the world
   Aan de hand van een kortverhaal (geschreven door Sabine Descamps), over een vrouw die vertelt over haar dagelijks leven in een socialistische economie, over een vrouw die laat zien dat het leven anders kan zijn dan nu. Met dit verhaal gaan we aan de slag in de werkgroep.
   Moderator: Nadine Peeters
9. Wanted: Nieuwe Actiemiddelen!
   Voor de pauze: Inez Louwagie, Inge Neefs, Anneleen Kenis en Lode Devos over nieuwe lokale en internationale actiemiddelen.
   Na de pauze: Lieven Scheire, Rona Kennedy en Han Soete over de media als actiekracht!Moderator: Kelly Franceus

Daarna vind je de slotmeeting plaats, ‘Socialisme, strijd & solidariteit’ met Mohamed Waked, Marc Goblet (FGTB Liège), Anke Hintjens en Peter Mertens, Fatma Arikoglu en Paul Schrijvers.

Sterft gij oude vormen en gedachten

The False Grandmother

Vandaag brengen we een sprookje.
Een prachtig kortverhaal van Italo Calvino, voorgelezen door John Turturro.

Veel kijkplezier:

I am a Man of Constant Sorrow

Kameraden en vrienden,

dringend tijd voor nog een muzikaal intermezzo, deze keer de geniale Bob Dylan met een versie van het prachtige en deprimerende Man Of Constant Sorrow:



Meezingen is de boodschap:

I am a man of constant sorrow
I've seen trouble all my days
I'll say goodbye to Colorado
Where I was born and partly raised

Through this open world I'm a-bound to ramble
Through ice and snow, sleet and rain
Im a-bound to ride that mornin' railroad
Perhaps I'll die upon that train

Your mother says that I'm a stranger
A face you'll never see no more
But here's one promise to ya
I'll see you on God's golden shore

I'm a-goin' back to Colorado
The place that I've started from
If I'd knowed how bad you'd treat me
Babe, I never would have come

Voor de liefhebbers, andere versies:



of in de versie van de geniale film O Brother Where Art Thou?

de Beste Bibliotheek?

Kameraden en vrienden,

een 'spannende' 'wedstrijd' die momenteel loopt is de verkiezing tot 'Beste Bibliotheek van Vlaanderen en Brussel'

Dit jaar zijn genomineerd op de 'short list: de bibliotheken van Balen, Bonheiden, Genk, Overpelt, Dendermonde, Wachtebeke, Veurne, Zwevegem, Leuven, Londerzeel, Elsene en Schaarbeek.

Op zich niet echt nieuws te noemen. Maar een goede gelegenheid om eens te melden waarom ik niet stemde voor de Openbare Bibliotheek van Gent.

Begrijp mij niet verkeerd, ik ga graag en veel naar de bibliotheek, elke week voor alle duidelijkheid. Ik vind het personeel vriendelijk, ze hebben een mooie collectie, met een constante aanvoer van nieuwe publicaties, een goed gevuld magazijn, leuke dvd's, kortom zeer tevreden.

Waar ik absoluut niet bij kan is het openingsbeleid van onze Openbare Bibliotheek.

de Zuid:

Openingsuren:
maandag van 10:00 tot 19:00 uur
dinsdag van 10:00 tot 19:00 uur
woensdag van 10:00 tot 19:00 uur
donderdag van 10:00 tot 19:00 uur
vrijdag van 10:00 tot 17:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 17:00 uur

Dat valt nog mee hoor ik u zeggen, maar bekijk dit eens:

Bibliotheek - Filiaal Bloemekenswijk
dinsdag van 16:00 tot 19:00 uur
woensdag van 14:00 tot 17:00 uur
donderdag van 16:00 tot 19:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 12:00 uur

Bibliotheek - Filiaal Brugse Poort
maandag van 16:00 tot 19:00 uur
woensdag van 14:00 tot 17:00 uur
donderdag van 16:00 tot 19:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 12:00 uur

Bibliotheek - Filiaal Drongen-Baarle
dinsdag van 16:00 tot 19:00 uur
donderdag van 16:00 tot 19:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 12:00 uur

Bibliotheek - Filiaal Drongen-Centrum
maandag van 16:00 tot 19:00 uur
woensdag van 14:00 tot 17:00 uur
donderdag van 16:00 tot 19:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 12:00 uur

Bibliotheek - Filiaal Gentbrugge
maandag van 16:00 tot 19:00 uur
woensdag van 14:00 tot 17:00 uur
donderdag van 16:00 tot 19:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 12:00 uur

Bibliotheek - Filiaal Ledeberg
maandag van 16:00 tot 19:00 uur
woensdag van 14:00 tot 17:00 uur
donderdag van 16:00 tot 19:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 12:00 uur

Bibliotheek - Filiaal Mariakerke
maandag van 16:00 tot 19:00 uur
woensdag van 14:00 tot 17:00 uur
donderdag van 16:00 tot 19:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 12:00 uur

Bibliotheek - Filiaal Nieuw Gent
maandag van 16:00 tot 19:00 uur
woensdag van 14:00 tot 17:00 uur
donderdag van 15:00 tot 18:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 12:00 uur

Bibliotheek - Filiaal Oostakker
maandag van 16:00 tot 19:00 uur
woensdag van 14:00 tot 17:00 uur
donderdag van 16:00 tot 19:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 12:00 uur

Bibliotheek - Filiaal Sint-Amandsberg
maandag van 14:00 tot 19:00 uur
woensdag van 14:00 tot 19:00 uur
donderdag van 14:00 tot 17:00 uur
zaterdag van 9:30 tot 12:30 uur

Bibliotheek - Filiaal St. Denijs-Westrem
maandag van 16:00 tot 19:00 uur
woensdag van 14:00 tot 17:00 uur
donderdag van 16:00 tot 19:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 12:00 uur

Bibliotheek - Filiaal Watersportbaan
maandag van 16:00 tot 19:00 uur
donderdag van 14:00 tot 17:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 12:00 uur

Bibliotheek - Filiaal Westveld - Oude Bareel
maandag van 16:00 tot 19:00 uur
woensdag van 14:00 tot 17:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 12:00 uur

Bibliotheek - Filiaal Wondelgem
maandag van 16:00 tot 19:00 uur
woensdag van 14:00 tot 17:00 uur
donderdag van 16:00 tot 19:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 12:00 uur

Bibliotheek - Filiaal Zwijnaarde
maandag van 16:00 tot 19:00 uur
woensdag van 14:00 tot 17:00 uur
donderdag van 16:00 tot 19:00 uur
zaterdag van 10:00 tot 12:00 uur

Onze Stedelijke Openbare Bibliotheek, bij u in de buurt, is niet echt open als jij kunt gaan. Tenzij je scholier bent (en geen andere bezigheden hebt) of met pensioen/werkeloos (en wederom zonder andere bezigheden).

Waarom zijn bibliotheken niet langer open overdag, 's avonds en in het weekend?
Waarom zijn bibliotheken gesloten op zondag, als de meeste mensen tijd hebben om te lezen, of een c.d. te beluisteren of een DVD'tje te kijken?
De Gentse musea zijn open, en promoten het bezoek zelfs voor Gentenaars door het gratis te maken (voor een voormiddagje, want o wee als er te veel Gentenaars op gelijk welk uur van de dag naar een museum zouden gaan). Maar de bibliotheken dat zou niet gaan?

Nawal El Saadawi op Manifiesta

De Arabische Lente, de Egyptische Revolutie en vrouwenrechten: Nawal El Saadawi op Manifiesta in gesprek met Dominique Willaert, Pascal Debruyne en Suha Daas



uiteraard enkel en alleen op DeWereldMorgen.be

Gent Armoede-Vrij

GENT Armoede - Vrij

Maandag 24 oktober om 17u30
actie aan het Stadhuis

voor leefbare vervangingsinkomens.

Steeds meer mensen komen financieel niet rond!

Veel gepensioneerden en werklozen zijn arm.

Velen kunnen hun rekeningen niet betalen.

Energie- en voedingsprijzen stijgen terwijl het inkomen gelijk blijft.

Wij vinden dat dit niet kan!

Er moet dringend verandering komen.

Wij willen onze gemeenteraadsleden vragen wat zij hieraan willen en zullen doen.

Betaalbare woningen, betaalbare zorg, de voedselpakketten problematiek, …

Doe mee en laat ook jouw stem horen! Nie neute moar kome !

Volgens 30 Vlaamse OCMW-schuldbemiddelaars is de hoogte van de vervangingsinkomen niet goed voor de levenskwaliteit.

Als je op de dag dat je werkloos wordt of de dag van je pensionering terugvalt op een inkomen dat 300 euro lager ligt dan je uitkering of loon, welke uitgaven moet je dan schrappen? En wat wordt er allemaal onmogelijk als je als alleenwonende terugvalt op een pensioen van 1.018 euro of als koppel op 1.250 euro per maand?

“Uit de gegevens van de pensioendienst blijkt dat de meeste gepensioneerde gezinnen in deze inkomenscategorie vallen. Waarop moet je dan nog bezuinigen om niet in de problemen te geraken? De lat moet echt wel hoger”, zegt Katrien Neyt, gewestelijk secretaris van ABVV Oost-Vlaanderen.

Uit een bevraging van ABVV Senioren aan 30 schuldbemiddelaars in Vlaanderen, waarvan ook Gentse, blijkt dat het probleem niet op te lossen valt zonder te raken aan de levenskwaliteit.

Diezelfde bevraging legt ABVV samen met ACW voor aan de Gentse gemeenteraadsleden op maandag 24 oktober van 18 tot 19 u. Zij ondervinden wat het betekent om zoals Ria 348,5 euro te schrappen in haar budget. Ze is alleenwonend en moet rondkomen met een uitkering van 900 euro.

Tijdens de actie wordt een dubbele meetlat aan de ingang van het stadhuis geplaatst waar de politici onderdoor moeten. De bovenste lat symboliseert de armoedegrens, de onderste symboliseert het lage financiële peil van de vervangingsinkomens.

Het ACW van Gent pleitte in een onderzoek uit 2008 voor het veralgemenen van het recht op aanvullende OCMW-steun voor andere vervangingsinkomens. Hierdoor zouden de vervangingsinkomens opschuiven in de richting van de armoederisicodrempel. Het Gentse OCMW beloofde hiervan werk te maken en deed een onderzoek. Maar tot op heden bleef dit engagement dode letter.

“De symbolische actie moet de Gentse gemeenteraadsleden aan den lijve doen ondervinden dat de lat te laag ligt om er onderdoor te raken. Conclusie: de lat moet hoger”, zegt Bernard Casteels van ACW Gent.

24 oktober lanceren ABVV en ACW samen met enkele andere sociale organisaties
“Gent Armoede-Vrij”, een platform om armoede in Gent illegaal te verklaren en op regelmatige tijdstippen gerichte acties te voeren rond concrete armoedethema’s.

Michael Löwy over Marxisme en romantiek

Wie eens iets interessants wil bekijken heeft meestal niet veel geluk op de schellevisie, maar gelukkig is er op internet meer dan genoeg dingens te bekijken.

Vandaag brengen we een zeer interessante lezing van de Frans-Braziliaanse filosoof Michael Löwy over Marxisme en de romantiek. De romantiek, de cultuurhistorische periode en stroming, voor alle duidelijkheid.

Michael Löwy : marxisme et romantisme from Les Films de l'An 2 on Vimeo.

Vierkant voor Solidariteit en een Sociale Toekomst

De formatieonderhandelingen zijn 'goed' op dreef. Het sociaaleconomische luik ligt klaar om eens stevig het mes te zetten in onze sociale zekerheid.

Luc Cortebeeck, voorzitter van het ACV, heeft een niet mis te verstane oproep voor de onderhandelaars:

De onderhandelaars moeten in deze moeilijke crisistijden vierkant voor een sociale toekomst gaan. Net nu hebben mensen nood aan meer sociale bescherming en aan zekerheid. Die zekerheid en bescherming afbouwen door blinde besparingen zou nefast zijn voor het vertrouwen.

Een rechtvaardiger fiscaliteit, investeringen in werkgelegenheid en een versteviging van de bescherming van werknemers en sociaal verzekerden zijn cruciaal.
In een sociaal toekomstproject is geen plaats voor platte en asociale aanvallen op de index, op het brugpensioen, op de wettelijke pensioenleeftijd, op de werkloosheidsuitkeringen, op het tijdkrediet. Het ACV zal niet aanvaarden dat de crisis en de sanering als excuus worden misbruikt om werknemersrechten die werkgevers een doorn in het oog zijn te slopen.

Het ACV heeft zeven kernboodschappen voor de onderhandelaars.

1. De sanering moet eerst en vooral aan de inkomstenkant gebeuren om hen die tot op heden onvoldoende hebben bijgedragen nu ook hun fair deel te laten betalen.

Dat kan met een:

- Een belasting op grote vermogens.

- Een voldragen belasting op meerwaarden.

- Een bestrijding van de fiscale fraude en de loon- en bijdragefraude.

- Een correcte vennootschapsfiscaliteit (inclusief een rem op de ontsporing van de notionele intrestaftrek).

- Een vliegtaks.

- Een nucleaire taks.

2. We moeten ons sociaal model in deze crisistijden versterken:

- Door meer werk en een verstevigde financiering van de sociale zekerheid.

- Door vrijwaring van de welvaartvastheid van de uitkeringen, liefst met automatische aanpassingen. Om zo de minima tot boven de Europese armoedenorm te tillen.

- In het bijzonder door intrekking van de voorstellen om de langdurig werklozen en de jonge langdurig werklozen te broodroven.

3. Van het Generatiepact naar een Pact voor Werk – van eindeloopbaanbeleid naar loopbaanbeleid.

De werkgevers versmallen de uitdaging van de verhoging van de werkzaamheid tot een botte aanval op de rechten van de werknemers (brugpensioen, landingsbaan, tijdkrediet, ervaringsbarema’s, outplacement…), in het bijzonder ten nadele van oudere werknemers. Het ACV wil:

- Een aanpak die eerst en vooral gericht is op banencreatie.

- Een aanpak die vervolgens voor alle leeftijdsgroepen, van jong tot oud, bekijkt hoe we het aanwezige potentieel actief kunnen benutten.

- Meer inspanningen naar werkloze en werkonzekere jongeren.

- Meer opleidingskansen, meer loopbaanbegeleiding, meer aandacht voor de kwaliteit van de arbeid en een betere combinatie van arbeid en gezin.

- Met behoud van de brugpensioenen, landingsbanen en de wettelijke pensioenleeftijd.

4. Zorg voor de zwaksten hier en elders.

De formateursnota gaat nauwelijks in op de kwestie van de strijd tegen armoede en uitsluiting. Een aantal voorstellen, vooral deze naar langdurig werklozen, dreigen de armoede en uitsluiting zelfs te verhogen. Dit staat haaks op de nationale doelstelling voor Europa 2020 om het risico op armoede en uitsluiting met 380.000 te verminderen. Het ACV wil :

- Een actief beleid ter bestrijding van armoede en uitsluiting.

- Het aanhouden van 0.7%-doelstelling voor ontwikkelingssamenwerking om in de internationale context armoede te bestrijden.

5. De vrijwaring en nog het liefst versterking van de koopkracht, voor werknemers (zeker voor hen met een lager loon) en voor gerechtigden op een sociale uitkering.

Dit is belangrijk voor het consumentenvertrouwen en dus voor de economie in tijden van zware crisis. Het ACV aanvaardt de dictaten van de Europese commissie over de index en het loonoverleg niet. Niet in het minst omdat we van oordeel zijn dat niet België met zijn index, maar Duitsland met zijn sociale dumping het probleem is. Daarom wil het ACV:

- De vrijwaring van de index en van de loonvorming.

- Dat de overdreven prijzen voor gas- en elektriciteit en in de distributie aangepakt worden.

6. Het ACV wil in voorbereiding van de Klimaattop van Durban een zeer klaar ecologisch engagement:

- Met een drastische besparing op energiegebruik.

- Met tegelijk een rem op de woekerwinsten die nu op gas en elektriciteit worden gemaakt.

7. Het ACV wil dat België Europees en internationaal de kar trekt voor een nieuw groeimodel, evenwichtiger en duurzamer, waarbij de financiële markten gereguleerd worden:

- Met centraal enerzijds het concept van waardig werk.

- Anderzijds ook het nieuwe concept van waardig leven: een absoluut wereldwijd minimum inzake sociale bescherming. Waarbij Europees en internationaal eindelijk werk wordt gemaakt van een geloofwaardig beleid dat de financiële markten aan de leiband legt, inclusief een taks op de financiële transacties.

Elio, goed nieuws. We hebben je 8 miljard gevonden!

Elio Di Rupo is samen met de andere regeringsonderhandelaars op zoek naar 8 tot 10 miljard euro om het begrotingstekort voor 2012 dicht te rijden. Wel, we hebben goed nieuws voor hem: wij hebben zijn miljarden gevonden.

Om Elio Di Rupo bij te staan met goede raad voert de PVDA actie via e-mail en sociale netwerken. De formateur mag zich aan een stapel post-it’jes verwachten om op zijn koelkast te kleven. De PVDA verdeelt momenteel namelijk duizenden van die digitale plakbriefjes die de mensen kunnen doormailen naar Elio Di Rupo om hem eraan te herinneren dat de miljonairstaks 8 miljard euro opbrengt.

De actie is een initiatief van de Miljonairstaks Fanclub en de PVDA. De bedoeling is om het voorstel voor de invoering van een miljonairstaks in ons land kracht bij te zetten.

De miljonairstaks is een belasting van 1% op de vermogens boven de één miljoen euro, de eigen woning niet meegerekend. Zo’n miljonairstaks zou 8 miljard euro opleveren en dat is al het grootste deel van het bedrag waarnaar Elio Di Rupo op zoek is. Bijkomend voordeel is dat deze belasting niet raakt aan de koopkracht van de werkende mensen, wat ons land nog verder in crisis zou storten. Als we naast deze maatregel ook nog eens de notionele interesten afschaffen – die komen toch maar ten goede aan bedrijven als ArcelorMittal die jobs vernietigen – dan komen we aan de 10 miljard waar de regeringsonderhandelaars naar zoeken.

democratisering, gelijke kansen en 'diversiteit'

prof. dr. Ides Nicaise van het HIVA, heeft een opiniestuk geschreven over de triestige stand van zaken van de democratisering van ons onderwijs.
Deze tekst is een ware must en - mijns inziens - verplichte lectuur voor leerkrachten, ouders, scholieren en studenten.

Dit opiniestuk verscheen op DeWereldMorgen.be en in het steeds lezenswaardige magazine Verrekijkers.

Weg met ongelijkheid, lang leve de diversiteit?

Diversiteit is ‘in’. We spreken niet meer over democratisering van het onderwijs, en zelfs het refrein van de gelijke onderwijskansen is volgens sommigen afgezaagd. Is diversiteit misschien de nieuwe dekmantel voor een samenleving die ongelijkheid accepteert?

Diversiteit

In elk geval zijn nieuwe labels meer dan zomaar een nieuwe verpakking: ze weerspiegelen nieuwe visies. Hier gaat het om de gedachte dat mensen nu eenmaal van in de wieg verschillen, en dat het utopisch – soms zelfs verkeerd - is om die verschillen uit te willen vegen.

Allochtonen zijn meertalig, autisten kunnen goed concentreren op details, jongens evolueren anders dan meisjes… hoever willen we dan gaan in het gladstrijken van de ongelijkheid? Doen we de mensen geen geweld aan door hen per se gelijk te willen maken? Trouwens, zou de samenleving niet erg saai worden als iedereen op elkaar zou gelijken?

Het verschil tussen diversiteitsbenadering en gelijkheidsbenadering is te vatten in drie kenmerken:

Het eerste kenmerk gaat over kwalitatieve verschillen (niet ordinaal - ‘meer’ of ‘minder’ – maar ‘anders’) te vatten zijn. Ongelijkheid daarentegen wijst op kwantitatieve verschillen (de ene groep scoort minder goed op toetsen dan de andere).

Een tweede verschil in connotatie is dat diversiteit verwijst naar multidimensionale verschillen, terwijl ongelijkheid vaak ééndimensionaal wordt uitgedrukt. Al te vaak worden jongeren vastgepind op hun relatieve scores in wiskunde of taal. ASO-leerlingen scoren dan typisch beter dan hun leeftijdgenoten in het BSO. Wanneer worden er toetsen afgenomen in een sportdiscipline of houtbewerkingtechnieken?

Voor de maatschappij betekent diversiteit een verrijking, omdat verschillen elkaar aanvullen. Economen zouden wijzen op de theorie van de comparatieve voordelen: door specialisatie en vrije ruil ontstaan win-winsituaties.

Het is duidelijk dat de diversiteitsgedachte een verrassend nieuw licht werpt op verschillen tussen mensen. Toch wil ik hierbij enkele kritische geluiden laten horen.

Ongelijkheid tussen leerlingen

In naam van de diversiteit wordt beginnende leerkrachten op het hart gedrukt dat zij moeten differentiëren, zonder erbij te zeggen waarom of hoe. Je krijgt dan ook leerkrachten die overtuigd zijn dat zwakkere leerlingen op een trager tempo moeten leren, en hun ambities voor deze leerlingen verlagen.

Het is niet verwonderlijk dat de ongelijkheid tussen leerlingen daardoor vergroot. Ongelijkheid bestrijd je niet door om het even welke vorm van differentiatie. Je moet rekening houden met het ongelijke startniveau van leerlingen, maar ernaar streven dat de leercurven van leerlingen convergeren in plaats van te divergeren.

Jij bent beter met je handen

Bovendien blijken verschillen tussen individuen in verschillende vaardigheden vaak met elkaar samen te hangen: goede leerlingen in wiskunde zijn dat vaak ook in taal, en zelfs in muziek. Sociaal achtergestelde jongeren mogen dan bij geboorte bepaalde kostbare talenten hebben, vaak worden die door kansarmoede of discriminatie mee gefnuikt met de rest en scoren deze jongeren mettertijd over de hele lijn lager dan hun leeftijdgenoten uit bevoorrechte groepen.

Het vriendelijke label van diversiteit (’jij bent beter met je handen’) wordt dan de leugen waarmee men de ambitie laat varen om deze jongeren op te tillen tot waar hun genetische mogelijkheden misschien oorspronkelijk reikten.

Verschrompeld taalgevoel

Ik vrees ook dat ons onderwijs nog verre van rijp is voor de diversiteitsgedachte. Neem nu het Leerzorgdecreet: al meer dan tien jaar wordt er geruzied of het nu wel goed is om leerlingen met een beperking hun rechtmatige plaats in het regulier onderwijs te geven.

Of neem de meertaligheid van allochtonen: het mag bewezen zijn dat zij beter scoren op Frans of Engels, maar dat wordt nauwelijks in de verf gezet. Deze leerlingen worden op school gedwongen om niet alleen Frans en Engels, maar ook hun moedertaal opzij te zetten. Jonge allochtone ouders moeten in pover Nederlands met hun kinderen communiceren, waardoor het taalgevoel bij de kinderen verschrompelt. Meertalig onderwijs, onderwijs in eigen taal en cultuur, bicultureel onderwijs… worden afgebouwd.

Een ander voorbeeld is de levensbeschouwelijke diversiteit, die buitengewone kansen biedt tot wederzijdse kritische bevraging en herbronning. Veel Vlaamse scholen proberen ofwel in stereotiepe katholieke rituelen tot een maximale assimilatie te komen, ofwel verschuilen ze zich achter een steriele neutraliteitsgedachte en laten jongeren met hun zingevingsvragen in de kou staan. Negen op tien Vlaamse scholen laten door een hoofddoekenverbod aan jonge moslims voelen dat hun culturele en religieuze identiteit een bedreiging vormt voor henzelf en voor anderen.

En dan vraagt men zich af hoe het komt dat 40 procent van de allochtone jongeren hun secundair onderwijs niet voltooien. Of hoe diversiteit toch weer ongelijkheid wordt.

het rendement van de 'miljonairstaks'

Kameraden en vrienden,

in deze tijden van besparingen en vooral dreigende besparingen (waarom denk je dat de onderhandelingen zo lang aanslepen, niemand wil de hete aardappel) is het belangrijk om een indrukwekkend alternatief in de verf te zetten.

Een belasting op de grote vermogens



De PVDA heeft alle argumenten voor een 'miljonairstaks' eens op een rijtje gezet.

Een belasting op de vermogens boven de 1 miljoen euro, bovenop een eigen woning van boven de 500.000 euro.

Een belasting van 1% voor de vermogens boven de 1 miljoen euro, 2% voor de vermogens boven de 2 miljoen euro en 3% voor de vermogens boven de 3 miljoen euro.

Dit gaat voor alle duidelijkheid over de 2% grootste fortuinen van het land en over 88.000 gezinnen.

Een dergelijke 'belasting' van 1, 2 of 3% levert de Belgische staat 8.724.100.000 euro op.

Lees de volledige studie van Marco Van Hees.

Wordt fan van de Miljonairstaks.

QR codes

Deze morgen zag ik zo'n ding op mijn broodzak. Reclame op broodzakken, wat gaan ze nog verzinnen? Maar bon, wie houdt zich nu daarmee bezig, zo van die reclame-dingens scannen om dan nog meer reclame te kunnen bekijken? Jongens toch.

The Brads

Werelddag van Verzet tegen Extreme Armoede

Tot straks, op het Sint-Pietersplein

Dexia, hoe is het zo ver kunnen komen?

Dexia, een zoveelste bank in het rijtje die na privatisering wederom moest gered worden met overheidsgeld.
Danny Carleer, voormalig ACOD-delegatielid bij de ASLK en initiatiefnemer van www.openbarebank.be bekijkt in het weekblad Solidair de evolutie van Dexia, van fusie tot vernieling, en vooral de rol van de grote politieke families in dit verhaal.

België kende vroeger verschillende openbare kredietinstellingen (OKI) met de ASLK (Algemene Spaar- en Lijfrentekas) en het Gemeentekrediet van België (GKB) als meest bekende. Deze financiële instellingen waren tevreden met een kleine winstmarge en schuwden de risico’s. Klanten kregen er een behoorlijke rente voor hun spaarcenten en konden er tegen aantrekkelijke voorwaarden geld lenen. Het Gemeentekrediet was marktleider voor kasbons en als financier van de overheden. De dienstverlening was prima en iedereen kon er terecht, ook de minder kapitaalkrachtigen.

De ASLK werd opgericht in 1865, het Gemeentekrediet vijf jaar eerder. Vooral het Gemeentekrediet was sterk gepolitiseerd. Politici van allerlei traditionele partijen verdeelden er de zitjes.

De volgende politici waren lid van de raad van bestuur van de Dexia Bank België en de Dexia Holding gedurende afgelopen decennium. Zij namen deel aan de strategie die tot het faillissement van Dexia leidden.
Bij de Dexia-groep
Elio Di Rupo (PS), Jean-Luc Dehaene (CD&V), Karel De Gucht (Open Vld), François-Xavier de Donnéa (MR), Didier Donfut (PS), Serge Kubla (MR), Francis Vermeiren (Open Vld), Eric André (MR), Frank Beke (sp.a)
Bij Dexia Bank België
Patrick Janssens (sp.a), Jean-Jacques Viseur (cdH), Herman Van Rompuy (CD&V), Marc Deconinck (PS), Jef Gabriëls (CD&V), Patrick Lachaert (Open Vld), Luc Martens (CD&V), Tony Van Parys (CD&V), Wivina Demeester (CD&V), Louis Bril (Open Vld), Benoit Drèze (cdH), Antoine Duquesne (MR)

In 1987 werd in Frankrijk de Crédit Local de France opgericht, die moet instaan voor de financiering van de lokale overheden. De bank- en verzekeringsgroep Dexia ontstond in 1996 uit de fusie tussen het Gemeentekrediet van België en Crédit Local de France. Die nam ook een bank in Israël over.
Privatiseringsgolf

In 1996 wordt het Gemeentekrediet verkocht. De drie grote politieke families vertellen aan al wie het horen wou dat ze daarmee de sociale zekerheid redden en de overheidsschuld flink verminderen. De OKI worden fel beneden hun waarde verkocht.

Allerlei aandeelhouders deden hun intrede bij Dexia, zo ook de Gemeentelijke Holding, want met het Gemeentekrediet hadden de lokale besturen goede zaakjes gedaan. Ze wilden graag ook meegenieten van de stijgende winsten, die de nieuwe privébankiers vooropstelden en dus legden de lokale politici geld op tafel om nog meer aandelen te verwerven. Ze worden er vertegenwoordigd door de Gemeentelijke Holding, maar omdat het nu zo slecht gaat met Dexia, deelt die in de klappen.
Gedaan met voorzichtig bankieren

Na de privatiseringen was het uit met het voorzichtig bankieren. Net als het Belgisch-Nederlandse Fortis (waar de ASLK onderdak vond) begon Dexia (nu een Frans-Belgische groep) aan een sterke expansie. The sky was the limit. Voor Fortis had dat in 2008 – amper 10 jaar na de volledige privatisering van de ASLK – fatale gevolgen. Dexia gaat wat langer mee, maar ook daar zijn de aanwinsten geen succes.

De overnames bij Dexia situeerden zich vaak in wat daar de core business heet te zijn: de bankier van de overheden. Maar van dat pad werd ook afgeweken, soms met weinig succes. In 2000 neemt Dexia de Nederlandse bank Labouchère over. Na de beurscrash van 2001 breekt de aandelenlease-affaire uit bij een dochter van Labouchère en die zadelde de deelnemers (en Dexia) met een enorme schuld op. Veel klanten verloren hun hebben en houden omdat ze met de Dexia-dochter in zee waren gegaan. Dexia had voor de Nederlandse zakenbanken Labouchère en Kempen meer dan 2 miljard euro op tafel gelegd en Labouchère ging in de jaren na de overname kapot aan rechtszaken. De Nederlandse zakenbank Kempen werd in 2004 voor 85 miljoen euro terug verpatst. Degenen die ‘schoenmaker blijf bij uw leest’ riepen, hadden overschot van gelijk.

Rommelproducten

Uit winsthonger nam Dexia nog andere risico’s. In de Verenigde Staten lijfden ze de verzekeraar van openbare besturen FSA (Financial Security Assurance) in. Dexia noemde zich meteen ‘wereldleider op de markt van de financiële dienstverlening aan de publieke sector’. Het leiderschap werd een lijderschap. FSA nam steeds meer rommelproducten op in haar portefeuille. In de crisis van 2008 leed FSA een gigantisch verlies door ongedekte risico’s, die verband hielden met het subprimedebacle.

Tijdens de eerste crisisdip baarde vooral de situatie van FSA zorgen. Het vergde miljarden belastinggeld om Dexia vlot te houden. België, Frankrijk, Luxemburg en enkele aandeelhouders stopten 6,4 miljard euro in Dexia. Later halen de Belgische, regionale en lokale overheden nog meerdere malen de portefeuille boven. In totaal gaat het nu al om zeker 4 miljard euro voor rekening van de verschillende overheden. De regering verkreeg voor de miljardensteun aandelen in Dexia, die op dat moment 9,90 euro waard waren, vandaag nog amper 1 euro. Leterme noemt dat een “virtueel verlies” zonder 1 eurocent echt verlies voor de staatskas.
Aderlating voor staatskas

Om FSA te kunnen verkopen stond de regering-Leterme gigantische waarborgen toe. Dat was niet zonder risico, zoals Leterme nu om de haverklap herhaalt. In zijn verslag van 22 december 2010 schreef het Rekenhof daarover: “In elk geval blijven de waarborgen, die als gevolg van de financiële crisis door de staat werden verleend aan financiële instellingen, door hun omvang een belangrijke factor van onzekerheid voor de toekomstige evolutie van de overheidsfinanciën.” Het Rekenhof heet een onverdachte bron te zijn en dat is zeker geen geruststellende taal.

In 2008 krijgt Dexia voor 150 miljard euro waarborgen die voor respectievelijk 36,5% en 60,5% door de Franse en de Belgische overheid worden gegarandeerd. In verhouding tot de inbreng van Frankrijk was dat beschamend veel. Uit egoïstische politieke overwegingen en/of uit onwetendheid namen Leterme en Reynders vooral in vergelijking met de Fransen veel te veel hooi op hun vork. Op tv vertelden ze glimlachend dat ze alles deden om het spaargeld veilig te stellen. Nu schijnen ze toch door te hebben dat ze toen bedrogen werden.

Het minste wat je kan zeggen is dat Leterme en Reynders ook toen onverantwoorde risico’s hebben genomen waardoor de toekomst van alle Belgen zwaar gehypothekeerd werd. Dat doen ze vandaag opnieuw.

De instorting van het Dexia-aandeel van 9,90 euro tot minder dan 1 euro maakt nog meer slachtoffers. De ACW-holding Arco lijdt een ‘voorlopig fictief’ verlies van 2 miljard euro. De Gemeentelijke Holding kocht in 1996 voor 1,7 miljard euro aandelen in Dexia. Aan 8,25 euro per stuk. Ook die holding lijdt een gigantisch verlies.

de Evolutie van de Koffieverslaafde

http://loldwell.com/

Pokemon, nog zoiets bizar, maar Pokemon, in combinatie met Koffie, nice.

Dexia, wat hebben we geleerd?

Dexia, wederom een bank die 'ten prooi is gevallen' aan de gevolgen van de 'kredietcrisis'. Een jammerlijk, maar schier onvermijdelijk gevolg van ons economisch systeem, een toevalligheid, een gevolg van een onvermijdelijke natuurlijk, een gevolg van jammerlijke beslissingen van een aantal bankiers. We krijgen dit soort dingen te horen als we verklaringen zoeken naar de huidige toestand van deze financiële instelling.

Gelukkig is er nog DeWereldMorgen.be, deze krant bekijkt de situatie zonder gehinderd te worden door neoliberale dogmatiek. Dirk Barrez houdt een sterk pleidooi voor een open coöperatieve bank in handen van de sociale bewegingen. Een bank die het geld van de bewegingen en van de spaarders in veilige handen heeft en die middelen kan ter beschikking stellen van sociale projecten en van de sociale bewegingen. Een bank die geen monsterwinsten najaagt door te investeren in waanzinnige beleggingen of complete louche transacties. Een bank die de spaarders niet compleet uitzuigt als ze een lening willen krijgen.

54 miljard euro, of meer dan 2160 miljard oude Belgische franken: het is waanzinnig veel geld dat wij allemaal samen afdekken aan risico bij de Dexia bad bank of restbank. Dit is maar liefst vijftien procent van de welvaart die wij allemaal samen voortbrengen in een volledig jaar.


De speelschulden van de grootbankiers

We hebben de jongste dertig jaar toegestaan dat de grootbankiers – die zogenaamde specialisten van geldzaken – enorme risico’s namen op de door de politici en de overheden vrijgemaakte geldmarkten. In feite hebben ze er een reuzengroot casino van gemaakt dat geen enkele voeling meer had met de reële economie en de echte noden van de samenleving... en zelfs al lang voor de crisis van 2008 bleek deze casino-economie een hinderpaal voor de echte productie van welvaart en welzijn. Vanaf 2008 moest iedereen met ogen in de kop weten dat we hier met onverantwoordelijke en onverbeterlijke gokkers te maken hebben die bereid zijn de welvaart van hele samenlevingen op het spel te zetten indien zijzelf - en misschien ook hun aandeelhouders - daar winst uit kunnen slepen, zelf al is dat puur fictieve winst..

Zelf de staat is nu een gedwongen gokker in het casino

Als deze grootbankiers speelschulden maakten – met honderden en honderden en honderden miljarden euro - weigerden ze die zelf te slikken. Want, zo chanteerden zij valselijk, zij waren systeembanken die niet failliet mochten gaan. Too big to fail. De gefantaseerde winsten waren intussen uitgedeeld aan aandeelhouders en onverdiende bonussen, dus de belastingbetaler moest de scheve situatie nu maar rechttrekken.

En zo had het falen van die systeembanken, en vooral dan de aanpak van hun crisis die er in bestond hun risico’s en schulden door overheden te laten overnemen of afdekken, tot gevolg dat nu ook de overheden met het mes op de keel gokkers in het casino van het financieel kapitalisme zijn geworden.

Omdat – nogmaals, het kan niet genoeg herhaald - niemand ook maar bij benadering weet hoeveel deze bad banks echt zullen kosten aan belastinggeld.

En omdat het daarmee voor ons land ook een veel grotere onbekende wordt hoeveel rente we moeten betalen op het geld dat we lenen om onze staatsschuld te financieren. Zeker is dat die rente door die onzekerheid in geen geval goedkoper kan worden. Als de rente met één procent stijgt, kost dat ons 3,5 miljard euro. Per jaar.

Komt daar nog bij dat we ook al in de jongste decennia verleerd zijn om onze schuld voornamelijk zelf te financieren met de grote Belgische spaartegoeden. Daardoor hebben we ons veel afhankelijker gemaakt van de internationale geldmarkten, en van de grote ratingbureaus als Fitch, Moody’s of Standard & Poor’s die, het valt amper te geloven, even slecht of nog slechter werken dan grootbankiers.

Wat te doen?

Vorige maal dat we onze systeembanken moesten redden – dat was niet zo lang geleden, in 2008, het geval met zowel het toenmalige Fortis, Dexia als KBC - hebben we van Fortis even een overheidsbank gemaakt om ze dan zo snel mogelijk te verpatsen aan BNP Paribas en zo te eindigen met een nog veel grotere systeembank… terwijl één van de lessen van de crisis in 2008 was dat we best naar kleinere banken evolueren die minder risico inhouden.

Er is ook verzuimd om opnieuw een duidelijke scheiding te maken tussen spaarbanken en zakenbanken… en er is vergeten om een aantal speculatieve activiteiten gewoonweg te verbieden.


Dexia, geen overheidsbank om te verkopen maar om te houden

Leren we dan ditmaal eindelijk de les dat we Dexia hebben gekocht om te houden als een overheidsbank? Een bank die we aan de meest strenge regels onderwerpen, die we weghalen van de beurs zodat ze niet blootstaat aan de grillen daarvan, en die ons niet meer opnieuw het casino kan injagen waar we maar moeten afwachten hoe hoog haar speelschulden deze maal zijn? Als er iemand opmerkt dat we het wel gehad hebben met deze junkies, wie zal dat tegenspreken?

Kunnen we dan ook leren een ernstige gedachtewisseling te houden over de kostprijs van die bank? 4 miljard euro om Dexia België te kopen, het is waar, dat is geen kleingeld.

Maar het is pertinent onjuist om dit bedrag enkel maar als een bijkomende schuld af te schilderen. Want dit is vooral een grote waarde die we allemaal samen verwerven, namelijk een systeembank die we kunnen verbieden ons nog langer op te lichten en kunnen verplichten om een essentiële en nuttige financiële poot te zijn onder onze economische huishouding.

Bovenal, ze moet zich bezig houden met al wat de Belgische economie en samenleving echt nodig hebben. En al wie in dat nieuwe Dexia ook nog maar een afgeleid financieel product durft uittekenen dat vooral risico en ongezonde speculatie inhoudt en geen verband houdt met de echte economie, die vliegt er onherroepelijk uit.

Een nieuwe maatschappelijke en politieke strijd

Hebben we de les goed begrepen dat dit een belangrijke en zelfs cruciale inzet van maatschappelijke en politieke strijd is in de komende jaren? Slaagt de samenleving er in om de macht van de grootbanken terug te dringen? Om hen te dwingen om het spaar- en kredietwezen – en niets anders – opnieuw in dienst te stellen van de reële economie die echt welvaart creëert - anders dan banken die in het beste geval alleen maar anderen helpen om dat te realiseren? Om dus zo te werken aan een samenleving waar het goed om leven is?

Slaagt de samenleving er met andere woorden in om deze banken in haar handen te krijgen en hen zo te beletten dat ze opnieuw de economie én de samenleving in de vernieling rijden, en wij een onbetaalbare prijs betalen voor hun puinhopen?

Onwaardig werk

In dit verband is er wellicht nog een les te leren. Het is essentieel dat vakbonden opkomen voor werk, ook in de grootbanken, voor waardig werk van bankmedewerkers die echt ten dienste staan van hun klanten, van de economie en de samenleving – en die zo opnieuw het respect kunnen verwerven dat ze door het falen van hun bazen in grote mate hebben verloren.

Maar financiële nepproducten of gevaarlijke speculatieve producten ontwikkelen is geen waardig werk, want geen zinvol werk, en zelfs ronduit maatschappelijk, ecologisch en/of economisch gevaarlijk. Dit ‘onwaardig werk’ is niet te verdedigen, op geen enkele wijze, het moet dus verdwijnen. Laten we al dat talent omscholen en aanwenden voor al het andere nuttige werk dat dringend moet gebeuren.
Een les voor de werknemersbeweging?

Leert de werknemersbeweging die andere les? Namelijk dat het niet goed is zich op sleeptouw te laten nemen door zelfverklaarde financiële specialisten? Dat het niet verstandig is hen het kroonjuweel van hun in decennia opgebouwde en waardevolle bewegingskapitaal – de bank Bacob – over te leveren in volle vertrouwen? En zeker niet om dat te doen voor een luchtspiegeling, want dat is de exacte omschrijving van de met zovele ‘specialistische zekerheden’ omklede bewering dat er voor banken geen andere weg was dan internationaal te groeien. Het was een luchtspiegeling én een leugen, en dat was allebei al vrij vlug duidelijk voor wie wilde zien.

Zeker sinds de crisis van 2008, en sindsdien jammer genoeg alleen maar bevestigd, kunnen sociale bewegingen niet langer argumenteren dat ze slechtere ondernemers zouden zijn dan die specialisten. Want de les is dat het onmogelijk is om slechter te ondernemen dan al die grootbankiers die hun banken op de klippen lieten lopen om ze enkel via chantage op overheden met belastingsgeld te laten redden, inclusief hun bonussen – hoe dat mogelijk is, valt toch niet te begrijpen.

Het is nooit te laat

Of er nog iemand ter verantwoording kan worden geroepen voor al dat falen, dat is allerminst evident, en het is evenmin toekomstgericht. Maar eigenlijk zou het toch wel moeten, ook al om nog beter te weten hoe het zo fout kon lopen.

De les is echter ook en vooral dat het nooit te laat is om als sociale bewegingen opnieuw meer greep te (willen) krijgen op de economie. Morgen blijft er nog even veel nood aan betrouwbare coöperatieve banken. We willen toch niet alleen geconfronteerd worden met een of een paar overheidsbanken? Er is een pak inventiviteit nodig, zelfs van bankiers, om al die noden en problemen van vandaag, morgen en overmorgen aan te pakken: de ecologische ombouw van onze economische productie, de vergrijzing, de dikwijls zo verwaarloosde publieke infrastructuur, ondermaats publiek transport, sociaalecologische woningbouw… iedereen kan dit lijstje verder aanvullen. Laat dus een pak financiële spelers allemaal hun allerbeste van zichzelf geven om de beste financiële antwoorden uit te werken en voor te stellen.

Maar maak ook hun opdracht heel duidelijk afgebakend: coöperatieve banken moeten spaargeld ophalen en inzetten voor de reële economie, in de eerste plaats om die op sociaalecologische sporen te krijgen. In geen geval houden ze zich bezig met afgeleide financiële nepproducten, en heel zeker ook niet met buitenlandse avonturen. Enkel zo kunnen ze het vertrouwen winnen van het coöperatieve risicokapitaal dat ze nodig zullen hebben.

Wat als zich straks nieuwe financiële donderwolken aankondigen?

Ja, wat als straks BNP Paribas in de problemen duikt? Zullen we ons dan afvragen waarom we Fortis zonodig tot elke prijs moesten verkopen aan een Franse bank die nu eveneens tot aan haar nek in twijfelachtige obligaties zit? Die net door die verkoop van Fortis een nog veel grotere systeembank is geworden, en dus de samenleving nog veel erger kan chanteren? En daarenboven zo ook het voorwerp kan worden van een ongelijke vechtscheiding met de Franse aandeelhouders én Franse staat, waarbij niet eens zeker is dat alle Belgen rond de tafel wel met de Belgische kaarten spelen. Gaan we dan nog eens, zoals bij Dexia, veel meer het Belgische dan het Franse belastinggeld aanspreken?

Of wat als KBC niet meer aan het nodige geld geraakt om uit de gevarenzone te blijven? Gaan we dan blijven verder hun risico’s afdekken en hun schulden op ons nemen?

Zijn we misschien vergeten hoe hard KBC in 2008 en 2009 met onze voeten heeft gespeeld – en hoe politici dat heel bereidwillig lieten gebeuren – door keer op keer te verzwijgen hoe erg het wel gesteld was met het aantal miljarden af te dekken risico’s, en onze lamme overheid de miljarden liet aanrukken zonder ook zelfs maar alle virtuele en echte kasten en schuiven bij KBC te doorzoeken naar welke onprettige financiële verrassingen die ‘bankier van bij ons’ nog in petto had. Er is zelfs geen poging ondernomen om de schijn op te houden, alsof de woorden ‘goed bestuur’ in Vlaanderen nooit zijn gebezigd.

Gokstaten?

Gaan we morgen verder onverstoord de weg op van ‘gambling nations’ waarbij niemand nog zicht heeft op onze gezamenlijke huishouding en hoeveel bancaire verliezen daar in zitten? En dus niemand nog weet hoeveel leerkrachten, windmolens, sociale woningen, pensioenen, theaterstukken enzovoort we overmorgen niet langer zullen kunnen betalen, bouwen of uitvoeren… omdat we de vandaag nog onbekende speelschulden aan het afbetalen zijn van onze onbetrouwbare en onbekwame grootbankiers – voor beide kwalificaties hebben ze voldoende proeven afgelegd, ze zijn alvast daarin ‘met brio’ geslaagd.

Of gooien we hen nu eindelijk van hun onrechtmatig verworven financiële troon? Om hun dwaasheden eindelijk de rug toe te keren en via een goede mix van overheidsbanken, coöperatieve banken en spaarbanken, gecombineerd met strikte regels over wat mag en niet mag, een financieel landschap uit te bouwen dat onze samenleving vooruithelpt in plaats van de dieperik in te jagen?

Dat is de keuze waar we nu allemaal, en dringend, voor staan.

"Government to the Rescue!"

Armoede is geen kinderspel

Beste vrienden,

Welzijnszorg heeft zijn campagne voor de eindejaarsperiode van 2011 gelanceerd.

Armoede is geen kinderspel

Overal ter wereld zijn kinderen de eerste slachtoffers van armoede. In België is dat niet anders: 1 op 5 kinderen groeit op in armoede. Dat is alarmerend, want armoede raakt kinderen in alle aspecten van hun leven. Een paar jaar in armoede leven, in een onveilige woning, met een zwakke gezondheid, uitgesloten van sociale contacten en met beperkte onderwijskansen, is lang voor een kind en laat blijvend littekens na. Een kinderleven in armoede is bovendien de ideale springplank naar een volwassen leven in armoede. Door armoede bij kinderen aan te pakken, kunnen we de vicieuze cirkel van armoede en sociale uitsluiting doorbreken!

Wordt vervolgd

10 jaar bezetting

Kameraden en vrienden,

we gaan nog even door op de wel bijzonder trieste verjaardag van de oorlog, vernietiging en bezetting van Afghanistan. Enkele interessante reportages.

DemocracyNow brengt een interview met prof. Michael Zweig over de 'demografie van de bezetting'.



de kost van de oorlog en bezetting:



10 jaar bezetting, een reportage van GRTV, door James Corbett, Rick Rozoff en Michel Chossudovsky:

10 jaar bezetting van Afghanistan

10 jaar bezetting van Afghanistan, 10 jaar oorlog, 10 jaar bommen.

De voorbije eeuw is België twee keer vier jaar bezet en dit is nog steeds zowat een nationaal trauma. In elke wijk, in elk dorp staat een monument voor de gesneuvelden 'Pro Patria'. Loopgraven in de Westhoek zijn nog steeds zo wat verplichte uitstappen voor horden schoolkinderen. Binnenkort is het 100 jaar geleden dat de zinloze moordpartij genaamd WO I begon en in ons land zal je een ware explosie zijn van herdenkingen en herinneringsactiviteiten. Het is dus bijzonder moeilijk om zich voor te stellen hoe dit trauma ooit verwerkt zal kunnen worden door de Afghanen, 10 jaar lang oorlog en bezetting. Het is te hopen dat ze er zo vlug mogelijk kunnen aan beginnen, dat ze dus zo vlug mogelijk de NAVO-bezetters kunnen buiten smijten.

Vrede vzw schreef op DeWereldMorgen.be een bijzonder lezenswaardig stuk 'Ongelukkige Verjaardag'.
Met daarin volgende passage:

Ook in progressieve kringen, in sommige mensenrechtenorganisaties en zelfs vredesorganisaties was de steun voor de oorlog in Afghanistan initieel groot. De interventie werd door de uiteenlopende politieke krachten in de westerse regeringen als een noodzaak ervaren.

Malalai Joya brengt voor de gelegenheid een aangrijpende oproep:



10 jaar is meer dan genoeg geweest. Haal de buitenlandse legers terug naar huis en laat de Afghanen in vrede leven.

Bij wijze van uitsmijter nog een reportage van Democracy Now:



Crembo zou zo onderhanden toch ook zelf niet meer geloven dat legers vrede en democratie kunnen brengen.

Week van het Bos

Kameraden en vrienden,

niettegenstaande uw kameraad een onvervalste stadsrat is, maak ik met veel plezier reclame voor de Week van het Bos.


De Week van het Bos is een initiatief van het Agentschap voor Natuur en Bos (ANB), in samenwerking met de Vereniging voor Bos in Vlaanderen vzw (VBV) en tal van andere organisaties.

Tijdens de Week van het Bos ontvangt het bos je met open armen! Er wordt een ruim aanbod aan bosactiviteiten georganiseerd door het ANB, VBV en tal van organisaties, scholen en lokale besturen.

Dit jaar is tevens het Internationaal Jaar van de Bossen. Onder het motto ‘Forests for People’ wil de VN de wereld sensibiliseren en de bossen in de kijker zetten. Ze willen overal ter wereld het debat openen over duurzaam bosbeheer.

Lees er alles over in Campagnekrant.

Er zijn gegarandeerd ook interessante activiteiten bij jou in de buurt.

Ik zou zeggen, veel plezier en tot in het bos.

Nobelprijzen

Beste vrienden, we moeten daar eerlijk in zijn, het Nobelprijsvoordevredecomité is een heel bizare bende. Maar bon, dit jaar hebben ze drie interessante mensen geëerd.
Alhoewel de vredesprijs krijgen na die massamoordenaar van vorig jaar toch een beetje een vergiftigd geschenk is me dunkt.

DemocracyNow brengt volgende reportages:







En dan ook nog een interview uit de Colbert Report:

The Colbert Report
Get More: Colbert Report Full Episodes,Political Humor & Satire Blog,Video Archive

de Arabische Lente: revolutie of Jihad?

Op 11 april organiseerde het MANA een zeer interessante debatavond in De Centrale over de Arabische Lente.
Ze waren zo slim om dit op te nemen en online beschikbaar te stellen.

Veel kijkplezier:


Prof. dr. Sami Zemni:

De Arabische lente vanuit sociaal politiek perspectief from MANAvzw on Vimeo.

Mohamed Cheppih:

De Arabische lente vanuit islamitisch perspectief from MANAvzw on Vimeo.

Nadia Fadil:

Wat maakt de revolutie tot een echte revolutie? from MANAvzw on Vimeo.

en tenslotte nog debat:

Was de arabische lente seculier of religieus? from MANAvzw on Vimeo.

Iedereen Duitser?

Kameraden en vrienden, Europa bepaald steeds meer de socio-economische politiek van ons land. Alle landen worden 'verplicht' op haar spelregels te volgen, de lonen onder druk te zetten, de index af te bouwen en de werknemers langer aan het werk te houden, of dat nu gaat of niet.
Iedereen wordt rond de oren geslagen met het 'Duitse Model'.



Ferre Wyckmans, algemeen-secretaris van de Christelijke Bediendecentrale, LBC, ging op een studiedag van LBC 'Iedereen Duitser' dieper in op dat 'Duitse Model'.

Uit alles valt te leren. Wat goed is kan tot voorbeeld strekken. Wat fout is kan ons behoeden voor herhaling. Er zijn steeds lessen te trekken.
Ik wil een poging doen. 5 lessen op 15 minuten, dat is 3 minuten per les of bijna gratis, het lijkt haast een Duits uurloon.

Les 1: Hoed U voor mooipraters die in Uw belang het beste met U en Uw kinderen voor hebben.

'We moeten nu echt saneren, want we willen die kosten niet nog eens doorschuiven naar de volgende generatie. Onze generatie moet haar verantwoordelijkheid nemen', dat zei Marianne Thyssen van de EVP recent in het Europees Parlement. Vandaag wist Open-VLD politica Gwendolin Rutten te stellen dat Europa eindelijk bewijst aan de toekomst te denken. Zij werd vanmorgen wakker in een nieuwe Europese federatie. Haar kirrend geluk kon niet op. Dat alles naar aanleiding van de goedkeuring van het zgn. ‘sixpack’.
Een rist maatregelen die de budgettaire orthodoxie van de Europese staatshuishoudens tot absoluut dogma heeft verheven. Daartoe heeft het Europees Parlement zichzelf grandioos buitenspel gezet en een technocratische staatsgreep van de Raad Economische en Financiële Zaken (Ecofin) gelegitimeerd. Het is zoeken naar enige sociale referentie of zelfs het woord ‘sociaal’ in deze teksten. Gezonde overheidsfinanciën of budgettaire disciplinering: goed voor de burgers en goed voor de werknemers? Als voortaan de nationale begrotingen het imprimatur van Europese instanties behoeven, wil dat zeggen dat de loonkostevolutie als belangrijke Europese toets wordt ingevoerd. We weten ondertussen wat de Belgische loonnorm heeft opgeleverd. Als voortaan de Duitse loonevolutie de norm wordt zijn we echt nog niet thuis. Die zogenaamde aandacht van Marianne Thyssen en anderen voor het belang van de toekomst is dus vrezen wij vooral aandacht voor het eenzijdige belang van en voor de economische sterkhouders. Geen belangstelling voor het verdelingsvraagstuk. Les 1 dus: we hoeden ons voor mooipraterij en economische peptalk.

Les 2 : Werknemersrechten zijn nooit gegarandeerd. Werknemersrechten worden niet op een schoteltje geserveerd en al zeker niet op een Europees dienblad.

Eén van de aanbevelingen van de Europese Raad voor België in het kader van het stabiliteitsprogramma luidt als volgt: “het systeem van loononderhandelingen en het loonindexeringsysteem hervormen, teneinde ervoor te zorgen dat de loonstijging beter aansluit bij de ontwikkeling van de arbeidsproductiviteit en het concurrentievermogen”. Codetaal om loonblokkering zoal geen koopkrachtingrepen door te voeren. Het inkomen uit arbeid als doel op zich is geen aandacht waard.
Onze index kent weliswaar nu nog het predicaat “automatisch”, maar het betekent niet dat het ook automatisch aan iedereen wordt toegekend. Er is de onophoudelijke druk van instanties als het IMF, de OESO, de ECB, de NBB en de Belgische en niet te vergeten Vlaamse werkgevers… die het automatische en de index liefst meteen afgeschaft zien. Voorlopig weten we dat met succes te counteren. Of toch niet?
Maar het verwerven die loonindexering, is overigens nog niet overal een feit. In het Paritair Comité ‘vrije beroepen’ met 23.700 bedienden en 1.100 arbeiders weigeren Unizo en VBO een akkoord te sluiten over een loonindexering. Dat geldt ook voor het Aanvullend Paritair comité voor de arbeiders dat 26.500 arbeiders telt. In het Paritair Comité sociaal secretariaten en het aanvullend paritair comiténon-profit organisaties die volgend jaar van start gaan, zullen de werkgevers eenzelfde standpunt innemen. Hier zijn ongeveer 40.000 bedienden mee gemoeid. 100.000 werknemers zonder indexgarantie, laat staan van enig automatisme.
Wat we hebben staat dus onder druk, wat we nog niet hebben krijgen we niet met de vingerknip. Niet hier en ook niet vanuit Europa. Les 2… het dienblad is niet gevuld met werknemersrechten.

Les 3: Regulering en deregulering is meer dan alleen twee letters verschil.

Looninlevering op zijn Belgisch via de loonnorm, op z’n Duits of in de toekomst op zijn Europees is één. De deregulering van het sociaal zekerheidsstelsel is een ander. Het recept van het Duitse Hartz 4 model bevat volgende kernelementen: beperking in de duur van werkloosheidsuitkering, de verplichte aanvaarding van elke job, de terugval op een forfaitair minimumbedrag. Ze staan letterlijk in de eerste nota Di Rupo, benieuwd wat het regeringsoverleg ons daar gaat bieden. De Duitse toets naar bestaansmiddelen is de logisch volgende stap. En voeg er wat België maar aan toe dat de uitbetaling van de werkloosheidsuitkering door de vakbonden onder druk van en de liberalen en de N-VA staat.
Les 3 : hier wordt niets geregeld, er wordt brutaalweg ontregeld.

Les 4 : Wat we zelf doen, moeten we beter doen.

Deze variatie op de ietwat beladen uitspraak van Gaston Geens dat we in Vlaanderen beter zouden doen dan wat federaal in België mogelijk was wil ik hier niet als misplaatst Vlaams adagium herhalen. Er is de Franse spreuk “plus est en vous”, die eigenlijk eveneens Vlaamse (want) Brugse origine heeft ze is namelijk van Lodewijk van Gruuthuse. We kunnen beter, laat dat een optie en leidraad zijn. En met wij bedoel ik dan expliciet wij als syndicalisten. Ik bedoel dat we de ambitie moeten hebben om ‘het’ beter te regelenen het ons dus niet kunnen veroorloven om de boel de boel te laten. Het verlies van dekkingsgraad van CAO’s die we afsluiten, zo leerde ons te toelichting van Torsten deze morgen, is een rode loper voor lagere lonen, zelfs tot daling van de reële lonen. De Vlaamse werkgevers van Voka, maar ook Unizo zijn radicale pleitbezorgers voor het directe loonoverleg. Ze zeggen op ondernemingsniveau, ze bedoelen op individueel niveau. Het individuele overleg… zonder enige vakbondsinmenging.
Dat is niet wat we verstaan onder ‘beter doen’. Les 4 : we willen het dus wel degelijk zelf doen. Het zal beter zijn voor de werknemers.

Les 5 : Samen zijn we sterker

Het is geen les, het is een devies, een vaststaand feit. Een syndicaal axioma. Laat geen syndicalist dit ooit vergeten en er al zeker niet aan twijfelen. De Belgische bonden zijn sterk, worden wonderwel nog groter, maar zullen op nationaal en weldra op regionaal vlak, hun opdracht slechts degelijk kunnen blijven vervullen indien we de macht van het getal om kunnen zetten in daadkracht. Daarvoor moeten we niet naar anderen kijken, maar naar onszelf. De komende sociale verkiezingen zullen we winnen, dat staat nu al vast, maar een overwinning met alleen maar meer zetels is geen garantie om op alle terreinen ons gewicht en kracht te kunnen laten gelden. De echte wedstrijd wordt gevoerd op het daadkrachtterrein.
De Europese en mondiale problemen verdragen geen nationale, laat staan nationalistische oplossingen. Wat niet wil zeggen dat we ons moeten richten op een Europees of mondiaal gemiddelde van werknemersrechten. Weerwerk zal Europees en mondiaal geïnspireerd en georiënteerd zijn of het zal niet zijn. Les 5 dus: alleen samen sterk is de juiste weg.

Nog een eindles als toemaatje:
Laten we onze informatie zelf halen en vergaren en laten we ons niet verblinden door wat de media ons, bvb. inzake dat Duitse mirakel, willen doen geloven. En om Klaus te parafraseren: laten we de angst geen kans geven, laten we de solidariteit niet ontwrichten.

We zijn allen Duitsers, allen Grieken of morgen allen Italianen, Spanjaarden of Portugezen. We zijn allen bedreigden, niet de veroorzakers maar de slachtoffers. Maar laten we die slachtofferrol niet opnemen, wel de rol van voorvechters omdat het anders kan en anders moet. Er is geen andere weg mogelijk.

debat over de Egyptische Revolutie

Kameraden en vrienden, we blijven nog even doorbomen over de Arabische Lente. Vandaag bijzonder aandacht voor de Egyptische Revolutie.

In mei organiseerde het MANA namelijk een zeer interessant debat over de Egyptische Revolutie met

• Mohamed Waked, medeoprichter van jadaliyya.com
• Samira Bendadi, journalist
  
• Yassine Channouf
• Soleiman Fadel
• en moderator Nadia Fadil

On the Egyptian revolution - debate part 1 from MANAvzw on Vimeo.

On the Egyptian revolution - debate part 2 from MANAvzw on Vimeo.

On the Egyptian revolution - debate part 3 from MANAvzw on Vimeo.

in het kader van dat debat had Nadia Fadil een interview met Mohamed Waked, eveneens zeer interessant:

Interview with Mohamed Waked from MANAvzw on Vimeo.

Parenti over klasse en klassenstrijd

Extreem-rechts in de VS, aangevuurd door hun spreekbuis Fox News, hebben het tegenwoordig constant over 'Class Warfare'.
Elke maatregel, die ook maar gesuggereerd wordt waarbij de superrijken en de multinationals ook maar een heel klein beetje zouden moeten bijdragen of erger nog ook maar een minuscuul klein regeltje opgelegd zouden kunnen krijgen, wordt direct onthaald op hysterisch gegil over de 'Class Warfare' die Obama en de democraten zouden voeren.
Buiten het feit dat het natuurlijk hilarisch is om de president en de heersende partij in de VS te beschuldigen van het voeren van een klassenstrijd tegen de rijken, is het natuurlijk ook opmerkelijk en vreemd dat extreem-rechts het concept 'klassenstrijd' opgraaft. Decennialang was het begrip 'klasse' en 'klassenstrijd' compleet taboe.
Zelfs uitgesproken progressieve organisaties waren op hun uiterste hoede om een dergelijk begrippenapparaat vooral niet te hanteren, het waren immers uitgesproken 'Marxistische' begrippen en dus -per definitie- verwerpelijk en gevaarlijk.

Michael Parenti, Marxist, academicus en auteur van talloze zeer lezenswaardige boeken, voorzag deze ontwikkeling van de nodige commentaar voor het immer interessante Monthly Review.

Over the last two decades or more, Republicans have been denouncing as "class warfare" any attempt at criticizing and restraining their mean one-sided system of capitalist financial expropriation.

The moneyed class in this country has been doing class warfare on our heads and on those who came before us for more than two centuries. But when we point that out, when we use terms like class warfare, class conflict, and class struggle to describe the system of exploitation we live under -- our indictments are dismissed out of hand and denounced as Marxist ideological ranting, foul and divisive.


The reactionary rich always denied that they themselves were involved in class warfare. Indeed, they insisted no such thing existed in our harmonious prosperous society. Those of us who kept talking about the realities of class inequality and class exploitation were readily denounced. Such concepts were not tolerated and were readily dismissed as ideologically inspired.

In fact, class itself is something of a verboten word. In the mainstream media, in political life, and in academia, the use of the term "class" has long been frowned upon. You make your listeners uneasy ("Is the speaker a Marxist?"). If you talk about class exploitation and class inequity, you will likely not get far in your journalism career or in political life or in academia (especially in fields like political science and economics).

So instead of working class, we hear of "working families" or "blue collar" and "white collar employees." Instead of lower class we hear of "inner city poor" and "low-income elderly." Instead of the capitalist owning class, we hear of the "more affluent" or the "upper quintile." Don't take my word for it, just listen to any Obama speech. (Often Obama settles for an even more cozy and muted term: folks, as in "Folks are strugglin' along.")

"Class" is used with impunity and approval only when it has that magic neutralizing adjective "middle" attached to it. The middle class is an acceptable mainstream concept because it usually does not sharpen our sense of class struggle; it dilutes and muffles critical consciousness. If everyone in America is middle class (except for a few superrich and a minor stratum of very poor), there is little room for any awareness of class conflict.

That may be changing with the Great Recession and the sharp decline of the middle class (and decline of the more solvent elements of the working class). The concept of middle class no longer serves as a neutralizer when it itself becomes an undeniable victim.

"Class" is also allowed to be used with limited application when it is part of the holy trinity of race, gender, and class. Used in that way, it is reduced to a demographic trait related to lifestyle, education level, and income level. In forty years of what was called "identity politics" and "culture wars," class as a concept was reduced to something of secondary importance. All sorts of "leftists" told us how we needed to think anew, how we had to realize that class was not as important as race or gender or culture.

I was one of those who thought these various concepts should not be treated as being mutually exclusive of each other. In fact, they are interactive. Thus racism and sexism have always proved functional for class oppression. Furthermore, I pointed out (and continue to point out), that, in the social sciences and among those who see class as just another component of "identity politics," the concept of class is treated as nothing more than a set of demographic traits. But there is another definition of class that has been overlooked.

Class should also be seen as a social relationship relating to wealth and social power, involving a conflict of material interests between those who own and those who work for those who own. Without benefit of reason or research, this latter usage of class is often dismissed out of hand as "Marxist." The narrow reductionist mainstream view of class keeps us from seeing the extent of economic inequality and the severity of class exploitation in society, allowing many researchers and political commentators to mistakenly assume that U.S. society has no deep class divisions or class conflicts of interest.

We should think of class not primarily as a demographic trait but as a relationship to the means of production, as a relationship to power and wealth. Class as in slaveholder and slave, lord and serf, capitalist and worker. Class as in class conflict and class warfare.

And who knows, once we learn to talk about the realities of class power, we are on our way to talking critically about capitalism, another verboten word in the public realm. And once we start a critical discourse about capitalism, we will be vastly better prepared to act against it and defend our own democratic and communal interests.

De Arabische Lente op Manifiesta

Kameraden en vrienden, de Arabische Lente is en blijft een complex gegeven, dus halen we er vandaag nog een paar experten bij:

• Nawal el Saadawi, feministe en schrijfster
• Tariq Ramadan, islamoloog
• Mondher Khafaou, lid van de nationale leiding van de Communistische Arbeiderspartij van Tunesië (PCOT)
  
• Hamdan Al Damiri van l'Association Belgo-Palestinienne (ABP)
• Moderator Michel Collon, journalist en auteur van tal van boeken.
  

Omdat het nog steeds een echte Sint-Michielszomer is, brengen we wederom een audio-opname.

Veel luistergenot.

Een opname door DeWereldMorgen.be

De Arabische Lente, debat tijdens de Gentse Feesten

Vandaag, beste kameraden en vrienden, gaan we verder op het thema van de Arabische Lente.

Omdat het wederom een tropische dag is, doen we dit vandaag met een audio-opname, geheel en al te beluisteren onder een stralende zon, op een terras, in de tuin of in een of ander park, tussen de eendjes, bijvoorbeeld.

De opname is van een van de legendarische Gentse Feesten-debatten, met volgende sprekers:

• Brecht De Smet, doctoraatsstudent verbonden aan het Menarg,
• Ludo De Witte, socioloog en auteur van nogal wat boeken,
• prof. dr. Sami Zemni, coördinator van het Menarg en auteur van o.a. 'Het Islamdebat',
• Koen Vidal, o.a. journalist en auteur van nogal wat boeken,
• An Van Raemdonck, journalist, Arabist en Islamoloog,
• Chokri Ben Chikha, o.a. theatermaker en acteur,
• en uiteraard moderator Eric Goeman.

Een opname door DeWereldMorgen.be

Veel luisterplezier

Samir Amin over de Arabische Lente

De Arabische Lente, een reeks opstanden die repressieve, rechtse, pro-Amerikaanse regimes omver wierpen, of zijn minst aan het wankelen brachten.
De Arabische Lente, misbruikt om progressieve regimes aan te vallen, een geslaagde regime-change met een massale NAVO-interventie in Libië en een toenemende dreiging tegen Syrië.
De Arabische Lente, vrijwel gecastreerd in het discours over de 'twitter-revolutie' of 'facebook-revolte', afgesneden van zijn wortels in de sociale strijd.

Gelukkig zijn er heel wat materialen beschikbaar die alles op een rijtje zetten. Vandaag brengen we Samir Amin, Frans-Egyptisch econoom en een prominent progressief denker (check wikipedia voor meer).

le printemps arabe from av_inem on Vimeo.