2012 jaar van de Gangnam Style!

Er is maar 1 nummer waarmee we dit jaar kunnen afsluiten.

Veel plezier en tot volgend jaar!



of voor wie de tekst wil meebrullen:

O Denneboom - LOTR-style

 

Vampires in Havana

Op deze laatste zondag van het jaar, een lange video, over vampieren dan nog. Een fantastische tekenfilm, veel kijkplezier:

The Snowman (ft. David Bowie)

KerstKatMis: The 12 Memes of Christmas!

kerstKatmis: Simon's Cat

KerstKatmis!

Kameraden en vrienden, in deze kerst- en eindejaarsperiode is het traditie om elkaar allerlei dingen toe te wensen. Ook uw kameraad kan niet achterblijven.

Moge dit jaar in het teken staan van Garfield!

Moge de koffie straf zijn en rijkelijk vloeien.

Moge de middagdutjes lang duren.

Moge de koffie straf zijn en rijkelijk vloeien.

Moge de maaltijden rijkelijk zijn.

 Moge de koffie straf zijn en rijkelijk vloeien.

 Moge er altijd mensen klaar staan om je te aaien.

En moge de koffie straf zijn en rijkelijk vloeien.

Na Obama nu ook EU Nobelprijsenswaardig?

Vandaag kreeg de Europese Unie de Nobelprijs voor de Vrede, na de Amerikaanse president Obama een absoluut dieptepunt in de geloofwaardigheid van dit instituut.

Van Rompuy is misschien trots om Europeaan te zijn, er is bijzonder, heel bijzonder weinig om trots op te zijn.






Dirk Barrez schreef voor DewereldMorgen dit treffende artikel: Nobelprijs voor de Vrede? Neen, Europa is niet goed bezig. Dat moet beter

Mouse for sale

Kameraden en vrienden, het is maandag, dus naar aloude traditie, een filmpje. Vandaag brengen we prachtige animatiefilm over een kleine muis, met grote oren, in een dierenwinkel. Afstudeerproject van Wouter Bongaerts.

''Mouse for sale'' - animated short film from Wouter Bongaerts on Vimeo.

Chanoeka, feest van de intifada

Beste vrienden, vandaag begint het joodse feest Chanoeka.

Daarom voor deze gelegenheid een zeer lezenswaardige tekst van Benjamin Dictor, verschenen op de Red Ant-blog.

Rethinking Hanukkah

The modern retelling of the story of Hanukkah is similar to that of most Jewish holidays.  The storyboard adopts the exhausted themes of victim/victor and the relentless and indiscriminate persecution of the Jews. The story is fairly one-dimensional:

“King Antiochus IV sought to obliterate the practice of Judaism in the Kingdom of Judea.  After a military invasion, Judea was occupied until the Maccabees rose up and defeated the occupying force, restoring Judaism to the Kingdom.”

As materialists we must question this myopic focus on the suppression of religion as the primary point of conflict.
Today, the story is told in an attempt to further the founder’s myth in support of a Jewish Theocratic State while the underlying story of the struggle for national self-determination is often glossed over and forgotten.
Hanukkah is not simply about the struggle of the Jews, but rather, it is the story of the struggle for national self-determination of the people of Judea  —- as well as their uprising and resistance against occupation and imperialism.

In short, Hanukkah is the celebration of the Intifada of the Maccabees.

Hellenism and the Gusanos of Judea 

Like many of the devastating military conflicts presently unfolding in the world, the Maccabean Intifada began as a civil conflict that was ultimately exploited by foreign powers in furtherance of their imperialist objectives. Just as we have seen in recent years, these foreign invaders were welcomed by many gusano Judeans who requested the military support of imperialist powers to help them maintain their opportunist grasp on power in the kingdom.
The roots of the Maccabean Intifada began as a conflict between Jews that had begun to reform their traditions as a result of the Hellenistic influence (cultural imperialism) in the region and those Jews who sought to maintain their national and religious identity.
In approximately 200 BCE, the Kingdom of Judea came under the control of the Hellenist Seleucid Empire (Syria).   Judea was still a somewhat independent kingdom and its people were allowed to maintain their customs and religion.
During that period, Hellenism was used much like the West uses its own cultural imperialism today in support of its foreign conquests.  The people of Judea were not blind to this and saw that the imposition of Hellenist customs, values and religion were a direct attempt to undermine the political independence of Judea.
Some historians have focused on the wealth disparity between rural peasants in Judea and those Jews who lived in Jerusalem.  The rural Jews favored continued independence and self-determination while the bourgeois Jews of the city of Jerusalem were easily Hellenized and adopted the cultural identity of their would-be occupiers.  (See, Tcherikover, Victor Hellenistic Civilization and the Jews, New York: Atheneum, 1975).  This tension led to periodic uprisings and ongoing hostility between those Jews who sought to maintain independence and those who favored Hellenism.
Prior to Syrian military invasion, Judea enjoyed considerable independence. However, the High Priest of Jerusalem, like most administrators or governors of colonized territories, served at the pleasure of the Seleucid King.
In the years leading up to the Maccabean Intifada, Jews in favor of self-determination made several attempts to oust these hand-picked High Priests and restore partisans to the leadership of Judea.  The Seleucid military invasion of Judea was, in fact, precipitated by these ongoing conflicts over the position of High Priest of Jerusalem.
It was the Jewish Hellenistic High Priest Menelaus who ultimately requested that Seleucid King Antiochas IV send troops into Judea to quash the pro-independence resistance. Just as we have seen in Libya and Syria, it was the collaborators in Judea — Jews themselves — that demanded an invasion of their homeland to suppress their countrymen insisting on self-determination.
With the welcome mat laid out by the collaborators in Jerusalem, Antiochus IV sent Apollonius with an occupying army to Judea to put down the resistance and restore the collaborator Menelaus to the position of High Priest.

The Maccabean Intifada

Around 168 BCE, after the occupation of Judea had begun, Antiochus began to slowly strip Judea of its independence — politically and religiously. The occupying Syrian army built fortresses and amassed a military presence in Judea. Antiochus issued edicts restricting religious practices and limiting civil rights of the Judean people.  The resistance against the occupation came in the form of an army of Jews known as the Maccabees (“Hammers”) — essentially the Hamas of their time.  The Maccabees fought the occupying Syrian army for seven years, relying heavily on guerilla tactics to defeat the overwhelming force of the Syrian army.
A series of military defeats and domestics disputes in Syria ultimately led to the victory of the Maccabees, the retreat of the imperialist Syrian occupiers, and the restoration of the independence of the Kingdom of Judea.

A New Hanukkah 

This year, I propose that we celebrate Hanukkah as a holiday that commemorates the true story of resistance against occupation and imperialism.  Rather than allowing it to be used to promote the ongoing occupation of Palestine, let us tell the story of Hanukkah to remind ourselves of our obligation, as Jews, to fight for all oppressed people of the world.
Our Jewish values implore us to recognize that imperialism must be opposed in all its forms.  In that spirit, I submit that, this year, we light the menorah in commemoration of those who struggle against oppression and imperialism:
1st Candle –  For The People of Palestine for their continued resistance against occupation.
2nd Candle –  For The People of Cuba for over half a century of resistance against imperialism, attempted invasions and an illegal blockade.
3rd Candle –  For The People of Syria who have been invaded by a massive foreign military force supported by the imperialist west, but continue to struggle against it.
4th Candle — For The People of Vietnam who, like the Maccabees, successfully fought off a massive military with guerilla tactics.
5th Candle –  For The People of Libya, particularly Bani Walid, who continue to resist occupation and invasion.
6th Candle – For The People of Venezuela who have successfully thwarted attempts by imperialists to overthrow their democratically elected government.
7th Candle – For The People of Bahrain who have continued to oppose Saudi and U.S. imperialism.
8th Candle —  For all Oppressed People of the World.


Voor de mensen die niet goed meezijn: wikipedia en het bijzonder meeslepende bijbelboek: boek 1 en boek 2.

voor een militair embargo tegen Israël

België moet een einde maken aan de wapenhandel met Israël
Ondanks de debatten die hierrond gevoerd worden sinds eind 2009 en ondanks de reglementering die gestemd werd om een einde te stellen aan de wapenhandel met bepaalde landen waaronder Israël, gaat België verder met zijn handel in wapens en beveiligingsmateriaal met Israël.Verschillende officiële rapporten bevestigen dit.
Ons land mag de bezetting en de illegale kolonisatie van Palestina niet ondersteunen door de verkoop of aankoop van wapens met Israël. Dit laat hen namelijk, direct of indirect, toe om deze vaak veroordeelde politiek verder te zetten. Een embargo is een praktische en politieke maatregel.
Deze zal ons land aansporen om een positie in te nemen ten gunste van een rechtvaardige en duurzame vrede, gekenmerkt door het einde van de bezetting en de kolonisatie van Palestina door Israël, de ontmanteling van de muur op de Westelijke Jordaanoever, het erkennen van de basisrechten van de Palestijnse inwoners van Israël en het respecteren van de rechten van de Palestijnse vluchtelingen zoals erkend wordt door VN‐resolutie 194.

Onderteken hier de petitie

Gaza, hoe lang nog?

Solidariteitsliederen voor Caïro

Vanavond om 20u wordt eenieder verwacht in de Onze-Lieve-Vrouw-Sint-Pieterskerk voor een avond in het teken van en vooral ten voordele van de voddenrapers van Caïro. Deze groep 'verworpenen der aarde' lag nauw aan het hart van wijlen Zuster Emmanuelle.

Een medestander van de zuster, Romani Badir komt een boeiende getuigenis afleggen. Daarna brengt Sapukay solidariteits- en wereldliederen.

Ik zou zeggen, het is buiten toch loeikoud dus ga eens een kerk binnen voor het goeie doel.

Tot straks

een belangrijke stap in de strijd tegen discriminatie in het onderwijs

Vandaag kon je er niet naast kijken, het Vlaams onderwijs heeft er een ontzettend belangrijke gerechtelijke uitspraak uit. En een belangrijke stap vooruit in de strijd tegen discriminatie van personen met een functiebeperking in ons onderwijs. Een school kan een zorgvraag van een kind of jongere niet eenvoudigweg negeren. Sterker nog, als een zorgvraag onvoldoende opgevolgd wordt, kan een uitspraak van een klassenraad gewoonweg van tafel geveegd worden. Het opvolgen van een zorgvraag wordt hierdoor belangrijker dan het halen van de leerplandoelstellingen an sich.

Het onderwijs mag dan wel op haar achterste poten gaan staan, deze uitspraak is niet meer dan terecht.

De terechte eis van het onderwijs om voldoende middelen te krijgen mag niet vermengd worden met de evenzeer terechte eis van kinderen en jongeren om aangepast onderwijs te krijgen, dat beantwoord aan hun zorgvragen. Die twee verwarren en als een excuus gebruiken is beneden alle peil en het katholieke onderwijs-project onwaardig.

Hopelijk kan deze uitspraak als precedent dienen om nog meer de correcte opvolging van zorgvragen af te dwingen.

En nu vooral afwachten wanneer dergelijke uitspraken ook voor het hoger onderwijs worden gedaan.

collectieve verarming voor langdurig werklozen

ACV vreest collectieve verarming voor langdurig werklozen

Vanaf 1 november worden de nieuwe regels rond degressiviteit van werkloosheidsuitkeringen van kracht. Werkloosheidsuitkeringen daalden al naarmate de periode van werkloosheid langer duurde, maar dit proces wordt nu versneld en uitkeringen zullen zakken tot een zeer laag forfaitair minimum. En dit voor het merendeel van de langdurig volledig werklozen die samenwonend, alleenstaand of gezinshoofd zijn. Gezinshoofden en alleenstaanden worden dus niet langer ontzien.

Deze nieuwe regels komen er op het moment van een golf van ontslagen en toenemende werkloosheid. De kans dat werklozen snel een nieuwe job zullen vinden op een snel verslechterende arbeidsmarkt verkleint. Het ACV vreest ook dat werklozen met een te laag inkomen zich niet meer kunnen permitteren om te investeren in scholing, gezondheidszorgen, kinderopvang en mobiliteit. En dus nog minder kans maken om aan de slag te geraken. Uitspraken van politici over bijkomende besparingen in de sociale zekerheid doen bovendien vermoeden dat het niet uitgesloten is dat de regering bij de begrotingsopmaak opnieuw de werklozen in het vizier neemt.



Collectieve verarming
Het ACV waarschuwt voor een collectieve verarming van werklozen. Nu al is meer dan een derde van de werklozen arm, maar deze situatie zal nog verslechteren. Voor een langdurig werkloos gezinshoofd – dus zonder enig ander inkomen in het gezin en met 2 kinderen van respectievelijk 4 en 8 jaar – zal het inkomen (werkloosheidsuitkering plus verhoogde kinderbijslag en leeftijdstoeslag) zakken tot 1.446 euro per maand. Dat is 28,5% onder de budgetstandaard (het budget dat minimaal nodig is om menswaardig te kunnen leven). Het risico op kinderarmoede neemt daarmee sterk toe. Voor een alleenstaande valt de uitkering uiteindelijk terug tot 916,24 euro. Dit is een tekort van 19,3% ten opzichte van de budgetstandaard.

Dit terwijl België het engagement opnam om in het kader van Europa 2020 tegen 2020 380.000 minder personen te hebben met risico op armoede of uitsluiting. Ondertussen staat de teller echter op plus 65.000 personen met risico op armoede of uitsluiting. Wat dus betekent dat inmiddels de uitdaging al verhoogd is tot 445.000. Ook de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten (VVSG) drukt in een omzendschrijven zijn vrees uit dat veel werklozen zullen aankloppen bij het OCMW en dat dit een serieuze toename van de uitgaven voor het lokale niveau zal betekenen.

“Vooral alleenstaanden dreigen meer en meer in de miserie te belanden”, zegt Karim Dibas, verantwoordelijke voor de werkzoekendenwerking van het ACV. “Als je een uitkering krijgt van pakweg 900 euro en daar een huur moet van betalen, houd je amper een paar honderd euro over voor alle andere uitgaven. Met zo weinig centen kan je geen kant meer uit. Daarmee is de werkloosheid niet opgelost.”


Iedereen moet verantwoordelijkheid opnemen
Het ACV verwacht van de regering een saneringsbeleid dat de armoede en uitsluiting tegengaat, in plaats van bevordert. Het ACV is er voorstander van om mensen, door hen te goed te begeleiden en op te volgen in hun zoektocht naar werk, aan de slag te helpen. Tenminste als er reële tewerkstellingsperspectieven zijn. Maar dat is een andere benadering dan de werklozen eerst te broodroven, en dan te hopen dat zulks de trigger is voor wedertewerkstelling. Bovendien heerst er ook heel wat discriminatie op de arbeidsmarkt. 45-plussers, allochtonen, werkzoekenden met een (arbeids)handicap hebben het moeilijk om een baan te vinden. Dit bleek recent nog uit cijfers van het Centrum voor Gelijke Kansen.

“Uiteraard moet misbruik bestreden worden. De RVA en de VDAB controleerden de voorbije jaren al zeer sterk of mensen effectief naar werk zoeken. Het gaat dus niet op om de verantwoordelijkheid volledig bij de werklozen te leggen. Ook de overheid moet haar deel doen. Net zoals de werkgevers. Maar die laatsten laten het al te vaak schromelijk afweten ondanks alle retoriek over ‘activering’ en vijftigplussers die langer aan het werk moeten blijven. Werkgevers moeten zeker niet beweren dat vijftigplussers veel te duur zijn. Dat geldt bijvoorbeeld niet voor arbeiders waar anciënniteit haast niet speelt. Bovendien zijn er diverse subsidies voor werkgevers om oudere werkzoekenden aan te werven. Maar dat haalt allemaal weinig uit. En er zijn nog andere groepen die het erg zwaar hebben. Werkzoekende allochtonen zijn ook vaak het slachtoffer van vooroordelen. En jongeren hebben vaak niet genoeg ervaring. Het is altijd wel iets.” zegt Karim Dibas.

The Trials and Tribulations of Patrick Chesterfield II

Op deze fijne maandag brengen we een schokkende getuigenis van Sir Patrick Chesterfield II

Han Suyin

Han Suyin, bekend Belgisch-Chinees schrijver, is overleden. Ze schreef zeer leuke boeken over de, in de loop van haar carriere, sterk veranderende, Chinese samenleving. Rake portretten, meeslepend geschreven. Ze schreef ook non-fictie, zoals het zeer meeslepende 'De Morgenvloed'. Een ware aanrader.

Over haar leven, laten we de vrienden van chinasquare aan het woord:

Han Suyin was de schrijversnaam van Rosalie Kuanghu Chow die geboren werd in 1917 in de provincie Henan. Haar vader was een in België opgeleide Chinese spoorweg-ingenieur van Hakka-afkomst terwijl haar moeder Marguerite Denis Vlaamse was uit hoge kringen. Moeder Denis vertelde haar dochter banden te hebben met het Nederlands Koningshuis en gaf haar een katholieke opvoeding. In 1935 studeerde ze geneeskunde in Brussel en ze keerde in 1938 terug naar China waar ze de nationalistische generaal Tang Pao-Huang huwde. Ze ging werken als verpleegster in een Amerikaans christelijke missie te Chongqing. Haar eerste roman “Bestemming Chunking” was geïnspireerd door haar ervaringen uit die periode. Het koppel adopteerde een dochter Tang Yungmei. In 1944 vertrok ze naar Londen om haar studies geneeskunde te voleindigen aan het Royal Free Hospital. Haar man stierf in de burgeroorlog terwijl ze nog in Londen was. Gediplomeerd beoefende ze haar beroep in Hong Kong in het Queen Mary Ziekenhuis waar ze verliefd werd op Ian Morrison, een oorlogscorrespondent die gedood werd in 1950 te Korea. Deze relatie komt aan bod in haar roman “A Many-Spendoured Thing” en ook later in “My House Has Two Doors”. In 1952 huwde ze de Britse officier Leon Comber die werkte in Maleisië waar ze eveneens een tijdje werkte in een ziekenhuis vooraleer in Singapore een hospitaal te openen. Ze weigerde een baan als lerares maar droeg bij tot de oprichting van de Nanyang universiteit in Singapore. Als reden gaf ze op liever te willen bijdragen tot een nieuwe Aziatische letterkunde dan Dickens te moeten onderwijzen. In 1955 wordt haar roman “A Many-Splendoured Thing” verfilmd en de muziek ervan kreeg een prijs. De opbrengst van de film  werd besteed aan de operatie van haar adoptiedochter die leed aan longontsteking. Van de film werd later nog een soap gemaakt die op de Amerikaanse TV liep van 1967 tot 1973. In 1956 publiceerde ze de roman “And the Rain My Drink” die als anti-Brits ervaren werd. Haar man moest aftreden als vice-hoofd van de Special Branch en werd afgevaardigde van het boekenhuis Heinemann. Het koppel scheidde in 1958. Hij trok naar Hong Kong waar hij directeur van Heinemann werd. In 1960 huwde ze de Indische kolonel Ratnaswamy en leefde een tijdje in Bangalore, later woonden ze in Hong Kong en Lausanne. Hij overleed in 2003. Na 1956 bezocht Han Suyin China vrijwel jaarlijks. Ze kon dit blijven doen tijdens de Culturele revolutie. Ze trad op in 1974 bij de stichting van de Vriendschapsvereniging VS-China in Los Angeles. Culturele en politieke conflicten tussen oost en west spelen een centrale rol in haar werken evenals de bevrijdingsstrijd in Zuidoost Azië en de Chinese politiek sinds het einde van het Keizerrijk. In China is ze bekend om haar 2 delen van Mao’s biografie een ook deze van Zhou Enlai.  In België was ze vaak voor conferenties. Han Suyin betekent “de stem van de Han”: ze beschouwde de Hakka’s waarvan ze afkomstig was als een zijtak van de Hannen. Alles bijeen schreef ze 40 boeken en gaf ze 2000 lezingen in VS, EU en China. China bekroonde haar ook met een vriendschapsprijs.

Ik zou zeggen als de vliegende bliksem naar de lokale bibliotheek

en lezen maar.

Zombie Love

Stephanie Mabey.com/

racisme en omgevingsfactoren

Xenofobie is een normale menselijke eigenschap, dat hoor je vaak. Want 'vroeger' had men een evolutionair voordeel om argwanend te zijn tegenover mensen die je niet kende, want die behoorden niet tot je stam en waren waarschijnlijk vijandig. Dat soort 'evolutionaire' praat hoor je regelmatig. Ook bij wetenschappers. Dat een gezonde portie wantrouwen een goeie zaak is staat buiten kijf. Maar het systematische wantrouwen tegen mensen van een andere origine dat vandaag de dag zo populair blijkt te zijn, zegt alles over onze hedendaagse samenleving, waar racisme en haar 'culturele' tweelingzus ingepeperd worden via systematische negatieve beeldvorming en de constante haat verspreidende campagnes van extreem-rechtse politieke formaties (en hun als progressief vermomde tweelingzusjes) en compleet niets over enig gezond wantrouwen uit primitieve samenlevingen. Johan Leman schreef volgende interessante tekst voor het maandblad EOS, waarin hij beschrijft hoe racisme onlosmakelijk vast hangt aan de omgeving.

Het menselijk brein categoriseert. Sociaal-psychologen zien er een soort voorafgaande structuur in die het tot stand komen van racisme helpt verklaren. Je categoriseert alles en iedereen, en uiteraard schat je diegenen die tot je eigen categorie behoren, in als ‘hoger’ en ‘beter’ dan de anderen. Dit laatste kan dan vanuit een gedragsbiologische hoek aangevuld worden. Als je eeuwen geleden afstand kon houden van vreemden, namen je overlevingskansen toe.

Hoe meer die anderen van je verschilden, hoe gevaarlijker ze leken. Dat mensen categoriseren, valt moeilijk te betwijfelen. Leidt dit echter noodzakelijk tot racisme? Je kan jezelf klasseren bij de categorie van de ‘jongeren’ of van de ‘ouderen’. Dat heeft iets ‘objectiefs’, maar dit is niet toereikend om de categorisering die je zelf hanteert en om je beleving ervan te verklaren. Wat je er als gedrag voor jezelf uit afleidt, kan zeer sterk uiteen lopen. En dit laatste is in de praktijk minstens zo belangrijk als wat voor ‘objectief’ doorgaat.

Maar wie is meer wetenschappelijk, wie verklaart méér of beter? De gedragsbioloog met zijn evolutionaire inzichten? Verklaart hij niet ten gronde waarom de ‘etnische ander’, naar gelang hij meer van ons verschilt, des te meer ‘afschrikt’ en ons vijandig stemt? Even toetsen. Valt gender hieronder? Neen. Taal? Schrikt Italiaans meer af dan Duits? Neen. Oké, Chinees dan maar … Stemt die taal vijandig? En als ze dit doet, heeft dat dan wel met de taal te maken? Even met godsdienst proberen. Islam is een abrahamitische religie, zoals het judaïsme en het christendom. Schrikt het boeddhisme ons meer af ? Let wel, godsdienst en taal zijn wereldwijd de meest verspreide criteria om allerlei antagonismen en conflicten te verklaren. Of bedoelen gedragsbiologen vooral de huidskleur? Sorry, en de Rwandese genocide?

Andere bedenking: bij de ‘beleving’ van kleuren, blijkt taalafhankelijkheid mee te spelen (voor sommige antieke Griekse auteurs was de Middellandsezee ‘rood’, waar wij over ‘hemelsblauw’ spreken), maar ook kleuren als ‘zwart’ en ‘wit’ hebben hun maatschappelijk-culturele inbedding. Een volledig in het zwart geklede salafist beleeft zijn ‘zwarte’ kledij anders dan een westerse christen.

De evolutionaire en sociaal-psychologische verklaringsmodellen reiken weliswaar structuren aan die mee in het spel zijn bij racistisch gedrag, maar zien iets fundamenteels over het hoofd, namelijk de omgevingsfactoren en de mogelijkheid van mensen om zich daar in mindere of meerdere mate door te laten beïnvloeden (‘agency’).

Vandaag zijn er vooral twee soorten omgevingsfactoren dominant aanwezig: de dagelijkse interacties en de invloeden vanuit een mediatieke uitvergroting van gebeurtenissen waar men zelf bij afwezig is. In lijn met Deleuze (en Spinoza) durf ik suggereren dat de dagelijkse interacties bij elk van ons leiden tot inadequate, persoonlijke syntheses. Niemand heeft daarbij de objectiviteit in pacht. Dit verklaart waarom inwoners van multiculturele wijken dit multiculturalisme zo verschillend kunnen ervaren. Het bepaalt of hun categorisering naar racisme zal neigen of niet. Het bepaalt ook of zij liever Zwart-Afrikaanse dan wel Oost-Europese buren hebben. Voorbeelden van mediatieke beeldvorming? De zaak Loubna Benaissa in België, eind jaren ’90, toen een Marokkaans meisje vermoord werd door een pedofiel, zonder dat de politie zich er veel om bekommerd had. Het leidde een tijdlang tot een grotere acceptatie van de islamitische medeburgers, iets wat na ‘nine eleven’ omsloeg.

Inzichten in evolutie en in de manier waarop ons brein functioneert, zijn zeer leerrijk, maar inzicht in omgevingsfactoren is duidelijk minstens zo belangrijk. En je kan er gemakkelijker beleid uit afleiden.

integraal overgenomen uit de website van Foyer.

Leven met 1000 euro per maand?

 Kameraden en vrienden, 

op de fijne zondag tijd voor wat reflectie. Vandaag een zeer lezenswaardig opinie-artikel van Daniëlle Colsoul van welzijnszorg.

Aanleiding voor dit artikel is het bericht dat verscheen naar aanleiding van de dag van verzet tegen de extreme armoede, dat stelde dat  het aantal mensen in ons land in armoede sinds vorig jaar gestegen is tot boven de 15%. Als je het mij vraagt een compleet geschift cijfer. waarom dit niet hoger op het prioriteitenlijst van de politici staat is mij een raadsel.

Waarom is die verontwaardiging zo belangrijk?
Omdat verontwaardiging de motor kan zijn voor verandering en verbetering, zoals Stéphane Hessel ons voorhoudt in zijn pamflet ‘Indignez-vous’. In dat geval is er nog een hoop werk te verrichten voor we een krachtige tegenbeweging hebben die én de aandacht van alle beleidsmakers krijgt én de aandacht van alle decisionmakers in de financiële wereld en in het bedrijfsleven.
Feiten om die verontwaardiging te staven, mankeren – jammer genoeg – hoegenaamd niet. De Europese armoedegrens, de vele onderzoeken en enquêtes wijzen alle in dezelfde richting.
De groep mensen die in de onderste laag van onze samenleving leven en werken, wordt steeds groter.
Met het onderzoek naar referentiebudgetten hebben we in ons land sinds kort een wetenschappelijk instrument dat ons een beter inzicht geeft in wat er nodig is om menswaardig te leven en deel uit te maken van het maatschappelijk leven.
De cijfergegevens van de armoedebarometer van de Decenniumdoelen 2017 laten een stilstand of achteruitgang zien op het niveau van de verschillende basisrechten zoals onderwijs, huisvesting, gezondheid, tewerkstelling inkomen en maatschappelijke participatie.
En toch, ik zie de verontwaardiging over die cijfers en de realiteit die er achter verscholen gaat niet in de media, en ook op straat ving ik geen teken van onbegrip op.

Geen proteststemmen
Een ander voorbeeld; in het debat over de verlaging van de werkloosheidsuitkeringen heb ik geen proteststemmen gehoord. Zelfs niet als we dankzij studies weten dat het enige effect van zo’n maatregel een grotere armoede is, en niet meer activering op de arbeidsmarkt.
Is zo’n reactie of een gebrek aan reactie direct te linken aan de zwijgende goedkeuring als er nog maar eens een monsterbonus wordt uitgekeerd? Meteen hoor je vergoelijkende reacties: “Ach, het stond zo in het contract” of “de bonussen liggen hier toch véél lager dan in het buitenland, so what’s the big deal?”
En toch… denk ik dat een eerste stap in de goede richting een groter besef is van wat een minimumuitkering betekent. Hoe ziet het dagelijkse leven er uit van iemand die maandelijks moet rondkomen met 1000 euro? Spontaan zou je zeggen dat zo’n bedrag eigenlijk best te pruimen is, heel wat mensen gaan ervan uit dat dit perfect leefbaar moet zijn. Wie neemt hen dat kwalijk, het is dan ook absurd je in te leven in een situatie waar je met die 1000 euro huur moet betalen en een slecht geïsoleerd huis verwarmen, om nog maar te zwijgen van die mensen die daarbovenop nog gezondheidskosten of schulden hebben.
Is het omdat we ons dat niet goed kunnen voorstellen?

Zelf gezocht?
Misschien is er nog een ander aspect dat onze verontwaardiging in de weg staat. Want kennen we niet allemaal mensen die het aan zichzelf te danken hebben dat ze in de miserie zitten? Iedereen kent iemand die werkloos is omdat hij niet wil werken, die ziek is omdat hij te veel rookte of dronk, die in een slechte woning leeft, omdat hij ze niet onderhoudt? “Die mensen zoeken het toch zelf”, luidt het dan.
Dat cijfer van 1.680.000 mensen in ons land, opent dat onze ogen niet? Het kan toch niet zijn dat ze allemaal in de armoede terecht zijn gekomen door hun eigen schuld? Al die ouderen, invaliden, mensen die net ontslagen zijn, alleenstaande moeders, kinderen en jongeren … iedereen heeft een verantwoordelijkheid voor zichzelf, maar dat neemt toch niet weg dat onze beschaving zich zo’n cijfers niet meer kan permitteren, wil de term beschaving nog geldig zijn?
Los van de allerarmsten laat ook de levenskwaliteit van de mensen met een inkomen net boven dat minimum te wensen over. Die groep wordt groter door de crisis maar ook door de zogenaamde crisismaatregelen die betaald worden door diegenen die ze niet veroorzaakt hebben. In de armoedebestrijding kan dat een bijkomende valkuil zijn. De armoedebestrijding bij de allerarmsten zal nog meer in het gedrang komen als er maatregelen genomen worden die deze middengroep versterkt.
Redenen genoeg om iets van onze verontwaardiging te laten zien. Niet in grote betogingen of geweldige verklaringen, maar eerst en vooral in de manier waarop we over mensen in armoede spreken, met onze buur, met onze collega of met onze vrienden.
Maar evengoed moet het ons uitdagen die verontwaardiging te laten zien als we onze eigen beleidsmakers kiezen.
En ook daar ligt onze eigen verantwoordelijkheid door te kiezen op basis van (sociale) programma’s en beleidsdaden in plaats van mooie beloftes.

wintertijd

Niet vergeten, morgenvroeg een uur later opstaan, of een uur vroeger uit uwen nest, dat kan ook. In elk geval, vergeet uw wekker niet te verzetten.

met dank aan de geniale Philippe Geluck

de wintertijd, boe, in het donker naar het werk, in het donker weer naar huis. 


meer over de wintertijd uiteraard op wikipedia.

17 oktober

Beste vrienden, het is 17 oktober, dag van verzet tegen extreme armoede

Tot vanavond op het Sint-Pietersplein.

Ik stem PVDA +

Kameraden en vrienden, Gentse broeders,

vandaag trekken wij wederom naar de stembus. In Gent kan je een heel nuttige stem uitbrengen, zorg er voor dat Gent, met Tom De Meester een linkse oppositie heeft.

Laat de oppositie niet aan Siegfried over

Kameraden en vrienden, zondag is het wederom kiezinge. 

 

Op bijna alle lijsten die bij deze verkiezingen opkomen staan vrienden van mij, die ik uiteraard allen veel succes wens.

In tegenstelling tot nogal wat andere steden ligt in Gent de uitslag al min of meer vast. Burgemeester Termont gaat er nog een ambtstermijn aan toe voegen, samen met Open VLD en met kartelpartner Groen. De Nieuwe Vlaamse Alliantie gaat weliswaar veel stemmen halen, maar gaat in de verste verten niet in buurt geraken van de meerderheid. Siegfried en zijn Manschaft heeft hier in Gent geen geloofwaardig verhaal kunnen opzetten. Het klakkeloos volgen van de Vlaams-nationale campagne en het meesurfen op de media-campagne van de übersturmann leidt in Gent tot niets.

Termont, en het Gentse stadsbestuur, heeft het politiek-gezien geniale vermogen om (bijna) alles verkocht te krijgen zonder daarop afgerekend te worden. Megalomane projecten van hier tot ginter, van de dokken over de statie, tot de nieuwe bibliotheek, met als absoluut dieptepunt de schaapstal, het lijkt het imago van de sympathieke en volkse burgervader niet te raken.

Ook de tactisch geniale zet om Groen binnen te halen zal Termont zeker geen windeieren leggen.

Het helpt zeker ook dat de oppositie in Gent niets voorstelt, de NVA heeft geen eigen Gents verhaal, de CD&V lijdt aan chronische bloedarmoede en de fascisten hebben zichzelf de dieperik in geruzied.

Wat wel spannend zal worden is de vraag of Gent de komende legislatuur een linkse oppositie zal hebben. Tom De Meester, van PVDA +, staat klaar om in gemeenteraad oppositie te voeren.

5000 stemmen heeft Tom nodig, om er voor te zorgen dat niet enkel Siegfried de stem van de oppositie zal worden.

Ook Groen en Spa hebben er alle belang bij dat Gent een linkse oppositiestem zal hebben. Als er enkel en alleen een rechtse oppositie is, wordt de rechtse sirenenzang moeilijk te weerstaan. Dat zag in zo vele steden waar een (toen nog) sterk Vlaams Belang het beleid een stevige ruk naar rechts gaf.

The Vertue of Coffee

een prachtige ode aan de koffie uit 1652

internet

"Hun realisme is niet ons realisme"

Peter Mertens, voorzitter van de Partij van de Arbeid, hield zaterdag volgende speech op Manifiesta:
 

We zijn met 11 miljoen Belgen. 
Allez, binnenkort zijn we met 11 miljoen Belgen en één.

Bernard Arnault! De koning van de dure saccochen, de keizer van de champagne.
De man van 32 miljard, de man die dus 32 duizend keer miljonair is, de rijkste man van Europa.
Bernard Arnault, hij wil Belg worden.

Weet je waar hij gaan wonen is?

In Ukkel.
En weet je wie daar zijn buurman zal worden?

Ook een nieuwkomer in Ukkel, minister Didier Reynders.
De minister van de notionele interesten wordt de buur van de rijkste Europeaan.

En Reynders heeft al laten weten dat Bernard Arnault welkom is.
 Zo gaat dat.

Maar niet alleen Reynders staat klaar. Ook de N-VA wil hem met open armen ontvangen. Echt waar.

De top van de Franse bourgeoisie, laat maar komen, zo vertelde Theo Francken, kamerlid van de N-VA. 

Geen taaltest, geen inburgeringstest, nee, gewoon Belg worden. 

Antwerpen is niet van iedereen, 
maar Bernard Arnault, die is van iedereen!

Bernard Arnault wil Belg worden, en hoe gaat hij dat uitleggen aan de Dienst Vreemdelingenzaken?

Neen, ik ben geen politiek vluchteling.
Neen, ik ben geen economisch vluchteling.
Neen, ik kom hier niet om het industrieel weefsel te versterken of jobs te creëren.

Ik kom naar Belgenland omdat ze hier niet te lastig doen over erfenissen.

Zo kan ik mijn megafortuin gewoon via een privé-stichting doorgeven aan mijn erfgenamen, zonder een cent belasting.

Ik kom naar België, omdat er hier geen vermogensbelasting bestaat, en ook geen belasting op meerwaarde uit aandelen.
Ik kom naar België om met mijn firma's van de notionele interesten te kunnen genieten, en dat ik dus bijna geen belastingen moet betalen.

Kortom, ik kom naar België, omdat jullie land een fiscaal paradijs is, net zoals de Kaaimaneilanden.
Maar zonder eilanden dan.

België, een fiscaal paradijs.

België het land waarin achtereenvolgens Sabena werd verkocht, de ASLK werd verkocht, de staal werd verkocht en Electrabel werd verkocht.

België, het land waar vervolgens alle CEO’s en managers aan het hoofd van die private bedrijven verwend worden met belachelijke belastingstarieven.
Zij betalen haast geen belastingen. 
ArcelorMittal niet, BNP Paribas bijna niet, GDF Suez bijna niet.
 Eerst heeft de privé onze banken en onze industrie gekregen.
 En dan hebben ze de belastingsvrijstellingen gekregen.
“Onjuist, onjuist, onjuist, onjuist” riep Jo Libeer van de Vlaamse patroonsorganisatie Voka deze week tegen mij op tv, want “België heeft heel groot overheidsbeslag.”

En donderdag stelde Vincent Reuter, de man van de Waalse patroonsvereniging UWE: “er is een te groot overheidsbeslag”.

Net dezelfde taal als Voka, net dezelfde taal als het VBO.
Je mag er zeker van zijn: de patroons spreken dezelfde taal, en dat is de taal van maximale winst, een taal die het menselijke ontkent.
“Te groot overheidsbeslag…”

Maar wat bedoelen ze? 
Ze bedoelen daarmee het loon van de mensen.
Ze bedoelen daarmee de sociale zekerheidsbijdragen, en dat is uitgesteld loon.
Ze bedoelen daarmee de belastingen die de werknemers op hun loon betalen.

Maar op hun eigen deel, op de winsten, is er in ons land voor multinationals bijna geen beslag. 
Voor de middenstand wel, voor de KMO’s wel, maar voor de multinationals niet. 
Het is hier al gezegd: 
de 500  meest winstgevende bedrijven betaalden vorig jaar gemiddeld 5,44 procent belasting. 5,44 procent!
De waarheid is dus precies andersom: 
er is in ons land een enorm privé-beslag op rijkdom, 
in weinig andere landen slagen de multinationals er in om zo’n groot deel van de koek naar zich toe te trekken, en zo weinig belasting te betalen, 
en daarom is België een ‘fiscaal paradijs’ voor speculanten, miljonairs en multinationals.
Stop dat enorme privé-beslag op rijkdom!

Stop de fiscale concurrentie in Europa!
Stop de notionele interesten en de pamperpolitiek van de meest winstgevende multinationals!


Zorg ervoor dat er een Europese vennootschapsbelasting komt van 33%!
Zorg ervoor dat AB InBev, Solvay, Exxon Mobil en Suez eindelijk hun belastingen betalen!
Zorg ervoor dat er eindelijk een miljonairstaks wordt ingevoerd!
En laat Bernard Arnault thuis!

Maar als je dat zegt, als je dat zegt, dan pas krijg je in ons land alle banbliksems over ons heen.

Er is zelfs een patroonsorganisatie in ons land, VKW, die speciaal daar over een vrije tribune in een krant publiceerde. 

Caroline Ven schreef daar dat de PVDA+ lijdt aan een “herverdelings-obsessie”.

Een her-ver-de-lings-obsessie!
Weet je wat je moet doen wanneer je als inbreker betrapt wordt?
Dan moet je zelf heel hard roepen “houd de dief !”

Dat is wat er gebeurd: de inbrekers roepen “houd de dief !”

De waarheid is, beste mevrouw Ven, er IS een herverdeling bezig.
In ons land, in onze buurlanden, in Europa, zelfs planetair:
men is de rijkdom aan het herverdelen.
Maar dan wel op de neoliberale manier: van arm naar rijk.

Nauwelijks 0,5 procent van de volwassen wereldbevolking bezit nu 38,5 procent van alle rijkdom op aarde.

En de laatste twee jaren is hun rijkdom nog eens met een derde toegenomen.


Dat ís de herverdelingsobsessie van de multinationals, van de speculanten en van de miljonairs.


Dat ís de herverdelingsobsessie van diegenen die praten over budgetmeters voor mensen die hun gas en elektriciteit niet meer kunnen betalen, maar nooit zullen praten over een budgetmeter voor bonussen of gouden parachutes.

Dat is de herverdelingsobsessie van zij die praten over degressieve werkloosheidsuitkeringen, maar nooit zullen praten over degressieve uitkeringen voor iemand als Pierre Richard, 
de CEO die Dexia mee naar de afgrond leidde, en in ruil nog 20 jaar lang meer dan een half miljoen euro extra krijgt boven op zijn pensioen.

’t Was zo afgesproken, zegt Dehaene.
’t Was zo afgesproken, een half miljoen euro extra per jaar.

Beste kameraden en vrienden, er is een herverdeling bezig, van arm naar rijk.

Een herverdelingspolitiek die midden van de crisis opgelegd wordt door de Europese Commissie.

De Europese Commissie past haar vierschaar toe:

Ten eerste: besparen op de sociale uitgaven;

ten tweede: de arbeidsmarkt versoepelen, dat wil zeggen: het ontslag makkelijker en goedkoper maken;

ten derde: prikkels geven aan de allerrijksten, dat wil zeggen pamperen met nieuwe belastingsverlagen;

en ten vierde: alles wat los en vast zit privatiseren.

Zo los je dus de crisis niet op, zo maak je de crisis alleen maar dieper.
Wij moeten durven de nodige fondsen mobiliseren.
Wij moeten de échte hangmatcultuur durven contesteren, 
dat wil zeggen de financiële hangmat van de Arnaults en van de Mittals, van zij die het geld blijven oppotten.


Wij hebben dat geld nodig om te investeren, 
in publieke tewerkstelling,
in hernieuwbare energie, 
in isolatie van woningen, in kinderkribbes en in scholen, 
in milieuvriendelijk publiek transport, 
in de gezondheidssector en de ouderenzorg, 
in openbaar onderzoek en innovatie.

Wij moeten het kapitaal durven activeren, en daarom willen wij een vermogensbelasting, een miljonairstaks.


De liberalen zijn tegen een miljonairstaks, de N-VA is tegen een miljonairstaks, de christendemocraten zijn tegen een miljonairstaks.



En de PS, de PS zegt dat ze ervoor zijn. 

Ze zeggen dat al sinds 1993. 

En wanneer zegt de PS dat? 

Tijdens élke verkiezingscampagne, gedurende twee maanden lang zegt de PS dat het realistisch is om het grootkapitaal aan te pakken.

En vervolgens, na de verkiezingen, gedurende elke legislatuur doet zij het tegendeel.
Dan is het plotsklaps onrealistisch om ook maar één antikapitalistische maatregel te nemen.


En, tot slot is er nog de sp.a.
“Ik doe niet mee met het geroep om de miljonairs te belasten. Want zo gaan we de crisis niet oplossen”, zo vertelde Bruno Tobback twee weken geleden. Ik doe niet mee met het geroep om de miljonairs te belasten.


Maar, beste mijnheer Tobback, hoe gaan we dan de besparingen wel aanpakken?

Door mee te doen met het geroep tegen de werklozen?

Door de werkloosheidsuitkeringen tot onder de Europese armoedegrens te laten zakken? 

Door mee te doen met het geroep tegen het brugpensioen? 

Door mensen langer laten werken, en tegelijkertijd de adempauzes of het tijdskrediet moeilijker maken? 

Door mee te doen met het geroep tegen de loontrekkenden.

Dat ze te duur zijn, dat ze een uur extra moeten werken – gratis dan, en dat de automatische indexering zal moeten hervormd worden?

Kom zeg, dit is geen toogdiscussie, dit is geen filosofische discussie, dit is een discussie over de toekomst van de werkende klasse in ons land.
En dan zijn er nog mensen in ons land die waarschuwen voor het “simplisme” van de PVDA+.

Er zijn mensen in ons land die zeggen dat een miljonairstaks, een publieke bank met staatswaarborgen, een publieke controle over de staalsector of de energiesector, dat dit allemaal “electorale demagogie” is van de PVDA+.


“Get real”, zeggen ze dan met een enorm misprijzen, “de wereld is veel complexer dan dat.”

Diezelfde mensen vinden het wel realistisch dat steden en gemeenten gokken met gemeenschapsgeld in Dexia.
Diezelfde mensen vinden het wel realistisch om een molensteen om de toekomst van ons land te hangen, door een staatswaarborg van meer dan 53 miljard euro toe te kennen aan Dexia Holding.

Diezelfde mensen vinden het wel realistisch dat men duizenden busritten schrapt bij De Lijn en Tec, 
dat men de bespaart in het onderwijs, 
dat men bespaart op renovatie van sociale woningen, 
allemaal om de bankencrisis te betalen.


En diezelfde mensen gaan na 14 oktober zeggen dat het heel realistisch is dat de vuilzakken duurder worden, 
dat de zwembaden duurder worden, 
dat de gemeentetaksen omhoog gaan, 
dat buurtziekenhuizen en buurtbibliotheken worden gesloten.

Beste vrienden en kameraden.

Hun realisme is niet ons realisme.

Ons realisme, is het realisme van de mensen die het land doen draaien.

Ons realisme is het realisme van de bakkers die het brood bakken, 
van de vuilnismannen die de straten proper houden, 
van de dokwerkers in shiften, 
van de mensen die je dagelijks uw post bezorgen, 
van de staalarbeiders van Arcelor Mittal, 
van de werknemers van Philips,
van het treinpersoneel,
van de onderwijzers die les geven aan onze kinderen.
Ons realisme, dat is komaf maken met het gigantische privaat beslag op de rijkdom,
ons realisme, dat is een samenleving te willen waarin men de moeder van de rijkdom respecteert, onze planeet, 
een samenleving waarin men de vader van de rijkdom respecteert, onze arbeidskracht.

Zoals de Portugese schrijver José Saramago zegt: 
“Laten we ophouden met geduldig zijn, wat dat zijn we al te lang geweest. 
Laten we een andere weg kiezen, ook al ligt die niet binnen het systeem. 
Laten we de dingen zeggen en de dingen doen die in overeenstemming zijn met onze overtuiging.”

Manifiesta 2012

Kameraden en vrienden, dit weekend blaast progressief België verzamelen om te zingen voor het klimaat. Zaterdag verzamelden achtduizend progressieven in Bredene voor Manifiesta, het enige echte Feest van de Solidariteit.

Naast een zeer interessant boekenforum, allerhande stands en prachtige optredens waren er ook zeer bekijkenswaardige toespraken. Ambiance en inhoud, een mooie combinatie.

Enkele hoogtepunten:

Wie is er bang voor een vermogenskadaster?
Wie wil er niet horen van een belasting op de financiële transacties?
Wie heeft er schrik van een echte belasting op het geheel van de inkomens?
Ik niet en jullie ook niet.
Wie profiteert op een schandalige manier van het systeem van notionele intrestaftrek? Ik niet en jullie ook niet.
Wie weigert de opheffing van het bankgeheim?
Volgende week zullen wij in Brussel zijn, als antwoord op de oproep van de verenigingen die strijden tegen de armoede. Wij eisen dat de gepensioneerden, de gehandicapten, de werklozen krijgen waar zij recht op hebben: uitkeringen in overeenkomst met het levensniveau van de actieve mensen. De kosten voor 2013: 286 miljoen euro min 40 % die aangeslagen werden door de regering.
Zelfs dit wordt momenteel in vraag gesteld door een steeds arroganter patronaat.
785 euro per maand. Dat is de werkloosheidsuitkering voor een alleenstaande. Kan hij/zij hiermee een waardig leven leiden?
Hoeveel kinderen leven er momenteel in een familie met hoge armoederisico’s? 18,5 %, bijna één op vijf.
Een rechtvaardige politiek is een politiek waarbij ieder bijdraagt volgens zijn mogelijkheden en middelen en niet volgens zijn goesting.
Wij moeten deze onrechtvaardigheden blijven aanklagen en aantonen dat er andere keuzes mogelijk zijn.

Marie-Hélène Ska, nationaal secretaris ACV

Sta niet toe dat zij ons verdelen en verlammen. Wij willen dat rijkdom dient om armoede te bannen.
Wij willen dat werk dient om mensen geluk, welvaart en fierheid te geven.
Wij willen dat ongelijkheid dient om met wortel en tak uitgeroeid te worden.
Met wortel en tak!
Met hoeveel moeten we zijn om daarvoor aandacht te krijgen van de mediacommercie?
Met hoeveel moeten we zijn om de werkgevers aan het verstand te brengen dat ze met hun hebberige vingers van de index moeten blijven?
Met hoeveel moeten we zijn om hen duidelijk te maken dat zij het recht niet hebben de welvaartsaanpassing, de heel bescheiden verhoging van onze sociale uitkeringen tegen te houden?
Met hoeveel moeten we zijn voor de minister van Werk ermee ophoudt sectorale cao's ongeldig en onwettig te verklaren. Omdat ze vorig jaar meer dan nul en dit jaar meer dan nul komma drie loonsverbetering zouden bevatten. Dit is inbreken in de vrijheid van onderhandelen tussen vakbonden en patronaat. Het belooft voor de komende onderhandelingen over een nieuw interprofessioneel akkoord. Monica, je huilt mee met de wolven. Dit is de sociaal-democratie onwaardig.
Met hoeveel moeten we zijn om betere lonen, betere jobs en meer solidariteit af te dwingen? Met hoeveel, kameraden? Met hoeveel?
Wat ik daarmee wil zeggen? Dat het tijd is voor mobilisatie.
En ik weet maar al te goed waarom ik dat hier zeg.
Meer dan ooit moeten mensen geïnformeerd en gesensibiliseerd worden.
Meer dan ooit moeten militanten zoals jullie mensen warm maken om in het verweer te gaan.
Betere lonen, vooral betere minimumlonen. Betere jobs. Betere pensioenen. Er zou daar allemaal geen geld voor zijn.
Natuurlijk is er geen geld voor.
Als er 30 miljard zwart geld op Zwitserse bankrekeningen staat, is er natuurlijk niet genoeg voor onze sociale zekerheid.
Als de 500 grootste bedrijven in ons land samen 52 miljard euro winst maken en daar maar 5 procent belastingen op betalen, is er natuurlijk geen geld genoeg om de sociale uitkeringen op te trekken. Dan is er natuurlijk niet genoeg om mensen in staat te stellen op tijd te stoppen met werken.
Als een onderneming zoals LVMH 63 miljoen euro belastingvoordeel in zijn zakken steekt om in ons land 5 mensen tewerk te stellen, is er natuurlijk geen geld genoeg voor fatsoenlijke jobs en fatsoenlijke lonen. Jullie kennen LVMH, dat is dat luxebedrijf van die Franse mijnheer Arnault die graag Belg wil worden omdat hij hier amper belastingen moet betalen.
Nee dus, op die manier is er geen geld genoeg. Maar met correcte, met rechtvaardige belastingen is dat geld er wel.
Met de rechtvaardige verdeling van de rijkdom die de werkende massa tot stand brengt is het wèl mogelijk een solidaire wereld van welvaart en gelijkheid te bouwen.
Hier, in Europa en in de hele wereld.
Dat is het begin van ons gezamenlijk verhaal. Draag het uit!
Laten we alle progressieve krachten verenigen. Vakbonden, progressieve partijen, basisbewegingen, ngo’s: laten we samen bouwen aan een sterk links project, een écht alternatief voor het neoliberale kapitalisme.

Alain Clauwaert, voorzitter Algemene Centrale ABVV

Sing for the Climate

Nederlandse verkiezingen, stem SP!

Onze noorderburen gaan vandaag naar de stembus.

Als je het mij vraagt, stem SP!

Ik snap niet dat mensen die al zo vaak in de PvdA teleurgesteld zijn er uiteindelijk toch weer voor kiezen. Omdat ze blijven denken dat die partij de beste dam tegen rechts is.

Een van onze leuzes is nog steeds: 'geen fractie zonder actie'. Maar ik moet er tegelijk bij vertellen dat dat met de groei van de SP wel eens op een andere manier wordt ingevuld. Volgens mij is onze grootste prioriteit werken aan een tegenmacht en daarna die tegenmacht politiek te vertalen. We hebben zeker al stappen vooruit gezet. Geen enkele partij ziet zoveel vakbondsleden binnenstromen als de SP.

citaat uit de boeiende reportages van Thomas Blommaert op DeWereldMorgen.be


De Nederlandse communisten van de NCPN stuurde volgende stemoproep de wereld in:

De keuze bij de komende verkiezingen zal zijn tussen een mildere, minder asociale, vorm van bezuinigen of voortgang en verdere intensivering van de neoliberale afbraakmaatregelen. Behoud van zoveel mogelijk sociale verworvenheden waarvoor in het verleden werd gestreden óf versnelde afbraak van de solidaire elementen uit de verzorgingsstaat. De Kunduz-partijen staan voor verdere en versnelde afbraak van het levenspeil en verder overdragen van politieke en economische autonomie aan Brussel. De PvdA doet weliswaar niet mee aan deze afbraakcoalitie maar heeft zich de afgelopen decennia politiek ongeloofwaardig gemaakt als (mede)uitvoerder van de neoliberale politiek. De partij wordt nu door een groot deel van de linkse kiezers onbetrouwbaar geacht.

De vakbeweging zou de stuwende kracht moeten zijn van het verzet tegen de afbraakpolitiek van regering en ondernemers, maar de interne tegenstellingen en organisatorische en ideologische zwakheden en tekortkomingen verhinderen dat op korte termijn een gezamenlijke en effectieve strijd tot ontwikkeling zal worden gebracht. De pogingen om de FNV vanaf de grond opnieuw op te bouwen vergen tijd. Om de voorwaarden te scheppen voor een radicaal ander beleid moet door links de komende periode nadrukkelijk prioriteit worden gegeven aan de opbouw van de strijd in buurten en bedrijven en dus aan de versterking en het strijdbaarder maken van de vakbeweging. Door te lonken naar regeringsdeelname plaatst de SP zich in de praktijk echter steeds meer buiten deze noodzakelijke strijd aan de basis en in de vakbeweging.

Roemer omschreef de nieuwe rol van de SP nauwkeurig in het FD toen hij beweerde: "het is daarbij van groot belang dat het kabinet, werkgevers en vakbonden elkaar vinden en niet elkaar op stang jagen". Dat is een pleidooi voor voortzetting van het sociaal partnerschap. Maar het gaat er juist om de jarenlange politiek van klassenvrede, sociaal partnerschap en achterkamertjesgepolder af te schudden. De vleugellamme vakbeweging die hiervan het resultaat is maakte het immers mogelijk het neoliberale afbraakbeleid tamelijk ongestoord te kunnen doordrukken. Zonder georganiseerde tegenstand zullen werkgevers en rechtse partijen brutaal doorgaan met de verdere verslechtering van arbeidsvoorwaarden, flexibilisering van de arbeid en verlagen van lonen en sociale uitkeringen.

Het is een illusie om te denken dat voortzetting van het sociaal partnerschap zal leiden tot successen aan de onderhandelingstafels. Alleen strijd en machtsvorming aan de basis zullen leiden tot onderhandelingsposities die tot behoud en verbetering van het levenspeil leiden. Succesvolle onderhandelingen vinden altijd hun basis in acties, strijd en verzet. Het is echter ook een illusie om te denken dat de gevolgen van de jarenlange inzet om van de Nederlandse vakbeweging een sociale ANWB te maken snel zullen verdwijnen. Het gevecht voor de opbouw van een strijdbare ééngemaakte vakbeweging is pas kortgeleden begonnen. De kansen en noodzaak daartoe worden steeds duidelijker nu steeds méér mensen tegen de gevolgen aanlopen van de afbraakplannen van de ongecontroleerde Europese machtscentra die volgzaam en onverbiddelijk worden uitgevoerd door de Europese regeringen.

Aan de mogelijkheid van politieke strijd in het parlement moet niet teveel gewicht worden gehecht. In de Tweede Kamer zal geen principiële discussie over de noodzaak van een socialistische maatschappij worden gevoerd. Zeker niet omdat pogingen tot meeregeren zelfs op voorhand zeer grote ideologische en materiële concessies betekenen, zoals GroenLinks heeft getoond, waarvan ook de PvdA zegt er de noodzaak van in te zien, en ook de SP die al doet. Wel kunnen verslechteringen milder worden gemaakt, vooruitgeschoven worden of zelfs (tijdelijk) worden gestopt. Onder de gegeven economische omstandigheden overigens van groot belang voor een groeiend aantal mensen in het land.

De strijd in Nederland tegen het voor de werkende bevolking funeste neoliberale beleid staat niet op zichzelf. Alle ontwikkelingen hangen in de eerste plaats samen met het verdere verloop van de sociaaleconomische en financiële mondiale crisis, de (Europese) antwoorden daarop van de Europese kapitaalgroepen en van het verzet ertegen van de werkende bevolking. Door de sociale en politieke instabiliteit die deze ontwikkelingen opleveren moet er ernstig rekening mee worden gehouden dat het mondiale imperialisme wederom en op grotere schaal naar het wapen van oorlogen zal grijpen. Het gevaar hiervan wordt vergroot omdat het voortbestaan van machtige groepen binnen het grootkapitaal zelf aan de orde is. Een hevige onderlinge mondiale kapitalistische concurrentiestrijd vindt plaats, waarin sociale en arbeidsrechten worden opgeofferd. De wereld staat voor grote gevaren. In dit kader is het veelbetekenend en verontrustend dat de SP al jaren geen onverkorte anti-NAVO-politiek meer wenst te voeren. De Nederlandse vredesbeweging is daardoor ernstig verzwakt.

De hevige onderlinge mondiale kapitalistische concurrentiestrijd gaat ten koste van sociale en arbeidsrechten. De gevolgen van die concurrentiestrijd zullen alleen kunnen worden gestopt door verzet en strijd van de aangevallen arbeidersklasse zelf. Zolang er binnen de werkende en uitkeringsgerechtigde bevolking nog illusies bestaan over de snelle oplosbaarheid van de crisis en de mogelijkheden van parlementaire oplossingen binnen het kapitalistische systeem heeft zij zich daadwerkelijk ideologisch en daarmee ook praktisch ontwapend.

Zolang de omvorming van de vakbeweging tot een strijdorgaan nog niet goed op gang is gekomen heeft de arbeidersklasse nog geen organisatorische macht om het kapitaal te weerstaan. En zolang velen nog niet de conclusie trekken dat de klassenstrijd tot het eind moet worden gevoerd en de omverwerping van het kapitalistisch maatschappijmodel en de opbouw van een socialistische maatschappij politiek en ideologisch bevochten moet worden, waarbij de communistische partij onmisbaar is, blijven zij en daarmee ook wij politiek zwak.

De groeiende onvrede onder de Nederlandse bevolking over de daadwerkelijke verslechteringen van het levenspeil - door de neoliberale maatregelen van de verschillende regeringscoalities in de afgelopen jaren - lijkt zich vooral te uiten in een electorale groei van de SP. Deze partij ontwikkelt zich steeds meer tot een moderne sociaaldemocratische partij en wordt niet vereenzelvigd met het zwalkende beleid van de al langer bestaande sociaaldemocratische partij, de PvdA. De SP krijgt het voordeel van de twijfel van een aanzienlijk deel van de bevolking en mag van de heersende klasse de rol overnemen van de PvdA.

De SP lijkt steeds meer geloof te hechten aan het idee dat langs parlementaire weg macht kan worden gevormd en doorslaggevende en blijvende verbeteringen kunnen worden bewerkstelligd. De geschiedenis toonde aan dat dit een illusie is. De SP kiest voor een mildere, minder asociale, vorm van bezuinigen, niet voor een andere maatschappij. Zij kiest voor het vertragen van de sociale afbraak. De NCPN is van oordeel dat voor het welzijn van de werkende bevolking een radicale breuk met het neoliberale beleid noodzakelijk is die alleen door machtsvorming in buurten en bedrijven en niet door verkiezingen kan worden afgedwongen.

Maar de voorwaarden hiervoor zijn nog nauwelijks aanwezig in Nederland. De verkiezingen op 12 september zijn een graadmeter voor het bewustzijn van de bevolking in Nederland. Die zullen laten zien of een rechtse regeringscoalitie onmogelijk zal zijn. Hoewel de invloed van verkiezingen op een radicale ombuiging van het neoliberaal beleid gering is, is een linkse regering altijd beter dan een rechtse.

De NCPN meent dat bij de verkiezingen op 12 september een stem op de SP de kans op mildere, minder asociale bezuinigingen het grootst is en in de gegeven omstandigheden de beste keus van de werkende bevolking. Het partijbestuur van de NCPN roept daarom op om op deze partij te stemmen. Als het gaat om het behoud van zoveel mogelijk sociale rechten en sociale solidariteit is er bij deze verkiezing voor de Tweede Kamer geen alternatief.

Open Monumentendag 2012

Beste vrienden,

het is wederom Open Monumentendag. Dit jaar in het teken van de muziek.



Echte aanraders die jaar Muziekcentrum Bijloke, Kunstencentrum Vooruit en de Vlaamse Opera. Een prachtige oude abdij, een vroeg-twingtiste eeuws arbeiderspaleis en een pracht van een neoclassistische opera van Louis Roelandt.

wie prachtige muziek wil horen kan ook komen afgezakt naar de Sint-Pieterskerk. Om 14u, 15u en 16u krijgt u tekst en uitleg én een blik achter de schermen van het monumentale Van Peterghemorgel. En om 17u kunt u luisteren naar een prachtig orgelconcert.



bijzonder interessant en vooral geheel en al gratis.

catroulette

Dit is nu eens een uitstekend initiatief. Hopelijk nemen alle asielen er aan deel.



Ik vind het voor alle duidelijkheid een goed idee om aan sensibilisering te doen, om een kat te adopteren zou ik niet direct gebruiken. Daarvoor gaan we zelf eens langs in het asiel.

indexo!

Kameraden en vrienden, de index staat nog steeds onder permanent vuur. Reden ten over voor het ACV om de campagne 'indexo' te lanceren.

De automatische indexering zorgt ervoor dat je loon, pensioen of sociale uitkering de stijgende levensduurte volgt. Als diensten en goederen duurder worden dan zal dankzij de index je inkomen aangepast worden. Dat is ook nodig. Voor de winkelkar die vorig jaar aan de kassa 100 euro kostte, betaal je dit jaar al makkelijk 103 euro. Als je loon of uitkering dan niet wordt geïndexeerd, zou je dus eigenlijk 3% armer geworden zijn.

Een schitterend systeem. Je kan natuurlijk ook proberen de lotto te winnen of op alles en nog wat te besparen. Maar van de index ben je zeker.

En toch is er vanuit bepaalde kringen heel veel kritiek op de index.

Onterechte en onjuiste kritiek. Want de loonindexering beschermt ons inkomen en de economie in deze crisistijden.

Op indexo.be vind je volgende lezenswaardige teksten:

• De index in het kort
• Waarom zoveel heisa over de index?
• Sleutelen aan de index, geen goed idee
• De index, meer dan ooit van deze tijd
• Betere ideeën voor jobs

Schaapstal

De afgelopen kon je er in Gent niet naast kijken, pal in het midden van de stad staat een schaapstal.

De eerste deftige uitleg over het waarom van dit project moet ik nog horen.

Het kost gigantisch veel geld, is absoluut nergens voor nodig en kost gigantisch veel geld.

Het zal wel passen in een of ander beleid van citymarketing, maar het is, volgens mij, een bijzonder lelijk zicht.

Tom De Meester, lijsttrekker van PVDA+, heeft er een aantal intelligente dingen over te zeggen.

Op zes jaar tijd zijn er in de Arteveldestad nul (0) sociale woningen bijgekomen. Maar nu dus wel een nieuwe “multifunctionele” evenementenhal. Eentje ter waarde van 12 miljoen euro. Volgens ons heeft het stadsbestuur zijn prioriteiten dan ook niet helemaal op orde.

De Stadshal zelf kost 3,7 miljoen euro, maar er moest per se ook een ondergrondse brasserie bij. In totaal kost het hele project 12 miljoen euro, en daarvan neemt de stad Gent er zelf 8 miljoen euro voor zijn rekening. Om u een idee te geven: 8 miljoen euro, dat is het dubbele van wat het stadsbestuur op zes jaar tijd uitgegeven heeft aan betaalbaar wonen in heel Ledeberg. Dan stellen wij ons de vraag: Is dát nu de prioriteit in Gent? Belastinggeld investeren in de zoveelste toeristische hotspot, en in een ondergronds café? Terwijl er ondertussen in Gent 540 sociale woningen leeg staan omdat er geen geld is om ze te renoveren! En weet u: er zijn in Gent op zes jaar tijd nul bijkomende sociale woningen gebouwd, terwijl er nu toch nog een potje van 8 miljoen euro blijkt te zijn voor een Stadshal...

Volgens ons heeft het stadsbestuur zijn prioriteiten niet helemaal op orde. Hier staat nu zo’n hal waar niemand om gevraagd heeft en waarvan het stadsbestuur ook nog niet weet wat het ermee gaat doen. Behalve de nieuwjaarsreceptie die er elk jaar zal plaatsvinden, zijn er niet veel concrete plannen voor.

Het stadsbestuur wou op het einde van de legislatuur nog een visitekaartje afleveren. De stadshal is het symbool van een bepaald beleid in Gent, dat erop gericht is om toeristen aan te trekken. Maar Gent mag niet enkel een pretstad worden. Wij willen dat er de volgende jaren vooral ingezet wordt op de prioriteiten van de Gentenaars: betaalbaar wonen, energie, nieuwe crèches en een betere publieke dienstverlening.

De PVDA laat ook de onvolprezen Freek Neirynck aan het woord:

Volgens mij zijn er zeker plaatsen waar dit gebouw prachtig zou staan, maar de inplanting hier is dramatisch.

Bovendien heeft men de Gentenaars bij de neus genomen. Zij wilden een andere bestemming voor dit plein. In 1997 was er een referendum waarin de Gentenaars zich uitspraken voor een grote open groene ruimte hier op het Emiel Braunplein, niet voor een evenementenhal. Maar het stadsbestuur heeft niet geluisterd. Dit zegt veel over het beleid, namelijk dat ze vierkant hun ‘goeste’ doen. Ze luisteren niet naar wat de bevolking wil en bouwen het plein vol, letterlijk vol.

Laat de hal nu nog een voorbeeld zijn van goed ontwerp, de betonnen contructie waar Klokke Roeland in hangt, kun je toch aan níemand verkopen? Dat ‘klokhuisje’ steekt de mooiste kant van de Sint-Niklaaskerk weg in een lelijke betonnen structuur. Dat is in het buitenland niet mogelijk, daar ben ik zeker van. Over de esthetiek van die hal valt er nog te discuteren. En ik ben zeker niet tegen vernieuwende architectuur, maar die betonnen constructie kan toch níemand verdedigen.

Reagan en de FBI tegen studentenactivisme

Op deze mooie maandag, gewoontegetrouw, een bekijkenswaardige video. Vandaag brengen we een bijzonder interessante reportage van DemocracyNow.

DemocracyNow brengt een uitgebreid interview met onderzoeksjournalist Seth Rosenfeld over diens nieuwe boek "Subversives: The FBI’s War on Student Radicals, and Reagan’s Rise to Power".

Een hallucinant verhaal over rol van de Amerikaanse inlichtingendienst FBI in het volgen én verstoren van Studenten activisme aan de Universiteit van Californië. Maar ook over de recrutering van en de wederzijdse diensten aan Ronald Reagan.





Het verhaal toont nog maar eens aan welke verstrekkende gevolgen anticommunistische hysterie kan hebben. Democratische rechten allerhande worden naar de prullenmand verwezen wanneer er ook maar een hint is van iets wat zelf maar ruikt naar communisten. Wijlen Ludo Martens zei 'anticommunisme is een inrijpoort van het fascisme' en we kunnen hem niet meer dan gelijk geven.

Honderd jaar John Daisne

Kameraden en vrienden, vandaag is het exact honderd jaar geleden dat de Gentse schrijver John Daisne geboren werd.

De sterk vergeelde schrijver is een boeiend figuur, uitvinder van het 'magisch realisme', Gentenaar en zoon van de beroemde Michel Thiery (oprichter van de plantentuin en het Schoolmuseum, vandaag Huis van Kina). Zijn boeken voeren je direct terug naar een andere tijd, en je moet een serieuze effort doen om hem te kunnen lezen.

De vrt haalde enkele interessante documentaires uit de kast om de tijd te reconstrueren en de man zelve aan het woord te laten.

Polorum Regina

Cultuurminnende kameraden en vrienden kunnen deze middag om 16 uur terecht in de Sint-Pieterskerk, op het Sint-Pietersplein uiteraard, voor een prachtig concert.

Le Caste Nymphe, vaste klanten in onze kerk, brengt vandaag Polorum Regina.

Twee bekende manuscripten uit Spanje staan centraal, waar net als in de rest van middeleeuws Europa de Mariaverering groot was.

De Cantigas de Santa Maria (lofzangen voor de heilige Maagd Maria) stammen uit de 13de eeuw en zijn geschreven in het Galicisch-Portugees. Ze werden gecomponeerd onder het bewind van koning Alfons X van Castilië en zijn van een onschatbare artistieke waarde.

Het Llibre Vermell de Montserrat is een 14de eeuwse bundel pelgrimsliederen ter ere van de Zwarte Madonna van Montserrat (bij Barcelona). Dit was sinds de 11de eeuw een belangrijk centrum voor pelgrimstochten waarbij muziek een belangrijke rol speelde.

Een prachtig concert, in een prachtige en vooral koele kerk, en vooral geheel en al gratis, geef toe, meer moet dat toch niet zijn op deze prachtige zondag.

To the end of love

Vanavond kun je op het Sint-Pietersplein voor de laatste keer, dit jaar, terecht voor de enige echte Leonard Cohen.

Jim Henson brengt Perseus en Medusa

Op deze rustige maandag brengen we traditiegetrouw een filmpje. Vandaag is dat een prachtige klassieker uit de wereld van Jim Henson.

Uit de reeks 'The Storyteller' brengen we het verhaal van Perseus:

neonazi's in het Amerikaanse leger

Kameraden en vrienden,

op deze fraaie zondag blijven we nog even stilstaan bij de extreem-rechtse aanslag in de Verenigde Staten. De aanslag roept steeds meer vragen op over de invloed van openlijke neonazi's in het Amerikaanse leger.

Leonard Cohen komt er aan!

Wie vanaf gisterenochtend het Sint-Pietersplein passeerde zal er niet naast gekeken kunnen hebben, Leonard Cohen komt er aan.



Deze muzikale grootmeester maakt van het Sint-Pietersplein de startlocatie voor zijn nieuwe wereldtournee.

extreem-rechtse terreur tegen sikhs

Kameraden en vrienden, enkele dagen geleden werden de Verenigde Staten getroffen door een zoveelste terroristische aanslag. Zes mensen werden afgeslacht door een voormalige militair.

De slachtoffers zijn Sikhs, een religieuze minderheid die het zwaar te verduren heeft onder het toenemende racisme en de toenemende islamofobie in de Verenigde Staten.



Hoelang mag extreem-rechts nog haat blijven propageren?

Higgs Boson Particle in animatie

Maandag, dat wil zeggen, hoogtijd voor een filmpje, vandaag, een educatief filmpje, over het Higgs Boson Particle.

de nieuwe omnivore elite

Op deze fraaie zondagmorgen een interessante, iets langere, tekst over cultuur, smaak en elite.
Shamus Khan, elite-onderzoeker aan de Colombia University in New York, schreef volgend zeer lezenswaardige stuk voor de New York Times.

YOU can tell a lot about people by looking at their music collections. Some have narrow tastes, mostly owning single genres like rap or heavy metal. Others are far more eclectic, their collections filled with hip-hop and jazz, country and classical, blues and rock. We often think of such differences as a matter of individual choice and expression. But to a great degree, they are explained by social background. Poorer people are likely to have singular or “limited” tastes. The rich have the most expansive.

We see a similar pattern in other kinds of consumption. Think of the restaurants cherished by very wealthy New Yorkers. Masa, where a meal for two can cost $1,500, is on the list, but so is a cheap Sichuan spot in Queens, a Papaya Dog and a favorite place for a slice. Sociologists have a name for this. Today’s elites are not “highbrow snobs.” They are “cultural omnivores.”

Omnivorousness is part of a much broader trend in the behavior of our elite, one that embraces diversity. Barriers that were once a mainstay of elite cultural and educational institutions have been demolished. Gone are the quotas that kept Jews out of elite high schools and colleges; inclusion is now the norm. Diverse and populist programming is a mainstay of every museum. Elites seem more likely to confront snobbish exclusion than they are to embrace it.

This was not always the case.

In 1880 William Vanderbilt tried to buy one of the 18 coveted boxes at the New York Academy of Music on 14th Street by offering $30,000 for it. Vanderbilt represented new money, and to the old families controlling the academy his attempt to buy his way into a place reserved for them was a crass affront to their dignity. Money may be king in certain parts of New York society. But not everything can be bought.

Or so it seemed. After his bid was rejected, Vanderbilt joined other nouveaux riches families like the Goulds, Rockefellers and Whitneys and founded the Metropolitan Opera House Company. With 122 private boxes, there was plenty of space for the city’s expanding elite.

This new elite sought to supplant the old families from their long-held seats, but the transformation was hardly radical. While the old elite was ultimately forced to join the new elite at the Metropolitan Opera after its academy collapsed in financial ruin, they did so in a space that was still comfortable: an opera house. Modern temples of power were built on the foundations of the old. New elites were often conservative in their tastes — building mansions that emulated those of European aristocrats, buying up old masters and building shrines to European art forms.

In his brilliant work on the Gilded Age, “The Monied Metropolis,” the Harvard historian Sven Beckert argues that this era helped consolidate the American bourgeoisie. Originally, the old families of New York formed an elite caste defined by their lineage and were not threatened by the fact that they shared many of the same tastes as common men. Through much of the 19th century, cultural differences between elites and the rest were not so great. Shakespeare and opera held mass appeal. To attend an evening’s concert at the New York Academy of Music might mean hearing Verdi, but also some church music and perhaps vaudeville-esque interludes by popular comedians of the day.

It was the robber barons’ joining of the elite that forced a change. As access to elite status became less limited through family ties and more open to men of new wealth, New Yorkers found a new mechanism of social closure. They created an exclusive culture distinct from that of the common American, the result of which was something far more elitist. Through snobbery elites became a class. They developed a shared culture and sensibility. They also shared common enemies.

The Rockefellers were not the only “new men” on the scene. Others were pouring into Lower Manhattan. Elites feared the rabble who flowed ashore on boats from Europe — eight million people between 1855 and 1890. The wealthy moved uptown. Among their mansions they built an armory in 1880, “defensible from all points against mobs.” Many sent children away to boarding schools to escape the corruptions of the city.

Elites built moats and fences not just around neighborhoods but also around cultural artifacts. The Metropolitan Opera made cultural performances more “pure,” dropping the vaudeville. High ticket prices made the popular music of Verdi less accessible; soon it was the rich and not the rest who enjoyed this music. Even great public institutions like the Metropolitan Museum of Art were only nominally so. It was far from the homes of workers, closed on the one day they had free (Sunday) and known to remove working-class patrons for, as the director of the museum put it, “offensive odors emitted from dirt on their apparel.” The sociologist Nicola Beisel has shown how the fine-art nudes that had once circulated among workers on postcard replications were banned as pornography through the Comstock laws and limited to an imposing building that only “respectable” New Yorkers would enter.

This was the birth of the modern upper-class elite; its own schools, clubs and cultural artifacts made it quite distinct from other Americans.
HOW far we’ve come! Our modern omnivores have filled in the moats and torn down the fences. With exclusion and snobbery a relic, the world is available for the most talented to take advantage of. To talk of “elite culture,” it seems, is to talk of something quaint, something anti-American and anti-democratic. Whereas the old elites used their culture to make explicit the differences between themselves and the rest, if you were to talk to members of the elite today, many would tell you that their culture is simply an expression of their open-minded, creative, ready-to-pounce-on-any-opportunity ethic. Others would object to the idea that they were part of an elite in the first place.

But if you look at the omnivore from another point of view, a far different picture emerges.

Unlike the shared class character of Gilded Age elites, omnivores seem highly distinct and their tastes appear to be a matter of personal expression. Instead of liking things like opera because that’s what people of your class are supposed to like, the omnivore likes what he likes because it is an expression of a distinct self. Perhaps liking a range of things explains why elites are elite, and not the other way around.

By contrast, those who have exclusive tastes today — middle-class and poorer Americans — are subject to disdain. If the world is open and you don’t take advantage of it, then you’re simply limited and closed-minded. Perhaps it’s these attributes that explain your incapacity to succeed.

And so if elites have a culture today, it is a culture of individual self-cultivation. Their rhetoric emphasizes such individualism and the talents required to “make it.” Yet there is something pernicious about this self-presentation. The narrative of openness and talent obscures the bitter truth of the American experience. Talents are costly to develop, and we refuse to socialize these costs. To be an outstanding student requires not just smarts and dedication but a well-supported school, a safe, comfortable home and leisure time to cultivate the self. These are not widely available. When some students struggle, they can later tell the story of their triumph over adversity, often without mentioning the helping hand of a tutor. Other students simply fail without such expensive aids.

These are more than liberal platitudes. Look at who makes up the most “talented” members of society: the children of the already advantaged. Today America has less intergenerational economic mobility than almost any country in the industrialized world; one of the best predictors of being a member of the elite today is whether your parents were in the elite. The elite story about the triumph of the omnivorous individual with diverse talents is a myth. In suggesting that it is their work and not their wealth, that it is their talents and not their lineage, elites effectively blame inequality on those whom our democratic promise has failed.

Elites today must recognize that they are very much like the Gilded Age elites of old. Paradoxically the very openness and capaciousness that they so warmly embrace — their omnivorousness — helps define them as culturally different from the rest. And they deploy that cultural difference to suggest that the inequality and immobility in our society is deserved rather than inherited. But if they can recognize the class basis of their success, then perhaps they will also recognize their class responsibility. They owe a debt to others for their fortunes, and seeing this may also help elites realize that the poor are ruled by a similar dynamic: their present position is most often bound to a history not of their own choosing or responsibility.

It is past time for elites to give up the cultural project of showing how different they are from others. They should commit themselves instead to recognizing that there is a commonweal that we all have a responsibility to improve.

Woody Gurthie, leven en werk

De verjaardag van Woody Guthrie is meer dan reden genoeg om deze fenomenale singer-songwriter in de verf te zetten. Vandaag brengen we een treffende documentaire van de BBC.

Woody Guthrie, the return of a pariah

Omdat het leven en werk van Woody Guthrie niet genoeg in de kijker kan worden gezet, brengen we vandaag een pakkende getuigenis van Billy Bragg over diens werk en vooral diens invloed.

Woody Guthrie at 100: the return of a pariah

Woody Guthrie was shunned by his home state. Now Oklahoma can finally embrace the singer-songwriter's work

The construction team that kept hammering away all night outside my hotel window in downtown Tulsa are gone by the morning, the fierce glare of the Oklahoma summer forcing them into the shade to rest. A few blocks away there are streets full of empty buildings, signs that the oil boom of the past decade is long past. Tulsa sure could do with some regeneration.

Woody Guthrie was born not far from here 100 years ago, and as people all over the world celebrate his life and work this weekend, Oklahoma has still to come to terms with the legacy of its wayward son. In this conservative midwest state, Woody's work is still viewed through the prism of the McCarthy era, when the state department accused folk singers of "un-American activities".

However, it's not what Woody did in the 1940s that still riles people in these parts. It's what his followers did in the 60s that made Woody a pariah in his home state. For Woody was the original singer-songwriter, the first to use his voice not just to entertain, but to ask why people should remain dirt poor in a country as rich as the US.

It was Woody's words that prompted the young Robert Zimmerman to leave his home in the Iron Range of Minnesota and head for New York. Changing his name to Bob Dylan and singing as if he came from the red dirt of Oklahoma, he inspired a generation of articulate young Americans to unleash a torrent of criticism against the complacency of their unequal society. The fact that Woody was a hero to that generation of long-haired freaks ensured that he and his songs would remain largely unsung in Oklahoma.

Yet perceptions change. In the 1990s Woody's daughter, Nora Guthrie, began a labour of love, gathering up all her father's papers and creating the Woody Guthrie Archive in New York City. The man who emerged from the countless boxes of songs, prose and drawings was a much more complex figure than the Dust Bowl balladeer of legend.

Woody was afflicted by Huntington's disease, an incurable degenerative disorder of the nervous system that gradually incapacitates, leading inexorably to death. The years after the second world war are generally held to have marked Woody's decline into ill health, but the archive suggests otherwise. Perhaps aware that he was succumbing to the same illness that had killed his mother, Woody upped his already prodigious output, writing three or four songs a day in the house on Mermaid Avenue, in Brooklyn, where he lived with his wife, Marjorie, and three kids.

He wrote songs about riding in a flying saucer, about making love to film star Ingrid Bergman, about getting drunk and chasing women with his sailor buddies. Clearly the material in the archive – now estimated to stretch to more than 3,000 complete songs – would force us to reassess our idea of who Woody Guthrie was.

Fitting then, as we gather here to celebrate his centenary, that news should come that the Woody Guthrie Archive is relocating to a purpose-built facility in downtown Tulsa. Bringing Woody home is a gamble, but Nora Guthrie knows that Oklahoma needs to rediscover her father's work, now more than ever. Bruce Springsteen and Pete Seeger sang Woody's most famous song, This Land is Your Land, at Obama's inauguration – but Oklahoma is the only state in the union that failed to return a single district in favour of America's first African-American president.

In the pantheon of American poets, Woody belongs midway between Walt Whitman and Bob Dylan, but it is his roots in Oklahoma that give his work an authentic voice, ringing out from the dusty midwestern plains: a welcome antidote to the easy jibe that, if you're poor and white in this part of the world, you're bound to be a redneck.

Schaamteloos overgenomen uit de Guardian.