aanwinsten november en december

De aanwinsten voor november en december.

Guido Knopp, Adolf Hitler, in de reeks wereldbiografieën van De Morgen, 2010.

Van Jules Verne tot Isaas Asimov. De vijftig beste science-fiction verhalen, 1981.

David P. Chandler, Brother Number One. A political biography of Pol Pot, 1992.

Licht, zonnewende en narcisme

Op 21 december publiceerde Alice Walker volgend prachtige, korte, gedicht:

The Light is Returning to a Darkened World. If there are indeed as many universes as there are grains of sand, let us resolve in the New Year to work on diminishing our narcissism and be content to realize it isn’t all about us.

bron: AliceWalkersgarden





Meer over de winterzonnewende bij wikipedia:

O Magnum Mysterium

Tweede Kerstdag, reden te meer om nog een kerstmuziekje op te zetten. Vandaag posten we het magistrale renaissance-werk O Magnum Mysterium van de hand van Tomás Luis de Victoria (c. 1548 – 1611)





een prachtige uitvoering door het Handel And Haydn Society Chorus, opgenomen door AVIE Records.

Puer natus

Op deze zonnige kerstdag een passend lied, Puer natus in Bethlehem van de hand van Michael Praetorius (1571-1621).




Deze versie, een live opname, Tenet Vocal Artists, Dark Horse Consort, en het Bach Collegium San Diego. U hoort (en ziet) NYC Anne-Marie Dicce, Jolle Greenleaf, en Molly Quinn, soprano Luthien Brackett, alt Matthew Tresler, tenor Paul Tipton, bas Nicholas Daley, Mack Ramsey en Erik Schmalz, baroktrombone Alex Opsahl, cornetto Julie Andrijeski en Robert Mealy, viool Hank Heijink, teorbe Daniel Zuluaga, luit Ruben Valenzuela, kistorgel.

kerstkatmis

Actiedag 14 december "Werknemers verdienen beter"

Werknemers slikten de laatste jaren

• een indexsprong, 
• duurdere facturen en dus minder koopkracht
• nog meer flexibiliteit en werkdruk op hun bord
• de pensioenleeftijd op 67 jaar
• afbraak van eindeloopbaanregelingen zoals SWT en landingsbanen (halftijds en 4/5de vanaf 55 jaar) lagere jongerenlonen en onzekere contracten aan de start 

De werknemers draaien op voor de rekening, maar voor de werkgevers is het nog altijd niet genoeg.

• nul marge voor loonopslag
• het afschaffen van de loonbarema’s 

jullie verdienen beter!

Hoog tijd dus voor:

• vrije loononderhandelingen met respect voor de loonbarema’s 
• sterk aan de start via voltijdse jobs van onbepaalde duur 
• een zeker perspectief op eindeloopbaanregelingen, zoals SWT, landingsbanen en pensioenmogelijkheden tussen 60 en 65 
• Werkbare en leefbare arbeidstijden 
• Meer collega’s op de werkvloer 

 lees het gemeenschappelijke pamflet:

Hanukkah Sameakh!

Kameraden en vrienden, het is Hanukkah!




Zij het vieren, geniet er van, A frielechen Chanukah

dag van het gentse historische onderzoek

Beste vrienden, vandaag is uw kameraad te gast in het STAM voor de jaarlijkse Dag van het Gentse Historische Onderzoek.


13.30 uurOpening boeken- en infomarkt


14 uur

• Verwelkoming door Annelies Storms, schepen van Cultuur, Toerisme en Evenementen van de Stad Gent
• Verslag van de activiteiten van de MGOG door prof. dr. Marc Boone, voorzitter MGOG
• Keynote speaker: dr. Janna Coomans (UVA) - Op zoek naar de gezonde stad: openbare hygiëne in middeleeuws Gent 

15 uur
Koffiepauze met boeken- en infomarkt

16 uur
Presentaties van onderzoek en projecten

• Jo Van Herreweghe & Frederik Vanderstraeten - Erfgoedwandelplannen Gent (Cultuur Gent)
• Annelies Nevejans & Tina De Gendt - De vierkante kilometer, case: Neuseplein (STAM & De Poorten)
• Hans Blomme - Deep mapping: cartografie als participatief middel voor historisch onderzoek (UGent, Vakgroep Geschiedenis)
• Tinneke Van Gassen - Verleden week: projectweek Gentse historici in spe (UGent, Vakgroep Geschiedenis)
• Emmanuel Van Damme - Gentse wijken verkend (Freinetmiddenschool Gent)

Rondetafelgesprek gemodereerd door Brecht Dewilde (STAM)

17.15 uur
Uitreiking Prijs van het Gentse historische onderzoek

Eindigen gebeurd uiteraard met een serieuze receptie.



Tot daar en dan zou ik zo zeggen.

Sinterklaas-tijd

6 december,
Sinterklaas, maar dan met Bert en Ernie.




wie het viert, geniet er van.

dag van de vrijwilliger

Dag van de Vrijwilliger - La Journéé des Volontaires
Een dag om de vrijwilligers eens extra luid te bedanken.

Voor het Actieplatform maakte ik deze visual. Ik moet nog serieus werken aan mijn grafische skills. Maar bon, het is iets.

Ik raad iedereen aan om de site vlaanderenvrijwilligt.be te bekijken. Er dreigt van alles te veranderen op het vlak van wetgeving. En uiteraard vooral veranderingen in de negatieve zin.

Stevig vergoed vrijwilligerswerk is slecht betaald werk. Zorg voor werkbaar werk zodat mensen energie genoeg hebben om onbezoldigd en geheel vrijwillig hun steentje bij te dragen!

j'ai climat!

Zondag 2 december - Claim The Climate!

De Strijd om de Tijd

Vandaag gaat uw kameraad naar de Vooruit voor een zeer interessante boekvoorstelling. Olivier Pintelon, goede vriend uit de studententijd en politicoloog werkend voor de studiedienst van het ABVV, schreef een boek over arbeidsduurvermindering.

 

Is het een natuurwet dat het spitsuur van ons leven bestaat uit rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan? Pintelon sprokkelt verhalen, duikt in oude geschriften en werpt een blik over de landsgrenzen. Waarom experimenteert men in pakweg Zweden met de 30 urenweek terwijl dat idee hier taboe lijkt? Een inspirerend verhaal over hoe mannen en vrouwen morgen werk, zorg, engagement en me-time kunnen combineren.

Meer info over het boek.

De boekvoorstelling zelf zal ook bijzonder interessant worden. Aan het woord komen: uiteraard eerst en voorstel Olivier Pintelon zelve, maar ook Thomas Blommaert (uitgeverij EPO), Daniel Bernmar (vice-burgemeester Göteborg), Bruno Vanobbergen (Vlaams kinderrechtencommissaris), Ilse De Vooght (Femma), Miranda Ulens (Vlaams secretaris ABVV), Stefaan Decock (Algemeen secretaris LBC-NVK), Samira Atillah (activiste en auteur) en Christophe Callewaert (De Wereld Morgen). Gastvrouw: Caroline De Neve (Vermeylenfonds). Met live muziek van Emy Kabore.

Geef toe, bijzonder interessant.

Meer over deze avond.

Tot straks.

14 november 1918 in Kapelle-op-den-Bos

Vandaag is het exact honderd jaar geleden dat mijn overgrootvader omkwam.

Op 12 november 1918 hield een goederentrein halt op de spoorlijn Dendermonde-Mechelen in Kapelle-op-den-Bos. Het was een goederentransport van het Duitse leger, in terugtocht naar Duitsland. De Duitse soldaten die de trein bemanden begonnen 's avonds de inhoud van de wagons te verkopen. De volgende dag heropende 'de verkoop'. Tot 11u, dan hervatte de trein haar reis, de soldaten hadden wat extra cash op zak, de bevolking van Kapelle had 'een slag kunnen slaan'. Een tiental wagons bleek afgekoppeld en bleef in Kapelle achter.
De 14de november gingen de mensen op verkenning. Het gerucht (en de hoop) ging de ronde dat er eten in die wagons zou kunnen zitten. De mensen gingen kijken, braken binnen in een wagon en iemand probeerde een krak te openen.
Het bleek echter niet om een krat suiker te gaan, maar om munitie.


Een geweldige ontploffing volgde, met 19 doden en talrijke gewonden.
Een van de doden, Jan Lodewijk Van Ingelgom, geboren in Londerzeel op 17 januari 1894, beroep: werkman.
Jan Lodewijk was getrouwd met Maria Judith De Bondt, huishoudster, 20 jaar oud. Het echtpaar woonde op de Oostvaartdijk, 16.
Hij liet een zoontje van twee jaar achter, Albert. Zijn vrouw was zwanger, zijn tweede zoon, Jan Joris, zou op 12 maart 1919 geboren worden.

Meer van dit alles kun je lezen bij de lokale Erfgoedcel.

profetische woorden van Engels

En uiteindelijk is voor Pruisen - Duitsland geen andere oorlog meer mogelijk dan een wereldoorlog en wel een wereldoorlog van tot heden onvermoede omvang en hevigheid. 8 tot 10 miljoen soldate zullen zich wederzijds afmaken en daarbij heel Europa zo kaal vreten als een sprinkhanenplaag nog nooit gedaan heeft. De verwoestingen van de dertigjarige oorlog, gecomprimeerd in drie à vier jaren en over het hele continent verspreid; hongersnood, epidemieën, algemene verwildering van het leger en van de volksmassa's als gevolg van de acute nood; een hopeloze verwarring in ons kunstmatige mechanisme van handel, industrie en krediet, die op een algemeen bankroet uitloopt; het ineenstorten van de oude staten en van hun traditionele staatkundige wijsheid, zo dat de kronen bij dozijnen op het plaveisel rollen en niemand te vinden is die ze opraapt; de absolute onmogelijkheid te voorzien hoe dit alles zal aflopen en wie als overwinnaar uit de strijd zal treden; slecht één absoluut zeker resultaat: de algemene uitputting en het tot stand komen der voorwaarden voor de uiteindelijke overwinning van de arbeidersklasse.

Dat is 't vooruitzicht wanneer het ten top gedreven systeem van de bewapeningswedloop eindelijk zijn onvermijdelijke vruchten zal dragen. Dat is het, mijne heren vorsten en staatslieden, waarheen u in uw wijsheid het oude Europa gebracht heeft.

Friedrich Engels, London 15 december 1887

 geschreven als inleiding voor: S. Borkheim, Zur Erinnerung fur die deutschen Mordspatrioten. 1806-1807, Hottingen-Zurich, 1888.
geciteerd door Lenin in Profetische woorden, verschenen op 2 juli 1918 in Pravda. Uitgegeven in CW V27. Deze vertaling: Lenin, Over rechtvaardige en onrechtvaardige oorlogen, Uitgeverij Progres, 1990.

Nie wieder Krieg!

11 november 2018 - herdenkingen die barsten van het militarisme, Kriegsministers die met uitgestreken gezicht bloemen leggen terwijl ze bommenwerpers per dozijn bestellen en de wapenindustrie overuren draait.


Vandaag meer dan ooit Nie wieder Krieg!

Die Mütter - een prachtig monument vol wanhoop, radeloosheid, intens verdriet, en solidaire verbondenheid.




meer over Käthe Kollwitz

Kruiwagenlezing XXXII

Vanavond is het wederom tijd voor de jaarlijkse Kruiwagenlezing.

Zoals steeds boeiende lezingen over Gent, archeologie en monumentenzorg, georganiseerd door Stad Gent, De Zwarte Doos, Dienst Stadsarcheologie en Monumentenzorg & GVSALM vzw.

Op het programma dit jaar:

- Archeologische opgraving in de Kerkstraat, Gentbrugge
   Jasper Billemont

- Dagelijkse Kost. De materiële cultuur van voedselbereiding - en consumptie in de (post)middeleeuwen
  Maarten Berkers

- De bijzondere geschiedenis van de wijk het Nieuwpoortje 
  Frank Gelaude

- De Parklaan in Gent, een beschermd stadsgezicht
  Daan Declercq



Dit alles vanavond, vanaf 20u in het Sint-Baafshuis, Zaal Van der Noot, Biezekapelstraat 2, Gent, voor slechts 5 euro.

Tot straks!

'dromen met Ri De Ridder'

Allerzielen

Allerheiligen: een stap terug

Op deze fraaie Allerheiligen een gedicht.
Een gedicht, geïnspireerd door de Heilige Oscar Romero.

Het helpt om af en toe een stap terug te doen
en een beetje afstand te nemen.
Het koninkrijk overstijgt niet alleen onze krachten
maar ook onze blik.
In ons leven voltooien we maar een fractie van
het schitterende plan van God.
Niets van wat we doen is volledig,
wat een andere manier is om te zeggen
dat het koninkrijk ons altijd zal overstijgen.
Geen enkele mening zegt alles.
Geen enkel gebed drukt heel ons geloof uit.
Geen enkele biecht brengt volmaaktheid.
Geen enkel pastoraal bezoek geneest alles.
Geen enkel project verwezenlijkt de hele zending van de kerk.
Er is geen doelstelling of hij vergeet wel iets.
Waarom we er dan zijn?
Om zaden te planten die op een dag zullen groeien.
Om water te geven aan wat al geplant is, wetende dat daar de toekomst begint.
Om funderingen te gieten waarop kan worden gebouwd.
Om te zorgen voor gist, die alles zal doen rijzen, veel beter dan dat wij dat zouden kunnen.
We kunnen niet alles doen
en dat is een bevrijdende gedachte.
Ze maakt dat we iets doen,
en het zeer goed doen.
Misschien onvolledig, maar een begin, een stap op de weg,
een kans voor Gods genade om binnen te komen en het van ons over te nemen.
Misschien zien we zelfs nooit het eindresultaat,
maar dat is het verschil tussen een bouwmeester en een werkman.
Wij zijn werklieden, geen bouwmeesters,
wij zijn een dienaar, niet de messias.
Wij zijn profeten van een toekomst die niet van ons is.

Het Romero-gebed, een gedicht geschreven door Ken Untener en John Dearden, geïnspireerd door Oscar Romero.

aanwinsten oktober

Ook in oktober heeft uw kameraad allerlei boeken uit allerlei dubieuze krochten naar zijn hol gesleept.

Peter Teitler, Lessen in orde. Handboek voor de onderwijspraktijk, Bussum, 2010.

Emmanuel Gerard en Jozef Mampuys, Voor Kerk en Werk. Kadoc jaarboek 1985.

Walter Baeten, Patronaten worden Chiro. Jeugdbewegingen in Vlaanderen 1918 - 1950, Davidsfonds, 1993.

Sint-Martinuskerk, Baarle-Drongen, Cultuur Gent, 2018.

Leo Tolstoy (& Peter Sekirin), A Calendar of Wisdom, London, 1998.

Beschermingsbeglazing voor monumentaal gebrandschilderd glas, Gent, 2000.

L. Collin, L. Robijns en L. Verpoest, Het Gentse Bisschopshuis. Monument van vroege neogotiek, Gent, 1993.

An Hernalsteen, De Westerbegraafplaats van Gent, Gent, 2000.

Lindsay Vandenabeele, Jeruzalem in de crypte. De muurschilderingen in de crypte van de Gentse Sint-Baafskathedraal, Gent, 2007.

de splitsing van België is nabij

Dit weekend kon u een zeer lezenswaardig opiniestuk lezen over dé kloof in ons land, niet noord-zuid, maar boven en onder de armoedegrens.

Schrijvers: Wouter Hillaert, Hart boven Hard; Aleidis Devillé (docent Thomas More); Bérénice Storms (CEBUD, Thomas More & CSB UAntwerpen); Bernard Hubeau (UAntwerpen); Heidi Degerickx (UGent); Ides Nicaise (KU Leuven); Jan Vranken (UAntwerpen); Michel Vandenbroeck (FPPW, UGent); Sacha Dierckx (Denktank Minerva); Sara Willems (UGent); Tess Penne (CSB UAntwerpen).

Ik neem het hier geheel en al over:

We leven in België steeds meer in twee landen. Niet zozeer ten noorden en ten zuiden van de taalgrens, maar boven en onder de armoedegrens. Het is een splijtzwam die dit land veel dieper dreigt te splitsen dan de communautaire kwestie. Beste nieuwe burgemeesters, beste federale regering: neem uw verantwoordelijkheid.

De voorbije weken kwamen zowel ongelijkheid als armoede prominent in het nieuws. Op 8 oktober presenteerde Oxfam haar ongelijkheidsindex, waarin België op de zesde plaats van de wereld prijkt. ‘België bijna kampioen ‘ongelijkheid bestrijden’’, kopte De Standaard. Nog geen week later kwamen armoedeorganisaties op straat om aandacht te vragen voor de 1,8 miljoen mensen in België die nog steeds in armoede leven. Van de wereldtitel armoedebestrijding is dus nog lang geen sprake.

Bijna lijkt het alsof er twee Belgiës bestaan. Het België van de mensen van stand boert goed. De dividenden stijgen, het aantal miljonairs stijgt, hun vermogen stijgt. Opeenvolgende pogingen om die vermogenswinst ook maar een beetje te herverdelen hebben amper iets opgeleverd. De kaaimantaks haalt slechts kruimels op van het gebakken broodje van de aandeelhouders in dit land.

In het andere België leeft één op de zes Belgen in armoede. Drie miljoen inwoners zijn niet in staat een week vakantie te betalen, één op de vier mensen met een handicap leeft in armoede en 157.000 mensen zijn afhankelijk van de voedselbank – een verdubbeling sinds 2000. Hallucinante cijfers.

Hou uw belofte om alle uitkeringen op te trekken tot boven de armoedegrens. En pak de olifant in de kamer aan: een rechtvaardige herverdeling van de rijkdom

De kloof tussen de rijkste rijken en het gros van de bevolking gaapt: de rijkste 1% bezit al evenveel als de onderste 60% van de bevolking. Dat die ongelijkheid in internationaal perspectief nog meevalt, is voor die 1,8 miljoen mensen in armoede slechts een heel schrale troost. Ze zijn niet alleen financieel kwetsbaar, maar zien ook hun gezondheid en zelfs hun levensduur gefnuikt.
Vooral in onze centrumsteden is de situatie alarmerend. In Antwerpen eindigde de kinderarmoede het afgelopen jaar alweer hoger: vandaag groeit maar liefst 17,5% van de peuters op in omstandigheden waartoe niemand zijn eigen kinderen wil veroordelen. In Oostende steeg de armoede sinds 2012 van 26,7% naar 34%.

Voor een rijke samenleving als België is dat een rood knipperlicht. Zeker als de plek waar je geboren wordt, bijna perfect je verdere ontwikkelingskansen voorspelt, mede omdat ons onderwijssysteem dat onevenwicht eerder nog versterkt dan remedieert. De latere sociale factuur van die ongelijkheid valt vele malen hoger uit dan wat het kost om alle kinderen de kansen te bieden waar ze recht op hebben.


Beste regering Michel, toch laat u intussen uitschijnen alsof u iedereen een banket aanbiedt. Dat klopt vooral voor het België van de grote portemonnees – en in mindere mate voor hen die werk gevonden hebben (laat ons eerlijk zijn, mede dankzij een gunstige internationale conjunctuur). In het andere België gooit u voor velen de deur voor de neus dicht. Zelfs van uw regeringsbelofte om de minimumuitkeringen boven de armoedegrens te tillen kwam nog niet veel in huis, terwijl dat maar een eerste stap zou zijn. Referentiebudgetten leren immers dat zelfs een inkomen net boven de armoedegrens niet volstaat voor gezinnen die huren op de private markt. Er zijn dus nog veel meer mensen met geldzorgen dan de cijfers verklappen.

‘Jobs jobs jobs’ is uw antwoord. Maar wat als die voor veel werknemers steeds minder geld in het laatje brengen, onder meer door flexibilisering?

Toch bemoeilijkte u de toegang tot de sociale zekerheid, bijvoorbeeld door besparingen op de uitkeringen voor langdurig zieken en het beperken van de inschakelingsuitkering. Niet toevallig steeg tussen 2014 en 2018 het aantal leefloongerechtigden met 40%. Het armoederisico van werklozen steeg tot 49,1%. De helft van de vrouwen heeft minder dan duizend euro pensioen.

‘Jobs jobs jobs’ is uw antwoord. Maar wat als die voor veel werknemers steeds minder geld in het laatje brengen, onder meer door flexibilisering? Activering lost de ongelijkheid niet op: de jongste tien jaar kwamen er 50.000 à 55.000 ‘werkende armen’ bij en steeg het armoederisico voor werkenden van 3,9% naar 5%.

Maak dus, voor de zeven maanden die u nog resten, eindelijk werk van zeker twee maatregelen om beide Belgiës weer dichter bij elkaar te brengen. Hou uw belofte om alle uitkeringen op te trekken tot boven de armoedegrens. En pak de olifant in de kamer aan: een rechtvaardige herverdeling van de rijkdom, met een progressieve vermogensbelasting en een echte aanpak van fiscale fraude. Hoeveel LuxLeaks en PanamaPapers moeten we nog verteren vóór dat wegstromende geld wordt ingedijkt? Volgens onderzoek varieert het tussen 8 en 36 miljard euro aan verloren belastinginkomsten per jaar.

U had het die zondagavond na de gemeenteraadsverkiezingen allemaal over ‘verbinden’. Nu bent u aan zet om die belofte ook waar te maken

Beste nieuwe burgemeesters, ook u kan iets doen aan die splitsing van België. Gaat u voor een stad waarin zieken en ouderen zich opgegeven voelen, waarin nieuwkomers wegschimmelen in krotten, waarin egoïsme en hardheid de toon uitmaken? Of kiest u voor een stad waarin niet pech je toekomst bepaalt, maar wel een gezamenlijke keuze voor medemenselijkheid? Echte veiligheid begint bij ieders welbevinden thuis, op school, op het werk.

U had het die zondagavond na de gemeenteraadsverkiezingen allemaal over ‘verbinden’. Nu bent u aan zet om die belofte ook waar te maken. Breng gelijkheid in de praktijk door naast luxeappartementen in het centrum ook echt ambitieus te zijn in sociale woningbouw. Voer praktijktesten in tegen de manifeste discriminatie. Investeer in aanvullende steun bovenop het leefloon. Een splitsende stad is een tikkende tijdbom voor iedereen. Ook voor het eerste België.

Leven in het België van onder de armoedegrens leidt tot sociale uitsluiting op allerlei levensdomeinen: inkomen, werk, onderwijs, wonen, sport en cultuur. Mensen in armoede missen de kansen om aan het maatschappelijk leven deel te nemen. Hoe wankeler dat fundament, hoe dieper de kloof en hoe onzekerder de democratie. Ons land is welvarend genoeg om iedereen vooruit te helpen.
Dit is geen naïeve praat. De ‘goede samenleving’ bouwt op rechten voor iedereen en staat zwart op wit beschreven in artikel 23 van onze Grondwet: het recht van ieder op een menswaardig bestaan. Van die grondwet hebben we er nog altijd maar één. Geen twee.

samen 1 voor Artikel 23

We moeten praten. Voor één keer niet over de waan en het getwitter van de dag, maar over de bedding van onze samenleving ónder die stroom van nieuws. Stilzwijgend wordt die bedding meter bij meter verlegd. Tot we op een dag dreigen uit te monden in een zee van gesmolten ijskappen, waarop een blije minderheid vrij kan surfen, terwijl de rest kopje onder gaat?
Velen van ons hebben kinderen. Zij maken de komende vijftig jaar heel concreet. Hoe kunnen zij een zinvol en menswaardig leven leiden? Hoe starten zij hun leven, met wat in hun rugzak? En welk soort steden willen we voor hen achterlaten, op welke planeet?

De antwoorden zijn geen toekomstmuziek. Het zijn cruciale keuzes die we vandaag moeten maken: over de ecologische kost van onze energie, de prijs van onze zorg, de verhouding tussen werk en rust. Laten we dat allemaal over aan de meest concurrentiële onderneming of zorgen we voor een gedeelde basis als samenleving? Gunnen we andere kinderen ook wat we dromen voor die van ons?
Op al deze vragen bestaat het antwoord in feite al. Het staat in onze grondwet, in Artikel 23: ‘Ieder heeft recht een menswaardig leven te leiden.’ Er staat niet in dat onze economie kost wat kost moet groeien. Er staat niet in: ‘je afkomst bepaalt je kansen’. Wel staat er zwart op wit: ‘Iedereen heeft recht op arbeid, op sociale zekerheid, op bescherming van de gezondheid, op een behoorlijke huisvesting, op een gezond leefmilieu, op culturele en maatschappelijke ontplooiing, op gezinsbijslag.’

Vanuit het Vlaamse én franstalige middenveld voelen wij vandaag de nood om iedereen aan dit grondwetsartikel te herinneren. Samen delen wij immers het gevoel dat we afglijden naar een samenleving waarin deze rechten meer een luxe worden dan een vanzelfsprekendheid.
In de dagelijkse stroom lijken het slechts nieuwtjes: meer stikstof in onze longen, meer burn-outs op het werk, minder verdienende flexi-jobs, hele gezinnen in beschimmelde woningen, verhoogde pensioenleeftijd voor een kleiner pensioen, rechtszaken tegen wie hulp biedt aan mensen op de vlucht, besparingen op openbaar vervoer, opgesloten asielkinderen, lange wachtrijen voor een sociale woning, stijgende kinderarmoede in onze steden, te dure rusthuizen, discriminatie op de arbeidsmarkt… Het glijdt voorbij in het nieuws, maar voor veel mensen doet het de grond onder de voeten wegbrokkelen.

Natuurlijk kan niemand de twaalf werken van Herakles in één keer fiksen. Ook onze regering is het kind van bredere mondiale tendensen. Maar we mogen van onze politieke vertegenwoordigers toch wel verwachten dat ze Artikel 23 niet nog verder ondergraven? De regering-Michel zou de uitkeringen optrekken tot de armoedegrens, maar de tijd tikt weg om die belofte alsnog waar te maken. Ze zou de koopkracht aanzwengelen, maar trok voor vele gezinnen eerder de vaste rekeningen op. En zo wordt alles en iedereen die vandaag niet ‘nuttig’ zou zijn, steeds meer verdacht.
Dus daarover moeten we praten. Hoe leggen we aan onze kinderen uit dat de waarden die we koesteren in ons gezin, van gelijkheid tot onvoorwaardelijke zorg, steeds minder terugkomen in de samenleving zelf?

Wij zijn tot zoveel meer in staat. Elke dag werken zoveel mensen en verenigingen aan meer duurzaamheid, meer gelijkheid, meer menswaardigheid, minder racisme en discriminatie. Weinigen van hen kennen Artikel 23, maar ze handelen ernaar als van nature. Omdat we met stijgende dividenden niets zijn als ook het water stijgt, als het verkeer vastloopt, als de muren rond Europa er een gevangenis van maken, als in het land van ‘eendracht maakt macht’ het volk diep verdeeld geraakt.

De debatten in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen hebben het aangetoond: mensen willen in de eerste plaats gezonde lucht, een betaalbare woning, meer zekerheid, gelijke kansen, genoeg ruimte om zich vrij te verplaatsen en te ontplooien… Zijn dat overdreven wensen omdat de beurs vaak anders redeneert?

Wij moeten het terug hebben over de kern van de zaak: wat wij noodzakelijk achten als mens, los van inkomen of achtergrond. In essentie gaat onze toekomst over grondrechten: de menselijke basisgarantie die we elkeen willen bieden, als kroon op het werk van onze lange ontwikkelingsgeschiedenis.

Daarvoor staan wij vandaag op. Wij willen het niet langer aankijken van aan de oever. Over de stroom van nieuws, als bewakers van de menselijke bedding van onze samenleving, slaan wij een brug over sectoren en taalgrens heen. Met de tweetalige campagne ‘Tam Tam – Hart boven Hard’ komen wij samen op voor Artikel 23.

En dat doen we met een voorstel: om elke politieke beslissing, van onze Belgische regering tot onze kersverse gemeenteraden, voortaan officieel te toetsen aan Artikel 23. Respect voor onze menselijke waardigheid moet de bedding blijven waarop onze samenleving blijft varen.

Wij, ondertekenaars van deze oproep, houden het niet bij praten alleen. De komende maanden zullen wij 23 concrete voorstellen uitwerken en voorleggen aan vele duizenden mensen: hoe willen wij dat onze volgende regering Artikel 23 invult voor de 21e eeuw? Voor ons wordt dat de inzet van de verkiezingen in mei: de basisvoorwaarden garanderen voor een open, duurzame en rechtvaardige samenleving voor iedereen. Onze kinderen verplichten ons daartoe. Omdat er wel degelijk alternatieven zijn. 

een open brief onderschreven door een impressionant aantal personen en  organisaties. Meer op hartbovenhard.be

Peperdure pillen

Op deze fraaie maandag een bekijkenswaardige documentaire. VPRO Tegenlicht brengt deze week een onthullende reportage over de farmaindustrie, de farmalobby en haar greep op onze gezondheidszorg.

Big Pharma heeft de prijsbepaling van nieuwe medicijnen stevig in handen. De productiekosten zijn geheim en alle pogingen van academische ziekenhuizen en apothekers om medicijnen goedkoper te maken worden met succes tegengehouden door de industrie. VPRO Tegenlicht volgt vijf professionals die dit niet meer accepteren en vanuit hun persoonlijke betrokkenheid in actie komen en met nieuwe modellen experimenteren. Deze gedreven pioniers willen medicijnen voor iedereen beschikbaar en betaalbaar maken en laten zien dat dit kan.

Alle info op de VPRO-website. 

ziek

uw kameraad is een paar dagen buiten strijd.
Maar laat dat de pret niet vergallen.

tot binnenkort!

aanwinsten september

Eind september, tijd voor een oplijsting van de 'aanwinsten' van deze maand.

Gavriil Petrosjan, Cultuur, in de reeks De Sovjet-Unie vandaag en morgen, Novosti, 1983.

De PVDA in vogelvlucht. Een halve eeuw eigenzinnig Marxisme, PVDA, 2018.

Kies Partij voor een Stad op Mensenmaat, Stadsprogramma Gent 2018, PVDA, 2018.

Karl Marx bicentenary, Communist Review, nr. 87, 2018.

actieplatform

Beste vrienden, het moest er eens van komen.

Uw kameraad is aan de slag bij het Actieplatform Gezondheid en Solidariteit.

meer, veel meer volgt.

in tussentijd:

Actieplatform - Platform d'action



                                                                                                                           

Manifiesta!

Kameraden en vrienden, het is weer zover, tijd voor Manifiesta, feest van de solidariteit.

Een overvol programma, met veels te veel te doen. Bekijk het volledige programma.

Voor de late beslissers, koop hier uw ticket.

Gent 6 september - bevrijdingsdag

6 september 1944 - de bevrijding van Gent

 Bevrijdingsdag is 'een feestdag met een zwart randje'. Een dag die het einde betekende van een lange bezetting, maar ook een dag waarop het nog volop oorlog bleef. De krijgsgevangenen, de verplicht tewerkgestelden en de eindeloze reeks gevangen en gedeporteerden bleven weg. Het bleef bang afwachten voor familie en vrienden of ze hun geliefden ooit terug zouden zien. 

Het is erg symbolisch dat er vandaag een manifestatie doorgaat tegen het eigentijdse fascisme. Om 19u, aan de schaapstal, manifestatie tegen Schild en Vrienden. Pano heeft het vuile, ranzige en zwarte karakter van deze bende haarfijn in beeld gebracht. Fascisme is niet iets van een ver verleden. Opkomen tegen fascisme, racisme, seksisme, homofobie, is een permanente opdracht voor elke democraat.

'economische overwegingen domineren in onderwijs'

Ons Recht heeft voor de start van het nieuwe schooljaar een zeer lezenswaardig artikel.

Het onderwijs in ons land en in Europa staat sinds jaren serieus onder druk. Hoe langer hoe meer wordt onderwijs alleen gezien als een apparaat dat jongeren en anderen economisch (meer) inzetbaar moet maken. Meer en meer wordt onze maatschappij door een economische bril bekeken, bestuurd en geëvalueerd. Wat economisch winst kan opleveren wordt verwelkomd en aangemoedigd, wat als een potentiële economische uitgave wordt gezien, moet tot elke prijs worden vermeden. De rekening hiervoor laten we trouwens liefst door anderen ophoesten.

De gevolgen van deze keuze voor het onderwijs tekenen zich meer en meer af. Ze lijken soms positief, maar toch zijn er meer en meer negatieve gevolgen waar te nemen. Onderwijs verengt zich, in het licht van het hier en nu direct economisch inzetbaar zijn, gaandeweg meer en meer tot het aanleren van dingen. Doe dit, doe dat zeker niet. Denken moet alleen nog gebeuren vanuit aangereikte, uniforme en als absoluut voorgestelde algoritmen.
Buiten de lijntjes kleuren wordt bijzonder of eigenaardig gevonden, wie dat doet, wordt in menig geval genegeerd, desnoods verwijderd. Er wordt gemikt op uniformiteit en gemiddeld zijn, diversiteit en uitmunten worden geassocieerd met meerkosten. Een klein voorbeeld van de trieste evolutie: taalfouten worden meer en meer onbelangrijk gevonden, als het nodig is, zal ‘een specialist’ teksten wel verbeteren.

Tijd dus voor een fundamentele bezinning over één en ander. Meer en meer worden de rekeningen nu gepresenteerd. En in een economische context moeten organisaties en scholen die wel kunnen betalen, bij voorkeur op tijd.

lees het volledig artikel.

aanwinsten augstus

Eind augustus,  tijd om de aanwinsten van deze maand op een rijtje te zetten.

Hubert Lampo, De Zwanen van Stonehenge. Leesboek over magisch-realisme en fantastische literatuur, Amsterdam, 1986.

Lootens, J. (red.), De Sint-Sixtusabdij van Westvleteren. geschiedenis, spiritualiteit, bouwen aan de toekomst, Davidsfonds, 2012.

Luc Sante, Het Andere Parijs. Reis naar een verdwenen stad, Polis, 2018

Open Monumentendag

Hotel Lousberg - de Hemptinne, zegt u misschien niets, maar dit is een van de mooiste stadspaleizen van onze stad.

Tot voor kort in de smerige handen van Optima, nu gelukkig publiek bezit. En te bezoeken op Zondag 9 september Open Monumentendag - Vandaag starten de inschrijvingen voor (geleide) bezoeken aan dit en een aantal andere zeer bekijkenswaardige stadsgebouwen:

lees meer

vakantie te lang of aanbod te beperkt?

De jaarlijkse 'de vakantie duurt te lang'-discussie flakkerde recent weer eens op.

Het VBO moest zich er blijkbaar eens mee moeien. Die vonden uiteraard dat de vakantie te lang duurt. Een uitstekend antwoord kwam er van Hafsa El-Bazioui, actief bij groen en maatschappelijk werker.

Misschien moeten we de vraag eerder omdraaien: Ligt het aan de duurtijd van de vakantie, of is het aanbod aan buitenschoolse prikkels en stimuli voor een heleboel kinderen gewoon ontoereikend?
Als ouder van twee kinderen weet ik maar al te goed hoe uitdagend het is om de zomervakantie met pedagogisch verantwoorde activiteiten te vullen. Waar je als ouder ook je vakantie doorbrengt: je moet altijd creatief zijn, zoeken en puzzelen. En niet iedereen heeft de tijd of de middelen om elke dag uitstappen te plannen.

Lokale overheden kunnen hier een belangrijke rol in spelen door samenwerkingen tussen scholen, vrijetijdsaanbieders en jeugdwerkingen te stimuleren. Op die manier kunnen laagdrempelige vakantieactiviteiten georganiseerd worden, waar spel en leerprestaties hand in hand gaan.

 'Duurt de vakantie te lang?' is dan ook niet de juiste vraag: 'Is het vakantieaanbod te beperkt?', is de vraag die we ons wel moeten stellen.

Een sterk vakantieaanbod is voor iedereen toegankelijk en gevarieerd. En net op die punten wringt het schoentje in heel wat gemeentes: activiteiten zijn onbereikbaar voor een heleboel ouders en hun kinderen, zowel letterlijk als financieel. De ongelijkheid inperken doet het in geen geval, integendeel, en dat valt te betreuren. Los van mogelijke verschillen in sociale en economische achtergronden hebben kinderen immers heel wat met elkaar gemeen: elk kind is een ontdekkingsreiziger en elk kind is een speelvogel, zowel tijdens als buiten de schooluren.

lees het volledige stuk bij Knack.

'cultuurmarxisme' en Gramsci

Kameraden en vrienden,

 vandaag aandacht voor Antonio Gramsci. Italiaans communist uit de eerste helft van de vorige eeuw. Vandaag de dag onderwerp van ronduit obsessief gedrag van extreem-rechtse nitwits.

Als we de bestrijders van het cultuurmarxistische gevaar mogen geloven is Antonio Gramsci het brein achter deze sluimerende coup. Hij zou degene zijn die de klassenstrijd inruilde voor de cultuuroorlog, die ideologie belangrijker achtte dan de economie en zo linkse rebellen inspireerde tot een ‘lange mars door de instituties’. Die mars is inmiddels zo goed als voltooid, claimt Cliteur, want zonder dat we er erg in hebben zijn de universiteiten, kranten en de publieke omroep in handen gevallen van Gramsci’s discipelen. Instemmend citeert hij de alt-right provocateur Milo Yiannopoulos: ‘Als je je afvraagt waarom je gedwongen wordt om diversiteitscursussen of colleges genderstudies te volgen aan de universiteit, of waarom al je professoren een hekel lijken te hebben aan de westerse cultuur – het is de schuld van Gramsci.’

Dit staat te lezen in een interessant stuk in De Groene Amsterdammer, een blad waar we in België toch alleen maar van kunnen dromen. 

Want cultuur was bij Gramsci nooit losgezongen van de economie. Zijn vijand was het fascisme, niet de westerse beschaving. Hij droomde niet van een universiteit met verplichte diversiteitscursussen, maar van een samenleving zonder onderdrukking en uitbuiting. En zolang nieuw rechts de voorwaarden van de cultuuroorlog bepaalt en links gevangen zit in een schijngevecht tussen klasse en identiteit, komt die droom niet dichterbij.

Lees het volledige artikel. 

Eid Mubarak!

Voor alle kameraden en vrienden die het vieren, een zeer deugddoende Eid!

Aretha Franklin 1942 - 2018

de behoefte aan en het recht op geschiedenis

De mens is een historisch wezen met behoefte aan en recht op geschiedenis. Het vergeten verleden verdwijnt ook niet, want het verleden is onopschortbaar. Als het niet wordt behandeld in de klas, duikt het elders op onder vele gedaanten: lezersbrieven, graffiti, vooroordelen. Het collectief geheugen neemt dan de rol van het geschiedenisonderwijs over. Soms is dat heilzaam, vaak ook niet. Ik vraag me wel eens af of er zoveel mythen en nonsens over de Germanen en Kelten zouden circuleren, indien hun een waardiger plaats in het geschiedenisonderwijs voorbehouden zou zijn geweest.

Antoon De Baets, De figuranten van de geschiedenis. Hoe het verleden van andere culturen wordt verbeeld en in herinnering gebracht, EPO, 1994, p. 206.

V.S. Naipaul - 'no city or landscape is truly real'

No city or landscape is truly real

unless it has been given the quality of myth

by writer, painter or by its association with great events.

V.S. Naipaul (1932 - 2018) 


An Area of Darkness

1964 (1985), p. 194

'you should know this about me'

Woody Allen, smeerlap zo bleek, maar geniale filmmaker.

'koeien en gewone mensen'

Het paviljoen van de Hand stond een halve mijl van het kasteel in de schaduw van een olm met een brede kruin. Vlakbij was een tiental koeien aan het grazen. Koningen komen op en gaan onder, dacht Dunk, en koeien en gewone mensen gaan door met hun bezigheden.

George R.R. Martin, De Onbekende Ridder, in: De Wereld van Het Lied van IJs en Vuur. Ridder van de Zeven Koninkrijken, Amsterdam, 2014, p. 289.

'L'histoire oubliée des Swahilis'

Op deze zomerse maandag een uiterst interessante documentaire van Arte.

In de reeks Enquetes Archeologiques brengt Arte de stand van zaken van het onderzoek naar een aantal grote beschavingen en sites.

Onderwerp vandaag, L'histoire oubliée des Swahilis, de middeleeuwse Afrikaanse beschaving van de Swahili.




Op de site van Arte kun je deze documentaire ook bekijken in het Duits of met ondertitels in het Engels, Spaans, Pools en Frans. NB: deze documentaire blijft maar beperkt op deze site beschikbaar.


U ziet programmamaker en ULB-prof Peter Eeckhout in gesprek met archeoloog Stephan Pradines en Amandus Kwekason


Veel kijkplezier!

aanwinsten juli

de aanwinsten voor de maand juli:

Doperé, F. (e.a.), Meldert voormalige heerlijkheid van het hertogdom Brabant. Tentoonstelling. Kunst en Geschiedenis. Hoegaarden-Meldert, 1984.

Aldous Huxley, The Doors of Perception and Heaven and Hell, Penguin, 1971.

bescherming voor 'de Fobie'

Een prachtige betegelde gevel in de Brusselsepoortstraat is beschermd.

Eethuis De Fobie is gevestigd in een voormalige porceleinwinkel. De betegelde gevel en de winkelpui zijn vandaag beschermd.

De winkel werd vanaf 1888 uitgebaat door Adolphe Vanhoecke. Aan het begin van de 20ste eeuw liet Vanhoecke een betegelde gevelreclame aanbrengen door de befaamde tegelproducent Maison Helman Céramiques d’Art uit Sint-Agatha-Berchem. De houten winkelpui uit 1885 bleef behouden.
Maison Helman was één van de belangrijkste producenten van decoratieve tegelpanelen en bouwaardewerk aan het begin van de 20ste eeuw. Voor porseleinwinkel Vanhoecke realiseerde Helman een speciaal op maat gemaakt tegeltableau als gevelreclame. De diverse gebruiks- en sierobjecten in porselein, kristal en faience die worden voorgesteld op de gevelreclame geven een unieke inkijk in de aangeboden koopwaar van een porseleinwinkel tijdens de belle epoque. Het gaat bovendien om één van de grootste en vroegste realisaties van Maison Helman. Ondanks enkele lacunes, heeft de gevelbekleding een bijzondere waarde aangezien ze een voor Vlaanderen zeldzaam voorbeeld is van een betegelde gevelreclame die de volledige voorgevel van het winkelpand beslaat. De artistieke uitwerking en technische uitvoering zijn van hoge kwaliteit. Artistiek zijn de medaillons onder de uitkragende kroonlijst een zeldzaam resterende getuigenis van de invloed van affichekunstenaars als Alphonse Mucha (1860-1939) en Privat Livemont (1861-1936) op de Belgische tegelproductie in de art-nouveaustijl. De diverse florale verwijzingen, al dan niet met symbolische betekenis, zijn op hun beurt getuigenissen van de florale art-nouveaustroming die tijdens de belle epoque opgang maakte in Europa, beïnvloed door de symbolistische schilderkunst.

meer in het digitaal beschermingsdossier.

de site van De Fobie, de huidige gebruikers van het pand. 

ouderdom en historische waarde

'Mr. Brundish, u ben toch iemand die begaan is met het welzijn en erfgoed van deze gemeente? Is het nooit bij u opgekomen dat een gebouw met zo'n historische waarde beter benut kan worden?'

Dat was een gemene zet. Mr. Brundish gaf geen zier om het welzijn en erfgoed van het dorp. Hij was het dorp, in zekere zin. Hij had er nooit over nagedacht of hij ermee begaan was of niet.

'Ouderdom is niet hetzelfde als historische waarde,' zei hij. 'Anders zouden wij allebei waardevoller zijn dan het geval is.'

Penepole Fitzgerald  De Boekhandelaar, uitgeverij Karmijn, 2015, pp. 124 - 125

Dar Idoliza

De Gentse Feesten zitten er bijna op. Vanavond is de laatste avond van editie 2018.

Aanrader voor vanavond:

Op zondag 22 juli wordt voor één avond de spiegeltent bij Sint-Jacobs een smeltkroes van Marokkaanse en Gentse ritmes. De Marokkaanse diva Milouda Al Hoceima en Gentse artiesten zorgen die avond voor een diverse oase in de Gentse Feesten!


20u Dans RUH (Dansgroep met traditionele Marokkaanse dans)
20u20 MISS LEMON DROP (Gentse singer-songwriter)
20u45 SONITA OJONG (Gents-Camerounese finaliste Belgium Got Talent, soul & pop)
21u00 YOUSEF AL IRAQI (Sijsele refugee allstars, Iraakse pop en choubi)
21u45 MILOUDA AL HOCEIMA (Marokkaanse beroemdheid, Riffijnse muziek)

Om 23h00 sluiten het feestje af met DJ Ivan Petroff, die in de jaren ’80 ook al de Gentse Feesten onveilig maakte.

Tot straks!

Gentse Feesten - Feasting Ghent

kameraden en vrienden,

de Gentse Feesten zijn losgebarsten.

Vandaag brengen we de aanraders van Radio Mukambo, een ronduit subliem muziekprogramma, te volgen op mixcloud.




veel luisterplezier en tot op de Gentse Feesten!

The Venus Hottenhot

Op deze fraaie zomerse maandag een gedicht.

Elizabeth Alexander brengt het hartverscheurende verhaal van Saartje Baartman in Europa tentoongesteld, na haar veel te vroege dood opnieuw tentoongesteld.
Een gedicht gebracht in het kader van The Universe in Verse.

THE VENUS HOTTENTOT
 

1. CUVIER

Science, science, science!
Everything is beautiful

blown up beneath my glass.
Colors dazzle insect wings.

A drop of water swirls
like marble. Ordinary

crumbs become stalactites
set in perfect angles

of geometry I’d thought
impossible. Few will

ever see what I see
through this microscope.

Cranial measurements
crowd my notebook pages,

and I am moving closer,
close to how these numbers

signify aspects of
national character.

Her genitalia
will float inside a labeled

pickling jar in the Musée
de l’Homme on a shelf

above Broca’s brain:
“The Venus Hottentot.”

Elegant facts await me.
Small things in this world are mine.

2.

There is unexpected sun today
in London, and the clouds that

most days sift into this cage
where I am working have dispersed.

I am a black cutout against
a captive blue sky, pivoting

nude so the paying audience
can view my naked buttocks.

I am called “Venus Hottentot.”

I left Capetown with a promise
of revenue: half the profits
and my passage home: A boon!
Master’s brother proposed the trip;
the magistrate granted me leave.
I would return to my family
a duchess, with watered-silk

dresses and money to grow food,
rouge and powders in glass pots,
silver scissors, a lorgnette,
voile and tulle instead of flax,
cerulean blue instead
of indigo. My brother would
devour sugar-studded non-
pareils, pale taffy, damask plums.

That was years ago. London’s
circuses are florid and filthy,
swarming with cabbage-smelling
citizens who stare and query,
“Is it muscle? bone? or fat?”
My neighbor to the left is
The Sapient Pig, “The Only
Scholar of His Race.” He plays

at cards, tells time and fortunes
by scraping his hooves. Behind
me is Prince Kar-mi, who arches
like a rubber tree and stares back
at the crowd from under the crook
of his knee. A professional
animal trainer shouts my cues.
There are singing mice here.

“The Ball of Duchess DuBarry”:
In the engraving I lurch
toward the belles dames, mad-eyed, and
they swoon. Men in capes and pince-nez
shield them. Tassels dance at my hips.
In this newspaper lithograph
my buttocks are shown swollen
and luminous as a planet.

Monsieur Cuvier investigates
between my legs, poking, prodding,
sure of his hypothesis.
I half expect him to pull silk
scarves from inside me, paper poppies,
then a rabbit! He complains
at my scent and does not think
I comprehend, but I speak

English. I speak Dutch. I speak
a little French as well, and
languages Monsieur Cuvier
will never know have names.
Now I am bitter and now
I am sick. I eat brown bread,
drink rancid broth. I miss good sun,
miss Mother’s sadza. My stomach

is frequently queasy from mutton
chops, pale potatoes, blood sausage.
I was certain that this would be
better than farm life. I am
the family entrepreneur!
But there are hours in every day
to conjur my imaginary
daughters, in banana skirts

and ostrich-feather fans.
Since my own genitals are public
I have made other parts private.
In my silence I possess
mouth, larynx, brain, in a single
gesture. I rub my hair
with lanolin, and pose in profile
like a painted Nubian

archer, imagining gold leaf
woven through my hair, and diamonds.
Observe the wordless Odalisque.
I have not forgotten my Xhosa
clicks. My flexible tongue
and healthy mouth bewilder
this man with his rotting teeth.
If he were to let me rise up

from this table, I’d spirit
his knives and cut out his black heart,
seal it with science fluid inside
a bell jar, place it on a low
shelf in a white man’s museum
so the whole world could see
it was shriveled and hard,
geometric, deformed, unnatural.

via brainpickings.org


meer lezen:

het volledige artikel bij brainpickings
wikipedia, een uitstekend artikel van BBC magazine, weetjes bij buzz, het SA journal of science en een artikel (pdf) van Rosemarie Buikema over de 'verbeelding' tot op vandaag.

'gebruik christendom niet als uitsluitingsmechanisme'

Bij onze noorderburen verscheen dit weekend een zeer lezenswaardig opiniestuk over 'christelijke normen en waarden in de politiek'.

Enkele rake passages:

Sommige (vooral witte) Nederlanders voelen zich onzeker en ook bedreigd in hun Nederlanderschap. Deze politici beklemtonen deze angst en als oplossing bieden ze eenvoudige (schijn-)definities van wie wij zijn: ‘wij’ zijn van de waarden, het recht en de vrijheid. Dit zijn wij en als je bij ‘ons’ wilt horen, moet je je hieraan conformeren. Maar het ‘screenen’ van mensen op ‘onze waarden’ creëert structurele ongelijkheid.  Zeker als zelfs stemrecht voorwaardelijk wordt gemaakt. Laten we niet vergeten hoe joden, vrouwen, arbeiders en mensen van kleur hebben gestreden om stemrecht te krijgen.

De discussies zijn schrijnend ook als je bedenkt hoeveel van ‘onze’ waarden we met voeten treden om vluchtelingen buiten de deur te houden.

Gemeenschap creëer je niet door afgedwongen of opgelegde eenvormigheid, gevoed door wantrouwen.

Angst voor nieuwkomers en migranten vind je in landen waar mensen elkaar niet vertrouwen en onderlinge solidariteit zwak is. Een anti-migratie stemming heeft weinig te maken met migranten. We hebben politici nodig die bouwen aan vertrouwen en solidariteit en zelf een voorbeeld zijn in het omgaan met de onzekerheid die met het bestaan gegeven is.

In dit maatschappelijk klimaat van uitsluiting is het nodig dat politici de gemeenschap inspireren. En hen voorleven welke waarden ‘wij’ hebben. Christelijke politici hebben daarbij een extra taak. Zij beroepen zich namelijk op een goddelijke inspiratiebron. Maar wie God vervolgens in zijn binnenzak stopt, verhalen van barmhartigheid, wegstopt en verbergt waar wij juist genade nodig hebben, moet zich achter de oren krabben.

De goede boodschap wordt in de Bijbel vaak vertolkt door mensen van buiten, door de ‘allochtoon’. Het christendom kwam dankzij missionarissen naar Europa: het is een migrantengodsdienst. Het is kortzichtig en niet-bijbels te denken dat we het al weten. Leven met het Evangelie is leven met onzekerheid en ongemak: God is steeds waar je God niet verwacht. Moge God ons ervoor behoeden dat we iedereen tot ‘De Nederlander’ willen maken.

Wie christelijke politiek bedrijft, versterkt dus niet de uitsluitingsmechanismen. Wie zich christen noemt, schept openheid, durft zich te laten bevragen, en geeft de mensen hoop. Wie van ons zal voor deze waarden opstaan?

lees de volledige oproep. 

39 jaar geleden

4 juli 1979

2 dagen oud

going nowhere

aanwinsten juni

De laatste van de maand, tijd voor de aanwinsten voor deze maand.

Conrad Busken Huet, Het land van Rubens. Een klassieker uit de Nederlandse historiografie, ingeleid en ingekort door Karel Jonckheere, uitgegeven in de reeks Vlaamse Pockets, nr. 46, 1962

J. Scheerder, De Beeldenstorm, 1978.

A. Stracke S.J., Arm Vlaanderen, Brussel, 1919

G. Vanderfeesten, Museum Meerhem, Gent, 1976.

Emile Vandervelde, Le Parti Ouvrier aux Intellectuels, Brussel, 1929.

A. Philippe C. ss. R., Le Caéchisme des Droits Divins dans l'Ordre Social, la Ligue Apostolique, Brussel, 1926.

openbare werken

Kunstencentrum Vooruit brengt vandaag tem zaterdag 'Openbare werken'.

We vieren de zomer met Openbare Werken. Drie dagen lang tonen we pril werk in de achtertuin van Vooruit. Tijdens de 'Expeditie' stellen negen kunstenaars voor het eerst nieuw werk voor aan een publiek. Wij maakten drie verschillende routes om de werken te ontdekken. Je weet op voorhand niet welke route je zal volgen en welke werken je te zien zal krijgen, maar dat het een verrassende tocht wordt, daar kan je van op aan.

info en tickets

"ze denkt dat ik erg alleen ben"

Ze denkt dat ik erg alleen ben. Zo dadelijk krijgt ze medelijden met me. Maar ik ben niet alleen. Ik heb alles in mijn hoofd wat ik nodig heb om het niet te zijn.

Saulius Kondrotas, De schaduw van de slang, 1994 (oorspronkelijk 1981), p. 189.

zomervakantie en gelijke onderwijskansen

Op deze fraaie dinsdag een onderwijs-gerelateerd artikel.

prof. Ignace Glorieux werd door Klasse aan het woord gelaten over de zomervakantie en kansarmoede.

Is 9 weken zomervakantie te lang?

Ignace Glorieux: “Voor kansarme kinderen wel. Door naar school te gaan, neemt de ongelijkheid tussen leerlingen uit een kansrijk milieu en leerlingen die in kansarmoede leven, af. De zomervakantie maakt die kloof weer groter. Kwetsbare kinderen lopen meer zomerverlies op. De leerwinst die ze het afgelopen schooljaar boekten, zijn ze begin september grotendeels opnieuw kwijt. Dus hoe langer de vakantie, hoe groter de leerachterstand.

Hoe dat komt? Kwetsbare kinderen krijgen in de vakantie geen of slecht Nederlands te horen, ze gaan niet op taal- of sportkamp, volgen geen speelpleinwerking, lezen nauwelijks. Kansrijke kinderen doen dat vaak allemaal wel: zij gaan op reis met hun ouders, trekken naar zee met oma en opa, volgen een kamp dat ze eerst nog voorbereiden …”

  Lopen kwetsbare kinderen alleen maar zomerverlies op of leren ze ook iets bij?

Ignace Glorieux: “Vakantie is voor alle kinderen een verrijkende ervaring. En dus ook voor kinderen uit meer kansarme milieus. Het grote probleem is dat wat zij leren tijdens de vakantie niet aansluit bij de middenklassecultuur die in hun school leeft, maar ook niet bij de vereiste kennis. Ze worden een krak in gamen, sleutelen een brommer in elkaar, leren omgaan met straatcodes, dompelen zich onder in de cultuur en taal in hun land van afkomst … Allemaal verrijkend, maar met die kennis scoor je niet beter in de klas.”

De te lange schoolvakantie merk je trouwens bij alle kinderen, tegen het einde van de vakantie worden ze steeds rumoeriger, krijg je ook meer 'incidenten' door grondige verveling.

Ik heb van mijn 16de tot ruim in mijn studententijd zowat elke vakantie doorgebracht op Gentse speelpleinen. Altijd met grotendeels kansarmere kinderen. Het probleem was daarbij altijd duidelijk het plaatstekort. Er waren en zijn nog steeds veel te weinig plaatsen waar kinderen tijdens de vakantie terecht kunnen. En al zeker te weinig betaalbare plaatsen waar kinderen een dag kunnen doorbrengen. De overgrote meerderheid van de ouders heeft geen twee maand vakantie om met de kinderen door te brengen, de kinderen moeten ergens naartoe.
Veel 'kansrijkere' ouders sturen hun ouders van het ene kamp naar het andere en van de oma naar de andere oma.

Dan krijgen we in het gesprek een tamelijk paternalistisch stuk:

Wat kan je als leraar doen tegen dat zomerverlies?

Ignace Glorieux: “Stimuleer je leerlingen om zinvolle vakantieactiviteiten te boeken. Laat hen zelf 3 uitdagingen bedenken. Dat betekent niet dat leerlingen hun vakantie volledig moeten vullen met activiteiten die aansluiten bij je lesinhoud. Wat luieren of rondhangen, tv kijken of zelfs verveling kunnen echt geen kwaad. Het is tenslotte vakantie en dat moet het ook zijn.”
Nodig de plaatselijke jeugdbewegingen, jeugddienst of bib uit in je klas om hun zomerprogramma voor te laten stellen. Prikkel jongeren om als jobstudent te werken. Geef ze tips of verwijs naar de databank met vakantiejobs. Met een vakantiejob doen jongeren ervaring op die hen doet nadenken over hun studiekeuze of verdere loopbaan. Of vraag je leerlingen of ze graag wat boeken uit je klasbib ontlenen.”

Dat de lokale verenigingen en werkingen hun aanbod kunnen komen toelichten lijkt mij op zich een uitstekende zaak. Ouders zitten meestal al maanden op voorhand rond te surfen om zeker op tijd te zijn voor die werking of dat kamp.
Voor kansarmere kinderen is er meestal geen deftig aanbod dat in de buurt is, 'gesloten' (in de zin dat ze daar een dag of dagdeel kunnen/moeten blijven) en vooral dat betaalbaar is. Kinderen warm maken voor een activiteit of een werking die ze helemaal niet kunnen betalen of waar mama ze niet naar kan brengen, daar pest je die kinderen gewoon mee.

Dan komen we aan, mijns inziens, het voornaamste:

Wat kan de school doen?

Ignace Glorieux: “Creëer een open schoolklimaat. Stel de school tijdens de vakantieperiodes open voor opvanginitiatieven, vrijwilligersactiviteiten of kampen. Of organiseer als school zelf een zomeraanbod. Inschrijven voor zo’n activiteit op school is heel laagdrempelig. Want kansarme ouders en hun kinderen kennen de school.
Of nodig taalzwakke ouders uit voor een zomerschool, een cursus Nederlands of een spelletjesnamiddag. Sociaal zwakkere ouders associëren de school te vaak met hun eigen negatieve ervaring uit het verleden. Een verrijkende en leuke ervaring op school doet die emotie verdwijnen. In zo’n brede school kunnen kansrijke kinderen hun interesses maximaal ontwikkelen en zijn er voor kansarme kinderen meer gelijke kansen.”

De brede open school is een basisvereiste voor een open en inclusieve samenleving om het eens sloganesk te zeggen. Een school, in een buurt, betrokken en verbonden met de buurt, staat in het weekend en in de vakantie open. Daar gebeuren activiteiten, die open en vooral betaalbaar (omzeggens of helemaal gratis) zijn. Niet moeilijk te organiseren met een compleet onbetaalbare return op de relatief korte en al zeker op de lange termijn.



Lees het volledige artikel in klasse

de dehumaniserende boemerang

U heeft het vast en zeker elders al uitgebreid kunnen lezen, deze week kwam een bijzonder straffe open brief uit. Dit als antwoord op de verbijsterende reactie van de regering op de open brief van de rectoren.
De academici schreven een bijzonder straffe boodschap: wat er nu gaande is, de dehumanisering van 'de Ander' en de beperking van vrije meningsuiting, vormt  een gevaarlijke cocktail - een die zich als een sluipend gif in onze samenleving kan verspreiden, een democratie onderuit kan halen en het meest onmenselijke in mensen naar boven kan halen.

Een fragment: 

Dehumanisering van 'de Ander'

Toen de rectoren vorige week opriepen tot meer menselijkheid lieten ze niet alleen hun hart spreken, maar ook hun verstand: Het afnemen van menselijkheid kan gevaarlijke gevolgen hebben in onze samenleving.

Wanneer we anderen zien lijden, hebben we als mens twee opties: ons bekommeren om hun lot of onze blik afwenden. De eerste optie is makkelijker wanneer we controle ervaren over de situatie en we het gevoel hebben te kunnen helpen. Maar, wanneer er sprake is van onmacht of controleverlies, dan is er kans op onverschilligheid, of erger, dan keren we ons tegen het slachtoffer. "Heeft hij/zij de situatie zelf niet in de hand gewerkt? Míj zou dit toch nooit overkomen!" Deze gevoelens van onbegrip en minachting vormen de voedingsbodem voor dehumanisering, dat is, voor het zien van 'de Ander' als 'minder mens dan wij'. Er zijn in de sociale en psychologische wetenschappen honderden studies verricht naar de effecten van dehumanisering op hoe we 'de Ander' behandelen. De resultaten zijn ronduit beangstigend. Dehumanisering geeft een vrijgeleide om de Ander als minderwaardig te beschouwen en onze morele kaders bij te stellen tot het punt dat Universele mensenrechten niet langer gelden. Historische en actuele voorbeelden hiervan zijn legio.

We stellen vast dat vluchtelingen en migranten subtiel of minder subtiel ontmenselijkt worden: ze worden voorgesteld als onderdeel van (oncontroleerbare) vluchtelingenstromen en migratiegolven. En migreren zelf wordt als een te vervolgen crimineel feit beschouwd, getuige het gebruik van het woord 'illegaal' in plaats van 'mensen zonder papieren.' Daarnaast worden ze vaak voorgesteld alsof ze minder capaciteiten, daadkracht en subtiele emoties hebben dan niet-migranten en vinden sommigen het zelfs nuttig om een prijs op hen te plakken. Deze bewoordingen en beelden, die talrijk aanwezig zijn in de media, het politieke debat en publieke discours, brengen dehumanisering dichterbij - zeker voor diegenen die nooit de kans nemen of krijgen om de mens achter de vluchteling te ontmoeten. Want, ontmoetingen met de Ander ontkrachten vaker dan niet eerdere vooroordelen.

Zonder te ontkennen dat migratie een uitdaging vormt voor onze samenleving, mag dehumanisering geen onderdeel vormen van hoe we ermee omgaan.

Dehumanisering vormt de context om weinig vragen te stellen bij beleidsintenties die indruisen tegen het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens, zoals die van Theo Francken in het kader van de hervorming van het Europese migratiebeleid. En indirect creëert dit discours een klimaat waarin polarisatie welig tiert en actie en reactie elkaar haast onmiddellijk opvolgen. Zoals: explosieve tweets die nadien moeten rechtgetrokken worden, een praktijk van blaming-the-victim en het ontzeggen van emoties aan rouwenden bij het graf van een kind.

Bovenstaande gebeurtenissen zijn geen 'toevalligheden' of 'ongevallen' maar symptomen van een dehumaniserend discours.  In dit licht is de oproep van de rectoren voor meer menselijkheid niet alleen hun volste recht, maar ook hun verdomde plicht. Elke beweging in de richting van ontmenselijking moet gestopt worden - stante pede.

Trouwens die brief van de rectoren, die ging over het feit dat de ouders van de doodgeschoten peuter om humanitaire redenen een verblijfsvergunning zouden moeten krijgen. Een volslagen begrijpbare en zeer redelijke oproep die op een verbazingwekkende manier werd beantwoord, je weet wel Theo Francken over een boemerang. Alsof dit een of ander 'vulgair' verzoek was geweest.


Bon, als je het niet gedaan hebt, lees de volledige oproep en teken.

de totale zinloosheid van het bestaan

van 9 tot 5 maakte deze, zoals steeds, prachtige cartoon.


dat is wat men zegt er boenk op

aanwinsten mei

Deze maand een zeer bescheiden oogst.

Boris Eizykman, science-fiction et capitalisme. Critique de la position de désir de la science, 1973.

Francis Jeanson, Sartre, in de reeks écrivains de toujours, Seuil, 1977.

Selda Bağcan - 'dam üstüne çul serer'

Hoogtijd voor een streepje muziek. Vandaag een klassieker van Selda Bağcan, halfgod en progressief boegbeeld.

...liking cats makes you every lonely person...

The Daily Show

I'd invite you in, but my life's a mess

een cartoon van Liza Donnelly, The New Yorker

verderop zit een kip te soezen

'Thee?', vraagt ze, terwijl ze met een besmeurde theedoek bruusk over het aanrecht wrijft.
'Graag', zeg ik. 'En mag ik op de veranda gaan zitten? Het is zulk mooi weer.'
Ze knikt, stuurs.
In de zitkamer is het nog bedompter. Vlug gooi ik de tuindeur open en adem met diepe halen de lucht van dennenappels en hars in.
Buiten ga ik op een van de rotanstoeltjes zitten.
Het ding kraakt. Het licht op de veranda lijkt groen, alsof de zon in een wijnfles is gezakt, zo'n beetje als de poire Williams die mijn moeder graag aan haar vriendinnen serveert. Verderop zit een kip te soezen op de bovenste tree van een aluminium keukentrapje dat onder een boom staat. Uit het bos klinken zuchtende, ruisende geluiden.

Renate Dorrestein (1954 - 2018)

uit: Liever horen we onszelf, Querido, 2017, p. 13.

Islamophobia Inc

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens iets over 'islamofobie' postte. Al Jazeera bracht gisteren een bijzonder interessante documentaire uit, islamophobia inc.
De zender onderzoekt de grote en luidruchtige islamofobe organisaties in de VS en de impact die ze hebben op de maatschappij. Ze tonen de groeiende invloed van hun haatzaaierij en leggen linken met beleidsvoerders.

Zeer kijkenswaardig.





voor de liefhebbers is er meer informatie op de website.

'vuile goten'

Vanavond gaat uw kameraad naar een heel interessante lezing over de Gentse beluiken.

De dokters Mareska en Heyman noemen de Gentse beluiken in hun onderzoek van 1845 nog ‘vuile goten’. Net zoals vele andere industriesteden kent Gent vanaf de negentiende eeuw overbevolkte en onhygiënische arbeidersbuurten met duizenden kleine beluikhuisjes. Veel ervan blijven tot diep in de twintigste eeuw bewoond. Het is als een aflossing van de wacht door achtereenvolgende generaties armen. Vanaf de jaren 1970 brengen een onderzoek van de WIARUG (Werkgroep Industriële Archeologie van de Rijksuniversiteit Gent) en het pas opgerichte MIAT de Gentse beluiken onder de aandacht. In de jaren 1980 maakt het stadsbestuur werk van de huisvestingsproblematiek en lanceert het renovatieplannen voor de beluiken.
Hilde Langeraert, conservator van het MIAT, neemt je mee naar de verborgen hoekjes en vergeten verhalen van de Gentse beluiken.

een organisatie van Vormingplus Gent-Eeklo en/in Bibliotheek De Krook - lokaal: De Blauwe Vogel (verdieping -1).

Cardijn over 1 mei

Het feest van de arbeid is zonder twijfel een glorierijke etappe op de weg naar een echt menselijke en bevrijdende vooruitgang.

Feest van de menselijke arbeid die geëerd, gerespecteerd en verheerlijkt wordt, niet als een god aan wie men mensen offert, maar die erkend, gewaardeerd en beschouwt wordt als een noodzakelijk middel om alle mensen, gezinnen en rassen te bevrijden.

Feest van de arbeid en van het arbeidsstelsel, waarbij niet alleen de arbeidersgemeenschap en de arbeiders een gezamelijke inspanning vieren als een zegen en een weldaad, maar waarbij ook de hele natie, fier over de inspanning op arbeidsvlak, verenigd is en haar kinderen, van alle scholen, standen en sociale milieus samenroept om, door een openlijke en luisterrijke hulde, de waardering en het belang te huldigen die allen hechten aan de arbeid en de arbeiders.


Moge het zo worden door de eenheid van allen, intellectuelen zowel als handarbeiders, die samen het echte, grote feest van de arbeid moeten voorbereiden!

Kardinaal Cardijn, 30 april 1952.