"Wij moeten dringend beginnen te dromen"

Kameraden en vrienden, vandaag de toespraak van Peter Mertens op Manifiesta.
Zeer lezenswaardig.



Ik wil het vandaag met jullie even hebben over wat er gebeurt,
want wat er gebeurt, is ernstig
het is een grote hold-up, in drie delen
Eerste deel: de schulden nationaliseren

Weten jullie het nog?
We hadden een openbare bank, de ASLK
een bank met een rendement van 3 procent,
een bank waar iedereen hypothecaire leningen kon afsluiten,
een bank die investeerde in onderzoek en sociale woningen.
Maar neen, de privé ging alles beter doen en de bank moest er aan geloven.
Ze werd verkocht aan Maurice Lippens, en heette voortaan Fortis.
Fortis maakte op enkele jaren tijd 25 miljard euro winst,
en daarvan ging de helft cash, naar de aandeelhouders.
Fortis wou dat iedereen ging beleggen
beleggen met je pensioengeld, beleggen met je spaargeld.
Zo konden zij al dat geld gebruiken om te gaan spelen op de beurs,
pokeren met ons pensioengeld en met ons spaargeld.
Iedereen weet wat er is gebeurd:
ze zaten tot over hun nek in de rommelkredieten.
Ze waren failliet,
en dan, dan zijn ze met de staart tussen de benen naar de overheid gekomen:
willen jullie alstublieft onze schulden overnemen?

Bij ons vinden de miljonairs dat ze niets moeten bijdragen. Nada. Rien. Nikske

Er zijn mensen in ons land die willen dat wij allemaal goudvissen zijn,
dat wij alles direct vergeten,
zoals een goudvis, als die een toertje heeft gezwommen in zijn bokaal,
is hij alweer vergeten dat hij er ooit is geweest.

Wel, wij zijn geen goudvissen,
wij zwemmen niet rond in een bokaal,
wij zijn het niet vergeten.
Niet vergeten wat die staatsschulden eigenlijk zijn:
de staatsschulden, dat zijn in essentie de schulden van speculerende grootbanken, die werden genationaliseerd.

Trouwens, structureel is er niets veranderd in het landschap van privaat bankieren,
vandaag dreigt dan ook een nieuwe bankencrisis,
waarbij het helemaal niet uitgesloten is dat een bank zoals Dexia over de kop gaat met alle gevolgen van dien voor onder meer de steden en gemeenten
Beste formateur, beste premier van lopende zaken, beste onderhandelaars,
hoe lang nog laten jullie de private bankiers doen?
geef jullie postjes in de bankwereld op!
en maak van de bankensector een publieke sector
Tweede bedrijf: de winsten privatiseren

Er wordt nu gezegd: ja, er is geen geld meer.
We moeten de tering naar de nering zetten.
Van ’s morgens tot ’s avonds op de radio,
tot iedereen het gelooft.
De meeste werklozen in Duitsland kunnen zich de Aldi niet meer permitteren.
Een werkloze in Duitsland moet krabbelen.
Hij krijgt maandelijks slechts 367 euro. 367 euro!
En een caissière bij de Aldi in Duitsland verdient niet meer dan 800 euro.
We leven in tijden van kleine getallen, als het om uitkeringen en lonen gaat.
Maar niet iedereen leeft in dezelfde tijd, zo lijkt het.
De baas van de Aldi, mijnheer Karl Albrecht, zag zijn fortuin vorig jaar toenemen tot 18 miljard.
18 miljard euro, voor hem alleen.
Vorig jaar alleen al zijn er in Duitsland vijftigduizend miljonairs bijgekomen.
Wij leven in tijden waar elke cent telt.
Zij leven in tijden met meer dan zes nullen achteraan.

In een aantal landen zijn er miljonairs die het zelf wat te gortig vinden.
Die stellen dan voor om één keer een bijdrage te doen.
Zo’n eenmalige bijdrage, OK,
het heeft iets middeleeuws, als een aalmoes om je zonden af te kopen in dit tranendal.
Maar bij ons nada. Nikske. Rien.

Bij ons vinden de miljonairs dat ze niets moeten bijdragen.
De burgemeester van Knokke bijvoorbeeld, op een half uur hier vandaan, Leopold Lippens.
Die is ook de eigenaar van de golfclub in Knokke,
de tennisclub,
de Vlindertuin,
en tot voor kort ook zelfs van het Zwin.
Wat zegt hij over de miljonairstaks?
“Ge gaat de mensen toch niet straffen die de economie doen draaien.”
En pas op, in de familie Lippens kennen ze er wat van hé. Van de economie te doen draaien.
Zijn broer Maurice bijvoorbeeld, die heeft de ASLK nog opgekocht en er... Fortis van gemaakt.

Waar het om gaat beste vrienden en kameraden,
is dat er mensen zijn die rijk worden van de crisis,
schatrijk zelfs,
terwijl al de rest moet inleveren.
Maandag maakte de Nationale Bank bekend dat de dividenden in ons land de afgelopen jaren drie keer groter zijn geworden.
Van 9 miljard naar 26 miljard euro.
Gewoon uitbetaald in cash aan de aandeelhouders.

J’accuse, beste vrienden. De banken, de grote aandeelhouders en de miljonairs. Ik beschuldig hen van de grote hold-up die zij aan het uitvoeren zijn.

De verliezen zijn naar de overheid gegaan, de winsten naar de aandeelhouders.
En dan komen we tot het derde bedrijf, en dat bedrijf speelt zich nu af.
Wie zal moeten opdraaien voor de schulden?
Derde deel: wie zal er opdraaien?

Men heeft de mond vol over een “noodfonds aan Griekenland en Portugal”.
Maar weet je dat de gewone Grieken en Portugezen niets van dat geld zien?
Al dat geld maakt gewoon een rondje rond de Akropolis of rond de Taag,
en vliegt dan regelrecht naar de rekeningen van buitenlandse banken.
97% van al het geld dat zogezegd aan Griekenland wordt “gegeven”, gaat onmiddellijk terug naar het buitenland, naar rente en leningen
De gewone Griek en de gewone Portugees is net zo min verantwoordelijk voor de crisis als jij en ik.
Wat de propaganda ook beweert.

Want wat is het probleem in Europa?
Er is de schuldencrisis enerzijds.
Maar er is ook de Duitse politiek, anderzijds.
Hoe is Duitsland zo sterk geworden?
Ten eerste door zijn eigen bevolking te verarmen.
Er zijn nu 1,3 miljoen werkende armen in Duitsland. 1,3 miljoen working poor.
Lagere lonen, goedkopere producten voor de export.
Maar Duitsland is ook sterk geworden,
door de landen in Zuid-Europa in de schulden te steken.
Onder meer de Duitse banken hebben, massaal veel krediet opgedrongen aan Portugal en Griekenland, opdat ze de Duitse producten zouden kunnen kopen.

En nu eisen diezelfde banken schandalig hoge interesten van die landen,
en daarbovenop eisen ze dat alles wat nog openbaar is, wordt geprivatiseerd.
Ze zijn Griekenland en Portugal aan het leegroven, beste kameraden.
Die landen dienen als proeftuin voor de rest van Europa.

Onze grootste tegenstander is het fatalisme, denken dat we er niets aan kunnen doen.

Wij hebben de plicht om het verzet te steunen.
Het verzet van de mensen die nog weigeren te betalen,
het verzet van mensen die zich organiseren,
van jongeren, van boeren, van werkenden, van syndicalisten die een tegenmacht uitbouwen.
Het verzet ook van onze kameraden van Griekenland (de KKE) en Portugal (de PCP).
Wij zijn allemaal Grieken,
wij zijn allemaal Portugezen.

Wat vandaag tegen de Ieren, de Spanjaarden, de Portugezen en Grieken gebeurt, kan morgen tegen ons gebeuren.

Want zij die de crisis hebben veroorzaakt,
zijn niet alleen met alle winsten gaan lopen,
ze hebben ook nog eens carte blanche gekregen van de Europese Commissie.
Carte blanche voor de banken,
carte blanche voor de markt,
carte blanche voor BusinessEurope, de Europese patroonsfederatie.

Ik ga een schrijver citeren.
Iemand die nog woedend durft te zijn.
Het is Jeroen Olyslaegers,
en hij zegt het volgende:
“Het zou kunnen dat we nog in een land leven, geregeerd door het fijne spel van de democratie. Ik geloof het graag als de zon schijnt en mijn glas vol is. Maar mijn geloof raakt op. Wij leven in een rovershol. En gij en ik zijn niet de rovers.”
J'accuse

J’accuse, beste vrienden. De banken, de grote aandeelhouders en de miljonairs.
Ik beschuldig hen van de grote hold-up die zij aan het uitvoeren zijn.

Er gaan mensen komen zeggen dat we “realistisch” moeten zijn, maar als wij dit slikken, dan gaat het alleen nog maar moeilijker worden.

Zij zijn verantwoordelijk voor de crisis,
en niet de gewone Walen, niet de gewone Vlamingen, niet de gewone Brusselaars
Daarom zeggen wij: het is hún crisis, doe hén betalen!
Neem de affiche mee, kleef de stickers en laat het horen en zien:
het is hún crisis, doe hén betalen!

We moeten dringend beginnen te dromen

En toch, topbankiers, speculanten en miljonairs
zijn zij niet onze grootste tegenstanders.
Onze grootste tegenstander,
dat is het fatalisme.
Dat is te denken dat we er niets aan kunnen doen.

Wij hebben kinderarbeid verboden.
Wij hebben vakbonden opgericht.
Wij hebben de sociale zekerheid opgebouwd, steen voor steen.
Dat was allemaal onmogelijk, en toch is het gerealiseerd door te strijden.
Door neen te durven zeggen tegen de heersende gang van zaken.

Wij kunnen er wat aan doen, beste vrienden en kameraden.
Neen, het gaat niet makkelijk worden.
Er gaan mensen komen zeggen dat we “realistisch” moeten zijn,
dat we het “minste kwaad” moeten slikken.
De waarheid is:
als wij dit slikken, dan gaat het alleen nog maar moeilijker worden.
Denkt er nu werkelijk iemand dat de rovers minder nemen als wij allemaal “realistisch” zijn?
Ze gaan juist meer nemen.

Word wakker, wereld van de arbeid.
Word wakker, jongeren en studenten.
Het is tijd om op te staan!
Geloof in uw eigen kracht, organiseer u en vecht terug.

Het gaat niet om een detail hier of een detail daar.
Het gaat om de toekomst.
Het gaat erom dat iedereen recht zou moeten hebben op een menswaardige baan.
Het gaat erom dat alle jongeren kunnen studeren, zonder zich in de schulden te steken.
Het gaat erom dat ge u niet schuldig moet voelen als ge heel uw leven hebt gewerkt, en eindelijk op pensioen bent,
en dat ge bovendien ook een leefbaar pensioen zou krijgen.
Het gaat erom dat ge u echt geen zorgen zou moeten maken over gezondheidskosten.
Het gaat erom dat ge uw elektriciteit kunt betalen.
Het gaat erom dat iedereen kan wonen, in een goed huis.
Het gaat erom dat de justitie de mensen beschermt, tegen de vriendjespolitiek, tegen de corruptie, tegen de uitbuiting en tegen alle mistoestanden.
Het gaat erom dat er geen racisme meer is, geen discriminatie of geweld.
Het gaat beste vrienden, om een heel andere samenleving.

Laten we dromen van een rechtvaardige samenleving, die niet draait rond de dividenden van een elite, maar die draait om inspraak, om collectieve rechten, om vrede. Een socialistische samenleving!

Sommige mensen noemen dat dromen.
Maar als dat allemaal dromen zijn,
dromen om uw kinderen te kunnen zien opgroeien in een rechtvaardige samenleving,
die niet draait rond de dividenden van een elite,
die niet draait om winsten uit olie en oorlog,
maar die draait om inspraak, om collectieve rechten, om vrede.
Een socialistische samenleving!

Als dat allemaal dromen zijn,
dan moeten we dringend beginnen te dromen
want het dagdagelijkse aanvaarden maakt ons kapot.

Ik zal eindigen met de woorden van de grootste zanger van het vlakke land,
een van de grootste woordkunstenaars die ons land ooit gekend heeft:
Jacques Brel:

“De grootste vorm van waanzin is deze wereld te accepteren zoals hij is,
en niet te strijden voor een wereld zoals hij zou moeten zijn.”

Escolania de Montserrat

In de Onze-Lieve-Vrouw-Sint-Pieterskerk kan u vandaag, in het kader van het Festival van Vlaanderen - Gent, gaan kijken en luisteren naar de Escolania de Montserrat.



Ze brengen volgend programma:



Meer info: Gentfestival.be

Rosh Hasanah!

Onze (culturele) joodse kameraden en vrienden vieren vandaag Nieuwjaar, Rosh Hasanah.
Maak er een leuk feest van zou ik zo zeggen.

En bij feest hoort muziek:

Student Kick-Off

Beste vrienden, wie dezer dagen op of rond het Sint-Pietersplein moest zijn, kan het niet gemist hebben (er staan van vrijdag al hele constructies op het plein), de Student Kick-Off is terug. Elk jaar groter, elk jaar drukker.

Alle info vind je op StudentKickOff.be

Om 13u sta ik voor de deur van de kerk om de Vengaboys aan het werk te horen, hilarisch-foute ambiancemuziek.

Morgan Freeman: Tea Party zijn racisten

Kameraden en vrienden, vandaag een kort maar krachtige boodschap: de Tea Party mafkezen en de Republikeinen zijn een bende racisten.
Voor wie het nog niet wist, maar bon, het is altijd goed om het eens te laten zeggen door een beroemdheid.

Uw Sociale Zekerheid in Gevaar

Kameraden en vrienden,

vandaag wil ik een zeer lezenswaardige publicatie onder de aandacht brengen.



Het boek is verplichte lectuur voor wie de sociale zekerheid (veel beter) wil leren kennen en voor ieder die wil opkomen voor zijn/haar/onze rechten.

De auteur, Jef Maes, is directeur van het sociaal departement van het ABVV en historicus. Hij is lid van het beheerscomité van de sociale zekerheid en van de Nationale Arbeidsraad.

De inleiding alleen al maakt duidelijk dat dit een aanrader is:

Privéverzekeringen voor de gezondheidszorg alleen al gaan in de Verenigde Staten met liefst 16% van de totale uitgaven van het land aan de haal. Dat is de helft meer dan wat wij aan onze gezondheidsverzekering besteden. Toch zitten 40 miljoen Amerikanen zonder verzekering. Wie zijn werk verliest of ziek wordt, heeft dan als werkloze of zieke niets. Sinds de economische crisis uitbrak, hebben nog eens 6 miljoen Amerikanen hun verzekering verloren. Dat betekent dat je je huis moet verkopen als je iets ernstigs voorhebt. Of dat je dood gaat als je niets meer te verkopen hebt. Dat er geen uitgebouwd sociaal gezondheidssysteem is, kost ieder jaar het leven aan 45.000 Amerikanen. 17 miljoen Amerikanen lijden honger, één op vier Amerikanen leeft onder de armoededrempel.

Niet dat ons landje een paradijs is maar er is toch een flink verschil. De overgrote meerderheid van de Belgen, 86%, is tevreden over ons sociaal stelsel. Zonder dat wettelijke systeem van sociale zekerheid zou 44% van de Belgen arm zijn. Nu is dat 15%. Wat natuurlijk nog altijd veel te veel is. In de vorige decennia ging onze sociale situatie achteruit, in de jaren na 2000 konden we een paar puntjes goedmaken. Maar dan kwam de crisis.

We staan voor moeilijke tijden, op een kruispunt. De federale overheid heeft een budgettair tekort van meer dan 20 miljard euro, de sociale zekerheid zal in de komende jaren een jaarlijks deficit hebben van meer dan 4 miljard euro, en de vergrijzing staat voor de deur.
Maar niets was of is onmogelijk. Het is een kwestie van maatschappijkeuze. Die keuze moet gemaakt worden door de federale regering die in 2010-2014 aan de macht zal zijn. Wat oneindig veel belangrijker is dan het communautair krakeel over Brussel-Halle-Vilvoorde.

Voor de liefhebbers, de inhoudstafel van het boek:

Een warme of een kille samenleving?

Deel 1. Geschiedenis van onze sociale zekerheid

1. De sociale zekerheid is de kathedraal van de arbeidersbeweging
2. De hakbijl van centrumrechts in de jaren 80
3. Stille afkalving in de jaren 90
4. Paars begonnen, bont en blauw geëindigd
5. Inhaaloperatie

Deel 2. Analyse van actuele vraagstukken

6. Sociale zekerheid: een kas zonder bodem?
7. Vergrijzing: Generatiepact bis?
8. Splitsen? Scheiden is niet goedkoper!
9. Aanpassen aan de nieuwe sociale evoluties

Deel 3. Keuzes maken

10. Alternatieven en voorstellen
11. Ons sociaal stelsel op een keerpunt

Het hoofdstuk 8 kan je geheel en al online lezen: Splitsen is niet goedkoper

Een interview met Jef Maes kun je hier lezen.

Wie het liever eens van een ander hoort, Olivier Pintelon, medewerker van het Centrum voor Sociaal Beleid, schreef volgende recensie:

De inleiding van het boek zet meteen de teneur. De auteur stelt terecht dat de sociale bescherming in België zich op een kruispunt bevindt en dat de moeilijke budgettaire situatie en de opkomende vergrijzing de sociale zekerheid onder druk (zullen) zetten. Tegelijkertijd stelt Jef Maes echter dat: “Niets was of is onmogelijk. Het is een kwestie van maatschappijkeuze”. Het boek heeft als grootste verdienste dat het een aantal problemen bij naam noemt en vanuit (klassiek) linkse hoek een antwoord poogt te formuleren. Het is een verademing om vast te stellen dat de vakbonden, Jef Maes schrijft het boek wel in eigen naam, zich wat actiever in het debat mengen en ook concrete voorstellen formuleren. Tegelijkertijd blijft de auteur wel wat stil over bepaalde aspecten, maar daar kom ik later op terug.

Het boek is opgebouwd uit drie delen. Allereerst wordt kort de geschiedenis van de Belgische sociale zekerheid uit de doeken gedaan. Voor sommigen is dat een ondertussen gekend verhaal. Rond de eeuwwisseling ontstonden de ‘maatschappijen van onderlinge bijstand’ die later door de overheden werden gesubsidieerd. Vooral het ‘Ontwerp tot Sociaal Pact’ zorgde in 1944 voor een doorbraak, namelijk door de werkloosheids- en ziekteverzekering te verplichten (voorheen was een verzekering op vrijwillige basis mogelijk). Opmerkelijk is dat de overheid, aldus de auteur, al van in het begin 20% tot 30% van de socialezekerheidsuitgaven bijpaste. De ‘alternatieve financiering’ is dus geenszins een nieuwe praktijk.
Twee andere historische trends verdienen ook onze aandacht. Allereerst is er de erosie van de Belgische uitkeringen. Zoals reeds aangetoond in onderzoek van het Centrum voor Sociaal Beleid (UA), is er over een langere periode sprake van een ‘welvaartserosie’ van de Belgische uitkeringen. De auteur wijst hiervoor vooral naar ‘de hakbijl van centrumrechts’ in de jaren ’80. De daling van de gemiddelde vervangingsratio is grotendeels het gevolg van drie zaken: 1/ de grotere selectiviteit, waardoor het verschil tussen maximum –en minimumuitkering daalde; 2/ de ‘gezinsmodulering’, zijnde lagere uitkeringen voor niet-gezinshoofden; 3/ de imperfecte koppeling van de uitkeringen aan de welvaart. Opmerkelijk is dat de verlaging van de uitkeringen voor samenwonenden werd doorgevoerd door de SP’er Roger De Wulf (1980), wat meteen de noemer ‘hakbijl van centrumrechts’ wat nuanceert. Na de jaren ’80 was er vooral sprake van een langzame erosie, omdat de uitkeringen enkel gekoppeld zijn aan de gezondheidsindex en niet aan de lonen. Sinds het Generatiepact kwam hierin wat verandering door de invoering van een welvaartspakket dat de sociale partners bij elk IPA mogen gebruiken om de (laagste) uitkeringen licht te verhogen.

Een andere opmerkelijke trend is de steeds moeilijkere budgettaire situatie voor de socialezekerheidskassen. Ondanks de toename van de ‘alternatieve financiering’ schuift de overheid steeds vaker de factuur door naar de sociale zekerheid. Eén van de opmerkelijkste initiatieven op dat vlak was de ‘betonnering’ van de staatstoelage in de jaren ’90 door Dehaene. De hoogte van die toelage werd gedurende een aantal jaar ‘bevroren’ op een vast, nominaal bedrag en overschotten werden niet behouden binnen de sociale zekerheid. Daarnaast werd de kostprijs van heel wat werkgelegenheidsprojecten ten laste gelegd van de sociale zekerheid, zonder dat ze hiervoor financieel werd gecompenseerd. Een voorbeeld hiervan was de 3 miljard euro verlaging van de patronale bijdragen onder paars-groen, wat bovendien slechts beperkte werkgelegenheidseffecten genereerde.

Het tweede deel van het boek buigt zich over vier actuele thema’s: de financiering van de sociale zekerheid, de vergrijzing, de ‘defederalisering’ van de sociale zekerheid en de ‘nieuwe sociale kwesties’. Het is onmogelijk om in deze bespreking alles in detail te behandelen, hier zal ik me toeleggen op de vergrijzingsproblematiek. De opmerkelijke resultaten van een enquête blijven mij bij. Onderzoek van Prof. Schokkaert (KUL) toont aan dat mensen hogere sociale bijdragen verkiezen boven een hogere pensioenleeftijd. Het toont aan dat mensen veel waarde hechten aan onze wettelijke pensioenleeftijd (65) en daar ook willen voor betalen indien nodig. Jef Maes stelt dan ook voor om de sociale bijdragen voor zowel werknemers als werkgevers te verhogen met 1% om op die manier de vergrijzing op te vangen en om de wettelijke pensioenen te verhogen. Het voorstel is een interessante piste, aangezien zekerheid over de toekomst van de wettelijke pensioenen de vraag naar aanvullende pensioenen kan temperen en bijgevolg ook de kost ervan. De suggestie dat op die manier de wettelijke pensioenen naar 75% van het laagste lonen kunnen gaan is mijn inziens wel totaal onrealistisch, wegens onbetaalbaar (toch zeker enkel met deze maatregel). Daarnaast ben ik de mening toegedaan dat deze maatregelen best gecompenseerd zouden worden door bepaalde zaken (zoals kinderbijslagen of medische kosten) uit de sociale bijdragen te halen om er zo voor te zorgen dat, vooral voor de laagste lonen, de ‘sociale lasten’ niet stijgen.

Het laatste deel van het boek staat vol met concrete beleidssuggesties. Voor een deel zijn dat gekende vakbondsstandpunten: uitfilteren van de lastenverlagingen, afschaffing van de notionele interestaftrek, betere inning van de belastingen … Toch is er één beleidsaanbeveling mij bijgebleven, wegens enigszins ‘gewaagd’. De auteur heeft het zo over het Matteüseffect in de kinderbijslag. Gezinnen met een hoog inkomen halen relatief veel profijt uit deze socialezekerheidstak, aangezien hun kinderen langer thuis blijven wonen. Jef Maes stelt daarom een fiscalisering van de kinderbijslagen voor. Nu worden deze niet opgeteld bij het belastbare inkomen. In zijn voorstel wordt er dus niet echt gekozen voor een selectieve kinderbijslag, maar wordt het stelsel toch ‘performanter’ gemaakt. Deze maatregelen zou ongeveer twee miljard euro opleveren voor de staatskas.

Kortom, het boek is mij bijgebleven als een aanrader dat heel wat voer voor discussie bevat. Toch blijf ik wat op mijn honger zitten. Allereerst is er de kwestie van werkgelegenheid, in het bijzonder voor kansengroepen (laaggeschoolden, allochtonen, ouderen …). Hoewel de auteur expliciet verwijst naar deze problematiek, blijft hij naar mijn mening wat te veel op de vlakte. De vakbonden zijn terecht kritisch voor de piste van ‘flexibele’ lonen en arbeidsvoorwaarden, maar hebben ook weinig andere concrete beleidsvoorstellen. Wellicht ligt een deel van de oplossing in gerichte subsidiëring en selectieve verlaging van de sociale bijdragen voor de laagste lonen, maar daar staat dan weer een kostenplaatje tegenover. Ten tweede zijn de voorstellen op het vlak van de uitkeringen voor mij onvoldoende. Het huidig systeem van welvaartaanpassingen, sinds het Generatiepact in voege, is ontoereikend om de uitkeringen op peil te houden. Simulaties van het Planbureau tonen aan dat in de toekomst de kloof tussen lonen en uitkeringen alleen maar zal toenemen. Ten slotte heb je de vergrijzingsproblematiek. De voorgestelde maatregelen zijn mogelijk (waarschijnlijk) onvoldoende om de volledige kost van de vergrijzing op te kunnen vangen. Tegen 2030 moeten we immers rekenen op een extra kost van 3% van het BNP, tegen 2050 mogelijk zelfs 6%. Maar zoals de auteur zelf zegt: “niets was of is onmogelijk, het is een kwestie van maatschappijkeuze”.

Dus als de bliksem naar de betere boekhandel, de betere bibliotheek of online bestellen op EPO.be
Voor de freaks: isbn: 9789064457593 · 2011 · paperback (12,5 x 20 cm) - 160p. · prijs: € 15.00

Ode aan de Koffie

Kameraden en vrienden, vandaag geen politieke, economische of culturele analyse, geen muzikaal intermezzo, geen platvloerse reclame voor een of ander evenement of actie. Vandaag brengen we enkel en alleen een ode.

Een ode aan koffie.







Geef toe, Garfield en Twin Peaks, een mens kan toch niet in beter gezelschap zijn!

'de grote hold-up'

De Nationale Bank maakte zopas bekend dat de bedrijfswinsten tussen 2000 en 2009 van 47 miljard naar liefst 82 miljard euro stegen. Dat is 35 miljard méér winst, of een stijging met 75 procent.

Peter Mertens, voorzitter van de PVDA, reageert, meer dan terecht gedegouteerd. Enkele van de meest treffende passages:

Minder dan een derde van die extra winst werd geïnvesteerd. De rest ging cash naar de aandeelhouders. De dividenden zijn de afgelopen jaren gewoon drie keer groter geworden. 26 miljard euro krijgen ze. Er komen nieuwe miljonairs bij. Niet alleen in ons land, maar ook in Duitsland en elders in Europa.

We bevinden ons midden de grootste hold-up van de laatste tijden. Een overval waar zelfs de sheriff van Nottingham verlegen van zou worden. Stelen bij de gewone man en vrouw, geven aan de allerrijksten. Nog nooit waren er in Europa zoveel miljonairs, en nog nooit waren er zoveel gaarkeukens.

De hold-up is groot, en ze is brutaal. Ze wordt uitgevoerd door een nieuw ‘Economisch Bestuur’, door de Europese Commissie en de Europese Centrale Bank. Landen die niet luisteren naar de opgelegde soberheidspolitiek zullen voortaan financieel gegeseld worden. Door de markt, dat wil zeggen de speculanten. Maar ook door nieuwe straffen van de Europese Unie. Uitrit crisis? Afrit afgrond!

Weldra bereikt de storm ook ons land, en dus wordt in allerijl een krakkemikkige nieuwe regering in de steigers gezet. Om wat te doen? De baas van de CD&V, Wouter Beke, zei het al: “Een linkse of een rechtse regering? Dat is een vals debat. Het zal vooral een Europese regering zijn. Het zal een regering zijn die uitvoert waar Europa ons toe zal dwingen.”

In zijn nota toonde formateur Elio Di Rupo (PS) dat hij zich naar die dwang zal plooien. De zorg, openbare diensten, werkloosheid, pensioenen, lonen: alles wordt op de korrel genomen. De nota-Di Rupo is geschreven met de blauwe inkt van de Europese Commissie. Nogal wiedes dat zijn nota zware kritiek van vakbondszijde kreeg.

Zo wil Di Rupo de werkloosheidsuitkeringen verminderen, net op een moment dat zoveel mensen die nodig hebben.

De groei van het budget voor ziekenzorg wordt in de onderhandelingsnota gehalveerd. Patiënten zullen meer zelf moeten betalen aan opleg en privéverzekeringen.

En, de nieuwe ploeg van Di Rupo wil dit najaar ‘het einde van de loopbaan’ hervormen. Dat wil zeggen: zien dat het einde van je loopbaan stelselmatig verder naar de toekomst wordt verschoven (drie jaar langer zegt Di Rupo), zodat een heel leger 55-plussers actief blijft op de arbeidsmarkt om de concurrentie te vergroten.

Waarom langer werken als zoveel jongeren geen deugdelijke baan vinden? Als het werk hier de meeste stress veroorzaakt van heel Europa? Als bijna alle gezondheidsstudies aantonen dat de meerderheid van de arbeiders opgewerkt is op zijn 55ste, en dat velen lijden aan een of meerdere chronische aandoeningen?

"In dit land heeft een volksvertegenwoordiger al op zijn of haar 52ste, na 20 jaar parlement, recht op een volledig pensioen. Journalisten zouden moeten weigeren politici nog langer ongestoord en in volle ernst uitspraken te laten doen over ‘langer werken’", schreef Knack-journalist Joël De Ceulaer onlangs.

Aan de Europese trojka die haar verarmingswetten aan alle landen van de EU wil opleggen, antwoordt de cultuur van de hoop met democratie. Wanneer de praatjesmakers bazelen over gelatenheid en fataliteit, laat zij verzet en dynamiek klinken. Aan al wie vergeten is waar de rijkdom vandaan komt, toont zij de twee bronnen van alle rijkdom: de arbeid en de natuur.

Ja, wij kunnen er wat aan doen. Wij zijn met velen, zij zijn met weinig. Wij doen de fabrieken draaien en zij steken de dividenden in hun achterzak. Wij zijn beleefd en zij stellen hun overval voor als het meest natuurlijke gegeven dat er is. Hoe lang nog?

Waarom zouden we moeten wachten tot het water ons aan de lippen staat? Wie zegt dat wij lijdzaam op deze hold-up moeten toekijken? Het is wel ons geld dat men steelt, het is onze gezondheidszorg, het zijn onze pensioenen, het zijn onze publieke diensten, het is de toekomst van onze kinderen.

Waarom zouden wij dat slikken? Denkt er werkelijk één rechtgeaard mens dat de rovers minder zullen nemen als wij allemaal stil zijn?

Met de woorden van Jacques Brel: “de grootste vorm van waanzin is deze wereld te accepteren zoals zij is, en niet te strijden voor een wereld zoals zij zou moeten zijn."

Manifiesta 2011

Beste vrienden, op 24 september is het weer verzamelen geblazen in Bredene voor Manifiesta.

De editie van vorig jaar was, ondanks de meteorologische calamiteiten en de kinderziekten, bijzonder interessant. Interessante sprekers, prachtige optredens en een zeer interessante boekenmarkt, doe daar nog lekker eten en vele oude vrienden bij en het kan niet beter. Helaas zal ik er dit jaar niet bij kunnen zijn, mijnen boterham verdienen heeft nu eenmaal voorrang. Maar ik wil eenieder van harte aanraden om te gaan. Het programma is dit jaar nog gevulder en interessanter dan vorig jaar.

Enkele zeer bekijkenswaardige zaken:

Linkse Alternatieven in de Strijd tegen Klimaatopwarming
met Fabiola Bueno Sánchez (Cubaanse prof en milieu-activiste) Myriam Djegham (activiste en organisator MOC), Riccardo Petrella (Italiaans politicoloog en economist), Tom De Meester (energiespecialist PVDA).

De Arabische Lente
met Tariq Ramadan (islamoloog), Nawal el Saadawi (Egyptische schrijfster en feministe) en Michel Collon (journalist)
De Toekomst van Links
met Paul Magnette (PS, minister van Energie), Wouter Van Besien (voorzitter van Groen!) en Raoul Hedebouw (woordvoerder van de PVDA).

Wie bedreigt onze pensioenen?
met Daniel Van Daele (federaal secretaris ABVV), Ivan Van de Cloot (hoofdeconoom denktank Itinera), Jo Cottenier (studiedienst PVDA) en Ferre Wyckmans (algemeen secretaris LBC-NVK).
Solidariteit en eenheid in de ziekteverzekering
met Guy Peeters (voorzitter van de Socialistische Mutualiteiten), Marc Justaert (voorzitter van de Christelijke Mutualiteiten), Bea Cantillon (professor UA en specialiste sociale zekerheid), Michel Roland (professor ULB) en Dirk Van Duppen (voorzitter Geneeskunde voor het Volk).

Super interessante boekvoorstellingen: Bleri Lleshi, Jan Blommaert, Jean Bricmont en Michel Collon, Lucas Catherine en vooral Dimitri Verhulst komen hun werk voorstellen.

Voor de rest zijn er ook bijzonder leuke optredens, o.m. Raymond van het Groenewoud, filmvoorstellingen, o.m. South of the Border en een heleboel andere dingens.

Bekijk het volledige programma

Bestel uw ticket

En ik zou zeggen, laat mij vooral weten wat je er van vond.

Islamofobie, het nieuwe antisemitisme

Kameraden en vrienden,

vandaag aandacht voor de nieuwste publicatie van prof. John Louis Esposito.
Esposito is prof. Internationale Politiek en Islamitische Studies aan de Universiteit van Georgetown, VS en directeur van het Prince Alwaleed Bin Talal Center for Muslim-Christian Understanding (zoals de naam al verraad, een door de Saudi's gesponsord onderzoekscentrum.
'Islamophobia: The Challenge of Pluralism in the 21st Century' is uitgegeven bij Oxford Press.

Voor de liefhebbers, de inhoudsopgave:

Table of Contents
Foreword Ekmeleddin Ihsanoglu, Secretary General of the Organization of
Islamic Conference
Introduction John L. Esposito

THE CONTEXT OF ISLAMOPHOBIA

1. Ibrahim Kalin, “Islamophobia and the Limits of Multiculturalism”
2. Jocelyne Cesari, “Islamophobia” in the West: A Comparison Between
Europe
and America”.

CASE STUDIES

3. Sam Cherribi: Islamophobia in Germany, Austria and Holland
4. Tahir Abbas, “Islamophobia in the UK: Historical and Contemporary
Political and Media Discourses in the Framing of a Twenty-First century
Anti-Muslim Racism
5. Mohamed Nimer, “Breaking the Vicious Cycle of Islamophobia and
Anti-Americanism”
6. Sherman A. Jackson, “Muslims, Islam(s) and Race in America”

MANIFESTATIONS

7. Sunaina Maira, “Islamophobia and the War on Terror: Youth,
Citizenship,
and Dissent”
8. Juan Cole, “Islamophobia and American Foreign Policy”
9. Anas Shaikh Ali, “Islamophobic Discourse Masquerading as Art and
Literature: Combating Myth through Progressive Education”
10. Kate Zebiri, Orientalist Themes in Contemporary British Islamophobia
11. Peter Gottschalk and Gabriel Greenberg, “From Muhammad to Obama:
Caricatures, Cartoons, and Stereotypes of Muslims”

Haroon Siddiqui van TheStar, uit het Canadese Toronto, maakte een lezenswaardige reeks naar aanleiding van dit boek.
Het eerste uit de reeks geven we hier grotendeels weer:

One byproduct of 9/11 has been Islamophobia — fear of Islam and its adherents, Muslims. Rather than recede with time, it has been growing in the United States and Europe, while Canada has not been immune to it.

Hardly a month goes by without some controversy over hijab, niqab, “honour killings,” polygamy, “forced marriages,” “sharia,” prayers in public places, such as at Valley Park Middle School in Toronto, or over how far free speech may be invoked to disproportionately demonize Muslims and Islam without running afoul of Canadian and European anti-hate laws.

Anders Breivik’s murder of 77 people in July to protest what he perceived as the Islamization of Europe was the most extreme example of Islamophobia. But there’s no shortage of incendiary anti-Muslim rhetoric. And there’s also little doubt that anti-Muslim demagoguery has moved from the margins to the mainstream.

Across Europe, far-right parties have made record political gains and are partners in some coalition governments. In the U.S., four Republican presidential candidates are openly on a warpath against Islam and Muslims. Twenty-three states are in various stages of banning sharia, Muslim religious law, as though its imposition was imminent.

It was not supposed to come to this.

In 2001, George W. Bush said that his war was on terrorists, not Muslims or Islam.

But he went on to claim, just as had Osama bin Laden, that his crusade was guided by God. His wars in Afghanistan and Iraq turned into disastrous occupations. Tens of thousands of civilians were killed. There was Guantanamo Bay, Abu Ghraib, torture and indefinite detentions.

Wars, especially long ones, need propaganda that, inevitably, produce narrow nationalism and cultural warfare.

If the jihadists were on a holy mission against the evil American empire, the U.S. and its NATO partners were targeting peoples and nations in need of our democracy, even if by force, and whose women needed liberating.

Just as the Muslim world turned against the U.S. and Europe, Americans and Europeans turned against Muslims, including their own minorities, nearly half of whom were born in Europe and North America. Fellow citizens were cast as strangers and potential fifth columnists.

Thousands were arrested. There was religious and ethnic profiling, mosque surveillance and warrantless wiretapping.

Canadian Muslims avoided crossing the border into the U.S., unless they absolutely had to, and stopped flying overseas through the U.S.

As collective guilt was spread, former British prime minister Margaret Thatcher and others said all Muslims were responsible for terrorism.

Conflating Muslim terrorists with all Muslims was just the beginning.

If Muslims over “there” were our enemies, Muslims “here” must be as well. If the Taliban and others in far-off lands mistreated their women, Muslim men in the West must be doing the same. Hijabi women here had to be rescued as well, even if we couldn’t make up our mind whether that piece of cloth represented oppression or rebellion.

Not all the blame rested with Bush and Co.

Several groups exploited the fear factor after the terrorist murders in New York, Madrid and London.

American neo-cons demonized Arabs and Muslims to push their war agenda.

Evangelical Christians — believing that the eagerly awaited End of the World wouldn’t happen until all Jews returned to the Holy Land and converted to Christianity — joined right-wing Zionists. For both, pro-Israel equalled anti-Muslim.

Many among them made alliances with European right-wingers who had traded their old anti-Semitism for anti-Islamism, which was “only a slightly modified version of traditional anti-Semitism,” says Jocelyne Cesari, fellow at the French National Centre for Scientific Research.

Uri Avnery, longtime Israeli peace activist, wrote recently that when he saw some anti-Muslim German blogs, he was “shocked to the core. These outpourings are almost verbatim copies of the diatribes of Joseph Goebbels,” the propaganda minister for Hitler. “The same rabble-rousing slogans. The same base allegations. The same demonization.”

European extremists have been skilful in exploiting public panic over economic crises, unemployment and a loss of national identity under the European Union and globalization.

Combining xenophobia and Islamophobia, they said no to Muslim immigration, no to Muslim Turkey joining the EU and no to multiculturalism that mollycoddled Muslims. The message was delivered in the liberal language of women’s liberation and gay rights.

In France, Marine Le Pen, leader of the far-right National Front Party, is leading Nicolas Sarkozy in the polls for next year’s presidential election.

In the Netherlands, Geert Wilders, the anti-Muslim MP, led his Freedom Party into a partnership with the centre-right government. He wants to ban “the fascist Qur’an;” forbid the building of mosques, “palaces of hatred;” and impose a tax of 1,000 Euros a year on those wearing the hijab, “a swastika.”

Wilders was a key source of inspiration for Breivik, who belonged for nine years to Norway’s far-right Progress Party, which is now the second-largest party in parliament.

In Finland, the right-wing True Finns won 19 per cent of the vote in the elections in April to become the third-largest party.

In Sweden, the Democrats with neo-Nazi roots won their first seats in federal parliament last fall.

In Denmark, the land of the 2005 Muhammad cartoons, the right-wing People’s Party, which works with the governing coalition, calls Muslims “cancer cells,” “seeds of weeds” and “a plague on Europe.”

In the U.K., about 50 per cent of mosques, Islamic centres and Muslim organizations have suffered at least one attack since 9/11, according to the European Muslim Research Centre at Exeter University.

Instead of confronting the right, the mainstream parties have been pandering to or partnering with them.

Belgium and France banned the niqab (as has Quebec since). Italy, under Silvio Berlusconi’s centre-right government, is in the process of doing so.

British Prime Minister David Cameron and German Chancellor Angela Merkel followed Sarkozy in pronouncing multiculturalism a failure.

Six German states banned the hijab. Some others instituted Muslim-specific questions in tests for citizenship, denied those deemed to have a religious orientation.

Anti-Islamic sentiment crosses ideological lines.

Its proponents include leftist intellectuals. In the 2008 Swiss referendum to ban minarets, left-of-centre voters voted with right-wingers.

When German central bank member Thilo Sarrazin said in his best-selling book Germany Does Away with Itself that Muslim genes are inferior and that Muslims are incapable of being integrated, he was backed by former chancellor Helmut Schmidt.

Lees vooral de volledige reeks:

Part 1: The new anti-Semitism
Part 2: Paranoia infects North America
Part 3: The clever tactics of Islamophobes

Vredesweek

Kameraden en vrienden, de week van 21 tem 2 oktober 2011 is het Vlaamse Vredesweek.

De centrale eis dit jaar: "Voor een sterk internationaal verdrag rond wapenhandel ter bevordering van de millenniumdoelstellingen."

We dromen van een wereld vol „Cultuur van Vrede‟ en zonder wapens. In de huidige context is er echter in eerste instantie nood aan een zeer strikte internationale regelgeving rond de wereldwijde wapenhandel. Tot op heden komen wapens terecht op plaatsen waar reeds geweld is en bovendien wakkeren zij dit geweld nog aan. Ze komen ook in kwetsbare gebieden, waar het geweld losbarst door het feit dat zoveel wapens binnen handbereik zijn.
De meeste van deze wapens zijn “kleine en lichte wapens”.

Zowel de productie als de handel moeten zoveel mogelijk verminderen. Hoe minder wapens geproduceerd worden, hoe minder er in illegale circuits terechtkomen.
Hun impact is immens en onmenselijk.
Ze staan de ontwikkeling van landen in de weg en bemoeilijken de realisatie van de
millenniumdoelstellingen. Door gewapend geweld wordt de medische zorg nog meer overbelast waardoor bijvoorbeeld zwangere vrouwen en kinderen onvoldoende zorg krijgen, of waardoor mensen moeten vluchten naar gebieden waar voedsel nog schaarser is.
Een internationaal verdrag dat de controle op de wapenhandel versterkt, is dus meer dan nodig. Op dit moment onderhandelen de staten binnen de VN over zo‟n verdrag. We willen met deze campagne de puntjes op de i zetten. We willen namelijk niet eender welk verdrag. Het moet alomvattend zijn en met duidelijke uitgebreide ethische criteria. Een onvoldoende sterk verdrag zou het reëel risico inhouden dat tal van wapenleveringen door de mazen van het net glippen en dat heel wat menselijke noden in de lijn van de millenniumdoelstellingen ook geen voldoende antwoord kunnen krijgen.

Een eis die compleet logisch lijkt. Maar die toch nog altijd gesteld moet worden. Het is toch hallucinant dat een dergelijk verdrag er nog niet is.

de pathologie van winst

Michael Parenti, immer lezenswaardig, gaf enkele dagen geleden een zeer bekijkenswaardige lezing over winstbejag.
Over ziekelijk winstbejag en de mythes van kapitalisme.

Vlaams onderwijs discrimineert!

Kameraden en vrienden, geweldig nieuws uit het Hof van Beroep in Gent. De Vlaamse Gemeenschap is veroordeeld voor discriminatie van dove leerlingen in het onderwijs.

Het niet tegemoet komen van vragen tot redelijke aanpassingen is een strafbare vorm van discriminatie.

De Vlaamse Gemeenschap werd voor de rechter gesleept omdat dove leerlingen onvoldoende gebruik konden maken van een tolk Vlaamse Gebarentaal.

De rechtbank van eerste aanleg had de Vlaamse Gemeenschap in 2009 al eens veroordeeld. Uiteraard (?) gingen ze in beroep. Het arrest en de veroordeling is nu dus bevestigd.

Het begrip redelijke aanpassingen is een heel moeilijk begrip. De Vlaamse Gemeenschap verstopte zich achter praktische en financiële argumenten om in te vullen wat 'redelijk' is.

De rechtbank wees de overheid op haar voorbeeldfunctie. Daarbij wees ze naar de praktijk in Nederland waar blijkbaar een pak meer ondersteuning geboden kan worden.

Hopelijk kan dit arrest meer mensen inspireren om de overheid (maar ook andere discriminerende instanties) voor de rechter te slepen.

Cultuurmarkt en Odegand

Beste vrienden,

zaterdag 17 september wordt het startschot gegeven voor het nieuwe culturele seizoen. De jaarlijkse Gentse Cultuurmarkt vindt plaats op de Kouter, van 13u30 tem 18u30 en zoals steeds kun je daar kennis maken met tal van culturele organisaties en initiatieven.



Daarnaast wordt ook het startschot gegeven van het Festival van Gent.
Zoals steeds kun je met een ticket de binnenstad door allerlei concertjes en acts meepikken. De afsluiters is zoals steeds gratis, om 22u aan het water van Graslei-Korenlei. Het zal de moeite zijn:

T. Bor - Mc Mozart’s eine kleine bricht Moonlicht nicht Musik
J.S. Bach - Dubbelconcerto in re klein (solisten Carolin Widmann + Ning Kam, viool)
Solo door Colin Currie (Dave Maric Trilogy) (percussie)
A. Piazzolla - Spring uit Cuatro Estaciones Porteñas
Solo door Ning Kam (Amazing Grace)
G. Holst - Jig uit de Saint Paul’s suite

Meer info over Odegand.

Het Festival zelf is al aan zijn 54ste editie toe en het programma is, zoals steeds, zeer gevarieerd.



Alles over het Festival.

BHV, nu op zoek naar echte oplossingen

Er is dan eindelijk een akkoord over BHV! Jawade, na zo ongelofelijk lang palaveren en zeveren is er een akkoord. Een mens zou er opgelucht op reageren.

De PVDA reageert met gemengde gevoelens:

De verdienste van dit akkoord is dat het wellicht nieuwe verkiezingen weet af te wenden. Een mislukking over BHV zou tot nieuwe verkiezingen hebben geleid en dan stonden de poorten wagenwijd open naar een hallucinant opbod wie dan wel de beste Vlaming of de beste Franstalige zou zijn. Het zou de triomf geweest zijn van de verrottingsstrategie van de N-VA. Die wil meteen doorfietsen naar het vak “confederalisme” en vrijwel alles splitsen. Dan is het nog maar één kleine stap naar de definitieve splitsing van het land. Dat scenario is gelukkig voorlopig afgeweerd.

Maar die verdienste mag niet betekenen dat iedereen zo maar moet staan dansen over de inhoud van het akkoord. Weer verdwijnt een steen uit het bouwwerk van een federaal land waarin Vlamingen, Brusselaars en Walen kunnen samenleven. De inwoners van de Brusselse rand verliezen het recht te stemmen op politici van de andere taalrol. De splitsing van BHV krijgt geen tegengewicht dat de banden tussen de gewesten versterkt. Het positieve voorstel in de oorspronkelijke nota-Di Rupo, een federale kieskring, is niet weerhouden. Er stelt zich nochtans een probleem van democratische legitimiteit. Dat niet op politici van de andere taalrol kan gestemd worden, leidt tot electoraal communautair opbod.

De PVDA vreest dat de 'middelpuntvliedende logica van het wij versus zij' nog versterkt zal worden:

Grote stukken van de sociale zekerheid worden gesplitst en daardoor komt het aspect “sociale verzekering” ervan in het gedrang. De fiscale autonomie voor de gewesten – goed 11 miljard volgens de laatste versie van Di Rupo, met mogelijkheid te raken aan de progressiviteit van de belastingen – riskeert te zullen leiden tot fiscale concurrentie. Daardoor zullen de inkomsten van de gewesten op termijn onvermijdelijk dalen. Als dat er allemaal doorkomt, zou de N-VA, zonder in de regering te zitten, toch de buit binnenhalen want dan zouden nieuwe stappen naar de splitsing gezet zijn.”

Op zoek naar echte oplossingen:

Er moet gezocht worden naar gemeenschappelijke oplossingen, met respect voor de rechten van iedereen, om zo de integratie en het samenleven aan te moedigen. Het akkoord dat in de lucht hangt, is dus heel fragiel. Het heeft geen reële toekomst als er geen oplossing komt die mikt op de samenwerking, de eenheid en op de solidariteit. Zo’n evenwichtige langetermijnvisie vind je vandaag niet in de Wetstraat. Ze zal van een andere dynamiek moeten komen. De wereld van de arbeid, de jeugd, de cultuurwereld: zij zullen ervoor moeten zorgen dat het roer wordt omgegooid.

‘No nation can liberate another nation’

10 jaar na 9/11 zitten VS en allerlei trawanten nog altijd in Afghanistan waar ze 'de terroristen' gingen gaan bevechten en waar ze 'de vrouw' gingen gaan 'bevrijden'.

Malalai Joya werd recent geïnterviewd in het Australische progressieve blad Overland.
Daarin maakt ze brandhout van elke rechtvaardiging van de bezetting en elke illusie over de rol van het westen. Zoals steeds zeer lezenswaardig.
Enkele treffende passages:

The presence of Australian (vervang dit gerust door 'Belgian') troops is only beneficial for the bunch of warlords and criminals ruling Afghanistan. The Afghan people face dire conditions as the US and their allies have massacred innocent women, children and men – and are continuing to do so. Since 2001, tens of thousands of civilians have been killed by the blind bombardments of the US and their allies.


Supporting Karzai’s mafia regime is like hammering nails in the coffin of freedom, democracy, women’s rights and human rights because his government is full of misogynist Islamic fundamentalists, warlords, drug-lords and criminals. Karzai is a traitor and criminal to my people. He has collaborated with and placed their sworn enemies in high positions of power. He has completely compromised himself by continuing to keep silent about their inhumane past and present.


Therefore the Australian people need to demand that their government stop supporting such a treacherous regime and instead support the democratic forces of Afghanistan who are struggling under extreme conditions to bring peace, independence, democracy, freedom, and women’s rights. Furthermore, they should ask the Australian government to withdraw its troops because their presence is only making the situation worse.



The Afghan people have lost all trust in the foreign troops: they see that they are making things even more complicated. The foreign troops are engaged with brutal warlords, they support a brutal mafia regime, they are implicated in drug-trafficking, they kill innocent civilians in their bombardments, and are only motivated by their own strategic and regional interests. The conditions of poor Afghan people have no importance for them.


It is vital to fight the Taliban in order to guarantee women’s rights. But occupation has aggravated women’s conditions because it brought into power a band of extremely anti-women elements that are like Taliban or even worse – that is, the Northern Alliance and some pro-US technocrats and monarchists, and even some ex-Taliban too.

A recent survey compiled by the Thomson Reuters Foundation rated Afghanistan as ‘the most dangerous country for women’. And I completely agree with this conclusion. Afghanistan is currently facing a women’s rights catastrophe. One of the main slogans of the US and NATO was about women’s rights but today we see that women are subjected to the most inhuman kinds of violence. The conditions are the same as in the Taliban’s time, even worse in some provinces. Women and girls are raped, kidnapped, killed, flogged in public, stoned to death, poisoned or have acid thrown on their faces. The conditions are so unbearable that they commit suicide, most commonly through self-immolation, with very high rates in many provinces.

Women in cities do enjoy a set of limited rights but not even close to what they had in the seventies and eighties. The Western media always highlights as a sign of progress the sixty-eight women in the Afghan parliament, but in fact, the parliamentary election was a complete fraud and the seats reserved for women were occupied by candidates selected by warlords. Therefore, the women parliamentarians are a mockery of democracy and women’s rights, because most of them are pro-warlord and pro-occupation: mere mouthpieces who know nothing about women’s conditions – or, if they do, they shamelessly keep silent about them.

In order to deal with the Taliban, the Afghan government now compromises even further about the rights of women. On 8 March, the government asked the UN to remove the name of a former Taliban commander, Mulavi Qalamuddin, from its blacklist. He was a feared anti-women Talib and a religious police chief, from a force that the UN had called ‘the most misogynist department in the whole world’.




The Taliban are strongly supported by certain circles in the Pakistani government and enjoy full support from Islamic fanatic groups in that country. Also they receive arms and support from the brutal Iranian regime. Using their weapons and terrorist acts, they impose themselves on the Afghan people but otherwise they do not have much influence. In eastern and southern parts of Afghanistan, the killing of civilians by the US and NATO, and the inability of the government to solve their problems, inspires some people to join the Taliban, to turn to them for help.

But by and large, the Taliban and other fundamentalist bands have no footing among Afghan people and are extremely hated due to the many crimes and brutalities they have committed against my defenceless people.

Most of the young Taliban are brainwashed in religious schools (madrasas) in Pakistan and then they are sent to carry out suicide attacks in Afghanistan. They believe that when they blow themselves up, they will land in heaven immediately and that is when the real enjoyment of life will begin! Umar Fidai, a fourteen-year-old failed suicide bomber, told the police after he was arrested: ‘I thought that there would be a little bit of pain, but then I would be in heaven.

They are just a bunch of wild, illiterate and uneducated religious fanatics. Their religious influence is not great because they have created their own version of Islam where they oppress people, particularly women.

As far as their anti-occupation slogans go, these are just put forward for their own power and not for real independence. It is like the sun that the CIA, through the ISI, created the Taliban, and therefore the Taliban are not at all against occupation. They chant the ‘anti-occupation’ mantra to get in the good graces of people for their own benefit.

If the Taliban come to power, the US would be their closest ally, as they are following the same policy of supporting and funding reactionary and fundamentalist elements to form a non-independent, undemocratic, and reactionary government.



People of Afghanistan are besieged by three enemies: government warlords, the Taliban and the US/NATO forces. If the latter leaves Afghanistan, our people would face only two internal enemies who will be weaker. Their backbone will break when US/NATO stops funding and supporting them. As you’ve stated, a bloodbath might ensue but the situation right now is catastrophic and cannot get any worse.

When the US/NATO invaded Afghanistan, people were optimistic about the promises made to them. Now, after ten years, the US/NATO forces have killed tens and thousands of innocent children, women and men, and they support the fundamentalist regime of Karzai. People cite the US/NATO as their worst enemies, and there have been many uprisings against their blind bombardments and aerial attacks.

No nation can liberate another nation; it is the responsibility of our own people to rise and free Afghanistan from terrorism and fundamentalism. The US/NATO forces neither want to nor can bring freedom and democracy to Afghan people. They still have many hidden links with the darkest terrorist groups, and use these groups to advance their military, strategic, and regional interests. The US and NATO put no price on the wellbeing of the Afghan people.

Cruciale maanden volgens Cortebeeck

In het weekblad van het ACW, Visie, geeft Luc Cortebeeck, voorzitter van het ACV, een terugblik op de gebeurtenissen van de zomer en een vooruitblik naar wat ons nog te wachten staat.
Enkele treffers:

"Er treedt bij veel mensen zelfs een soort gewenning op aan dat soort slecht nieuws. Maar het blijft ongelofelijk wat er allemaal gebeurt. Eerst moeten de overheden ingrijpen om het financiële systeem te redden en nu zegt diezelfde financiële sector aan de landen dat ze niet meer kredietwaardig zijn. De almacht van ratingbureaus lijkt toe te nemen naarmate hun ongeloofwaardigheid stijgt.
Neem nu die misser van 2.000 miljard dollar bij de rating van het Amerikaanse overheidspapier door Standard & Poor’s. Een ‘rekenfoutje’ met wel heel verstrekkende gevolgen."

“Vanuit de financiële markten en ‘onafhankelijke’ denktanks en aan de politieke rechterzijde is er veel druk om snel en hard te gaan besparen, begrijp: in alles wat sociaal is. Dat is zo kortzichtig. Er zal op een wijze manier ook moeten bespaard worden. Maar daarmee alleen dreigt de economie helemaal stil te vallen. We hebben duurzame economische groei nodig. Want een economie die opnieuw aantrekt, die zorgt voor meer jobs. En meer jobs, dat betekent niet alleen meer inkomsten voor de werknemers en de bedrijven, maar ook voor de overheid. En als er meer mensen aan de slag zijn, moet de overheid ook minder uitgeven. Dat is dubbele winst. Die kortzichtigheid duikt ook op in andere discussies. Neem nu het hele debat over de index. Wat zou er gebeuren als we de index afschaffen? Of een indexering overslaan? Dan verdwijnt alle consumentenvertrouwen en zakt de binnenlandse koopkracht als een pudding ineen. Daar zijn de werknemers, maar ook onze bedrijven en economie de eerste slachtoffers van. En ik vind dat niet uit, hé. Dat is wat er de laatste maanden gebeurd is in Duitsland. Trouwens, niet de index is de oorzaak van inflatie. De echte oorzaak is het gebrek aan controle op de prijzen. Het is toch niet normaal dat we in België twee keer zoveel betalen voor onze elektriciteit als in onze buurlanden? Het wordt tijd dat daar iets aan gedaan wordt.”

“De onderhandelaars staan voor een zeer moeilijke klus, een onontwarbaar kluwen. De staatshervorming, de sanering van de openbare financiën en een vernieuwd sociaaleconomisch beleid… Het is niet makkelijk. En ook allemaal met elkaar verweven.
Maar het wordt wel hoog tijd voor een nieuwe regering die de nodige en de goede beslissingen kan nemen. Neem nu de dienstencheques waar vorige week zo veel over te doen was. Dat systeem staat budgettair op instorten. Wat bijzonder erg zou zijn voor de werknemers en voor de gezinnen die de cheques gebruiken voor huishoudelijke hulp. Het systeem moet dus doordacht bijgestuurd worden. Het ACV koos voor een rechtvaardige aanpak met zijn voorstel om de fiscale aftrek voor rijkere gezinnen die veel cheques gebruiken af te bouwen.
Maar het is uiteindelijk alleen een regering die deze beslissingen kan nemen. Om haar rekeningen op orde te krijgen zal de nieuwe regering een pak maatregelen moeten nemen. En de tijd dringt. Je merkt dat Europa zenuwachtig begint te worden over België. Midden oktober moeten we trouwens onze begroting aan Europa kunnen voorleggen."

“Toen Di Rupo begin juli zijn nota voorstelde, hebben we scherp gereageerd. Dat moest ook. Het laten zakken van werkloosheidsuitkeringen naar een minimumbedrag bijvoorbeeld, en ze beperken in de tijd, dat kunnen we toch niet pikken? De minimumuitkeringen die mensen nu krijgen, liggen al zwaar onder de Europese armoedenorm.
Ondanks alle inspanningen om ze te laten stijgen. Daar nog op beknibbelen zou simpelweg betekenen dat we armoede gaan organiseren. Besparen in de gezondheidszorg is een ander gevoelig punt. Misschien is daar wel budgettaire ruimte in de voorziene groei, maar we willen zeker zijn dat dit niet terechtkomt op de kop van patiënten en werknemers.
Maar Di Rupo gaf ook enkele hoopgevende signalen. Eindelijk is er een opening om inkomsten uit vermogen te belasten. Daarmee komen we tot de kern van de zaak: als de regering nieuwe inkomsten wil aanboren, en ze heeft weinig andere keuzes, dan moet ze die zoeken bij de sterkste schouders. Bij de Belgen met een inkomen uit arbeid is geen ruimte voor extra belastingen. Die marge is er wel bij de grote vermogens, in de vennootschapsbelasting en in de strijd tegen fiscale fraude en ontduiking, zoals onze buurlanden doen. De berichten over de megafraude in de diamantsector illustreren dat pijnlijk.”

“Voorstellen van Europa zijn altijd zeer voorspelbaar. Als het van de Europese Commissie afhangt, vallen de klappen altijd in dezelfde hoek: die van de werknemers en van de uitkeringtrekkers.
Dat is niet anders met de Europese pensioenvoorstellen.
Ik denk dat we allemaal wat langer zullen moeten werken. Maar daarvoor moet de wettelijke pensioenleeftijd niet verhogen. Er zit nog wel wat rek op de effectieve uittredingsleeftijd. Je merkt dat mensen dat ook beseffen. Voor de evaluatie van het Generatiepact, nog zo'n dossier dat eraan komt, heeft het ACV zitten rekenen. En wat blijkt? Sinds 2005 is het aantal werkenden van 50 tot 64 jaar, gestegen met meer dan 200.000. We halen dus ruimschoots de doelstellingen. En die cijfers zullen nog stijgen. Wat zou het verhogen van de pensioenleeftijd trouwens oplossen? Oudere werknemers gaan dan waarschijnlijk massaal naar de werkloosheid of ziekteverzekering, waar volgens allerlei goeroes ook stevig bespaard zou moeten worden. Is dat dan de oplossing? Voor de werkgevers waarschijnlijk wel. Maar dat ze maar beginnen met jobs aan te bieden waarin de werknemers langer kunnen blijven werken. Want als het Generatiepact zijn doelstellingen niet gehaald heeft, is het vooral op dat punt.”

Georganiseerde Islamofobie

Vandaag, kameraden en vrienden, gaan we het hebben over de georganiseerde islamofobie.

9/11 2001 werd gevolgd door een tsunami van islamofobie. Een deel van die tsunami werd georganiseerd door de Amerikaanse regering en 'veiligheidsdiensten', Homeland Security, PatriotAct en aanverwante 'nieuwe' activiteiten moesten de 'homegrown terroristen opsporen en de 'verborgen terroristische cellen' uitschakelen.
De democratie in de VS is er niet op vooruit gegaan in 'het post 9/11 tijdperk'.
Het is er niet gemakkelijk op geworden om moslim te zijn in de VS. Vandaag brengen we een lezing van Zahra Billoo, zij werkt voor de 'Council on American-Islamic Relations'. Ze getuigt over de repressie en de georganiseerde islamofobie van de FBI.

Is Your Community Under Government Attack? Know Your Rights When the FBI Knocks from collision course video on Vimeo.

10 jaar later zijn Sikhs nog steeds slachtoffer van islamofobie

11 september, om het dan toch eens opnieuw te kijken naar de gevolgen van de aanslagen van 2001. Vandaag bekijken we een prachtige reportage van Democracy Now over de impact van de hysterische islamofobie op de Sikh-gemeenschap in de VS.

"Al wie tulband en baarden dragen moeten gevaarlijke moslims zijn"

Meer over de impact van de aanslagen en de hysterische gevolgen voor ethnisch-culturele en godsdienstige minderheden: Unheard Voices.


Voor de Jahils onder ons meer over de Sikhs op wikipedia en Sikhs.be.

het andere 11 september

11 september. 10 jaar later.
Een aanslag met 3000 doden gevolgd door een reeks oorlogen met honderdduizenden doden.

Omdat dat al deprimerend genoeg is, bekijken we vandaag andere 11de septembers.

Democracy Now bekijkt in deze reportage het begin van het geweldloze verzet olv Gandhi en politieke moorden in Guatemala, Haïti en Attica.



En dan uiteraard 11 september 1973:

het Werkwoord Democratie

DeWereldMorgen publiceert deze week een zeer lezenswaardig stuk van Patrick Develtere, voorzitter van het ACW. In deze voorpublicatie uit De Gids op Maatschappelijk Gebied, vertelt Develtere o.a. het volgende:

Ook in België merken we dat democratie een werkwoord is. Net als andere federale landen (Duitsland,..) zijn we in een discussie verwikkeld wie welke bevoegdheden het best kan invullen. In tegenstelling met andere federale landen zijn we door een wederzijdse polarisatie geblokkeerd geraakt.

We doen er goed aan in die troebele discussie drie zaken naar voren te schuiven.

Er bestaat vooreerst niet zoiets als de perfecte staats(her)vorming. Homogene bevoegdheden zijn in een klein land per definitie moeilijk af te bakenen. De verstrengeling van dit land zie je het sterkst in de knoop bij uitstek: Brussel.

Ten tweede, niemand wint bij polarisatie. Het politieke debat is verruwd, waarbij men vaak ad hominem verwijten maakt, of zelfs gewoon begint te schelden. Dat is volledig contraproductief. Daarvoor hoef je zelfs geen andere taal te spreken. In de Verenigde Staten hebben Republikeinen en Democraten dat uitvoerig bewezen met de discussie over het schuldenplafond. Politici zijn trouwens rolmodellen. Ze moeten beseffen dat mensen naar hen opkijken en hun (brutale of vriendelijke; conflictueuze of coöperatieve; ….) gedrag imiteren.

Een staats(her)vorming gaat, ten derde, over efficiëntie: men mag gerust het Pareto-criterium toepassen, dat stelt dat +1 mensen het beter moet(en) hebben. Maar kan men dat garanderen, laat staan bewijzen? En wil men dan ook de overgang mee incalculeren? Laat ons niet dagdromen: er zullen jaren nodig zijn om de overgang te organiseren (wetten, Koninklijke Besluiten, transfer van instellingen en personeel….). En, in die tussentijd is er óók goed beleid nodig.
Besparingen en uitgaven: niet ieder voor zich, maar ieder voor allen

De verstrengeling van dit land is niet alleen belangrijk voor bevoegdheden, ook voor budgettaire kwesties. Steven Vanackere zegt daarover zeer terecht: “Neem de federale besparingen waar we de komende jaren voor staan. Nu doen sommigen alsof de Vlaamse gezinnen en instellingen dat niet zullen voelen. Dat klopt niet. (…) Daarom zeg ik ook: de federale staat is een mede-eigendom. En de waarde van de verschillende appartementen zal heus niet stijgen als we de gemeenschappelijke delen verwaarlozen.” (DS/13 augustus 2011)

Zal deze sanering inspanningen vragen? Natuurlijk. Niets zonder inspanning. Moet iedereen inspanningen leveren? Natuurlijk. We zouden nooit gestaan hebben waar we nu staan indien niet iedereen inspanningen had geleverd. Iedereen erkent de noodzaak tot saneren en tot hervormen van de staatshuishouding. Maar welke reacties worden in de pers geventileerd? Het lijkt wel “ieder voor zich”. Wat we nodig hebben is “ieder voor allen”.

Dat sommige zeer vermogenden nu al zeggen dat ze een bijdrage willen doen voor een begrotingsinspanning is welkom, maar het mag ons ook niet verblinden voor het feit dat de zeer rijken sowieso in België zeer weinig belastingen betalen, dankzij enkele fiscale achterpoortjes. Zeer uitgebreid en secuur uitgelegd in DeWereldMorgen.be van 22 juli 2011 door Danny Bruggeman, ACV-afgevaardigde en diensthoofd fiscaal bestuur van Financiën. De eenpersoonsvennootschappen, vruchtgebruikconstructies, gegoochel met verrekenprijzen,… De lijst is schier oneindig.

Het is niet (alleen) voor onze Bourgondische keuken dat zoveel Nederlanders en Fransen in (respectievelijk) de Kempen of Knokke gaan wonen. Het fiscaal regime is hier zeer gunstig voor een klein percentage gefortuneerden. Professor Michel Maus (VUB) noemt België onverbloemd “een fiscaal paradijs voor degenen die hun welvaart en welstand halen uit een vermogen”.

Voorbeelden zijn legio: men kan als Belg in het tweede en ook het derde verblijf - in Toscane, Benidorm of de Provence – energiebesparende renovaties uitvoeren én die investering fiscaal aftrekken. De regel maakt namelijk geen onderscheid tussen verblijven in België of in het buitenland. Van een zeer pervers Mattheüseffect gesproken waar allicht niemand naar vraagt en waarvan elk maatschappelijk of economisch nut zoek is.

In plaats van Mattheüs-effecten kiezen wij voor de meer rechtvaardige Lucas-methode. Je weet wel: “aan wie veel gegeven is, zal veel gevraagd worden”. Verrassend en verfrissend dan te horen dat ook de heer Etienne Davignon zo begint te redeneren: “Het is niet zo dat mijn dagelijkse levensstijl zal veranderen door zo'n hogere belasting. Daarom is die aanvaardbaar. Je kunt moeilijk mensen extra gaan belasten die nu al op hun tandvlees zitten. Als je extra geld zoekt, dan moet je het doen bij mensen die nog een bijdrage kunnen leveren.”

De inspanningen om onze economie en onze maatschappij door de woelige wateren te loodsen mogen en moeten van eigen bodem komen. Alhoewel we de deuren niet moeten sluiten voor anderen. De Amerikanen, de Japanners, de Duitsers, ja ook de Congolezen hebben veel betekend voor de ontwikkeling van ons welvaartsmodel. In een globaliserende wereld ontsnapt niemand meer aan de internationale economische en financiële kruisbestuivingen. Bekijk bv. hoe de Chinese communisten het Amerikaanse kapitalisme aan het redden zijn.

Maar ook internationaal is democratie een werkwoord. Ook internationaal is er nood aan gefundeerde debatten, analyses, zorgvuldige besluitvorming en rechtvaardige verdeling van lasten en lusten. Het hongerdrama in de Hoorn van Afrika is niet alleen de schuld van vechtende clans. Het is ook de verantwoordelijkheid van zij die hen tot de tanden bewapend hebben. En het zijn niet de stervende Somaliërs en Ethiopiërs die verantwoordelijk zijn voor de stijgende prijzen van het voedsel. Daar zorgen westerse speculanten voor. Dat ze in Oost-Afrika vroeger (slechts) om de tien jaar met extreme droogte werden geconfronteerd en nu zowat om de drie jaar, heeft te maken met klimaatswijzigingen waar geen enkele Afrikaan met de vinger voor kan gewezen worden. Dat mogen ze ons aanwrijven.

Europees tenslotte is er ook werk aan de winkel. Een geoliede democratische Europese machine is er nog niet. Maar er is vooruitgang. Het bewustzijn van de Belg, de Duitser, de Griek en de Hongaar dat hij/zij in het zelfde bootje zit als de Fransman, de Bulgaar en de Pool heeft deze zomer een elektroshock gekregen. Uit het bootje springen betekent verdrinken. Op de boot afspraken maken, de taken verdelen en samen roeien is de enige optie.

Met andere woorden: de tijd is gekomen om te trancheren. Zoals George Bernard Shaw zei: “The possibilities are numerous once we decide to act and not react.”

de dodelijke laptop van Mortys

Omdat er maar zelden iets het bekijken waard is op de televisie, presenteren we vandaag een fantastische gothic korte animatiefilm over de Dood en over de 'immense gevaren van moderne technologie'.

Veel kijkplezier:

MORTYS from Bad Kidow Company on Vimeo.

de GMale

Google, ronduit onmisbaar, met een eigen werkwoord.

Maar ook een bedrijf dat excellent kan luisteren:

Open Monumentendag

Kameraden en vrienden,

Zondag 11 september is het in Vlaanderen wederom Open Monumentendag. Er zijn wederom bijzonder veel interessante plaatsen te bezoeken.
Een overzichtje van alle activiteiten en vooral alle Gentse activiteiten vind je online.

Ik ga hier een beetje reclame maken voor een interessante activiteit in de Sint-Pieterskerk.



Om 14u, 15u en/of 16u kunt u luisteren naar een voordracht van prof. dr. ir. Patrick De Baets rond 'Contrasterende Orgelregisters'. Het conflict in de werking van een orgel.

Om 17u is het de beurt aan een zeer luisterenswaardig stukje Barokmuziek, Leon Bierens speelt op het Van Peteghemorgel 'de strijd tussen David en Goliath' uit de 'Biblische Historien' van Johann Kuhnau (1660-1722).

Bij wijze van voorsmaakje een stukje uitvoering van dit stuk op klavecimbel:


En dat allemaal in een prachtig monument voor letterlijk geen geld.

Tot dan!

de harde realiteit van de technologie van de toekomst

duur gratis onderwijs

Vandaag begint het schooljaar opnieuw voor het leerplichtonderwijs. Een goed moment om eens stil te staan bij de nog steeds niet te onderschatten kostprijs van ons onderwijs.
Enkele interessante passages uit het weekblad Solidair:

In Vlaanderen is het basisonderwijs sterk gereglementeerd. Er bestaat een systeem van dubbele maximumfactuur die bepaalt welke kosten de scholen mogen aanrekenen aan de ouders. De scherpe maximumfactuur omvat activiteiten zoals toneelbezoek, sportactiviteiten, en schooluitstappen van één dag. Ook materialen die kinderen verplicht via de school moeten aankopen, vallen hieronder, zoals een verplicht schoolabonnement op een bepaald tijdschrift. De scherpe maximumfactuur bedraagt voor een kleuter 20 euro per schooljaar en voor een kind in de lagere school 60 euro. De minder scherpe maximumfactuur omvat de meerdaagse uitstappen tijdens de schooluren, zoals zeeklassen of plattelandsklassen. De minder scherpe maximumfactuur bedraagt voor een kleuter 0 euro en voor een kind in de lagere school 360 euro voor de volledige duur van het lager onderwijs.

In het secundair onderwijs swingt de factuur weer de pan uit. Volgens een studie van het HIVA (Hoger Instituut voor de Arbeid) van 2008, bedraagt de rekening die de ouders jaarlijks betalen gemiddeld 978 euro per kind ingeschreven in het secundair onderwijs. Want in tegenstelling tot het kleuter- en lager onderwijs, bestaat er geen specifieke reglementering die de maximumkosten die de scholen aan de ouders mogen vragen vastlegt.


Een van de gevolgen van die schoolkosten is dat ze een selectie-instrument worden bij het begin van het schooljaar. Het feit dat de scholen ondergefinancierd zijn, maakt dat ze nog meer geneigd zijn een beroep te doen op de portefeuille van de ouders. Sinds de jaren 80, is het aandeel van de financiering van het onderwijs in het bruto binnenlands product alleen nog maar verminderd.

De noden zijn nochtans schrijnend: het aantal leerlingen stijgt, de klassen zijn overbevolkt, zieke leraars worden niet altijd vervangen, er is te weinig materiaal, infrastructuur raakt vervallen, er zijn te weinig scholen... Dit gebrek aan financiële middelen weegt onvermijdelijk zwaar op het budget van de gezinnen. Want om de tekorten bij te spijkeren, moeten de ouders remediëringcursussen betalen, boeken, de opvang, het vervoer, en vele andere schoolbenodigdheden.

meer lezen: KBS: 'onderwijs dagelijkse kost?', Schuld Op School en natuurlijk bij de Oproep voor een Democratische School.